Π. Σκουρλέτης: Αφορολόγητο όριο στα 12.000 ευρώ, φορολόγηση στο σύνολο του πλούτου

«Εμάς μας ενδιαφέρει να πετύχουμε ένα ποσοστό φορολογικών εσόδων του ελληνικού δημοσίου στα επίπεδα του ευρωπαϊκού μέσου όρου και αντίστοιχά ένα ποσοστό δημοσίων δαπανών, έτσι ώστε αυτό να μεταφράζεται και σε αντίστοιχες παροχές» δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης στο «ΒΗΜΑ FM» σχετικά με τον ΕΝΦΙΑ και την υπερφολόγηση των πολιτών.

Αποσπάσμα της συνέντευξης:

Θα ήθελα να σας ρωτήσω για το φορολογικό ζήτημα, κυρίως υπό το πρίσμα του ΕΝΦΙΑ αφού είχαμε και πριν από λίγο τις ανακοινώσεις για εξόφληση σε 6 δόσεις. Ως ΣΥΡΙΖΑ προτείνετε την κατάργηση του φόρου ακινήτων και την αντικατάσταση με τι ακριβώς; Ποια είναι η πρότασή σας;

Το θέμα της φορολογίας, το οποίο βγήκε με έναν έντονο τρόπο και πολύ δικαιολογημένα με αφορμή τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ και είναι κάτι που απασχολεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, δεν πρέπει κανένας σοβαρός πολιτικός χώρος -και έτσι κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη δική του πλευρά- να το βλέπει αποσπασματικά. Δεν ξέρω αν είδατε και τα σημερινά στοιχεία που βγήκαν για αυτήν την εκτίναξη των φορολογικών εσόδων το πρώτο εξάμηνο. Εσόδων που προέρχονται από την υπερφορολόγηση.

Έχουμε, λοιπόν, την υπερφορολόγηση της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου και ιδιαίτερα των μισθωτών και των συνταξιούχων. Ταυτόχρονα, έχουμε τον ΕΝΦΙΑ ο οποίος εκ των πραγμάτων οδηγεί στη δήμευση της ακίνητης περιουσίας. Έχουμε μια υφεσιακή πολιτική και μια πολιτική που έχει δρομολογηθεί τα τελευταία χρόνια δραματικής μείωσης των εισοδημάτων και ταυτόχρονα την παρουσίαση της αύξησης ενός πρωτογενούς πλεονάσματος. Όλα αυτά είναι η πιστοποίηση μιας ισοπεδωτικής, υφεσιακής πολιτικής η οποία έχει οδηγήσει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας στα όριά της. Πλέον, αυτό το μνημονιακό μίγμα είναι ισοπεδωτικό και εκρηκτικό.

Η αντιπρόταση, λοιπόν, η δική μας είναι αυτή που θεωρεί ότι η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ συγκεκριμένα θα πρέπει να συνοδευτεί με μια συνολική φορολογική μεταρρύθμιση. Πρώτα απ’ όλα, αυτή η φορολογική μεταρρύθμιση θα πρέπει να έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την επαναφορά ενός αφορολόγητου ορίου εισοδήματος το οποίο αυτή τη στιγμή θα πρέπει να είναι στις 12.000 ευρώ. Με βάση τα σημερινά μεγέθη θα πρέπει να επανέλθει το αφορολόγητο όριο των 12.000. Δεύτερον, το ακίνητο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο από το πρώτο τετραγωνικό, ανεξαρτήτως αν ένα ακίνητο καλύπτει ανάγκες πρώτης κατοικίας ή αν είναι μια τρίτη ή τέταρτη κατοικία. Θα πρέπει και εκεί να υπάρχει αφορολόγητο όριο. Όλα αυτά ως κριτήρια ήταν εκτός της φορολογικής ρύθμισης με τον ΕΝΦΙΑ. Γι’ αυτό και οδηγηθήκαμε σε αυτές τις καταστάσεις.

