Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

Πηγή: s10
Όταν το ΔΝΤ «επισκέπτεται» μία χώρα, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ - το αποτέλεσμα για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: η απόλυτη καταστροφή της.

Είναι πραγματικά απίστευτο, δεν είναι εύκολο δηλαδή να κατανοήσει κανείς το πώς κατάφερε η Πολιτική μίας τόσο πλούσιας χώρας, όπως η Ελλάδα, να την οδηγήσει στην αδυναμία πληρωμών των οφειλών της - από εκεί, αμέσως μετά, χωρίς ουσιαστικά την παραμικρή προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης δανεισμού (την οποία μόνοι μας προκαλέσαμε), στα νύχια του ΔΝΤ. Πόσο μάλλον όταν η «διαχείριση» του ελάχιστου συγκριτικά συνολικού χρέους της, δημοσίου και ιδιωτικού, ήταν κάτι παραπάνω από εφικτή – όπως έχει πρόσφατα επισημάνει ακόμη και η τράπεζα των τραπεζών. 

Είναι εμφανές λοιπόν ότι, η Ελλάδα έχει, από δεκαετίες τώρα, ένα τεράστιο «έλλειμμα διακυβέρνησης», το οποίο δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της εκάστοτε ηγετικής της ομάδας. Για παράδειγμα, η Εθνική Τράπεζα, όπως πολλές άλλες εταιρείες και χώρες, ανεξάρτητα από τον όποιο διευθύνοντα σύμβουλο της, επιτυγχάνει συνήθως τα καλύτερα αποτελέσματα - συγκριτικά με τα υπόλοιπα Ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αυτό οφείλεται προφανώς στο υγιές ευρύτερο στελεχιακό δυναμικό της, το οποίο λειτουργεί από μόνο του εξαιρετικά επιτυχημένα. Δυστυχώς, εδώ ακριβώς αποτυγχάνει διαχρονικά η χώρα μας, η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν διαθέτει ανάλογο «κρατικό μηχανισμό» - γεγονός που μας οδηγεί στο «οδυνηρό συμπέρασμα» ότι, μόνο η «δημιουργική καταστροφή» του υφιστάμενου μηχανισμού, ενδεχομένως με τη βοήθεια της «χρεοκοπίας», θα μπορούσε να «επιφέρει» την απαιτούμενη αλλαγή του.       

Ειδικότερα, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλύσει σχετικά εύκολα τα προβλήματα της, εάν η ηγεσία της είχε αντιληφθεί έγκαιρα τους κινδύνους (ίσως ακόμη δεν είναι πολύ αργά), με την εξής απλή «διαδικασία»:

Με τις προβλέψεις 2010 (Πίνακας Ι), το δημόσιο χρέος θα ήταν περίπου 129% του ΑΕΠ - οπότε το ιδιωτικό 123% του ΑΕΠ (240 δις € ΑΕΠ). Εάν λοιπόν οι Έλληνες επιχειρηματίες (τράπεζες κλπ) επένδυαν το 40% του ΑΕΠ σε κρατικά περιουσιακά στοιχεία, τότε το δημόσιο χρέος θα περιοριζόταν στο 89% του ΑΕΠ - ενώ το ιδιωτικό θα αυξανόταν στα 163% του ΑΕΠ (στα επίπεδα του Καναδά).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό – Προβλέψεις 2010

Χώρα	Συνολικό Χρέος*	Δημόσιο Χρέος**	Ιδιωτικό Χρέος
Ελλάδα	252%	128,90	123,1%
Γερμανία	285%	76,70	208,3%
Ιταλία	315%	116,70	198,3%
Γαλλία	323%	82,50	240,5%
Πορτογαλία	323%	84,60	238,4%
Μ. Βρετανία	466%	80,00	386,0%

Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

*    Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό

**   Πρόβλεψη 2010, από τις αρχές του έτους

Σημείωση: Στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με το δημόσιο, η αξία των παγίων περιουσιακών στοιχείων προσμετρείται στο ενεργητικό, «μειώνοντας» το παθητικό – οπότε το συγκριτικό με την Ελλάδα συνολικό χρέος άλλων κρατών είναι πρακτικά μεγαλύτερο, από αυτό που φαίνεται στον Πίνακα Ι.

Σε μία τέτοια περίπτωση, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν σχετικά ικανοποιητική, χωρίς καμία ουσιαστική διαφοροποίηση, οπότε η πιστοληπτική της ικανότητα (αξιολόγηση) θα παρέμενε σε φυσιολογικά επίπεδα. Επομένως, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα δανεισμού ή «εμπλοκής» του ΔΝΤ στα εσωτερικά της – πόσο μάλλον εάν απευθυνόταν για δανεισμό σε νέες «πηγές» (Κίνα, Ρωσία, Αραβία κλπ), ως όφειλε, αν μη τι άλλο για τη διασπορά των κινδύνων.

Η ανάληψη βέβαια χρέους (επενδύσεις, ανάπτυξη) εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, προϋποθέτει την εμπιστοσύνη του απέναντι στο κράτος – όπως διαπιστώνεται από τη Γαλλία, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι τριπλάσιο του δημοσίου (στην Ελλάδα, το ιδιωτικό χρέος είναι χαμηλότερο του δημοσίου). Η εμπιστοσύνη όμως αυτή δεν υπάρχει στη χώρα μας (κρίση εμπιστοσύνης), με την αποκατάσταση της να αποτελεί τη μεγαλύτερη φροντίδα όποιας κυβέρνησης θα επιθυμούσε πραγματικά να οδηγήσει την Ελλάδα στη θέση που της αξίζει.     

Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη και η Ελλάδα οδηγήθηκε στο ΔΝΤ χωρίς καν να ερωτηθούν οι Πολίτες της, καθώς επίσης χωρίς να ενημερωθούν προηγουμένως για τις «εγκληματικές» τακτικές του – οι οποίες συνήθως οδηγούν σε έναν θανατηφόρο στασιμοπληθωρισμό, σε απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας και σε πολλά άλλα «δεινά». Κατ’ επέκταση, είναι «φύσει» αδύνατον να εμπιστευθεί κανείς ένα «σύστημα εξουσίας» το οποίο, παρά το ότι ψηφίζεται με κριτήριο το υποβληθέν πρόγραμμα διακυβέρνησης, είναι τόσο «αντιδημοκρατικό», τόσο υπερβολικά απολυταρχικό καλύτερα, που δεν τηρεί ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – «υπεξαιρώντας» εμφανώς την ψήφο των Πολιτών της χώρας του, καθώς επίσης τη στήριξη των στελεχών του.    

Σημειώνοντας ότι η Αργεντινή, μετά από αρκετά χρόνια λεηλασίας της από το ΔΝΤ, υπό την ηγεσία ενός «ενδοτικού» πρωθυπουργού, οδηγήθηκε τελικά στη χρεοκοπία, παραθέτουμε μέρος παλαιότερου άρθρου μας, σε σχέση με τα αποτελέσματα της εισβολής των συνδίκων του διαβόλου στην πάμπλουτη Βραζιλία.    

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

Η Βραζιλία  (άρθρο μας), η 8^η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, αναζητώντας λύση στα «δανειακά» της προβλήματα, «αναγκάσθηκε» να αποδεχθεί τη «βοήθεια» του ΔΝΤ. Έναντι αυτής της βοήθειας, η κυβέρνηση της χώρας ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει ένα αυστηρό πρόγραμμα εξοικονόμησης πόρων, περιορίζοντας το έλλειμμα του προϋπολογισμού της από το 8,1% του ΑΕΠ το 1998, στο 4,7% το 1999 – ήτοι κατά 3,4% μέσα σε ένα έτος (η Ελλάδα σήμερα έχει συναινέσει σε πολύ μεγαλύτερο περιορισμό των ελλειμμάτων της). Για να μπορέσει να επιτύχει κάτι τέτοιο, ο υπουργός οικονομικών παρουσίασε ένα πρόγραμμα, το οποίο προέβλεπε αυξήσεις φόρων, μειώσεις δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης την αναμόρφωση του κρατικού συστήματος συντάξεων – όπως πρόσφατα ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας. 

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας, «μεταφέροντας» τη συμφωνία με το ΔΝΤ στους Πολίτες της χώρας, ισχυρίσθηκε, μεταξύ άλλων, ότι, η οικονομική πολιτική των επομένων ετών θα ήταν κυρίως προς όφελος των ασθενέστερων εισοδηματικών τάξεων (σίγουρα κάτι μας θυμίζει αυτό). Εν τούτοις, σύμφωνα με το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε, το 40,5% των συνολικών μειώσεων του προϋπολογισμού αφορούσε τον κοινωνικό τομέα – δηλαδή, μειώσεις στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας κλπ (οι μειώσεις των δαπανών των υπουργείων στην Ελλάδα, με βάση τον προϋπολογισμό του 2011, είναι μηδενικές). 

