Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Καλλιεργήστε υπερτροφές στον κήπο και στο μπαλκόνι σε γλάστρες!!!


4327
Καλλιεργήστε υπερτροφές στον κήπο και στο μπαλκόνι σε γλάστρες!!!

Superfoods = «Υπερτροφές» = φρούτα ωφέλιμα για τον οργανισμό. Τα φυτά αυτά τα αποκαλούν «θαύματα της φύσης». Πρόκειται για «υπερτροφές» γιατί περιέχουν πολύ…. περισσότερα θρεπτικά συστατικά σε σύγκριση με άλλες, συστατικά απαραίτητα για την καλή λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού και με επιπλέον θετικές επιδράσεις.
Προσφέρουν περισσότερη φυσική ενέργεια, μεγαλύτερη ζωτικότητα, ευεξία, αύξηση της ερωτικής διάθεσης, διατήρηση της νεανικότητας, βελτίωση της υγείας. Οι υπέρμαχοι των υπερτροφών υποστηρίζουν ότι η συστηματική τους κατανάλωση αυξάνει τη ζωτική ενέργεια, αποτοξινώνει και αναζωογονεί το σώμα, το βοηθάει να λειτουργεί καλύτερα, να διατηρείται υγιές και να έχει μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στις ασθένειες.
Τονίζουν μάλιστα ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι ευεργετικές τους ιδιότητες στην υγεία είναι ευθέως συγκρίσιμες με εκείνες πολλών φαρμάκων, χωρίς όμως τις παρενέργειές τους, αφού πρόκειται για εντελώς φυσικές τροφές. Ιπποφαές, γκότζι μπέρι, μύρτιλλο και αρωνία είναι οι πασίγνωστοι για τις ευεργετικές τους ιδιότητες superfoods καρποί γεμάτοι βιταμίνες που δυναμώνουν και προστατεύουν τον οργανισμό από πολλά προβλήματα υγείας.
Όλα τα superfoods σας τα προσφέρουμε σε δεντράκια για να φυτέψετε στις γλάστρες και στον κήπο σας και ν΄απολαμβάνετε την καρποφορία των πιο όμορφων και υγιεινών φρούτων στον κόσμο! Η διάδοση των υπερτροφών στην Ελλάδα εξελίσσεται ραγδαία κι αποτελούν μια εναλλακτική καλλιέργεια επιδοτούμενη από το κράτος.

Ιπποφαές

Ιπποφαές
Το πιο Υγιεινό Φρούτο στον Κόσμο! Η λέξη Ιπποφαές στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει λαμπερό, φωτεινό άλογο. Κατά την παράδοση το χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου στις εκστρατείες τους ώστε να μπορούν να αντέχουν τις κακουχίες αλλά και για τη διατροφή των αλόγων τους των οποίων το τρίχωμα έπαιρνε ένα ωραίο και λαμπρό χρώμα ενώ αποκτούσαν μεγάλη αντοχή. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα φυτά στη γη.
Το ιπποφαές είναι ένας θάμνος που φθάνει συνήθως το ύψος των 2,5 – 4 μέτρων. Προσαρμόζεται σε πολύ διαφορετικά και δύσκολα περιβάλλοντα, αντέχει στο κρύο μέχρι –43ο C και στην ξηρασία, δεν έχει πολλούς εχθρούς και ασθένειες, μπορεί δε να αναπτυχθεί ακόμη και χωρίς λίπανση και άρδευση ενώ μπορεί να αξιοποιήσει τα πιο υποβαθμισμένα εδάφη, εκεί όπου τα άλλα φυτά δεν μπορούν να καλλιεργηθούν. Πολύ ανθεκτικο και σε παραθαλάσσιες περιοχές!
Για γλάστρα, για κήπο, για βιολογική καλλιέργια. H καλλιέργεια του Ιπποφαούς επιδοτείται από το κράτος.
To φυτό παράγει θηλυκά κι αρσενικά άνθη με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται θηλυκό κι αρσενικό για να καρποφορήσει. Σύμφωνα με τον παραγωγό, για να καρποφορήσει ικανοποιητικά χρειάζεται να φυτευτεί σε ζευγάρι. Γι’ αυτό συνιστάται να αγοράσετε 2 φυτά για να είστε σίγουροι για την καρποφορία τους. Από εκεί και πέρα μπορείτε να φυτέψετε όσα φυτά θέλετε, εαν επιθυμείτε να καρποφορήσουν περισσότερο.
Η απόσταση φύτευσης κάθε φυτού Ιπποφαούς θα πρέπει να είναι εως 3 μέτρα.
Η ποικιλία αυτή είναι κατάλληλη και για παραγωγούς. Για μεγαλύτερη ευκολία στη συγκομιδή αλλά και για καλύτερη καρποφορία διατηρείστε το ύψος τους στα 2 μέτρα.
Αντοχή στον Ήλιο: Ναι
Πολυετές: Ναι
Μήνες ανθοφορίας: 4ος – 5ος
Μήνες καρποφορίας: 8ος – 9ος
Ύψος φυτού: 2,5 – 4 μέτρα
Απόσταση φύτευσης: 60 εκατοστά εως 3 μέτρα

Γκότζι Μπέρι

goji-berries γκότζι μπέρι
Το Δεντράκι που φτάνει τα 2 μέτρα και καρποφορεί το Σούπερ Υγιεινό Φρούτο. Το μούρο της ευτυχίας
Το Λύκιο Μπαρμπάρουμ (ή Γκότζι Μπέρι) ανήκει στην κατηγορία των super φρούτων, όπως και το Ιπποφαές. Ασιατικής καταγωγής, πολυετές δεντράκι μ΄εύκολη ανάπτυξη, καλλιεργείται σ’ όλο τον κόσμο κι είναι περιζήτητο για τις θεραπευτικές κι ευεργετικές του ιδιότητες. Αντιοξειδωτικό που βοηθά τη λειτουργία του συκωτιού, των νεφρών και του καρδιαγγειακού, το αποκαλούν “μούρο της ευτυχίας” επειδή βελτιώνει τη διάθεση και τη λίμπιντο και προσφέρει ενέργεια. Οι καρποί του έχουν έντονο πορτοκαλοκόκκινο χρώμα, είναι μαλακοί, με γεύση σαν της σταφίδας και τρώγονται ωμοί ή αποξηραμένοι.
Περιέχει: Βιταμίνες, C, Β1, Β2, Β-Καροτίνη, ιχνοστοιχεία, αντιοξειδωτικά και αμινοξέα.
Φυλλοβόλο πολυετές φυτό που φτάνει σε ύψος τα 2-3 μέτρα και πλάτος το 1μ. Μεταφυτέψτε το φυτό σε μεγαλύτερη γλάστρα (20εκ.) σε ηλιόλουστη θέση. Αναπτύσσεται και σε άγονα, αμμώδη εδάφη αλλά καλά στραγγιζόμενα. Κλαδέψτε μετά το τέλος της καρποφορίας. Ποτίζετε προσεκτικά το χειμώνα. Από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο λιπαίνετε με το βιολογικό λίπασμα για φρούτα και λαχανικά. Οι πλήρως ώριμοι καρποί του μπορούν να φαγωθούν ωμοί, να αποξηρανθούν ή να μαγειρευτούν. Πολύ ανθεκτικό στο κρύο.
Αντοχή στον Ήλιο: Ναι
Πολυετές: Ναι
Ημισκιά: Nαι
Μήνες ανθοφορίας: 5oς – 8ος
Μήνες καρποφορίας: 7ος – 10ος
Ύψος φυτού: 2 μέτρα
Απόσταση φύτευσης: 2 μέτρα
Ανθεκτικό σε ψύχος: Ναι

ΑΡΩΝΙΑ- Aronia prunifolia

μούρα αρώνια
Αρωνία η Μεγαλόκαρπη! Ένα φρούτο φορτωμένο με αντιοξειδωτικά και βιταμίνες!
ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΡΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ!!
Σήμερα στον κόσμο καλλιεργούνται 54.000 στρέμματα σε Ρωσία, Τσεχία, Πολωνία, Αμερική και Καναδά. Το Εθνικό κέντρο Γεωργικών ερευνών έχει μελετήσει την καλλιέργεια της Αρωνίας στην Ελλάδα και μελέτες δείχνουν ότι η καλλιέργειά της σε ευρύτερη κλίμακα είναι εφικτή στην χώρα μας.
Η θρεπτική αξία του φυτού.
Η αρωνία η μελανόκαρπη είναι ένα από τα θρεπτικότερα φυτά (super food). Ο καρπός της περιέχει βιταμίνες: Α, Β1, Β2, Β3, Β5, Β6, Β9, C, E, K, P.
Το πιο χαρακτηριστικό της αρωνίας είναι ασύγκριτα η υψηλή περιεκτικότητα των ζωτικών πολυφαινολών της βιταμίνης p. Η ιδιαίτερη περιεκτικότητα του φυτού σε πεκτίνη βοηθά στην απορρόφηση και την προστασία των οργανισμών από την ραδιενέργεια. Για αυτό τον λόγο στις Ανατολικές χώρες της Ευρώπης και στην πρώην ΕΣΣΔ ο καρπός της Αρωνίας χορηγείται σε εργάτες πυρηνικών εργοστασίων και κοσμοναύτες, πριν και μετά τις διαστημικές τους αποστολές.
Η αρωνία είναι ένα φρούτο φορτωμένο με αντιοξειδωτικά και βιταμίνες. Ομαλοποιεί την αρτηριακή πίεση, υπερνικά νευρολογικές διαταραχές και την κόπωση. Είναι εξαιρετικά επωφελής καρπός για παιδιά, εγκύους, διαβητικούς και αθλητές. Βοηθά τη θεραπεία του καρκίνου και την καταπολέμηση του ιού της γρίπης. Ακόμα ανακουφίζει από τη βρογχίτιδα και έχει υποαλλεργικά αποτελέσματα καθώς χρησιμοποιείται σε γαστρίτιδα, αιμορραγία, αναιμία και ρευματισμούς. Μειώνει το στρες και αντιμετωπίζει καρδιαγγειακά νοσήματα. Τέλος διεγείρει το μεταβολισμό.
Καταλανάλωση: φρέσκος ή αποξηραμένος καρπός, μαρμελάδα, λικέρ, χυμός.
Γεωπονικές πληροφορίες:
Η αρωνία η μελανόκαρπη ανήκει στα μικρόκαρπα φυτά της οικογένειας Rosaceae και η ευρεία της ονομασία είναι black choceberry. H αρωνία ίσως δεν είναι γνωστή στους περισσότερους καταναλωτές, καλλιεργείται ευρέως στην Αμερική και τη Ρωσία. Η διάδοση της στην Ελλάδα εξελίσσεται ραγδαία κι αποτελεί μια εναλλακτική καλλιέργεια επιδοτούμενη από το κράτος.
Είναι ένας φυλλοβόλος θάμνος που μπορεί να ξεπεράσει τα 2 μέτρα, πολύ εύκολος στην ανάπτυξη του. Είναι πολύ ανθεκτικός σε ποικίλες εδαφοκλιματικές συνθήκες και το εύρος θερμοκρασιών της καλλιέργειας είναι από -25 έως +40 βαθμούς κελσίου. Aνθίζει Ιούλιο- Αύγουστο και ο καρπός ωριμάζει αργά το φθινόπωρο. Πριν πέσουν τα φύλλα, το φθινόπωρο, παίρνουν ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Οι απαιτήσεις του σε θρεπτικά στοιχεία είναι πολύ περιορισμένες ενώ μπορεί να καλλιεργηθεί σε πολλούς τύπους εδαφών από αμμώδη έως αργιλώδη. Η καλλιέργεια του φυτού μπορεί να είναι γραμμική με αποστάσεις φύτευσης 1.20μ. επί της γραμμής και 2.50μ. μεταξύ των γραμμών. Συνολικά απαιτούνται 320 φυτά ανά στρέμμα.
Αντοχή στον Ήλιο: Ναι
Πολυετές: Ναι
Ημισκιά: Nαι
Μήνες ανθοφορίας: 6ος-7ος
Μήνες καρποφορίας: 8ος-10ος
Ύψος φυτού: 2,5 μέτρα
Απόσταση φύτευσης: 1,2 μέτρα
Ανθεκτικό σε ψύχος: Ναι

ΜΥΡΤΙΛΛΟ-Vaccinium corymbosum

μύρτιλλα βακκίνια 
(Blueberry)
Καρποφόρος θάμνος φτάνει τα 1,80 μ. και σε γλάστρα – Έντονη παραγωγή! Πολύ γνωστό και υγιεινό φρούτο με καταγωγή τη Ν. Αμερική. Τα άνθη του λευκά σαν καμπανούλες, ώριμοι ξινόγλυκοι καρποί τον Αύγουστο (βοηθούν στη μείωση της χοληστερόλης). Στη διαδικασία ωρίμανσης οι καρποί ξεκινούν από πράσινοι, γίνονται κόκκινοι και τέλος μωβ για να φαγωθούν. Τα σκούρα γυαλιστερά πράσινα φύλλα του κοκκινίζουν το φθινόπωρο.
Θάμνος ή μικρό δένδρο που προτιμά μέρη δροσερά. Καλλιεργείται στο ύπαιθρο, σε γλάστρες αλλά και σε θερμοκήπια. Θέλει ελαφρύ, μέτρια αργιλώδες χώμα που να στραγγίζει καλά. Προτιμά όξινο χώμα και μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και σε πολύ όξινο. Απαιτεί υγρά εδάφη. Είναι αρκετά ανθεκτικό στο κρύο.
Αντοχή στον Ήλιο: Ναι
Πολυετές: Ναι
Ημισκιά: Ναι
Μήνες ανθοφορίας: 5ος-6ος
Μήνες καρποφορίας: 8ος
Ύψος φυτού: 1,8 μέτρα
Απόσταση φύτευσης: 60 εκατοστά
Ανθεκτικό σε ψύχος: Ναι

enallaktikidrasi.com

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Τσίπρας: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει εξεταστική για το Μνημόνιο


