Ή Βιώσιμο χρέος ή βιώσιμος λαός

Του Νίκου Μπογιόπουλου – “Unfollow”

Οι χώρες-ωφειλέτες δεν δανείζονται γιατί έχουν χρέη. Εχουν χρέη επειδή δανείζονται. Και δανειζόμενες παραμένουν αιώνια δεσμευμένες στους πιστωτές τους, προς τους οποίους οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τόκους και χρεολύσια. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα απ’ αυτή την διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές ρους για την πληρωμή παλαιότερων χρεών το διάστημα 1984-2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρις. δολαρίων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι συνέπειες για τους λαούς ήταν, είναι και θα είναι δραματικές.

Φτώχεια, λιτότητα, ανέχεια, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, πολιτικές βαρβαρότητας που διατηρούνται επί δεκαετίες, και που, όσο γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πλουτοκρατών, τόσο βυθίζουν στη δυστυχία τους εργαζόμενους. Πολιτικές που βυθίζουν στα Τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών.

Τι επιδιώκουν λοιπόν οι εγχώριοι «σωτήρες» και οι ξένοι «εταίροι» του με τα δανεικά που παρέχουν ώστε να συμβάλουν όπως λένε στην επίτευξη της περίφημης «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους; Πίσω απ’ τους ευφημισμούς, αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να κρατήσουν τους έλληνες εργαζόμενους σε εκείνο το επίπεδο χαμοζωής, το επίπεδο δηλαδή λίγο πριν την εξόντωση, το οποίο θα παρατείνεται στο διηνεκές, ώστε ο ελληνικός λαός –εις το διηνεκές- να τους πληρώνει τόκους και χρεολύσια.

Διότι «βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει βίος αβίωτος. «Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, κι άλλα χρέη, χρέη που άλλοι τα προκαλούν και όσο κι αν τα πληρώνεις τόσο αυτά μεγαλώνουν. Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να σε δανείζουν, για να τους πληρώνεις διπλά και τριπλά τα παλαιότερα δάνεια, και μέσα από τους ανατοκισμούς των νέων δανείων να σε κρατούν χρεωμένο εφ’ όρου ζωής.

Η εμπειρία αυτής της «σωτήριας» πολιτικής δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που έρχεται από την δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δις δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από κείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Ο ελληνικός λαός έχει πλέον ανάλογη εμπειρία η οποία ανάγεται σε χρόνο πολύ πριν τα μνημόνια.

Είναι ενδεικτικά τα εξής:

Πρώτον, από την υπογραφή της συνθήκες του Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία εικοσαετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δις ευρώ!

Δεύτερον, μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δις ευρώ. Την ίδια περίοδο για εξοφλήσεις έντοκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δις ευρώ. Αθροισμα 640,5 δις ευρώ!

Τρίτον, από το Μάαστριχτ και μετά, τέσσερα ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε … τόκους και χρέη! Από αυτά μάλιστα, πάνω από τρία ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή των τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του έτους 2013 (σελ. 133).

Ας δούμε ένα ακόμα στοιχείο: το ελληνικό δημόσιο χρέος το Μάρτιο του 2010 ήταν 310 δισεκατομμύρια. Το Μάρτιο του 2013 το δημόσιο χρέος ήταν 309 δισεκατομμύρια. Δηλαδή μετά από τρία χρόνια ανελέητης λιτότητας, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού του λαού μετά από σωρεία μέτρων που υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 60 δις ευρώ που φορτώθηκαν στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, το δημόσιο χρέος μειώθηκε μόλις κατά .. 1 δισεκατομμύριο! Αυτή είναι η πολιτική τους. Είναι η ίδια πολιτική που (καθ’ ομολογία του Στουρνάρα στη βουλή στις 15/2/2013) μέσα σε μόλις τρία χρόνια έχει παράσχει στους πλουτοκράτες δάνεια ύψους 550 δισ ευρώ, αλλά σε ότι αφορά τους εργαζόμενους έχει εκτινάξει τι ιδιωτικό χρέος στα 230 δισ ευρώ, την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο και τους Ελληνες που ζουν στη φτώχεια στα 3,5 εκατομμύρια!

Το συμπέρασμα είναι ότι από την μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές λοιπόν τι συμβαίνει: Αφενός, τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος, που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι τα «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!

Αφετέρου, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την μετατροπή της ζωής του λαού σε ένα «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι έναν λαό αλυσοδεμένο στο μαγγανοπήγαδο που χρέους, που θα ζει ίσα-ίσα ώστε να τους πληρώνει αενάως και αιωνίους, τόκους, χρεολύσια και χρέη για δάνεια που άλλοι τα ξεκοκαλίζουν.

Τέλος, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την διατήρηση των μακάβριων συνεπειών ενός δανεισμού που ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αντίθετα αποτελεί την συνήθη τακτική της ολιγαρχίας μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για την δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Η «βιωσιμότητα του χρέους», για την οποία πανηγυρίζουν, Μέρκελ, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΔΝΤ κτλ., σημαίνει έναν ελληνικό λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές τα παλαιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει. Που πάντα θα του λένε ότι «οφείλει» όλο και μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές, μιας και ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται –όπως περιέγραφε ο Λένιν- ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που είκοσι φορές ως τώρα πληρώθηκε».

Είναι προφανές: Η απάντηση σ' αυτόν τον καταναγκασμό, η απάντηση στον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εξαθλιώνονται, να χρεοκοπούν, να καταστρέφονται, να φτωχοποιούνται, να λεηλατούνται, και όλα αυτά είτε για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος», είτε γιατί (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τα όσα λέγονται) το χρέος είναι «μη βιώσιμο», δεν είναι η «σταδιακή αποπληρωμή». Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα» Ούτε καμία από τις τεχνικές καταλήστευσης του λαού που ακολουθούνται στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους» ή της «μη βιωσιμότητας του χρέους».
Η μία και μοναδική απάντηση είναι: «Δεν πληρώνω»! Απάντηση κοφτή, αδιαπραγμάτευτη και –ναι!- μονομερής εκ μέρους του λαού. Απάντηση που φυσικά δεν θα προέλθει από την εξουσία των μονοπωλίων, που τα δικά της δάνεια μετατρέπονται σε χρέη για τον λαό. Δεν θα προέλθει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν μνημόνια, ή των άλλων που θέλουν να γίνουν εκείνοι οι «διαπραγματευτές» στην θέση των προηγούμενων με την ΕΕ με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ. Θα προέλθει μόνο από έναν λαό αποφασισμένο να επιβάλει την δική του λαϊκή εξουσία. Χωρίς μονοπώλια. Χωρίς ΕΕ. Χωρίς ΔΝΤ. Και χωρίς να αναγνωρίζει καμία «υποχρέωση» του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.

"Κόκκινος Οκτώβρης" για μισθούς και συντάξεις

Της Ρούλας Σαλούρου
Με πυρετώδεις διαδικασίες, στο υπουργείο Εργασίας προετοιμάζεται η επιχείρηση «Κόκκινος Οκτώβρης» που αναμένεται να οδηγήσει μέσα στο 2014, σε περαιτέρω μείωση συντάξεων,  εφάπαξ και επικουρικών,  νέες αλλαγές στις ομαδικές απολύσεις και νέα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. 

Το θέμα των εφάπαξ και των επικουρικών συντάξεων βρίσκεται εδώ και μήνες στην  ημερήσια διάταξη των υπευθύνων στην Γενική Γραμματεία Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Οι προηγούμενες υπουργικές αποφάσεις δεν μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή, ενώ τα τεχνικά κλιμάκια της Τρόικας ήδη, έχουν ζητήσει την πλήρη εφαρμογή του νέου τρόπου υπολογισμού, τόσο για τα εφάπαξ όσο και για τις επικουρικές συντάξεις, από την αρχή του 2014.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και οι νέοι μαθηματικοί τύποι, είναι η δημιουργία ατομικού λογαριασμού για τον κάθε εργαζόμενο, από τον οποίο θα προκύπτει η ασφαλιστική του ιστορία.  Οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία επισημαίνουν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, με αποτέλεσμα να καθιστά αδύνατη την εφαρμογή του νέου τρόπου υπολογισμού. Οι εργαζόμενοι στο νέο  υπερ-επικουρικό ταμείο (ΕΤΕΑ) εκτιμούν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύψουν ατομικές μερίδες ασφαλισμένων έως το τέλος του έτους.

Έτσι, αναμένεται να επιλεγεί η λύση των οριζόντων περικοπών ακόμη και στους εν ενεργεία συνταξιούχους και σε όσους πρόκειται να πάρουν άμεσα επικουρική σύνταξη ή και εφάπαξ, για να μαζευτούν κάπως τα ελλείμματα των ταμείων.

Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, ότι στο αναθεωρημένο Μνημόνιο ορίζεται ξεκάθαρα ότι ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας, έχει το δικαίωμα να μειώνει τις επικουρικές συντάξεις, μέχρι του σημείου να μην παράγονται ελλείμματα. Συνεπώς, εφόσον δεν υπάρξουν οι τεχνικές υποδομές για την εφαρμογή των νέων υπουργικών αποφάσεων υπολογισμού των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ, και τα ελλείμματα των ταμείων παραμένουν, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας θα οδηγηθεί σε  νέες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις. Κάτι, που θα παρουσιαστεί τον Σεπτέμβριο ως  προαπαιτούμενο για την καταβολή της επόμενης δόσης και όχι ως νέο μέτρο...

Ως παλαιό μέτρο αναμένεται να παρουσιαστεί και το σχέδιο αναμόρφωσης γενικότερα του ασφαλιστικού συστήματος, που έβγαλε από το συρτάρι του, εν μέσω θέρους, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, παραδεχόμενος ότι το ασφαλιστικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή δεν βγαίνει. Σύμφωνα με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Εργασίας, οι μειώσεις στις συντάξεις έχουν  ήδη θεσμοθετηθεί από το νόμο Λοβέρδου και αυτό που μένει να γίνει έως το 2015 ή το αργότερο έως το 2016 είναι η ενοποίηση όλων των Ταμείων σε ένα.