Ένας από τους βασικούς πυλώνες του περιορισμού των δαπανών στον κοινωνικό τομέα, ήταν το πρόγραμμα που εγγυόταν ένα ελάχιστο κρατικό εισόδημα, στις οικογένειες χωρίς καθόλου οικονομικούς πόρους. Ο αριθμός των οικογενειών, οι οποίες θα λάμβαναν την ελάχιστη οικονομική βοήθεια το 1999, έπρεπε να μειωθεί δραστικά – από τις 14,8 εκ. οικογένειες το 1998, στις 2,5 εκ. οικογένειες το 1999 (δηλαδή, από 12.300.000 οικογένειες αφαιρέθηκε εντελώς το κρατικό επίδομα, αναγκάζοντας τες να καταλήξουν στο δρόμο)  

Ένα δεύτερο σημαντικό «συστατικό» του προγράμματος της κυβέρνησης, ήταν η  αναμόρφωση του συστήματος των κρατικών συντάξεων (μειώσεις). Ένα τρίτο «μέτρο» ήταν οι αποδέσμευση των μισθών όλων των εργαζομένων από τον ετήσιο τιμάριθμο, με την αιτιολογία ότι «αναθέρμαιναν» τον πληθωρισμό, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, καθώς επίσης η μαζική απόλυση δημοσίων υπαλλήλων: «Ένα αναγκαίο κακό», σύμφωνα με την τότε κυβέρνηση, «με στόχο τη μείωση των δαπανών – πόσο μάλλον αφού η αυξημένη ανεργία, περιορίζει τις πληθωριστικές πιέσεις» (σίγουρα κάτι μας θυμίζει αυτό).      

Με σκοπό την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, ο οποίος είχε τοποθετηθεί από το ΔΝΤ, καθώς επίσης τον περιορισμό των δαπανών του δημοσίου, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αυξήσει το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού (έσοδα, αφαιρουμένων των εξόδων, χωρίς τόκους), από το 0,5% του ΑΕΠ το 1998, στα 1,8% του ΑΕΠ το 1999. Περαιτέρω, ανέλαβε την ευθύνη για την επίτευξη μακροοικονομικής σταθερότητας, για αντιπληθωριστική νομισματική πολιτική, για «απελευθέρωση» των αγορών της στο εξωτερικό (στις αμερικανικές ή ευρωπαϊκές πολυεθνικές), για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων κλπ (επίσης κάτι θα πρέπει να μας θυμίζει). 

Φυσικά, η παγίδα ρευστότητας, στην οποία είχε οδηγηθεί ο ιδιωτικός τομέας της χώρας, δεν «επέτρεψε» τη μείωση των επιτοκίων των τραπεζών της (λόγω της αυξημένης ζήτησης κεφαλαίων, απέναντι σε μειωμένη προσφορά), τα οποία παρέμειναν σε επίπεδα πέριξ του 40% (η επίδραση στην οικοδομική δραστηριότητα είναι προφανής – πόσο μάλλον, αφού τα επιτόκια των καταναλωτικών δανείων κυμαίνονταν μεταξύ 150% και 250%). Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι στην Ελλάδα, λόγω συμμετοχής της στην Ευρωζώνη, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο – τα αποτελέσματα είναι όμως τα ίδια, αφού οι τράπεζες δεν αυξάνουν μεν τα επιτόκια σε τέτοιο βαθμό, αλλά δεν δανείζουν τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Βέβαια, κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, ήταν αδύνατον να ανταγωνισθούν οι βραζιλιάνικες επιχειρήσεις τις ξένες πολυεθνικές οι οποίες, δανειζόμενες με τα επιτόκια των χωρών προέλευσης τους, άλωσαν στην κυριολεξία όλους τους κερδοφόρους κλάδους της βραζιλιάνικης οικονομίας (οι «τοπικές» επιχειρήσεις χρεοκόπησαν η μία μετά την άλλη, υπό το βάρος των επιτοκίων – στην Ελλάδα θα συμβεί το ίδιο, λόγω αδυναμίας δανεισμού των επιχειρήσεων). 

           

Το 2001, λιγότερο από τρία χρόνια μετά την παροχή του δανείου εκ μέρους του ΔΝΤ, στις μεγαλουπόλεις της νοτιοανατολικής πλευράς και του κέντρου της Βραζιλίας, είχε ξεσπάσει ένας απίστευτος «ταξικός» πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος δηλαδή τεραστίων διαστάσεων - με 40.000 θύματα συμπλοκών και πολυάριθμους βίαιους θανάτους. Το 90% της βίας, η οποία είχε καταλάβει τη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα της εξτρεμιστικής φτώχειας, στην οποία είχε «υποχρεωθεί» ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού - μόλις το 10% καταλογιζόταν στο οργανωμένο, διεθνές έγκλημα.

Στο Sao Paulo, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες μετακινιόντουσαν μόνο με ελικόπτερα, ενώ οι απλά ευκατάστατοι πολίτες, με αλεξίσφαιρες λιμουζίνες. Ιδιωτικοί αστυνομικοί, με στρατιωτική εκπαίδευση και οπλισμό, καθώς επίσης τείχη ύψους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων, προστάτευαν τις πολυτελείς κατοικίες, ενώ ακόμη και η πρόσκληση επίσκεψης ενός φίλου της ανώτερης εισοδηματικής τάξης της χώρας, ισοδυναμούσε με πολεμική εκστρατεία.

Για να φτάσει δηλαδή κανείς στο σπίτι κάποιου φίλου του, για να χρησιμοποιήσει τον ανελκυστήρα ή για να εισέλθει σε κάποιον όροφο, ήταν απαραίτητη η γνώση και η χρήση μίας σειράς μυστικών κωδικών, μέσω των οποίων προστατευόταν οι χώροι διαμονής των ευκατάστατων πολιτών. Όλες οι πόρτες των σπιτιών ήταν ειδικά ασφαλισμένες, καλυμμένες με ανθεκτικά μέταλλα και πολλαπλές κλειδαριές, ενώ ακόμη και η μεσαία εισοδηματική τάξη ζούσε σε διαμερίσματα που θύμιζαν χρηματοκιβώτια.

Το 2002, έτος χρεοκοπίας της Αργεντινής (άρθρο μας), σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, από τα 173 εκ. των Βραζιλιάνων, τα 22 εκ. ζούσαν σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης (με βάση την αντιπολίτευση 45 εκ., ενώ κατά την εκκλησία 55 εκ. πολίτες – πάνω από το 30% του πληθυσμού!). Εξαθλίωση σήμαινε χρόνιο, «βαρύ» υποσιτισμό, ο οποίος οδηγούσε στην ανικανότητα, στην πλήρη αναπηρία και στο θάνατο. Στη Βραζιλία ίσχυε τότε η παροιμία: «Η πείνα κυριαρχεί στα Βόρεια της χώρας – όχι στο Νότο, επειδή εκεί βρίσκονται τα σκουπίδια των πλουσίων».   

Στο κέντρο του Sao Paulo, στα σκαλοπάτια του καθεδρικού ναού, συναντούσε κανείς εκατοντάδες φτωχούς και πεινασμένους οι οποίοι, με το άδειο βλέμμα του χρόνια άνεργου, έψαχναν απεγνωσμένα στα σκουπίδια, βυθίζοντας το κεφάλι και τα χέρια τους στις βρώμικες πλαστικές σακούλες, για να βρουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί, σαπισμένα λαχανικά, κόκαλα ή άλλα υπολείμματα τροφών. Η ανώτερη «τάξη» της μεγαλύτερης πόλης της Βραζιλίας έγινε ακόμη πιο πλούσια, με αποτέλεσμα οι τενεκέδες των σκουπιδιών της να είναι γεμάτοι - επιτρέποντας στην πληθώρα των φτωχών να αναζητούν εκεί έναν τρόπο παραμονής τους στη ζωή.

Εκείνη την εποχή, το έτος 2001, το εξωτερικό χρέος της χώρας αντιστοιχούσε στο 52% του ΑΕΠ, ενώ οι ληξιπρόθεσμοι τόκοι ήταν της τάξης του 9,5% επί του ΑΕΠ. Τον Αύγουστο του 2001, η κυβέρνηση της Βραζιλίας παρακάλεσε γονατιστή ακόμη μία φορά το ΔΝΤ για τη χορήγηση ενός νέου δανείου. Το αίτημα της έγινε αποδεκτό από το «συνδικάτο του διαβόλου», φυσικά με την υπογραφή ενός νέου «μνημονίου υποτέλειας», το οποίο της χορήγησε, για δεύτερη φορά μετά το 1998, 15 δις $ με επιτόκιο 7,5%.

Στη συνέχεια, ο υπουργός οικονομικών της Βραζιλίας εμφανίσθηκε χαρούμενος σε όλα τα ΜΜΕ, ανακοινώνοντας την «επιτυχή» έκβαση των διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ και ζητώντας από τους πολίτες νέες θυσίες - απαραίτητες για να ξεφύγει η χώρα από τη χρεοκοπία (μάλλον και αυτό κάτι μας θυμίζει). Το ΔΝΤ φυσικά, απαίτησε ακόμη μία φορά μεγάλες περικοπές στις δαπάνες του προϋπολογισμού, στους τομείς της Παιδείας, και της Υγείας – οι φορολογικές ελαφρύνσεις των υψηλών εισοδηματικών τάξεων παρέμειναν ως είχαν.

