Τα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων - 09-12-2010

Οι ρυθμίσεις για τις αλλαγές στα εργασιακά, στις ΔΕΚΟ και στα φορολογικά, οι συζητήσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους και η απόρριψη της πρότασης για τη θέσπιση ευρωομολόγου, είναι τα θέματα που κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων. 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: "Ανατροπή στην εργασία. Υπερνομοσχέδιο αλλάζει αποδοχές, συμβάσεις, υπηρεσίες, θέσεις στη δουλειά".

Στο βασικό της θέμα η εφημερίδα επισημαίνει ότι "υπό την πίεση του Μνημονίου η κυβέρνηση «γεμίζει» ένα νομοσχέδιο, που συζητεί σε μόνο μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου και φέρνει με τη διαδικασία του επείγοντος στη Βουλή ρυθμίσεις, οι οποίες αποτελούν βασικούς όρους για την εκταμίευση των δόσεων".

Η ΑΥΓΗ: "Ισοπέδωση μισθών, ελεύθερες οι απολύσεις".

Σύμφωνα με την εφημερίδα "εκτέλεση εν ψυχρώ των εργασιακών δικαιωμάτων σηματοδοτούν οι αποφάσεις που θα λάβει σήμερα το Υπουργικό Συμβούλιο και θα προωθήσει για ψήφιση τις ερχόμενες ημέρες στη Βουλή".

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: "Νέο μισθολόγιο στον ΟΣΕ. Πιλότος για όλες τις ΔΕΚΟ".

Η εφημερίδα γράφει ότι "χωρίς ειδικά επιδόματα και δευτερεύουσες απολαβές και με βάση τον κατώτατο μισθό των 740 ευρώ της εθνικής συλλογικής σύμβασης θα κληθούν να δουλεύουν εργαζόμενοι στον ΟΣΕ, με βάση την πρόταση της διοίκησης στους εργαζόμενους για το νέο εργασιακό καθεστώς στον Οργανισμό".

ΑΥΡΙΑΝΗ: "Επιστροφή στη δραχμή και επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους".

Η εφημερίδα τονίζει ότι "ως μονόδρομο για να βγει η Ελλάδα από την κρίση θέτει ο γνωστός οικονομολόγος, Νουριέλ Ρουμπινί, που βρίσκεται από χθες στην Αθήνα, την αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και την έξοδο της χώρας από το ευρώ".

ΕΘΝΟΣ: "Αγριο ψαλίδι αλλιώς λουκέτο ή πωλητήριο".

 Η εφημερίδα σημειώνει ότι "κλειδώνουν σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο οι επώδυνες περικοπές στις αμοιβές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Η τρόικα δεν έχει αφήσει περιθώρια. Οι ζημιογόνες επιχειρήσεις ή θα εξυγιανθούν ή θα αποκρατικοποιηθούν ή θα κλείσουν".

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ: "Το... Δ.Ι.Σ. «εξαμαρτείν» των αρχιερέων για την «Κάρτα του Πολίτη»".

Σύμφωνα με την εφημερίδα "ο πιστός λαός ανέμενε εναγωνίως την απόφαση της ΔΙΣ απέναντι στην «Κάρτα του Πολίτη». Ηλπιζε ότι η ΔΙΣ ύψωνε φωνή, όχι μόνο διαμαρτυρίας, αλλά και ιεράς αγανακτήσεως για τις Κυβερνητικές αποφάσεις να επιβάλλει στους Ελληνες πολίτες, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, την «Κάρτα του Πολίτη» με τον δυσώνυμο αριθμό 666, οι οποίοι για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως αρνούνται να την παραλάβουν".

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: "Ερχεται «κούρεμα» με την «ψιλή» στους μισθούς".

Η εφημερίδα σημειώνει ότι "«κούρεμα» με την «ψιλή» ετοιμάζει η κυβέρνηση εις βάρος των μισθωτών στις ΔΕΚΟ αλλά και στον ιδιωτικό ακόμη τομέα, βυθίζοντας σε μεγαλύτερη ύφεση την Οικονομία. Παρά τις επισημάνσεις, ακόμη και από τον Στρος-Καν, ότι ανάκαμψη της Οικονομίας χωρίς ανάπτυξη δεν έρχεται, ο κ. Παπανδρέου συνεχίζει την ίδια τακτική με τις οδυνηρές συνέπειες σε βάρος ων πολιτών".

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: "Ισοπεδώνουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα".

Η εφημερίδα γράφει ότι "μειώσεις-μαμούθ, από 10% έως και 35%, στις συνολικές αποδοχές 100.000 εργαζομένων στους δημόσιους οργανισμούς και τις δημόσιες επιχειρήσεις που δεν είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο αναμένεται να προκύψουν από την εφαρμογή των διατάξεων του πολυνομοσχεδίου - «σκούπα» που συζητά σήμερα η κυβέρνηση στο Υπουργικό Συμβούλιο".

ΕΣΤΙΑ: "Αλλοθι το Μνημόνιο για την Κυβέρνηση".

Η εφημερίδα τονίζει ότι "η Κυβέρνησις Παπανδρέου εμφανίζεται ως εξαιρετικά αυστηρή για την προκάτοχό της, αλλά είναι υπέρμετρα επιεικής με τον εαυτό της. Για όλα τα δεινά του τόπου φταίει η Νέα Δημοκρατία. Επί 14 μήνες ακούμε διαρκώς για τα λάθη της Κυβερνήσεως Καραμανλή, που άφησε το δημόσιο έλλειμμα να ξεφύγη. Την ίδια στιγμή όμως, η σημερινή Κυβέρνησις έχει χάσει τον έλεγχο του συνόλου της οικονομίας".

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: "Ο φόβος στέλνει στη σύνταξη".

Η εφημερίδα επισημαίνει ότι "στις 42.000 ανέρχονται οι αιτήσεις για συνταξιοδότηση υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΔΕΚΟ), καθώς η τρόικα θέτει θέμα κατάργησης ή, στην καλύτερη περίπτωση, δραστικής μείωσης του εφάπαξ. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο επιβολής εισφοράς 2% στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων στην προσπάθεια διάσωσής του".

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: "Ανοίγουν όλα τα μέτωπα".

Η εφημερίδα επισημαίνει ότι "στην επιλογή να δρομολογήσει άμεσα όλες τις επώδυνες παρεμβάσεις που έχουν συμφωνηθεί με την τρόικα στο πλαίσιο του Μνημονίου και αναμένεται να πυροδοτήσουν κοινωνικές εντάσεις οδηγείται ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου".

