Συνάντησα τον Θρύλο των Εξαρχείων

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κατσής

Συνάντησα τον Γιάννη Φελέκη πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια –μαθήτρια ακόμα - στα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Με πυκνά γκρίζα μαλλιά και μια παλαιστινιακή μαντήλα, έτρεχε με μια παλιά BMW με κάσα ανάμεσα σε κόσμο, δακρυγόνα και φωτιές. Ταξιδέψαμε μαζί για το Παρίσι στη μεγάλη διαδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και κοιμηθήκαμε δίπλα σε εκατοντάδες ανθρώπους στο γυμναστήριο που μας είχε παραχωρήσει ο δήμος. Κάποια βράδια μαζευόμασταν γύρω του οι φοιτητές και δε σταματούσαμε να ρωτάμε.  Ο Γιάννης είναι μια μυθική φιγούρα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ξεκίνησε  από ένα χωριό της Άρτας, κι όμως έζησε τόσα πολλά.

Τη συνδικαλιστική αναγέννηση του ’60, τα μπουντρούμια της ΕΑΤ – ΕΣΑ στη χούντα μέχρι να καταλήξει στα Εξάρχεια μαζί με την Κατερίνα Γώγου και τον Νικόλα Ασιμο. Εκεί τον ξαναβρήκα τις προάλλες. Ολόιδιο κι αμετανόητο, με κάπως πιο γκρίζα μαλλιά και ένα κόκκινο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό. Πάρκαρε τη μηχανή στην οδό Κωλλέτη και ανεβήκαμε στα γραφεία στον 1ο όροφο μεσημέρι. Όταν φύγαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Ξεκίνησε να μου μιλά μ΄ εκείνη τη βραχνάδα του ανθρώπου που σταματάει να καπνίζει μόνο για να κοιμηθεί -ανάμεσα σε τόνους βιβλίων, φωτογραφίες του Μαρξ και του Λένιν και παλιές αφίσες. Ήταν πρόθυμος να διηγηθεί με χιούμορ, γλαφυρότητα και κρυστάλλινη μνήμη μια ιστορία βγαλμένη από τις κιτρινισμένες βιογραφίες των επαναστατών του 20ου αιώνα. Την ιστορία της ζωής του.
 

Το 1989 σε κατάληψη στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο βάθος ο Φώτης Κουβέλης, υπουργός της κυβέρνησης Τζαννετάκη.

«Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό της Άρτας ημιορεινό, ξερό και τρισάθλιο που δεν είχε ούτε αγροτική, ούτε κτηνοτροφική παραγωγή. Ήδη, από την 3η   δημοτικού έκανα παράλληλα διάφορες δουλειές, στα κατσίκια και στα κτήματα. Κι επειδή πήγαινα και κανένα αβγό στο δάσκαλο, πήρα ένα απολυτήριο δημοτικού. Μετά πήγα στην Άρτα και δούλεψα γαλατάς -συνολικά 18 ώρες δουλειά τη μέρα για τρεις δραχμές.

Το 1958 ήρθα στην Αθήνα. Παιδάκι ήμουν, 15 χρόνων. Ήταν η εποχή που το συνδικαλιστικό κίνημα είχε αρχίσει να ανασυγκροτείται μετά την καταστροφή του εμφυλίου. Στις ηγεσίες των συνδικάτων βρίσκονταν άνθρωποι με ικανότητα να αξιοποιούν τις δυνατότητες του καθένα, όπως κι εμένα που ήμουν δεξιός από την οικογένεια μου και πίστευα ότι ο βασιλιάς θα μας έσωζε και τέτοιες χαζομάρες. Εγώ επειδή από τα 11 μου είχα μπει στη βιοπάλη καταλάβαινα το ταξικό στοιχείο, πολιτικά όμως ήμουν αφελής. Δούλευα σε διάφορες καφετέριες, αλλά όπου πήγαινα να δουλέψω ότι στραβό έβλεπα, αμέσως αρπαζόμουν με τα αφεντικά. Κάθε δυο, τρεις βδομάδες έμενα άνεργος και πήγαινα στο “Νέον” που ήταν το στέκι των σερβιτόρων. Αν ήθελε κανείς να βρει εργαζόμενο για δουλειά, εκεί ερχόταν. Μετά μπαρκάρισα στα καράβια.
 

Με τον Θόδωρο Μαργαρίτη, σε διαδήλωση.

Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να μπει κάποιος στο εμπορικό ναυτικό, αν ήταν χαρακτηρισμένος αριστερός, ακόμα κι αν ο προπάππους του -που λέει ο λόγος- πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη το ‘21. Θυμάμαι μια φορά στην Πορτογαλία , έπρεπε να παραλάβω τις προμήθειες για το ταξίδι. Μας φέρανε, λοιπόν, κάτι βόδια αργεντίνικα που έπρεπε να είχαν αλώσει όλη την Αργεντινή πριν τα σφάξουν. Ήταν τόσο χαλασμένα με σφραγίδες πανάρχαιες που πιάναμε το λίπος και γινόταν αλεύρι από την αλλοίωση. Διαμαρτυρήθηκα.  Γυρνά ο καπετάνιος και μου λέει: “Είσαι βλάκας , αυτοί θα φάνε μοσχάρι γάλακτος αλλά εσύ θα φτάσεις στην Ελλάδα δεμένος”. Κι έτσι έγινε. Εγώ έφτασα δεμένος στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Εκεί είχε μπερτάκι, απειλές, ενώ μου αφαίρεσαν και το δικαίωμα να ταξιδεύω όμως δε μου πήραν το ναυτικό φυλλάδιο, οπότε κατάφερα να μπαρκάρω ξανά...

Στο δεύτερο καράβι κάποιος είχε κάτι βιβλία του Τολστόι και του Γκόργκι. Αυτά διάβασα κι έγινα αριστερός. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα με τα λεφτά που μου περίσσεψαν αγόρασα από το Μοναστηράκι όποιο βιβλίο μου έμοιαζε ρωσικό. Το καθένα κόστιζε τότε δύο με τρεις δραχμές. Ξόδεψα συνολικά 6.000, βάλε με το νου σου πόσα πήρα πόσα! Στο ταμείο ο παππούς -που έβλεπε τι μάζευα- μου λέει: “Θα σου κάνω κι εγώ δώρο ένα βιβλιαράκι”. Ούτε που το κοίταξα. Αντίκρισα για πρώτη φορά το εξώφυλλό του μόλις άνοιξα την κούτα στο σπίτι. Ήταν η  “Προδομένη Επανάσταση” του Τρότσκι. Μου έκανε φοβερή εντύπωση...

Όταν έγινε το πραξικόπημα,  ήμουν φαντάρος. Απολύθηκα Αύγουστο του 1967, από μια μονάδα που μας είχαν συγκεντρώσει όλους τους χαρακτηρισμένους, το 516 της Ξάνθης. Τις πρώτες μέρες ήταν άγρια η καθημερινότητα με ξύλο, απειλές και δυο, τρεις που έκαναν  κήρυγμα υπέρ της χούντας. Εγώ είχα γνωρίσει τον Παττακό όταν υπηρετούσα στο Γουδί.  Ήμουν οδηγός αρμάτων. Εκείνος με έβγαλε από οδηγό αρμάτων και με έκανε οδηγό βαρέων οχημάτων. Στη Θεσσαλονίκη μου αφαίρεσαν το δίπλωμα και μου χρέωσαν να γυαλίζω τα σαράβαλα για την επιθεώρηση.

Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουν στην Εργατική Συνέλευση. Θυμάμαι τη μέρα της εισβολής ήμασταν σα σταφύλια πάνω στα κάγκελα. Με το μπαμ που κάνει το τανκ και ρίχνει την πόρτα, έγινε πίτα η λιμουζίνα του πρύτανη που την είχαμε βάλει για οδόφραγμα. Εκεί τραυματίστηκε η Πέπη Ρηγοπούλου. Όπου έφτανε το μάτι σου είχε γεμίσει αστυνομία. Περνούσαμε ανάμεσα τους, τρώγαμε κλωτσιές και μπουνιές και χάναμε το λογαριασμό. Κάποια στιγμή από τα χτυπήματα έπεσα κάτω και πήγαινα μπουσουλώντας. Μας περιέθαλψαν στο κοντινό ξενοδοχείο. Κρυφτήκαμε μετά σε κάτι καλύβια του Αραπάκη -αρχηγός του ναυτικού τότε-  σε μια ρεματιά στην Πεντέλη μαζί με  εκατομμύρια ψύλλους, χωρίς να έχουμε κάτι φάμε. Περνώντας οι ώρες, ένας, ένας έβγαινε κι έδινε παρών στο τμήμα στο Χαλάνδρι.