Στην περίπου οκταετή «θητεία» μίας κυβέρνησης (1994-2002), αποτελούμενης χωρίς καμία αμφιβολία από τα ικανότερα άτομα της προικισμένης με τεράστιο ορυκτό και λοιπό πλούτο χώρας, εκποιήθηκε σχεδόν το σύνολο των κερδοφόρων, δημοσίων επιχειρήσεων της. Μοναδική εξαίρεση η εθνική εταιρεία Petrobras (κάτι σαν τη δική μας ΔΕΗ σήμερα), η οποία παρέμεινε στην ιδιοκτησία του κράτους, χάρη στις τεράστιες «αμυντικές» προσπάθειες των εργαζομένων της.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, αιτιολόγησε ως εξής τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων: «Οι κρατικές εταιρείες μας είναι υγιείς και εξαιρετικά κερδοφόρες. Θα χρησιμοποιήσουμε τα έσοδα από την πώληση τους, για να ελαφρύνουμε τα βάρη του λαού της Βραζιλίας, οδηγώντας τον στην ανάπτυξη» (τα ίδια υπόσχεται και η δική μας ηγεσία σήμερα). 

Το αποτέλεσμα ήταν να πουληθούν πράγματι όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, σε σχετικά συμφέρουσες τιμές για το κράτος. Όμως, τα δισεκατομμύρια δολάρια που εισπράχθηκαν, χάθηκαν στην κυριολεξία στον αέρα. Όπως υποθέτουν οι ειδικοί, ένα μέρος από αυτά χρησιμοποιήθηκε πράγματι για να καλύψει τα «παραδοσιακά» ελλείμματα του προϋπολογισμού. Ένα άλλο μεγάλο μέρος όμως, κατευθύνθηκε στο εξωτερικό – στους ιδιωτικούς λογαριασμούς υπουργών, δικαστών, στρατιωτικών, υψηλόβαθμων δημοσίων λειτουργών και τραπεζιτών.

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε ίσως να προσθέσουμε, για αυτούς που πιθανότατα θα ισχυρισθούν πως η Βραζιλία σήμερα ξεπέρασε τα προβλήματα της (χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας), το γεγονός ότι είναι το κράτος με τη μεγαλύτερη «διάσταση» εισοδημάτων πλούσιων-φτωχών στον αναπτυσσόμενο και ανεπτυγμένο πλανήτη, πως το μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της το 2007 ήταν 9.700 $ (30.500 $ στην Ελλάδα), ενώ το 31% του πληθυσμού της (άνω του 50% για την εκκλησία) συνεχίζει να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Επί πλέον ότι, οι πολυεθνικές είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι της οικονομίας, ενώ ο τρόμος συνεχίζει να βασιλεύει, «στεγαζόμενος» στα τεράστια γκέτο με τους εξαθλιωμένους, πάμπτωχους Βραζιλιάνους.          

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ

Υποθέτοντας ότι όλα όσα συνέβησαν στη Βραζιλία δεν είναι μακριά από αυτά που θα συμβούν πολύ σύντομα στην Ελλάδα, εάν παραμείνουμε «υποτελείς» του ΔΝΤ, θεωρούμε σκόπιμη την εξέταση της χρεοκοπίας, σαν μία από τις ελάχιστες πλέον επιλογές μας. Όσον αφορά λοιπόν αυτήν την «εναλλακτική δυνατότητα», ουσιαστικά θα ήταν το ίδιο σαν να αναρωτιόμαστε, εάν θα ήταν προτιμότερος ο δρόμος της Αργεντινής ή της Βραζιλίας: η πτώχευση δηλαδή ή τα αυστηρά μέτρα εξοικονόμησης πόρων - σύμφωνα με την Οικονομία βέβαια, για την οποία αυτό που έχει σημασία δεν είναι εάν ένα «εγχείρημα» είναι καλό ή όχι (θα ήταν αδιανόητο να υποστηρίξει κανείς ότι η χρεοκοπία είναι καλή), αλλά εάν είναι καλύτερο από κάποιο άλλο.

Σχετικά με την Ελλάδα λοιπόν, φαίνεται ότι η επίσημη ανακοίνωση της πτώχευσης της, εκ μέρους της κυβέρνησης της, θα κόστιζε πάρα πολλά στη χώρα μας – αφού, χωρίς καμία αμφιβολία, τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας ενός κράτους στην Οικονομία του, είναι καταστροφικά. Αμέσως μετά ακολουθεί

(α)  μία πολύ μεγάλη τραπεζική κρίση (οι τράπεζες είναι συνήθως αυτές που κατέχουν σημαντικό μέρος των ομολόγων δημοσίου, τα οποία υποχρεούνται να «αποσβέσουν»),

(β)  μία εκτεταμένη οικονομική κρίση (η εσωτερική ζήτηση μειώνεται, οι επενδυτές αποσύρουν μαζικά το σύνολο των χρημάτων τους, η παραγωγή συρρικνώνεται, ο πληθωρισμός «καλπάζει» - εάν η χώρα έχει το δικό της νόμισμα και «τυπώνει», διαφορετικά οι τιμές καταρρέουν - το χρηματιστήριο απαξιώνεται, η αγορά των ακινήτων επίσης, λόγω απουσίας αγοραστών κλπ), καθώς επίσης

(γ)  μία νομισματική κρίση (οι ξένοι επενδυτές «αποφεύγουν» για μεγάλο χρονικό διάστημα τη «χρεοκοπημένη» Οικονομία).         

Ή χρεοκοπία ενός κράτους σημαίνει πρακτικά για τους Πολίτες του τη μείωση των αποταμιεύσεων τους, επειδή είναι πιστωτές του κράτους τους (κάτοχοι ομολόγων δημοσίου), καθώς επίσης την περιορισμένη ανάληψη από τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους – επειδή, για κάποιο χρονικό διάστημα, δεσμεύονται από το κράτος. Εάν βέβαια υποχρεώνονταν να επιστρέψουν στο παλαιό νόμισμα (ισχύει μόνο για τις χώρες της Ευρωζώνης και για τους λογαριασμούς σε συνάλλαγμα), τότε οι δεσμευμένες καταθέσεις τους θα εξανεμίζονταν, από τον πληθωρισμό που θα μεσολαβούσε μέχρι να απελευθερωθούν – ενώ το «συνάλλαγμα» θα μετατρεπόταν στο νέο νόμισμα, με έναν ορισμένο δείκτη ανταλλαγής (είναι ένας από τους βασικούς λόγους, για τον οποίο είμαστε αντίθετοι με την έξοδο μας από την Ευρωζώνη).

Τα δάνεια των ιδιωτών και επιχειρήσεων θα ακολουθούσαν την ίδια διαδικασία, αλλά θα ήταν δύσκολο να αποπληρωθούν - λόγω της πιθανότατης αύξησης των επιτοκίων, της ανεργίας και της απώλειας της αξίας των περιουσιακών στοιχείων (αν και τα περισσότερα που θα μπορούσαν να συμβούν δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν, αφού στηρίζονται σε αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης).          

Η έμμεση επιβάρυνση των Πολιτών όμως από τα καταστροφικά αποτελέσματα στην Οικονομία του κράτους (τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ) είναι πολύ πιο επώδυνη - κυρίως λόγω της υψηλής ανεργίας που ακολουθεί, της αδυναμίας εισαγωγών (ειδικά του πετρελαίου, όπως και των προϊόντων που δεν παράγονται τοπικά), της περιορισμένης δυνατότητας πληρωμής των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, καθώς επίσης της απώλειας πολλών κοινωνικών παροχών (παιδεία, υγεία κλπ), τις οποίες απολάμβαναν μέχρι τότε.

Εν τούτοις, η πτώχευση αποτελεί μία από τις διάφορες «λύσεις» που υπάρχουν, οπότε θα έπρεπε να εξετασθεί πάρα πολύ σοβαρά. Φυσικά δεν είναι ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο «αναξιοπρεπής» για μία χώρα, σε σχέση με την προσφυγή της στο ΔΝΤ – είναι δυστυχώς μία ανάλογη «λύση ανάγκης».

Σύμφωνα πάντως με τον Πίνακα II που ακολουθεί, η στάση πληρωμών της χώρας μας, το αργότερο το 2014 (τρία χρόνια μετά την εισβολή του ΔΝΤ, όπως συνέβη με την Αργεντινή), είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί - εάν δεν μεσολαβήσει μία σημαντική διαγραφή δημοσίων χρεών, σε συνδυασμό με την αναδιάρθρωση των υπολοίπων (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, με χαμηλά επιτόκια).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: ΑΕΠ, ύφεση, έλλειμμα και δημόσιο χρέος σε εκ. € - προβλέψεις

Μεγέθη/έτη	2009	2010	2011	2012	2013	2014
ΑΕΠ*	237.494	226.806	217.734	213.379	209.112	213.294
Ύφεση %**		-4,5%	-4,0%	-2,0%	-2,0%	2,1%
‘Έλλειμμα %**	-15,4%	-9,5%	-8,5%	-7,5%	-6,5%	-5,5%
‘Έλλειμμα	36.574	21.546	18.507	16.003	13.592	11.731
Δημ. Χρέος***	298.524	340.680	359.189	375.192	388.784	400.514
Δημ. Χρέος/ΑΕΠ	125%	150%	164%	176%	185%	188%

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Είναι μάλλον απίθανο να μπορέσει σήμερα ένα κράτος να δανεισθεί από τις αγορές με βιώσιμο επιτόκιο, όταν τα χρέη του υπερβαίνουν το 150% του ΑΕΠ του.