Εμείς έχουμε πει για την ανάγκη διαμόρφωσης ενός περιουσιολογίου το οποίο θα αποτελεί την πραγματική φωτογραφική απεικόνιση του πλούτου που κατέχει ο καθένας, δηλαδή των περιουσιακών στοιχείων του καθένα και μπορεί να αφορά ακίνητα, μετοχές και διάφορες άλλες αξίες. Με βάση αυτό, η πολιτεία μπορεί από την πλευρά της να ελέγξει το πόθεν έσχες όλων αυτών των περιουσιακών στοιχείων. Αυτό θα μπορούσε να είχε ήδη γίνει. Το γεγονός ότι παραμένει ανεφάρμοστο θεωρώ ότι συνιστά μια βαρύτατη πολιτική ευθύνη εκ μέρους των αρμοδίων.  

Από εκεί και πέρα, όταν εμείς μιλάμε για φορολογία των ακινήτων, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις προηγούμενες επισημάνσεις ασφαλώς έχουμε κατά νου και στοχεύουμε στη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και ταυτόχρονα λαμβάνουμε υπόψη το σύνολο του πλούτου που κατέχει ο καθένας για να διαμορφώσουμε ένα όριο πάνω από το οποίο πρέπει να αρχίσει μια κλιμακωτή φορολόγηση. Το οποίο όριο αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σας πω που βρίσκεται, αν και ενδεικτικά θα μπορούσα να σας αναφέρω, αλλά έχει μια σχετική αξία γιατί διαφορετικά το είχαμε προσδιορίσει πριν από δυο χρόνια που είχαμε καταθέσει αυτή την πρόταση και διαφορετικά τώρα. Γιατί έχουμε μια ραγδαία απομείωση αξιών, μείωση εισοδημάτων, κλπ.

Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, εμάς μας ενδιαφέρει να πετύχουμε ένα ποσοστό φορολογικών εσόδων του ελληνικού δημοσίου στα επίπεδα του ευρωπαϊκού μέσου όρου και αντίστοιχά ένα ποσοστό δημοσίων δαπανών, έτσι ώστε αυτό να μεταφράζεται και σε αντίστοιχες παροχές. Γιατί προφανώς αν δεν έχει έσοδα το δημόσιο δεν θα μπορεί να έχει και καλή υγεία, αξιόπιστη παιδεία ή σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Όλα αυτά που τώρα είναι στο στόχαστρο αυτής της πολιτικής.

Εμείς θα θέσουμε το όριο, παρόλο που ο κόσμος θυμάται ότι ο κ. Σαμαράς δεν του είχε μιλήσει για τον ΕΝΦΙΑ. Είχε μιλήσει για το Ζάππειο 1, Ζάππειο 2. Η παρούσα κυβέρνηση εξαπάτησε τον κόσμο, όπως τον εξαπάτησε και η προηγούμενη του κ. Παπανδρέου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι σε μια φάση όπου θέλει να είναι συγκεκριμένος και σαφής ακριβώς για να δεσμεύεται ο ίδιος στον κόσμο και ο κόσμος να ξέρει ότι αυτό που ψηφίζει στις εκλογές, αυτό θα συναντήσει και την επόμενη μέρα ως κυβερνητική πρόταση και προοπτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αρκούντως σαφής. Και σας λέω ότι εμείς θέλουμε να αποκαταστήσουμε μια άλλη σχέση με της πολιτικής με την κοινωνία και αυτή ξεκινάει από την αποκατάσταση ενός κλίματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Δεν χωρούν αμφισημίες. Ούτε μπαγαποντιές και ψέματα.

Ο Γλέζος απαντά στη Βούλτεψη για την επιστολή του στον Πούτιν

«Πως είναι δυνατόν η ελληνική κυβέρνηση να υποστηρίζει την φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας;» ρώτησε την κυβερνητική εκπρόσωπο της Ν.Δ. ο Μανώλης Γλέζος καταγγέλλοντας την απόλυτη ταύτιση της κυβέρνησης με τους εταίρους της στην Ε.Ε. στο θέμα της Ουκρανίας, «δεν έχετε καμία διαφοροποίηση» είπε στο Mega.
kinisienergoipolites.blogspot.gr

Η Αργεντινή, τα αρπακτικά και η Ελλάδα

 

“ Αυτή η ιστορία, και η έως τώρα εξέλιξή της, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για τη διεθνή οικονομία παρά για την ίδια την Αργεντινή (και πολύ λιγότερο, έως καθόλου, για εμάς). Ας ξεκινήσουμε όμως με την προϊστορία του σημερινού περιστατικού. ”