Βγήκα κι εγώ να πάω κι απ’ έξω με περίμενε η ΕΣΑ. Έμεινα δυο μήνες εκεί. Τις πρώτες μέρες μου κάνανε φάλαγγα σε 24ωρη βάση.  Ήμουν τόσο πρησμένος που και νόημα να μου έκαναν πονούσα. Δε χώραγε παπούτσι στο πόδι μου. Το κελί μου είχε  τσιμέντο, τίποτα άλλο. Κι έπρεπε να στέκομαι συνέχεια όρθιος. Αν καθόμουν έμπαινε μέσα ο εσατζής και με πλάκωνε στο ξύλο μέχρι να ξανασηκωθώ. Αυτό κράτησε 12 μέρες. Την 12^η κατέρρευσα. Άρχισα να βλέπω οράματα, παπάδες με ποδήλατα, τρεχούμενα νερά σε βρύσες... Λίγο προτού λιποθυμήσω έπεσα πάνω στον εσατζή. Ένα πρόβλημα με την ορθοστασία μου ‘μεινε από τότε. Παραμονή Χριστουγέννων μας πήγαν στη Γυάρο. Εκεί ήμουν μαζί με τον Σταύρο Παράβα, τον Παντελή Βούλγαρη και άλλους. Με την πτώση της χούντας μας απελευθέρωσαν.

Με συνέλαβαν κάμποσες φορές ακόμα στη Μεταπολίτευση. Το 1977, είχε γίνει από κάποιους Παλαιστίνιους και Γερμανούς μια αεροπειρατεία σε μια πτήση της Lufhansa. Προσγειώθηκαν στο Μογκαντίσου και ζητούσαν την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων της RAFστα λευκά κελιά.  Οι Γερμανοί σε μια αιματηρή επιχείρηση σκότωσαν τους αεροπειρατές, ενώ ταυτόχρονα και πολλοί κρατούμενοι στα “λευκά κελιά” βρέθηκαν νεκροί. Δήθεν “αυτοκτόνησαν”. Oργανώσαμε το απόγευμα της άλλης μέρας μια διαδήλωση στα Προπύλαια. Τελείωσε ήρεμα η διαδήλωση, όμως κατά τις 4 τα ξημερώματα μπήκαν μέσα στο σπίτι μου καμία 10αρια ασφαλίτες με εισαγγελέα. Φιλοξενούσα έναν Ιταλό και θέλανε να πάρουνε κι αυτόν. Νόμιζαν ότι εμπλεκόμασταν σε διεθνή συνομωσία.

Μετά τη διαδήλωση, κάποιες πρώιμες τότε ομάδες αναρχικών έσπασαν προεκλογικά μαγαζιά και τράπεζες στην Αθήνα. Για όλο αυτό συνέλαβαν 8 άτομα από τις οργανώσεις που καλούσαν στα προπύλαια ως ηθικούς αυτουργούς. Πιάσανε και τον Νικόλα Άσιμο “ως συνθέτη ανατρεπτικών τραγουδιών που με τους στίχους του εξωθούσε τη νεολαία να σπάει τζάμια”. Μείναμε στο ίδιο κελί με τον Άσιμο για κάποιο καιρό. Γνωριζόμασταν από τα Εξάρχεια που είχα μετακομίσει από το Σεπτέμβρη του 1974. Ήταν τρελός, αθυρόστομος μα τρομερά  εύστροφος -έτσι έβγαζε και καλούς στίχους. Στην Καλλιδρομίου ήταν το τελευταίο σπίτι του. Εκεί αυτοκτόνησε. Στην πλατεία πετύχαινα συχνά και την Κατερίνα Γώγου σε κακό χάλι. “Ας κάνουμε κάτι ρε Γιάννη, μας έχουν αποδεκατίσει με την πρέζα. Κάντε κάτι να οργανωθούμε...” μου ‘λεγε....