* ΑΕΠ «αποπληθωρισμένο» – χωρίς δηλαδή το φορολογικό ή άλλο πληθωρισμό, αλλά αφαιρούμενης της ύφεσης εξ ολοκλήρου

** Υπολογισμοί – υποθέτουμε ότι η σημερινή ύφεση είναι σχετικά περιορισμένη, λόγω της κατανάλωσης με τη συμμετοχή των αποταμιεύσεων (οι οποίες συνεχώς μειώνονται)

*** Δημόσιο χρέος 2009 και 2010 από το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2011

Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή δεν υπάρξει διαγραφή χρεών, είναι κατά την άποψη μας άνευ σημασίας οι θυσίες που απαιτούνται από τους Πολίτες. Απλούστατα, τρία χρόνια αργότερα θα οδηγηθούμε μάλλον «πεινασμένοι» στη χρεοκοπία, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, ρεζέρβες, εργασία και αποταμιεύσεις - αφού το ΔΝΤ  προηγουμένως θα έχει λεηλατήσει τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα της Οικονομίας μας.   

Αντίθετα, εάν η Ελλάδα επέλεγε τη στάση πληρωμών, τότε θα διαπραγματευόταν τουλάχιστον τον περιορισμό των υφισταμένων χρεών της - με πιθανότερο αποτέλεσμα τη μείωση τους κατά 50-70%, καθώς επίσης το ξεκίνημα της οικονομίας της από ένα καινούργιο σημείο. Τότε, η ζημία θα επιβάρυνε κυρίως τους πιστωτές της - οι οποίοι έχουν  κερδίσει ήδη πάρα πολλά, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τις αδυναμίες της.

Επομένως, σχετικά λιγότερο τους Πολίτες της, οι οποίοι δεν θα ήταν πλέον αναγκασμένοι να υπερφορολογηθούν ή να εκποιήσουν το δημόσιο πλούτο της χώρας τους, για να εξοφλήσουν τα λάθη (σπατάλη, διαφθορά, κακοδιαχείριση) των προηγουμένων κυβερνήσεων τους. Αρκεί φυσικά να μην συνέχιζαν να κάνουν τα ίδια λάθη, όπως μάλλον συνέβη στην Αργεντινή.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

    

Εξετάζοντας εν πρώτοις τα ενδεχόμενα «πλεονεκτήματα» της εξόδου από την Ευρωζώνη ενός κράτους-μέλους, διαπιστώνουμε ότι θα ήταν κυρίως «νομισματικής φύσης» (υποτίμηση του νέου νομίσματος, λόγω «εκτύπωσης» χρημάτων για την πληρωμή μισθών ή συντάξεων, αύξηση των εξαγωγών ένεκα της μείωσης των τιμών κλπ). Θα μπορούσαμε επίσης να προσθέσουμε και τις δυνατότητες δανεισμού του «εξερχόμενου» μέλους από την Ε.Ε., ενώ θα υπήρχαν και διάφορα άλλα οφέλη (ισοτιμία ανταλλαγής νομίσματος με Ευρώ, κερδοφόρα «ανταλλαγή» ομολόγων κλπ), που θα προέκυπταν κυρίως από τη διαπραγμάτευση της «εξόδου» με την Ε.Ε.

Όμως, τα μειονεκτήματα της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη είναι το λιγότερο καταστροφικά. Κατά την άποψη μας, ισοδυναμεί στην κυριολεξία με την καταδίκη της σε θανατική ποινή – με την εν ψυχρώ εκτέλεση της. Ακόμη και η προοπτική, η διαφαινόμενη πιθανότητα δηλαδή της εξόδου μίας χώρας από τη ζώνη του Ευρώ, θα δημιουργούσε από πολύ πριν τεράστιες πιέσεις (πωλήσεις) στις αγορές κρατικών ομολόγων, γεγονός που θα είχε σαν αποτέλεσμα μία υπερβολική άνοδο των επιτοκίων τους (spread - πτώση της αγοραστικής τους αξίας).

Οι παγκόσμιες χρηματαγορές θα αξιολογούσαν πολύ δυσμενέστερα τον κίνδυνο χρεοκοπίας και θα δυσκόλευαν κατά πολύ την παροχή νέων δανείων στο «εξερχόμενο» κράτος (αγορά καινούργιων ομολόγων του δημοσίου). Επί πλέον, είναι σχεδόν βέβαιη η συνεχής υποτίμηση του εθνικού νομίσματος της χώρας που εξέρχεται, με καταστροφικές συνέπειες για τις τράπεζες και τους εισαγωγείς της οι οποίοι, συμβεβλημένοι σε όρους Ευρώ, θα βρισκόταν αντιμέτωποι με τεράστιες διακυμάνσεις της ισοτιμίας του εθνικού τους νομίσματος - γεγονός που θα τους δημιουργούσε δυσανάλογες ζημίες, προβλήματα ρευστότητας κλπ.

Επίσης για τους Πολίτες της, αφού μία υποτίμηση της τάξης του 40% θα μείωνε τους πραγματικούς μισθούς ανάλογα – για παράδειγμα, τα 700 € βασικός μισθός θα περιοριζόταν αμέσως στα 420 €. Τέλος για το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, εξωτερικό χρέος της (περί τα 450 δις € σήμερα στην Ελλάδα), το οποίο θα αυξανόταν ανάλογα (στα 630 δις € στην Ελλάδα, ήτοι στο 300% του ΑΕΠ της!).

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, η ενδεχόμενη επιλογή της «λύσης» της χρεοκοπίας, δεν θα πρέπει να συνοδεύεται με την έξοδο της Ελλάδας από το χώρο του Ευρώ, αφού κανένας δεν μας υποχρεώνει σε κάτι τέτοιο. Κατά την άποψη μας, η ένταξη μίας χώρας στην Ευρωζώνη είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή, αφού δεν υφίσταται η παραμικρή δυνατότητα να μπορέσει ένα κράτος να επιβιώσει, εξερχόμενο «ατομικά» - πόσο μάλλον όταν έχει απολέσει ολοσχερώς την ανταγωνιστικότητα του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι λύσεις τύπου ΔΝΤ (υπερβολική φορολόγηση, έντονες μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις κλπ), όχι μόνο δεν θα έχουν θετικά αποτελέσματα αλλά, αντίθετα, θα οδηγήσουν πολλούς  Έλληνες στην απόλυτη εξαθλίωση. Όσον αφορά δε τις «ερασιτεχνικές κινήσεις αντιπερισπασμού» της κυβέρνησης μας (συλλογή υπογραφών για επιβολή του ευρωομολόγου, συνεχής αναζήτηση της λύσης των προβλημάτων μας εκτός Ελλάδας, «άκαιρες» συμμετοχές σε συνέδρια ξένων κλπ), μειώνουν ακόμη περισσότερο τη Εθνική μας υπερηφάνεια, αντί να προσφέρουν ρεαλιστικές λύσεις – όσο τουλάχιστον δεν απαιτούμε, αλλά επαιτούμε.    

Αυτό που απομένει λοιπόν, εάν δεν υπάρξει στο άμεσο μέλλον η σωστή ευρωπαϊκή λύση (United States of Europe, με τη συμμετοχή της Ρωσίας και της Τουρκίας σε μία ελεύθερη ζώνη εμπορίου), εάν δεν ακολουθήσει η διαγραφή μέρους των χρεών μας, εάν δεν εξασφαλισθούν οι αναπτυξιακές προϋποθέσεις της οικονομίας μας και εάν δεν απαιτηθεί η εξόφληση των γερμανικών αποζημιώσεων, είναι να εκδιωχθεί το ΔΝΤ από τη χώρα μας (πληρωμή των μέχρι τώρα δανείων του, κανένα άλλο νέο δάνειο), ταυτόχρονα με τη «ψύχραιμη επιλογή» της στάσης πληρωμών - φυσικά με την παραμονή της Ελλάδας εντός του χώρου του Ευρώ.

Η «λύση» αυτή, η χρεοκοπία δηλαδή, είναι ασφαλώς εξαιρετικά επώδυνη (όχι μόνο για εμάς, αλλά και για την Ευρωζώνη - ενδεχομένως για ολόκληρο τον πλανήτη), αλλά σίγουρα καλύτερη από τη λεηλασία και την υποδούλωση της Ελλάδας στους ξένους εισβολείς – ενώ δεν πρόκειται φυσικά για τη συντέλεια του κόσμου. Σε κάθε περίπτωση, κατά την υποκειμενική μας άποψη φυσικά, «είναι προτιμότερο ένα τρομακτικό τέλος, από έναν τρόμο δίχως τέλος» - κατά την προσφιλή έκφραση των Γερμανών εταίρων μας.     