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2014 14:47

Η Αργεντινή δεν είχε εναλλακτική από το να «επιλέξει», όπως και έπραξε χτες το βράδυ, την επίσημη ανακήρυξη της νέας «χρεοκοπίας» της. Ο μόνος τρόπος να απέφευγε το νέο περιστατικό χρεοκοπίας (default) ήταν να υποκύψει στις πιέσεις δικαστηρίου της Νέας Υόρκης να αποπληρώσει στο ακέραιο τα ομόλογα που είχαν αγοράσει «αρπακτικά ταμεία». Αυτό θα ήταν εξίσου αδύνατο, καθώς η Αργεντινή απλά δεν έχει τα χρήματα να το κάνει, όσο και απαράδεκτο – για τους πιο κάτω λόγους.

Αυτή η ιστορία, και η έως τώρα εξέλιξή της, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για τη διεθνή οικονομία παρά για την ίδια την Αργεντινή (και πολύ λιγότερο, έως καθόλου, για εμάς). Ας ξεκινήσουμε όμως με την προϊστορία του σημερινού περιστατικού.

Προϊστορία

Το 2001 η Αργεντινή χρεοκόπησε. Πολύ απλά, το κράτος δεν είχε τα χρήματα, και δεν έβρισκε τα νέα δανεικά, που χρειαζόταν για να αποπληρώσει 100 δισ. δολάρια δημόσιου χρέους. Προέβη σε στάση πληρωμών, υποτίμησε το νόμισμά της, είδε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της να εξανεμίζεται, όμως μέσα σε δύο χρόνια (με τη βοήθεια της αυξημένης ζήτησης για τις εξαγωγές της από την Κίνα) βρέθηκε να αναπτύσσεται εντυπωσιακά – βλ. το γράφημα το οποίο καταγράφει το κατά κεφαλή ΑΕΠ της χώρας σε δολάρια.

Όλον αυτόν τον καιρό, από το 2001 έως σήμερα, η Αργεντινή παραμένει εκτός αγορών – απλά, δεν δανείζεται από τις χρηματαγορές οι οποίες, έως ότου διευθετηθούν τα παλιά της χρέη, απέχουν από τις εκδόσεις ομολόγων της χώρας.

Από το 2002 και μετά, οι δανειστές της ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με την αργεντίνικη κυβέρνηση ώστε να διευθετηθούν τα παλιά χρέη. Οι μεγάλες τράπεζες (κυρίως αμερικανικές και ισπανικές) τελικά τα βρήκαν με το Μπουένος Άιρες και συμφώνησαν σε μερική πληρωμή των χρεών εκείνων, με όρους αρκετά συμφέροντες για τις τράπεζες.

Εκεί όμως που ήταν όλοι έτοιμοι για να κλείσει το θέμα, με την καταβολή των συμφωνημένων ποσών από το κράτος της Αργεντινής προς τις μεγάλες τράπεζες, έκαναν την εμφάνισή τους τα «αρπακτικά ταμεία». Γιατί ονομάζονται «αρπακτικά» αυτά τα ταμεία; Πρόκειται για hedge funds τα οποία, όλον τον καιρό που γίνονταν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ τραπεζών και κυβέρνησης, αγόραζαν κάποια από τα παλιά ομόλογα της Αργεντινής, σε τιμές λιγότερες από το 5% της ονομαστικής τους αξίας (π.χ. $2 ή $3 για ένα ομόλογο αξίας $100 ή και $1000), με σκοπό να τορπιλίσουν τις διαπραγματεύσεις. Πώς τις τορπίλισαν; Πηγαίνοντας σε δικαστήριο της Νέας Υόρκης (καθώς τα ομόλογα αυτά ήταν «γραμμένα» σε όρους του Δικαίου των ΗΠΑ) και απαιτώντας από το δικαστήριο να εκδόσει απαγόρευση αποπληρωμής των μεγάλων τραπεζών (στο πλαίσιο της συμφωνίας των τελευταίων με την Αργεντινή για μερική αποπληρωμή των χρεών της τελευταίας) αν πρώτα δεν εισπράξουν οι ίδιοι το 100% της αξίας των ομολόγων που είχαν αγοράσει.