Η ΝΙΚΗ της Δημοκρατίας: " Σήμα ποιότητας στα ελληνικά προϊόντα".

Η εφημερίδα γράφει ότι "τη δημιουργία εθνικού «brand» πρότεινε ο Χρυσοχοΐδης με στόχο να υπερδιπλασιαστεί ο κύκλος εργασίας των εταιρειών με το εξωτερικό".

Ο ΛΟΓΟΣ: "40% στις ΔΕΚΟ οι μειώσεις αποδοχών".

Σύμφωνα με την εφημερίδα "σε άμεση μείωση των αμοιβών των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ που σε κάποιες περιπτώσεις θα φθάσει έως και το 40% των συνολικών αποδοχών τους προχωρεί η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να εξυγιάνει τις Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς".

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: "Η κυβέρνηση καταργεί τις Συμβάσεις. Ολοι σήμερα στα συλλαλητήρια".

Η εφημερίδα αναφέρει ότι "σήμερα το Υπουργικό Συμβούλιο συζητά το νομοσχέδιο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που πετσοκόβει μισθούς και μεροκάματα καταργώντας τις κλαδικές συμβάσεις. Απελευθερώνει τις απολύσεις".

ΤΑ ΝΕΑ: "Δώρο Χριστουγέννων. Ποιοί και πόσα (δεν) θα πάρουν".

Στο βασικό της θέμα η εφημερίδα σημειώνει ότι "δώρον άδωρον θα είναι για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, αλλά και δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους ΔΕΚΟ το δώρο Χριστουγέννων, αφού για πρώτη φορά δεν θα καταβληθεί καθόλου ή θα δοθεί με περικοπές. Στους συνταξιούχους όλων των Ταμείων θα δοθεί επίδομα δώρου Χριστουγέννων ύψους 400 ευρώ, εφόσον ο συνταξιούχος έχει υπερβεί το 60ο έτος της ηλικίας του και η μηνιαία σύνταξη δεν υπερβαίνει τα 2.500 ευρώ".

Το ΠΟΝΤΙΚΙ: "Το μυστικό «Σχέδιο Ελλάδα»".

Η εφημερίδα επισημαίνει ότι "με δάνειο ύψους 65 δισ. ευρώ... υπό μάλης κατέφθασε στη χώρα μας ο Ντομινικ Στρος - Καν, σφραγίζοντας έτσι την απόλυτη πρόσδεση της κυβέρνησης από το ΔΝΤ, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο".

City Press: "Βαθαίνει η κρίση στην Ευρωζώνη".

Σύμφωνα με την εφημερίδα "την άτεγκτη στάση της Γερμανίας στο θέμα έκδοσης ευρωομολόγου επέκρινε χθες ο επικεφαλής του Eurogroup και πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, στον οποίο απάντησε η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ, συνιστώντας «ηρεμία»".

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: "Αντεπίθεση με εξαγωγές".

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΕΞΠΡΕΣ: "Εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τόνωση εξωστρέφειας".

Στο βασικό της θέμα η εφημερίδα επισημαίνει ότι "στρατηγικό σχέδιο για τη δομική ανασυγκρότηση των ελληνικών εξαγωγών, με στόχο τη δημιουργία εθνικής ταυτότητας που δεν θα αφορά μόνο τα ελληνικά προϊόντα, αλλά συνολικά την παρουσία της χώρας στο εξωτερικό για τις εξαγωγές, τον τουρισμό και τις επενδύσεις, ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Ανάπτυξης Μ. Χρυσοχοΐδης σε ειδική εκδήλωση, παρουσία του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου".

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: "«Φως» στο τούνελ βλέπει η Εθνική".

Η εφημερίδα σημειώνει ότι "απέκλεισε την περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΤΕ Απ. Ταμβακάκης και χαρακτήρισε ανοησίες τα περί επιστροφής στη δραχμή".

ΚΕΡΔΟΣ: "Αποφάσεις για ανατροπές".

Η εφημερίδα γράφει ότι "μείζονες διαρθρωτικές αλλαγές στις ΔΕΚΟ και στις εργασιακές σχέσεις προωθεί η κυβέρνηση, με τον Πρωθυπουργό να έχει δώσει εντολή, ώστε να υπάρξουν άμεσα σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες".

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: "Ανοίγει ο δρόμος για τις μειώσεις των αποδοχών".

Η εφημερίδα τονίζει ότι "σε μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, αλλά και σε μεγάλο αριθμό εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αναμένεται να οδηγήσουν οι νομοθετικές ρυθμίσεις που συζητούνται σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο και στη συνέχεια θα κατατεθούν στη Βουλή".

Χαιρετισμός του προέδρου της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ στη συγκέντρωση των εργαζομένων στις συγκοινωνίες (08/12/2010)

Χαιρετισμός του προέδρου της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ 

Πλαφόν 50.000 ευρώ στους μισθούς των ΔΕΚΟ

Ανώτατο όριο αποδοχών τα 50.000 ευρώ ετησίως, δραστική περικοπή των έκτακτων αμοιβών (πριμ, υπερωρίες, εκτός έδρας κ.λπ.) το ύψος των οποίων δεν θα υπερβαίνει το 10% του βασικού μισθού αλλά και ενσωμάτωση των επιδομάτων, θα προβλέπει το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στις ΔΕΚΟ, σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αναμένεται να συζητηθεί σε υπουργικό συμβούλιο αύριο, όπου και θα οριστικοποιηθεί πριν δοθεί στη δημοσιότητα.

Όπως έχει ήδη γίνει γνωστό, το νομοσχέδιο επίσης περιορίζει στο όριο των εσόδων τα έξοδα λειτουργίας, καθιστά υποχρεωτικές τις μετατάξεις, αλλά και τις μετακινήσεις στο εσωτερικό των οργανισμών, ενώ οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα περνούν «περίοδο μαθητείας και δοκιμής».

