WSJ: Η Ελλάδα οδεύει προς νέα κρίση

Για φθίνουσα πολιτική αντοχή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αντιμετωπίζει τις άκαμπτες απαιτήσεις των δανειστών, κάνει λόγο η Wall Street Journal και τονίζει ότι η κρίση πλησιάζει σε οριακό σημείο.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, η Αθήνα σκέφτεται το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το 2017, καθώς χάνει κάθε ελπίδα να κερδίσει παραχωρήσεις στο χρέος ή τα μέτρα λιτότητα από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

«Οι εκλογές θα επέτρεπαν στον ΣΥΡΙΖΑ να ξεφύγει από τις πιέσεις ενός αντιδημοφιλούς προγράμματος διάσωσης, του οποίου τα μαθηματικά έριξαν τελικά κάθε ελληνική κυβέρνηση από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση το 2009. Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και οι προκάτοχοί του, πασχίζει για να πετύχει τους αυστηρούς δημοσιονομικούς στόχους, σε μία σημαδεμένη από την ύφεση και κουρασμένη από τη λιτότητα χώρα», σχολιάζει η Wall Street Journal, σημειώνοντας ωστόσο τα σχόλια Ελλήνων αξιωματούχων ότι δεν υπάρχει απόφαση για εκλογές.

Στο δημοσίευμα σημειώνεται ότι μία πιθανή αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης θα δημιουργούσε μία ακόμη δοκιμασία για τη συνοχή της ΕΕ, που αντιμετωπίζει τις προκλήσεις των ευρωσκεπτικιστών λαϊκιστών σε μία σειρά σημαντικών εκλογών την επόμενη χρονιά. 

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θέλουν ένα νέο ελληνικό δράμα, ωστόσο δεν είναι πρόθυμες για παραχωρήσεις προκειμένου να αποφευχθεί αυτό, αναφέρει η WSJ.

Για τις εξαγγελίες Τσίπρα, η εφημερίδα αναφέρει ότι εξέπληξε τους Έλληνες και τους δανειστές με δημοσιονομικά δώρα που θεωρούνται ευρέως ως προετοιμασία για την επιλογή των εκλογών. «Υποσχέθηκε σε 1,6 εκατ. συνταξιούχους ένα χριστουγεννιάτικο δώρο 300-800 ευρώ. Επίσης ανέστειλε την προγραμματισμένη αύξηση του ΦΠΑ για τα νησιά που έχουν υποδεχθεί μεγάλο αριθμό προσφύγων. Αξιωματούχοι της ΕΕ ανέφεραν ότι θα μελετήσουν αν οι υποσχέσεις του κ. Τσίπρα συμβαδίζουν με τις μνημονιακές δεσμεύσεις της Ελλάδας», προσθέτει η WSJ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ  παραδέχονται ότι πρόωρες εκλογές θα οδηγούσαν σε ήττα του κόμματος και η ΝΔ θα σχημάτιζε κυβέρνηση. Ο στόχος τους σε πιθανές εκλογές θα ήταν να αποφύγουν να συνθλίβουν, έναν κίνδυνο που βλέπουν αν συνεχίσουν για καιρό χωρίς υποχωρήσεις από τους δανειστές, προσθέτουν.

Όπως αναφέρεται, οι Έλληνες είναι παγιδευμένοι ανάμεσα στις απαιτήσεις των πιο δυναμικών δανειστών: της Γερμανίας και του ΔΝΤ.

Η WSJ σημειώνει την απροθυμία του Βερολίνου να δεσμευθεί σε κάτι περισσότερο από μικρές μειώσεις του ελληνικού χρέους, αλλά και την επιμονή του ΔΝΤ για περικοπές που περιλαμβάνουν τις συντάξεις, ιδιαίτερα αν η Γερμανία επιμείνει ότι η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα.

Η εφημερίδα αναφέρεται και στην επιμονή του ΔΝΤ για τα εργασιακά, κάτι που η ελληνική κυβέρνηση έχει αποκηρύξει ως μη αποδεκτή επίθεση στα δικαιώματα των ήδη αποδυναμωμένων εργαζομένων.

«Χωρίς συμβιβασμό ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη Γερμανία οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι πιθανό να συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν απαιτήσεις επώδυνης λιτότητας με μικρή ανταμοιβή», καταλήγει η WSJ.

 Πηγή

Εισάγουν σκουπίδια...

Είναι σίγουρο πως αυτό που θα διαβάσετε θα σας φανεί πρωτάκουστο,ενδεχομένως και αδύνατο,όμως οτιδήποτε είναι πέρα και πάνω από την ελληνική πραγματικότητα μας κάνει τρομερή εντύπωση και μας δείχνει πόσο πίσω είμαστε,ειδικά σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον.
Όσο και αν ακούγεται αδύνατον λοιπόν,η Σουηδία ξέμεινε απο...σκουπίδια.Οι Σουηδοί είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στο θέμα ανακύκλωσης και μάλιστα έχουν φτάσει να ανακυκλώνουν το 99% των αποβλήτων ενώ μόνο το 1% καταλήγει σε χώρους υγειονομικής ταφής.Εφαρμόζουν όμως και μία διαδικασία που ονομάζεται «απόβλητα σε ενέργεια» κατά την οποία παράγεται βιώσιμη ηλεκτρική ενέργεια από τα σκουπίδια της χώρας.Το αστείο είναι πως τα απόβλητα δεν επαρκούν για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος αυτού και η Σουηδία αναγκάζεται να εισάγει σκουπίδια άλλων χωρών.

Ζητείται «σιωπηλή συμφωνία» μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ

Με έναν παρασκηνιακό μαραθώνιο μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας και με στρατηγικό στόχο πλέον της ελληνικής κυβέρνησης την πρόσβαση στο «φθηνό χρήμα» του Ντράγκι και της ποσοτικής χαλάρωσης, αναζητείται ο μεγάλος συμβιβασμός μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ που θα διασφαλίσει τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Με δεδομένο ότι ο στόχος για τα πλεονάσματα διατηρείται - μέχρι... νεωτέρας τουλάχιστον - στο 3,5%, το βάρος των παρασκηνιακών ζυμώσεων πέφτει στα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.

Επισήμως, και όπως δήλωσε και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ μετά το Eurogroup της Δευτέρας, δεν θα υπάρξει συζήτηση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα πριν από τα μέσα του 2018 - ήτοι, πριν ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο και, κυρίως, πριν από τις γερμανικές εκλογές.

Ανεπισήμως, όμως, στο τραπέζι παραμένει το σχέδιο για μια «σιωπηλή συμφωνία» μεταξύ ευρωζώνης και ΔΝΤ, κατά την οποία η ευρωπαϊκή πλευρά θα δεσμεύεται για τα πιο ριζικά βήματα ελάφρυνσης του χρέους που θα ληφθούν μετά το 2018 - μέτρα, τα οποία ήδη έχουν συζητηθεί σύμφωνα με τις πληροφορίες και εστιάζουν κυρίως σε περαιτέρω επιμηκύνσεις των αποπληρωμών αλλά και στην επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους οι κεντρικές τράπεζες των κρατών της ευρωζώνης.