Τσίπρας: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει εξεταστική για το Μνημόνιο

Τσίπρας: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει εξεταστική για το Μνημόνιο
Νέα επίθεση στην κυβέρνηση έκανε σήμερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίσκεψη, στην Αθήνα, της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που εξετάζει το ρόλο της Τρόικας στα κράτη-μέλη που εφαρμόζουν προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί και επιδιώκει να χυθεί άπλετο φως στο ντροπιαστικό παρασκήνιο των Μνημονίων, καθώς και να τεκμηριωθεί, για ακόμα μία φορά, η απόλυτη χρεοκοπία της μνημονιακής πολιτικής» δήλωσε σχετικά ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Το Ευρωκοινοβούλιο, ο πιο δημοκρατικός ευρωπαϊκός θεσμός, έκανε το βήμα που η ελληνική Βουλή δεν τόλμησε να κάνει, με ευθύνη φυσικά της κυβερνητικής πλειοψηφίας» ανέφερε ο κ. Τσίπρας και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι με δική της ευθύνη καθυστέρησε να έρθει η Επιτροπή στην Ελλάδα, ενώ απέρριψε και το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ «για ουσιαστική συζήτηση σε βάθος ανάμεσα στους συνεισηγητές και τις εμπλεκόμενες κοινοβουλευτικές επιτροπές, σε πλήρη σύνθεση». «Η παρουσία της Επιτροπής στην Ελλάδα θα έπρεπε να συνοδεύεται από την ευρύτερη δυνατότητα διαλόγου, αλλά και από μια συντονισμένη διεθνή προσπάθεια εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να γίνουν φανερές και κατανοητές διεθνώς όλες οι πτυχές της ελληνικής ανθρωπιστικής κρίσης. Όλες οι πτυχές των θεσμικών αντιδημοκρατικών εκτροπών που συνέβησαν, για να επιβληθεί η καταστροφή του μνημονίου στην Ελλάδα» σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και προσέθεσε: «Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι φανερό ότι κάνει ό,τι περνά από το χέρι της, προκειμένου να κουκουλώσει τις ευθύνες της τραγωδίας που βιώνει η χώρα και ο λαός μας. Γι' αυτό και προσπαθεί να υποβαθμίσει και σχεδόν να κρύψει την έρευνα που διεξάγει το Ευρωκοινοβούλιο και την παρουσία την παρουσία των εισηγητών του στην Ελλάδα». Ανέφερε, επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί και επιδιώκει να χυθεί άπλετο φως στο ντροπιαστικό παρασκήνιο των μνημονίων, καθώς και να τεκμηριωθεί, για ακόμα μία φορά, η απόλυτη χρεοκοπία της μνημονιακής πολιτικής, γι' αυτό και θα εξαντλήσει τις θεσμικές του δυνατότητες, για να συμβάλει με κάθε τρόπο στο έργο των δύο συνεισηγητών. «Η επόμενη κιόλας Βουλή, με την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, θα συστήσει Εξεταστική Επιτροπή και θα διερευνήσει όλη την αλήθεια για το Μνημόνιο και θα αποδοθούν οι ευθύνες εκεί όπου ανήκουν. Το έργο της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου θα αποτελέσει μια σημαντική συμβολή σε αυτή τη κατεύθυνση. Ο λαός μας έχει δικαίωμα να γνωρίζει και εμείς έχουμε την ηθική και πολιτική υποχρέωση να αποκαταστήσουμε το δικαίωμά του στην πληροφόρηση και τη γνώση. Και θα το πράξουμε» κατέληξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Υπερσιβηρικός: Ένα ταξίδι μοναδικό, εμπειρία ζωής

Από η Μόσχα μέχρι τα ανατολικά σύνορα με την Κίνα, για περισσότερα από 9.000 χιλιόμετρα εκτείνεται ο μεγαλύτερος σιδηρόδρομος του κόσμου: ο Υπερσιβηρικός. Ένα εκπληκτικό ταξίδι που παρουσιάζει αυτή την εβδομάδα το Russian Life.

Μέρα παρά μέρα, τα μεσάνυχτα, το ρώσικο τρένο ξεκινάει από τη Μόσχα για το ταξίδι μίας εβδομάδας στο Βλαδιβοστόκ. Είναι μια καταπληκτική διαδρομή, που προσελκύει ταξιδιώτες από πολύ μακριά, όπως το Βρετανό Ρόμπερτ Μπερντ:

«Είναι το μεγαλύτερο ταξίδι με τρένο που μπορεί να κάνει κανείς. Πρέπει να το κάνεις, είναι ευκαιρία. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ, βλέπω το τοπίο και θα βρεθώ σε μέρη που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ. Το βρίσκω συναρπαστικό.»

Εκατοντάδες ταξιδιώτες φτιάχνουν εδώ το προσωρινό τους σπίτι: κοιμούνται, τρώνε και απολαμβάνουν τις ανέσεις. Είναι ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα, μέχρι να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό.

Η ελεγκτής Ιρίνα Σαβίνα προειδοποιεί:
«Ελάχιστοι είναι οι επισκέπτες που κάνουν, με τη μία, ολόκληρο το ταξίδι, από τη Μόσχα έως το Βλαδιβοστόκ. Αυτοί που το επιχειρούν πρέπει να είναι προετοιμασμένοι, πνευματικά και ψυχολογικά. Δεν είναι εύκολο πράγμα μία ολόκληρη εβδομάδα σε τρένο. Εμείς, από την πλευρά μας παρέχουμε ότι είναι δυνατό για να κάνουμε το ταξίδι ευχάριστο.»

Στην πρώτη και στη δεύτερη θέση, υπάρχουν κουπέ δύο ή τεσσάρων ατόμων. Αυτά επιλέγουν κυρίως οι ξένοι τουρίστες και οι επιχειρηματίες, που προτιμούν τα ρωσικά τρένα από τα αεροπλάνα.

Πάνω από εξήντα σταθμοί μεταξύ Μόσχας και Βλαδιβοστόκ προσφέρουν χαλάρωση και την ευκαιρία για αγορές. Οι περισσότεροι τουρίστες σταματούν σε κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις της διαδρομής και μετά συνεχίσουν το «Υπερσιβηρικό» τους ταξίδι.

Οι πιο αποφασισμένοι ταξιδιώτες επιλέγουν την τρίτη θέση: το «platzkart». Ανοιχτό βαγόνι με κάθε είδους επιβάτες, για ταξίδι με «ανοιχτούς ορίζοντες».

«Τα ταξίδια με το τρένο σου δίνουν πολύ χρόνο για να σκεφτείς. Είναι μία ευκαιρία για αναστοχασμό που δεν την έχεις στην καθημερινότητα» μας λέει μία επιβάτης από το Κίροφ.

«Είτε θα κοιμηθείς πολύ, είτε θα διαβάσεις ή θα βρεις κάτι δημιουργικό να κάνεις. Εγώ φτιάχνω παιχνίδια και χειροποίητα κοσμήματα τις ώρες που βρίσκομαι στο τρένο.» λέει δίπλα της μια άλλη ποιότητα από το Κίροφ.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Βαρουφάκης:Σφάλμα της κυβέρνησης Παπανδρέου η αποτυχία αναδιάρθρωσης του χρέους

 Βαρουφάκης:Σφάλμα της κυβέρνησης Παπανδρέου η αποτυχία αναδιάρθρωσης του χρέους
"Ιστορικό σφάλμα" χαρακτήρισε ο καθηγητής οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, την αδυναμία της κυβέρνησης Παπανδρέου, το 2010 να πετύχει την αναδιάρθρωση του χρέους, στην εκπομπή του Σεραφείμ Κοτρώτσου, στον Real. fm.
Την ίδια στιγμή, ο κ. Βαρουφάκης επισήμανε ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η Deutsche Bank, καθώς σύμφωνα με έκθεση το χρέος της ξεπερνά το 120% του γερμανικού ΑΕΠ, ενώ πρόσθεσε ότι συνολικά οι δέκα μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης, έχουν χρέος, τρεις φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του συνόλου της Ευρώπης.
Παράλληλα, τόνισε ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, είναι "σύντομο ανέκδοτο" υποστηρίζοντας πως είναι αδύνατον να εκτονωθεί από τις αγορές. Τέλος, ο καθηγητής οικονομικών, τόνισε πως σκοπός των Γερμανών είναι να κρατήσουν την Ελλάδα, σε "δουλοπαροικία" για τα επόμενα 30 - 40 χρόνια.

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Συνάντησα τον Θρύλο των Εξαρχείων

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κατσής
Συνάντησα τον Γιάννη Φελέκη πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια –μαθήτρια ακόμα - στα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Με πυκνά γκρίζα μαλλιά και μια παλαιστινιακή μαντήλα, έτρεχε με μια παλιά BMW με κάσα ανάμεσα σε κόσμο, δακρυγόνα και φωτιές. Ταξιδέψαμε μαζί για το Παρίσι στη μεγάλη διαδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και κοιμηθήκαμε δίπλα σε εκατοντάδες ανθρώπους στο γυμναστήριο που μας είχε παραχωρήσει ο δήμος. Κάποια βράδια μαζευόμασταν γύρω του οι φοιτητές και δε σταματούσαμε να ρωτάμε.  Ο Γιάννης είναι μια μυθική φιγούρα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ξεκίνησε  από ένα χωριό της Άρτας, κι όμως έζησε τόσα πολλά.
Τη συνδικαλιστική αναγέννηση του ’60, τα μπουντρούμια της ΕΑΤ – ΕΣΑ στη χούντα μέχρι να καταλήξει στα Εξάρχεια μαζί με την Κατερίνα Γώγου και τον Νικόλα Ασιμο. Εκεί τον ξαναβρήκα τις προάλλες. Ολόιδιο κι αμετανόητο, με κάπως πιο γκρίζα μαλλιά και ένα κόκκινο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό. Πάρκαρε τη μηχανή στην οδό Κωλλέτη και ανεβήκαμε στα γραφεία στον 1ο όροφο μεσημέρι. Όταν φύγαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Ξεκίνησε να μου μιλά μ΄ εκείνη τη βραχνάδα του ανθρώπου που σταματάει να καπνίζει μόνο για να κοιμηθεί -ανάμεσα σε τόνους βιβλίων, φωτογραφίες του Μαρξ και του Λένιν και παλιές αφίσες. Ήταν πρόθυμος να διηγηθεί με χιούμορ, γλαφυρότητα και κρυστάλλινη μνήμη μια ιστορία βγαλμένη από τις κιτρινισμένες βιογραφίες των επαναστατών του 20ου αιώνα. Την ιστορία της ζωής του.
 

Το 1989 σε κατάληψη στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο βάθος ο Φώτης Κουβέλης, υπουργός της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
«Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό της Άρτας ημιορεινό, ξερό και τρισάθλιο που δεν είχε ούτε αγροτική, ούτε κτηνοτροφική παραγωγή. Ήδη, από την 3η   δημοτικού έκανα παράλληλα διάφορες δουλειές, στα κατσίκια και στα κτήματα. Κι επειδή πήγαινα και κανένα αβγό στο δάσκαλο, πήρα ένα απολυτήριο δημοτικού. Μετά πήγα στην Άρτα και δούλεψα γαλατάς -συνολικά 18 ώρες δουλειά τη μέρα για τρεις δραχμές.
Το 1958 ήρθα στην Αθήνα. Παιδάκι ήμουν, 15 χρόνων. Ήταν η εποχή που το συνδικαλιστικό κίνημα είχε αρχίσει να ανασυγκροτείται μετά την καταστροφή του εμφυλίου. Στις ηγεσίες των συνδικάτων βρίσκονταν άνθρωποι με ικανότητα να αξιοποιούν τις δυνατότητες του καθένα, όπως κι εμένα που ήμουν δεξιός από την οικογένεια μου και πίστευα ότι ο βασιλιάς θα μας έσωζε και τέτοιες χαζομάρες. Εγώ επειδή από τα 11 μου είχα μπει στη βιοπάλη καταλάβαινα το ταξικό στοιχείο, πολιτικά όμως ήμουν αφελής. Δούλευα σε διάφορες καφετέριες, αλλά όπου πήγαινα να δουλέψω ότι στραβό έβλεπα, αμέσως αρπαζόμουν με τα αφεντικά. Κάθε δυο, τρεις βδομάδες έμενα άνεργος και πήγαινα στο “Νέον” που ήταν το στέκι των σερβιτόρων. Αν ήθελε κανείς να βρει εργαζόμενο για δουλειά, εκεί ερχόταν. Μετά μπαρκάρισα στα καράβια.
 