Σημειώνεται ότι το νομοσχέδιο συζητήθηκε χθες σε διυπουργική σύσκεψη στο μέγαρο Μαξίμου υπό την προεδρία του πρωθυπουργού. Σύμφωνα με τα “Νέα”, οι μειώσεις των μισθών θα αγγίξουν και το 40%, αλλά δεν θα πειραχτούν καθόλου οι µισθοί κάτω από τα 1.800 ευρώ τον µήνα. Όπως αναφέρει το ίδιο δημοσίευμα, αποφασίστηκε στο νομοσχέδιο να περιληφθούν και οι 52 δηµόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Εκτιµήθηκε ότι θα δηµιουργηθεί ένα µικρό ίσως πρόβληµα µε επιχειρήσεις όπως η ∆ΕΗ, η ΕΥ∆ΑΠ, ο ΟΛΠ, ο ΟΛΘ κ.λπ. που είναι εισηγµένες στο Χρηµατιστήριο Αθηνών, αλλά όπως αναφέρθηκε, η συµπερίληψή τους θα επιτευχθεί µε άµεση σύγκληση των γενικών συνελεύσεων των µετόχων και πρόταση (για το «κούρεµα») του βασικού µετόχου που είναι το ∆ηµόσιο.

Ο νόμος που ισχύει τώρα ορίζει ότι οι 53 ΔΕΚΟ που δεν είναι εισηγμένες διαμορφώνουν τις μισθολογικές δαπάνες με βάση όσα ορίζονται σε κάθε Συλλογική Σύμβαση. Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, η μόνη παρέμβαση που μπορούσε να κάνει το υπουργείο Οικονομικών με το νομοσχέδιο ήταν με απόφαση της αρμόδιας διυπουργικής επιτροπής να αποφασίσει την επιβολή πλαφόν στην ετήσια αύξηση των αποδοχών των υπαλλήλων και όχι αλλαγές του μισθολογίου τους. Αρμόδια στελέχη εξηγούν ότι το σημείο κλειδί στο φημολογούμενο νόμο είναι πώς θα νομιμοποιηθεί η αναγκαία παράκαμψη των Συλλογικών Συμβάσεων, με στόχο την επιβολή του πλαφόν 50.000 ευρώ στις αποδοχές.

O ΑΣΒΟΣ: ... Βρωμάω!!! Μήπως είμαι... πολιτικός;: Κ.Μαρματάκης: «Είστε οι νέοι Γρηγορόπουλοι» φώναζα...

O ΑΣΒΟΣ: ... Βρωμάω!!! Μήπως είμαι... πολιτικός;: Κ.Μαρματάκης: «Είστε οι νέοι Γρηγορόπουλοι» φώναζα...: "Επίθεση από δυνάμεις των ΜΑΤ δέχθηκαν μέλη της Νεολαίας του ΣΥΝ, που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, σε ένδειξη ..."

Κ.Μαρματάκης: «Είστε οι νέοι Γρηγορόπουλοι» φώναζαν ΜΑΤ σε μέλη της Νεολαίας του ΣΥΝ

Επίθεση από δυνάμεις των ΜΑΤ δέχθηκαν μέλη της Νεολαίας του ΣΥΝ, που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, σε ένδειξη συμπαράστασης στους 42 συλληφθέντες κατά τη διάρκεια των χθεσινών κινητοποιήσεων, όπως επισημαίνει στο tvxs ο Κώστας Μαρματάκης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και υπεύθυνος της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Σημειώθηκαν τραυματισμοί, ενώ ανάμεσα στους τραυματίες είναι ο γραμματέας της Νεολαίας, Νάσος Ηλιόπουλος, ο οποίος νοσηλεύεται.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του νοσοκομείου "Γεννηματάς", ύστερα από κλινικοεργαστηριακό έλεγχο, στον οποίο υποβλήθηκε ο Νάσος Ηλιόπουλος, διαπιστώθηκε ότι υπέστη απλή κάκωση κεφαλής με ολιγόλεπτη περιτραυματική αμνησία και θλάση οσφυϊκής μοίρας σπονδυλικής στήλης.

Εν τω μεταξύ, η εισαγγελέας διέταξε κατεπείγουσα προακαταρκική έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών της επικίνδυνης σωματικής βλάβης σε βάρος του Ν. Ηλιόπουλου. Επίσης, αν συναινεί και ο ίδιος, θα πραγματοποιηθεί και ιατροδικαστική εξέταση.

Αναφορικά με τα γεγονότα, όπως μας δήλωσε ο κ. Μαρματάκης, περίπου 50 μέλη της Νεολαίας Συνασπισμού μαζί με άλλα περίπου 40 άτομα, φίλους των παιδιών που συνελήφθησαν το βράδυ της Δευτέρας, συγκεντρώθηκαν έξω από τα δικαστήρια. Ενώ επικρατούσε ηρεμία και η άφιξη των συλληφθέντων καθυστερούσε, «ξαφνικά ήρθε μία διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία σπρώχνοντας, βίαια, απότομα, τοποθετήθηκε μπροστά στην είσοδο, από όπου θα έμπαιναν τα παιδιά αργότερα και ξαφνικά άρχισαν να σπρώχνουν τον κόσμο που ήταν εκεί. Οι πρώτοι που έσπρωξαν δεν ήταν καν μέλη μας. Ήταν τριάντα φίλοι των συλληφθέντων. Τους έσπρωξαν πολύ άγρια, κόντεψαν να τους ρίξουν, να τους τσαλαπατήσουν, να πέσουν από ύψος προς τα κάτω σε ένα κήπο που υπήρχε...».

Τότε έτρεξε στο σημείο ο Νάσος Ηλιόπουλος, μαζί με άλλα μέλη, τον Λεωνίδα Καπουτσή, που είναι ο δεύτερος τραυματίας και άλλα παιδιά –τονίζει ο κ. Μαρματάκης, ο οποίος βρισκόταν εκεί. «Προσπαθούσαμε να μπούμε μπροστά να ηρεμήσουν τα πράγματα. Κρατάγαμε τις ασπίδες να μην σπρώχνουν. Τότε, ηρέμησαν λίγο τα πράγματα και ξαφνικά έρχεται δεύτερη εντολή για νέα επίθεση. «Καθαρίστε τους», φώναζε ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης με τον αριθμό 2401, της διμοιρίας 525 των ΜΑΤ –πήραμε τα στοιχεία τους γιατί θα ασκήσουμε μήνυση», προσθέτει.