Με βάση δε τις ίδιες πληροφορίες από κοινοτικές πηγές, δύο είναι τα βασικά σενάρια που συζητούνται γι αυτή τη «σιωπηλή συμφωνία»:

*Το πρώτο, και πιο «ριζοσπαστικό», είναι η ενδεχόμενη χρήση των 20 δις ευρώ που περίσσεψαν από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να αποπληρωθούν - και στην πράξη να εξαγοραστούν - από τον ESM τα ακριβά δάνεια του ΔΝΤ προς την Ελλάδα.

*Το δεύτερο προβλέπει να συνδεθεί η επιστροφή των κερδών των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα επίσης με την αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ - δηλαδή, να δεσμευτούν ουσιαστικά τα συγκεκριμένα κεφάλαια για την αποπληρωμή του Ταμείου.

Και στις δύο περιπτώσεις, το Ταμείο παίρνει στην πράξη ισχυρότατες εγγυήσεις για προτεραιότητα στην αποπληρωμή των δανείων - γεγονός, που θεωρείται ότι το διευκολύνει να χαρακτηρίσει «βιώσιμο» το ελληνικό χρέος.

Μια τέτοια λύση, σε συνδυασμό με την επέκταση του «κόφτη» ή την υιοθέτηση ενός ανάλογου μηχανισμού που θα εγγυάται(;) την επίτευξη πλεονασμάτων 3,5% τουλάχιστον έως το 2022, εκτιμάται ότι μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, όπως απαιτεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προκειμένου η Γερμανία να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την Ελλάδα.

Πρόκειται, ωστόσο, για ένα εγχείρημα που δεν είναι εύκολο, ούτε εγγυημένο και - όπως αναγνωρίζουν πηγές κοντά στη διαπραγμάτευση - μπορεί να απαιτήσει «ζυμώσεις και πέραν του Ιανουαρίου».

Το δεδομένο μέχρι στιγμής είναι ότι ούτε η ελληνική πλευρά αλλά ούτε και οι ευρωπαίοι - όπως αποδείχθηκε στο Eurogroup - δεν συζητούν την προληπτική λήψη μέτρων (περικοπές συντάξεων και αύξηση φορολογίας) για μετά το 2018.

Εξίσου δεδομένο είναι και το γεγονός ότι ο χρόνος επίτευξης συμφωνίας δεν είναι απεριόριστος, καθώς στον σχεδιασμό της ελληνικής κυβέρνησης έχει κομβική σημασία η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ έως τον Μάρτιο.

Για να συμβεί αυτό, ο Μάριο Ντράγκι έχει διαμηνύσει ότι απαιτείται οπωσδήποτε η ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης αλλά κι ένα ενθαρρυντικό στίγμα προθέσεων από το ΔΝΤ, έτσι ώστε να μπορεί η ΕΚΤ να προχωρήσει μόνη της σε δική της, θετική έκθεση για τη βιωσιμότητα του χρέους.

Πηγή

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη του 1944

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη του 1944 με το φακό του Dmitri Kessel

Γράφει ο Πέτρος Γαϊτάνος, το Νοέμβρη του 1994, στην εισαγωγή του Λευκώματος "DMITRI KESSEL, ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ‘44", Εκδόσεις ΑΜΜΟΣ

Ο Dmitri Kessel γεννήθηκε στην Ουκρανία στις αρχές του αιώνα. Μετανάστευσε στην Αμερική το 1923 και εργάστηκε σαν φωτογράφος στο περιοδικό LIFE. Ταξίδεψε σ’ ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο και οι φωτογραφίες του –μολονότι προορίζονταν για ένα εφήμερο μέσο- άντεξαν στον χρόνο. Σήμερα ο Κέσελ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φωτορεπόρτερ στον κόσμο. Η δουλειά του, κλασική πια, έχει παρουσιαστεί σε πολλά βιβλία. Οι φωτογραφίες όμως που ο Ντμίτρ Κέσελ έβγαλε στην Ελλάδα του 1944 έμειναν περισσότερο ανέκδοτες και παρουσιάζονται σήμερα για πρώτη φορά.




Τον Αύγουστο του 1994, πενήντα χρόνια μετά, ένας άλλος μεγάλος φωτογράφος του αιώνα μας, ο Ντέηβιντ Ντάνκαν, έφερε στην Αθήνα αυτό το πολύτιμο υλικό και μας το έδωσε λέγοντας. «Ο Ντμίτρ Κέσελ ήταν εδώ, κάτω από την Ακρόπολη, στις 3 Δεκεμβρίου 1944. Τότε που πολλά όνειρα έγιναν εφιάλτες και ο ηρωισμός, η αγωνία και το πάθος μάτωσαν αυτή την όμορφη χώρα. Σας στέλνει, μέσα απ’ την καρδιά του, όσα θραύσματα μάζεψε από εκείνα τα γεγονότα. Τη δική του φωτογραφική μαρτυρία».

 Οκτώβριος 1944. Βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στον Πειραιά.
 Μαζί τους και ο Ντμιτρ Κέσελ

Υποδοχή από πλήθος Αθηναίων.
 Οι άντρες αγκάλιαζαν και φιλούσαν τους αμήχανους Βρετανούς στρατιώτες

Η Πλατεία Συντάγματος τον Οκτώβρη του 1944

Ο Γιώργης Σιάντος μιλάει από το μπαλκόνι των γραφείων του ΚΚΕ

Στους δρόμους της Αθήνας μικροπωλητές πουλούσαν
στη μαύρη αγορά οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια τους

Στρατιώτες της Ορεινής Ταξιαρχίας φτάνουν από στην Αθήνα από την Ιταλία
Στις 18 του Οκτώβρη του 1944, στη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ο Γ. Παπανδρέου απαντώντας στον κόσμο που ζητούσε «λαοκρατία», είπε το γνωστό «πιστεύουμε και στη λαοκρατία».
 (Γρηγόρη Φαράκος: Μαρτυρίες και Στοχασμοί)

Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου βρισκόμουν, στην Αθήνα στην Πλατεία Συντάγματος, μαζί με έναν Αμερικανό ρεπόρτερ, τον Κόνι Πούλος. Είχε ξεκινήσει μια μεγάλη διαδήλωση. Οι οπαδοί του ΕΑΜ διαμαρτύρονταν για τον αφοπλισμό των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Η αστυνομία είχε διαταχθεί να σταματήσει τη διαδήλωση και είχε σχηματίσει ένα κλοιό στο δρόμο. Την προηγούμενη μέρα η Κυβέρνηση είχε δώσει την άδεια της αλλά αργά τη νύχτα η άδεια ανακλήθηκε. Οι αξιωματούχοι του ΕΑΜ δήλωσαν πως ήταν αδύνατο να ματαιώσουν τη διαδήλωση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αποφάσισαν να προχωρήσουν
Ένα τεράστιο πλήθος γέμιζε το δρόμο μπροστά από τον αστυνομικό κλοιό. Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί κι ακολούθησε μια ριπή. Βρισκόμαστε με τον Κόνι έξω από τα Παλαιά Ανάκτορα, απέναντι από τον κλοιό της αστυνομίας. Όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί εγκλωβιστήκαμε ανάμεσα στις πρώτες γραμμές των διαδηλωτών και τους αστυνομικούς. Καλυφτήκαμε πίσω από το τοιχαλάκι του δρόμου που οδηγεί στα ανάκτορα.
Με τους πρώτους πυροβολισμούς οι διαδηλωτές έπεσαν κάτω.




