Guardian: Μόνο μια η διέξοδος για την Ελλάδα - Ο Τραμπ δεν δίνει δεκάρα τι θα γίνει με το ελληνικό χρέος

 

O βρετανικός Guardian, που το Σάββατο προέβλεπε την «τέλεια καταιγίδα για την Ελλάδα», ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά με άρθρο που έχει τίτλο «Ελληνική κρίση χρέους: Ένα υπαρξιακό δράμα χωρίς αίσιο τέλος στον ορίζοντα».
Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Βάλτε τρεις ανθρώπους που δεν μπορούν ο ένας τον άλλον στο ίδιο δωμάτιο. Περιορίστε τους να μείνουν εκεί εις την αιωνιότητα καθώς βασανίζουν ο ένας τον άλλο. Καθίστε και παρακολουθήστε τη βάρβαρη ιστορία να ξετυλίγεται. Τι θα έχετε τότε;
... Η μια απάντηση είναι το υπαρξιακό έργο του Ζαν Πολ Σαρτρ “Huis Clos”. Η άλλη είναι η ιστορία χωρίς τέλος της ελληνικής κρίσης χρέους στην οποία οι τρεις κύριοι χαρακτήρες είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Κριστίν Λαγκάρντ».
Και συνεχίζει: «Η πλοκή έχει κάπως έτσι. Η Ελλάδα έχει περάσει μια απαίσια κατάπτωση. Η οικονομία της έχει συρρικνωθεί κατά ένα τέταρτο, όσο και εκείνη των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Η οικονομική της θέση και το αξιόχρεό της είναι τόσο χάλια, που χρειάζεται οικονομική βοήθεια για να συνεχίσει. Βρίσκεται ήδη στο τρίτο της πρόγραμμα διάσωσης.
... Μέχρι στιγμής τα χρήματα έχουν δοθεί από την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και συνοδεύονται από μια σειρά υποχρεώσεων. Τα λεφτά προς την Αθήνα εκταμιεύονται σε δόσεις και θα μπορούσαν να σταματήσουν αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί να κάνει».
Για να ολοκληρώσει ο Guardian: «Η Αθήνα αρνείται να προχωρήσει σε μέτρα που θα προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερα δεινά στον πληθυσμό, κάτι που έχει οδηγήσει σε απειλές για διακοπή της βοήθειας. Για να περιπλακούν ακόμα περισσότερα τα πράγματα, οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ έχουν πέσει έξω. Για να το θέσουμε απλά, οι Έλληνες λένε πως οι όροι είναι ιδιαίτερα σκληροί. Ζητούν ελάφρυνση του χρέους όμως αντιστέκονται στις απαιτήσεις για μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις και στα εργασιακά.
Το ΔΝΤ συμφωνεί ότι το βάρος του ελληνικού χρέους είναι δυσβάσταχτο αλλά και πως η συμφωνία που έχει κάνει η χώρα για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ετησίως είναι μη ρεαλιστικό. Το Ταμείο προειδοποιεί ότι το χρέος θα μπορούσε να γίνει και πάλι “εκρηκτικό” και πως δεν θα στηρίξει οικονομικά την τελευταία προσπάθεια διάσωσης χωρίς μια σημαντική ελάφρυνση του χρέους. Επιμένει όμως πως η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που το Ταμείο πιστεύει πως θα αυξήσουν τις προοπτικές ανάπτυξης.
Η Ευρώπη από την πλευρά της είναι πιο ελαστική σε ότι έχει να κάνει με το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και θα μπορούσε να ξεπεράσει κάποια πίσω βήματα. Όμως από την άλλη πιστεύει πως η Ελλάδα θα πρέπει να μείνει προσηλωμένη στον προϋπολογισμό της ενώ αντιστέκεται στην ιδέα μιας μεγαλύτερης ελάφρυνσης του χρέους. Οι δύο θέσεις μοιάζουν ασυμφιλίωτες όμως αν δεν συμβιβαστούν η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη περίοδο αναταραχών. Η πολιτική είναι κι αυτή μέρος του προβλήματος.
Ο Τσίπρας έχει έναν από τους βασικούς ρόλους. Εκλεγμένος ως αριστερός ηγέτης πριν δύο χρόνια, ο Τσίπρας γνώρισε ταχεία πτώση από το “βάθρο” του. Υποχώρησε όταν η πίεση έπεσε πάνω του από τους Ευρωπαίους το καλοκαίρι του 2015 και παρότι εξελέγη με ένα πρόγραμμα κατά της λιτότητας εφάρμοσε ακόμα πιο σκληρά μέτρα διάσωσης από την προηγούμενη κεντρώα κυβέρνηση. Για έναν όλο και αυξανόμενο αριθμό Ελλήνων, ο Τσίπρας δεν είναι πια μαχητής, αλλά άλλος ένας “χαρτογιακάς”. Με τη δημοτικότητά του σε πτώση, ο Τσίπρας αντιμετωπίζει και πάλι δύσκολες καταστάσεις.