«Δόθηκε μια εντολή για βίαιη απώθηση, ξαφνική, η οποία προκάλεσε πανικό γιατί στρίμωξε κόσμο σε κάγκελα, σκαλοπάτια κλπ Κόσμος έπεφτε, χτύπαγε, ούρλιαζαν.. Εντελώς αμυνόμενος, ο Νάσος Ηλιόπουλος με τους άλλους, βρέθηκαν κάτω, τσαλαπατημένοι, χτυπημένοι με ασπίδες, με τις μπότες, στο κεφάλι... Διέλυσαν τον κόσμο, μας απομάκρυναν όλους και ξαφνικά καταλάβαμε ότι είχε μείνει πίσω ο Ηλιόπουλος και δεν ξέραμε που είναι. Κατάφερα να φύγω από την πίσω μεριά, για να τον βρω, αφού με κυνηγήσαν και με χτυπήσαν κι εμένα στα χέρια, στο κεφάλι λίγο και στη μέση, και τον βρήκα ξαπλωμένο κάτω, σε πολύ κακή κατάσταση».

Ο Κώστας Μαρμαράκης σημειώνει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις τους απώθησαν και δεύτερη φορά όταν προσπαθούσαν να είναι κοντά στους τραυματίες. Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Νάσος Ηλιόπουλος νοσηλεύεται με διάσειση, ενώ θα παραμείνει στο νοσοκομείο για ένα 24ωρο.

Στο μεταξύ, η Νεολαία του ΣΥΝ καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της «τρομο-κρατική επίθεση στα γραφεία» της χθες το βράδυ. Όπως μας δήλωσε ο κ. Μαρματάκης, «μία διμοιρία των ΜΑΤ πήγε κάτω από τα γραφεία στην οδό Θεμιστοκλέους, όπου είχαν εγκλωβιστεί μέλη της οργάνωσης την ώρα που γίνονταν τα επεισόδια, και περίμεναν στο μπαλκόνι. Η διμοιρία άρχισε να τους απειλεί φωνάζοντας «Θα την κάψουμε τη γιάφκα σας ρε», «Είστε οι νέοι Γρηγορόπουλοι» «Οι επόμενοι είστε εσείς», «Από εσάς θα είναι ο επόμενος Γρηγορόπουλος», «ετοιμαστείτε ρε κ*λόπαιδα», «έχετε τελειώσει». Χρειάστηκε να βρούμε τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρή Δρίτσα να πάει να τους πάρει από εκεί, για να μπορέσουν να βγουν τα παιδιά από τα γραφεία».

Επίσης, προσθέτει, νωρίτερα, ενώ το μπλοκ της Νεολαίας βρισκόταν στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη, επιστρέφοντας στα γραφεία της οργάνωσης, «δύο διμοιρίες πέρασαν ξαφνικά, ενώ μπορούσαν να περιμένουν, μέσα από την πορεία, χτύπαγαν δεξιά-αριστερά και έβριζαν».

Όσον αφορά στους συλληφθέντες, αναφέρει ότι όταν διαλύθηκε το μπλοκ της Νεολαίας κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της πορείας, έτρεξαν να κρυφτούν σε μία πολυκατοικία. Εκεί τους συνέλαβαν οι αστυνομικές δυνάμεις, με τον ισχυρισμό ότι πέταγαν πέτρες- προσθέτει ο κ. Μαρματάκης- ενώ ήταν μαζί με άλλα δέκα άτομα που δεν συνέλαβαν.

Νωρίτερα, στη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησαν έξω από το Αστυνομικό Τμήμα στην Αριστοτέλους, συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα παραπάνω γεγονότα, μέλη της Νεολαίας του ΣΥΝ, του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, της ΚΟΕ, τησ ΑΚΟΑ, του ΣΥΡΙΖΑ και φοιτητές.

«Από χθες το μεσημέρι έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες μιας βάναυσης ωμής και απρόκλητης επίθεσης της Ελληνικής Αστυνομίας, κυρίως απέναντι σε νέους διαδηλωτές που βρέθηκαν στους δρόμους της Αθήνας διαδηλώνοντας, τιμώντας την μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου» δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, σχετικά με τους τραυματισμούς μετά την επίσκεψη του στο νοσοκομείο «Γεννηματά».

«Χθες το βράδυ, υπήρξε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο για την ίδια τη δημοκρατία περιστατικό. Μια διμοιρία των ΜΑΤ περικύκλωσε τα γραφεία της Νεολαίας του Συνασπισμού στην οδό Θεμιστοκλέους, απειλώντας, βρίζοντας, προπηλακίζοντας, απειλώντας κυρίως τους παρευρισκόμενους ότι θα υπάρξει και δεύτερος νεκρός. Και σήμερα το μεσημέρι στην οδό Ευελπίδων, όπου και μετεφέρθησαν πάνω από 40 συλληφθέντες στις χθεσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις για να δικαστούν με τη διαδικασία του αυτόφωρου και όπου παρευρέθησαν εκατοντάδες νέοι συμφοιτητές τους, υπήρξε μια απρόκλητη, βάναυση επίθεση η οποία τραυμάτισε πολύ σοβαρά το γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού, καθώς και άλλο ένα μέλος της νεολαίας, οι οποίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις» επισήμανε καλώντας τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Χρήστο Παπουτσή, να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και τον εισαγγελέα να παρέμβει.

«Καλούμε τον κ. Παπουτσή να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και καλούμε άμεσα τον εισαγγελέα να παρέμβει ώστε οι ανεξέλεγκτοι δράστες που επιτέθηκαν με γκλοπ, κλωτσιές, γροθιές και με τις ασπίδες τους στο γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού, γνωρίζοντας ποιος είναι, να τιμωρηθούν. Να κινηθεί άμεσα η αυτόφωρη διαδικασία. Ειδάλλως θα έχουμε βάσιμες υποψίες ότι όλα αυτά τα περιστατικά δεν είναι τυχαία, δεν οφείλονται σε ανεξέλεγκτη δράση ακροδεξιών φυλάκων μέσα στην αστυνομία αλλά είναι κεντρικώς σχεδιασμένα» κατέληξε.

Σενάριο… Αργεντινής μέσα στο ’11 τρέμει το ΔΝΤ!

