Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Ποιoς Κομμουνισμός; Οι Γερμανικές εκλογές και το φάντασμα της Πρωσίας είναι το κλειδί για το αύριο Ένα προφητικό άρθρο του Ν.Άγουρου στη HuffPost Greece





Η καθυστέρηση που χαρακτηρίζει την δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα έλαβε τραγελαφικές διαστάσεις με αφορμή το περιβόητο συνέδριο στην Εσθονία για τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, φερέλπιδες νέοι βουλευτές και βαριεστημένοι δημοσιογράφοι έσπευσαν να ανέβουν επάνω στη σχεδία για να ανακαλύψουν και να αναμετρηθούν με την ιστορία του 20ου αιώνα. Και θα συμφωνήσω, δεν υπάρχει λόγος να επιστρέφεις στο παρελθόν αν δεν καταφέρεις να ρίξεις λίγο φως στο παρόν. Απλώς στη δική μας περίπτωση το παρελθόν επιστρατεύεται για να συσκοτίζει το παρόν.
Η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να επιθυμεί να κατευθύνει την κουβέντα (αφού μπορεί και το κάνει με χαρακτηριστική άνεση) εκεί που τη συμφέρει περισσότερο: σε ένα αχανές πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης με παρωχημένους όρους και ακόμη πιο παρωχημένους πρωταγωνιστές. Το γεγονός, όμως, ότι η Νέα Δημοκρατία συμμετέχει δημιουργικά και ανέμελα στην επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης εγείρει ακόμη πιο σημαντικά ερωτήματα. Ο Νίκος Παππάς θέλησε να απαντήσει προκαταβολικά στο ερώτημα, σχολιάζοντας ότι «η θεωρία των δύο άκρων, ήταν καταφύγιο από τα αδιέξοδα στην οικονομική της πολιτική». Πράγματι, τα αδιέξοδα της κυβέρνησης Σαμαρά την έσπρωξαν να ενεργοποιήσει τη θεωρία των δύο άκρων βοηθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει μπάλα και να νικήσει σε ένα γήπεδο αντιπαράθεσης που γνωρίζει καλά και που αξιοποίησε με επικοινωνιακή μαεστρία. Επομένως, η αντιπολιτευτική ενασχόληση της Νέας Δημοκρατίας με την επανενεργοποίηση της θεωρίας των δυο άκρων είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αν απέτυχε ήδη μια φορά με τον Αντώνη Σαμαρά στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Ωστόσο, αν υποθέσουμε ότι η τάση των κομμάτων μέσα στον Αύγουστο να αφουγκρασθούν την ιστορία και να αποδράσουν από την πραγματικότητα είναι πράγματι τίμια -και μάλιστα σε μια εποχή που η Δύση αντιμετωπίζει την μια κρίση μετά την άλλη και η Ελλάδα- τότε το ιστορικό πεδίο που θα όφειλαν να εστιάσουν την προσοχή τους και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση είναι εκείνο της Γερμανίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Μεγάλη Βρετανία υποχωρούν και βρίσκονται εγκλωβισμένες σε φαντασιώσεις ανάκτησης χαμένων μεγαλείων. Τόσο ο Τραμπ όσο και η Μέι υποστήριξαν ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα και η παγκοσμιοποίηση είναι προϊόντα ενός διεθνούς συστήματος ανομίας, που το «τρέχουν» αθέατοι παράγοντες εξουσίας δίχως εθνικές δεσμεύσεις. Από το Κρεμλίνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν βλέπει το μεγάλο παιχνίδι να του «βγαίνει», ενώ οι χώρες της Βαλτικής και του Βίζεγκραντ αλλά και ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν στραμμένα τα μάτια τους στο Βερολίνο. Ένα από τα διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα που εξακολουθεί να στοιχειώνει τη Δύση, όταν κοιτάει προς τη Γερμανία (από την εποχή που ο Ιούλιος Καίσαρας επινόησε τους Γερμανούς το 58 π.