Μαχαίρι και σε μισθούς

Καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και το αίτημα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, παρ’ ότι ο στόχος για μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% έως το τέλος του 2014 έχει ήδη υπερκαλυφθεί, καθώς αναμένεται να φτάσει το 19,2%, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

Το ΔΝΤ ζητεί επίσης την περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών εισφορών, κάτι για το οποίο έχει δεσμευτεί μνημονιακά η κυβέρνηση και πρέπει να τη θεσμοθετήσει έως το τέλος του χρόνου ώστε να εφαρμοστεί από το 2014, σταδιακά, ενώ ετοιμάζεται και η απελευθέρωση των απολύσεων, μέσα από την αλλαγή του τρόπου έγκρισης των λεγόμενων «παράνομων» ή «ομαδικών» απολύσεων. 

Εν αναμονή και της αντίστοιχης έκθεσης της Κομισιόν, το ΔΝΤ, στη δική του, επιχαίρει για την πρόοδο που έγινε στη μείωση του ποσού των αποζημιώσεων και φωτογραφίζει νέα ενδεχόμενη παρέμβαση στο πεδίο των ομαδικών απολύσεων, ζητώντας  περισσότερη ευελιξία στην αγορά εργασίας.

Financial Times: Πλησιάζει η ημέρα της κρίσης για την Ελλάδα

''Για την Ευρώπη η ιδέα της χρεοκοπίας είναι τόσο αβάσταχτη που, στην παρούσα κρίση, προτιμά να καλύπτει τα χρέη των χρεοκοπημένων. Το αποτέλεσμα είναι να υποφέρει. Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας'' εκτιμούν σε κύριο άρθρο τους οι Financial Times.Διαβάστε όλο το άρθρο.

Μοντέλο Νιτρόιτ χρειάζεται η ευρωζώνη

Η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ έρχεται μόλις λίγα χρόνια μετά από εκείνη της General Motors, της θρυλικής αυτοκινητοβιομηχανίας της Motown. Και οι δύο είναι αποτέλεσμα από σωρευμένες αποτυχίες δεκαετιών, εκ των οποίων η μεγαλύτερη ήταν η αποτυχία να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα την πραγματικότητα.

Συμβολίζουν επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα που έχουν οι ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης: τη μεγαλύτερη προθυμία να εγκαταλείψουν τους στόχους που δεν έχουν πλέον καμία ελπίδα ώστε να υπάρξει χώρος ανάπτυξης για πιο επιτυχημένες δραστηριότητες. Η ικανότητα να αφήσεις καταδικασμένες επιχειρήσεις να πεθάνουν είναι ένδειξη ισχύος όχι αδυναμίας. Εάν η Ευρώπη – και ειδικότερα η ευρωζώνη – θέλει να βγει από την κρίση θα πρέπει να υιοθετήσει την αμερικανικού τύπου σκληρή αγάπη.

Είναι φυσικό να υπάρχει αναταραχή όταν καταρρέουν γίγαντες. Το παθητικό της GM αντιστοιχούσε στα 172 δισ. δολ. Η πόλη που φιλοξενούσε την έδρα της εταιρείας αντιμετωπίζει χρέη πιθανού ύψους 20 δισ. δολ., σύμφωνα με τον έκτακτο διαχειριστή που ορίστηκε για το Ντιτρόιτ, τον Κέβιν Ορ. Πολλά από αυτά αντιπροσωπεύουν χρέη προς ανθρώπους που ήταν βέβαιοι ότι οι απαιτήσεις τους θα ικανοποιηθούν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι άδικο και κανείς δεν μπορεί να επιρρίψει ευθύνες στους πιστωτές που προσπαθούν να πάρουν ότι μπορούν, όπως τα συνδικάτα του Ντιτρόιτ που ζητούν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να τους στηρίξει.

Σε μεγάλο βαθμό όμως, οι ΗΠΑ ήταν προετοιμασμένες, αν μη τι άλλο περισσότερο από ότι είναι η Ευρώπη. Δεν ήταν πάντα έτσι. Η περιβόητη φράση του Τζέραλντ Φορντ «drop dead» προς το δήμο της Νέας Υόρκης (που πραγματικά ποτέ δεν είπε) το 1975 κατέληξε σε δάνειο στήριξης. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι ΗΠΑ έχουν οδηγήσει τράπεζες (Lehman Brothers και άλλες μικρότερες), πολλούς συστημικούς οργανισμούς (αυτοκινητοβιομηχανίες) και πολλές τοπικές κυβερνήσεις στη χρεοκοπία.

Στις ΗΠΑ όμως, η σκληρότητα συμβαδίζει με την αγάπη. Για τα αμερικανικά δεδομένα η ανάληψη ρίσκου και η αποτυχία δεν συνεπάγονται το τέλος. Θεωρείται τιμή το να μπορέσει να ξανασταθεί κάποιος στα πόδια του. Η χρεοκοπία δίνει μία νέα ευκαιρία, ενώ η αγαπημένη απάντηση, βάσει αυτής της νοοτροπίας, είναι «συνέχισε να πολεμάς». Ο αμερικανικός οικονομικός δυναμισμός οφείλει πολλά σε αυτή τη νοοτροπία που συγχωρεί την ανάληψη κινδύνου.

Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας. Οι πιστώτριες χώρες επέμεναν ότι η στήριξη ήταν μη αποδεκτή. Η σκέψη όμως, ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος θα μπορούσε να μην πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη περισσότερο μη αποδεκτή. Έτσι, τα δάνεια από την ευρωζώνη – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που εκφοβίστηκε για να συμμετάσχει - δαπανήθηκαν για να αναβληθεί η τελική ημέρα της κρίσης

Οι Ευρωπαίοι βλέπουν τη χρεοκοπία πολύ πιο σκοτεινή ηθικά. Η χρεοκοπία παραδοσιακά συνδέεται με την αναξιοπιστία – μία ντροπή που πρέπει κανείς να κρύψει εγκαταλείποντας για πάντα τον επιχειρηματικό στίβο, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει για κάποιον να εγκαταλείψει όλη του τη ζωή.

Παραδόξως, αυτή η αλλεργία στις αποτυχίες δεν οδηγεί σε μικρότερη ανάληψη κινδύνου αλλά, σε πολιτικές που διασώζουν όσους πήραν μεγάλο ρίσκο και έχασαν. Για την Ευρώπη η ιδέα της χρεοκοπίας είναι τόσο αβάσταχτη που, στην παρούσα κρίση, προτιμά να καλύπτει τα χρέη των χρεοκοπημένων. Το αποτέλεσμα είναι να υποφέρει.

Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας. Οι πιστώτριες χώρες επέμεναν ότι η στήριξη ήταν μη αποδεκτή. Η σκέψη όμως, ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος θα μπορούσε να μην πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη περισσότερο μη αποδεκτή. Έτσι, τα δάνεια από την ευρωζώνη – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που εκφοβίστηκε για να συμμετάσχει - δαπανήθηκαν για να αναβληθεί η τελική ημέρα της κρίσης.

Το κρατικό χρέος στην Ελλάδα αναδιαρθρώθηκε – αλλά με τόση καθυστέρηση ώστε το μεγαλύτερος μέρος του πλεονεκτήματος της αναδιάρθρωσης να έχει πλέον χαθεί και με το πρόσχημα ότι η συμμετοχή ήταν εθελοντική για τους ομολογιούχους

Το ίδιο συνέβη και με τις τράπεζες. Το 2010, η ιρλανδική κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε για να κλείσει τις τρύπες στους ισολογισμούς των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων αντί να τις κηρύξει χρεοκοπημένες, να προστατεύσει τους λιανικούς καταθέτες και να αφήσει τους πιστωτές να μαζέψουν τα κομμάτια. Όταν το Δουβλίνο κατάλαβε ότι δεν είχε αρκετά δημόσια κεφάλαια για να ολοκληρώσει τη δουλειά, οι εταίροι του στην ευρωζώνη το έσυραν στο δανεισμό από τους ίδιους ώστε να συνεχιστεί η στήριξη. Η αποστροφή στην χρεοκοπία παραμόρφωσε την πολιτική προς τις τράπεζες στην Ισπανία και σε άλλες χώρες επίσης.

Η πραγματικότητα ανάγκασε τους Ευρωπαίους να αλλάξουν γνώμη, όπως συνήθως γίνεται τελικά. Το κρατικό χρέος στην Ελλάδα αναδιαρθρώθηκε – αλλά με τόση καθυστέρηση ώστε το μεγαλύτερος μέρος του πλεονεκτήματος της αναδιάρθρωσης να έχει πλέον χαθεί και με το πρόσχημα ότι η συμμετοχή ήταν εθελοντική για τους ομολογιούχους. Στην Κύπρο, αν και τα ποσά ήταν μικρά, η προοπτική στήριξης Ρώσων καταθετών ήταν μεγάλη για να την αντέξει το στομάχι των βορειοευρωπαίων.

Ακόμη και αυτά τα μαθήματα όμως, χρειάζονται χρόνο για να αφομοιωθούν. Οι ΗΠΑ απέκτησαν την ισχύ να εκκαθαρίζουν μεγάλες τράπεζες και να επιβάλουν ζημίες στους πιστωτές το 2010. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμη περάσει αυτή την κρίσιμη νομοθεσία. Θα περάσουν χρόνια μέχρις ότου αναγκαστούν να το πράξουν από τις Βρυξέλλες, παρά το ότι το «bail in» έχει επί της αρχής συμφωνηθεί.

Είναι άγνωστο ποσά θα μπορούσε να είχε γλιτώσει η ευρωζώνη εάν είχε ασπαστεί εξ αρχής την αναδιάρθρωση του χρέους ως ρεαλιστική πολιτική. Η πολυετής αναιμική ανάπτυξη όμως, - συγκριτικά με την μέτρια αλλά αξιοπρεπή έξοδο των ΗΠΑ από την κρίση – οφείλεται εν μέρει στο πρόβλημα του χρέους που εξακολουθεί να υπάρχει στην Ευρώπη. Καθώς οι ισορροπίες χρέους στις ΗΠΑ έχουν μειωθεί σημαντικά, ο κόσμος αρχίζει και πάλι να δαπανά. Η Ευρώπη μένει πίσω από τράπεζες που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε κεφαλαιακά μαξιλάρια που είναι πολύ λεπτά για να τις κρατήσουν – το αποτέλεσμα της άρνησης να μετατρέψουν τα δάνεια σε ίδια κεφάλαια όταν οι άλλες πηγές κεφαλαίων στερεύουν.