Έντονη είναι η ανησυχία στους κόλπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι το 2011, δηλαδή πολύ πριν η χώρα «δοκιμαστεί» στις αγορές, ή απολαύσει τα ευεργετήματα της επιμήκυνσης του δανείου των 110 δις. ευρώ, η Ελλάδα θα διολισθήσει σε βαριά ύφεση και κοινωνική αναταραχή, που θα παραπέμπει ευθέως στις τραγικές εξελίξεις του 2001 στην Αργεντινή.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του “S10”, στο ΔΝΤ εκτιμούν ανεπίσημα, ότι το 2011 η ύφεση θα ξεπεράσει αρκετά ακόμη και τις αναθεωρημένες προς το χειρότερο τελευταίες προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, καθώς τόσο οι επενδύσεις, όσο και η εξωτερική ζήτηση, από όπου προσδοκά το Ταμείο να βρει στήριξη η οικονομία στην πτώση της, είναι πολύ πιθανό να απογοητεύσουν. Αν το ποσοστό συρρίκνωσης, ύστερα από δύο χρόνια ύφεσης, κινηθεί προς το 4%, έναντι του 3% που περιμένει η κυβέρνηση, η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων θα καταστεί αδύνατη, η ανοχή της κοινωνίας στο τριετές οικονομικό πρόγραμμα θα «εξατμισθεί» και η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με αναταραχή, φοβούνται στο ΔΝΤ.

Οι φόβοι αυτοί «στοιχειώνουν» και τις αγορές, όπου χθες το κόστος ασφάλισης ελληνικών ομολόγων έναντι του κινδύνου στάσης πληρωμών με CDS εκτινάχθηκε στις 917 μονάδες βάσης, την ώρα που το αντίστοιχο ασφάλιστρο για τα χρεόγραφα της Αργεντινής διαμορφωνόταν στις 640 μονάδες. Με απόδοση 11,69%, τα δεκαετή ομόλογα της Ελλάδας, όπως επισημαίνεται σε ανάλυση του “Bloomberg”, αφήνουν πίσω τους κατά 4% το κόστος δανεισμού της… Τζαμάικα, που βρίσκεται τεχνικά σε πτώχευση από τον Ιανουάριο, καθώς προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της σε τοπικό νόμισμα!

Ο Αμερικανός διαχειριστής κεφαλαίων Τζόναθαν Μπάιντερ, που έγινε διάσημος στους επενδυτικούς κύκλους όταν προέβλεψε τη χρεοκοπία της Αργεντινής και πρόλαβε έγκαιρα να πουλήσει τα ομόλογα που κατείχαν πελάτες του, δηλώνει στο “Bloomberg” ότι περιμένει τουλάχιστον μία αναδιάρθρωση χρέους στην Ευρωζώνη το 2011, «φωτογραφίζοντας» την Ελλάδα, ενώ αποκαλύπτει ότι αγοράζει μανιωδώς CDS ομολόγων της περιφέρειας της Ευρωζώνης, προσβλέποντας σε μεγάλα κέρδη από κάποια αναδιάρθρωση χρέους.

 Ο Ντομίνγκο Καβάλο, ο υπουργός Οικονομικών που παραιτήθηκε, αφού ανακοίνωσε τον Δεκέμβριο του 2001 την πτώχευση της Αργεντινής, δήλωσε χθες ότι το ΔΝΤ και η Ε.Ε. πρέπει άμεσα να προχωρήσουν στην αγορά όλου του χρέους της Ελλάδας και της Ιρλανδίας στις τρέχουσες τιμές αγοράς, για να προχωρήσει μια «ήπια» αναδιάρθρωση χρέους.

Σε αντίθετη περίπτωση, προειδοποίησε, το ευρώ δεν θα διαλυθεί, αλλά οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων και οι δανειστές των τραπεζών των ασθενέστερων οικονομιών θα υποστούν «κούρεμα». «Αν δεν κάνουν κάτι επιπρόσθετο με πιο μεγάλη ταχύτητα, η κρίση θα κλονίσει τις κυβερνήσεις των χωρών της περιφέρειας, γιατί οι λαοί δεν θα μπορούν να αντέξουν τον αποπληθωρισμό και την ύφεση που συνοδεύει τη δημοσιονομική προσαρμογή», τόνισε ο Καβάλο, ένας πολιτικός που αν μη τι άλλο γνωρίζει από πρώτο χέρι την ατυχή κατάληξη ενός από τα σημαντικότερα προγράμματα σταθεροποίησης που εφάρμοσε το ΔΝΤ, με τραγική κατάληξη, στην ιστορία του.

Η αγωνία του Ντομινίκ

Μια αποκωδικοποίηση των δηλώσεων του επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ  Στρος Καν, στη χθεσινή του επίσκεψη-αστραπή στην Ελλάδα, δείχνει καθαρά τη… σύγχυση που έχει προκαλέσει στους κύκλους του Ταμείου το ενδεχόμενο αποτυχίας του ελληνικού προγράμματος, που αποτελεί πιλότο για τις πρωτοφανείς ιστορικά παρεμβάσεις του Ταμείου στην Ευρωζώνη. Ο Γάλλος πολιτικός έχει ένα λόγο παραπάνω να ανησυχεί, καθώς αν η Ελλάδα «σκάσει» στα χέρια του το 2011, «βυθίζεται» αμέσως και η πολλά υποσχόμενη υποψηφιότητά του για τις επόμενες προεδρικές εκλογές στην Γαλλία.

«Το πρόβλημα είναι ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Στρος Καν, υπογραμμίζοντας με τον τρόπο αυτό την ανάγκη να βγει η χώρα από την ύφεση, για να αποφύγει την επισημοποίηση της χρεοκοπίας. Ο «αναπτυξιακός» κ. Στρος Καν ξεχνά, βέβαια, ότι με τις παραινέσεις του ΔΝΤ η Ελλάδα εφαρμόζει το σκληρότερο πρόγραμμα λιτότητας που έχει τεθεί σε εφαρμογή σε χώρα του ΟΟΣΑ εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια, με συνέπεια, βέβαια, η θεραπεία-σοκ να αφήνει πίσω της «καμένη γη» στην πραγματική οικονομία και να εντείνει το πρόβλημα υπερχρέωσης της χώρας.

Σε μια ιδιαίτερα εύστοχη ανάλυσή του, πριν από μερικούς μήνες, ο Λουίτζι Σπεράντσα, οικονομολόγος της BNP Paribas διαπίστωνε, ότι το ελληνικό πρόγραμμα σταθεροποίησης είναι με διαφορά το σκληρότερο από τα 22 προγράμματα λιτότητας που έχουν εφαρμοσθεί από δυτικές κυβερνήσεις από το 1978. Ακόμη και στη Σουηδία και την Δανία, όπου εφαρμόσθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα δύο πιο φιλόδοξα προγράμματα σταθεροποίησης όλων των εποχών, η μείωση των ελλειμμάτων σε μια τριετία ήταν 7,8% και 8,7% αντίστοιχα. Στην Ελλάδα, έχει προγραμματισθεί μείωση κατά σχεδόν 12,5% του ΑΕΠ!