Με τον Θόδωρο Μαργαρίτη, σε διαδήλωση.
Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να μπει κάποιος στο εμπορικό ναυτικό, αν ήταν χαρακτηρισμένος αριστερός, ακόμα κι αν ο προπάππους του -που λέει ο λόγος- πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη το ‘21. Θυμάμαι μια φορά στην Πορτογαλία , έπρεπε να παραλάβω τις προμήθειες για το ταξίδι. Μας φέρανε, λοιπόν, κάτι βόδια αργεντίνικα που έπρεπε να είχαν αλώσει όλη την Αργεντινή πριν τα σφάξουν. Ήταν τόσο χαλασμένα με σφραγίδες πανάρχαιες που πιάναμε το λίπος και γινόταν αλεύρι από την αλλοίωση. Διαμαρτυρήθηκα.  Γυρνά ο καπετάνιος και μου λέει: “Είσαι βλάκας , αυτοί θα φάνε μοσχάρι γάλακτος αλλά εσύ θα φτάσεις στην Ελλάδα δεμένος”. Κι έτσι έγινε. Εγώ έφτασα δεμένος στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Εκεί είχε μπερτάκι, απειλές, ενώ μου αφαίρεσαν και το δικαίωμα να ταξιδεύω όμως δε μου πήραν το ναυτικό φυλλάδιο, οπότε κατάφερα να μπαρκάρω ξανά...
Στο δεύτερο καράβι κάποιος είχε κάτι βιβλία του Τολστόι και του Γκόργκι. Αυτά διάβασα κι έγινα αριστερός. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα με τα λεφτά που μου περίσσεψαν αγόρασα από το Μοναστηράκι όποιο βιβλίο μου έμοιαζε ρωσικό. Το καθένα κόστιζε τότε δύο με τρεις δραχμές. Ξόδεψα συνολικά 6.000, βάλε με το νου σου πόσα πήρα πόσα! Στο ταμείο ο παππούς -που έβλεπε τι μάζευα- μου λέει: “Θα σου κάνω κι εγώ δώρο ένα βιβλιαράκι”. Ούτε που το κοίταξα. Αντίκρισα για πρώτη φορά το εξώφυλλό του μόλις άνοιξα την κούτα στο σπίτι. Ήταν η  “Προδομένη Επανάσταση” του Τρότσκι. Μου έκανε φοβερή εντύπωση...
Όταν έγινε το πραξικόπημα,  ήμουν φαντάρος. Απολύθηκα Αύγουστο του 1967, από μια μονάδα που μας είχαν συγκεντρώσει όλους τους χαρακτηρισμένους, το 516 της Ξάνθης. Τις πρώτες μέρες ήταν άγρια η καθημερινότητα με ξύλο, απειλές και δυο, τρεις που έκαναν  κήρυγμα υπέρ της χούντας. Εγώ είχα γνωρίσει τον Παττακό όταν υπηρετούσα στο Γουδί.  Ήμουν οδηγός αρμάτων. Εκείνος με έβγαλε από οδηγό αρμάτων και με έκανε οδηγό βαρέων οχημάτων. Στη Θεσσαλονίκη μου αφαίρεσαν το δίπλωμα και μου χρέωσαν να γυαλίζω τα σαράβαλα για την επιθεώρηση.

Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουν στην Εργατική Συνέλευση. Θυμάμαι τη μέρα της εισβολής ήμασταν σα σταφύλια πάνω στα κάγκελα. Με το μπαμ που κάνει το τανκ και ρίχνει την πόρτα, έγινε πίτα η λιμουζίνα του πρύτανη που την είχαμε βάλει για οδόφραγμα. Εκεί τραυματίστηκε η Πέπη Ρηγοπούλου. Όπου έφτανε το μάτι σου είχε γεμίσει αστυνομία. Περνούσαμε ανάμεσα τους, τρώγαμε κλωτσιές και μπουνιές και χάναμε το λογαριασμό. Κάποια στιγμή από τα χτυπήματα έπεσα κάτω και πήγαινα μπουσουλώντας. Μας περιέθαλψαν στο κοντινό ξενοδοχείο. Κρυφτήκαμε μετά σε κάτι καλύβια του Αραπάκη -αρχηγός του ναυτικού τότε-  σε μια ρεματιά στην Πεντέλη μαζί με  εκατομμύρια ψύλλους, χωρίς να έχουμε κάτι φάμε. Περνώντας οι ώρες, ένας, ένας έβγαινε κι έδινε παρών στο τμήμα στο Χαλάνδρι.

Βγήκα κι εγώ να πάω κι απ’ έξω με περίμενε η ΕΣΑ. Έμεινα δυο μήνες εκεί. Τις πρώτες μέρες μου κάνανε φάλαγγα σε 24ωρη βάση.  Ήμουν τόσο πρησμένος που και νόημα να μου έκαναν πονούσα. Δε χώραγε παπούτσι στο πόδι μου. Το κελί μου είχε  τσιμέντο, τίποτα άλλο. Κι έπρεπε να στέκομαι συνέχεια όρθιος. Αν καθόμουν έμπαινε μέσα ο εσατζής και με πλάκωνε στο ξύλο μέχρι να ξανασηκωθώ. Αυτό κράτησε 12 μέρες. Την 12η κατέρρευσα. Άρχισα να βλέπω οράματα, παπάδες με ποδήλατα, τρεχούμενα νερά σε βρύσες... Λίγο προτού λιποθυμήσω έπεσα πάνω στον εσατζή. Ένα πρόβλημα με την ορθοστασία μου ‘μεινε από τότε. Παραμονή Χριστουγέννων μας πήγαν στη Γυάρο. Εκεί ήμουν μαζί με τον Σταύρο Παράβα, τον Παντελή Βούλγαρη και άλλους. Με την πτώση της χούντας μας απελευθέρωσαν.

Με συνέλαβαν κάμποσες φορές ακόμα στη Μεταπολίτευση. Το 1977, είχε γίνει από κάποιους Παλαιστίνιους και Γερμανούς μια αεροπειρατεία σε μια πτήση της Lufhansa. Προσγειώθηκαν στο Μογκαντίσου και ζητούσαν την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων της RAFστα λευκά κελιά.  Οι Γερμανοί σε μια αιματηρή επιχείρηση σκότωσαν τους αεροπειρατές, ενώ ταυτόχρονα και πολλοί κρατούμενοι στα “λευκά κελιά” βρέθηκαν νεκροί. Δήθεν “αυτοκτόνησαν”. Oργανώσαμε το απόγευμα της άλλης μέρας μια διαδήλωση στα Προπύλαια. Τελείωσε ήρεμα η διαδήλωση, όμως κατά τις 4 τα ξημερώματα μπήκαν μέσα στο σπίτι μου καμία 10αρια ασφαλίτες με εισαγγελέα. Φιλοξενούσα έναν Ιταλό και θέλανε να πάρουνε κι αυτόν. Νόμιζαν ότι εμπλεκόμασταν σε διεθνή συνομωσία.

Μετά τη διαδήλωση, κάποιες πρώιμες τότε ομάδες αναρχικών έσπασαν προεκλογικά μαγαζιά και τράπεζες στην Αθήνα. Για όλο αυτό συνέλαβαν 8 άτομα από τις οργανώσεις που καλούσαν στα προπύλαια ως ηθικούς αυτουργούς. Πιάσανε και τον Νικόλα Άσιμο “ως συνθέτη ανατρεπτικών τραγουδιών που με τους στίχους του εξωθούσε τη νεολαία να σπάει τζάμια”. Μείναμε στο ίδιο κελί με τον Άσιμο για κάποιο καιρό. Γνωριζόμασταν από τα Εξάρχεια που είχα μετακομίσει από το Σεπτέμβρη του 1974. Ήταν τρελός, αθυρόστομος μα τρομερά  εύστροφος -έτσι έβγαζε και καλούς στίχους. Στην Καλλιδρομίου ήταν το τελευταίο σπίτι του. Εκεί αυτοκτόνησε. Στην πλατεία πετύχαινα συχνά και την Κατερίνα Γώγου σε κακό χάλι. “Ας κάνουμε κάτι ρε Γιάννη, μας έχουν αποδεκατίσει με την πρέζα. Κάντε κάτι να οργανωθούμε...” μου ‘λεγε....
Τα Εξάρχεια ήταν και τότε αστυνομοκρατούμενα και πολιορκούμενα. Εγώ βρήκα ένα σπίτι, άδειο, το έφτιαξα και έμεινα για μερικά χρόνια. Τότε στην περιοχή υπήρχαν μόνο καφενεία και ταβέρνες.  Ο “Τουταγχαμών” ήταν από τα πρώτα μπαράκια κοντά στη Σόλωνος. Το Μάρτη του 1978 που είχα βγει εγώ από τη φυλακή και μέσα σε μια τριετία τα Εξάρχεια γέμισαν μπαράκια. Είχε πεθάνει η εποχή των μπουάτ. Ταυτόχρονα άνοιξαν και τα ρεμπετάδικα. Η “Ρεμπέτικη Ιστορία” ήταν το πρώτο. Το πιο εμβληματικό μπαρ θεωρούταν το “Dada” που έπαιζε ροκ αλλά πέταγε και κανένα Χατζηδάκη ενδιάμεσα. Ξεφύτρωσαν και μερικά μαγαζιά με live μουσική με νέα γκρουπάκια που εμφανίστηκαν τότε πέρα από τους παλιούς που υπήρχαν, όπως ο Πουλικάκος. Εγώ ήμουν ροκάς από παλιά και γούσταρα που τα Εξάρχεια είχαν γίνει μετά την Πλάκα το επίκεντρο της διασκέδασης. Κόσμος από όλη την Αττική ερχόταν εδώ.
Κάποια στιγμή εξαιτίας εξαιτίας της συνδικαλιστικής μου δράσης δε μπορούσα να δουλέψω πουθενά ως λιθογράφος που ήμουν. Αποφασίσαμε τότε με τη σύντροφο μου να κάνουμε κάτι δικό μας. Εγώ βέβαια ήμουν ήδη καταχρεωμένος. Είχε γίνει το πραξικόπημα το ‘80 στην Τουρκία και το σπίτι μου είχε γίνει δεύτερο Λαύριο, γεμάτο πρόσφυγες. Κάποιες φορές δεν άνοιγε η πόρτα. Έβρισκες έως και 30 άτομα στρωματσάδα. Έπαιρναν τηλέφωνα σε όλο τον κόσμο. Είχα λογαριασμό τηλεφώνου 140.000 δραχμές το ’81 που ο μέσος μισθός να φανταστείς ήταν έξι με εφτά χιλιάδες. Έτσι άνοιξα ένα ρεμπεταδικό με μικρές κομπανίες. Απαγορεύονταν, όμως, τα τσιφτετέλια και το χειροκρότημα.

Μετά το έκανα ροκάδικο με το όνομα "Παλιακό". Έγινε χαμός. Από το ‘85 έως το ‘89 ήταν ένα από τα φημισμένα μαγαζιά των Εξαρχείων. Αυστηρά ροκ. Μόνο μια εξαίρεση κάναμε στη μουσική. Επειδή είχε πολλά γυφτάκια στην περιοχή που είχαν κατέβει από την Κομοτηνή και έμεναν στο Γκάζι, έρχονταν στο μαγαζί να πουλήσουν κανένα λουλούδι. Όταν έπεφταν πάνω μου, λέγανε: “Θείο, θείο  βάλε μας κανένα μπουρνελέικο να χορέψουμε”.  Έκανα την παραχώρηση κι εκείνα ανέβαιναν πάνω και έδιναν ρεσιτάλ. Mε τον καιρό το “Παλιακό” έγινε στέκι όλων μαθητών-καταληψιών της εποχής. Έσφυζε από ζωή. Έφταναν μαθητές από τη Λαμία και τη Φλώρινα και έκαναν βόλτες στα Εξάρχεια μέχρι να ανοίξει το μαγαζί.
Σ’ όλη αυτή τη διαδρομή δεν έλειψα από καμία διαδήλωση. Θυμάμαι τον Αρκουδέα να τριγυρνάει στα Εξάρχεια με την περιβόητη επιχείρηση “Αρετή”. “Γιατί δεν πάτε στο Χημείο που ‘χει και άσυλο”, μας είπε μια φορά. Πήγαμε κι απ’ έξω ήταν γεμάτο επενίτες. Θυμάμαι μια άλλη φορά -όταν ήρθε ο Ζαν Μαρί Λεπέν στο Κάραβελ να μιλήσει- ο πρώτος που άρχισε να με χτυπά μέσα στη διαδήλωση ήταν ένας πελάτης μου από το “Παλιακό”. Μετέπειτα έγινε διαλυμένο πρεζόνι στην πλατεία. Πότε δεν κατάλαβα ποια ήταν η σχέση του με την αστυνομία. Νωρίτερα είχα συναντήσει και τον Κρυστάλλη -τότε που ήταν στη νεολαία της ΕΔΑ. Τον συλλάβανε το ‘89 και αποκαλύφθηκε ότι ήταν κυπατζής.
Για πολλά χρόνια έκανα διακοπές στη Λευκάδα -σε μια αυτοσχέδια κατασκευή κοντά σε μια ήρεμη παραλία λίγο πριν από τον Άγιο Νικήτα. Οι φίλοι μου το βάφτισαν «Φελεκιστάν». Πήγαινα από το 1984 μέχρι το 2004.  Μετά το σεισμό σταμάτησα. Έρχονταν οι μανάδες με τα πιτσιρίκια και φωνάζανε «Φελέκη, φτιάξε πατάτες». Οργανώναμε τρομερά τσιμπούσια. Και βέβαια ήταν αυστηρά ξεβράκωτο. Ωραία χρόνια. Με τα πολλά βγήκα στη σύνταξη το 2008. Κι είμαι ακόμα εδώ».
Της Μαρίας Λούκα. Δημοσιεύτηκε στο vice.com
 
Σημείωση: Ορισμένα κείμενα και πολυ περισσότερο ορισμένα πρόσωπα, σε "αγγίζουν" ειδικά να καθημερινα βρίσκεσαι και εργάζεσαι σ' αυτ'ην τη περιοχή! Ο Ασβός...