Τα Εξάρχεια ήταν και τότε αστυνομοκρατούμενα και πολιορκούμενα. Εγώ βρήκα ένα σπίτι, άδειο, το έφτιαξα και έμεινα για μερικά χρόνια. Τότε στην περιοχή υπήρχαν μόνο καφενεία και ταβέρνες.  Ο “Τουταγχαμών” ήταν από τα πρώτα μπαράκια κοντά στη Σόλωνος. Το Μάρτη του 1978 που είχα βγει εγώ από τη φυλακή και μέσα σε μια τριετία τα Εξάρχεια γέμισαν μπαράκια. Είχε πεθάνει η εποχή των μπουάτ. Ταυτόχρονα άνοιξαν και τα ρεμπετάδικα. Η “Ρεμπέτικη Ιστορία” ήταν το πρώτο. Το πιο εμβληματικό μπαρ θεωρούταν το “Dada” που έπαιζε ροκ αλλά πέταγε και κανένα Χατζηδάκη ενδιάμεσα. Ξεφύτρωσαν και μερικά μαγαζιά με live μουσική με νέα γκρουπάκια που εμφανίστηκαν τότε πέρα από τους παλιούς που υπήρχαν, όπως ο Πουλικάκος. Εγώ ήμουν ροκάς από παλιά και γούσταρα που τα Εξάρχεια είχαν γίνει μετά την Πλάκα το επίκεντρο της διασκέδασης. Κόσμος από όλη την Αττική ερχόταν εδώ.

Κάποια στιγμή εξαιτίας εξαιτίας της συνδικαλιστικής μου δράσης δε μπορούσα να δουλέψω πουθενά ως λιθογράφος που ήμουν. Αποφασίσαμε τότε με τη σύντροφο μου να κάνουμε κάτι δικό μας. Εγώ βέβαια ήμουν ήδη καταχρεωμένος. Είχε γίνει το πραξικόπημα το ‘80 στην Τουρκία και το σπίτι μου είχε γίνει δεύτερο Λαύριο, γεμάτο πρόσφυγες. Κάποιες φορές δεν άνοιγε η πόρτα. Έβρισκες έως και 30 άτομα στρωματσάδα. Έπαιρναν τηλέφωνα σε όλο τον κόσμο. Είχα λογαριασμό τηλεφώνου 140.000 δραχμές το ’81 που ο μέσος μισθός να φανταστείς ήταν έξι με εφτά χιλιάδες. Έτσι άνοιξα ένα ρεμπεταδικό με μικρές κομπανίες. Απαγορεύονταν, όμως, τα τσιφτετέλια και το χειροκρότημα.

Μετά το έκανα ροκάδικο με το όνομα "Παλιακό". Έγινε χαμός. Από το ‘85 έως το ‘89 ήταν ένα από τα φημισμένα μαγαζιά των Εξαρχείων. Αυστηρά ροκ. Μόνο μια εξαίρεση κάναμε στη μουσική. Επειδή είχε πολλά γυφτάκια στην περιοχή που είχαν κατέβει από την Κομοτηνή και έμεναν στο Γκάζι, έρχονταν στο μαγαζί να πουλήσουν κανένα λουλούδι. Όταν έπεφταν πάνω μου, λέγανε: “Θείο, θείο  βάλε μας κανένα μπουρνελέικο να χορέψουμε”.  Έκανα την παραχώρηση κι εκείνα ανέβαιναν πάνω και έδιναν ρεσιτάλ. Mε τον καιρό το “Παλιακό” έγινε στέκι όλων μαθητών-καταληψιών της εποχής. Έσφυζε από ζωή. Έφταναν μαθητές από τη Λαμία και τη Φλώρινα και έκαναν βόλτες στα Εξάρχεια μέχρι να ανοίξει το μαγαζί.

Σ’ όλη αυτή τη διαδρομή δεν έλειψα από καμία διαδήλωση. Θυμάμαι τον Αρκουδέα να τριγυρνάει στα Εξάρχεια με την περιβόητη επιχείρηση “Αρετή”. “Γιατί δεν πάτε στο Χημείο που ‘χει και άσυλο”, μας είπε μια φορά. Πήγαμε κι απ’ έξω ήταν γεμάτο επενίτες. Θυμάμαι μια άλλη φορά -όταν ήρθε ο Ζαν Μαρί Λεπέν στο Κάραβελ να μιλήσει- ο πρώτος που άρχισε να με χτυπά μέσα στη διαδήλωση ήταν ένας πελάτης μου από το “Παλιακό”. Μετέπειτα έγινε διαλυμένο πρεζόνι στην πλατεία. Πότε δεν κατάλαβα ποια ήταν η σχέση του με την αστυνομία. Νωρίτερα είχα συναντήσει και τον Κρυστάλλη -τότε που ήταν στη νεολαία της ΕΔΑ. Τον συλλάβανε το ‘89 και αποκαλύφθηκε ότι ήταν κυπατζής.

Για πολλά χρόνια έκανα διακοπές στη Λευκάδα -σε μια αυτοσχέδια κατασκευή κοντά σε μια ήρεμη παραλία λίγο πριν από τον Άγιο Νικήτα. Οι φίλοι μου το βάφτισαν «Φελεκιστάν». Πήγαινα από το 1984 μέχρι το 2004.  Μετά το σεισμό σταμάτησα. Έρχονταν οι μανάδες με τα πιτσιρίκια και φωνάζανε «Φελέκη, φτιάξε πατάτες». Οργανώναμε τρομερά τσιμπούσια. Και βέβαια ήταν αυστηρά ξεβράκωτο. Ωραία χρόνια. Με τα πολλά βγήκα στη σύνταξη το 2008. Κι είμαι ακόμα εδώ».

Της Μαρίας Λούκα. Δημοσιεύτηκε στο vice.com

 

Σημείωση: Ορισμένα κείμενα και πολυ περισσότερο ορισμένα πρόσωπα, σε "αγγίζουν" ειδικά να καθημερινα βρίσκεσαι και εργάζεσαι σ' αυτ'ην τη περιοχή! Ο Ασβός...

Ένας άθεος στη χώρα των θεών

Με ανακοίνωσή της, η Νέα Δημοκρατία ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα να αποκαλύψει στους Έλληνες σε ποιον θεό πιστεύει, οπότε όλοι μας αντιλαμβανόμαστε πια πως έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μπροστά στις δημοσκοπήσεις και πως πάμε για τριπλές εκλογές τον Μάιο.
Η Νέα Δημοκρατία –ή μάλλον η ακροδεξιά ομάδα που ηγείται σήμερα της Νέας Δημοκρατίας- ζητάει από τον Αλέξη Τσίπρα να πει το «Πιστεύω» σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο, να νηστέψει μέχρι τις ευρωεκλογές τρώγοντας ακρίδες και να περπατήσει ξυπόλητος πάνω στα κάρβουνα σαν αναστενάρης.

Παράλληλα, ο Αντώνης Σαμαράς καλεί τον Αλέξη Τσίπρα σε προσωπική μονομαχία στην Παναγιά της Τήνου, όπου αυτός που θα ανέβει πρώτος τα σκαλιά στα γόνατα θα γίνει πρωθυπουργός.

Συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά αναφέρουν πως δάκρυσε η εικόνα της Παναγιάς της Σουξεστοριότισσας στη μονή Φασισταριού, όταν την πληροφόρησαν πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάνει τον σταυρό του.

Αυτά παθαίνουν οι λαοί που ψηφίζουν για πρωθυπουργούς πολιτικούς σαν τον Σαμαρά που μας έχει ενημερώσει πως μιλάει με τον Θεό και την Παναγία, και –αντί να τον στείλουμε να τον κοιτάξει κάνας γιατρός- τον αφήνουμε να κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος και να υποδύεται τον σωτήρα πρωθυπουργό.

Είναι γνωστό σε όλους πια πως ο Κώστας Σημίτης ζήτησε από την Goldman Sachs να μαγειρέψει τα οικονομικά στοιχεία και να εξαπατήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση –ώστε να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ- αλλά, πάνω στην χαρά για τα νέα δάνεια, μας διέφυγε πως η Ελλάδα δεν πληρούσε ένα άλλο «κριτήριο» που ισχύει σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες: τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας.

Οπότε, εν έτει 2014, 200 χρόνια μετά τον Διαφωτισμό, εμείς συζητάμε ακόμα για το ποια είναι η προσωπική πίστη του καθενός μας, λες και αφορά κανέναν αν πιστεύει ο άλλος και σε τι πιστεύει.

Υποθέτω πως το δίλημμα που θα θέσει η Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές θα είναι «ευρώ ή σατανάς», οπότε ο Αντώνης Σαμαράς και τα τρελά ακροδεξιά αγόρια του θα επιστρέψουν πάλι στην ανυπαρξία και θα θυμούνται πως οι Έλληνες ήταν τόσο μαλάκες που έκαναν κυβέρνηση ακόμα και αυτά τα γελοία υποκείμενα.

(Είναι αδύνατον να περιγράψεις την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως ξαφνικά θα αποκαλυφτεί ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι αδέλφια αλλά τον Βενιζέλο ο Γιάγκος Δράκος τον είχε κάνει με την υπηρέτρια που την πήδησε ένα βράδυ που είχε πιεί και ο Βενιζέλος δεν ξέρει πως ο Σαμαράς είναι αδερφός του, ενώ αδέρφια είναι και ο Άδωνις Γεωργιάδης με την Ευγενία Μανωλίδου, οπότε περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσουν μόλις θα το μάθουν από την Δούκισσα Νομικού στον τελικό του Dancing with the stars.)

pitsirikos.net

Ασυνήθιστα εκλογικά σενάρια και οι εφαρμογές τους...

Όπως είναι γνωστό το μνημονιακό πρόγραμμα της χώρας τελειώνει στο τέλος του Απριλίου και παρά τις αντίθετες φωνές που ακούγονται στο εσωτερικό και το εξωτερικό περί νέου προγράμματος. Όπως επίσης είναι γνωστό τα κόμματα της Συγκυβέρνησης δέχονται σοβαρότατες πιέσεις στα δημοσκοπικά ποσοστά τους λόγω της ασφυκτικής οικονομικής πίεσης της μεσαίας και της μικρής τάξης. Οι Εθνικές εκλογές πιθανόν να χρειαστεί να συμπέσουν με τις Ευρωεκλογές αλλά και τις Δημοτικές. Ένα σενάριο πολύ πιθανόν αν σκεφτεί κανείς, δηλώσεις από ξένους και ντόπιους αξιωματούχους που βέβαια τροποποιούνται ή αποσύρονται έντεχνα για να μη κάψουν το χαρτί "κάποιων". Τέτοιες δηλώσεις υπήρξαν από Ευρωπαίο Αξιωματούχο, περί τριπλών εκλογών στην Ελλάδα το 2014 αλλά και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας περί "τελευταίας χρονιάς ύπαρξης του στο Προεδρικό Μέγαρο το 2014". Καμιά από τις παραπάνω δηλώσεις πιστεύω πως ήταν "ατυχής" και παρά τις διευκρινιστικές επανατοποθετήσεις τους, δεν αλλοιώνεται η αρχική σημασία τους. Σε ένα λοιπόν πολύ πιθανόν τέτοιο σενάριο οι προεκλογικές τοποθετήσεις των κομμάτων της συγκυβέρνησης θα είναι απίθανο να γίνουν ευρέως αποδεκτές από το εκλογικό Σώμα και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα υπάρχει συρρίκνωση της εκλογικής τους δύναμης. Ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις επερχόμενες εκλογές θα πρέπει να είναι δυνατό αλλά και "πιασάρικο". Σίγουρα δεν είναι τέτοιο η υπόθεση της Χρυσής Αυγής μιας και το χαρτί αυτό έχει σχεδόν "καεί" τουλάχιστον από τις Δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η Χ.Α αν δεν ανεβάζει,  τουλάχιστον κρατάει σταθερά τα εκλογικά ποσοστά της. Η προεκλογική εκστρατεία θα βασιστεί στο δίπολο μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Και ο κ. Σαμαράς εκεί θα ποντάρει δυνατά! Έχοντας εφαρμόσει και με το παραπάνω τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Χώρας και έχοντας οδηγήσει τη Χώρα σε οικονομική εξαθλίωση θα ποντάρει στο πλαστό πρωτογεννές πλεόνασμα και θα κατέβει με κύριο  προεκλογικό σύνθημα την αντιμνημονιακή τοποθέτηση της Ν.Δ. Μια τηλεοπτική εμφάνιση μετά από συμφωνία με την Τρόϊκα θα ανακοινώσει στον Ελληνικό Λαό (τον υποψιασμένο πιστεύω) τον τερματισμό του προγράμματος και το "διώξιμο" της Τρόοικας από τη Χώρα. Στη συνέχεια τα εντεταλμένης υπηρεσίας ΜΜΜ θα πλασάρουν την "ουσιαστικά" αντιμνημονιακή τακτική της Ν.Δ παρά τον εξαναγκασμό της προς το αντίθετο....

Το παρόν κείμενο δεν είναι σενάριο Επιστημονικής φαντασίας αλλά ένας δυνατός τρόπος για να διατηρηθούν αυτοί που ξεπούλησαν τη Χώρα και τα ανδρείκελα τους για ακόμη μία φορά στην εξουσία... Ας όψεται η Αντιπολίτευση... 

Ο Ασβός.-