Προκάλεσε την οργή των Ευρωπαίων δίνοντας χριστουγεννιάτικο επίδομα στους συνταξιούχους και δωρεάν γεύματα σε φτωχές οικογένειες. Η Ευρώπη απάντησε αναβάλλοντας τα περιορισμένα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που είχε πριν αποφασίσει. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται πως η Ελλάδα έχει ήδη κάνει πολλά και δεν πρόκειται να υποφέρει άλλο.
Η Ευρώπη καθοδηγείται από τον Σόιμπλε, τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών. Αντιμετωπίζει και αυτός πολιτικές πιέσεις. Η γερμανική κοινή γνώμη θεωρεί πως έχει δοθεί ήδη αρκετή βοήθεια στην Ελλάδα, μια χώρα που θεωρούν πως δεν κάνει πολλά για να βοηθήσει τον εαυτό της. Η αντίθεση σε μια παραπέρα ελάφρυνση του χρέους είναι γνωστή και οι εθνικές εκλογές φτάνουν.
Ο τρίτος “ήρωας” του έργου είναι η Λαγκάρντ, μια πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και πλέον διευθύντρια του ΔΝΤ. Υπό την καθοδήγησή της, το ΔΝΤ αρνείται να βάλει χρήματα στο πρόγραμμα διάσωσης αν συνεχίσει να θεωρεί το χρέος μη βιώσιμο. Υπάρχουν εκθέσεις που έρχονται από την Ουάσινγκτον που λένε πως το Ταμείο πιστεύει πως το ελληνικό χρέος θα φτάσει στο 275% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, κάτι που σίγουρα το τοποθετεί σίγουρα στην κατηγορία του “μη βιώσιμου”.
Το τελευταίο μέρος αυτού του έργου, παίζεται στην Ουάσινγκτον αυτή την εβδομάδα όταν η διοίκηση του ΔΝΤ θα συζητήσει σχετικά με την Ελλάδα. Ένας παράγοντας που περιπλέκει τα πράγματα πως ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι την αρχή μιας σειράς εκλογικών μαχών στην Ευρώπη, δεν είναι αρκετός. Ο δεύτερος είναι πως στο εν λόγω δράμα υπάρχει πια ένας νέος χαρακτήρας στο πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν πως ο Αμερικανός πρόεδρος δίνει δεκάρα για το αν η Ελλάδα θα πάρει την ελάφρυνση χρέους όμως ο ρόλος του μόνο ασήμαντος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από τη στιγμή που οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος του Ταμείο και έχει τη δυνατότητα να ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε απόφασή του θέλει.
Ο Τραμπ έχει εκφράσει τις -όχι ιδιαίτερα θετικές- θέσεις του για την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικά και για την Γερμανία ιδιαίτερα. Προκαλώντας ταραχή στις Βρυξέλλες, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γίνει όχημα για τα γερμανικά συμφέροντα. Ο σύμβουλός του Πίτερ Ναβάρο έχει κατηγορήσει τη Γερμανία πως χειραγωγεί το νόμισμα, χρησιμοποιώντας το ευρώ για να συντηρεί τα μεγάλα της πλεονάσματα.
Η συγκεκριμένη κριτική του Ναβάρο, δεν είναι σωστή. Η Γερμανία είναι μέλος της Ευρωζώνης και δεν συμφωνεί πάντα με τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι πρόσφατες αδυναμίες του ευρώ δεν έχουν να κάνουν με την προσπάθεια της Γερμανίας να μειώσει την αξία του αλλά με το γεγονός ότι η Ευρώπη χαλαρώνει τη νομισματική της πολιτική σε μια εποχή που οι ΗΠΑ αυξάνουν τα επιτόκια.
Όμως ο Ναβάρο έχει δίκιο σχετικά με τα πλεονάσματα της Γερμανίας, τα οποία τρέχουν με ρυθμό 9% του ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι απλά υπερβολικό αλλά και παράβαση των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Βερολίνο αρνείται τις σχετικές παρακλήσεις του ΔΝΤ, της Κομισιόν και του G20 να μειώσει τα πλεονάσματά της εισάγοντας περισσότερο. Αυτό θα έκανε καλό τόσο στις ισχυρές χώρες όπως οι ΗΠΑ όσο και τις πιο αδύναμες της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, όμως η Γερμανία αρνείται σταθερά να αλλάξει στάση.
Οι Ευρωπαίοι έχουν δηλώσει πως θέλουν το ζήτημα της Ελλάδας να λυθεί στη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της 20ης Φεβρουαρίου. Αυτό μπορεί να συμβεί αν ο Τσίπρας αποφασίσει πως η μόνη εναλλακτική στην απελευθέρωση των απολύσεων και στο νέο κόψιμο συντάξεων είναι μια εκλογική μάχη με το ζήτημα “ποιος κυβερνά την Ελλάδα;” που σχεδόν σίγουρα θα χάσει.
Η κατάσταση θα μπορούσε να επιλυθεί επίσης αν η Γερμανία αποφάσιζε να στηρίξει το ΔΝΤ που ζητά μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα, ή αν το Βερολίνο υπέκυπτε στις πιέσεις του Τραμπ και αύξανε τις δημόσιες δαπάνες.  Όμως τα υλικά αυτής της ατελείωτης κρίσης είναι ακόμα εκεί και μπορούν να τραβήξουν ως το καλοκαίρι, όταν η Ελλάδα θα ξεμείνει από χρήματα και δεν θα είναι σε θέση να ξεπληρώσει τους δανειστές της. Αν δεν υπάρξει άμεσα λύση, οι αποδόσεις των ομολόγων θα αυξηθούν και η συζήτηση για το Grexit θα επιστρέψει.
Το “Huis Clos” είναι γνωστό στα αγγλικά ως “No Exit”. Για την Ελλάδα όμως, αν η κατάσταση παραμείνει ανυπόφορη, υπάρχει μόνο μια διέξοδος».