Ένας άθεος στη χώρα των θεών

Με ανακοίνωσή της, η Νέα Δημοκρατία ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα να αποκαλύψει στους Έλληνες σε ποιον θεό πιστεύει, οπότε όλοι μας αντιλαμβανόμαστε πια πως έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μπροστά στις δημοσκοπήσεις και πως πάμε για τριπλές εκλογές τον Μάιο.
Η Νέα Δημοκρατία –ή μάλλον η ακροδεξιά ομάδα που ηγείται σήμερα της Νέας Δημοκρατίας- ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα να πει το «Πιστεύω» σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο, να νηστέψει μέχρι τις ευρωεκλογές τρώγοντας ακρίδες και να περπατήσει ξυπόλητος πάνω στα κάρβουνα σαν αναστενάρης.
Παράλληλα, ο Αντώνης Σαμαράς καλεί τον Αλέξη Τσίπρα σε προσωπική μονομαχία στην Παναγιά της Τήνου, όπου αυτός που θα ανέβει πρώτος τα σκαλιά στα γόνατα θα γίνει πρωθυπουργός.
Συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά αναφέρουν πως δάκρυσε η εικόνα της Παναγιάς της Σουξεστοριότισσας στη μονή Φασισταριού, όταν την πληροφόρησαν πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάνει τον σταυρό του.
Αυτά παθαίνουν οι λαοί που ψηφίζουν για πρωθυπουργούς πολιτικούς σαν τον Σαμαρά που μας έχει ενημερώσει πως μιλάει με τον Θεό και την Παναγία, και –αντί να τον στείλουμε να τον κοιτάξει κάνας γιατρός- τον αφήνουμε να κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος και να υποδύεται τον σωτήρα πρωθυπουργό.
Είναι γνωστό σε όλους πια πως ο Κώστας Σημίτης ζήτησε από την Goldman Sachs να μαγειρέψει τα οικονομικά στοιχεία και να εξαπατήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση –ώστε να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ- αλλά, πάνω στην χαρά για τα νέα δάνεια, μας διέφυγε πως η Ελλάδα δεν πληρούσε ένα άλλο «κριτήριο» που ισχύει σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες: τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας.
Οπότε, εν έτει 2014, 200 χρόνια μετά τον Διαφωτισμό, εμείς συζητάμε ακόμα για το ποια είναι η προσωπική πίστη του καθενός μας, λες και αφορά κανέναν αν πιστεύει ο άλλος και σε τι πιστεύει.
Υποθέτω πως το δίλημμα που θα θέσει η Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές θα είναι «ευρώ ή σατανάς», οπότε ο Αντώνης Σαμαράς και τα τρελά ακροδεξιά αγόρια του θα επιστρέψουν πάλι στην ανυπαρξία και θα θυμούνται πως οι Έλληνες ήταν τόσο μαλάκες που έκαναν κυβέρνηση ακόμα και αυτά τα γελοία υποκείμενα.
(Είναι αδύνατον να περιγράψεις την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως ξαφνικά θα αποκαλυφτεί ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι αδέλφια αλλά τον Βενιζέλο ο Γιάγκος Δράκος τον είχε κάνει με την υπηρέτρια που την πήδησε ένα βράδυ που είχε πιεί και ο Βενιζέλος δεν ξέρει πως ο Σαμαράς είναι αδερφός του, ενώ αδέρφια είναι και ο Άδωνις Γεωργιάδης με την Ευγενία Μανωλίδου, οπότε περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσουν μόλις θα το μάθουν από την Δούκισσα Νομικού στον τελικό του Dancing with the stars.)
pitsirikos.net

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ασυνήθιστα εκλογικά σενάρια και οι εφαρμογές τους...

Όπως είναι γνωστό το μνημονιακό πρόγραμμα της χώρας τελειώνει στο τέλος του Απριλίου και παρά τις αντίθετες φωνές που ακούγονται στο εσωτερικό και το εξωτερικό περί νέου προγράμματος. Όπως επίσης είναι γνωστό τα κόμματα της Συγκυβέρνησης δέχονται σοβαρότατες πιέσεις στα δημοσκοπικά ποσοστά τους λόγω της ασφυκτικής οικονομικής πίεσης της μεσαίας και της μικρής τάξης. Οι Εθνικές εκλογές πιθανόν να χρειαστεί να συμπέσουν με τις Ευρωεκλογές αλλά και τις Δημοτικές. Ένα σενάριο πολύ πιθανόν αν σκεφτεί κανείς, δηλώσεις από ξένους και ντόπιους αξιωματούχους που βέβαια τροποποιούνται ή αποσύρονται έντεχνα για να μη κάψουν το χαρτί "κάποιων". Τέτοιες δηλώσεις υπήρξαν από Ευρωπαίο Αξιωματούχο, περί τριπλών εκλογών στην Ελλάδα το 2014 αλλά και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας περί "τελευταίας χρονιάς ύπαρξης του στο Προεδρικό Μέγαρο το 2014". Καμιά από τις παραπάνω δηλώσεις πιστεύω πως ήταν "ατυχής" και παρά τις διευκρινιστικές επανατοποθετήσεις τους, δεν αλλοιώνεται η αρχική σημασία τους. Σε ένα λοιπόν πολύ πιθανόν τέτοιο σενάριο οι προεκλογικές τοποθετήσεις των κομμάτων της συγκυβέρνησης θα είναι απίθανο να γίνουν ευρέως αποδεκτές από το εκλογικό Σώμα και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα υπάρχει συρρίκνωση της εκλογικής τους δύναμης. Ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις επερχόμενες εκλογές θα πρέπει να είναι δυνατό αλλά και "πιασάρικο". Σίγουρα δεν είναι τέτοιο η υπόθεση της Χρυσής Αυγής μιας και το χαρτί αυτό έχει σχεδόν "καεί" τουλάχιστον από τις Δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η Χ.Α αν δεν ανεβάζει,  τουλάχιστον κρατάει σταθερά τα εκλογικά ποσοστά της. Η προεκλογική εκστρατεία θα βασιστεί στο δίπολο μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Και ο κ. Σαμαράς εκεί θα ποντάρει δυνατά! Έχοντας εφαρμόσει και με το παραπάνω τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Χώρας και έχοντας οδηγήσει τη Χώρα σε οικονομική εξαθλίωση θα ποντάρει στο πλαστό πρωτογεννές πλεόνασμα και θα κατέβει με κύριο  προεκλογικό σύνθημα την αντιμνημονιακή τοποθέτηση της Ν.Δ. Μια τηλεοπτική εμφάνιση μετά από συμφωνία με την Τρόϊκα θα ανακοινώσει στον Ελληνικό Λαό (τον υποψιασμένο πιστεύω) τον τερματισμό του προγράμματος και το "διώξιμο" της Τρόοικας από τη Χώρα. Στη συνέχεια τα εντεταλμένης υπηρεσίας ΜΜΜ θα πλασάρουν την "ουσιαστικά" αντιμνημονιακή τακτική της Ν.Δ παρά τον εξαναγκασμό της προς το αντίθετο....
Το παρόν κείμενο δεν είναι σενάριο Επιστημονικής φαντασίας αλλά ένας δυνατός τρόπος για να διατηρηθούν αυτοί που ξεπούλησαν τη Χώρα και τα ανδρείκελα τους για ακόμη μία φορά στην εξουσία... Ας όψεται η Αντιπολίτευση... 
Ο Ασβός.- 

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Ποιοι αγόρασαν τα ασφάλιστρα κινδύνου του ΤΤ που σήμερα αξίζουν 27 δισ. δολάρια;

Με αφορμή τις εξελίξεις με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, θα θέλαμε να προσθέσουμε στο δημόσιο διάλογο αναρτώντας το ρεπορτάζ του UNFOLLOW για το ζήτημα των ασφαλίστρων κινδύνου του εν λόγω τραπεζικού ιδρύματος, που δημοσιεύσαμε στο περιοδικό τον Αύγουστο 2013.

Όσοι αγόρασαν τα ασφάλιστρα κινδύνου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μπορεί να κερδίσουν δισεκατομμύρια ευρώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τεράστια πακέτα με ευρώ, μέσα σε λίγες βδομάδες άλλαξαν χέρια με κερδισμένα κάποια επενδυτικά funds και τους μετόχους τους. Στην ελληνική Βουλή τουλάχιστον πέντε φορές έχει κατατεθεί ερώτηση από βουλευτές διαφορετικών κομμάτων για το ποιοι απέκτησαν τα ασφάλιστρα κινδύνου. Απάντηση δεν δόθηκε ποτέ.

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου – UNFOLLOW 20

«Με την υπογραφή δεσμευτικής συμφωνίας ολοκληρώθηκε η διαδικασία πώλησης του Νέου Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ΝΤΤ) στη Eurobank». Με αυτήν

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στο New Europe: «Η Ευρώπη που θέλουμε»

«Στη θέση μίας Ευρώπης που ενισχύει το εισόδημα των πλουσίων και τον φόβο των φτωχών, εμείς προτείνουμε τη δική μας Ευρώπη, της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής προστασίας, της εργασίας και της ευημερίας», τονίζει σε άρθρο του στο περιοδικό New Europe o επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Η Ευρώπη που θέλουμε

Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση αποκάλυψε τις ανεπάρκειες και τα όρια που έχει η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πρόκειται για μία ολοκλήρωση που στηρίζεται στη χρηματοοικονομική  φιλελευθεροποίηση και σε μια νομισματική ένωση, η οποία προωθείται από ένα ομοίωμα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Η συγκεκριμένη διαδικασία ολοκλήρωσης ρέπει προς την ύφεση, οξύνει τις ανισότητες τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών-μελών, αυξάνει την ανεργία και υφαίνει έναν ιστό φτώχειας που αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αυτό που συμβαίνει είναι κυρίως μια επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας παρά μια έντιμη προσπάθεια έγκαιρης επίλυσης της κρίσης.

Στην πραγματικότητα, το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης είδε στην κρίση μία ευκαιρία αναθεώρησης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πολιτικής οικονομίας. Η πολιτική διαχείριση της κρίσης δημόσιου χρέους εγγράφεται σε μία διαδικασία θεσμικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού Νότου στην κατεύθυνση ενός αγγλοσαξονικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.  Η θεσμική ποικιλομορφία σε εθνικό επίπεδο δεν είναι πλέον ανεκτή. Η επιβολή πολιτικών μέσω κανονισμών συνιστά την αιχμή του δόρατος της πρόσφατης νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με στόχο την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρω ζώνης. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, θεωρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κοινωνική αλληλεγγύη φαινόμενα που διαστρεβλώνουν την κανονική λειτουργία της οικονομίας, και αντιμετωπίζουν την εθνική κυριαρχία ως ενόχληση. Η Ευρώπη εξαναγκάζεται στη λιτότητα, την πειθαρχία και την απορύθμιση. Ακόμη χειρότερα, για πρώτη φορά μία γενιά νέων ανθρώπων βλέπει ότι η ζωή της στο μέλλον θα είναι χειρότερη από αυτή των γονιών της.

Αυτή δεν είναι η δική μας Ευρώπη. Είναι η Ευρώπη που θέλουμε να αλλάξουμε. Στη θέση μίας Ευρώπης όπου επικρατεί ο φόβος της ανεργίας, της ασθένειας, των γηρατειών και της φτώχειας, στη θέση μίας Ευρώπης, η οποία δουλεύει για τις ανάγκες των τραπεζιτών, εμείς προτάσσουμε μία Ευρώπη στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών.

Επιδιώκουμε τον αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μία δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση. Επιθυμούμε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και των λεγόμενων ευρωπαϊκών κοινωνιών των δύο τρίτων, στο εσωτερικό των οποίων το 1/3 συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει οικονομική κρίση, τη στιγμή που τα υπόλοιπα 2/3 υποφέρουν ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει το κουράγιο και το πολιτικό όραμα που χρειάζεται για την οικοδόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης που θα υπηρετεί τον προγραμματικό στόχο επ' ανοικοδόμησης της Ευρώπης σε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση.  

Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο της υποψηφιότητάς μου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και εξηγεί για ποιο λόγο η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν είναι απλώς τυπική. Είναι, αντίθετα, μία υποψηφιότητα που διεκδικεί την εντολή να φέρει στην Ευρώπη την ελπίδα και την αλλαγή. Είναι ένα προσκλητήριο να σταματήσουμε τη λιτότητα, να διασφαλίσουμε τη δημοκρατία και να εργαστούμε για την ανάπτυξη. Είναι ένα προσκλητήριο που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες της Ευρώπης που έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους ή τα κόμματα τα οποία υποστηρίζουν.  Διότι όσο η ύφεση, η οικονομική στασιμότητα ή η αναιμική μεγέθυνση που δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αγκαλιάζουν όλη την ευρω ζώνη, τόσο η λιτότητα θα αγκαλιάζει όλους του λαούς, σε Βορρά και Νότο. Ως εκ τούτου, η εναντίωση στη λιτότητα υπερβαίνει τα όρια των εθνικών κρατών και δημιουργεί συμμαχίες μεταξύ κοινωνικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η λιτότητα βλάπτει τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία κατοικούν. Οφείλουμε, γι’ αυτόν τον λόγο, να ενσωματώσουμε την απαραίτητη αντιμνημονιακή συμμαχία του Νότου στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κινήματος ενάντια στη λιτότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα κίνημα για τη δημοκρατική ανοικοδόμηση της νομισματικής ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι η βασική πολιτική δύναμη αλλαγής στην Ευρώπη. 

    Υποστηρίζουμε την άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη συντονισμένη αναθέρμανση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών.
    Θέλουμε μία αυθεντική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής όχι μόνο των τραπεζών αλλά και των κρατών.
    Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη χρειάζεται τον δικό της νόμο Γκλας- Στίγκαλ,  ώστε οι εμπορικές και οι επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες να είναι διαχωρισμένες προκειμένου να αποτρέπεται η επικίνδυνη συγχώνευση των κινδύνων σε μία ανεξέλεγκτη ενιαία οντότητα. 
    Θέλουμε μια ευρωπαϊκή νομοθεσία που θα φορολογεί τις υπεράκτιες οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες.
    Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στη διαφθορά σε όλες τις μορφές της. Προτεραιότητά μας είναι η καταπολέμηση της εταιρικής διαφθοράς και η ταυτόχρονη ενίσχυση της ικανότητας των οργανισμών και των λαών να αντιστέκονται σε αυτή. Η διαφθορά των μεγάλων εταιρειών συνεπάγεται ένα δυσβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για όλους τους λαούς, ακόμα και γι’ αυτούς των χωρών στις οποίες αυτές οι εταιρείες έχουν τα κεντρικά γραφεία τους.
    Υποστηρίζουμε τη συλλογική, αξιόπιστη και οριστική επίλυση της κρίσης χρέους στην ευρω ζώνη με τη διοργάνωση μίας Συνδιάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Χρέος, ανάλογη της αντίστοιχης συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο το 1953 για το χρέος της Γερμανίας.
    Εργαζόμαστε για την υποχώρηση του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη και όχι για την υποχώρηση της δημοκρατίας όπως κάνουν οι πολιτικές λιτότητας.

Στη θέση μίας Ευρώπης που ενισχύει το εισόδημα των πλουσίων και τον φόβο των φτωχών, εμείς προτείνουμε τη δική μας Ευρώπη, της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής προστασίας, της εργασίας και της  ευημερίας.

Τσίπρας στoυς New York Times: Έρχεται μεγάλη, ριζοσπαστική, πολιτική αλλαγή

«Αγωνιζόμαστε για μια πολύ μεγάλη αλλαγή, μια ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή», τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, υποστηρίζοντας ότι «αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αποτελεί... σπίλωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού».
Η εφημερίδα New York Times προβάλλει τις δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ανταπόκριση από την Αθήνα, με αφορμή την πρόσφατη τελετή έναρξης της ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, επισημαίνοντας ότι η τελετή κορυφώθηκε ως «ένας υποτιθέμενος εορτασμός» της Προεδρίας της Ελλάδας στην ΕΕ, ενός εκ περιτροπής ρόλου, ο οποίος φέρει μειωμένη πραγματική εξουσία, αλλά συνήθως προκαλεί υπερηφάνεια και συμβάλλει στην άμβλυνση των εγχώριων πολιτικών αντιπαραθέσεων, όπως υπογραμμίζεται στο δημοσίευμα.
Ωστόσο, τονίζεται στην ανταπόκριση, απών από την εορταστική ομάδα ήταν «ο πρωταγωνιστής ενός ελληνικού πολιτικού δράματος, το οποίο σε αντίθεση με την οδυνηρή οικονομική κατάσταση της χώρας, δεν δείχνει σημάδια άμβλυνσης». Πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα, τον ηγέτη του κόμματος που οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ως το πλέον δημοφιλές αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, σημειώνεται στο δημοσίευμα, προσθέτοντας ότι ο κ. Τσίπρας είναι «αμείλικτος επικριτής» των οικονομικών πολιτικών που φέρονται ως υπαίτιες για το ποσοστό ανεργίας ύψους 27% στη χώρα, πολιτικές που επίσης εγείρουν ελπίδες ότι η χώρα το 2014 θα καταγράψει το πρώτο έτος οικονομικής ανάπτυξης από το 2007.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να μετάσχει στην «προεκλογική φιέστα» του κ. Σαμαρά, ο οποίος ηγείται μιας «εύθραυστης και βαθιά αντιδημοφιλούς» κυβέρνησης συνασπισμού. Ούτε, προσέθεσε ο κ. Τσίπρας, θα μπορούσε να επικροτήσει οικονομικές πολιτικές που σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύονται από τη Γερμανία και έχουν καταστήσει τις περικοπές στον προϋπολογισμό και άλλα μέτρα λιτότητας ως την κύρια συνταγή για τα οικονομικά δεινά της Ευρώπης.
Ακολούθως, όπως υπογραμμίζεται, ο κ. Τσίπρας δήλωσε στη New York Times ότι η ΕΕ έχει καταστεί μια «γερμανική Ένωση», που έθεσε την Ελλάδα και άλλες δοκιμαζόμενες χώρες σ' έναν πολύ άσχημο δρόμο, απαιτώντας συντριπτική λιτότητα. «Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αποτελεί σπίλωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού», προσέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο δημοσίευμα, μεταξύ άλλων, διατυπώνεται η άποψη ότι «υπάρχουν ενδείξεις» πως οι πολιτικές της Ελλάδας θα θέσουν εκτός πορείας τις αισιόδοξες οικονομικές προβλέψεις. O οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Fitch, όπως σημειώνεται, σε έκθεση για την Ελλάδα που εξέδωσε τον περασμένο μήνα, χαρακτήρισε την πολιτική αστάθεια ως «αξιοσημείωτο κίνδυνο», τονίζοντας ότι «η κόπωση λόγω μεταρρυθμίσεων έχει τον αντίκτυπό της στη δημοτικότητα της κυβέρνησης συνασπισμού και οι διαρροές έχουν μειώσει την πλειοψηφία της στο Κοινοβούλιο σε μόλις 4 βουλευτές».
Επίσης, σημειώνεται ότι η οργή κατά της Γερμανίας -της οποίας η καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, ανθίσταται στην παραγραφή των ελληνικών χρεών- είναι διάχυτη σ’ ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη, ενώ είναι ιδιαίτερα οξεία στην Αθήνα. Στα τέλη Δεκεμβρίου, άγνωστοι οπλοφόροι άνοιξαν πυρ με πυροβόλο όπλο στην οικία του πρεσβευτή της Γερμανίας στην Αθήνα, χωρίς να σημειωθεί κανένας τραυματισμός.
Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στην ημέρα της επίσημης ανάληψης της Προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα, τονίζοντας ότι το κόμμα του κ. Σαμαρά κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει «γνωστές διασυνδέσεις» με την τρομοκρατία. Η κατηγορία αυτή, όπως επισημαίνεται, ακολούθησε την εξαφάνιση του καταδικασθέντος σε ισόβια κάθειρξη για το ρόλο του στις πολλαπλές δολοφονίες της οργάνωσης «17η Νοέμβρη», Χριστόδουλου Ξηρού, μια εξαφάνιση που προκάλεσε οργή στην Ουάσιγκτον και εικασίες στα ελληνικά ΜΜΕ περί αναβίωσης της πολιτικής βίας, τονίζεται στο δημοσίευμα.
Σύμφωνα δε με τον Αλέξη Τσίπρα, αναφέρει η ανταπόκριση από την Αθήνα, «ο κύριος εχθρός μας, ο κύριος αντίπαλός μας είναι ο φόβος που η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπαθούν να δημιουργήσουν για τον ΣΥΡΙΖΑ και μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αγωνιζόμαστε για μια πολύ μεγάλη αλλαγή, μια ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή. Μπροστά από κάθε αλλαγή, υπάρχει πολύς κόσμος που φοβάται για το μέλλον».
Στην ανταπόκριση αναφέρεται, επίσης, ότι ο κ. Σαμαράς ευελπιστεί να διατηρηθεί στην εξουσία τουλάχιστον έως το 2016, όταν θα πραγματοποιηθούν οι επόμενες εθνικές εκλογές. Ωστόσο, υποστηρίζεται στο δημοσίευμα, σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, με τον κύριο εταίρο του στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, να υπολείπεται στις δημοσκοπήσεις, μετά και από τη Χρυσή Αυγή, με τις αριστερές δυνάμεις να προετοιμάζονται για μια καλή πορεία στις ευρωεκλογές του Μαΐου και με την πρόωρη διεξαγωγή εθνικών εκλογών να φαίνεται ολοένα και πιθανότερη, η θητεία του κ. Σαμαρά μπορεί εύκολα να σταματήσει πρόωρα.
Τέλος, σημειώνεται ότι ο κ. Τσίπρας, «πιθανός διάδοχος» του κ. Σαμαρά, έχει σταματήσει τις «παλαιότερες ρητορικές» του για απομάκρυνση της χώρας από το ευρώ, αλλά επιθυμεί μια εκ βάθρων αναθεώρηση των δανειακών όρων της Ελλάδας, προτείνοντας τη διεξαγωγή συνόδου από την ΕΕ για το χρέος, στο πρότυπο της συνόδου του Λονδίνου το 1953, όταν συμφωνήθηκε η παραγραφή μεγάλου μέρους των χρεών που όφειλε η Γερμανία πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
newpost.gr

«Χρεοκοπημένη χώρα η Ελλάδα, να φύγει από το ευρώ» λέει ο επικεφαλής των γερμανών ευρωσκεπτικιστών

 «Χρεοκοπημένη χώρα η Ελλάδα, να φύγει από το ευρώ» λέει ο επικεφαλής των γερμανών ευρωσκεπτικιστών
«Χρεοκοπημένη χώρα» χαρακτηρίζει την Ελλάδα ο επικεφαλής του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), Μπερντ Λούκε, επαναλαμβάνοντας μάλιστα τις θέσεις του υπέρ της εξόδου των χωρών του Νότου, από την ευρωζώνη.

«Εάν οι υπό κρίση χώρες αποχωρήσουν από το ευρώ, θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα και δεν θα υπάρξουν σε καμία περίπτωση καταστροφικές συνέπειες», υποστηρίζει ο Μπερντ Λούκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Focus.

Οπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Μπερντ Λούκε εκτιμά πως οι ίδιες αυτές οι χώρες - δηλαδή και η Ελλάδα - έχοντας την δυνατότητα να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα, θα καταφέρουν να ξαναγίνουν ανταγωνιστικές και να επιτύχουν οικονομική ανάπτυξη.

Κληθείς μάλιστα να σχολιάσει παρατήρηση του δημοσιογράφου ότι σε αυτή την περίπτωση τα χρήματα των δανειστών θα χαθούν οριστικά, τονίζει: «Τα χρήματα είναι εδώ και καιρό χαμένα. Οι απαιτήσεις έναντι της Ελλάδας υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, αλλά καθένας γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη. Κανείς σοβαρός οικονομολόγος δεν υποστηρίζει ότι το ελληνικό κρατικό χρέος είναι βιώσιμο».

Ο Μπερντ Λούκε εκτιμά ακόμη ότι η κρίση του ευρώ δεν έχει ξεπεραστεί, καθώς, όπως λέει, το χρέος των χωρών που βρίσκονται σε κρίση αυξάνεται διαρκώς και παράλληλα η οικονομία τους συρρικνώνεται. «Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία έχουν συρρικνωθεί. Τι λύθηκε λοιπόν εκεί;», διερωτάται και διαχωρίζει μόνο την περίπτωση της Ιρλανδίας.

Κατηγορεί μάλιστα την Καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ ότι «αποκοιμίζει τους πολίτες και τους ρίχνει στοχευμένα στάχτη στα μάτια», αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι καταστρέφει το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας.