Πιο απλά, ας πάρουμε μια τράπεζα, π.χ. την Bank of America που είχε δανείσει στην Αργεντινή $100 και η οποία, μετά τις διαπραγματεύσεις θα λάμβανε από την Αργεντινή $40. Έρχεται το «αρπακτικό ταμείο», το οποίο κατέχει κι αυτό ομόλογο αξίας $100, το οποίο το αγόρασε προς $2, και απαιτεί να μην πληρωθεί η Bank of America τα $40 που έχει λαμβάνειν αν το ίδιο δεν πάρει... $100. Όπερ και αποφάσισε ότι πρέπει να γίνει το δικαστήριο της Νέας Υόρκης.

Η Αργεντινή απάντησε στην απόφασή αυτή προσφέροντας στα «αρπακτικά ταμεία» τους ίδιους όρους που συμφώνησε με τις μεγάλες τράπεζες: να δώσει και σε αυτούς $40 για το ομόλογο που είχαν αγοράσει προς $2. «Όχι!», ούρλιαξαν τα «αρπακτικά ταμεία». «Απαιτούμε $100!» Και πάλι ο αμερικανός δικαστής συμφώνησε μαζί τους.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν έγιναν έξαλλοι μόνο οι πολίτες της Αργεντινής με αυτή την απόφαση-τορπίλη αλλά και οι μεγάλες τράπεζες που, μετά από χρόνια διαπραγματεύσεων, δεν θα πάρουν τα λεφτά τους. Να γιατί ήταν αδύνατον, όπως έγραφα πιο πάνω, να συμφωνήσει η κυβέρνηση της Αργεντινής με αυτή την απόφαση: Μια τέτοια υποχώρηση θα εξόργιζε ακόμα περισσότερο τις μεγάλες τράπεζες οι οποίες θα απαιτούσαν κι εκείνες πλήρη αποπληρωμή των ομολόγων τους.

Τι σημαίνει η σημερινή, νέα «χρεοκοπία» για την Αργεντινή;

Για το κράτος της Αργεντινής δεν σημαίνει πολλά. Έτσι κι αλλιώς, η Αργεντινή δεν δανείζεται από τις διεθνείς χρηματαγορές από το 2001. Αν και θα ήθελε να επιστρέψει σε αυτές, και το σημερινό αδιέξοδο αναβάλλει αυτή την «επιστροφή», δεν θα αλλάξει κάτι στα δημοσιονομικά του αργεντίνικου κράτους, το οποίο 13 χρόνια τώρα έχει μάθει να επιβιώνει εκτός αγορών. Αν υπάρξει αρνητικός αντίκτυπος, αυτός θα αφορά ιδιωτικές αργεντίνικες εταιρείες που ίσως αναγκαστούν να πληρώνουν υψηλότερο επιτόκιο για χρήματα που δανείζονται στο εξωτερικό, λόγω της κακής ψυχολογίας που δημιουργεί όλη αυτή η «υπόθεση». Σε μια περίοδο που προδιαγράφεται όλο και πιο δύσκολη για την Λατινική Αμερική, κάτι τέτοιο δεν βοηθά το σύνολο της αργεντίνικης οικονομίας.

Τι σημαίνει για τη διεθνή οικονομία;

Το ΔΝΤ παρακολουθεί όλο αυτό το δράμα, το οποίο εξελίσσεται στην Νέα Υόρκη, με αγωνία και θυμό. Γνωρίζει καλά πως πολλών χωρών το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο, σε όλο τον κόσμο, και πως, ως μη βιώσιμο, θα κουρευτεί. Για την ακρίβεια, το ΔΝΤ (ορθώς σκεπτόμενο) προωθεί τέτοια κουρέματα ως τον μόνο τρόπο να επανα-ισορροπήσει η διεθνής οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση του δικαστηρίου της Ν. Υόρκης να συνταχθεί στο πλευρό των «αρπακτικών» προκαλεί έντονη ανησυχία, καθώς προϊδεάζει για μελλοντικές προσπάθεις των «αρπακτικών» να τορπιλίσουν συμφωνίες αναδιάρθρωσης χρέους μεταξύ των κρατών και των δανειστών τους. Εν ολίγοις, το εν λόγω αμερικανικό δικαστήριο κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει τη διεθνή οικονομία. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν στο ΔΝΤ και αλλού.