Reuters: Πλαφόν στις ετήσιες πληρωμές ελληνικού χρέους από την ΕΕ

Οι χώρες της Ευρωζώνης εξετάζουν το ενδεχόμενο να βάλουν πλαφόν στις ετήσιες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους. Το πλαφόν θα είναι στο 15% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) στα πλαίσια της ελάφρυνσης του χρέους μακροπρόθεσμα αναφέρει το Reuters, επικαλούμενο αξιωματούχους της Ευρωζώνης.

Το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους έχει γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με τις χώρες της Ευρωζώνης να αποκλείουν ονομαστικό κούρεμα του ελληνικού χρέους ύψους 197 δισ. ευρώ που διακρατούν.

Το χρέος διαμορφωνόταν στα 301,5 δισ. ευρώ ή 168,8% του ΑΕΠ τον περασμένο Απρίλιο από 177,1% το 2014. Η μείωση οφείλεται πιθανόν στο γεγονός ότι η Ελλάδα χρησιμοποίησε τα αποθεματικά των φορέων της γενικής κυβέρνησης για να κάνει πληρωμές το πρώτο εξάμηνο του 2015 χωρίς να λάβει νέο δάνειο.

Η νέα συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και της ΕΕ προβλέπει να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης που αρχικά τοποθετείτο τον Οκτώβριο αλλά τώρα ίσως πάει πιο πίσω.

Απο την πλευρά του, το ΔΝΤ έχει καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο νέο πρόγραμμα αν το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν καταστεί διαχειρίσιμο.

Σύμφωνα με αξιωματούχο της Ευρωζώνης που μίλησε στο Reuters υπάρχει σύγκλιση ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα πρέπει να προχωρήσουν.

Αλλος αξιωματούχος ανέφερε ότι το υψηλό χρέος ως προς το ΑΕΠ της Ελλάδας δεν αντανακλά τα πολύ χαμηλά επιτόκια, τις μεγάλες περιόδους χάριτος και τις μεγάλες ωριμάνσεις.

Το κόστος εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους διαμορφώνεται στο 11% περίπου το 2015 και θα μειωθεί περαιτέρω τα επόμενα χρόνια αλλά θα αυξηθεί μετά την λήξη της περιόδου χάριτος στα δάνεια της Ευρωζώνης.

Ενας τρίτος αξιωματούχος της Ευρωζώνης ανέφερε στο Reuters ότι το πλαφόν στο ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης θα επιτρέψει επίσης στην Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές και να δανεισθεί καθώς οι ιδιώτες επενδυτές θα αισθάνονται πιο σίγουροι.

Οι ίδιοι αναφέρουν ότι το 15% είναι αυθαίρετο νούμερο αλλά πιθανότατα θα γίνει αποδεκτό από το ΔΝΤ.

Ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ δήλωσε στις 17 Αυγούστου ότι «το ΔΝΤ λέει ότι ως το 15% είναι ΟΚ και σ” αυτή την περίπτωση το χρέος είναι διαχειρίσιμο.»

Πηγή

Δικαίωση της Αργεντινής από Αμερικάνικο δικαστήριο

Δικαστήριο στο Μανχάταν αποφάνθηκε ότι δεν μπορεί να γίνει κατάσχεση των χρημάτων της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής, τα οποία διατηρούνται στη Νέα Υόρκη, από τους κατόχους ομολόγων της που δεν έχουν αποπληρωθεί, μεταδίδει το πρακτορείο  Bloomberg  .