Η Ευρώπη μπορεί να απαντήσει ότι η χειρότερη από όλες τις χρεοκοπίες, εκείνη της Lehman, έδειξε τη ζημιά που προκάλεσε η προθυμία των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την τράπεζα. Το επιχείρημα είναι δίκαιο. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι όμως, εξάγουν διαφορετικά συμπεράσματα και από αυτή την περίπτωση. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να δώσουν ένα τέλος στη συζήτηση για τους οργανισμούς που είναι «πολύ μεγάλοι για να καταρρεύσουν». Μέχρι την περίπτωση της Κύπρου, η Ευρώπη έκανε ακριβώς το αντίθετο, αντιμετωπίζοντας ακόμη και τις μικρότερες τράπεζες με τέτοιο τρόπο λες και η πτώχευσή τους θα ήταν τόσο καταστροφική όσο και της Lehman.

Ο F Scott Fitzgerald είχε γράψει: «Κάποτε πίστευα ότι δεν υπάρξει δεύτερη πράξη στη ζωή των Αμερικανών. Σίγουρα όμως, υπήρχε δεύτερη πράξη στις ημέρες άνθισης της Νέας Υόρκης». Ο Fitzgerald είχε στο νου του το κραχ του 1929 που ακολούθησε τη φρενήρη δεκαετία του '20. Η Ευρώπη πρέπει να πάρει το μάθημα που η Αμερική της έχει δείξει πολλές φορές: Επέτρεψε στην δεύτερη πράξη να λάβει χώρα και τότε μπορεί να ακολουθήσει κάποια στιγμή μια τρίτη πράξη, όπως έγινε για την GM και είναι σίγουρο ότι θα γίνει για το Ντιτρόιτ.

Δημόσιο: απολύσεις με "ξαφνικό θάνατο" επιχειρήσεων και οργανισμών

- Με μια υπογραφή χωρίς έγκριση από τη Βουλή το λουκέτο σε οργανισμούς και επιχειρήσεις του δημοσίου

- Το δεύτερο κύμα απολύσεων και διαθεσιμότητας έρχεται τον Σεπτέμβριο

- Επιμένει η τρόικα στους αριθμούς και εκβιάζει με τις δόσεις Απολύσεις με μια υπογραφή χωρίς έγκριση από τη Βουλή προωθεί η κυβέρνηση προωθώντας έτσι και τον... ξαφνικό θάνατο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, έτσι ώστε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της τρόικας και να μην υπάρξει κανένα νέο μπλόκο στη χρηματοδότηση.

Η καθυστέρηση μιας εβδομάδας μέχρι το τελικό ok για τη δόση και το σκοτσέζικο ντους των εταίρων για 80 άτομα που δεν είχαν μπει σε διαθεσιμότητα δείχνει το τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα.

Επιμένει η τρόικα σε 15.000 απολύσεις και 25.000 διαθεσιμότητες υπαλλήλων

Με ωμό εκβιασμό οι εταίροι απαιτούν να γίνουν πράξη οι 4.000 απολύσεις μέσα στο 2013 και οι 11.000 απολύσεις μέσα στο 2014, αλλά και στο σύνολό του ο αριθμός των 25.000 προς διαθεσιμότητα υπαλλήλων να κλείσει εντός των χρονοδιαγραμμάτων που έχουν τεθεί.

Έτσι με την τροπολογία της περασμένης Παρασκευής με την οποία δίδεται η δυνατότητα στους υπουργούς να βάζουν λουκέτο σε δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις χωρίς την έγκριση της Βουλής δείχνει πολλά

Με “ξαφνικό θάνατο” απειλούνται οργανισμοί και επιχειρήσεις του δημοσίου

Η κυβέρνηση μετά το θερμό καλοκαίρι και έναν ακόμη πιο θερμό Σεπτέμβρη, όπως της υπόσχονται τα συνδικάτα, ήδη έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβει τις προθεσμίες του Δεκεμβρίου.

Δεν είναι μόνο οι απολύσεις, μέσα στο επόμενο διάστημα των τεσσάρων μηνών ουσιαστικά θα πρέπει να βρεθούν ακόμη 12.5000 προς απόλυση υπάλληλοι.

Έτσι μόνη λύση είναι ο λεγόμενος και ξαφνικός θάνατος δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών με μαζικές εξόδους με απόλυση ή διαθεσιμότητα των υπαλλήλων.

Οι επιχειρήσεις της αμυντικής βιομηχανίας μαζί με τη ΛΑΡΚΟ, αλλά και πολλές δημοτικές επιχειρήσεις μπαίνουν στο στόχαστρο.

Η χώρα πεθαίνει (Γράφει ο Μαλούχος Γεώργιος Π. για το ΒΗΜΑ on line)

Εξήντα και πλέον χρόνια πίσω έχουν γυρίσει πια την Ελλάδα τα γερμανικά προγράμματα «σωτηρίας», τα οποία η πολιτική της τάξη επιμένει να εκθειάζει: το πολιτικό κλίμα έχει ήδη λάβει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά εμφυλιοπολεμικού τύπου, η δημοκρατία κινδυνεύει πραγματικά κι όχι θεωρητικά από ένα είδος εξελισσόμενης αυτοκατάργησής της σε συνδυασμό με τις επιβουλές που καραδοκούν, η ανεργία είναι χειρότερη από εκείνην της εποχής που οι Ελληνες έφευγαν μαζικά για μετανάστες (και σύμφωνα με νέες μελέτες θα φτάσει στο 35% το 2016), η κοινωνία αποσαθρώνεται μέρα με την ημέρα, ενώ ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο γίνονται κάποιες από τις ιδιωτικοποιήσεις θυμίζουν εκείνη την εποχή: ένα κύριο αναπτυξιακό εργαλείο της χώρας που πρέπει και μπορεί να είναι η ενέργεια φεύγει από την αμαρτωλή ΔΕΗ για να επιστρέψει σε ένα είδος ακόμη πιο αμαρτωλής Πάουερ – ίσως ακολουθήσουν και τα νερά, από την ΕΥΔΑΠ στην Ούλεν, το ΑΕΠ έχει απολέσει ήδη το 25% και η συρρίκνωση προχωρά ακάθεκτη, ενώ αποτελεί κοινό τόπο ότι το χρέος της χώρας είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί αν δεν «κουρευτεί», κάτι που δεν επιτρέπει το Βερολίνο. Οσο για τα περί ανάπτυξης, δεν τα πιστεύουν ούτε όσοι τα λένε.

Σε όλη αυτή την εικόνα του χάους αντιπαραβάλλεται ένα δήθεν «success story» τόσο εξωπραγματικό ώστε δεν είναι πια άξιο λόγου, δεν είναι  φυσικά ούτε success, ούτε καν story, είναι ένα φτηνό προπαγανδιστικό παραμύθι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που θα μείνει στην ιστορία αυτής της εποχής, είναι η φιέστα με τα δημόσια έργα πριν από λίγους μήνες παρουσία του πρωθυπουργού και του αρχηγού του ΠαΣοΚ: έστησαν μπουλτόζες για τις κάμερες και θριαμβολόγησαν: 48 ώρες αργότερα, οι μπουλτόζες είχαν ήδη φύγει…

Την ίδια στιγμή, οι Γερμανοί μας «φίλοι», για να κάνουν ακόμα μια φορά τη δουλειά τους, τώρα προεκλογική, προκαλούν εκ νέου τον ευτελισμό της χώρας «απειλώντας» δήθεν να μπλοκάρουν την ήδη κομμένη δόση για 80 υπαλλήλους, πολλοί εκ των οποίων είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων. Ταυτόχρονα, η συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ έχει πλέον επανέλθει αργά αλλά σταθερά στο διεθνές περιβάλλον και ο μόνος λόγος που δεν φουντώνει όπως πριν είναι επειδή το Βερολίνο, που εξαρχής κατασκεύασε και διακίνησε αυτή τη συζήτηση, δεν θέλει να διαταραχθεί το προεκλογικό του κλίμα.

Καλά είναι τα παραμύθια, αλλά είναι για μικρά παιδιά. Κι όχι για κοινωνίες που βράζουν. Χρέος της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι να εκφωνεί τα δήθεν ορθά που πρέπει να γίνουν. Χρέος της είναι να προστατεύσει τη χώρα από την καταστροφή. Και αυτό, δεν το κάνει.

Ας αφήσουν λοιπόν τα παραμύθια και ας αντιληφθούν ότι η Γερμανία πρέπει να πειστεί να επιτρέψει στην Ελλάδα να ζήσει, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει: έχει στερήσει με τη βία όλα τα νομισματικά εργαλεία, των οποίων κάνουν χρήση τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ιαπωνία χωρίς να έχουν τέτοια κρίση, ενώ έχει τραβήξει τα σκοινιά τόσο πολύ που κοντεύουν πια να σπάσουν και να οδηγήσουν την Ελλάδα στη διάλυση.

Χρέος της ελληνικής κυβέρνησης είναι να σταματήσει την αποσάθρωση. Τώρα. Να πάει και να απαιτήσει αυτή την αξιοθρήνητη, πια, επαναδιαπραγμάτευση με τη σημαία της οποίας εξελέγη, αλλά την ξέχασε το ίδιο βράδυ. Ταυτόχρονα, να αξιοποιήσει όσο είναι δυνατόν τις επικείμενες επαφές της στις ΗΠΑ και να ζητήσει τη βοήθεια της Ουάσιγκτον, κρυφή ή φανερή, για να ξεφύγει η χώρα από το καταστρεπτική γερμανική ηγεμονία στην οποία έχει περιπέσει. Υπάρχουν τρόποι γιατί υπάρχουν μείζονα κοινά συμφέροντα με την προυπόθεση ότι υπάρχει και εμπιστοσύνη, η οποία πρέπει να ανακτηθεί. Αλλιώς, η χώρα πεθαίνει.