«Πυροβολούν άοπλους», είπε ο Κόνι. «Ναι» , του απάντησα, «κοίτα αυτόν αριστερά».
Σχεδόν 15 πόδια μακριά μας, ένας άνδρας με πρόσωπο γεμάτο αίματα προσπαθούσε να σηκωθεί από το έδαφος. Κρατούσε το στομάχι του κι αίματα ανάβλυζαν μέσα απ’ τα δάκτυλά του. Οι σποραδικοί πυροβολισμοί σταμάτησαν μερικά δευτερόλεπτα. Οι διαδηλωτές σηκώθηκαν και άρχισαν να διαλύονται. Μερικά σώματα έμεναν ακίνητα στο δρόμο. Κάποιος ζητούσε βοήθεια. Όσοι τραυματίες μπορούσαν να περπατήσουν υποβαστάζονταν από τους συντρόφους τους. Μετά από μια μικρή διακοπή η αστυνομία πυροβόλησε ξανά. Όταν φάνηκε πως οι πυροβολισμοί σταματούν οριστικά, μερικοί διαδηλωτές εμφανίστηκαν στην Πλατεία Συντάγματος για να μαζέψουν τους νεκρούς και τους βαριά τραυματισμένους. Η αστυνομία πυροβόλησε και τους απώθησε.
Συνολικά η αστυνομία σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140, ανάμεσα τους και πολλές γυναίκες. Αυτό, όμως, δε σταμάτησε τους διαδηλωτές που άρχισαν να κατευθύνονται προς τον αστυνομικό σταθμό απ’ όπου αναχαιτίστηκαν με νέα πυρά.
Την ίδια στιγμή τα βρετανικά τεθωρακισμένα που είχαν σταθμεύσει κατά μήκος της Πανεπιστημίου κινήθηκαν και εμφανίστηκαν στο δρόμο οι άντρες της βρετανικής στρατιωτικής αστυνομίας. Οι διαδηλωτές τους υποδέχτηκαν με ανακούφιση κι έτρεξαν στην Πλατεία Συντάγματος να τους αγκαλιάσουν και να τους φιλήσουν.
Ένας Βρετανός αξιωματικός φώναξε στο διευθυντή της αστυνομίας Άγγελο Έβερτ που στεκόταν στον εξώστην του αστυνομικού αρχηγείου.
«Σταματήστε αμέσως να πυροβολείτε».
Ο Έβερτ απάντησε με αθωότητα «Ποιος πυροβολεί;»
(Dmitri Kessel)

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο left.gr

Τα 10 μέρη στην Ελλάδα που θα σε κάνουν να αγαπήσεις το χιόνι (Photos)

Η Ελλάδα διαθέτει οργανωμένα χιονοδρομικά κέντρα με σύγχρονες εγκαταστάσεις, που ικανοποιούν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς σκιέρ. Το σκι και φυσικά η εναλλακτική εκδοχή του snowboard, αποτελεί αναμφίβολα την πεμπτουσία των extreme sports. Η ομάδα του ellines.com συγκέντρωσε 10 χιονοδρομικά κέντρα που μπορούν να σας προσφέρουν αξέχαστες εμπειρίες.
1.Χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού

Θα βρεθείτε σε μία από τις υψηλότερες κορυφές της Ελλάδας, στην καρδιά ενός εθνικού δρυμού. Ο Παρνασσός είναι σίγουρα αγαπημένος προορισμός καθώς συνδυάζει τη χαρά της διασκέδασης στην Αράχοβα με το σκι αλλά και μια σύντομη επίσκεψη στους Δελφούς.
2. Χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων

Είναι δίπλα στην Αθήνα, μόλις 200 χιλιόμετρα, είναι ένα από τα πιο «δραστήρια» και εξωστρεφή χιονοδρομικά στην Ελλάδα καθώς διοργανώνει τακτικά δραστηριότητες που περιλαμβάνουν από βραδινό σκι μέχρι πεζοπορίες.
3. Χιονοδρομικό κέντρο Καϊμακτσαλάν

Το Καϊμάκτσαλαν είναι ένα από τα καλύτερα χιονοδρομικά κέντρα της Ευρώπης γοητεύοντας τους επισκέπτες με την καταπληκτική θέα και τις αναρίθμητες δυνατότητες που προσφέρει. Το χιονοδρομικό κέντρο της «Λευκής Κορυφής» αναπτύσσεται σε υψόμετρο 2.500 μ. Σε αυτό άλλωστε χρωστά τη μεγάλη διάρκεια του χιονιού του από το Νοέμβριο έως και το Mάιο.
4. Χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσα

To χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα χιονοδρομικά κέντρα. Εδώ το σκι σημαίνει ταξίδι μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος από οξιές και ρόμπολα. Καθώς οι αναβατήρες θα σας οδηγούν στην αγαπημένη σας πίστα, απολαύστε τη θέα από τα επιβλητικά βουνά που σας πλαισιώνουν, τις ορεινές λίμνες και την κοιλάδα των Γρεβενών.
5. Χιονοδρομικό κέντρο 3-5 πηγάδια

Ένα από τα αρτιότερα ελληνικά χιονοδρομικά κέντρα που θεωρείται πρότυπο, και όχι άδικα, καθώς είναι το μοναδικό στην Ελλάδα με τεχνητή χιόνωση σε όλες του τις πίστες, με υπερσύγχρονους αναβατήρες και άψογες υποδομές. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε το υπέροχο φυσικό τοπίο που το πλαισιώνει αλλά και το γεγονός ότι διαθέτει τις δύο δυσκολότερες πίστες της χώρας, τότε μιλάμε για ένα μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα συνδυασμό, που είναι αδύνατο να αφήσει ασυγκίνητους τόσο τους οπαδούς του αθλήματος όσο και κάθε επισκέπτη.
6. Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου

Λίγα μόλις χιλιόμετρα από το Βόλο και τα φημισμένα τσιπουράδικα του, σας περιμένει το μυθικό βουνό των Κενταύρων, όπου θα γευτείτε τη μοναδική εμπειρία χειμερινού σκι με θέα στη θάλασσα! Η θέα από το χιονοδρομικό είναι ανεπανάληπτη: από τη μια μεριά έχετε στα πόδια σας ολόκληρο τον Παγασητικό Κόλπο και από την άλλη το Αιγαίο, το Θερμαϊκό Κόλπο, τη Χαλκιδική και στο βάθος το Άγιο Όρος!
7. Χιονοδρομικό Κέντρο Μαινάλου