 Το εφετείο έκρινε ότι ο δικαστής του αμερικανικού δικαστηρίου, Τόμας Γκρίεζα, στο οποίο είχαν προσφύγει οι ομολογιούχοι, έσφαλε το 2013, όταν δεν δέχθηκε το αίτημα της κεντρικής τράπεζας της Αργεντινής να απορρίψει την αγωγή τους λόγω κρατικής ασυλίας. Το εφετείο διέταξε τον κ. Γκρίεζα να απορρίψει την αγωγή των πιστωτών.

 Η Αργεντινή χρεοκόπησε το 2001 για ένα ποσό ρεκόρ ύψους 95 δισ. δολαρίων, αναφέρει το Bloomberg. Οι κάτοχοι του 93% των ομολόγων της συμφώνησαν να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους το 2005 και το 2010 με μεγάλο «κούρεμα». Ορισμένοι πιστωτές της δεν δέχθηκαν την ανταλλαγή των ομολόγων τους και αργότερα κέρδισαν αποφάσεις για την άμεση αποπληρωμή τους από την Αργεντινή, κάτι που η χώρα αρνήθηκε να κάνει.

 Η αγωγή, η οποία υποβλήθηκε από τους επενδυτές NML Capital Ltd. and EM Ltd., επεδίωκε να υπάρξει απόφαση ότι η κεντρική τράπεζα της Αργεντινής είναι το «alter ego» της χώρας και είναι υποχρεωμένη να τους πληρώσει το ποσό των 2,6 δισ. δολαρίων.

 Το εφετείο επέπληξε την Αργεντινή για τη συνεχιζόμενη αδυναμία πληρωμής των εναντίον της αποφάσεων. Το δικαστήριο δήλωσε ότι η απόφασή του υπέρ της Αργεντινής μπορεί να έχει το «ατυχές αποτέλεσμα» να ενισχύσει την άρνηση της χώρας.

   Πηγή: ΑΜΠΕ  

   

Η τελική λύση πλησιάζει: Συμψηφισμός χρέους με πολεμικές αποζημιώσεις;

 

Του Νίκου Σταματάκη

Καθώς οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους δανειστές φαίνεται να διανύουν το τελευταίο τους στάδιο μέσα σε ένα φρενήρη ρυθμό επαφών και διαβουλεύσεων, προτάσεων και δηλώσεων, πολλά δείχνουν ότι οδεύουμε πλέον σε μια οριστική λύση του ελληνικού προβλήματος με κούρεμα του χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι τμήμα τουλάχιστον του κουρέματος πιθανόν να επέλθει με συμψηφισμό με τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις. Παρότι είναι ακόμη νωρίς για τελικά συμπεράσματα, με ικανοποίηση σημειώνουμε ότι σε προεκλογική ανάλυση στις 4 Ιανουαρίου (http://mignatiou.com/2015/01/diexodi-pros-ti-diefthetisi-tou-chreous/) είχαμε περιγράψει τις προϋποθέσεις για μια τέτοια πορεία. Τι μας κάνει να ευελπιστούμε τώρα ότι αυτή θα είναι πράγματι η οριστική κατάληξη;

Καταρχήν οι απανωτές δηλώσεις στο τέλος της περασμένης εβδομάδας του Γερμανού Προέδρου Γκάουκ και της Καγκελαρίου Μέρκελ που αναγνώριζαν την ευθύνη της σύγχρονης Γερμανίας έναντι της Ελλάδας για τα φριχτά εγκλήματα των Ναζί στη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, και επομένως άνοιγαν με επισημότητα το ζήτημα των αποζημιώσεων.  Βέβαια η δήλωση του κ.Γκάουκ ήταν συγκεκριμένη ενώ της κας Μέρκελ γενική και αργότερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Καγκελαρίας διευκρίνησε ότι η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης στο θέμα αυτό δεν έχει αλλάξει.  Αλλά το γεγονός παραμένει ότι οι δηλώσεις αυτές δεν ήταν καθόλου τυχαίες, ούτε και απλά επετειακές, αλλά προϊόν σοβαρής προεργασίας. Τα πρώτα βήματα προφανώς έγιναν στην πολύωρη, πρόσωπο με πρόσωπο, συνάντηση Μέρκελ και Τσίπρα στο Βερολίνο, όπου ο Ελληνας πρωθυπουργός έθεσε επίσημα το θέμα μαζί με όλα τα υπόλοιπα ανοιχτά ζητήματα και συζητήθηκε προοπτική συνολικής λύσης. Πάνω απ’ όλα τέθηκε η βάση των επόμενων κινήσεων που δεν ήταν άλλη από την παραδοχή ότι η τελική λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική: Εφόσον οι αριθμοί “δεν βγαίνουν” – και δεν πρόκειται ποτέ “να βγουν” – τότε το κούρεμα θα γίνει και την απόφαση δεν θα τη πάρει ο Σόιμπλε ούτε και ο Βαρουφάκης, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες και οι «Θεσμοί». Οι δύο υπουργοί φιμώθηκαν πάραυτα και το νερό μπήκε στο αυλάκι… Βασικό μέλημα των δύο ηγετών ήταν το πώς θα περάσουν στην κοινή γνώμη των χωρών τους τα αντίστοιχα μεγάλα προ-απαιτούμενα για μια συνολική λύση: οι οικονομικές «θυσίες» της Γερμανίας και το «τέλος του κρατισμού» στην Ελλάδα με τις περικοπές σε προνόμια που αυτό συνεπάγεται…