Γ. Βαρουφάκης: “Δεν υπάρχει ομαλή έξοδος-Θα ξεσπάσει κρίση”

Τη δική του απάντηση σε δημοσίευμα των Financial Times, περί ενός “ομαλού Grexit”, απαντά ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης. Σε άρθρο του στην προσωπική του ιστοσελίδα ο καθηγητής Οικονομικών επισημαίνει ότι “η Ελλάδα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τώρα την τεχνική του πρωτογενούς πλεονάσματος που έχει επιτευχθεί προκειμένου να διαπραγματευτεί σκληρά και να σηκώνει τους ώμους της αν το Βερολίνο συνεχίζει να απειλεί με αποβολή από την Ευρωζώνη”.

Όπως επισημαίνει, στην ευρωζώνη υπάρχει ένα ενιαίο νόμισμα που δεν είναι δεκτικό σε διαφοροποιήσεις. Και όσο για την “ομαλή έξοδο”; ο καθηγητής Οικονομικών υποστηρίζει ότι “δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα”, διότι “τότε θα ξεσπάσει η κόλαση”.

Επίσης ο καθηγητής προσθέτει τριά βασικά σημεία.

- Το πρώτο είναι ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι μικρό και έχει ως προϋπόθεση την άρνηση του κράτους να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες (π.χ. καθυστερήσεις στην επιστροφή του ΦΠΑ στους εξαγωγείς, μη καταβολή των ιδιωτικών επιχειρήσεων για αγαθά και υπηρεσίες που έχουν ήδη κ.λπ.).

- Το δεύτερο είναι ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είχε καταστροφικές συνέπειες διότι το τρέχον πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη και αν ήταν πραγματικό, δεν θα είναι σε θέση να καλυφθεί.

- Το τρίτο έχει να κάνει με τις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την Τρόικα. Όπως επισημαίνει, εάν η ελληνική κυβέρνηση ενδιαφέρονταν για τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, θα επωφελούνταν από τη συμμαχία με το ΔΝΤ να το πράξει και ανεξάρτητα από το πραγματικό μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος, θα αρνούνταν να επιστρέψει στην ΕΚΤ τα ομόλογα που αγόρασε ανόητα μεταξύ 2010 και 2011. Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τη διαπραγμάτευση.

Financial Times: Βγείτε από το ευρώ και υποτιμήστε τη δραχμή

'Η Ελλάδα θα μπορούσε να ευνοηθεί από μία ελεγχόμενη έξοδο που να ακολουθείται από υποτίμηση. Η έξοδος θα μπορούσε να συνοδευτεί από κουρέματα που θα μετατρέψουν το χρέος στο εθνικό νόμισμα, ενώ η δυνατότητα για επανένταξη σε μεταγενέστερη ημερομηνία θα ενίσχυσε τον ζήλο για μεταρρυθμίσεις'' γράφει στους Financial Times ο Γερμανός ''σοφός'' οικονομολόγος Χ.Β. Σιν.Διαβάστε όλο το άρθρο.

''Δεν φταίει η Γερμανία για την κρίση -Grexit για Ελλάδα με εισιτήριο επιστροφής''

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στα οποία οι λογικοί άνθρωποι σε γενικές γραμμές συμφωνούν αναφορικά με τα προβλήματα της ευρωζώνης: Η νομισματική ένωση έχει εγκλωβιστεί σε μία κρίση που έχει επιφέρει αβάσταχτα ποσοστά ανεργίας στον ευρωπαϊκό Νότο. Αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με ικανοποιητικό τρόπο μέσω του αποπληθωρισμού, δεδομένου ότι θα επιφέρει εκτίναξη των χρεοκοπιών στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις. Η κρίση πυροδοτήθηκε από τη χρηματοοικονομική αναταραχή στις ΗΠΑ και την υπερσυγκέντρωση μεγάλων πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας μετά την εισαγωγή του ευρώ, τα οποία είναι τα αντεστραμμένα είδωλα των ελλειμμάτων στις χώρες που αντιμετωπίζουν τώρα προβλήματα.

Οι λογικοί άνθρωποι όμως μπορεί και να διαφωνούν. Ο Niall Ferguson έγραψε προσφάτως στους Financial Times ότι το ευρώ βοήθησε τη Γερμανία επειδή δημιούργησε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εις βάρος των χωρών του Νότου. Αυτή η άποψη είναι εσφαλμένη. Οι ανισορροπίες στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών είναι κεφαλαιακές ροές. Όταν τα κεφάλαια ρέουν από μία χώρα Α σε μία χώρα Β, τότε η Α επιβραδύνεται και η Β βιώνει εκρηκτική ανάπτυξη. Στη χώρα όπου αναπτύσσεται οι εισαγωγές αυξάνονται, ενώ οι μισθοί πιέζουν τις εξαγωγές. Το αντίθετο συμβαίνει για τον εμπορικό εταίρο. Μόνο για τον λόγο αυτό είναι παράλογο να δηλώνει κανείς ότι μία χώρα «κερδίζει» από το πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ή «υποφέρει» από το αντίστοιχο έλλειμμα. Αυτή η άποψη εγκαταλείφθηκε από το 19ο αιώνα.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να ευνοηθεί από μία ελεγχόμενη έξοδο που να ακολουθείται από υποτίμηση. Η έξοδος θα μπορούσε να συνοδευτεί από κουρέματα που θα μετατρέψουν το χρέος στο εθνικό νόμισμα, ενώ η δυνατότητα για επανένταξη σε μεταγενέστερη ημερομηνία θα ενίσχυσε τον ζήλο για μεταρρυθμίσεις

Οι χώρες που αντιμετωπίζουν τώρα προβλήματα ήταν οι αποδέκτες των κεφαλαίων που κινητοποιήθηκαν στη νομισματική ένωση. Το ευρώ εκμηδένισε τον συναλλαγματικό κίνδυνο, οπότε οι επενδυτές στις χώρες του Νότου αποδέχθηκαν χαμηλότερες αποδόσεις. Οι κεφαλαιακές ροές πυροδότησαν εκρηκτική άνοδο που στη συνέχεια μετατράπηκε σε φούσκα, προκαλώντας μαζικά ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών. Η φούσκα έσκασε όταν οι επενδυτές αρνήθηκαν να χρηματοδοτήσουν αυτά τα ελλείμματα, αφήνοντας μη ανταγωνιστικές οικονομίες.

Η Γερμανία, υπό το ευρώ, ήταν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας κεφαλαίων και βυθίστηκε σε απότομη πτώση. Μόνο το ένα τρίτο των αποταμιεύσεων επενδύθηκε εγχώρια. Ως αποτέλεσμα, τα πρώτα χρόνια του ευρώ, οι καθαρές επενδύσεις στη Γερμανία και ο ρυθμός ανάπτυξής της ήταν από τους μικρότερους στην Ευρώπη.

Η ενίσχυση της ανεργίας ανάγκασε την κυβέρνηση Schroeder το 2003 να επιβάλει επώδυνες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Όταν ανακοινώθηκε το ευρώ το 1995, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γερμανίας ήταν το δεύτερο υψηλότερο μεταξύ των χωρών του ευρώ. Τώρα είναι το έβδομο. Αυτή δεν η πορεία μιας χώρας που θα περιγράφαμε ως «τον κερδισμένο του ευρώ».

Η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται για τη Γερμανία μόνο αφού έσκασε η πιστωτική φούσκα στον ευρωπαϊκό Νότο επειδή τότε μετατράπηκε στο ασφαλές καταφύγιο για τις αποταμιεύσεις. Η εμπιστοσύνη στα γερμανικά ακίνητα πυροδότησε ανάπτυξη στις κατασκευές, η οποία -εάν τα κεφάλαια δεν φυγαδευτούν τεχνητά στο εξωτερικό- θα εκμηδενίσει σταδιακά τις ανισορροπίες στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται μία ακόμη μεταξύ μας διαφωνία. Ο καθηγητής Ferguson προτείνει θεσμοθέτηση της αναδιανομής μεταξύ των χωρών του ευρώ μέσω συστήματος εγγύησης καταθέσεων, προϋπολογισμό ευρωζώνης και ευρωομόλογα. Αυτά, όμως, θα διαιωνίσουν τις δομικές διαφορές ανταγωνιστικότητας που δημιουργήθηκαν από την πιστωτική φούσκα στον ευρωπαϊκό Νότο. Θα διατηρήσουν επίπεδα μισθών που δεν αντικατοπτρίζουν παραγωγικότητα και θα μετατρέψουν μία προσωρινή κρίση σε χρόνια κακουχία. Επίσης θα οδηγήσουν σε ανατίμηση του ευρώ, υπονομεύοντας περαιτέρω την ανταγωνιστικότητα των χωρών που πλήττονται περισσότερο από την κρίση.

Η καλύτερη λύση είναι να τα κουτσοκαταφέρουμε

Η καλύτερη λύση είναι να τα κουτσοκαταφέρουμε. Η Γερμανία πρέπει να αποδεχθεί υψηλότερο πληθωρισμό ενώ οι χώρες του Νότου πρέπει να μειώσουν τον δικό τους για να επέλθει η απαραίτητη εξισορρόπηση των σχετικών τιμών. Αυτή η διαδικασία, που δεν έχει γίνει απολύτως εμφανής στις χώρες της κρίσης, πέρα από την Ιρλανδία, απαιτεί σκληρά μέτρα λιτότητας. Θα απαιτηθεί, κατά συνέπεια, μόνο μέτριος δανεισμός μεταξύ των κυβερνήσεων. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας έχει ήδη γενναιόδωρα προικιστεί γι' αυτό το έργο.

Για τις χώρες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα εξόδου από το ευρώ και η επανένταξή τους στη νομισματική ένωση αφού υποτιμήσουν και εφαρμόσουν τις δομικές μεταρρυθμίσεις.