Χ) είναι αυτό: Eίναι στα αλήθεια οι Γερμανοί σαν και εμάς ή είναι κάποιοι άλλοι; Είναι πράγματι η Γερμανία στην εποχή του Τραμπ το τελευταίο Δυτικό προπύργιο βιομηχανικής ευημερίας και ορθολογικής πολιτικής; Ή έχουν δίκιο οι λαϊκιστές και όσοι πιστεύουν ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ είναι απλώς το όχημα για μια νέα γερμανική ηγεμονία;
Ακριβώς σε ένα μήνα από σήμερα, στις 24 Σεπτεμβρίου, η Γερμανία θα αποφασίσει αν η Μέρκελ παρά τα 12 χρόνια που είναι Καγκελάριος θα αποτελέσει εκ νέου την επιλογή των Γερμανών. Η αληθινή ιστορία της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης θα αρχίσει να ξετυλίγεται το φθινόπωρο του 2017.
Υπάρχουν ιστορικοί που θεωρούν ότι η πρωσική/ναζιστική περίοδος της γερμανικής ιστορίας που είχε διάρκεια από το 1866 μέχρι το 1945 δεν ήταν παρά μια τρομακτική εκτροπή στη συνολική γερμανική ιστορία. Ότι η Πρωσία ως δύναμη αποτέλεσε ένα κατεξοχήν αντι-δυτικό τμήμα της Γερμανίας, το οποίο από το 1525 και έπειτα εκμεταλλεύτηκε τον πλούτο, την βιομηχανία και το εργατικό δυναμικό της νότιας και της δυτικής Γερμανίας, έχοντας ανέκαθεν έναν στρατηγικό στόχο: να ηγεμονεύει την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής και την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, σε συνεργασία με τη Ρωσία ή ακόμη και σε σύγκρουση με τη Ρωσία, αν χρειαζόταν. Όλα αυτά έληξαν το 1945 με το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και την εξαφάνιση της Πρωσίας (ως πραγματικής αλλά και μεταφυσικής οντότητας), όταν η Δυτική Γερμανία εξελίχθηκε σε ανεξάρτητη πολιτική οντότητα.
Η Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ, του Βίλι Μπραντ και του Χέλμουτ Σμιτ δεν περίμενε εναγωνίως το άλλο της μισό. Ο ιδρυτής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος υποστήριζε μάλιστα αξιωματικά ότι «όποιος κάνει το Βερολίνο πρωτεύουσα της Γερμανίας, θα ξαναζωντανέψει το πνεύμα της Πρωσίας». Όμως το 1991 με την επανένωση των δυο γερμανικών κρατών το Βερολίνο αντικατέστησε την Βόννη και έγινε η πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Υπήρξαν αρκετοί που έσπευσαν να θυμηθούν τον αφορισμό του Αντενάουερ. Και ακόμη περισσότεροι, οι οποίοι είδαν το φάντασμα της Πρωσίας πίσω από την άκριτη απόφαση των Γερμανών να αποδεχθούν ως φυσική πρωτεύουσα τους το Βερολίνο. Όπως και με την συναίνεση τους (και το προτεσταντικό εθνικό καθήκον τους) να επιχορηγήσουν την χρεοκοπημένη Ανατολική Γερμανία, όπως έκαναν παλαιότερα και οι πρόγονοι τους υπό την εξουσία των Γιούνκερ και των Ναζί.




Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου




Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Η δίκη του «Πορτοκαλί Παράγοντα»





Tο 1968, ο 18χρονος Paul Reutershan πιλοτάριζε ένα ελικόπτερο ανάμεσα στους καπνούς πάνω από τις ζούγκλες του Βιετνάμ. Ήταν η περίοδος του πολέμου του Βιετνάμ και οι αμερικανικές δυνάμεις επιστράτευσαν ένα φυτοκτόνο, το γνωστό Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντας) για να απογυμνώσουν τα δάση που αποτελούσαν ορμητήρια των Βιετκόνγκ.
Από το 1962 έως το 1971, έριξαν πάνω από 50.000 τόνους του χημικού, σε μια περιοχή αντίστοιχου μεγέθους με το New Jersey. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν πεπεισμένη ότι η χημική ουσία θα άλλαζε την έκβαση του πολέμου μην υπολογίζοντας ότι με το ίδιο δηλητήριο θα «τιμωρούσε» και τους δικούς της στρατιώτες, σύμφωνα με δημοσίευμα του Timeline.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Reutershan εμφανίστηκε στο Today Show. Ήταν ταλαιπωρημένος και υπερβολικά αδύνατος. Είχε πρόσφατα διαγνωστεί με καρκίνο σε τελικό στάδιο και υπαίτιο γι’ αυτό ήταν το φυτοκτόνο Agent Orange. «Πέθανα στο Βιετνάμ και δεν το γνώριζα καν», αναφέρει απευθυνόμενος στο αμερικανικό κοινό.
Έκανε τη σύνδεση μετά την ανάγνωση μιας άτυπης μελέτης που διεξήχθη από μία σύμβουλο διοίκησης του συνδέσμου των βετεράνων στο Σικάγο, την Maude DeVictor. Η DeVictor ξεκίνησε την έρευνα της μετά από ένα τηλεφώνημα που δέχτηκε από έναν βετεράνο, ο οποίος επίσης είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε βάσιμες υποψίες ότι το Agent Orange είχε παίξει ρόλο σε αυτό.
Η DeVictor έκανε έπειτα εκατοντάδες τηλεφωνήματα σε άλλους βετεράνους, επιβεβαιώνοντας πολλά από τα ίδια συμπτώματα, όπως καρκίνο μαλακών ιστών, εξανθήματα και γενετικές ανωμαλίες στα παιδιά τους. Απευθύνθηκε στους προϊσταμένους της, αλλά και σε πολιτικούς, οι οποίοι την αγνόησαν. Μέχρι να ξεκινήσει να παίρνει έκταση το θέμα, δεν επιτρεπόταν στην DeVictor να κάνει δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης.




Παράλληλα, η κυβέρνηση του Βιετνάμ έκανε τις δικές της παρόμοιες μελέτες όλα αυτά τα χρόνια, που αποδεικνύουν ότι το φυτοκτόνο ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο και τον ακρωτηριασμό 400.000 ανθρώπων κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ οι βλαβερές της παρενέργειες είναι εμφανείς ακόμη και σήμερα. Πολλά παιδιά γεννήθηκαν παραμορφωμένα ή χωρίς μάτια, ενώ ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν από διάφορα είδη καρκίνου. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέρριψε αυτές τις μελέτες, χαρακτηρίζοντάς τες κομμουνιστική προπαγάνδα.
Ο Reutershan ξεκίνησε μια αγωγή ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων, υποστηρίζοντας ότι τρεις χημικές εταιρείες Dow, Hercules και Diamond Shamrock γνώριζαν ότι το προϊόν περιείχε ουσίες που θα προκαλούσε καρκίνο πριν το πουλήσουν. Πέθανε λίγους μήνες μετά την κατάθεση, η οποία παρακίνησε περισσότερους από 40.000 άλλους βετεράνους, που υπέφεραν από τα ίδια συμπτώματα να κινηθούν εναντίον των χημικών εταιρειών. Ο υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger και ο στρατηγός William C. Westmoreland, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ, βρίσκονταν στον κατάλογο μαρτύρων.
Οι Βιετναμέζοι, η DeVictor και ο Reutershan, παρέθεσαν στοιχεία στο δικαστήριο που έδειχναν ότι η διοξίνη, η χημική ουσία που παρήχθη στην παρασκευή του Agent Orange, ήταν παράνομη και θεωρήθηκε «η πιο τοξική ουσία του κόσμου». Από τη μεριά τους οι χημικές εταιρίες τόνισαν ότι οι καρκίνοι των μαλακών ιστών και οι γενετικές ανωμαλίες δεν οφείλονται απαραίτητα στον Agent Orange και θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από άλλους παράγοντες.
Ωστόσο, ένα σημείωμα που ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης αποκάλυψε ότι για τη διοξίνη αυτή είχε υπάρξει θόρυβος και στον κλάδο των χημικών εταιρειών. Το 1965 αρκετοί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών χημικών εταιρειών συγκεντρώθηκαν στο Midland του Μίτσιγκαν για να συζητήσουν το θέμα, που εκτιμούσαν ότι αποτελεί απειλή για τον κλάδο.
Τα στελέχη της Dow παρουσίασαν μια μελέτη που αποδείκνυε ότι η διοξίνη προκάλεσε σοβαρή ηπατική βλάβη σε κουνέλια. Μέλος της ερευνητικής ομάδας της Dow ανέφερε μάλιστα ότι ο πρόεδρος της εταιρίας, Donald Baldwin, «φοβήθηκε ότι αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να ξεφύγει».




Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη ποτέ. Το 1984, η υπόθεση διευθετήθηκε και ίσως πρόκειται για τη μεγαλύτερη αδικοπραξία στην ιστορία του αμερικανικού έθνους. Πολλοί απογοητεύτηκαν, καθώς περίμεναν να δουν τις χημικές εταιρίες πλήρως εκτεθειμένες στην παγκόσμια σκηνή. Βετεράνοι υποστήριξαν ότι η ομάδα των δικηγόρων πήρε την τελική απόφαση, χωρίς να τους συμβουλευτεί και να τους ενημερώσει.
«Δεν έχω πια αισθήματα γι’ αυτή τη χώρα. Η γνώμη μας δε μετράει καθόλου και μας έχουν περιφρονήσει εντελώς. Οι χημικές εταιρίες αθωώθηκαν και δεν έχουν καμία ενοχή», δήλωσε ένας βετεράνος.
Από την άλλη μεριά εκπρόσωπος της Dow ανέφερε ότι «ο Agent Orange ήταν ένα ασφαλές προϊόν όταν χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ και σήμερα συνεχίζει να είναι ένα ασφαλές προϊόν». Την ίδια χρονιά η Maude DeVictor απολύθηκε από το Τμήμα Υποθέσεων Βετεράνων.
Η έκβαση της υπόθεσης δημιούργησε πολλούς προβληματισμούς, όπως ήταν αναμενόμενο. Όπως επεσήμανε ο καθηγητής δικαίου του Yale, Peter Schuck, στο βιβλίο του «Η δίκη του Πορτοκαλί Παράγοντα», η υπόθεση απέδειξε ότι το αμερικανικό νομικό σύστημα δεν ήταν ικανό να χειρίζεται τόσο μεγάλες νομικές υποθέσεις, όπως αυτή. Το κόστος ήταν τεράστιο, τα στοιχεία αβάσιμα και ο τρόπος για να βρεθεί ο υπεύθυνος, ήταν μάλλον αδύνατος. Οι χημικές εταιρείες μπορεί να πλήρωσαν, αλλά στην πράξη θα είναι πάντα κερδισμένες.
Μετά την απόφαση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν επιφυλακτική για της συνέπειες του  Agent Orange. Τελικά, δόθηκε η δυνατότητα στους βετεράνους να υποβάλλουν νόμιμα παράπονα για τον καρκίνο και άλλες ασθένειες που σχετίζονταν με τη χημική ουσία.