Ακολούθησαν οι περίφημες εκπομπές κωμωδίας της κρατικής γερμανικής τηλεόρασης που με πολύ γλαφυρό τρόπο πέρασαν στο γερμανόφωνο κοινό – αλλά και ευρύτερα – το μήνυμα ότι: α) η Γερμανία δεν έσωσε την Ελλάδα με δανεικά αλλά την μεγαλύτερη τράπεζά της που απειλούνταν με χρεοκοπία, β) ότι η Γερμανία κέρδισε πολλαπλά από την κρίση και μάλιστα τεράστια ποσά, πρώτα με τους τόκους που της επέστρεψε η Ελλάδα, έπειτα με τα μηδενικά επιτόκια με τα οποία τώρα τοκίζει το τεράστιο κρατικό της χρέος (πάνω από 2 τρις ευρώ)  και τέλος με την κατακόρυφη αύξηση των εξαγωγών της γ) ότι οι Ελληνες είναι σε βαθύ αδιέξοδο λόγω του αποτυχημένου προγράμματος δήθεν “σωτηρίας” τους και σε αξεπέραστη ανθρωπιστική κρίση και δ) ότι οι Ναζί διέπραξαν ανείπωτες θηριωδίες στην Ελλάδα του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου που χρήζουν αποζημίωσης…

Δείτε τη συνέχεια

Ο ΜΑΖΙΚΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΟΪΚΑΝΕΣ ΔΟΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΠΑΓΙΔΑ

Από τον ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ* & το iskra

Τις τελευταίες εβδομάδες η κυβέρνηση προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τρόπους να χρηματοδοτήσει τόσο τις εσωτερικές της υποχρεώσεις όσο και τους δανειστές. Δεδομένου ότι όλοι παραδέχονται πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, είναι αυτονόητο πως η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Συνυπολογίζοντας πως βρισκόμαστε ήδη σε μία πορεία διαπραγμάτευσης, οι επιλογές για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις δεν είναι πολιτικά ουδέτερες, αλλά επηρεάζουν καθοριστικά το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τι έγινε σε ανάλογες περιπτώσεις διαπραγματεύσεων, ώστε να μπορέσουμε να αντλήσουμε συμπεράσματα για το τι (δεν) πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα. Η περίπτωση της Κύπρου είναι ένα παράδειγμα από το οποίο οφείλουμε να αντλήσουμε σημαντικά διδάγματα.

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η Κύπρος είχε σοβαρό τραπεζικό πρόβλημα στο τραπεζικό της σύστημα ήδη από το 2010, το οποίο οξύνθηκε το 2011. Μη θέλοντας να γίνει ανακεφαλαιοποίηση από τον EFSF (η οποία θα συνοδευόταν από μνημόνιο), ο πρόεδρος Χριστόφιας αποφάσισε να εθνικοποιήσει την Λαϊκή Τράπεζα, προκαλώντας τη μήνη του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Οι ανάγκες της εν λόγω τράπεζας ήταν τεράστιες (πολύ μεγαλύτερες από ότι είχαν υπολογίσει τα stress tests της εποχής) και έτσι το Κυπριακό Κράτος επωμίστηκε σημαντικές ζημιές.

Οι διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και την ΕΚΤ διήρκησαν συνολικά 14 μήνες, μέσα στους οποίους η Κύπρος προσπαθούσε εναγωνίως να καλύπτει τα χρέη της, τις εσωτερικές υποχρεώσεις της και την σταθερότητα του τραπεζικού της συστήματος, αποφεύγοντας όμως την υπογραφή σκληρού μνημονίου. Προκειμένου να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της, αναγκάστηκε σε εσωτερικό δανεισμό από τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ η ρευστότητα του τραπεζικού της συστήματος γινόταν από τον ELA.

Η ιστορία της Κύπρου είναι γνωστό πως έληξε. Απαιτήθηκε από το Eurogroup κούρεμα καταθέσεων και μνημόνιο, το οποίο εν τέλει έγινε αποδεκτό κατόπιν απειλής από την ΕΚΤ ότι θα σταματούσε την παροχή ρευστότητας στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα.