Η ευρωζώνη δεν έχει ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος. Το ευρώ δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως το δολάριο. Θα πρέπει να πλησιάζει περισσότερο στο παλαιό συναλλαγματικό σύστημα του Bretton Woods, υπό το οποίο οι χώρες μπορούσαν να ακολουθήσουν τον δρόμο της εξόδου και να ξαναμπούν με διαφορετικές τιμές.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να ευνοηθεί από μία ελεγχόμενη έξοδο

Η Ελλάδα θα μπορούσε να ευνοηθεί από μία ελεγχόμενη έξοδο που να ακολουθείται από υποτίμηση. Η έξοδος θα μπορούσε να συνοδευτεί από κουρέματα που θα μετατρέψουν το χρέος στο εθνικό νόμισμα, ενώ η δυνατότητα για επανένταξη σε μεταγενέστερη ημερομηνία θα ενίσχυσε τον ζήλο για μεταρρυθμίσεις. Μπορεί ενδεχομένως να χρειαστεί ενιαίο μορατόριουμ χρέους για τις υπερχρεωμένες χώρες που δεν βγαίνουν εκτός ευρώ.

Μπορεί ενδεχομένως να χρειαστεί ενιαίο μορατόριουμ χρέους για τις υπερχρεωμένες χώρες που δεν βγαίνουν εκτός ευρώ

Όλα αυτά εγκυμονούν κινδύνους για τους επενδυτές. Όμως, ο κίνδυνος που τίθεται από την αμοιβαιοποίηση του χρέους μέσω των ευρωομολόγων είναι ακόμη μεγαλύτερος, όπως δείχνει και η Ιστορία των ΗΠΑ. Το 1791, οι ΗΠΑ προχώρησαν σε αμοιβαιοποίηση των χρεών που είχαν δημιουργήσει πολιτείες. Το έπραξαν και πάλι μετά το δεύτερο πόλεμο ενάντια στη Βρετανία το 1813. Και στις δύο περιπτώσεις στις εν λόγω πολιτείες ακολούθησε πάρτι. Η πιστωτική φούσκα που έσκασε το 1837 ώθησε περισσότερες από τις μισές πολιτείες σε χρεοκοπία. Όπως δείχνει και ο Harold James του Princeton, το μόνο αποτέλεσμα της αμοιβαιοποίησης του χρέους είναι η διαμάχη.

Οι ΗΠΑ και η Ελβετία δεν έχουν ρήτρες bail out για τις πολιτείες και τα καντόνια. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να παραχωρήσουν στις κεντρικές κυβερνήσεις το βασικό παρεμβατικό προνόμιο. Ένα ευρωπαϊκό ομόσπονδο κράτος, όμως, εάν ποτέ ιδρυθεί, σίγουρα δεν θα είναι πιο κεντρικό από ό,τι οι ΗΠΑ ή η Ελβετία. Όπως και να το δει κανείς, η αμοιβαιοποίηση του χρέους είναι αβάσιμη.

Πηγή Euro2day

Στέλεχος του ΔΝΤ συνέταξε το ίδιο φορολογικό σε Τανζανία & Ελλάδα!

Ανώτατο στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι ο συντάκτης του νέου φορολογικού νομοσχεδίου που δήθεν επεξεργάζεται το υπουργείο Οικονομικών. Οι δανειστές δηλαδή είναι αυτοί που αποφασίζουν πώς, ποιοι και πόσο θα φορολογηθούν. Η κυβέρνηση απλά εκτελεί τις εντολές. Και θεωρεί ο Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος και οι λοιποί της συνομοταξίας πώς κυβερνούν τη χώρα. Παρέδωσαν τα κλειδιά της Ελλάδας και τώρα ως υπάλληλοι τρέχουν να ψηφίσουν κάθε νομοσχέδιο για να κρατήσουν την καρέκλα τους.
Αυτός λοιπόν που θα αποφασίσει τη νέα φορολογική λαίλαπα σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων, αυτός που θα αναλάβει να «εξοντώσει» όσους έχουν ακόμη στη διάθεση του ακίνητα (σπίτια, χωράφια, στάνες κλπ) είναι ο Greeten Michielse – Tax Advisor του ΔΝΤ.
Το παραδέχεται ο ίδιος με ανάρτηση στο διαδίκτυο ότι έχει αναλάβει το συγκεκριμένο «πρόγραμμα». Το επισήμανε με ανακοίνωση του το κόμμα «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη.
Το φορολογικό νομοσχέδιο της Ελλάδας είναι η «δουλεία» που αναλαμβάνει ως στέλεχος του ΔΝΤ μετά από αντίστοιχες (ακούστε που) στην Τανζανία, το Πακιστάν, την Υεμένη, τη Συρία, τη Λετονία και τα Σκόπια. Μας θεωρούν υπανάπτυκτους, όπως τους Τανζανούς και ανέθεσαν το φορολογικό νομοσχέδιο σε στέλεχος που ασχολείται με τριτοκοσμικές χώρες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Αντιλαμβάνεται κανείς για την «ανάπτυξη» που μας περιμένει και στην οποία αναφέρεται συχνά ο πρωθυπουργός της χώρας, την «ευημερία» ως χώρα και τις προοπτικές του λαού. Η κυβέρνηση επιφυλάσσει θέσεις εργασίες στις εκτάσεις ζαχαροκάλαμου και βλέπει τους Έλληνες σαν και αυτούς που θα ανεβαίνουν στα δένδρα για να κόψουν καρύδες να τραφούν και να ξεδιψάσουν.
Το φορολογικό νομοσχέδιο δεν είναι μόνο καθαρά εισπρακτικό και αντιαναπτυξιακό, αλλά θέλει να μετατρέψει τους Έλληνες σε σκλάβους, επιβάλλοντας τους σωρεία φόρων. Δεν φτάνουν αυτοί που πληρώνουμε.
Ο ρόλος της κυβέρνησης επιβεβαιώνεται για ακόμη μία φορά πώς είναι καθαρά διακοσμητικός. Ξεπούλησαν τα πάντα και παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία. Έδωσαν το δικαίωμα σε κάθε Μέρκελ, Σοίμπλε και Λαγκάρντ να μας θεωρούν «μαύρους» και ανέθεσαν το φορολογικό νομοσχέδιο στον Greeten Michielse με πλούσια εμπειρία σε χώρες όπου επικρατεί το χάος, η αναρχία, η φτώχια και η πείνα.
Το ίδιο έγινε με το μνημόνιο και κάθε άλλο νομοσχέδιο που ψηφίζεται εδώ και τρία χρόνια στην Ελλάδα. Έρχεται έτοιμο και οι βουλευτές βάζουν τη τζίφρα τους. Όπως έγινε και χθες τη νύχτα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Το Τρίτο Ράιχ πήρε από την Ελλάδα τουλάχιστον 200 εκατομμύρια χρυσά μάρκα, δανεικά και αγύριστα

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής εκτός από την κάλυψη των δαπανών για τη διαβίωση των γερμανικών στρατευμάτων, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να δώσει στους Γερμανούς ένα σημαντικό ποσό ως δάνειο, μέρος του οποίου χρησιμοποιήθηκε και για τον πόλεμο στη Βόρεια Αφρική.

Ο Ξενοφών Ζολώτας είχε αποκαλύψει (Ο απόρρητος φάκελος του δανείου, «Το Βήμα», 2 Ιουνίου 1991) ότι «ακόμα και ο ίδιος ο Χίτλερ όχι μόνο είχε αναγνωρίσει τα δάνεια του Γ' Ράιχ από την Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά είχε δώσει εντολή και είχε αρχίσει η διαδικασία εξόφλησής τους».

Η Ελλάδα από τη λήξη του Πολέμου δεν έπαυσε να «υπενθυμίζει» στη Γερμανία την εκκρεμότητα του κατοχικού δανείου. Το 1964 συγκροτήθηκε και επιτροπή νομικών, η οποία αποφάνθηκε ότι τα κατοχικά δάνεια αποτελούν συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας, άσχετη με τις επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Ακόμη και επί Κατοχής ο πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα Αλντερπουργκ, με γραπτό υπόμνημά του στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, τον Ιούλιο 1964, είχε αναφέρει ότι η οφειλή της Γερμανίας στην Ελλάδα από το δάνειο ανερχόταν σε 200 εκατ. χρυσά μάρκα, δηλαδή σε 400 εκατ. σταθερά μεταπολεμικά μάρκα.

Η πρώτη επίσημη ανακίνηση του θέματος του δανείου έγινε το 1964, με εντολή της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, από τον καθηγητή Αγγελο Αγγελόπουλο σε φορολογικό συνέδριο στο Αμβούργο. Ο διευθυντής του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Ράινχαρτ του απάντησε ότι το 1958 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε παραιτηθεί από τις αξιώσεις για το κατοχικό δάνειο με αντάλλαγμα γερμανικό δάνειο 200 εκατ. μάρκων!

Ο Ράινχαρτ επιβεβαίωσε αυτή την εκδοχή με επιστολή στον Γεώργιο Παπανδρέου, η οποία κατέληγε: «Υπό τας προϋποθέσεις αυτάς δεν πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνησις, επικαλούμενη τη συμφωνία της Ρώμης θα ηδύνατο να επιτύχει τις αξιώσεις της. Θα ήτο, επομένως, προτιμότερον να μη επανέλθει επί της υποθέσεως».

Ο Αγγελόπουλος ερεύνησε το θέμα στους εμπιστευτικούς φακέλους των συνομιλιών Αντενάουερ - Καραμανλή. Δεν υπήρχε αναφορά σε παραίτηση Καραμανλή. Οι Γερμανοί απάντησαν ότι ήταν προφορική!

Δώδεκα φορές οι κυβερνήσεις ανακίνησαν το θέμα του κατοχικού δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Τελευταία φορά, το 2001, η κυβέρνηση Σημίτη συγκρότησε επιτροπή, η οποία συνέταξε υπόμνημα που επιδόθηκε στον καγκελάριο Σρέντερ. Ο αείμνηστος καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου που μετείχε στην επιτροπή περιέγραψε την αντίδραση των Γερμανών: «Σαν να υψώθηκε μπροστά μας ένας γυάλινος πύργος - ξαφνικά πάγωσαν τα χαμόγελα των συνομιλητών μας, απέκλεισαν κάθε σχετική συζήτηση».

Το ξέχασαν

Το δάνειο υπεγράφη με όλους τους τύπους, η Ελλάδα πλήρωνε αναγκαστικά αλλά και οι Γερμανοί σύμφωνα με την πρόβλεψη άρχισαν να ξεπληρώνουν τις οφειλές τους. Υστερα βέβαια το χρέος... έπεσε στη λήθη της ιστορίας και το κατοχικό δάνειο ουδέποτε αποπληρώθηκε.