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Παράλληλο νόμισμα για το Νότο προτείνει ο Πισσαρίδης

Παράλληλο νόμισμα για το Νότο προτείνει ο Πισσαρίδης
  
Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει οικονομικές πολιτικές, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης. Επισημαίνει παράλληλα ότι ουδέποτε υποστήριξε την άμεση εγκατάλειψη του ευρώ και χαρακτήρισε λανθασμένη την αξιολόγηση του νομπελίστα οικονομολόγου Paul Krugman για την Κύπρο. Ο κ. Πισσαρίδης, σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», υπογραμμίζει πως πρέπει να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις σε υποδομές και αναπτυξιακά σχέδια και σημειώνει πως δεν πρόκειται να επέλθει βαθύτερη ύφεση αλλά ούτε και ανάπτυξη το 2014.Όσον αφορά στην Ευρωζώνη επισημαίνει ότι κρίνεται απαραίτητο να υλοποιηθούν πολιτικές οι οποίες αφορούν ,κυρίως την τραπεζική ένωση, τα δημοσιονομικά και τη διαχείριση των επενδυτικών δαπανών, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην οικονομία. Σε διαφορετική περίπτωση, αναφέρει, ίσως πρέπει να εξεταστεί η δημιουργία ενός παράλληλου νομίσματος στον ευρωπαϊκό νότο, το οποίο θα ήταν υποτιμημένο σε σχέση με το βόρειο νόμισμα.

Πηγή:ΑΠΕ-ΜΠΕ

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Αριστερά, κυβέρνηση, εξουσία

(Συνέντευξη στο περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη, τεύχος 9, Απρίλης - Ιούνης 2013)

Τον Ιούνιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε οριακά να αναδειχτεί πρώτο κόμμα, σήμερα όμως είναι διάχυτη η εντύπωση ότι θα υπερισχύσει στις επόμενες εκλογές και θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Για τον απλό κόσμο που πλήττεται από την κρίση αυτό αποτελεί μια ελπίδα και ένα βήμα εμπρός. Ποιοι όμως είναι οι όροι ώστε αυτό το βήμα να μη μείνει μετέωρο και να οδηγήσει σε ουσιαστικές ριζοσπαστικές αλλαγές;

Για να μπορέσει να δικαιωθεί η πρωτοφανέρωτη κοινωνική και πολιτική δυναμική που βγήκε στο προσκήνιο το προηγούμενο διάστημα, να σταματήσει η καταστροφή και να ανοίξουν δρόμοι κοινωνικοί σχηματισμού, πρέπει ένα ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο να διεκδικήσει την κυβερνητική και πολιτική εξουσία. Αυτό έχει τρεις κρίσιμες προϋποθέσεις:
Α) Ένα μεταβατικό πρόγραμμα που να μπορεί πραγματικά να δώσει διέξοδο απέναντι στο τοπίο της μνημονιακής καταστροφής. Αναπόδραστη αφετηρία του δεν μπορεί παρά να είναι η άμεση έξοδος από το ευρώ ,η ρήξη και αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακριβώς γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει οποιαδήποτε φιλολαϊκή διέξοδος εντός της ευρωζώνης και της συστημικής βίας από τη μεριά του ευρωπαϊκού κέντρου, και η διαγραφή του χρέους.  Η ανάκτηση νομισματικής κυριαρχίας πρέπει να συνδυαστεί με ένα γενναίο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων, πειράματα αυτοδιαχείρισης και εργατικού ελέγχου. Με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, τη διατροφική επάρκεια, την ανασυγκρότηση των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων, την προστασία του περιβάλλοντος, την αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών, συνολικά ένα νέο αναπτυξιακό, καταναλωτικό, παραγωγικό πρότυπο, με αφετηρία την επινοητικότητα και την πρωτοβουλία των ίδιων των μαχόμενων δυνάμεων της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού.
Β) Ακριβώς επειδή ένα τέτοιο πρόγραμμα θα σηματοδοτήσει μια κατεύθυνση ανοιχτής σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να στηριχτεί στο ξεδίπλωμα σύγχρονων μορφών δυαδικής εξουσίας, το πιο πλατύ ξεδίπλωμα μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας, με έμφαση στη λαϊκή πρωτοβουλία.
Γ) Μια τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην τυπική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας μέσα στα όρια της τρέχουσας «νομιμότητας» είτε μιλάμε για το εθνικό είτε για το ευρωπαϊκό θεσμικό «κεκτημένο». Αντίθετα, θα απαιτήσει ρήξεις και ανατροπές, ευθεία αμφισβήτηση και του «δικαιώματος στην ιδιοκτησία» και του «διευθυντικού δικαιώματος», μέσα από μια «συντακτική διαδικασία» υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα.
Μια τέτοια προσπάθεια δεν αφορά απλώς μια «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» με πρωτοβουλία της Αριστεράς, ούτε απλώς μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου «ιστορικού μπλοκ», της συνάντησης ανάμεσα σε μια πλατιά κοινωνική συμμαχία, ένα πρόγραμμα μετασχηματισμού της νεοελληνικής κοινωνίας έξω και πέρα από τον «ευρωπαϊκό δρόμο», και νέες μορφές δημοκρατίας. Δυστυχώς, οι προτάσεις και οι κατευθύνσεις που έρχονται από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, με τον καταναγκαστικό ευρωπαϊσμό και την προσήλωση στη «νομιμότητα», δεν αναλογούν σε αυτή την πρόκληση και απειλούν να διαψεύσουν την ελπίδα του κόσμου που στρέφεται προς τα εκεί.

Ας επιμείνουμε λίγο στο ζήτημα των όρων. Ένα πρώτο θέμα είναι ότι για να σχηματιστεί η κυβέρνηση της Αριστεράς θα χρειαστεί λογικά τη στήριξη και κάποιων άλλων δυνάμεων εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιες μπορεί να είναι αυτές, με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ;

Όπως σας είπα και πριν, το πρόβλημα είναι ότι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγετικής ομάδας και κεντρικών κατευθύνσεων, δεν έχει σχέση με μια στρατηγική πραγματικά αριστερής διακυβέρνησης και διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Η λογική της επαναδιαπραγμάτευσης, η προσπάθεια εύρεσης διαύλων επικοινωνίας με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η διαβεβαίωση των επιχειρηματιών ότι δεν θα θιχτούν, οι ανιστόρητες προτάσεις για «Νέο Σχέδιο Μάρσαλ» και πάνω από όλα η επιμονή στο ευρώ ως «εθνικό νόμισμα» όλα αυτά αποτελούν πολιτικά όρια της κεντρικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια, η γενική επίκληση της ενότητας της Αριστεράς γύρω από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια γραμμή αδιέξοδη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δίνει κάποια προοπτική και η λογική του ΚΚΕ, με την ηττοπαθή και σεχταριστική γραμμή που παραπέμπει τα πάντα σε μια σοσιαλιστική επανάσταση για την οποία οι συνθήκες δεν είναι ποτέ ώριμες. Αντίθετα, χρειαζόμαστε ριζική αλλαγή του τοπίου στην Αριστερά και το κίνημα. Χρειαζόμαστε μια νέα μορφή αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου που να μην είναι απλή αναδιάταξη των συσχετισμών της Αριστεράς αλλά διεργασία που να τροφοδοτείται από τη δυναμική και την έμπνευση της λαϊκής πρωτοβουλίας. Αφετηρία πρέπει να είναι, εδώ και τώρα, με τόλμη και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, η συσπείρωση όλων των δυνάμεων που θεωρούν ότι σήμερα η ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ είναι η αναγκαία αφετηρία για μια φιλολαϊκή διέξοδο. Μια τέτοια κατεύθυνση είναι που θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα στην Αριστερά, να πιέσει και να μετατοπίσει και όσους διαλέγουν αδιέξοδους δρόμους, να παραμερίσει τα διαχειριστικά αντανακλαστικά και να επιτρέψει όντως η αναμέτρηση με το ερώτημα της κυβερνητικής εξουσίας να γίνει με όρους νικηφόρους. Γιατί διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος μια κυβέρνηση με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ να συντριβεί από τα όρια της δικής της γραμμής αλλά και τους εκβιασμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ – μικρή γεύση των οποίων πήραμε από το πώς ταπείνωσαν την κυπριακή κυβέρνηση – και να αποτελέσει απλώς το διάλειμμα πριν την ακροδεξιά ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού.

Υπάρχει βέβαια το καίριο ζήτημα των κοινωνικών όρων επιτυχίας μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Ποιοι είναι οι μίνιμουμ αναγκαίοι μετασχηματισμοί ώστε να μην καταλήξει σε απλή κυβερνητική εναλλαγή; Αναφερόμαστε σε όλα τα πεδία, οικονομία, κράτος, νομοθεσία, κοινωνία. Και πάντα με δεδομένο ότι η κοινωνική αποδιάρθρωση επιδεινώνεται δραματικά, επομένως δεν αρκούν κάποιες οριακές αλλαγές…

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με τον τρόπο που προσπάθησα να την περιγράψω παραπάνω, πρέπει να μπορεί εξαρχής να προσφέρει μια συγκεκριμένη εναλλακτική αφήγηση και να είναι προετοιμασμένη για όλα τα βήματα. Πρέπει να πει την αλήθεια στην κοινωνία, να τονίσει τις αναγκαστικές δυσκολίες που θα έχει η άμεση έξοδος από το Ευρώ, η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, η διαγραφή του χρέους και πλήρης αποκοπή από τις ευρωπαϊκές δανειακές ροές, αλλά και τις δυνατότητες που δίνουν για την ενίσχυση της δημόσιας δαπάνης, την καταπολέμηση της ανεργίας, την αξιοποίηση συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων που σήμερα είναι σε αχρηστία. Πρέπει να στηριχτεί στη λαϊκή πρωτοβουλία και δυναμική απέναντι στις κάθε λογής απαντήσεις από τη μεριά των δυνάμεων του κεφαλαίου και τμημάτων του κρατικού μηχανισμού. Χωρίς ένα ισχυρό κίνημα που να μπορεί να υποστηρίζει τα κατειλημμένα εργοστάσια και τα δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοδιαχείρισης, που να κάνει πράξη μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στο τραπεζικό σύστημα, που να απαντά άμεσα και αποφασιστικά σε κάθε λογής κερδοσκοπίες και που να κάνει συλλογική μάχη την εμπιστοσύνη στο νέο νόμισμα και τη νέα οικονομική πολιτική, ακόμη και μια κυβέρνηση με σωστό πρόγραμμα θα είναι διαρκώς ευάλωτη. Αυτό θα απαιτήσει και μεγάλες θεσμικές τομές που θα βάζουν περιορισμούς στο δικαίωμα στη μεγάλη ιδιοκτησία, θα αμφισβητούν το διευθυντικό δικαίωμα, θα κατοχυρώνουν μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, επομένως μια διαδικασία όχι απλώς «νομοθέτησης» αλλά μια «συντακτική διαδικασία» με πρωτοβουλία των ίδιων των λαϊκών μαζών, ακριβώς για να σηματοδοτείται η ρήξη και η τομή και στην ίδια την υλικότητα των κρατικών μηχανισμών, σε μια κατεύθυνση μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων. Όλα αυτά απαιτούν και μεγάλες αξιακές ανατροπές, μια νέα συλλογική ηθική της συμμετοχής, της κοινής προσπάθειας, της πάλης για τη συλλογική επιβίωση αλλά και τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Η πολιτική των μνημονίων είναι στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης, αφού χωρίς την ανατροπή της δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αναδιαπραγμάτευση, παύση πληρωμών, μέσα ή έξω από το ευρώ, μονομερείς ή μη ενέργειες, έχουν γίνει καθημερινές έννοιες. Ωστόσο, η συζήτηση διεξάγεται συχνά από μια στατική αφετηρία. Ας επιχειρήσουμε μια διαφορετική τοποθέτηση: πότε, σε ποιες συνθήκες, με ποιους όρους μπορεί να συμβεί το ένα και πότε θα γίνει απαραίτητο το άλλο;

Νομίζω ότι έχει γίνει πια σαφές ότι είναι αδύνατο να έχουμε οποιαδήποτε απαλλαγή από το βραχνά των μνημονίων χωρίς ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Έχει φανεί πια ότι περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης των δανειακών συμβάσεων ώστε να μην είναι συνώνυμες με την ακραία λιτότητα και τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» δεν υπάρχουν. Αναγκαστικά χρειαζόμαστε μονομερείς ενέργειες και μάλιστα άμεσα. Ωριμάζει μέσα στην κοινωνία η αντίληψη ότι μπορούμε και πρέπει να φύγουμε τώρα από το ευρώ και αυτό όχι μόνο να μην είναι καταστροφή αλλά αφετηρία προοδευτικών και φιλολαϊκών ανατροπών. Η λογική που λέει ότι κατά κάποιο τρόπο είτε θα πείσουμε τους Ευρωπαίους ότι είναι προς το συμφέρον τους να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη πολιτική τους, αντανακλά την παλιά αυταπάτη της ρεφορμιστικής αριστεράς – που κυρίως στην Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από τη δεξιόστροφη εκδοχή του «ανανεωτικού ρεύματος» – ότι μπορούμε να έχουμε καλύτερες προτάσεις από του αστούς ως προς το δικό τους συμφέρον. Δυστυχώς, η λογική ότι είμαστε «too big to faιl» και άρα κάποια στιγμή θα μας βοηθήσουν θέλουν δεν θέλουν, έχει πλέον διαψευστεί στην πράξη. Η Κύπρος δείχνει ότι πλέον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κλιμακώσουν την παραδειγματική οικονομική και κοινωνική «πειθάρχηση» ολόκληρων χωρών. Όσο για τη λογική ότι η λύση είναι μόνο ευρωπαϊκή αποπνέει τραγική άγνοια του εμπεδωμένου φιλελευθερισμού της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την ίδια ώρα που όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η αναμονή για τον υποτιθέμενο πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό απλώς χαρίζει χρόνο στις μνημονιακές δυνάμεις να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.