Βλέποντας αυτές τις δυσκολίες, ο Στρος Καν θέλησε να εμφανίσει χθες το «αναπτυξιακό» του πρόσωπο, χωρίς να παρουσιάζει όμως ιδιαίτερα πειστικά επιχειρήματα για το πώς ακριβώς θα δημιουργηθεί ανάπτυξη, σε μια οικονομία που έχει τοποθετηθεί σε κλίνη του Προκρούστη, για να πετύχει ένα…. παγκόσμιο ρεκόρ μείωσης ελλείμματος.

Μιλώντας στους βουλευτές της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων, όπου η πρόεδρος Β. Παπανδρέου εύστοχα του επισήμανε ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ για την Ελλάδα δεν βγαίνει, ο Στρος Καν δεν έκρυψε την ανησυχία του για τις δημοσιονομικές εξελίξεις, παρότι ανέφερε ότι σε γενικές γραμμές ως τώρα οι στόχοι επιτυγχάνονται. «Για το 2011 εξακολουθεί να είναι δύσκολη η επίτευξη των στόχων και αυτό σχετίζεται με το γεγονός, ότι οι δαπάνες συνεχίζονται, σε ένα καθεστώς περιορισμένων ελέγχων, επειδή το σύστημα είναι έτσι δομημένο, ώστε να περιορίζει τη δυνατότητα ελέγχου», τόνισε ο Στρος Καν.

Αυτή η δήλωση έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Πέρα από μια προτροπή δημοσιονομικής εξυγίανσης, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, είναι και μια πρώτης τάξεως υπεκφυγή, σε περίπτωση που αποτύχει το πρόγραμμα του ΔΝΤ στην Ελλάδα: «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι Έλληνες, που δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις σπατάλες τους», θα μπορούσε να είναι μερικούς μήνες αργότερα η βασική γραμμή «απολογίας» του επικεφαλής του ΔΝΤ, αν «στραβώσει» η εφαρμογή του προγράμματος.

Ο Γάλλος πολιτικός ξένισε αρκετούς με τις έντονα πολιτικές παρεμβάσεις του στα ελληνικά πράγματα, τις προτροπές του να υποστηριχθεί η κυβέρνηση από όλο το πολιτικό σύστημα και τις σχεδόν απροκάλυπτες λοιδορίες που επιφύλαξε στην αξιωματική αντιπολίτευση, επειδή εξακολουθεί να «αντιπολιτεύεται» το μνημόνιο. Αυτές οι παρεμβάσεις υποστήριξης της κυβέρνησης, που βέβαια έχουν μεγάλες πιθανότητες να προκαλέσουν τα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα στην ελληνική κοινή γνώμη, προδίδουν την αγωνία του Ταμείου, για τον κίνδυνο να επαληθευθούν οι προφητείες του πρώην υπουργού Οικονομικών της Αργεντινής, περί αναταραχής που θα προκαλέσουν τα μέτρα λιτότητας.

Στους κυβερνητικούς κύκλους της Αθήνας, πάντως, τα καλά λόγια του επικεφαλής του ΔΝΤ δεν ήταν αρκετά για να μετριάσουν την ανησυχία, ενόψει της επικείμενης αστραπιαίας επίθεσης στις ΔΕΚΟ, με νομοσχέδιο που θα «τσεκουρώσει» οριζόντια τις αμοιβές, με συγκεκριμένα πλαφόν για μισθούς και πρόσθετες αποδοχές και στις 52 δημόσιες επιχειρήσεις, που περιλαμβάνονται πλέον στον προϋπολογισμό. Το υπουργείο Οικονομικών επιχειρεί με αυτό τον τρόπο να κλείσει πολύ γρήγορα το πιο δύσκολο μέτωπο του 2011, ώστε να έχει πιθανότητες εφαρμογής του «καυτού» προϋπολογισμού τους επόμενους μήνες.

Όμως, πολλά κυβερνητικά στελέχη φοβούνται, ότι αυτή η σύγκρουση με τα συνδικάτα που αποτελούν την «ψυχή του ΠΑΣΟΚ» θα εξασθενίσει σοβαρά την υποστήριξη στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, ενώ η επικείμενη συμπίεση των αμοιβών στο σύνολο του ιδιωτικού τομέα, με το νόμο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, ίσως αποδειχθεί ότι θα αποτελέσει τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της δυσφορίας…

Η Μέρκελ «ετοιμάζει» την ελληνική χρεοκοπία!

Ασβός: ΤΕΛΟΣ! Έχουμε τελειώσει! Μας έπιασαν στον ύπνο (γνωρίζουν πολύ καλά τις μεθόδους) και μας τελείωσαν! 2013: Η Ελλάδα θα π΄ρεπει να πληρώσει 150.000.000.000 ευρώ! Που θα τα βρεί!!! Χ  Ρ Ε Ο ΚΟ Π Ι Α!!! 

Συνθήκες μόνιμου αποκλεισμού της χώρας από τις αγορές δημιουργεί η νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης – Έρχονται νέα «χτυπήματα» από τους οίκους αξιολόγησης, λόγω του αυξημένου ρίσκου αναδιάρθρωσης χρέους: πρώτο μήνυμα από την S&P – Αρχίζουν στο παρασκήνιο οι συζητήσεις Παπανδρέου με Στρος Καν και Μπαρόζο για νέο δάνειο (και μνημόνιο…) στην Ελλάδα

Οι ελπίδες ομαλής εφαρμογής του μνημονίου, με επιστροφή στις αγορές από το 2012 και βιώσιμη εξυπηρέτηση του χρέους μετά το 2013, χωρίς τη «βόμβα» χρεολυσίων για τα 110 δις. ευρώ του διεθνούς δανείου, εξανεμίζονται από τις πρωτοβουλίες της Γερμανίας, που «φωτογραφίζει» την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, μέσα από τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Οι συνθήκες μακροχρόνιου αποκλεισμού της χώρας από τις αγορές που διαμορφώνονται επισφραγίζονται από τα «χτυπήματα» των οίκων αξιολόγησης, με πρώτη την S&P, ενώ η κυβέρνηση στο προσκήνιο δηλώνει «έκπληξη», αλλά στο παρασκήνιο αρχίζει διαπραγματεύσεις με ΔΝΤ και Κομισιόν για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα του «εμπάργκο» των αγορών.