«Από το 1941 η Ελλάδα βίωνε έναν τρομακτικό λιμό. Ακόμα και ο διαβόητος υπουργός προπαγάνδας των ναζί ο Γκέμπελς έγραφε στο ημερολόγιό του για την Ελλάδα όπου «η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση». Το Λονδίνο είχε κηρύξει την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα με στόχο να πλήξει την οικονομία του Αξονα, αλλά και να υποκινήσει στην Ελλάδα την αντίσταση.

Ο υποσιτισμός απασχολούσε τους Γερμανούς στο μέτρο που αυτός μπορούσε να υποκινήσει λαϊκές αναταραχές. Παράλληλα και ο Μουσολίνι πίεζε τον Χίτλερ να μειώσει τις δαπάνες κατοχής στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Τσολάκογλου διαμαρτυρόταν για τα υπέρογκα έξοδα κατοχής» σημειώνει ο κ. Τάσος Ηλιαδάκης, συγγραφέας αποκαλυπτικών έργων και βιβλίων για τα γεγονότα της εποχής.

Πότε υπεγράφη το δάνειο

Στις 14.3.1942 τερματίζεται η Συνδιάσκεψη της Ρώμης με την υπογραφή και του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά.

Σύμφωνα με αυτήν:

Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).

Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).

Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).

Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).

Η πρώτη τροποποίηση

«Ηταν συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι αναγκαστικό δάνειο. Υπόχρεος καταβολής του είναι η Ελληνική Κυβέρνηση και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος. Επομένως ο νόμιμος διεκδικητής του είναι η ελληνική κυβέρνηση. Το ύψος των συνολικών αναλήψεων και πότε αυτές θα σταματήσουν δεν προσδιορίζονται. Οι αναλήψεις γίνονται κατά μήνα και δεν προσδιορίζεται ούτε το ύψος των άνω του 1,5 δισ. δρχ. ποσού ούτε το για πόσους μήνες θα έπαιρναν αυτά οι Αρχές Κατοχής» εξηγεί ο κ. Ηλιαδάκης. «Η χρέωση θα γίνεται σε δραχμές. Οι δραχμές όμως αυτές αντιστοιχούσαν σε εντελώς καθορισμένο ποσό μάρκων που ήδη είχαν απαιτήσει οι Γερμανοί από την ΤτΕ η οποία υποχρεώνεται ''όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς ώστε να εξασφαλισθή μηνιαίως, διά τας ανάγκας του γερμανικού στρατού, ποσόν 25 εκ. μάρκων''. Επομένως η απαίτηση είναι σε μάρκα και το 1,5 δισ. δρχ. της συμφωνίας της Ρώμης δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα 25 εκ. μάρκα».

Ο αδηφάγος πληθωρισμός όμως εξανέμιζε το ποσό του 1,5 δισ. δρχ. και τελικά η συμφωνία από 2 Δεκεμβρίου 1942 θα τροποποιηθεί «κοινή συναινέσει». Ετσι το 1,5 δισ. δρχ. θα γίνει 8 δισ., τα οποία θα αναπροσαρμόζονται με κινητή τιμαριθμική κλίμακα από τα αγαθά που κατονομάζει. Επομένως τα άνω των 8 δισ. δρχ. ποσά, όπως αυτά προσδιορί­ζονται από την τροποποίηση, θα χρεώνονται ως δάνειο. Τα δανειακά ποσά που ήδη είχαν πάρει, όπως και αυτά που θα πάρουν μέχρι την 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από τον Απρίλιο του 1943 με δόσεις.

Συνεπώς το αρχικό αναγκαστικό δάνειο μεταπίπτει σε κανονικό συμβατικό δάνειο και τα ποσά είναι σε σταθερό νόμισμα. «Τα δανειακά ποσά σταματούν την 1.4.1943, οπότε αρχίζει η άτοκος επιστροφή τους. Επειδή οι δανειακές αναλήψεις δεν σταμάτησαν, αν και πραγματοποίησαν δέκα εννέα επιστροφές (19), οπότε και σταμάτησαν την καταβολή των υπολοίπων. Από τότε το δάνειο καθίσταται έντοκο λόγω υπερημερίας», υπογραμμίζει ο κ. Ηλιαδάκης για την περίοδο που οι ναζί πλήρωναν μεν τις δόσεις του χρέους τους, αλλά έπαιρναν αναγκαστικά όλο και περισσότερα.

Με αφορμή την επίσκεψη Σόιμπλε, στον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει το ζήτημα του κατοχικού δανείου το περασμένο Ιανουάριο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Μανώλης Γλέζος επανέλαβαν την ανάγκη διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Το θέμα των γερμανικών οφειλών και του κατοχικού δανείου έθεσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνάντησή τους στο προεδρικό μέγαρο. «Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν θέσει το θέμα, θα το θέσει ο ελληνικός λαός δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση» σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίσκεψη του Β. Σόιμπλε στην Αθήνα.


Μετά το τέλος της συνάντησης με τον Κ. Παπούλια έγιναν οι παρακάτω δηλώσεις:

Αλέξης Τσίπρας: Ιστορικό χρέος ανεκπλήρωτο απέναντι στους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης

Όπως δήλωσε ο πρόεδος του ΣΥΡΙΖΑ, «σήμερα επισκεφθήκαμε με τον Μανώλη Γλέζο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε μια κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού. Διότι την ίδια ώρα βρίσκεται στην Αθήνα σε επίσημε επίσκεψη ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών. Και θέσαμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το αίτημά μας η χώρα μέσω της κυβέρνησής της φυσικά να επαναφέρει ένα ιστορικά αδικαίωτο αίτημα. Το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Ένα ιστορικό χρέος που έχουμε ανεκπλήρωτο απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες ήρωες της Εθνικής Αντίστασης που έδωσαν τη ζωής τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι, έδωσαν τη ζωή τους για να είναι ελεύθεροι οι ευρωπαϊκοί λαοί, έδωσαν τη ζωή τους απέναντι στη ναζιστική θηριωδία και αυτό έχει μια πολύ μεγάλη αξία.

Δεν μπορεί αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα να αναγνωρίζουν δημόσια το δημόσιο χρέος της χώρας απέναντι στα μεγάλα funds και στις τράπεζες και να μην αναγνωρίζουν το χρέος της Γερμανίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Να μην το αναγνωρίζουν και να μην το διεκδικούν.


Ως εκ τούτου, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το πάνδημο αίτημα του ελληνικού λαού η κυβέρνηση οφείλει να το θέσει στο τραπέζι. Κι αν δεν το θέσει η κυβέρνηση, υποσχόμαστε ότι πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα το θέσει δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση να σταματήσει την καταστροφή και διεκδικήσει το δίκιο του ελληνικού λαού.


Τέλος, επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο σε σχέση με αυτήν την εικόνα που βλέπετε γύρω σας. Μια Αθήνα ''νεκροταφείο''. Αυτή η εικόνα και το μήνυμα που εκπέμπεται προς τα έξω είναι ένα μήνυμα ζόφου προς το εσωτερικό της χώρας και ένα μήνυμα χώρας σε κατάσταση πολιορκίας προς το εξωτερικό. Μια εικόνα που δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία να απαγορεύονται οι ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών. Και ειλικρινά δεν τιμά ούτε τον προσκεκλημένο της ελληνικής της κυβέρνησης. Δεν περιποιεί τιμή στον κ. Σόιμπλε να τον υποδέχεται η φιλική του κυβέρνηση ωσάν να είναι εκπρόσωπος κατοχικών στρατευμάτων, όπου τον υποδέχονται με το φόβο και με χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς. Αυτή δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι δημοκρατία να ξεθάβεις ένα χουντικό νόμο, να ξεθάβεις τον χουντικό γύψο για να στήσεις τα τείχη των μνημονίων. Φυσικά, πιστεύουμε ότι ελληνικός λαός θα αγνοήσει τέτοιου είδους απαγορεύσεις και θα εκφράσει ελεύθερα, όπως πάντα γνωρίζει να εκφράζει ελεύθερα, το φρόνημά του.


Μανώλης Γλέζος: Δε ζητιανεύουμε, διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε

«Δεν θα ξεχάσω τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και θα μιλήσω ως συνάδελφος προς συναδέλφους.

Η κρισιμότητα των στιγμών και ο συμβολισμός της παρουσίας μας σήμερα έπρεπε και πρέπει απ΄ όλα τα ΜΜΕ να προβληθεί όσο μπορεί περισσότερο. Γιατί; Γιατί υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να ξεχρεώσει η Γερμανία τις οφειλές της προς την Ελλάδα. Και, πέρα από τα γεγονότα τα οποία τα γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διότι και ως αετόπουλο συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τιμήσει με την παρουσία του τα συνέδρια του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, απλώς του υπενθύμισα ορισμένα γεγονότα, όπως ότι η Γερμανία, εάν σήμερα έχει ένα καθεστώς δημοκρατίας, αυτό που θέλει, αλλά δεν είναι κάτω από ναζιστικό καθεστώς, οφείλεται στην πάλη του ελληνικού λαού, ο οποίος με το έπος του ΄40-΄41 κατέρριψε τον μύθο του αήττητου του άξονα, ο οποίος με τη μάχη στα Μακεδονοθρακικά σύνορα και με τη μάχη της Κρήτης ανέτρεψε όλα τα σχέδια του Χίτλερ και με την καθήλωση 12 επίλεκτων γερμανικών μεραρχιών συνέβαλε ο ελληνικός λαός στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων, στην ήττα του ναζισμού.

Έχει, λοιπόν,  ηθική υποχρέωση, πάνω απ΄ όλα η Γερμανία να εξοφλήσει τις οφειλές της προς τον ελληνικό λαό. Και ακόμα επιπλέον, δεν επιτρέπεται  να έχει εξοφλήσει όλες τις επανορθώσεις σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, εκτός από την Ελλάδα. Γιατί το κάνει; Δεν έχει δικαίωμα, ενώ έχει εξοφλήσει το αναγκαστικό δάνειο στην Πολωνία και στη Γιουγκοσλαβία, να μην εξοφλεί το αναγκαστικό της δάνειο προς την Ελλάδα.