Και η Αμερική;

Στο μεταξύ, στις ΗΠΑ η κουβέντα έχει ανάψει. Οι μεγάλες τράπεζες νιώθουν να υπονομεύονται από τα δικά τους τα δικαστήρια, τα οποία αποφαίνονται υπέρ των «αρπακτικών». Στις συζητήσεις μου επί του θέματος με αμερικανούς αξιωματούχους, τους προηγούμενους μήνες, ήρθα αντιμέτωπος με μια ενδιαφέρουσα άποψη. Όταν τους ρώτησα, με έντονη κριτική διάθεση απέναντι στον συγκεκριμένο αμερικανό δικαστή, πώς είναι δυνατόν ένας δικαστής να υπονομεύει τις διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση χρέους μιας μεγάλης χώρας και των μεγαλύτερων τραπεζών στον κόσμο, έλαβα την εξής ενδιαφέρουσα απάντηση:

«Ο εν λόγω δικαστής προσέφερε στην κυβέρνηση μια καλή υπηρεσία. Δεν είναι ότι συντάσσεται ο ίδιος με τα αρπακτικά ταμεία. Απλά, ο δικαστής στέλνει ένα μήνυμα, μια προειδοποίηση, στην Ουάσινγκτον, ότι το αμερικανικό δίκαιο χωλαίνει – ότι είναι γραμμένο με τρόπο που ευννοεί αυτές τις ύπουλες στρατηγικές των αρπακτικών. Είναι σαν να λέει στο νομοθετικό σώμα ότι πρέπει να αλλάξουν τον νόμο. Αν έπαιρνε το μέρος της Αργεντινής σε αυτή την περίπτωση, θα παραβίαζε, κατά την γνώμη του, τον νόμο μια φορά αλλά την επόμενη φορά, άλλος δικαστής, θα συντασσόταν με τα αρπακτικά. Ώρα λοιπόν να αλλάξει το αμερικανικό πτωχευτικό δίκαιο όσον αφορά ξένα κρατικά ομόλογα τα οποία υπόκεινται στο αμερικανικό δίκαιο».

Ίδωμεν αν η Ουάσινγκτον θα αλλάξει τον νόμο με τρόπο που να αφαιρεί από τα «αρπακτικά» το δικαίωμα να τορπιλίζουν λογικές συμφωνίες όπως η προκείμενη μεταξύ Αργεντινής και τραπεζών.

Και η Ελλάδα;

Στο πλαίσιο του κάκιστης ποιότητας δημόσιου διαλόγου στην Ελλάδα, ακούω να φωνάζουν κάποιοι: «Είδατε τι θα γινόταν το 2010 αν κάναμε στάση πληρωμών; Αργεντινή θα γινόμασταν. Θα μας έτρεχαν τα «αρπακτικά ταμεία» στα δικαστήρια της Ν. Υόρκης».

Πρόκειται είτε για άγνοια είτε για ηθελημένη γελοιότητα: Τα ελληνικά κρατικά ομόλογα το 2010 ήταν, ως επί το πλείστον, γραμμένα σε όρους ελληνικού Δικαίου και, ως εκ τούτου, τα αμερικανικά και βρετανικά δικαστήρια δεν θα δεχόντουσαν να συζητήσουν καν αγωγές από «αρπακτικά ταμεία», τα οποία θα έπρεπε να καταφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια (όπου βέβαια δεν θα είχαν καμιά τύχη). Η τραγωδία μας ήταν ότι δεν κάναμε το 2010 στάση πληρωμών και δεν προκαλέσαμε την αναδιάρθρωση του χρέους μας πριν λάβουμε νέα δάνεια. Ακόμα χειρότερα, όταν ήρθε η αναδιάρθρωση του 2012 (το PSI), με δική μας πρωτοβουλία, τα νέα ομόλογα που εκδώσαμε (προς ανταλλαγή με τα παλιά) εκδόθηκαν σε όρους βρετανικού δικαίου. Άρα, μόνο από το 2012 και μετά γίναμε και εμείς υποχείρια των «αρπακτικών ταμείων», ευτυχώς μόνο όσον αφορά το 10% του χρέους μας – καθώς το υπόλοιπο είναι στα χέρια της τρόικας και, συνεπώς, εκτός του πεδίου δόξας των «αρπακτικών». Το ζητούμενο είναι, εδώ που φτάσαμε, μια αναδιάρθρωση όχι μόνο των χρεών αυτών αλλά και, παράλληλα, των τεραστίων, εν δυνάμει, ζημιών των τραπεζών «μας». Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

ΠΗΓΗ: protagon.gr