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 09. Ιανουαρίου 2011

Aποκάλυψη Onalert.gr: Αυτό το Αιγαίο επιδιώκει η ΄Αγκυρα! Χωρισμένο στη μέση!

Πηγή: NEWSIT

Σχόλιο: Ασβός. - Οι μυστικές διπλωματίες είναι απαράδεκτες! Τέτοιες συναντήσεις και κυρίως το περιεχόμενό τους θάπρεπε να είναι υπό την έγκριση του Ελληνικού Κοινοβουλίου! Έχουμε άδικο;

- Παρουσιάζει τουρκικό χάρτη που έχει κατατεθεί στο ΝΑΤΟ - Τι γίνεται με το σενάριο συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου
- Σε εξέλιξη η συνάντηση Παπανδρέου - Ερντογάν στο Ερζερούμ
- "Που είναι η Αντα, Γιώργο;" ρώτησε ο Ερντογάν τον έλληνα πρωθυπουργό
ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - Δείτε φωτο

Ο χάρτης είναι αποκαλυπτικός για το πως φαντάζεται το Αιγαίο, η Άγκυρα. Χωρισμένο στη μέση. Οι κόκκινες γραμμές προσδιορίζουν τα τουρκικά σχέδια.

Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται σήμερα στο Ερζερούμ, όπου και συναντάται με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Το κλίμα που έχουν δημιουργήσει πολλά τουρκικά ΜΜΕ και αναπαράγουν και αρκετά ελληνικά, δημιουργεί σε κάθε συνάντηση των δυό πρωθυπουργών την αίσθηση ότι «κάτι θ’ ανακοινωθεί» και αυτό θα έχει να κάνει με το Αιγαίο!

Τα σενάρια, οι πληροφορίες, οι φήμες περί συμφωνίας των δύο πλευρών που ουσιαστικά θα επικυρώνουν μία μορφή «συνεκμετάλλευσης» του Αιγαίου, δίνουν και παίρνουν! Τα σενάρια που εμπλέκουν την οικονομική μας δυσκολία με την εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο, συζητώνται σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό!

Γι΄ αυτό και η σημερινή συνάντηση των δύο πρωθυπουργών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μια συνάντηση που συμπτωματικά (;) γίνεται στο Ερζερούμ. Στη πόλη που το 1919 έγινε το καθοριστικό συνέδριο των Κεμαλικών. Καθοριστικό κυρίως για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, όπως έδειξαν όσα ακολούθησαν.

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Η Τουρκία θέλει να ελέγξει το μισό Αιγαίο. Ο χάρτης που δημοσιοποιούμε είναι αυτός που παρουσίασαν οι Τούρκοι στο ΝΑΤΟ, όταν γινόταν διαπραγμάτευση για το χώρο ευθύνης που θα έπρεπε να έχουν ελληνικά και τουρκικά ραντάρ στη νέα δομή της Συμμαχίας.

'Αρχισε η συνάντηση Παπανδρέου - Ερντογάν

«Ολυμπιακή πόλη καλώς ορίσατε»! Αυτό το σύνθημα είναι γραμμένο στα περισσότερα πανό που έχουν αναρτηθεί σε όλο το Ερζερούμ, με τις φωτογραφίες του Γιώργου Παπανδρέου και του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να είναι δίπλα δίπλα. Οι γείτονες μας προσπαθούν να δείξουν με τον πιο δυνατό τρόπο, την φιλοξενία τους.

Η πόλη φοράει τα γιορτινά της διότι εκτός απο τη συνάντηση των δυο πρωθυπουργών και το συμπόσιο των τούρκων πρέσβεων θα φιλοξενήσει και την πανεπιστημιάδα στο όρος Παλάντοκεν.

Σε υψόμετρο 2500 μέτρων στο ξενοδοχείο Dedeman λίγα χιλιόμετρα έξω απο το Ερζερούμ θα ξεκινήσει η συνάντηση Ερντογάν - Παπανδρέου. Το θερμόμετρο δειχνει τους -4 βαθμούς Κελσίου και όλοι εύχονται στη συνάντηση να επικρατήσει θερμό κλίμα.

Οι δύο πρωθυπουργοί πήραν μαζί πρωϊνό -απ΄ όπου και η φωτογραφία- και είχαν μία πρώτη κουβέντa

Κλιμάκωση του χρηματιστηριακού πολέμου εναντίον της Ελλάδας

Το 2011 ξεκίνησε με την κλιμάκωση του χρηματιστηριακού πολέμου εναντίον της Ελλάδας, τάση η οποία είχε ξεκινήσει από το ξέσπασμα της Ιρλανδικής κρίσης, περνώντας για άλλη μία φορά κάτω από το μικροσκόπιο αναλυτών και πολιτικών.  Την ώρα που τα ελληνικά ΜΜΕ μετέφεραν το μήνυμα πως ήταν οι ελληνικές εκλογές η αιτία της νέας ανόδου των επιτοκίων των κρατικών ομολόγων της Ελλάδας, πριν ακόμη η Ιρλανδική κρίση γίνει διεθνές πρωτοσέλιδο, είχα υποστηρίξει ότι για άλλη μία φορά γινόταν το ίδιο λάθος, της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης αποκομμένης από το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή εντάσσεται και είχα δημοσιεύσει ξεκάθαρα την άποψη πως δεν ήταν οι εκλογές η αιτία της νέας ανόδου των επιτοκίων αλλά το ξέσπασμα μίας δεύτερης ευρωπαϊκής κρίσης, η οποία είχε πυροδοτηθεί από τον πόλεμο Μέρκελ – δανειστών.

Αν δε γίνει κατανοητό ότι η ελληνική κρίση είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της χρηματιστηριακής / νομισματικής επίθεσης που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται η Ελλάδα, υπό τη σκιά ενός διεθνούς νομισματικού πολέμου όπου εξυπηρετούνται συμφέροντα πολύ μεγαλύτερα από τα ελληνικά, τότε δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κατανοητή η ουσία όσων βιώνουμε τους τελευταίους 14 (τουλάχιστον) μήνες ούτε και θα γίνει εφικτή η εύρεση του δρόμου προς την έξοδο από την κρίση.

Από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματος της ελληνικής κρίσης συμφώνησα με όλους αυτούς που ανέδειξαν τα κακώς κείμενα στην οικονομία της χώρας. Κανείς λογικός άνθρωπος δε μπορεί να διαφωνήσει με την προσπάθεια της διόρθωσης λανθασμένων επιλογών του παρελθόντος και με την προοπτική της ουσιαστικής βελτίωσης της πραγματικής οικονομίας μίας χώρας που βαδίζει στο λάθος δρόμο. Αυτό που προσπάθησα, ωστόσο, να δείξω, ήταν πως αν αναλωθούμε αποκλειστικά και μόνο στις διαχρονικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίες και κοιτάξουμε το ελληνικό πρόβλημα εκ των έσω, δε θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε για ποιο λόγο εκδηλώθηκε η ελληνική κρίση, πόσο μάλλον να μπορέσουμε να την καταλάβουμε και να προβλέψουμε την εξέλιξη της ώστε να καταρτίσουμε ένα σωστό πλάνο αντιμετώπισης της.

Το 1993 το έλλειμμα της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ της ήταν στο 13,5%, το χρέος της στο 110% του ΑΕΠ και ο πληθωρισμός στο 16%. Τη χρονιά εκείνη η χώρα δέχτηκε μία δυνατή νομισματική επίθεση από τα κεφάλαια που λίγο πριν είχαν γονατίσει ολόκληρη την Ευρώπη. Και όμως, η Τράπεζα της Ελλάδας αντιμετώπισε την επίθεση με αριστοτεχνικό τρόπο αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη των αγορών στη χώρα και στο νόμισμα της χώρας. Στο 2009 διαδραματίστηκε το ίδιο έργο σε επανάληψη. Μόνο που τώρα η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είχε πια το νομισματικό έλεγχο στα χέρια της καθώς στις αρχές της δεκαετίας τον είχαμε παραχωρήσει ως χώρα στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο θεσμικός ρόλος των Κεντρικών Τραπεζών είναι να υπερασπίζονται τα νομίσματα των κρατών τους και αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει η ΕΚΤ στηρίζοντας την Ελλάδα και αδιαφορώντας για τις προθέσεις και τα πολιτικά παιχνίδια της Γερμανίας, της Γαλλίας ή οποιουδήποτε άλλου.

Η ΕΚΤ υποτίθεται ότι είναι ανεξάρτητη και ως τέτοια έπρεπε να έχει δράσει από την πρώτη στιγμή στηρίζοντας το ευρώ, κόντρα σε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Αλλά αυτό το οποίο αποδεικνύεται είναι ότι η ΕΚΤ δεν είναι τίποτε περισσότερο από την Budensbank σε μεταμφίεση. Και η Ελλάδα βίωσε το πρωτοφανές, να μη μπορεί να προστατέψει το νόμισμα της ούτε στον ελάχιστο βαθμό εξαιτίας της άνανδρης συμπεριφοράς αυτών στους οποίους εμπιστεύτηκε κυριαρχικά της δικαιώματα.