Όπως βλέπουμε, υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία με την Ελλάδα του σήμερα. Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για κυβερνήσεις που δεν ήθελαν μνημονιακά, υφεσιακά μέτρα και κατέφευγαν στον εσωτερικό δανεισμό και το ELA ώστε από τη μία να εκπληρώνει το κράτος τις υποχρεώσεις του (προς τους δανειστές και τους πολίτες) και από την άλλη να παραμένουν ανοιχτές οι τράπεζες. Ωστόσο, στην Κύπρο τη χαριστική βολή έδωσε ένας μνημονιακός πρόεδρος, ενώ στην Ελλάδα έχουμε κυβέρνηση άλλης κατεύθυνσης. Σημασία δεν έχουν όμως οι προθέσεις, αλλά η ισχύς των μερών και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το έδαφος για τη λύση της Κύπρου στρώθηκε επί Χριστόφια, όταν η μακρόχρονη διαπραγμάτευση του έδωση στην ΕΚΤ τη δυνατότητα να προετοιμάζει το έδαφος για την επιβολή του κουρέματος, όπως έχει δείξει το Press Project εδώ.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δάνεια του ΔΝΤ που λήγουν αυτήν περίοδο έχει προβεί σε πολύ μεγάλης κλίμακα εσωτερικό δανεισμό. Συγκεκριμένα, έχει δανειστεί από τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων και της Περιφέρειας Αττικής, έχει πάρει χρήματα που προορίζονταν για τους αγρότες από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ενώ έχει πάρει και 150 εκ. ευρώ που προορίζονταν για προμήθειες νοσοκομείων. Όλα αυτά φυσικά θα επιστραφούν, υπό την προϋπόθεση ότι θα δοθεί τμήμα της τελευταίας δόσης των 7 δις ευρώ του μνημονιακού προγράμματος. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση καθίσταται σιγά-σιγά σε μεγάλο βαθμό έρμαιο των απειλών των Ευρωπαίων, οι οποίοι μπορούν να απαιτήσουν σκληρά μέτρα ή/και ξεπούλημα σημαντικών δημόσιων υποδομών (πχ 14 αεροδρόμια που ενδιαφέρουν πολύ τη Γερμανία) ώστε να εκταμιευτεί η τροϊκανή δόση και να μην αναγκαστεί το κράτος να κηρύξει εσωτερική στάση πληρωμών. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό βέλος που έχουν πλέον στη φαρέτρα τους οι δανειστές.

Ας μην ξεχνάμε πως στην Κύπρο δεν έχουν επιστραφεί ακόμη τα χρήματα που δάνεισαν τα ασφαλιστικά ταμεία στην κυβέρνηση κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης και είναι άγνωστο πότε θα συμβεί αυτό. Φυσικά στην Ελλάδα τα ασφαλιστικά ταμεία είναι πιο καλυμμένα, αφού η διαδικασία γίνεται μέσω repos, αλλά αυτό δεν μειώνει τη δύναμη που έχουν πλέον οι εταίροι έναντι μας, καθώς αν δεν μας δώσουν τη δόση θα είμαστε σε de facto αδυναμία πληρωμών, αν δεν βρούμε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης.

Επιπλέον, ο εσωτερικός δανεισμός είναι πολύ επώδυνη επιλογή, καθώς στερεί -βραχυχρόνια- πόρους από την εγχώρια οικονομία, τους οποίους εκείνη έχει απόλυτη ανάγκη. Επιπρόσθετα, οι πόροι εκείνοι δεν κατευθύνονται σε παραγωγικές επενδύσεις, ούτε σε κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αλλά στην κάλυψη του –κατά γενική ομολογία- μη βιώσιμου δημόσιου χρέους. Ακόμα χειρότερα, η ελληνική κυβέρνηση γίνεται έρμαιο στους δανειστές ώστε να της δοθεί η δόση να καλύψει τις τρύπες· η δε δόση δεν θα «χαριστεί», αλλά θα έχει τη μορφή δανείου, το οποίο θα εγγραφεί στο δημόσιο χρέος και θα πρέπει να αποπληρώνουμε κάθε χρόνο.

ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΤΩΡΑ, ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Αν συνεχιστεί και διευρυνθεί η τακτική του εσωτερικού δανεισμού, η κατάσταση ολοένα και θα δυσκολεύει. Θα μπαίνουμε σε έναν διαρκή φαύλο κύκλο, όπου το εξωτερικό χρέος της χώρας θα μετατρέπεται σε εσωτερικό, ενώ παράλληλα θα στερούνται σημαντικοί πόροι από την οικονομία και την κοινωνία. Από την άλλη, η θέση «δώστε μας μέρος της δόσης των 7 δις, αλλιώς θα κάνουμε στάση πληρωμών στο εξωτερικό χρέος» είναι ανεπαρκής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή ειναι η τελευταία δόση του 2^ου Μνημονίου και είναι άσχημο συμβολικά ο ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί τέτοια «βοήθεια», γι αυτό άλλωστε και οι πρώτες δηλώσεις της κυβέρνησης έλεγαν πως δεν θέλουμε τα λεφτά αυτής της δόσης, καθώς δεν αναγνωρίζουμε το πρόγραμμα στο σύνολο του. Επίσης, δεν δίνει ουσιαστική λύση στο πρόβλημα, παρά μόνον μία προσωρινή ανάσα, με ενδεχόμενο πολύ βαρύ τίμημα και περαιτέρω επώδυνους συμβιβασμούς.

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα είναι εκ των πραγμάτων μία κατάσταση ανισορροπίας, η οποία δεν γίνεται να διαρκέσει αιωνίως. Σύντομα θα πρέπει να παρθούν σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες θα καθοριστούν από τους συσχετισμούς δύναμης. Καθήκον μας λοιπόν είναι να καλλιεργήσουμε όσο το δυνατόν ευνοϊκότερους συσχετισμούς που να εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα και να μην ενδώσουμε σε κανέναν εκβιασμό των «Θεσμών», προχωρώντας άμεσα στην υλοποίηση των προεκλογικών μας εξαγγελιών, δηλαδή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και στην διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας τους χρέους. Ως εκ τούτου, όχι μόνο πρέπει να σταματήσουμε την τακτική του εσωτερικού δανεισμού, αλλά πρέπει να προετοιμαζόμαστε τόσο σε πολιτικό, όσο και σε τεχνικό επίπεδο, για το ενδεχόμενο της ρήξης. Κάθε ευρώ που φεύγει για την εξυπηρέτηση των δανειστών αποτελεί ένα επιπλέον όπλο στα χέρια τους, καθώς στραγγαλίζει την οικονομία και την κοινωνία. Όπως φάνηκε και στην περίπτωση της Κύπρου,αλλά και στη δική μας με τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου, η ΕΚΤ κατέχει το πανίσχυρο όπλο της ρευστότητας, το οποίο δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή, στο οποίο πρέπει να είμαστε έτοιμοι (σε ουσιαστικό επίπεδο και όχι μόνο λεκτικά) να απαντήσουμε. Και η απάντηση μπροστά σε αυτόν τον εκβιασμό είναι μία, το εθνικό νόμισμα.

*Ο Νέστορας Νεστορίδης είναι μέλος της Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού.

Στίγκλιτς: Ανήθικη η άρνηση της Ευρώπης για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους

Ο νομπελίστας οικονομολόγος, Τζόζεφ Στίγκλιτς, δηλώνει ότι είναι «ανήθικη» η άρνηση των Ευρωπαίων να αναδιαρθρώσουν το ελληνικό χρέος.

«Όταν οι εταιρείες χρεοκοπούν, μια ανταλλαγή χρέους με μετοχικό κεφάλαιο είναι μια δίκαιη και αποτελεσματική λύση. Η ανάλογη προσέγγιση για την Ελλάδα είναι η μετατροπή των υφιστάμενων ομολόγων σε ομόλογα συνδεδεμένα με το ΑΕΠ. Αν η Ελλάδα τα πάει καλά, οι πιστωτές θα λάβουν περισσότερα από τα χρήματα τους. Αν δεν τα πάει καλά, θα πάρουν λιγότερα. Και οι δύο πλευρές θα έχουν ένα ισχυρό κίνητρο να ακολουθήσουν πολιτικές φιλικές προς την ανάπτυξη» γράφει σε άρθρο του.

Στην Ελλάδα επιβλήθηκε μια αποτυχημένη συνταγή, παρά το γεγονός ότι η λιτότητα είχε αποτύχει όσες φορές δοκιμάστηκε, από τον πρόεδρο Χούβερ την δεκαετία του 1920 και από το ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική την δεκαετία του 1980, γράφει ο κ. Στίγκλιτς.

Ωστόσο, εφάρμοσε την πολιτική λιτότητας που της επιβλήθηκε και κατάφερε να μετατρέψει ένα τεράστιο έλλειμμα σε πρωτογενές πλεόνασμα. Όμως, η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 25%, το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί 23% από το 2008 και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 35%.

H Ελλάδα θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνη αν ήταν η μόνη χώρα στην οποία είχε αποτύχει το φάρμακο της λιτότητας. Αλλά σε...

Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Βαρουφάκης: Δεν θέλουμε τη δόση των 7 δις ευρώ

Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, ξεκαθαρίζει, μέσω συνέντευξής του στους New York Times, ότι η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να λάβει τα 7 δισ. ευρώ που αφορά στην εκκρεμούσα δόση της δανειακής σύμβασης, καθώς σχεδιάζει να επανεξετάσει συνολικά το οικονομικό πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας.