Σήμερα επίσης γίνεται αρκετή συζήτηση για «Σχέδια Β», παραγωγική ανασυγκρότηση, κ.λπ. Έχει η ως τώρα συζήτηση στην Αριστερά αποσαφηνίσει αυτά τα ζητήματα και ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι πιο σημαντικές εκκρεμότητες;

Εδώ είναι που έχουμε τις μεγαλύτερες αδυναμίες. Μεγάλο μέρος της συζήτησης στην Αριστερά έχει μείνει σε γενικές διατυπώσεις και θέσεις αρχών, ακόμη και εάν αυτές, ιδίως εκείνες που μιλάνε για την ανάγκη ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, έχουν ορθή αφετηρία. Χρειαζόμαστε ένα πολύ πιο συγκεκριμένο πρόγραμμα για τον αναγκαίο «άλλο δρόμο» για την ελληνική κοινωνία που να απαντάει σε συγκεκριμένα και επείγοντα ερωτήματα. Πώς μπορούμε με αφετηρία τις εθνικοποιήσεις και την αύξηση της δημόσιας δαπάνης σε συνθήκες εθνικού νομίσματος να μπορέσουμε να έχουμε άμεση και σημαντική αύξηση της απασχόλησης, ξεκινώντας από την άμεση κάλυψη όλων των αναγκαίων κοινωνικά χρήσιμων θέσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Πώς μπορούμε να έχουμε ένα κίνημα για την επαναλειτουργία κλειστών εργοστασίων και επιχειρήσεων με αφετηρία τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση; Πώς μπορούμε να έχουμε διατροφική επάρκεια ξεκινώντας από την αναγέννηση του αγροτικού κόσμου, μια νέα μάχιμη συνεταιριστική κατεύθυνση και το πλήρες ξεδίπλωμα πρακτικών και δικτύων άμεσης πρόσβασης των προϊόντων από τους παραγωγούς στους καταναλωτές «χωρίς μεσάζοντες». Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ενεργειακό πρόβλημα και να περιορίσουμε την εξωτερική ενεργειακή εξάρτηση που θα αποτελέσει και από τα βασικότερα πεδία εκβιασμού μιας πραγματικά αριστερής κυβέρνησης; Πώς μπορούμε να έχουμε ένα πλήρες δημόσιο σύστημα υγείας, που να στηρίζεται στην πρόληψη και τη βελτίωση των όρων διαβίωσης και όχι στην εκ των υστέρων «επισκευή»; Πώς μπορούμε, σε τελική ανάλυση, να βρούμε έναν τρόπο να συντονίζουμε και να σχεδιάζουμε την οικονομική δραστηριότητα, χωρίς την καταφυγή στον καταναγκασμό της αγοράς; Όλα αυτά απαιτούν συλλογική προσπάθεια και αξιοποίηση όλου του δυναμικού του κινήματος που έχει τη γνώση και το μεράκι να προσφέρει ιδέες και τρόπους για να αντιμετωπίσουμε όλες αυτές τις μεγάλες προκλήσεις. Σημαίνει αυτό ότι βλέπουμε τις μάχες που δίνουμε και στο κίνημα και στο συντονισμό και ως μια διαδικασία παραγωγής γνώσης και ιδεών για το πώς «μπορούν να πάνε τα πράγματα αλλιώς». Δεν μπορεί να είναι απλώς μια υπόθεση «προγραμματικών επεξεργασιών» από κομματικά επιτελεία της Αριστεράς, αλλά κομμάτι μιας μεγάλης συλλογικής προσπάθειας, πολιτικής και θεωρητικής για την επεξεργασία αυτού του «άλλου δρόμου» για την ελληνική κοινωνία.

Από τις εκλογές του 2012 το ΚΚΕ επιμένει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα διέφερε ουσιαστικά σε τίποτα από μια κυβέρνηση της ΝΔ και θα ήταν εξίσου επικίνδυνη για τους εργαζόμενους, απορρίπτοντας κάθε κοινή δράση με τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Πώς κρίνετε τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ; Υπάρχουν κάποια πραγματικά στοιχεία που να τεκμηριώνουν την ελπίδα πως μπορεί να αλλάξει, και αν όχι πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί;

Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει επιλέξει μέσα στην περίοδο μια επικίνδυνη πολιτική γραμμή. Το βασικό πρόβλημα με τη γραμμή του ΚΚΕ δεν είναι τόσο ο τόνος της πολεμικής του απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, όσο η εκτίμηση του για τη συγκυρία. Το ΚΚΕ ουσιαστικά θεωρεί ότι δεν βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η ταξική πάλη έχει οξυνθεί στο βαθμό που να αποσταθεροποιεί την αστική εξουσία, εκτιμά ότι δεν μπορούμε να έχουμε ουσιαστικά ρήγματα και ταυτίζει την προετοιμασία για ρήξεις με τη δική του ενίσχυση, διαλέγοντας έτσι συνειδητά μια πολιτική κατεύθυνση σεχταρισμού και εχθρότητας προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Στη βάση αυτής της εκτίμησης το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι σήμερα δεν μπορούμε να έχουμε ρήγματα, δεν μπορούμε να έχουμε ανατροπές, δεν μπορούν να ξεκινήσουν έστω και αντιφατικές διαδικασίες κοινωνικού μετασχηματισμού. Γι’ αυτό το λόγο και το ΚΚΕ αρνείται σήμερα ότι μια αριστερή κυβέρνηση, με πρόγραμμα ρήξεων όπως η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θα μπορούσε να είναι η αφετηρία μιας αναγκαστικά πρωτότυπης επαναστατικής διαδικασίας. Αντίθετα, πηγαίνει στο συνέδριο με μια σειρά από θέσεις που παραπέμπουν σε μια εγκεφαλική σύλληψη της επαναστατικής διαδικασίας, ένα φραστικό αντικαπιταλισμό που απλώς αναβάλλει διαρκώς την αναμέτρηση με τα σημερινά, αναγκαστικά άνισα και μετέωρα, στοιχεία αποσταθεροποίησης της αστικής ηγεμονίας. Απέναντι σε αυτή την καταστροφική πολιτική είναι αισιόδοξο στοιχείο όλες οι φωνές κριτικής που αρθρώνονται μέσα στη προσυνεδριακή συζήτηση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό το λόγο και αυτό που χρειάζεται απέναντι στην ηττοπαθή πολιτική του ΚΚΕ είναι να υπάρξει μια άλλη δυναμική μέσα στην Αριστερά που να είναι πραγματικά ενωτική αλλά και ταυτόχρονα – σε αντίθεση με τη γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ –να παίρνει θέση πάνω σε όλα τα μεγάλα ανοιχτά ερωτήματα ξεκινώντας από την αναπόδραστη αναμέτρηση με το ερώτημα της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ.


Ενώ φυσικά δεν συμφωνούμε ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα ήταν το ίδιο με της ΝΔ, θα υπάρξει ο κίνδυνος να κάνει υπερβολικούς συμβιβασμούς και/ή να έχει παρόμοια τύχη με την κυβέρνηση του Αλιέντε. Πολύ περισσότερο όταν είναι βέβαιο ότι θα ασκηθούν αφόρητες πιέσεις από τη μεριά του διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι μας διδάσκει το παρελθόν σχετικά με αυτούς τους κινδύνους;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση δοκιμάσει ένα πρόγραμμα ρήξης θα βρεθεί στο στόχαστρο και των δυνάμεων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Επιπλέον, είναι σαφές ότι τμήματα του ίδιου του κρατικού μηχανισμού θα δοκιμάσουν να αντιδράσουν. Η εμπειρία της Χιλής έδειξε με τον πιο οδυνηρό ότι μια απόπειρα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού που δεν αγγίζει ούτε μετασχηματίζει το σκληρό πυρήνα των κατασταλτικών μηχανισμών και δεν δοκιμάζει μορφές λαϊκής αυτοάμυνας, είναι ευάλωτη. Αλλά ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο ο εκβιασμός της κυπριακής κυβέρνησης να από την Τρόικα δείχνει και τη συστημική βία που μπορεί να υπάρξει μέσα στις σύγχρονες καπιταλιστικές ολοκληρώσεις. Αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε προσπάθεια «επαναδιαπραγμάτευσης» ως διαδικασία στην οποία θα πρέπει να ασκήσουν τη μέγιστη πίεση, ξεκινώντας από τη διακοπή κάθε χρηματοδότησης, τακτική που σε μικρότερη κλίμακα έχουν χρησιμοποιήσει ήδη απέναντι ακόμη και στις μνημονιακές κυβερνήσεις (με τους περιοδικούς εκβιασμούς για τις δανειακές «δόσεις»). Αυτό κάνει ακόμη πιο επιτακτικό μια αριστερή κυβέρνηση να είναι εκ των προτέρων έτοιμη να προχωρήσει άμεσα σε ρήξεις όπως η άμεση έξοδος από το ευρώ, η πλήρης εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών επιχειρήσεων, η επιβολή φραγμών στην κίνηση κεφαλαίων και η παύση πληρωμής στο χρέος ώστε να μειώσει τη δυνατότητα εκβιασμού από τη μεριά της ΕΕ και του ΔΝΤ. Γι’ αυτό και σήμερα το «σταυρικό ζήτημα» της Αριστεράς είναι η στάση απέναντι στο Ευρώ και την ΕΕ. Γι’ αυτό και χρειάζεται από τώρα με τρόπο συστηματικό να προβληθεί και να γίνει τμήμα του «κοινού νου» του λαϊκού κινήματος η ρήξη με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως αναγκαστική αφετηρία ενός «άλλου δρόμου» για την ελληνική κοινωνία.

Στο ίδιο θέμα της κυβέρνησης της Αριστεράς διατυπώνονται κριτικές και από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, βασικά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα σημειώσουμε εδώ μερικές. Μια πρώτη είναι ότι η προοπτική ανόδου στην κυβέρνηση συνοδεύεται από μια διαρκή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς πιο δεξιές θέσεις και θεσμικές προσαρμογές στα πλαίσια του συστήματος. Αυτό θα αποξενώσει τους εργαζόμενους, οδηγώντας σε ένα συνολικό συμβιβασμό με το κατεστημένο.

Το πρόβλημα με την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν βλέπει την κυβερνητική προοπτική ως μια τμήμα μιας διαδικασίας μετασχηματισμού με σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Αντίθετα, φαίνεται σαν έχει, έστω και με άλλη κατάληξη, μια εκτίμηση ανάλογη με αυτή του ΚΚΕ: το επίδικο είναι απλώς η κοινωνική σωτηρία που πρέπει να την κάνει μια κυβέρνηση με συμμετοχή της Αριστεράς, ώστε να αποφευχθεί η κοινωνική καταστροφή και σε επόμενο χρόνο, πολύ μεταγενέστερα, ξανασυζητάμε για το σοσιαλισμό. Γι’ αυτό το λόγο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεδομένες όλες τις βασικές παραμέτρους της αστικής πολιτικής, όπως είναι το ευρώ, η εξάρτηση από δανειακές και άλλες ροές από την Ευρωζώνη, η εμπιστοσύνη των αγορών, η οικονομική ανάπτυξη μέσα από την επιχειρηματική δραστηριότητα. Εάν, όμως, κανείς θεωρεί δεδομένες αυτές τις παραμέτρους, τότε αναγκαστικά σκέφτεται με όρους «ρεαλισμού» και «πραγματισμού» και εγκλωβίζεται σε ένα συνδυασμό δικαιότερης λιτότητας και επαναδιαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό εξηγεί την σταδιακή μετατόπιση των κεντρικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, τον τρόπο που π.χ. δεν δεσμεύεται για την πλήρη ανάκαμψη των αποδοχών, ή τον τρόπο που προσπαθεί να καθησυχάσει τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου, ή – σε συμβολικό επίπεδο – την προσπάθεια ταύτισης με ιστορικές μορφές που εκπροσώπησαν το αίτημα του αστικού εκσυγχρονισμού από τον Ε. Βενιζέλο έως τον Κ. Καραμανλή. Μια τέτοια κατεύθυνση, ιδίως εάν αρχίσει να γίνεται κυβερνητική πρακτική, σταδιακά θα φέρει την κυβέρνηση με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκρουση με τις προσδοκίες των λαϊκών τάξεων, την ίδια ώρα που οι πιστωτές θα έχουν κάθε λόγο να επιτείνουν τον εκβιασμό τους με στόχο την ανατροπή και της κυβέρνησης, ώστε να επιστρέψουμε σε ακόμη πιο επιθετικές μνημονιακές κυβερνήσεις, με αξιοποίηση και της ακροδεξιάς. Τότε η Αριστερά θα έχει χρεωθεί μια ιστορική ήττα τεράστιων διαστάσεων.