Κατηγορούμε το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ, τους τραπεζίτες και τους διεφθαρμένους πολιτικούς μας, ακόμη και τους ίδιους μας τους εαυτούς για τα όσα δεινά συμβαίνουν στη χώρας μας και σε ένα βαθμό έχουμε δίκαιο. Κανείς, όμως, από αυτούς πέρα από τους πολιτικούς, δεν είχε την υποχρέωση που πηγάζει από το θεσμικό του ρόλο να μας προστατέψει στην περίπτωση που θα δεχόμασταν μία νομισματική επίθεση. Η ευθύνη αυτή βαρύνει αποκλειστικά και μόνο την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία απέτυχε να κάνει αυτό το οποίο ο ίδιος ο ρόλος της την υποχρεώνει να πράξει.

Βαδίζοντας στις πρώτες ημέρες του 2011, μετά από ένα χρόνο σκληρών δημοσιονομικών μέτρων και ένα πακέτο ‘στήριξης’ που υποτίθεται ότι από κοινού θα είχαν συμβάλλει στην εξασθένιση των πιέσεων στα ελληνικά ομόλογα και στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων τους, βλέπουμε τα επιτόκια να σκαρφαλώνουν σε νέα πολυετή υψηλά και το χρηματιστήριο να βουλιάζει σε νέα πολυετή χαμηλά επίπεδα τιμών.

Κανείς δε διαφωνεί πως η Ελλάδα πρέπει να βελτιωθεί. Το ζητούμενο είναι να έχει μείνει πάνω της κάτι όρθιο μετά το τέλος του αδυσώπητου πολέμου που δέχεται ώστε να μη χρειαστεί τελικά συνολική ανοικοδόμηση, αντίστοιχη με αυτήν του Ιράκ μετά τον ‘ειρηνικό’ βομβαρδισμό του, από τον οποίο ακόμη δεν έχει συνέλθει.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA

«Στον αέρα» προϋπολογισμός, Μνημόνιο και δόσεις

Σχόλιο ΑΣΒΟΣ: Οι καπεταναίοι εγκαταλείπουν το πλοίο τελευταίοι! Για να δούμε και αυτούς!!

Όλα όσα υποστήριζαν έως πρόσφατα ο πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο κατέρρευσαν μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Οι υποσχέσεις πως δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα κονιορτοποιήθηκαν από το κείμενο του προϋπολογισμού. Οι εξαγγελίες για επαναδιαπραγμάτευση των πιο επώδυνων όρων του Μνημονίου κατέληξαν στο ακριβώς αντίθετο.  Οι διαβεβαιώσεις που είναι εξασφαλισμένη η τρίτη δόση του δανείου μετατράπηκαν σε «τεχνική» αναβολή, με προφανή προειδοποίηση για την αμέσως επόμενη. Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν κατέστησαν προφανές πως για κάθε επόμενη δόση  θα καραδοκεί και μια νέα «επικαιροποίηση» του Μνημονίου, που θα φέρνει ακόμη σκληρότερα μέτρα.  Τελικά από όλα όσα λέγονταν στις αρχές Νοεμβρίου, εκείνα που απέμειναν είναι πρωτίστως η πρωθυπουργική ομολογία ότι το Μνημόνιο ήταν λάθος και χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση. Είναι ακόμη η συζήτηση περί «αναδιάρθρωσης του χρέους» - περί επικείμενης πτώχευσης δηλαδή- που άνοιξε με τις δηλώσεις του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, που απομάκρυναν κάθε αχτίδα αισιοδοξίας και ξαναζωντάνεψαν το φόβο του κόσμου πως τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας. Είναι, τελικά, η σύζευξη πραγματικών γεγονότων, φημών και σεναρίων, που επανέφεραν την αβεβαιότητα, την ανησυχία και την ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα.

Προϋπολογισμός του αέρα

Στο μεταξύ, ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε, παρόλο που είναι πολύ πιο σκληρός από το προσχέδιο που είδαμε πριν από ένα μήνα, βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα. Κι αυτό για δύο κυρίως λόγους:

Ο πρώτος αφορά στο σημείο της εκκίνησή τους, το οποίο παραμένει  ουσιαστικά άγνωστο, καθώς τα στοιχεία για το έλλειμμα του 2010 αποτελούν αισιόδοξες εκτιμήσεις και όχι πραγματικά δεδομένα. Η υστέρηση σε ό,τι αφορά τους στόχους της χρονιάς που διατρέχουμε είναι κραυγαλέα και, παρά τα πρόσθετα μέτρα, το έλλειμμα μπορεί να αποδειχτεί σημαντικά υψηλότερο σε σχέση με αυτό που ήδη ομολογεί η κυβέρνηση. Είναι, άλλωστε, κοινά παραδεκτό πως, αφενός προεξοφλήθηκαν έσοδα που είναι δύσκολο να αντληθούν στον ένα μην που απομένει και, αφετέρου, εξακολουθούν να εκκρεμούν υποχρεώσεις για συγκεκριμένες δαπάνες που δεν έχουν συνυπολογιστεί ακόμη. Άριστοι γνώστες των οικονομικών πραγμάτων της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και στελέχη του ΔΝΤ, εκφράζουν το φόβο ότι το έλλειμμα του 2010 μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και το 10% του ΑΕΠ. Ο δεύτερος λόγος, που καθιστά εξωπραγματικό τον προϋπολογισμό του 2011- λόγο παγίως εντοπιζόμενος στους ελληνικούς προϋπολογισμούς-, αφορά στους στόχους που αναγράφονται. Όπως, για παράδειγμα, τα προσδοκώμενα έσοδα από τη  φοροδιαφυγή και τις έκτακτες εισφορές, αλλά και η εξοικονόμηση πόρων από τις περικοπές στις λειτουργικές δαπάνες των ΔΕΚΟ και των νοσοκομείων. Επισημαίνεται σχετικά ότι, εξαιτίας της ύφεσης, όλοι οι ποσοτικοί δείκτες του 2010 έπεσαν έξω και σημειώνεται ότι η ίδια αιτία – το συνεχιζόμενο, δηλαδή, βάθεμα της ύφεσης- καθιστά και τους νέους στόχους το ίδιο εξωπραγματικούς. Υπογραμμίζεται ειδικότερα ότι οι στόχοι του προϋπολογισμού σε ό,τι αφορά τον περιορισμό των δαπανών της ΔΕΚΟ και τους δημόσιους οργανισμούς δεν μπορεί να επιτευχθούν μέσα από τις δράσεις που έχουν εξαγγελθεί και ότι για την επιβεβαίωσή τους θα απαιτηθούν πολύ πιο σκληρές αποφάσεις, οι οποίες απλά αναβάλλονται. Το γεγονός ότι άρχισε ήδη να γίνεται λόγος για απολύσεις συμβασιούχων είναι απολύτως ενδεικτικό των γεγονότων που έπονται.

Λίπασμα στην ύφεση

Πέρα από αυτά, κοινή είναι η εκτίμηση ότι, όπως και ο περσινός, έτσι και ο νέος προϋπολογισμός θα λειτουργήσει σαν λίπασμα στην ύφεση. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η μείωση του ΦΠΑ στις ξενοδοχειακές υπηρεσίες, που μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση της τουριστικής βιομηχανίας μας. Εκφράζονται, ωστόσο, σοβαροί προβληματισμοί  για την αποτελεσματικότητα του μέτρου εάν δεν συνοδευτεί με πρόσθετες αναπτυξιακές παρεμβάσεις. Το γεγονός, πάντως, ότι κατά την περσινή χρονιά γειτονικές χώρες είχαν σημαντική αύξηση του τουριστικού ρεύματος δείχνει πως υπάρχουν περιθώρια και για μας. Και τα περιθώρια αυτά είναι ανάγκη να αξιοποιηθούν στο ακέραιο, χωρίς καμία καθυστέρηση. Θετικά αναμένεται να λειτουργήσει και η αναστολή του «πόθεν έσχες» για την αγορά πρώτης κατοικίας, που αποβλέπει στην κινητοποίηση τμήματος των εσόδων της παραοικονομίας και ειδικότερα στην αναθέρμανση της κατασκευαστικής δραστηριότητας. Υποστηρίζεται, ωστόσο, πως ούτε και αυτό μπορεί να αποδειχτεί επαρκές έαν δεν ενισχυθεί με πρόσθετες δράσεις, όπως, για παράδειγμα, η προτεινόμενη από την αξιωματική αντιπολίτευση επιδότηση του επιτοκίου για στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας. Επισημαίνεται, ταυτόχρονα, ότι ορισμένες από τις αποφάσεις του τρέχοντος χρόνου, που στόχο είχαν την πάταξη της φοροδιαφυγής, κατέληξαν στην απόκρυψη και την απενεργοποίηση σημαντικών κεφαλαίων, με τελικό αποτέλεσμα την περαιτέρω βύθιση της οικονομικής δραστηριότητας. Έτσι, χωρίς να παταχθεί η παραοικονομία, ακυρώθηκε η συνεισφορά της στην πραγματική οικονομία.

«Στον αέρα» η τέταρτη δόση

Με αυτά τα δεδομένα, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες εκτιμούν πως – ακόμη και αν ο νέος προϋπολογισμός υπερψηφιστεί χωρίς νέες ενδοκυβερνητικές ρωγμές- τα δύσκολα για την κυβέρνηση θα είναι ακόμη πιο έντονα στο διάστημα που ακολουθεί. Τονίζεται, μάλιστα, ότι το  πιο καθοριστικό τεστ για την ελληνική οικονομία θα γίνει το ερχόμενο Φεβρουάριο, όταν η τρόικα θα επανέλθει για να εγκρίνει ή όχι την τέταρτη δόση του δανείου που μας χορηγεί. Υπογραμμίζεται σχετικά ότι μέχρι τότε θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μια σειρά από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που καρκινοβατούν το τελευταίο διάστημα, αλλά και να δρομολογηθούν οι αμέσως επόμενες. Επισημαίνεται ακόμη ότι στο ίδιο διάστημα θα έχει καταγραφεί το πραγματικό έλλειμμα του 2010, θα έχουν αναδειχτεί οι αβεβαιότητες του νέου προϋπολογισμού και θα απαιτηθούν νέα μέτρα για την επίτευξη των στόχων του. Η τρόικα θέτει αυστηρά χρονοδιαγράμματα και προειδοποιεί πως η τήρησή τους αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της τέταρτης δόσης του δανείου. Σημειώνεται, πάντως, ότι η ολιγωρία ορισμένων υπουργείων και οι εντεινόμενες ενδοκυβερνητικές τριβές καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την ανταπόκριση της κυβέρνησης στις δεσμεύσεις που ανέλαβε. Φαίνεται, μάλιστα, ότι τα προβλήματα αυτά εντάθηκαν μετά τον ανασχηματισμό, γεγονός που επαναφέρει νέα σενάρια κυβερνητικών αλλαγών. Σίγουρα, ωστόσο, απέκτησαν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις κατά τον προηγούμενο μήνα εξαιτίας της αβελτηρίας που προκάλεσαν τόσο οι επιμέρους προεκλογικές σκοπιμότητες, όσο και ο πολιτικός εκβιασμός που επιχείρησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την μπλόφα των εκλογών. 

 

Αναγκαίες αναπτυξιακές δράσεις

Αποδεικνύεται ότι ήδη τα δεδομένα που διαμορφώνονται εγκλωβίζουν την κυβέρνηση σε διογκούμενα αδιέξοδα, ενώ ταυτόχρονα καθιστούν ολοένα και πιο ξεκάθαρο το συμπέρασμα ότι το Μνημόνιο δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Αναδεικνύουν, προπάντων, την ανάγκη για ένα νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής που θα δίνει έμφαση όχι μόνο στη δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά και στην ανάταξη της οικονομίας. Κορυφαίοι τραπεζικοί παράγοντες και εκπρόσωποι παραγωγικών φορέων – εναρμονιζόμενοι με τις θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης – επιμένουν ότι είναι επιτακτική ανάγκη να εμπλουτιστεί άμεσα η ασκούμενη πολιτική με τολμηρές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. Ιδίως μάλιστα:

Να προχωρήσουν μια σειρά αποκρατικοποιήσεων και μετοχοποιήσεις, αφενός για να εισρεύσει ζεστό χρήμα για τη μείωση του δημόσιου χρέους και, αφετέρου, για να απαλλαγεί το κράτος από οργανισμούς που παράγουν ελλείμματα. Να αξιοποιηθεί ο θεσμός των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα. Να δρομολογηθούν νέα έργα με συμβάσεις παραχώρησης και να ξεμπλοκαριστούν εκείνα που  προετοιμάστηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση. Να αναπτυχθούν διεθνείς στρατηγικές συμμαχίες σε κρίσιμους τομείς, όπως οι μεταφορείς και η ενέργεια. Να επιταχυνθεί η αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων. Και, πρώτα απ’ όλα, να προχωρήσει η εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας, για την οποία έως τώρα μόνο λόγια ακούγονται.

Δημόσια περιουσία και ορυκτός πλούτος

Εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων και παράγοντες του τραπεζικού συστήματος υπογραμμίζουν ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να προχωρήσει με τόλμη και ριζοσπαστικές αποφάσεις η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου της χώρας. Ανάμεσα στα άλλα σημειώνουν ότι επιβάλλεται για το σκοπό αυτό:

Να εντοπιστούν στο σύνολό τους τα ακίνητα που ανήκουν σε διάφορα υπουργεία, να καταγραφούν και να ενταχθούν σε ενιαίο σχέδιο αξιοποίησης. Να εγκαθιδρυθεί το ταχύτερο δυνατό ένας νέος μηχανισμός ελέγχου και αξιοποίησης των Τουριστικών, των Ολυμπιακών και των άλλων Ακινήτων του Δημοσίου. Να αναληφθούν αποτελεσματικές πρωτοβουλίες, προκειμένου να αξιοποιηθούν υπέρ του Δημοσίου τα Εθνική Κληροδοτήματα. Αλλά και να προχωρήσει η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου – κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και μεταλλευμάτων-, που υπάρχει, σύμφωνα με έγκυρες επιστημονικές έρευνες, σε πολλές θαλάσσιες αλλά και ηπειρωτικές περιοχές της χώρας. Επιστήμονες και στελέχη αρμόδιων φορέων υπογραμμίζουν σχετικά ότι είναι επιτακτική ανάγκη:

Να εκδηλωθεί άμεσα ισχυρή πολιτική βούληση στη κατεύθυνση αυτή. Να καταρτιστεί και να τεθεί σε εφαρμογή συγκροτημένο και αποφασιστικό εθνικό σχέδιο. Να δημιουργηθεί ενιαίος δημόσιος φορέας με αποκλειστική αρμοδιότητα την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας. Να αξιοποιηθεί το σύνολο των επιστημονικών δυνάμεων και των τεχνοκρατών της χώρας. Να προωθηθούν άμεσα διεθνείς στρατηγικές συμμαχίες. Αλλά και να αποκλειστεί- ρητά και ξεκάθαρα προς κάθε κατεύθυνση- κάθε ιδέα και κάθε πρόταση, που στόχο έχει να παραμερίσει την οριοθέτηση της αιγαιακής υφαλοκρηπίδας και να οδηγήσει στη συνεκμετάλλευση του αιγαιακού βυθού.

Θ. Πάγκαλος: «Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος όσο οι πολίτες...»

Ομιλία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Θ. Πάγκαλου, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον περασμένο Μάιο, δείχνει ότι δηλώσεις όπως «Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη, θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή» ή «Μαζί τα φάγαμε», δεν είναι παρά κομπλιμέντα για τον ελληνικό λαό, μπροστά σε όσα έχει κατά νου ο κ. Πάγκαλος για τους Έλληνες. Μέρη της διάλεξης του Θ. Παγκάλου δημοσιεύει σήμερα ο Ελεύθερος Τύπος.

Περί διεφθαρμένων και αδιάφθορων...

«Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος, ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν...»

Οι ήρωες(;) του ’21...

«Οι Έλληνες που έκαναν την επανάσταση του ’21, ήταν ένα μάτσο και αδαών χωριατών που μετά βίας μιλούσαν ελληνικά. Γι αυτό αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σχίσμα από την οθωμανική αυτοκρατορία. Και μετά την Απελευθέρωση ψήφιζαν οποιονδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους, λογική που διατηρείται μέχρι τις μέρες μας».

Οι διαδηλωτές-serial killer...

«Οι διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τις πολιτικές της κυβέρνησης ταυτίζονται με όσους οργανώνουν δολοφονίες άλλων ανθρώπων» ενώ θεωρεί ότι «Η μόνη πηγή νομιμοποίησης είναι οι εκλογές και όσοι διαμαρτύρονται δεν μπορούν να καθορίσουν τη νομιμότητα».

Η Ελλάδα, η σύγχρονη «Κοκκινοσκουφίτσα»...

«Η Ελλάδα είναι η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός ο λύκος μπορεί να μεταμφιέζεται σε γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας. Η Ελλάδα δεν εφάρμοζε τις σωστές αρχές, όπως η Κοκκινοσκουφίτσα δεν έπρεπε να κόψει δρόμο μέσα από το δάσος». Δήλωσε επίσης ότι «Οι Έλληνες έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι άμεσοι απόγονοι του Περικλή», ξεσηκώνοντας έντονες αντιδράσεις από τους ακροατές, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την Ανοικοδόμηση και την Ανάπτυξη Joao Cravinho.

Μία δεκαετία σε εικόνες

Πηγή: TVXS

Από την 11η Σεπτεμβρίου έως το σεισμό στην Αϊτή, από την εκλογή του Ομπάμα μέχρι την έκρηξη του ηφαιστείου Eyjafjöll... δείτε τα γεγονότα που σημάδεψαν τη δεκαετία 2000-2010.