Τα επιχειρήματά μας είναι ακλόνητα. Εδράζονται στο δίκαιο. Δεν εδράζονται σε κανένα ιδιαίτερο συμφέρον. Δεν ζητάμε ιδιαίτερη προνομιακή μεταχείριση. Διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε. Δεν θα το ζητιανέψουμε. Θα το αξιώσουμε και θα το πετύχουμε. Αγαπητοί συνάδελφοι, αν όλοι εσείς συμβάλετε, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, πολιτικών, συμφεροντολογικών ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να έχει το κάθε ξεχωριστό μέσο ενημέρωσης, αν συμβάλετε όλοι, γιατί το θέμα είναι πανεθνικό, προς αυτή την κατεύθυνση.

Το ταξίδι του Σόιμπλε δίνει μια ευκαιρία την οποία πρέπει να εκμεταλλευτούμε.»

Κάρολος Παπούλιας: Το θέμα δεν έχει λήξει


Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε ότι υπήρξε ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών που το 1995 έθεσε με ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση το  θέμα αυτό και για τις αποζημιώσεις και για το κατοχικό δάνειο.

«Βεβαίως, η απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης ήταν αρνητική.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, ότι σβήστηκε όλη αυτή η υπόθεση», συμπλήρωσε ο κ. Παπούλιας και κατέληξε: «Ο κ. Γλέζος συνεχώς υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις της γερμανικής κυβέρνησης.  Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει πρόοδος στο θέμα αυτό».

Αλ. Τσίπρας: Ιστορικό χρέος η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων

Ημερομηνία: 18/07/2013 14:47

Με αφορμή την επίσκεψη Σόιμπλε, στον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει το ζήτημα του κατοχικού δανείου το περασμένο Ιανουάριο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Μανώλης Γλέζος επανέλαβαν την ανάγκη διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Το θέμα των γερμανικών οφειλών και του κατοχικού δανείου έθεσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνάντησή τους στο προεδρικό μέγαρο. «Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν θέσει το θέμα, θα το θέσει ο ελληνικός λαός δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση» σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίσκεψη του Β. Σόιμπλε στην Αθήνα.




Μετά το τέλος της συνάντησης με τον Κ. Παπούλια έγιναν οι παρακάτω δηλώσεις:


Αλέξης Τσίπρας: Ιστορικό χρέος ανεκπλήρωτο απέναντι στους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης

Όπως δήλωσε ο πρόεδος του ΣΥΡΙΖΑ, «σήμερα επισκεφθήκαμε με τον Μανώλη Γλέζο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε μια κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού. Διότι την ίδια ώρα βρίσκεται στην Αθήνα σε επίσημε επίσκεψη ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών. Και θέσαμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το αίτημά μας η χώρα μέσω της κυβέρνησής της φυσικά να επαναφέρει ένα ιστορικά αδικαίωτο αίτημα. Το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Ένα ιστορικό χρέος που έχουμε ανεκπλήρωτο απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες ήρωες της Εθνικής Αντίστασης που έδωσαν τη ζωής τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι, έδωσαν τη ζωή τους για να είναι ελεύθεροι οι ευρωπαϊκοί λαοί, έδωσαν τη ζωή τους απέναντι στη ναζιστική θηριωδία και αυτό έχει μια πολύ μεγάλη αξία.

Δεν μπορεί αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα να αναγνωρίζουν δημόσια το δημόσιο χρέος της χώρας απέναντι στα μεγάλα funds και στις τράπεζες και να μην αναγνωρίζουν το χρέος της Γερμανίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Να μην το αναγνωρίζουν και να μην το διεκδικούν.

Ως εκ τούτου, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το πάνδημο αίτημα του ελληνικού λαού η κυβέρνηση οφείλει να το θέσει στο τραπέζι. Κι αν δεν το θέσει η κυβέρνηση, υποσχόμαστε ότι πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα το θέσει δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση να σταματήσει την καταστροφή και διεκδικήσει το δίκιο του ελληνικού λαού.

Τέλος, επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο σε σχέση με αυτήν την εικόνα που βλέπετε γύρω σας. Μια Αθήνα ''νεκροταφείο''. Αυτή η εικόνα και το μήνυμα που εκπέμπεται προς τα έξω είναι ένα μήνυμα ζόφου προς το εσωτερικό της χώρας και ένα μήνυμα χώρας σε κατάσταση πολιορκίας προς το εξωτερικό. Μια εικόνα που δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία να απαγορεύονται οι ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών. Και ειλικρινά δεν τιμά ούτε τον προσκεκλημένο της ελληνικής της κυβέρνησης. Δεν περιποιεί τιμή στον κ. Σόιμπλε να τον υποδέχεται η φιλική του κυβέρνηση ωσάν να είναι εκπρόσωπος κατοχικών στρατευμάτων, όπου τον υποδέχονται με το φόβο και με χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς. Αυτή δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι δημοκρατία να ξεθάβεις ένα χουντικό νόμο, να ξεθάβεις τον χουντικό γύψο για να στήσεις τα τείχη των μνημονίων. Φυσικά, πιστεύουμε ότι ελληνικός λαός θα αγνοήσει τέτοιου είδους απαγορεύσεις και θα εκφράσει ελεύθερα, όπως πάντα γνωρίζει να εκφράζει ελεύθερα, το φρόνημά του.


Μανώλης Γλέζος: Δε ζητιανεύουμε, διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε

«Δεν θα ξεχάσω τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και θα μιλήσω ως συνάδελφος προς συναδέλφους.

Η κρισιμότητα των στιγμών και ο συμβολισμός της παρουσίας μας σήμερα έπρεπε και πρέπει απ΄ όλα τα ΜΜΕ να προβληθεί όσο μπορεί περισσότερο. Γιατί; Γιατί υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να ξεχρεώσει η Γερμανία τις οφειλές της προς την Ελλάδα. Και, πέρα από τα γεγονότα τα οποία τα γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διότι και ως αετόπουλο συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τιμήσει με την παρουσία του τα συνέδρια του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, απλώς του υπενθύμισα ορισμένα γεγονότα, όπως ότι η Γερμανία, εάν σήμερα έχει ένα καθεστώς δημοκρατίας, αυτό που θέλει, αλλά δεν είναι κάτω από ναζιστικό καθεστώς, οφείλεται στην πάλη του ελληνικού λαού, ο οποίος με το έπος του ΄40-΄41 κατέρριψε τον μύθο του αήττητου του άξονα, ο οποίος με τη μάχη στα Μακεδονοθρακικά σύνορα και με τη μάχη της Κρήτης ανέτρεψε όλα τα σχέδια του Χίτλερ και με την καθήλωση 12 επίλεκτων γερμανικών μεραρχιών συνέβαλε ο ελληνικός λαός στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων, στην ήττα του ναζισμού.

Έχει, λοιπόν,  ηθική υποχρέωση, πάνω απ΄ όλα η Γερμανία να εξοφλήσει τις οφειλές της προς τον ελληνικό λαό. Και ακόμα επιπλέον, δεν επιτρέπεται  να έχει εξοφλήσει όλες τις επανορθώσεις σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, εκτός από την Ελλάδα. Γιατί το κάνει; Δεν έχει δικαίωμα, ενώ έχει εξοφλήσει το αναγκαστικό δάνειο στην Πολωνία και στη Γιουγκοσλαβία, να μην εξοφλεί το αναγκαστικό της δάνειο προς την Ελλάδα.

Τα επιχειρήματά μας είναι ακλόνητα. Εδράζονται στο δίκαιο. Δεν εδράζονται σε κανένα ιδιαίτερο συμφέρον. Δεν ζητάμε ιδιαίτερη προνομιακή μεταχείριση. Διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε. Δεν θα το ζητιανέψουμε. Θα το αξιώσουμε και θα το πετύχουμε. Αγαπητοί συνάδελφοι, αν όλοι εσείς συμβάλετε, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, πολιτικών, συμφεροντολογικών ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να έχει το κάθε ξεχωριστό μέσο ενημέρωσης, αν συμβάλετε όλοι, γιατί το θέμα είναι πανεθνικό, προς αυτή την κατεύθυνση.

Το ταξίδι του Σόιμπλε δίνει μια ευκαιρία την οποία πρέπει να εκμεταλλευτούμε.»


Κάρολος Παπούλιας: Το θέμα δεν έχει λήξει

Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε ότι υπήρξε ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών που το 1995 έθεσε με ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση το  θέμα αυτό και για τις αποζημιώσεις και για το κατοχικό δάνειο.
«Βεβαίως, η απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης ήταν αρνητική.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, ότι σβήστηκε όλη αυτή η υπόθεση», συμπλήρωσε ο κ. Παπούλιας και κατέληξε: «Ο κ. Γλέζος συνεχώς υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις της γερμανικής κυβέρνησης.  Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει πρόοδος στο θέμα αυτό».

- See more at: http://left.gr/news/al-tsipras-istoriko-hreos-i-diekdikisi-ton-germanikon-apozimioseon#sthash.wIxyZNpY.dpuf

στην Τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας

Την ιστορία του ελληνικού χρέους και την επέμβαση της Τρόικα σχολιάζει σε κείμενο του ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος σχολιάζοντας τις κινήσεις των δανειστών επισημαίνει πως «στην Τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας».

Σε κείμενο του με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό υπερχρεωμένο κράτος», ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο μπήκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο και τονίζει πως όταν η χώρα είχε χρέος 260 δισ. Ευρώ, «κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα ''δώρα'' που κόμιζε κι ένα ''κούρεμα'' προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις».

Σχολιάζοντας την κίνηση της Τρόικα, ο κ. Βαρουφάκης την χαρακτηρίζει «απελπιστικά ηλίθια», ενώ την προτείνει για το...Νόμπελ Βλακείας, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!».