Το βουνό των θρύλων και των παραδόσεων. Το Μαίναλο ένα ιδιαίτερα σημαντικό σημείο συνάντησης της φύσης, της ιστορίας και του πολιτισμού. Απολαύστε εκπληκτικές καταβάσεις και λευκές διαδρομές σε ένα από τα παλαιότερα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας, ακολουθήστε τα λιθόστρωτα μονοπάτια, διαβείτε τα πέτρινα γεφύρια και χαθείτε μέσα στη μοναδική ομορφιά του τοπίου.
8. Χιονοδρομικό Κέντρο Βελουχίου 

Είναι άρτια οργανωμένο, επεκτείνεται και ανανεώνεται διαρκώς, ενώ διοργανώνει συχνά δραστηριότητες και events όπως το νυχτερινό σκι. Είναι, επίσης, πολύ εύκολα προσβάσιμο, καθότι απέχει μόλις δέκα χιλιόμετρα από το Καρπενήσι.
9. Χιονοδρομικό Κέντρο Ελατοχωρίου

Το Χιονοδρομικό Κέντρο Ελατοχωρίου βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά των Πιερίων Ορέων, στη θέση «Παπά Χωράφι», και σε υψόμετρο 1450μ. Βρίσκεται σε μια προνομιακή τοποθεσία με καταπληκτική θέα προς τον Όλυμπο και τον Αλιάκμονα και απέχει μόλις 8 χλμ. από το γραφικό χωριό Ελατοχώρι.
10. Χιονοδρομικό Κέντρο στο Σέλι

Το Χιονοδρομικό κέντρο του Σελίου είναι το πρώτο οργανωμένο στην Ελλάδα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1534-1900 μ., στο όρος Βέρμιο του νομού Ημαθίας. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1934 ως οργανωμένο κέντρο, χρονιά διοργάνωσης των πρώτων Πανελλήνιων αγώνων χιονοδρομίας. Σήμερα περιλαμβάνει 11 σύγχρονους αναβατήρες που οδηγούν σε 17 αναγνωρισμένες πίστες καταβάσεων όλων των χρωμάτων (βαθμών δυσκολίας).

Το 10% του πληθυσμού κατέχει το 89% του παγκόσμιου πλούτου

Σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse, Global Wealth Report για το 2016, οι πλούσιοι έγιναν ακόμη πλουσιότεροι. Το πλούσιο 1% κατέχει το 50,8% του παγκόσμιου πλούτου.
Τα στοιχεία δείχνουν αύξηση: Το 2009 το ποσοστό ήταν 45,4%.
Η «ψαλίδα» της οικονομικής ανισότητας είναι αυτή τη χρονιά ακόμη μεγαλύτερη.
Το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού φτάνει δε, στο αστρονομικό 89% του παγκόσμιου πλούτου.

 

Το 73% των κατοίκων της Γης έχει ετήσιο εισόδημα κάτω των 10.000 δολαρίων.
Ο μισός πληθυσμός δεν κερδίζει περισσότερα από 2.222 δολάρια τον χρόνο.
Όπως επισημαίνει το Quartz, που επικαλείται τη βάση παγκόσμιων δεδομένων της Credit Suisse, ο παγκόσμιος πλούτος έφτασε εφέτος τα 256 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Έχει μάλιστα αυξηθεί κατά 1,4% σε σχέση με πέρυσι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία πηγαίνουν καλύτερα από όλους.
Οι ΗΠΑ, για 8η συνεχή χρονιά, καταγράφουν αύξηση του πλούτου (με μέσο καθαρό πλούτο ανά νοικοκυριό τα 344.700 δολάρια).
Όσον αφορά την Ιαπωνία, η ανατίμηση του νομίσματος αύξησε τον πλούτο κατά 19% το 2016.
Ποιός είναι ο -μακράν- μεγαλύτερος χαμένος για το 2016; Η Βρετανία.
Όταν η βρετανική λίρα κατέρρευσε με το Brexit, η Βρετανία έχασε 1,5 τρις δολάρια.
Μπορεί το καθαρό ετήσιο εισόδημα ανά νοικοκυριό να έπεσε σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, αλλά η Βρετανία παραμένει μεταξύ των τριών πρώτων χωρών με τους πιο πλούσιους ιδιώτες.

Περίπου το 1/3 των τροφίμων παγκοσμίως καταλήγει στα σκουπίδια! Κρίμα!

Περίπου 88 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν ετησίως στα σκουπίδια στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί περίπου στο 20% των τροφίμων που παράγονται στην ΕΕ και δεν καταναλώνονται ποτέ. Το αντίστοιχο ποσοστό σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχεται περίπου στο 33%.




Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, στοιχεία της οποίας παρουσιάσει η ΕΡΤ, το κόστος αυτής της σπατάλης στην Ευρώπη φτάνει τα 143 δισ. ευρώ ετησίως. Tα τρόφιμα σπαταλώνται σε όλη την αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων: από τις φάρμες ως την επεξεργασία και την παραγωγή τους και από τα καταστήματα ως τα εστιατόρια και τα νοικοκυριά.
Όπως επισημαίνεται, η σπατάλη τροφίμων αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα σύγχρονα περιβαλλοντικά και οικονομικοκοινωνικά προβλήματα, τονίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τη στιγμή που πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν σταθερή πρόσβαση σε τροφή.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας, περίπου το 1/3 των τροφίμων που παράγονται παγκοσμίως πετιέται στα σκουπίδια. Εκτιμάται, δε, ότι ο όγκος των πεταμένων τροφών απαιτεί καλλιεργήσιμη έκταση στο μέγεθος της Κίνας και ευθύνεται για περίπου το 8% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.




Η Επιτροπή τονίζει ότι θα πρέπει να διευκολυνθεί η ανάκτηση και αναδιανομή των πλεονασμάτων τροφίμων έτσι ώστε ασφαλή και βρώσιμα τρόφιμα να μπορούν να φτάσουν σ’ εκείνους που τα έχουν ανάγκη. Για το λόγο αυτό, η Επιτροπή προτείνει μια νέα νομοθεσία με στόχο την πρόληψη της σπατάλης τροφίμων, η οποία θα ζητά από τα κράτη μέλη να παρακολουθούν τα επίπεδα των αποβλήτων τροφίμων σε κάθε στάδιο της αλυσίδας εφοδιασμού τους και να υποβάλουν έκθεση με σκοπό τη διευκόλυνση ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ φορέων για την πρόοδο που έχει επιτευχθεί.
Εξάλλου, σύμφωνα με την έρευνα Ευρωβαρόμετρο, η πλειονότητα των καταναλωτών στην ΕΕ (58%), έναντι 71% στην Ελλάδα, δηλώνουν ότι πάντα κοιτούν την ημερομηνία που αναγράφεται στα τρόφιμα («ανάλωση έως» και «ανάλωση κατά προτίμηση πριν από») όταν ψωνίζουν ή όταν προετοιμάζουν τα γεύματα. Ωστόσο, λιγότερο από ένας στους δύο καταναλωτές κατανοούν το νόημα της ετικέτας στα τρόφιμα.
Η Επιτροπή θεωρεί ότι το 15-33% των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια οφείλεται στο ότι οι καταναλωτές δεν ερμηνεύουν σωστά την ημερομηνία που αναγράφεται στα τρόφιμα.