«Δεν θέλουμε τα 7 δισ. ευρώ. Θέλουμε να καθίσουμε και να επανεξετάσουμε ολόκληρο το πρόγραμμα. Στόχος μας δεν είναι να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου, η οποία, θα είναι απλώς μια μετάθεση του προβλήματος», δήλωσε ο Γ. Βαρουφάκης.

Μεταξύ άλλων, ξεκαθαρίζει ότι η Ελλάδα θέλει να ...

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο»)!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος.«Όχι», απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια επιμήκυνση μέχρι το… 2064!

Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:

Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ. Αλλά το 2014 (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού) μετά από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, μετά από διαρκείς εφαρμοστικούς, από μεσοπρόθεσμα και από μακροπρόθεσμα μέτρα λεηλασίας, μετά από χαράτσια, φοροληστείες και «κουρέματα», το χρέος αναμένεται να έχει εκτιναχτεί στο 177,5% του ΑΕΠ! 

Δηλαδή θα είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

Μετά από 4 χρόνια μνημονίων το χρέος το 2014 θα βρίσκεται στο 177,5% του ΑΕΠ (προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2014)

Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν τα μνημόνια. Τα μνημόνια και οι τρόικες δεν μειώνουν το χρέος. Ποτέ δεν είχαν τέτοιο στόχο. Τα μνημόνια και οι τρόικες «ταΐζουν» το χρέος.

Οι κυβερνώντες λένε ότι παίρνουν δάνεια (και συνάπτουν μνημόνια) γιατί η χώρα έχει χρέη. Ψέμα! Ισχύει το αντίστροφο: Οι χώρες (όχι μόνο η Ελλάδα) δεν παίρνουν δάνεια επειδή έχουν χρέη, έχουν χρέη επειδή παίρνουν δάνεια! Και τα μεν δάνεια τα ξεκοκκαλίζουν οι πλουτοκράτες. Τα δε - όλο και αυξανόμενα - χρέη των δανείων τα φορτώνονται οι λαοί.  

Αυτή δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων! 

Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του '80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια.Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Κάπως έτσι, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

Όπως προκύπτει από την προχτεσινή έκθεση της Eurostat, η πολιτική της «μείωσης των χρέους» έχει οδηγήσει σε αύξηση του χρέους σε όλα (ανεξαιρέτως!) τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης

Η πολιτική της λιτότητας, με μνημόνια και τρόικες ή χωρίς, αξιοποιεί το χρέος ως πρόσχημα για νέες μειώσεις μισθών, για νέες μειώσεις συντάξεων, για νέες αυξήσεις φόρων, για γενικό ξεπούλημα, για κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας (με ή χωρίς μνημόνια) την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, δεν μειώνουν το χρέος. Το διογκώνουν! Το πολλαπλασιάζουν!

Τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Και σίγουρα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει γίνει κανένα «λάθος»…

Τα χρέη και τα ελλείμματα (ή τα πλεονάσματα) είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών. Είναι κι αυτά, δηλαδή, κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλοφαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.

Εν ολίγοις: Ο δανεισμός και η υπερχρέωση αποτελεί τη (συνήθη στον καπιταλισμό) τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Εκεί πηγαίνουν τα δάνεια. Από εκεί προέρχονται τα χρέη. Αυτά πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τα πληρώνει αέναα.

Απόδειξη:

1)    Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!

2)    Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Άθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133)

Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος και οι κυβερνήσεις δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η δράση των κεφαλαιοκρατών. Από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

Ο ελληνικός λαός που για να καταστήσει «βιώσιμο το χρέος» - ένα χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν» -πλήρωσε μόνο την τελευταία 20ετία σε τόκους κοντά στοένα τρισεκατομμύριο ευρώ, τώρα, πάλι στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα. Και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα, τα οποία (αν το σενάριο του κ.Στουρνάρα για 50ετές ομόλογο «ευωδοθεί») θα τα πληρώνει μέχρι το 2064. Που τότε θα του πουν ότι χρωστάει κι άλλα τόσα κοκ!

Επομένως, από τα προηγούμενα, αν απορρέει κάτι ως χρέος του λαού, είναι τούτο:

Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να διαγράψει το χρέος που όχι μόνο το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο, αλλά του λένε ότι θα το πληρώνουν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, κι αυτό, το πληρωμένο χρέος, ποτέ δεν θα τελειώνει!

Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Από ένα λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε!

Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.  

Υστερόγραφο:

Αν η δική μας προσέγγιση είναι «δογματική», τότε παραπέμπουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της (καθόλου δογματικής) «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής: 

«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει...) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».

Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr