Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

«Θα έβγαζε μια εντυπωσιακή ομιλία»: Τα γερμανικά ΜΜΕ για τον Μανώλη Γλέζο

Για πρώτη φορά μετά τις Ευρωεκλογές συνεδριάζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο.
 Αφορμή για τους σχολιαστές του γερμανικού τύπου να περιγράψουν τα βασικά χαρακτηριστικά των νέων ευρωβουλευτών, που σύμφωνα με την εφημερίδα die Welt είναι οι πιο ασυνήθιστοι που έχουν ποτέ καθίσει στα έδρανα της ολομέλειας του σώματος.

«Θα έβγαζε μια εντυπωσιακή ομιλία»
Ανάμεσα σε όσους έχει επιλέξει η εφημερίδα για να τους παρουσιάσει ως κάτι το νέο και αξιοπρόσεκτο βρίσκεται ο Μανώλης Γλέζος, ως ο πιο ηλικιωμένος όλων των ευρωβουλευτών.
 «Τι μπορεί να φέρει ακόμη η πολιτική σε έναν που έχει ήδη γράψει ιστορία;», αναρωτιέται ο γερμανός αρθρογράφος για τον Μανώλη Γλέζο, υπενθυμίζοντας ότι ήταν αυτός που το 1941 κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
 «Ο Γλέζος ήταν πάντα αριστερός. Στις ευρωεκλογές κατέβηκε με τον ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τη δεκαετία του '80 ανήκε στο ΠΑΣΟΚ».
 - σ.σ. Στη δεκαετία του 80 η ΕΔΑ συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ. Μ.Γλέζος ήταν συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ, εκπροσωπόντας την ΕΔΑ -.
 
Την τιμητική του έχει ο Μανώλης Γλέζος και στην Süddeutsche Zeitung του Μονάχου.  
 «Εάν υπήρχε ακόμη το έθιμο ο πιο ηλικιωμένος ευρωβουλευτής του σώματος να προεδρεύει στην πρώτη συνεδρίαση, είναι σίγουρο ότι ο Μανώλης Γλέζος θα έβγαζε σήμερα μια εντυπωσιακή ομιλία», σημειώνει η γερμανίδα αρθρογράφος.
  «Αλλά το 2009 άλλαξε ο κανονισμός, για να αποφευχθεί τυχόν σκάνδαλο σε περίπτωση που προήδρευε τότε ο ακροδεξιός Ζαν Μαρί Λεπέν, γεννηθείς το 1928. 
 Έτσι, η τιμωρία ενός ακροδεξιού λαϊκιστή πλήττει έναν αριστερό, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη των νεοναζιστικών εγκλημάτων». 
  Και η εφημερίδα συνεχίζει: 
 «Ο Γλέζος είπε ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως πλατφόρμα για τις πολεμικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο (…) Η κατάσταση της υγείας του δεν του επιτρέπει να πετά με το αεροπλάνο, αλλά το Στρασβούργο είναι προσβάσιμο με το τρένο και το πλοίο, όπως έχει επανειλημμένα πει» 
καταλήγει το άρθρο.

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ: Ο Γάλλος αθλητικογράφος που έβαλε στην καρδιά του την Εθνική μας! Ένα απίστευτο άρθρο!

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ: Ο Γάλλος αθλητικογράφος που έβαλε στην καρδιά του την Εθνική μας! Ένα απίστευτο άρθρο!
Τι κάνει έναν Γάλλο αθλητικό συντάκτη να λατρέψει την Εθνική σε τέτοιο βαθμό ώστε να γράφει... « «Όσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα».
Πρόκειται για τον Thibaud Leplat, ο οποίος γίνεται έρμαιο των συναισθημάτων του στο άρθο του στην ιστοσελίδα So Foot και γράφει:
«Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση παίζεται το ίδιο έργο, οι Έλληνες δεν είναι ποτέ ανάμεσα στα φαβορί. Ωστόσο είναι από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφεραν να φτάσουν στις τελικές δύο οχτάδες. Τότε λοιπόν γιατί; Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα; Τώρα πρέπει να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να περιπλανηθεί στη χώρα των ονείρων. Φανταστείτε ότι γνωρίζετε το αλφάβητό τους και τη γλώσσα τους που είναι οικείο το άκουσμά της —έχει τους συριγμούς των πορτογαλικών, τις αιχμηρότητες των γαλλικών, την ακρίβεια των γερμανικών. Κοιτάξτε τώρα τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σ' ένα νησάκι της Μεσογείου. Ζείτε απέναντι στη Λιβύη και στην Τουρκία αλλά είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, το συγκινησιακό της κέντρο. Έχετε επινοήσει όλα εκείνα τα πράγματα που αφήνουν αδιάφορους τους εμπόρους της παγκοσμιοποίησης αλλά αποτελούν τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινότητας: το θέατρο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τους αγώνες. Κάποιοι τα βλέπουν αυτά αφ' υψηλού όπως βλέπουν αφ' υψηλού και τη μικρή, φτωχή ομαδούλα σας. Λένε και ξαναλένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δικό σας κατόρθωμα στο Euro του 2004, ήταν ένα από τα περίεργα θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας κι ότι το κοντέρ πρέπει να ξεκινήσει απ' το μηδέν. Σίγουρα πήρατε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, νικήσατε τους καλύτερους, επιδείξατε μια μοναδική και απαράμιλλη ψυχραιμία. Σίγουρα. Αλλά θα προτιμούσαν να αρχειοθετήσουν αυτό το συμβάν κάτω από μια στοίβα αναμνήσεων ώστε να λησμονηθεί με την πιο συνειδητή μέθοδο αποσιώπησης. Ωστόσο νά που το βράδυ της Τρίτης μας δώσατε ένα μάθημα από κείνα που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Σ' αυτό το Μουντιάλ όπου οι αμυντικές πεντάδες είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα θεαματικής ανδραγαθίας είχαμε ξεχάσει ότι ο ενθουσιασμός και η αυταπάρνηση μπορούν να κάνουν θαύματα. Τα ευρωπαϊκά έθνη πάτωσαν το ένα μετά το άλλο. Εκτός από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα είμαστε εμείς.
Ο Έλληνας Ζλάταν
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος θέλει άντρες με καρδιά», έψαλε ο Πίνδαρος στους Ολυμπιόνικους. Και θέλει άντρες με ασυνήθιστα ονόματα. Η ομορφιά αυτής της ομάδας ξεκινάει από την ποιητική του ρόστερ: Σωκράτης Παπασταθόπουλος, Παναγιώτης Ταχτσίδης, Κώστας Κατσουράνης, Θεοφάνης Γκέκας μας θυμίζουν τους θρυλικούς Άγγελο Χαριστέα, Αντώνη Νικοπολίδη, Θόδωρο Ζαγοράκη, Ζήση Βρύζα. Φοράνε λοιπόν την ίδια άσπρη στολή με το γαλάζιο σταυρό στο στέρνο και ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ακόμα εκεί για να κρατάει άσβηστη τη φλόγα των ηρώων του 2004. Δέκα χρόνια πέρασαν κι όμως, όπως τότε μισούσαν τον καταραμένο τον Χαριστέα και το προδοτικό του πρόσωπο, έτσι τώρα σε κανέναν δεν αρέσει ο Γιώργος Σαμαράς, αυτή η διαλυμένη φυσιογνωμία κι αυτό το στιλ να παίρνει την μπάλα με ατσαλοσύνη και να την ξαποστέλνει πάντα με τη χάρη μιας κίνησης όχι πολύ όμορφης, αλλά που ήταν στη δεδομένη στιγμή η μόνη σωστή κίνηση για να αιφνιδιαστεί ο αντίπαλος. Στον Σαμαρά δεν ξέρεις αν πρέπει να επαινέσεις τον μεγάλο τεχνίτη που κατεβάζει μια μπάλα απ' τον ουρανό ή τον μεγάλο κομπογιαννίτη που έχει για ταλέντο την τύχη και την ευκαιρία. Μαζί με τους Πίπο Ιντζάγκι, Νταβόρ Σούκερ ή Μίροσλαβ Κλόζε αποτελούν μια μυστική αδελφότητα παικτών που είναι θύματα της μορφής τους, της φυσιογνωμίας τους. Αν είχε λίγη φινέτσα παραπάνω, θα μπορούσες να τον θεωρήσεις τον Έλληνα Ζλάταν ή ένα είδος μελαχρινού γενειοφόρου Έντιν Τζέκο. Έχει όμως πολύ ψηλά κανιά, πολύ φαρδιά πλάτη και λαιμό υπερβολικά άκαμπτο όταν τρέχει ώστε να τολμήσει κανείς να του αποδώσει την παραμικρή κομψότητα. Ο Σαμαράς είναι σταρ στην Celtic και η φανέλα νούμερο 7 στην Εθνική Ελλάδας. Τελεία και παύλα.
Η σωστή ομάδα
Υπάρχουν όμως ομάδες και παίκτες που η προσωπική τους δυναμική υπερβαίνει κατά πολύ τις ικανότητές τους στο παιχνίδι και το ταλέντο τους. Ακριβώς τότε, όταν λείπει το μπρίο, όταν υφίστασαι αγόγγυστα τις κόκκινες κάρτες, όταν σκοντάφτεις στα τείχη της άμυνας και στα μαρκαρίσματα από αντιπάλους με φονικά πρόσωπα, τότε ακριβώς βρίσκεις το ποδόσφαιρο που έπαιζες στη γειτονιά σου, πάνω στην άσφαλτο, που δε σταμάταγες παρά μόνο όταν έπεφτε το σκοτάδι, εκείνο το ποδόσφαιρο όπου πρέπει να μείνεις όρθιος κινδυνεύοντας να σε καταπατήσει ο πιο ψηλός ή ο πιο μεγάλος. Γιατί λοιπόν αφού μοιάζουμε τόσο πολύ με τους Έλληνες δεν αγαπάμε καθόλου τους Έλληνες στο ποδόσφαιρο; Ίσως γιατί μέσα στις λευκές τους στολές και σ΄ αυτό τον τρόπο που νικάνε μόνο και μόνο γιατί δε θέλουν να πεθάνουν, σε αυτό το πείσμα να μην υποκύπτουν στη μόδα και να ζουν πάντα σε καθεστώς καθυστέρησης, βλέπουμε τον πιο αληθινό μας εαυτό, εμείς οι σωστοί. Η ελληνική ομάδα δε θα μας παρουσιάσει κάτι άξιο ζωηρού θαυμασμού ή επευφημίας. Και μόνο η παρουσία της εκφράζει για μας ένα είδος απειλής για τις άψογες διοργανώσεις μας. Αν κάποιες στιγμές οι άλλες ομάδες με τη χάρη μιας κίνησης, ενός γκολ ή μιας σφοδρής συγκίνησης μας κερνάνε ψίχουλα του απόλυτου ή σπίθες ιδιοφυΐας, η Ελλάδα από τη μεριά της δίνει πάντα αυτό μονάχα που υπόσχεται: την αδιαλλαξία και τη θυσία. Ποτέ δεν είχε άλλες φιλοδοξίες από μια μάχη δίχως έλεος. Δίχως κανένα έλεος για τους άλλους ούτε για τον εαυτό της.
Ο θυμός του Σαμαρά
Δύο τραυματισμοί στα είκοσι λεπτά, δύο δοκάρια οριζόντια, ένα κάθετο, η ισοφάριση από την Ακτή Ελεφαντοστού μέσα σε δέκα λεπτά από τη λήξη του αγώνα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από 30 χρόνια: η Ελλάδα πήγαινε στα ίσα για αποκλεισμό. Επιτέλους, τι ανακούφιση. Όμως στο βάθος όλοι ξέραμε. Αυτό το παιχνίδι ήταν δικό τους, η Ελλάδα θα κέρδιζε. Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος, να ακουστεί το «ο κύβος ερρίφθη»! Ενορατικά είχαμε μαντέψει ότι οι συνθήκες αυτής της αναμέτρησης οδηγούσαν στην εποποιία και στην κάθαρση. Όπως στις ραψωδίες του Ομήρου οι θεοί συνεδρίαζαν εκτάκτως και ο Δίας απαιτούσε να μείνουν ουδέτεροι αλλά αυτοί τελικά δεν κατάφερναν να συγκρατηθούν και να μη λάβουν μέρος στη μεγαλειώδη σύρραξη ευνοώντας τους εκλεκτούς τους. Οι Έλληνες θα κέρδιζαν στο τέλος, το ξέραμε. Ένας από μηχανής θεός θα τους λυπόταν στο τέλος αυτής της σκληρής δοκιμασίας και θα κατέβαινε στο γήπεδο στο πλευρό τους. Ήταν ο Δίας. Έλαβε τη μορφή ενός σφυρίγματος. Τότε στο 93ο λεπτό ο Γιώργος Σαμαράς πήρε την μπάλα, την απίθωσε στο σημείο του πέναλτι και ακούμπησε τις παλάμες του στους γοφούς πριν εκτοξεύσει τη χαριστική βολή δίχως ίχνος δισταγμού. Ύστερα σχεδίασε με τα δάχτυλά του το σχήμα μιας καρδιάς για να υπενθυμίσει στο κοινό ότι οι άνθρωποι κερδίζουν τις νίκες κι όχι οι θεοί. Όσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα».
Δημοσιεύτηκε στο "Χωνί"