Για το λόγο αυτό, η Επιτροπή εξετάζει τρόπους για να βελτιωθούν οι κανόνες σήμανσης ημερομηνίας στα τρόφιμα από όλους τους φορείς, καθώς και η κατανόησή τους από τους καταναλωτές, ούτως ώστε να μην καταλήγουν στα σκουπίδια τρόφιμα που είναι ασφαλή και βρώσιμα.

Οι 100 σημαντικότερες φωτογραφίες στην ιστορία

Το περιοδικό Time συγκέντρωσε τις 100 σημαντικότερες φωτογραφίες μέχρι σήμερα και τις παρουσιάζει μέσα από ένα πολυμεσικό project. Πρόκειται για τις εικόνες με τη μεγαλύτερη επιρροή. Μεταξύ αυτών είναι φωτογραφίες αλλά και πολλά καρέ βίντεο.

Οι ιστορίες των φωτογραφιών σε κάποιες περιπτώσεις είναι πασίγνωστες, αφού πρόκειται για σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όμως σε άλλες είναι τελείως άγνωστες. Μερικές επιλέχθηκαν για το περιεχόμενο και άλλες για την καινοτομία τους.

Οι συντάκτες του περιοδικού συμβουλεύτηκαν ιστορικούς, ειδικούς στην επεξεργασία φωτογραφιών και επιμελητές από όλο τον κόσμο. Σύμφωνα λοιπόν με το περιοδικό Time αυτές είναι οι 100 φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο:

Το περιοδικό Time συγκέντρωσε τις 100 σημαντικότερες φωτογραφίες μέχρι σήμερα και τις παρουσιάζει μέσα από ένα πολυμεσικό project. Πρόκειται για τις εικόνες με τη μεγαλύτερη επιρροή. Μεταξύ αυτών είναι φωτογραφίες αλλά και πολλά καρέ βίντεο.Οι ιστορίες των φωτογραφιών σε κάποιες περιπτώσεις είναι πασίγνωστες, αφού πρόκειται για σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όμως σε άλλες είναι τελείως άγνωστες. Μερικές επιλέχθηκαν για το περιεχόμενο και άλλες για την καινοτομία τους.

Οι συντάκτες του περιοδικού συμβουλεύτηκαν ιστορικούς, ειδικούς στην επεξεργασία φωτογραφιών και επιμελητές από όλο τον κόσμο. Σύμφωνα λοιπόν με το περιοδικό Time αυτές είναι οι 100 φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο:

Δείτε εδώ αναλυτικά το project με τις 100 σημαντικότερες φωτογραφίες, με πληροφορίες και συνεντεύξεις των δημιουργών και πρωταγωνιστών.

ΣΟΚ από Financial Times: Στις 4 Δεκεμβρίου τελειώνει το ευρώ...

«Το ιταλικό δημοψήφισμα και η αρχή του τέλους της ευρωζώνης

Μετά το Brexit και τον Ντόναλντ Τραμπ ετοιμαστείτε για την επιστροφή της κρίσης στην ευρωζώνη. Αν ο Ματέο Ρέντζι, ο Ιταλός πρωθυπουργός, χάσει το δημοψήφισμα για τις αλλαγές στο Σύνταγμα στις 4 Δεκεμβρίου περιμένω μια σειρά γεγονότων που θα θέσουν ερωτήματα για τη συμμετοχή της Ιταλίας στην ευρωζώνη.
Τα βαθύτερα αίτια αυτής της εξαιρετικά ανησυχητικής πιθανότητας δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το ίδιο το δημοψήφισμα. Το πιο σημαντικό είναι η απόδοση της ιταλικής οικονομίας από το 1999, οπότε υιοθέτησε το ευρώ. Η συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών (total factor productivity), το κομμάτι βιομηχανική παραγωγή, το κομμάτι της οικονομικής παραγωγής που δεν εξηγείται από την εργασία και το κεφάλαιο υποχώρησε κατά περίπου 5% από τότε, όταν σε Γερμανία και Γαλλία αυξήθηκε κατά περίπου 10%.
Η δεύτερη αιτία ήταν η αποτυχία της ΕΕ να χτίσει μια κανονική οικονομική και τραπεζική ένωση μετά την κρίση της ευρωζώνης το 2010-2012 και να υιοθετήσει αντ' αυτής τη λιτότητα. Αν θέλεις να ξέρεις γιατί η Μέρκελ δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, δεν χρειάζεται να κοιτάξεις παραπέρα. Η Γερμανίδα καγκελάριος δεν μπόρεσε καν να ηγηθεί της Ευρώπης όταν χρειαζόταν.
Ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων είναι οι μεγαλύτερες αιτίες για την σταδιακή αύξηση του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Η Ιταλία έχει τρία κόμματα στην αντιπολίτευση και όλα υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ. Το μεγαλύτερο και περισσότερο σημαντικό είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, ένα κόμμα που υπερβαίνει τον κλασσικό διαχωρισμό δεξιάς-αριστεράς. Το δεύτερο είναι το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που μετατράπηκε γρήγορα σε αντι-ευρωπαϊκό μετά την εκδίωξη του πρώην πρωθυπουργού από την εξουσία το 2011. Το τρίτο είναι η αποσχιστική Λίγκα του Βορρά. Σε δημοκρατικές χώρες είναι σύνηθες η αντιπολίτευση να αναλαμβάνει εν τέλει την εξουσία. Να περιμένετε αυτό να συμβεί και στην Ιταλία.

Στις 5 Δεκεμβρίου ο κίνδυνος αποσύνθεσης της ευρωζώνης
Το δημοψήφισμα έχει σημασία γιατί θα μπορούσε να επιταχύνει την πορεία προς την έξοδο από το ευρώ. Αν ο Ματέο Ρέντσι χάσει, έχει πει πως θα παραιτηθεί, δημιουργώντας πολιτικό χάος. Οι επενδυτές ίσως θεωρήσουν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Στις 5 Δεκεμβρίου η Ευρώπη μπορεί να ξυπνήσει με έναν άμεσο κίνδυνο αποσύνθεσης.
Στη Γαλλία, η πιθανότητα για νίκη της Μαρίν Λε Πεν δεν είναι πλέον ένα μακρινό ρίσκο. Από όλους όσους έχουν ως τώρα δηλώσει υποψήφιοι είναι η πλέον προετοιμασμένη. Υπάρχουν κάποιοι που θα μπορούσαν να τη νικήσουν, όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο πρώην μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομίας που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του την Τετάρτη. Ίσως όμως δεν φτάσει στον τελικό γύρο των εκλογών, καθώς στερείται κομματικού μηχανισμού.