Μια δεύτερη αντίρρηση είναι ότι όπου επιχειρήθηκε να ανατραπεί κοινοβουλευτικά ο καπιταλισμός ή έστω να εμποδιστεί έτσι ο φασισμός, τα σχετικά εγχειρήματα απέτυχαν. Κλασικά παραδείγματα η Χιλή του Αλιέντε και το Λαϊκό Μέτωπο στην Ισπανία. Υπάρχει, βέβαια, και η πρόσφατη εμπειρία της Βενεζουέλας, όπου ριζοσπαστικές αλλαγές στηρίχτηκαν και κοινοβουλευτικά. Πώς μπορεί να δούμε τη σχέση «κοινοβουλευτικού» και «εξωκοινοβουλευτικού», ή πιο γενικά, τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης στην εποχή μας;

Είναι επείγον να ανοίξει ξανά η συζήτηση για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική. Αυτή πρέπει να ξανακοιτάξει δημιουργικά την εμπειρία των νικηφόρων επαναστάσεων το 20ου αιώνα (αλλά και την τραγική εκμεταλλευτική και καταπιεστική μετάλλαξή τους), αλλά και άλλα πειράματα που δοκίμασαν εκδοχές αξιοποίησης και των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, χωρίς να μπορέσουν να είναι νικηφόρα. Ταυτόχρονα, τα προχωρήματα αλλά και οι αντιφάσεις των σύγχρονων εκδοχών αριστερής διακυβέρνησης, κύρια στο «εργοστάσιο των ονείρων» που είναι αυτή τη στιγμή η Λατινική Αμερική, επίσης πρέπει να μελετηθούν. Χρειαζόμαστε μια πρωτότυπη επαναστατική στρατηγική που να λαμβάνει υπόψη της, όπως ήδη από τη δεκαετία του 1930 τόνιζε ο Γκράμσι, την επέκταση, το βάθος και την περιπλοκότητα των σύγχρονων ηγεμονικών μηχανισμών και κατά συνέπεια να μπορεί να στοχαστεί ένα σύγχρονο «πόλεμο θέσεων» για τη διαμόρφωση της σύγχρονης εργατικής ηγεμονίας. «Πόλεμος θέσεων» σήμερα δεν σημαίνει ούτε αποφυγή της ιστορικής επιτάχυνσης και των εξεγερσιακών καταστάσεων, ούτε εγκλωβισμό σε μια αργή διαδικασία προοδευτικού μετασχηματισμού των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών. Σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μιλάμε για τη φαντασίωση μιας «στιγμιαίας» επαναστατικής εξέγερσης που θα επιβάλει την εργατική εξουσία, αλλά για μια πολύ πιο σύνθετη, αντιφατική και διακυβευόμενη ιστορική πορεία που, υπό την προϋπόθεση του μετασχηματισμού της πολιτικής κρίσης σε ηγεμονική κρίση, θα μπορεί να συνδυάσει την κοινοβουλευτική διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, με το ανέβασμα των λαϊκών αγώνων, και την εκκίνηση μια περιόδου κοινωνικού πειραματισμού και μετασχηματισμού και των οικονομικών και των πολιτικών μορφών, σε μια περίοδο συνεχών ρήξεων, πολιτικοποίησης της κοινωνίας και ενίσχυσης των τάσεων σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απέναντι στις διαρκώς αναδυόμενες τάσεις επιστροφής στην καπιταλιστική «δύναμη της συνήθειας».

Μια τρίτη αντίρρηση αφορά την αναγκαιότητα του εργατικού ελέγχου και της έναρξης μιας και προγραμματικά αποτυπωμένης διαδικασίας μετάβασης στο σοσιαλισμό. Υποστηρίζεται ότι χωρίς αυτό, ακόμη και η πιο ριζοσπαστική εκδοχή της αριστερής διακυβέρνησης, με έξοδο από το ευρώ, κ.λπ., θα οδηγηθεί μοιραία σε αδιέξοδο. Πόσο μάλλον η παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ…

Ταυτόχρονα, είναι σαφές ότι μια διαφορετική κατεύθυνση απαιτεί και μια άλλη ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, απαιτεί νέες μορφές οργάνωσης του λαού, μορφές άμεσης δημοκρατίας, αυτοδιαχείρισης, επιβολής της συλλογικής βούλησης: στις συνελεύσεις των χώρων δουλειάς και στις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, στα κατειλημμένα και αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, στις ομάδες περιφρούρησης και αυτοάμυνας στις γειτονιές, στις επιτροπές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στις δημόσιες επιχειρήσεις, στα κινήματα επανοικειοποίησης ελεύθερων χώρων. Σε μια διαδικασία που θα είναι διαρκής σύγκρουση και θα απαιτεί και τομές θεσμικές με την υπάρχουσα «εκδοχή νομιμότητας». Να το πούμε απλώς σήμερα δεν χρειαζόμαστε μόνο το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα που θα καλούνταν να υλοποιήσει μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά και τις πολιτικές μορφές που θα μπορούσαν να το επιβάλουν, με έμφαση στη λαϊκή πρωτοβουλία. Ο εργατικός έλεγχος σε όλα τα επίπεδα, μαζί με την αυτοδιαχείριση και τη διαμόρφωση μη αγοραίων δικτύων ανταλλαγής και διανομής θα είναι από τις βασικές μορφές με τις οποίες θα μπορούν να ενεργοποιηθούν δυναμικές μετασχηματισμού στην κατεύθυνση της υπέρβασης των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών σχέσεων.

Είναι σαφές ότι οι δυνατότητες προώθησης ριζικών μετασχηματισμών θα εξαρτηθούν πολύ και από τη διεθνή κατάσταση. Για την ώρα δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή, όμως οι συνθήκες αλλάζουν. Μπορεί να γνωρίσουμε σύντομα μια ορμητική άνοδο των κινημάτων, όπως εκείνη στην εποχή των Λαϊκών Μετώπων το 1935; Τι προοπτικές και κίνδυνοι θα υπάρξουν τότε; Πώς βλέπετε γενικότερα το ρόλο των κινημάτων, με βάση τις εμπειρίες των τελευταίων ετών;

Μέσα στη συγκυρία της κρίσης έγινε σαφές ότι μπήκαμε σε ένα νέο ιστορικό κύκλο, έναν ιστορικό κύκλο που έχει και εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Η Αραβική Άνοιξη, οι μεγάλοι αγώνες στην Ελλάδα, τα κινήματα των Αγανακτισμένων, το Occupy, όλα αυτά έφεραν στο προσκήνιο μια ξεχωριστή δυναμική, που υπερβαίνει την απλή διαμαρτυρία και φέρνουν στο προσκήνιο ένα πολύ πιο βαθύ αίτημα κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ένα αίτημα δικαιοσύνης αλλά και αυθεντικής δημοκρατίας. Σε αυτό τον ιστορικό κύκλο είναι επιτακτικό να έχουμε νικηφόρα παραδείγματα ρήξης με την κυρίαρχη καπιταλιστική λογική. Μια τέτοια εξέλιξη θα διαμόρφωνε μια ευρύτερη δυναμική, εάν αναλογιστούμε ότι βαθαίνει η κρίση της ευρωζώνης. Αυτή είναι η ευρύτερη ιστορική σημασία των ελληνικών εξελίξεων. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να είναι το πρώτο τέτοιο νικηφόρο παράδειγμα και αυτό εξηγεί γιατί θα ήταν καταστροφικό να αντιμετωπίζεται το ερώτημα της αναμέτρησης με την εξουσία με όρους πραγματισμού και ρεαλισμού.

Προφανώς, οι οικονομικές εξελίξεις θα βαρύνουν επίσης πολύ στην πορεία των γεγονότων. Πρόσφατα αναλυτές όπως ο Σαμίρ Αμίν, ο Άλεξ Καλίνικος κ.ά. έχουν μιλήσει για επερχόμενη αποσταθεροποίηση στην ευρωζώνη; Τι θα συμβεί σε μια καταστροφική επιδείνωση, όπως π.χ. η κατάρρευση της Ιταλίας και/ή της Ισπανίας; Ποια θα είναι τότε η τύχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πώς μπορούμε να παρέμβουμε στις εξελίξεις και τους μεγάλους διαφαινόμενους κινδύνους, ενόψει και της απειλητικής ανόδου του φασισμού;

Η κρίση της Ευρωζώνης αποτελεί σήμερα τον αδύνατο κρίκο μέσα στην παγκόσμια οικονομία. Ο χαρακτήρας του ευρώ ως μιας βαθιά ταξικής στρατηγικής και ως ενός μέσου για την ενίσχυση του ευρωπαϊκού κέντρου και ιδίως της Γερμανίας έχει γίνει πια φανερός. Έχει γίνει επίσης φανερή η βαθιά κρίση αυτής της στρατηγικής, ο τρόπος που παροξύνει την κρίση χρέους και επιβάλλει ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, λιτότητας και ανεργίας. Την ίδια στιγμή έχει γίνει σαφές ότι δεν μιλάμε για την «ελληνική εξαίρεση», αλλά για τη δομική κρίση του «ευρωπαϊκού σχεδίου» στο έδαφος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ουσιαστικά η ΕΕ το τελευταίο διάστημα δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να κερδίζει χρόνο, χωρίς να αντιμετωπίζει μια κρίση που αγγίζει τον πυρήνα της, εάν αναλογιστούμε τα τεράστια προβλήματα στην Ισπανία και την Ιταλία. Η όξυνση αυτής της κρίσης θα σηματοδοτήσει μια ακόμη πιο επιθετική πολιτική, την επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος γενικευμένης «κατάστασης οικονομικής ανάγκης», την αυταρχική ακύρωση της λαϊκής κυριαρχίας στο όνομα των αγορών και την παγίωση της εξοντωτικής λιτότητας. Σε ένα τέτοιο έδαφος εμπεδωμένου αυταρχισμού λογικό είναι να αναδυθούν και αντίστοιχες πολιτικές προτάσεις και αυτό μπορεί να εξηγήσει, μαζί με τη βαθιά κοινωνική κρίση, και την εμφάνιση νεοφασιστικών ρευμάτων όπως η Χρυσή Αυγή, αλλά και την αυταρχική μετάλλαξη και της «κεντροδεξιάς» και της «κεντροριστεράς», όπως δείχνουν οι τρέχουσες εξελίξεις και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Είναι τυχαίο ότι ένα ακραίο μείγμα νεοσυντηρητισμού, ρατσισμού και νεοφιλελευθερισμού, σαν κι αυτό που αρθρώνει ο Βορίδης (ή δοκίμασε να αρθρώσει ο Λοβέρδος) δείχνει να είναι η κυρίαρχη αστική πολιτική κατεύθυνση;
 Γι’ αυτό το λόγο και η ρήξη με αυτή την «ευρωπαϊκή στρατηγική» καθίσταται μονόδρομος. Η ευρωζώνη δεν μπορεί να «αυτομεταρρυθμιστεί», αντίθετα θα μεταλλάσσεται ολοένα και περισσότερο σε μια όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Γι’ αυτό το λόγο και είναι λανθασμένη η επένδυση τμημάτων της Αριστεράς, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένης, σε μια κατεύθυνση αλλαγής πορείας της ευρωζώνης, μέσα από ένα συνδυασμό ανάμεσα στην επαναδιαπραγμάτευση και τον πανευρωπαϊκό συντονισμό κινημάτων, επειδή υποτίθεται ότι μόνο στο ευρωπαϊκό επίπεδο μπορούν να υπάρξουν λύσεις. Μια τέτοια κατεύθυνση όχι μόνο υποτιμά τη δομική ανισότητα και αντιφατικότητα της ΕΕ, σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στο επίπεδο της κατάστασης των λαϊκών κινημάτων, αλλά και ενέχει τον κίνδυνο απλώς να παραμένει διαρκώς η ελληνική κοινωνία σε μια συνθήκη διαρκούς εκβιασμού, την ίδια ώρα που κρίσιμες ευκαιρίες για αποφασιστικές ρήξεις θα χάνονται.
Σήμερα ο πραγματικός διεθνισμός είναι ακριβώς η ρήξη με την ΕΕ, η αντιμετώπιση της Ελλάδα ως ενός εν δυνάμει «αδύναμου κρίκου», η επιλογή της ανασημασιοδότησης της ανεξαρτησίας από το σύγχρονο ιμπεριαλισμό ως αφετηρίας για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική. Μια τέτοια κατεύθυνση θα προκαλούσε τεράστιους κραδασμούς σε όλη την Ευρωζώνη, θα αποσταθεροποιούσε κυβερνήσεις και θα έδινε μια πρωτοφανέρωτη ώθηση στα λαϊκά κινήματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο γιατί θα αποτελούσε την έμπρακτη απόδειξη ότι μπορούν σήμερα να υπάρξουν ανατροπές, ότι μπορούν κινήματα και χώρες να βγουν από το ατσάλινο κλουβί του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού». Από πειραματόζωο της πιο ακραίας ανατροπής των κοινωνικών κατακτήσεων, μπορούμε να γίνουμε το πρώτο μεγάλο πείραμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο μετά από πολλές δεκαετίες. Αυτή είναι η ευθύνη με την οποία καλούμαστε να αναμετρηθούμε. Η ιστορία θα κρίνει αυστηρά την Αριστερά, εάν χαθεί η ιστορική ευκαιρία που μας ανοίγεται.