Η βιετναμέζικη κυβέρνηση εκτιμά ότι 500.000 παιδιά γεννήθηκαν με γενετικές ανωμαλίες. Οι Η.Π.Α. ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη για τη χρήση του Agent Orange. Βοήθησαν στην κατασκευή μιας μονάδας στην αεροπορική βάση Da Nang, που θα θέρμαινε το έδαφος στους 600 βαθμούς για να αποβάλει το δηλητήριο, αν και μεγάλες ποσότητες διοξίνης παραμένουν εκεί και συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τους ανθρώπους.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι όταν μια ομάδα Βιετναμέζων κατέθεσε αγωγή εναντίον των χημικών εταιρειών το 2005, ισχυριζόμενη ότι με τον Agent Orange ξεκίνησε έναν χημικό πόλεμο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αυτή απορρίφθηκε. Οι χημικές ουσίες, σύμφωνα με το δικαστήριο, προορίζονταν για φυτά και όχι για τους ανθρώπους, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα χημικό όπλο. Όσο για τις χημικές εταιρείες φαίνεται ότι βγήκαν κερδισμένες, αφού μετά την ανακοίνωση του διακανονισμού, αυξήθηκαν οι πωλήσεις τους.
 tvxs.gr

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Ένας διατλαντικός εμπορικός πόλεμος είναι πιο πιθανός από ποτέ





Στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στο Βερολίνο, φοβούνται ότι η επερχόμενη Σύνοδος των G20 (7 - 8 Ιουλίου) μπορεί να καταλήξει σε απόλυτο φιάσκο. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι αναλυτές θεωρούν πως είναι πιο πιθανό από ποτέ άλλοτε να ξεσπάσει ένας διατλαντικός εμπορικός πόλεμος, που εκτιμάται πως θα είναι καταστροφικός για την παγκόσμια οικονομία. Οι Ευρωπαίοι της G20 εμφανίζονται με κοινό μέτωπο απέναντι στον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος για πρώτη φορά θα συναντηθεί με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Μια συνάντηση, με φόντο τις έρευνες για τις υπόγειες σχέσεις του επιτελείου του Τραμπ με τη Μόσχα, που όπως ανακοίνωσε το Κρεμλίνο "δεν θα είναι στο πόδι". 
Την Τρίτη, που είχε προηγηθεί, ο υπουργός Εμπορίου του Ντόναλντ Τράμπ, Γουίλμπουρ Ρος, μίλησε με τη βοήθεια ενός βίντεο στους εκπροσώπους του Εμπορικού Συμβουλίου της Γερμανίας και της ίδιας της καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ. Ο Ρος ζήτησε από τη Γερμανία να αγοράζει ακατέργαστες ύλες από τις ΗΠΑ αντί από τη Ρωσία, να επιβάλλει χαμηλότερους δασμούς σε εισαγωγές αυτοκινήτων από τις ΗΠΑ και να βεβαιώσει ότι οι ΗΠΑ θα έχουν "μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας" στην ευρωπαϊκή αγορά. Διαφορετικά, όπως είπε, η Ουάσιγκτον θα βρει μόνη της βοήθεια για να τα πετύχει.
Η ομιλία του Αμερικανού υπουργού υποτίθεται ότι θα κρατούσε 10 λεπτά, αλλά μισή ώρα αργότερα, σύμφωνα με το Spiegel, αυτός συνέχιζε να μιλά. Οι παρευρισκόμενοι, κατά το γερμανικό περιοδικό, είχαν ακούσει αρκετά. Οι διοργανωτές έκλεισαν τον ήχο και τη μετάδοση. "Κάποιοι από το κοινό γέλασαν", γράφει το περιοδικό. Ορισμένοι είδαν το γεγονός ως αδιάφορο - εξάλλου η εκδήλωση είχε σφιχτό πρόγραμμα. Κάποιοι άλλοι όμως είδαν σε αυτή την κίνηση μια ήπια προειδοποίηση στην κυβέρνηση του Τράμπ, πως εάν δεν συμμορφωθεί με τους κανόνες θα υπάρξουν συνέπειες. Καθώς, δε, είμαστε λίγες ημέρες μακριά από την Σύνοδο των G20 στο Αμβούργο, που θα έχει στην ατζέντα το περιβάλλον, την μετανάστευση και το εμπόριο, όλοι αγχώνονται στην ιδέα ενός απρόβλεπτου Αμερικανού Προέδρου. Σε πολλά ζητήματα οι ΗΠΑ του Τραμπ υπονομεύουν τις κοινές προσπάθειες για




Δείτε τη συνέχεια