Αν η Λε Πεν γίνει Πρόεδρος έχει υποσχεθεί να κάνει δημοψήφισμα για το μέλλον της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν το δημοψήφισμα αυτό οδηγήσει σε Frexit, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα τελειώσει το επόμενο πρωί. Το ίδιο και το ευρώ.
Μια έξοδος της Γαλλίας ή της Ιταλίας από το ευρώ θα επιφέρει το μεγαλύτερο default στην ιστορία. Οι ξένοι κάτοχοι ιταλικού ή γαλλικού χρέους σε ευρώ θα πληρωθούν με το ισόποσο της λίρας ή του φράγκου. Αμφότερα θα υποτιμηθούν. Αφού οι τράπεζες δεν υποχρεούνται να διακρατούν κεφάλαιο έναντι των τοποθετήσεών τους σε κρατικό χρέος οι απώλειες θα οδηγήσουν πολλές τράπεζες σε άμεση πτώχευση. Η Γερμανία τότε θα συνειδητοποιήσει ότι το τεράστιο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έχει τα μειονεκτήματά του. Υπάρχει πολύς γερμανικός πλούτος εν αναμονή πτώχευσης.
Μπορεί αυτό να αποτραπεί; Στη θεωρία ναι, αλλά θα απαιτήσει μια σειρά από αποφάσεις που θα παρθούν έγκαιρα και με τη σωστή σειρά. Αρχικά η Μέρκελ θα πρέπει να αποδεχτεί αυτό που αρνήθηκε το 2012, έναν οδικό χάρτη προς μια πλήρη δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Η ΕΕ θα πρέπει να ενισχύσει τον ESM, το μηχανισμό διάσωσης, που δεν είναι σχεδιασμένος για να αντιμετωπίσει χώρες του μεγέθους της Ιταλίας ή της Γαλλίας.





Είναι αυτό έστω και λίγο πιθανό; Σκεφτείτε το ως εξής: αν ρωτήσετε την Γερμανίδα καγκελάριο αν θέλει ευρωομόλογα θα σας απαντήσει όχι. Αλλά αν πρέπει να διαλέξει μεταξύ των ευρωομολόγων και της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ η απάντησή της μπορεί να είναι διαφορετική. Η απάντηση εξαρτάται επίσης από το εάν η ερώτηση θα γίνει πριν ή μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου.
Η βασική μου προσδοκία, ωστόσο, παραμένει. Δεν θα καταρρεύσει η ΕΕ και το ευρώ αλλά θα υπάρξει αποχώρηση μιας ή περισσότερων χωρών, πιθανότατα της Ιταλίας, αλλά όχι της Γαλλίας. Υπό το πρίσμα των τελευταίων γεγονότων, το βασικό μου σενάριο είναι τώρα στην αισιόδοξη πλευρά των λογικών εξελίξεων».

Η Ευρώπη στην πύλη του φρενοκομείου (ή της κολάσεως)

«Την περασμένη χρονιά, έγραψα ότι έχω ένα εφιαλτικό όραμα για το 2017 - Τους Τραμπ, Λεπέν και Πούτιν στην προεδρία». Με αυτή τη μνήμη, και με τον εφιάλτη να έχει γίνει ήδη κατά τα... δύο τρίτα πραγματικότητα, ξεκινά το άρθρο του στους Financial Times ο Γκίντεον Ράχμαν δείχνοντας το κατώφλι των άκρων που περνά - ακόμη ανύποπτη(;) η Ευρώπη.





Το ίδιο όραμα είδε στο εξώφυλλό του, μετά την εκλογική νίκη Τραμπ, και ο Economist. Και με αυτόν ακριβώς τον εφιάλτη κινδυνεύει να ξυπνήσει η ευρωζώνη στις 5 του Δεκέμβρη, εάν αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν και ο Ματέο Ρέντσι χάσει το δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση στην Ιταλία.




Το (ιταλικό) ορόσημο της 5ης Δεκεμβρίου
Διότι η 5η Δεκεμβρίου είναι πράγματι το μεγάλο ορόσημο για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Οχι όμως γιατί στο Eurogroup θα παιχτεί ένα ακόμη παζάρι επί του ελληνικού δράματος, έστω κι εάν αφορά τη συμφωνία για το χρέος. Είναι ορόσημο, διότι η

Δείτε ολόκληρο το άρθρο στο tvxs.gr

Φρανσουά Φιγιόν: Ο άγγελος του θανάτου της ΕΕ

Η αιφνίδια και ορμητική πορεία του Φρανσουά Φιγιόν, προς την νίκη στις προκριματικές εκλογές της  γαλλικής δεξιάς, σημαίνει το οριστικό τέλος της φιλοευρωπαϊκής και φιλογερμανικής πολιτικής ελίτ της Γαλλίας.

Ο πρώην πρωθυπουργός βρίσκεται μόλις ένα μικρό βήμα πριν από τις θέσεις της Μαρίν Λεπέν, η οποία προτείνει άμεσα δημοψήφισμα εξόδου της Γαλλίας από το ευρώ. Ο Φιγιόν το λέει κάπως διαφορετικά, με άλλα λόγια, αλλά πολύ κοντά στην ίδια ουσία: θα κάνω δημοψήφισμα για να δώσω «τέλος στον διοικητικό φεντεραλισμό», έγραψε με τρόπο αποφασιστικό στον Monde στις 27 Ιουνίου.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο tvxs.gr 

Η σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας (Video με Ελληνικούς υπότιτλους)

Η σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας from eco chris on Vimeo.

Η γλυκιά γεύση της σοκολάτας που απολαμβάνουν Ευρώπη και ΗΠΑ γίνεται μάλλον πικρή στο ντοκιμαντέρ δυο Δανών δημοσιογράφων, των M. Mistrati και R. Romano, «Η σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας», στο οποίο αποκαλύπτεται η ανθρώπινη εκμετάλλευση που υφίστανται τα παιδιά στην Ακτή Ελεφαντοστού, όπου εργάζονται στις κακαοφυτείες.

Yπάρχουν πάνω από 27 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι στον κόσμο, κι από αυτούς πάνω από 9 εκατομμύρια είναι παιδιά ηλικίας από 4 μέχρι και 15 ετών που διακινούνται καθημερινά για να εργαστούν στις φυτείες κακάο.

Ειδικότερα, στην Γκάνα και την Ακτή Ελεφαντοστού περίπου 2 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται στις κακαοφυτείες, ενώ πάνω από 500.000 εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες. Οι δημοσιογράφοι μέσα από την έρευνά τους, κατέγραψαν με κρυφή κάμερα σκληρές εικόνες για να αποδείξουν ό,τι γίνεται λαθρεμπόριο ανηλίκων εργατών προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις φυτείες κακάο χωρίς αμοιβή.

H παγκόσμια βιομηχανία της σοκολάτας έχει κέρδη περίπου 110 δισ. δολάρια το χρόνο. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δε, καταναλώνονται τρία εκατομμύρια τόνοι ετησίως.

Φινλανδία: Μια επανάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα

Καινοτομία

 

 Καθώς η Φινλανδία αποτελεί χώρα-πρότυπο στον χώρο της Εκπαίδευσης παγκοσμίως, εισήγαγε για ακόμα μια φορά μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που θα αλλάξει συθέμελα το πρόγραμμα, τον τρόπο αλλά και την ίδια την ουσία της διδασκαλίας στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Για χρόνια, η Φινλανδία αποτελεί προσωποποίηση επιτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος, με τους μαθητές της να διαπρέπουν στους διεθνείς διαγωνισμούς. Μάλιστα, ξεχωρίζει ως μια από τις χώρες που παραδοσιακά φιγουράρουν στις κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης του ΟΟΣΑ με τους καλύτερους 15χρονους μαθητές της υφηλίου. Γι' αυτό και  πολιτικοί και εκπαιδευτικοί εμπειρογνώμονες από όλο τον κόσμο διενεργούν συνέχεια έρευνες  στη σκανδιναβική χώρα με την ελπίδα  να εντοπίσουν το μυστικό της επιτυχίας της.

Παρ' όλη την επιτυχία της, λοιπόν, η Φινλανδία δε δείχνει να έχει εφησυχάσει, και για ακόμα μια φορά ταράζει τα νερά των παραδοσιακών μεθόδων, ξεκινώντας ένα από τα πιο ριζοσπαστικά προγράμματα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που πρόκειται να αντικαταστήσει την κλασική «διδασκαλία ανά μάθημα» με «διδασκαλία ανά θέμα».

«Αυτή πρόκειται να είναι μια μεγάλη αλλαγή στον τομέα της εκπαίδευσης στη Φινλανδία», δήλωσε η Liisa Pohjolainen, η οποία είναι υπεύθυνη για θέματα εκπαίδευσης νέων και ενηλίκων στο Ελσίνκι - η πρωτεύουσα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του προγράμματος μεταρρυθμίσεων.

Από την πλευρά του, ο  Pasi Silander, διευθυντής ανάπτυξης της πόλης, εξήγησε: «Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι ένα διαφορετικό είδος εκπαίδευσης για την προετοιμασία των νέων για την επαγγελματική ζωή». Πρόσθεσε ότι, καθώς οι νέοι άνθρωποι χρησιμοποιούν αρκετά προηγμένους υπολογιστές, οι αλλαγές θα πρέπει να συγκλίνουν με τη σύγχρονη τεχνολογία.

Τα παραδοσιακά μαθήματα (όπως είναι για παράδειγμα τα Μαθηματικά, η Ιστορία, η Γεωγραφία, οι ξένες γλώσσες) παραμερίζονται, και στη θέση τους μπαίνει η διδασκαλία διαθεματικών «φαινομένων» που απαιτούν συνδυαστικές γνώσεις και συνδέονται πιο άμεσα με την καθημερινότητα των παιδιών.

Οι μέθοδοι αυτές αποτελούν αυτό οι Φινλανδοί αποκαλούν «διδασκαλία φαινομένων»  ή  «διδασκαλία θεμάτων». Για παράδειγμα, οι έφηβοι μαθητές θα μπορούν να διδάσκονται το «φαινόμενο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο ενός μαθήματος που θα περιλαμβάνει γνώσεις ευρωπαϊκής Ιστορίας, Γεωγραφίας, ξένων γλωσσών αλλά και οικονομικών. Από την άλλη, παιδιά πιο μικρά σε ηλικία θα μπορούν να συμμετέχουν σε «φαινόμενα» όπως είναι οι «υπηρεσίες καφετέριας» στο πλαίσιο των οποίων θα καλούνται να λειτουργούν ως «υπάλληλοι» και να «ακονίζουν» τις δεξιότητές τους στα Μαθηματικά, στην επικοινωνία και στις ξένες γλώσσες.

Σε αυτό το πλαίσιο, προβλέπονται και αλλαγές στις αίθουσες διδασκαλίας όπου τα κλασικό μοτίβο  διάρθρωσης της αίθουσας διδασκαλίας θα αντικατασταθεί με ολιγάριθμα τμήματα στα οποία οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με το δάσκαλο με στόχο την επίλυση του εκάστοτε προβλήματος-θέματος.

Στόχος του νέου αυτού διαθεματικού συστήματος είναι η προώθηση της συνδυαστικής σκέψης και η σύνδεση πρακτικών ζητημάτων με θεωρητικές γνώσεις.

Το εν λόγω «πείραμα» ξεκίνησε πριν από περίπου δύο χρόνια και πλέον μπαίνει σε εθνική τροχιά στο πλαίσιο ενός μακροπρόθεσμου κεντρικού σχεδιασμού, με τις αρχές της χώρας να ετοιμάζονται να ανακοινώσουν συγκεκριμένα πλάνα και οδηγίες μέσα στον Μάρτιο.

Περίπου το 70% των καθηγητών που εργάζονται στα γυμνάσια και τα λύκεια του Ελσίνκι έχουν ήδη λάβει σχετική εκπαίδευση για να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του ανανεωμένου προγράμματος, ενώ υπάρχουν και οικονομικά οφέλη (υπό μορφή μπόνους ή αυξήσεων στον μισθό) για όσους εκπαιδευτικούς δείχνουν μεγαλύτερη προθυμία να υιοθετήσουν τη νέα προσέγγιση. Υπολογίζεται ότι το νέο πρόγραμμα θα έχει εφαρμοστεί σε όλα τα σχολεία μέχρι το 2020

Επτά πράγματα που κάνουν το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας να φαίνεται ανορθόδοξο

1. Το σχολείο ξεκινάει μετά τα 7.
2. Σε σύγκριση με άλλα συστήματα, οι μαθητές του δημοτικού σπάνια δίνουν εξετάσεις ή να κάνουν εργασίες, και δεν έχουν βαθμολόγηση.
3. Υπάρχει μόνο ένα υποχρεωτικό τυποποιημένο τεστ, που λαμβάνει χώρα όταν τα παιδιά είναι 16 ετών.
4. Η διδασκαλία θετικών επιστημών ξεκινά στα 16 έτη ώστε να μπορούν οι μαθητές να διεξάγουν πρακτικά πειράματα.
5. Οι εκπαιδευτικοί δαπανούν μόνο 4 ώρες ημερησίως στην τάξη, και παίρνουν άδεια 2 ώρες την εβδομάδα για «επαγγελματική ανάπτυξη».
6. Το 43% των Φιλανδών μαθητών Λυκείου πάει σε σχολές επαγγελματικής κατάρτισης.
7. Όλοι οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία πρέπει να κατέχουν ένα μεταπτυχιακό, το οποίο είναι πλήρως επιδοτούμενο.

«4.1 miles»

Το «4.1 miles» είναι η απόσταση, που χωρίζει τις ακτές της Λέσβου από τα τουρκικά παράλια. Το σκάφος ΠΛΣ 602, όλο αυτό το διάστημα, βρισκόταν παντού και έσωσε εκατοντάδες ανθρώπους, ανέσυρε, όμως, και αρκετούς νεκρούς, μεταξύ των οποίων μικρά παιδιά. Μάλιστα, η νεαρή φοιτήτρια Δάφνη Ματζιαράκη βρέθηκε στο σκάφος, όταν ο κυβερνήτης Κυριάκος Παπαδόπουλος, μαζί με τη Ζωή Λειβαδίτου, κατάφεραν να επαναφέρουν ένα βρέφος, μόλις ανασύρθηκε από τη θάλασσα χωρίς τις αισθήσεις του.