Η λύση της Φρανκφούρτης

Στη συνέχεια, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στη «λύση της Φρακφούρτης», σε μια συζήτηση που είχε με μερικούς μεγαλοτραπεζίτες και τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου στην πόλη της Γερμανίας, οι οποίοι έκριναν ότι η Γερμανία έσφαλλε και ότι «τα Μνημόνιο σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία», με μόνη λύση πλέον την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ:

«Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρησή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς».

Κλείνοντας, ο κ.Βαρουφάκης υποστηρίζει πως «ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φρανκφούρτης να κερδίζει έδαφος» και η χώρα έρχεται πιο κοντά στην έξοδο από το ευρώ, ενώ όπως δηλώνει ο γνωστός οικονομολόγος «αν αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φρανκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο ) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης».

Ολόκληρο το κείμενο του κ. Βαρουφάκη:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία.

Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η...στασιμότητα στην πραγματική οικονομία.

Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω).

Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.

Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.

Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!

Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!

Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!

Και τώρα;

Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ' όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.

Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για τηνΙσπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.

Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να... μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.

Η λύση της Φραγκφούρτης

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.

Πλάνη οικτρά

Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

•Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman's με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.
• Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.
•Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.
•Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.
•Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.
•Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.
Επίλογος

Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).

Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.

Πηγή

Τέσσερις προτάσεις από τον Γ. Βαρουφακη για έξοδο απο την κρίση

Τέσσερις νέες προτάσεις για την επίλυση της κρίσης στην Ευρωζώνη δημοσίευσε ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης, σε κείμενο το οποίο συνυπογράφει μαζί με τον καθηγητή οικονομίας Στιούαρτ Χόλαντ και τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Οστιν του Τέξας Τζέιμς Γκαλμπρέιθ

Στο κείμενο του με τίτλο «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης στην Ευρωζώνη νούμερο 4», ο γνωστός οικονομολόγος συνυπογράφει τέσσερις προτάσεις, οι οποίες κατά την άποψη του θα «βγάλουν» την Ευρωζώνη από τον «βάλτο» της οικονομικής κρίσης και θα βοηθήσουν στην επιστροφή της ανάκαμψης.

Πρώτη Πρόταση:

«Για την ώρα, προτείνουμε ότι οι τράπεζες οι οποίες έχουν ανάγκη ανεκεφαλαιοποίησης από το ESM (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) να απευθύνονται απευθείας Ταμείο, αντί να υποχρεώνεται η κάθε κυβέρνηση να δανείζεται για λογαριασμό της τράπεζας. Οι τράπεζες στην Κύπρο, στην Ελλάδα και την Ισπανία, θα ”έπεφταν” σε μια τέτοια πρόταση. Τότε το ESM και όχι η κυβέρνηση θα προχωρούσε σε αναδιάρθρωση, ανακεφαλαιοποίηση και επίλυση στις προβληματικές τράπεζες χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότης για τον σκοπό αυτό».

Στη συνέχεια της πρώτης πρότασης, ο κ. Βαρουφάκης και οι άλλοι δύο πανεπιστημιακοί καθηγητές, σημειώνουν ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παραιτούνται από την εποπτεία και την επίλυση των παθογενειών μιας προβληματικής τράπεζας, με αποτέλεσμα οι μετοχές να περάσουν στο ESM και την ΕΚΤ. Το ESM θα διορίσει ένα νέο διοικητικό συμβούλιο, το οποίο θα προχωρήσει σε πλήρη ανάλυση της κατάσταση στην οποία βρίσκεται η τράπεζα, με την προϋπόθεση ότι θα ληφθούν μέτρα για να αποφευχθεί, πάνω από όλα, το κούρεμα των καταθέσεων. Αφού η τράπεζα έχει η ESM θα πωλήσει τις μετοχές για την απόσβεση του κόστους.

Δεύτερη Πρόταση:

«Η συνθήκη του Μάαστριχτ, επιτρέπει σε κάθε μέλος-κράτης της Ε.Ε. Να εξυπηρετεί εθνικό χρέος μέχρι το 60% του Α.Ε.Π.. Από την αρχή της κρίσης το 2008, τα περισσότερα μέλη της Ευρωζώνης έχουν ξεπεράσει αυτό το όριο. Προτείνουμε να δώσει η ΕΚΤ στα κράτη-μέλη την ευκαιρία να μετατρέψουν το χρέος τους με την σύμβαση του Μάαστριχτ, ενώ τα εθνικά μερίδια από το χρέος που θα μετατραπεί, θα συνεχίσουν να εξυπηρετούνται από το κάθε κράτος μέλος».

Τρίτη Πρόταση

Η τρίτη πρόταση του κ. Βαρουφάκη, έχει να κάνει με την στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να καταπολεμηθεί η λιτότητα. «Η Ε.Ε. Έχει ήδη μια στρατηγική ανάκαμψης και επαναφοράς στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης για το 2020, το οποίο στην ουσία έχει ”συρρικνωθει” από την λιτότητα. Προτείνουμε να ξεκινήσει η Ε.Ε. Ένα νέο επενδυτικό πρόγραμμα για να καταπολεμηθεί η ύφεση, να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα και να ολοκληρωθούν οι δεσμεύσεις της Συνθήκης της Ρώμης, για την αναβάθμιση του επίπεδου ζωής».

Τέταρτη Πρόταση

Η τέταρτη πρόταση του κ. Βαρουφάκη, είναι η δημιουργία ενός «εκτάκτου προγράμματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης το οποίο θα εγγυηθεί την πρόσβαση στη διατροφή και στις βασικές ενεργειακές ανάγκες όλων των Ευρωπαίων, μέσω της δημιουργίας μιας ΕυρωπαϊκήςΥπηρεσίας Τροφίμων το οποίο θα ακολουθεί το μοντέλο του αντίστοιχου προγράμματος των ΗΠΑ και ένα Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ελάχιστης Ενέργειας. Αυτά τα προγράμματα, θα χρηματοδοτηθούν από την Κομισιόν».

Εκτός από τις προτάσεις του, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται και στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί πλέον στην Ευρώπη και επισημαίνει πως αυτή την στιγμή υπάρχει «η χειρότερη ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση από τα τέλη του ’40. Σε κράτη- μέλη όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία αλλά και αλλού στην Ευρωζώνη, οι βασικές ανάγκες δεν εξυπηρετούνται. Αυτό ισχύει κυρίως για τους ηλικιωμένους, τους ανέργους, τα ανήλικα παιδιά, τα παιδιά στα σχολεία, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους αστέγους». Στη συνέχεια, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρει πως στην Ευρώπη υπάρχει κίνδυνος λόγω της έξαρσης του εξτρεμισμού και αναφέρεται στην άνοδο του ναζισμού σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι οποίες έχουν πληγεί ιδιαιτέρως από την κρίση.

"Αναβολή" των επενδύσεών της στην Χαλκιδική ανακοίνωσε η Ελντοράντο Γκολντ

Η Καναδική εταιρεία εξόρυξης χρυσού Ελντοράντο Γκολντ, ανακοίνωσε σήμερα την καθυστέρηση των έργων επέκτασης των δραστηριοτήτων της σε όλο τον κόσμο ύστερα από την ραγδαία πτώση των  διεθνών τιμών του χρυσού (23% μέσα στο δεύτερο τρίμηνο του έτους). Η Ελντοράντο Γκολντ ανακοίνωσε την περικοπή των εργασιών της στο Κεμπέκ, στην Τουρκία και στις ΗΠΑ, ενώ σε ό,τι αφορά την επένδυσή της στις Σκουριές Χαλκιδικής, ανακοίνωσε την αναβολή της έναρξης παραγωγής χρυσού στην Ελλάδα - και στη Ρουμανία - κατά έναν περίπου χρόνο. Η συνολική μείωση των επενδύσεων της εταιρείας σε όλο τον κόσμο θα φτάσει το 36% των μέχρι σήμερα προγραμματισμένων και θα διαμορφωθεί στα 430 εκατομμύρια δολάρια.

 

Πηγή: Η αυγή

Δέκα φωτογραφίες άστεγων που μας στοιχειώνουν…

Ο Lee Jeffries είναι ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης που έχει προκαλέσει αίσθηση στον χώρο της φωτογραφίας με την εντυπωσιακή σειρά του από ασπρόμαυρα πορτρέτα άστεγων από το Λονδίνο, το Λος Άντζελες, το Παρίσι, τη Ρώμη, το Λας Βέγκας, τη Νέα Υόρκη και άλλες αστικές περιοχές.



Ο Jeffries παίρνει κοντινά πλάνα των εθελοντών που ποζάρουν γι΄αυτόν, «πιάνοντας» εκφράσεις συναισθημάτων που είναι συχνά αόρατες για τους περισσότερους. Παίρνει επίσης συνεντεύξεις από τα «μοντέλα» του και συνδέεται μαζί τους μέσω της απλής πράξης του να ακούει τις ιστορίες τους.

Αντί να βγάζει κέρδος από μια ευάλωτη ομάδα, αντιμετωπίζει ένα θέμα που πολλοί από εμάς αγνοούμε. Τρέχει στον Μαραθώνιο του Λονδίνου κάθε χρόνο για το φιλανθρωπικό ίδρυμα Centrepoint, δωρίζοντας αντίτυπα και φωτογραφικές μηχανές που έχει κερδίσει σε αρκετούς διαγωνισμούς, τόσο στο ίδρυμα όσο και σε άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις αστέγων σε παγκόσμιο επίπεδο.

«Δεν μπορώ να αλλάξω τη ζωή αυτών των ανθρώπων», εξηγεί ο Jeffries στο περιοδικό «Time». «Δεν μπορώ να κουνήσω ένα μαγικό ραβδί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να τους φωτογραφήσω και να προσπαθήσω για μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και προσοχή στο πρόβλημά τους», προσθέτει.

Παρά την πρόσφατη αναγνώριση του Jeffries - έχει λάβει χρυσό, αργυρό και χάλκινο βραβείο στον διαγωνισμό του περιοδικoύ «Amateur Photographer» τα τρία τελευταία χρόνια - το έργο του εξακολουθεί να είναι αυτοχρηματοδοτούμενo.
Δείτε τις φωτογραφίες και τα σχόλια δικά σας…







 
















(Πηγή: www.huffingtonpost.com)