11 Σεπτεμβρίου 2001: Τρία αεροπλάνα πέφτουν πάνω στα πανύψηλα κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στο Μανχάταν και το Πεντάγωνο στην Ουάσινγκτον. Ένα τέταρτο αεροπλάνο κατέπεσε στην ύπαιθρο. Συνολικά 2.995 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων 343 πυροσβέστες και 60 αστυνομικοί. (REUTERS/Peter Morgan)

Οκτώβριος του 2001: Ένα μήνα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η κυβέρνηση Μπους αποφασίζει να εισβάλλει στο Αφγανιστάν στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Περισσότεροι από 2.000 στρατιώτες της διεθνούς συμμαχίας έχουν χάσει τη ζωή τους σε αυτό τον πόλεμο. Μια πρώτη απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων αναμένεται το καλοκαίρι του 2011. (Photo Finbarr O'Reilly - Reuters)

21 Απριλίου 2002: Ο Jean-Marie Le Pen περνά στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Πίσω από τον Ζακ Σιράκ (19,88%), ο ηγέτης του Εθνικού Μετώπου, με τη βοήθεια της αποχής-ρεκόρ, έλαβε 16,86% των ψήφων. (Φωτογραφία από Schults John - Reuters)

20 Μαρτίου 2003: Ο Τζορτζ Μπους αναγγέλλει τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Ο Σαντάμ Χουσεΐν συλλαμβάνεται το Δεκέμβριο του ίδιου έτους και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες στις 30 Δεκεμβρίου 2006. (Photo Reuters - Goran Tomasevic)

Άνοιξη 2004: Η δημοσίευση των φωτογραφιών κακοποίησης από Αμερικανούς στρατιώτες των κρατουμένων στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ κοντά στη Βαγδάτη, προκαλεί ένα τεράστιο σκάνδαλο. Εννέα Αμερικανοί στρατιώτες καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης που κυμαίνονται από την ακύρωση του στρατού σε δέκα χρόνια κάθειρξη, χωρίς ωστόσο να καθησυχαστεί η οργή πολλών Ιρακινών. (Damir Sagolj / Reuters)

1η Σεπτεμβρίου 2004: Ένας Τσετσένος βομβιστής αυτοκτονίας καταλαμβάνει ομήρους εκατοντάδες παιδιά και ενήλικες σε σχολείο της Μπεσλάν, στη Βόρεια Οσετία. Η επίθεση, που πραγματοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου, είχε ως τραγικό απολογισμό 331 νεκρούς. (Photo Reuters - Viktor Korotayev)

11 Νοεμβρίου 2004: Ο Γιασέρ Αραφάτ φεύγει από τη ζωή στη Clamart, όπου νοσηλευόταν. Μετά την επίσημη κηδεία στο Κάιρο, η σορός του Αραφάτ έρχεται με ελικόπτερο στη Ραμάλα (Δυτική Όχθη), όπου θάβεται παρουσία δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων που είχαν συγκεντρωθεί για να τον αποχαιρετίσουν. (Photo Goran Tomasevic - Reuters)

26 Δεκεμβρίου 2004: Ένα τεράστιο τσουνάμι πλήττει τις ακτές του Ινδικού Ωκεανού. Είχε προηγηθεί ένας σεισμός μοναδικού μεγέθους στον πυθμένα της θάλασσας στα ανοικτά Σουμάτρα που προκάλεσε το παλιρροϊκό κύμα. Λίγες ώρες αργότερα, γιγαντιαία κύματα, που έφταναν και τα 10 μέτρα ύψος, έπληξαν την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, τη Σρι Λάνκα, την Ινδία και τη Μαλαισία, σκοτώνοντας περισσότερους από 220.000 ανθρώπους και αφήνοντας περισσότερους από ένα εκατομμύρια πρόσφυγες. (Photo Reuters - Arko Datta)

2 Απριλίου 2005: Το Βατικανό ανακοινώνει το θάνατο του Ιωάννη Παύλου II, 84 ετών, έπειτα από 26,5 χρόνια στο αξίωμα του Ποντίφικα. Δεκάδες χιλιάδες πιστοί συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Ο Βενέδικτος ΙΣΤ εξελέγη ως διάδοχός του στις 19 Απριλίου 2005. (Photo Reuters - Katarina Stoltz)

6 Μαΐου 2007: Ο Νικολά Σαρκοζί εκλέγεται με το 53% των ψήφων απέναντι στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. (Photo Reuters - Thierry Roge)

2 Ιουλίου 2007: Η Ινγρίντ Μετακούρτ απελευθερώνεται μαζί με άλλους 14 ομήρους από τον κολομβιανό στρατό. Η γαλλο-κολομβιανή όμηρος πέρασε έξι χρόνια στα χέρια των FARC.

Αύγουστος 2007: Μια μαζική χρηματιστηριακή κρίση έχει πλήξει σχεδόν όλο τον κόσμο. Η πραγματική οικονομία επηρεάζεται από το 2008 και η πλειοψηφία των πλουσίων χωρών εισέρχεται σε ύφεση. (REUTERS/Brendan McDermid)

Αύγουστος 2008: Το Πεκίνο φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπό την απειλή μποϊκοτάζ στο όνομα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. (REUTERS / Joe Chan)

Αύγουστος 2008: Ο Τζαμαϊκανός Γιουσέιν Μπολτ έτρεξε τα 100 μέτρα σε 9,69 δευτερόλεπτα. (REUTERS / Kai PFAFFENBACH)

4 Νοεμβρίου 2008: Ο Μπαράκ Ομπάμα εκλέγεται 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ, με μια εκλογική διαδικασία που χαρακτηρίζεται από ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο συμμετοχής. (Photo Reuters - Carlos Barria)

15 Ιανουαρίου 2008: Ένα Airbus A320 της αεροπορικής εταιρείας των ΗΠΑ U.S. Airways, καταπέφτει στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάντσον στη Νέα Υόρκη, κατά πάσα πιθανότητα εξαιτίας πουλιών που μπλέχτηκαν στους έλικες του αεροπλάνου. Οι 155 επιβάτες απομακρύνθηκαν την τελευταία στιγμή πριν το αεροσκάφος βυθιστεί στον ποταμό. (Photo Brendan McDermid / Reuters)

13 Ιουνίου 2009: Ο ιρανικός λαός αντιδρά στην επανεκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. «Γράψαμε Μουσαβί, διαβάζουν Αχμαντινετζάντ», έγραφαν οι διαδηλωτές, στα χρώματα του κινήματος διαμαρτυρίας. Τιμωρία τους ήταν αμείλικτη: φυλακίσεις, βασανιστήρια, απαγχονισμοί. (Reuters)

25 Ιουνίου 2009: Ο βασιλιάς της ποπ Μάικλ Τζάκσον υπέκυψε στην υπερβολική δόση ενός ισχυρού αναισθητικού. (Photo Reuters - Lucy Nicholson)

12 Ιανουαρίου 2010: Ισχυρός σεισμός πλήττει την Αϊτή. Το επίκεντρο απέχει 25 χλμ. από το Πορτ-ο-Πρενς, την πρωτεύουσα του νησιού. Απολογισμός: πάνω από 200.000 νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες και πάνω από ένα εκατομμύριο άστεγοι. (REUTERS/Carlos Barria)

20 Απριλίου 2010: Έκρηξη σημειώνεται στην πλατφόρμα Deepwater Horizon στον Κόλπο του Μεξικού, προκαλώντας 11 θανάτους. Πρόκειται για τη χειρότερη πετρελαιοκηλίδα στην ιστορία των ΗΠΑ. Μετά από πολλές προσπάθειες, το σχίσμα θα σφραγιστεί στις 15 Ιουλίου. Στις 26 Ιουλίου, ο Tony Hayward, διευθύνων σύμβουλος της BP, παραιτείται. (Photo Reuters - Sean Gardner)

15 Απριλίου 2010: Ένα τεράστιο σύννεφο στάχτης εκτοξεύεται από το ηφαίστειο Eyjafjallajokull της Ισλανδίας. Τεράστιο χάος προκαλείται στις παγκόσμιες αεροπορικές μεταφορές για αρκετές εβδομάδες. (Photo Reuters - Lucas Jackson)

Ιούλιος 2010: Η Νότιος Αφρική φιλοξενεί το 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. (Photo Reuters - Daniel Munoz)

Ιούλιος 2010: Οι καταστροφικές πυρκαγιές στη Ρωσία αφήνουν πίσω 55 νεκρούς. Σχεδόν ένα εκατομμύριο εκτάρια αποτεφρώθηκαν από τις πυρκαγιές που έκαψαν χωριά και δύο στρατιωτικές βάσεις (Photo Reuters - Sergei Karpukhin)

13 Νοεμβρίου 2010: Η Aung San Suu Kyi, σύμβολο του δημοκρατικού αγώνα στη Βιρμανία, απελευθερώθηκε μετά από περισσότερα από επτά χρόνια κατ 'οίκον περιορισμού. (Soe Zeya Tun / Reuters)