Η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών ανακοίνωσε τα δέκα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, που διεκδικούν μια θέση στην τελική πεντάδα των υποψηφιοτήτων για τα Όσκαρ.

Ανάμεσά τους, είναι και το «4.1 miles» της Ελληνίδας φοιτήτριας δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας, Δάφνης Ματζιαράκη, το οποίο αφηγείται μία ημέρα από τη ζωή του μυτιληνιού κυβερνήτη σκάφους του Λιμενικού, του ανθυποπλοίαρχου Κυριάκου Παπαδόπουλου, εν μέσω της προσφυγικής κρίσης.

Το ντοκιμαντέρ, εκτός από τις δραματικές διασώσεις, καταγράφει και τις προσωπικές στιγμές του Κυριάκου Παπαδόπουλου, παρακολουθώντας την καθημερινότητά του που μοιράζεται ανάμεσα στη θάλασσα και την οικογένειά του. Καταγράφει στιγμές με τις κόρες του και τη σύζυγό του. Αποτελεί μια ματιά στη ζωή του ανθρώπου που χαρακτηρίστηκε ήρωας.

Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος της εμπιστεύθηκε μια Αφγανή έγκυο στον 8ο μήνα, που μόλις είχε βγάλει από τη θάλασσα, η οποία βρισκόταν σε κατάσταση σοκ, καθώς δεν μπορούσε να βρει τον σύζυγό της. Η Στέλλα περιέθαλψε τη νεαρή Αφγανή, ενώ, με τη βοήθεια μιας φωτογραφίας που της έδωσε, κατάφερε να εντοπίσει μια ώρα αργότερα τον σύζυγό της, ο οποίος, επίσης, ήταν μεταξύ των διασωθέντων. Το ζευγάρι, που ήδη έχει εγκατασταθεί στο εξωτερικό, βάφτισε την κόρη του «Στέλλα», για να τιμήσει εκείνη την κάτοικο του Μολύβου, που, τις εφιαλτικές στιγμές του ναυαγίου, βοήθησε και έφερε κοντά αυτήν την οικογένεια.

Spiegel για τη γερμανική Fraport: Δεν είναι επενδυτές, είναι κατακτητές... Έχει αξία το ποιός το λέει!...

Στην άμεση διαχείριση των 14 ελληνικών αεροδρομίων από τη Fraport και στις αιτιάσεις συνδικάτων και φορέων αναφέρεται το γερμανικό περιοδικό Spiegel.

«Είναι κατακτητές δεν είναι επενδυτές» είναι ο τίτλος με τον οποίο επιγράφει το ρεπορτάζ του το Spiegel αναφερόμενο στην ανάληψη της διαχείρισης των 14 ελληνικών αεροδρομίων από τη γερμανική εταιρεία Fraport και καταγράφοντας τις αντιδράσεις που υπάρχουν για την συμφωνία.

Το άρθρο αναφέρεται στην ανάληψη καταρχάς του αεροδρομίου «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη και στη σχετική ενημερωτική εκδήλωση που έγινε ενώ στη συνέχεια σημειώνει ότι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο θα γίνει η ανάληψη και των 13 υπόλοιπων αεροδρομίων. «Με την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις το επόμενο διάστημα, η Fraport θέλει να πείσει τις διάφορες περιοχές ότι θα επωφεληθούν και αυτές από τις επενδύσεις. Σύμφωνα με τη γερμανική εταιρεία, τα αεροδρόμια θα επεκταθούν με στόχο να αναζωογονήσουν την τοπική οικονομία. Γύρω στα 330 εκατομμύρια ευρώ θέλουν να επενδύσουν μέχρι το 2020».

Αλήθειες και ψέματα για τη δραχμή - Ένα παλιότερο άρθρο που αξίζει να διαβαστεί -

του Δημήτρη Καζάκη

     

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψου­με στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλα­κώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στη λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν από το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Αφού ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα; ...

   

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικο­νομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διε­θνείς σχέσεις και πριν από το ευρώ, και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες, και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, τη μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

   

♦ Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορη σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με τη χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ό,τι σήμερα που τρεις χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.

   

♦ Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρ­κείς υποτιμήσεις, οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ό,τι τη δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.

   

♦ Χάρη στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και, παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη, δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.

   

Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στη μεταπολίτευση χάρη στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;

   

Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στη νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το Δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μια και τότε ανήκε στη νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

   

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

   

Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση, όταν η Βρετανία επέβαλε τη συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα, με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε τη δεύτερη περίοδο της κατοχής, τη βρετανική κατοχή.

   

Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς, με οικονομικούς ή πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.

   

Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέιναρτ Κέινς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα, κυρίως προς τη μόνη χώρα - πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέινς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και, προκειμένου να επιβάλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών τους απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα, και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.

   

Όταν τόλμησε να τα προτείνει αυτά για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουστε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχο­λίασε: «Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα “κατευθυνόμενο” νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…».

   

Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει θα είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέινς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.

   

Βέβαια ο Κέινς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πως μπορούν να πείσουν την Ε.Ε. και την ΕΚΤ να ασκήσουν άλλη πολιτική από αυτήν που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

   

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

   

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέινς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

   

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

   

Η επινόηση του ευρώ

   

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: 1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. 2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. 3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

   

Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές, και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ό,τι κι αν κάνει.

   

Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα, δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει τη χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

   

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

   

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορούν να συγκριθούν μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.

   

Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσου­με πού βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή». Πού πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ού­τε καν να πληρώσουν για τη θέρμανσή τους; Πό­σα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέ­πει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντζο ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια Υγεία;

   

Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγ­γελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μη χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυ­τά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος μπο­ρεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδη­γούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολο­καύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επι­νόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

   

Νέα αρχή να επιβάλει ο ελληνικός λαός

   

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειονότη­τας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δωσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθε­ρία του από τους δυνάστες των αγορών και να δι­εκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.

   

Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνά­μεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζήδες; Αυτό είναι το δίλημμα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμι­σμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι, αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης, δεν μπορεί να παραγάγει τί­ποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά τη ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής, πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνι­κή κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της «Καθημερινής», συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθη­μα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συ­γκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πως «η ανεξαρ­τησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…». Στον χορό αυτού του νεοδωσιλογισμού και ονομα­στοί διανοούμενοι της εποχής, όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαι­ότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύ­ψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου».

   

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια

   

Την εποχή εκείνη, με νωπές τις μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή – παλιού και νέου – για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνού­σαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «Ομολογώ πως άμα βάζω στον νου μου πραγματοποιημέ­νο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθού­με ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουρι­στικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέ­πει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελ­λάδα τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότη­τα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δι­καίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».

   

Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτο­δυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

  

Από το Ποντίκι