Έχει ενδιαφέρον, ότι ο Πρωθυπουργός τροποποίησε το πρόγραμμά του για την επόμενη εβδομάδα: ενώ αναμενόταν να φθάσει στην Αθήνα την Δευτέρα ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο επικεφαλής του ΔΝΤ θα έλθει τελικά την Τρίτη, ενώ την Δευτέρα προγραμματίσθηκε συνάντηση του Γ. Παπανδρέου, με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο στις Βρυξέλλες.

Στις συναντήσεις αυτές, ο κ. Παπανδρέου επιδιώκει να δημιουργήσει συμμαχίες, με την πρότασή του για τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το γερμανικό σχέδιο για νέο μηχανισμό στήριξης και ελεγχόμενες αναδιαρθρώσεις χρέους: ο Έλληνας Πρωθυπουργός αντιπροτείνει εκδόσεις ευρωομολόγων και πανευρωπαϊκό φόρο στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, από τον οποίο θα αντλούνται περίπου 200 δις. ευρώ το χρόνο, έσοδα που θα αξιοποιηθούν για τη στήριξη των ασθενών οικονομιών.

Όμως, πέρα από τις προτάσεις του Πρωθυπουργού για τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, οι οποίες φαίνεται εκ προοιμίου απίθανο να επηρεάσουν αποφασιστικά την έκβαση της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση αρχίζει ήδη, σε πολύ υψηλό επίπεδο, να αναζητεί λύσεις για το πρόβλημα αποκλεισμού της χώρας από τις αγορές το 2012, όταν θα είναι υποχρεωμένη βάσει του μνημονίου, ακόμη και αν εγκριθεί η επιμήκυνση του δανείου, να χρηματοδοτήσει μεγάλο μέρος των δανειακών αναγκών από τις αγορές, με εκδόσεις ομολόγων.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η κυβέρνηση επιζητεί να διαμορφώσει έγκαιρα μια συναίνεση στους κόλπους της τρόικας, ώστε να προστατευθεί η χώρα από τις «ορέξεις» των αγορών, σε περίπτωση που, όπως αναμένεται, το spread παραμείνει και το 2011 σε επίπεδα απαγορευτικά για δανεισμό από το 2012. Για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα, η λύση που φέρεται να συζητείται, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε πρόσφατα με δηλώσεις του και ο Πολ Τόμσεν, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Ελλάδα, είναι να εγκριθεί ένα πρόσθετο δάνειο για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας χωρίς προσφυγή στις αγορές, το οποίο θα πρέπει να προέλθει από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης και, μετά το 2013, να μεταβιβασθεί στο μόνιμο μηχανισμό (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας – European Stability Mechanism, ESM).

Η επιμήκυνση δεν σώζει…

Η κυβέρνηση διαπιστώνει, ότι παρά την επιμήκυνση του δανείου, ο μηχανισμός που δημιουργείται στην Ευρωζώνη μετά το 2013, βάσει των γερμανικών προτάσεων, «φωτογραφίζει» την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δημιουργώντας αξεπέραστα προβλήματα στις σχέσεις της χώρας με την αγορά ομολόγων. Όπως ανακοινώθηκε την Κυριακή από το Eurogroup, το νέο πλαίσιο θα έχει τα ακόλουθα, εξαιρετικά «εχθρικά» για την Ελλάδα, χαρακτηριστικά:

n  Από το 2013, ενσωματώνονται σε όλες τις εκδόσεις ομολόγων της Ευρωζώνης οι ρήτρες συλλογικής δράσεις, που θα καθορίζουν εκ των προτέρων τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους (με «κούρεμα» επιτοκίου, επιμήκυνση διάρκειας, ή ακόμη και «κούρεμα» ονομαστικής αξίας χρέους). Ταυτόχρονα, ορίζεται ότι στη σειρά προτεραιότητας των πιστωτών θα προηγούνται το ΔΝΤ και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας και θα έπονται οι ιδιώτες πιστωτές, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για την αξιολόγηση του κινδύνου των ομολόγων χωρών που λαμβάνουν επίσημη βοήθεια, όπως η Ελλάδα.

n  Επιπλέον, η διαδικασία αναδιάρθρωσης χρέους, που συνοδεύει τη δημιουργία του ESM, διαμορφώνει αρνητικά δεδομένα για την Ελλάδα: προβλέπεται ότι οι χώρες που λαμβάνουν στήριξη θα εξετάζονται ξεχωριστά (με «ενδελεχείς ελέγχους φερεγγυότητας από την Κομισιόν και το ΔΝΤ») για να διαπιστώνεται αν έχουν δυνατότητα βιώσιμης εξυπηρέτησης του χρέους τους. Σε περίπτωση που βρεθεί ότι αυτό είναι αδύνατο (πράγμα πολύ πιθανό για την Ελλάδα, με το χρέος να ξεφεύγει από το 150% του ΑΕΠ το 2011 και τα κόστη δανεισμού από τις αγορές να είναι απαγορευτικά υψηλά), η χώρα θα χρηματοδοτείται μεν από τον ESM, αλλά θα αρχίσει και η διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους.

Κλείνει ο δρόμος προς την αγορά

Τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται, αν επιβεβαιωθούν στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου και στις τελικές αποφάσεις για την αλλαγή της Συνθήκης της Λισαβόνας μέχρι τον Μάρτιο, αποτρέπουν κάθε σκέψη ομαλής επιστροφής της χώρας στις αγορές το 2012, όπως ισχυριζόταν αρχικά, μόλις ανακοινώθηκε η κατ’ αρχήν συμφωνία επιμήκυνσης του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, το υπουργείο Οικονομικών.

Η Standard & Poor’s, ο μεγαλύτερος οίκος πιστοληπτικών αξιολογήσεων, έγινε ο πρώτος που συνέδεσε την πιστοληπτική αξιολόγηση των ελληνικών ομολόγων με τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, εντάσσοντας ήδη από την Παρασκευή την Ελλάδα σε αξιολόγηση με προοπτική υποβάθμισης (“negative credit watch”) από την ήδη χαμηλή κατηγορία όπου βρίσκεται (ΒΒΒ+, δηλαδή κατηγορία “junk”, που αποκλείει κάθε δυνατότητα αγοράς ελληνικών ομολόγων από συντηρητικά χαρτοφυλάκια).