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Τσίπρας: Αν ψάχνετε απάντηση στο δίλημμα πατριωτισμός ή διεθνισμός, κοιτάξετε τον Γλέζο

«Ο Γλέζος δεν είναι ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος, ούτε ακτιβιστής. Ο Γλέζος είναι ο Γλέζος. Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος.  Πεισματάρης, αποφασιστικός, μαχητικός αλλά ταυτόχρονα και γήινος, προσιτός, ανοιχτός. Είναι ένας σπάνιος συνδυασμός», ανέφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στην παρουσίαση του βιβλίου που φέρει την υπογραφή της νέας περιφερειάρχου Αττικής Ρένας Δούρου, «Μια κουβέντα με τον Γλέζο».
Τον Μανώλη Γλέζο «δεν μπορείς να τον συγκρίνεις με κάτι άλλο, ούτε να του αποδώσεις κάποια ιδιότητα.  Φαίνεται ότι το καλούπι από το οποίο τον έφτιαξαν έχει καταστραφεί. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα. Είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινάει ο αναγνώστης του βιβλίου», ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας και πρόσθεσε:
«Αν η αριστερά βασανίζεται δεκαετίες απο το δίλημμα πατριωτισμός ή διεθνισμός, δεν χρειάζεται να χαλάει τον χρόνο της σε ατελείωτες συζητήσεις.  Αρκεί να κοιτάξει τον Μανώλη Γλέζο για να συνειδητοποιήσει οτι τα δύο αυτά πράγματα συνδέονται διαλεκτικά, αρκεί να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου και την ταυτότητά σου».
Ο Αλέξης Τσίπρας στάθηκε ιδιαίτερα στην «εκπληκτική αμεσότητα» του Μανώλη Γλέζου και στο «πόσο εφηβικά ανήσυχο είναι το μυαλό του και η σκέψη του». «Σε πόσα πράγματα ταυτόχρονα μπορεί να αναφέρεται:  Από τον Όμηρο μέχρι την διαχείριση υδάτινων πόρων, και από την γλωσσολογία μέχρι τον σοσιαλισμό με δημοκρατία», πρόσθεσε. Επιπλέον υπογράμμισε την προσήλωση του Μανώλη Γλέζου στην υπόθεση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και στον αγώνα του για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
«Αναλογίζομαι διαβάζοντας το βιβλίο ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ησύχασε ποτέ.  Από τη κατοχή και την αντίσταση στον εμφύλιο και στα ξερονήσια, στη μάχη για τη λευτεριά.  Και από τα ξερονήσια στη παρανομία και στους πολιτικούς και λαϊκούς αγώνες της μετεμφυλιακής περιόδους και μετά πάλι στις φυλακές και στην αντιδικτατορική πάλη, στη μάχη για τη δημοκρατία.  Και από την αντιδικτατορική πάλη στα χρόνια της μεταπολίτευσης στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη. Και αργότερα, στην εποχή του κινήματος κατά της νεοφιλελεύθερης  παγκοσμιοποίησης – της παγκοσμιοκρατίας όπως την αποκαλεί ο ίδιος, στον αγώνα για την ισότητα και την αλληλεγγύη των λαών. Όλα αυτά τα χρόνια βαδίζει πάντα στην πρώτη γραμμή των κινημάτων», ανέφερε μεταξύ άλλων.
Καταλήγοντας συνεχάρη και τη Ρένα Δούρου, όπως είπε, «αυτή τη φορά όχι για το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά για το βιβλίο που μας παραδίδει». «Και να τη συγχαρώ εκ μέρους της γενιάς μας γιατί  με το βιβλίο αυτό κατάφέρνει να ανοίγει δρόμους στην σκέψη του αναγνώστη αλλά και  ταυτόχρονα να αποδώσει στον Μανώλη Γλέζο, την τιμή που του αξίζει απο τις νεώτερες γενιές.  Και το καταφέρνει με τον τρόπο που έπρεπε, καθώς όπως όλοι γνωρίζετε ο Μανώλης είναι πολύ δύσκολος με τις τιμές.  Της ευχόμαστε να είναι πάντα έτσι δημιουργική και δυναμική, και να πετύχει στα νέα της καθήκοντα».