Με τους νέους κανόνες αυξάνεται το ενδεχόμενο η κυβέρνηση να στραφεί σε βάρος των ιδιωτών που κατέχουν κρατικά ομόλογα, τονίζει η S&P, επιβεβαιώνοντας τις καταστροφικές παρενέργειες των γερμανικών προτάσεων: "Πιστεύουμε ότι μπορούσε να έχει αρνητικές συνέπειες στο αν οι ιδιώτες κάτοχοι κρατικού χρέους θα πληρώνονται στο ακέραιο και εγκαίρως", δήλωσε ο αναλυτής της S&P, Μορίτς Κρέμερ. Ο οίκος αξιολόγησης ανήγγειλε  ότι θα ανακοινώσει στους επόμενους τρεις μήνες αν θα προχωρήσει στην υποβάθμιση, όταν οι νέοι κανόνες θα έχουν αποσαφηνιστεί.

Ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει έκπληκτος από την ενέργεια της S&P, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ίσως να υπαγορεύεται από ύποπτες σκοπιμότητες, αφού, όπως λέει το υπουργείο Οικονομικών, αγνοούνται οι «επιτυχίες στους τομείς της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά και των μεταρρυθμίσεων», αλλά και το «θετικό αποτέλεσμα στη μείωση της αβεβαιότητας», που θα έχει η νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Όμως, ανεξάρτητα από υπαρκτές ή όχι σκοπιμότητες, γεγονός είναι ότι η S&P απλώς διαπιστώνει το αυτονόητο: η αξιολόγηση των ελληνικών ομολόγων από τις αγορές μόνο προς το χειρότερο μπορεί να μεταβληθεί, ανεξάρτητα από τις προσπάθειες της κυβέρνησης, όταν θα υπάρχει θεσμική δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους της χώρας. Το πρόσθετο ρίσκο δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί αρνητικά από τους οίκους αξιολόγησης και, όπως όλα δείχνουν, στην ίδια κατεύθυνση με την S&P θα υποχρεωθούν να κινηθούν η Moody’s και η Fitch, ακόμη και πριν οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις επί των γερμανικών προτάσεων…

ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η αναγκαιότητα αρμονικής ανάπτυξης της Ευρωζώνης, οι επιθέσεις του ΔΝΤ, η επέλαση της Κίνας, η Γερμανία, η Ρωσία, η θέση των αγορών, η αλληλεξάρτηση των χρεών, οι τρείς εκδοχές της κρίσης και η ελπίδα για το μέλλον

Από την πλευρά της Γερμανίας, η αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, είναι η έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας - η μη τήρηση δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας (έλλειμμα 3%), κατά την κατάρτιση και εφαρμογή των ετησίων προϋπολογισμών. Αντίθετα, από την πλευρά της Ισπανίας, «ένοχοι» για την κρίση είναι οι κερδοσκόποι. Και στις δύο περιπτώσεις, «παραγνωρίζονται» προφανώς οι ευρύτερες αλληλεξαρτήσεις ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, όπως θα αναλύσουμε στο τέλος του κειμένου, ενώ δεν λαμβάνονται καθόλου υπ’ όψιν οι μεγάλες «ενδοευρωπαϊκές ανισορροπίες», στον τομέα της παραγωγικότητας (για παράδειγμα, 30-40% χαμηλότερη παραγωγικότητα της Ελλάδας, σε σχέση με τη Γερμανία, σχεδόν αντίστοιχα υψηλότερες τιμές καταναλωτή κλπ).

Περαιτέρω, οι σημερινές μεγάλες προσπάθειες των ευρωπαϊκών κρατών, με στόχο τη «συλλογική», την από κοινού δηλαδή μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, οδηγούν ασφαλώς στην ύφεση (depression). Αντίθετα, η μερική «θεραπεία» των προβλημάτων της Ευρωζώνης, με τη βοήθεια του ελεγχόμενου πληθωρισμού, κατά το «παράδειγμα» των Η.Π.Α. («εκτύπωση» χρημάτων από την ΕΚΤ, Ευρωομόλογα, Quantitative Easing κλπ), θα ήταν μάλλον μία βραχυπρόθεσμη λύση. Άλλωστε, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, η απόσυρση των μέτρων στήριξης είναι μία εξαιρετικά δύσκολη, επικίνδυνη διαδικασία, χωρίς απολύτως κανένα εγγυημένο αποτέλεσμα.

Η καλυτέρευση τώρα της ευρωπαϊκής παραγωγικότητας, κατά το «πρότυπο» της Γερμανίας (συγκράτηση των μισθών, περιορισμός του κοινωνικού κράτους, μειωμένη εσωτερική κατανάλωση κλπ), θα οδηγούσε σε επικίνδυνες, παγκόσμιες οικονομικές ανισορροπίες – ενώ, η συνέχιση του ενδοευρωπαϊκου ανταγωνισμού, ξανά εκ μέρους της Γερμανίας (επιδότηση/dumping εργατικού κόστους, ανάπτυξη εις βάρος των «εταίρων» της κ.α.), θα προκαλέσει αργά ή γρήγορα τη διάσπαση της Ευρωζώνης.

Κατά την άποψη μας η διέξοδος, η λύση της Ευρώπης δηλαδή, δεν είναι άλλη από τη «συμμετρική» εξέλιξη, από την «ταιριαστή», την αρμονική ανάπτυξη καλύτερα των κρατών-μελών της όπου, οι μέχρι σήμερα πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, θα αποδεχθούν μεγαλύτερα ελλείμματα - έτσι ώστε οι «ελλειμματικές» χώρες, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, να μπορούν να μειώσουν τα δικά τους.

Για παράδειγμα, μόνο εάν αυξήσει την εσωτερική της κατανάλωση η Γερμανία, μειώνοντας τους φόρους και αυξάνοντας τους μισθούς των εργαζομένων της, εισάγοντας παράλληλα προϊόντα από την Ελλάδα και επενδύοντας στη χώρα μας (αντί στην Κίνα ή αλλού), θα υπάρξει ταυτόχρονη, αρμονική ανάπτυξη και στις δύο χώρες. Στην περίπτωση αυτή είναι εύλογο ότι, η Ελλάδα θα περιόριζε τα ελλείμματα της, χωρίς να υποχρεωθεί σε ύφεση - η οποία θα είχε σαν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, τη μείωση των εισαγωγών της από τη Γερμανία.   

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν υπάρχει η βούληση για συμμετρική εξέλιξη, για μία αρμονική ανάπτυξη, η οποία θα οδηγήσει στην πολιτική ένωση της Ευρώπης, είναι καλύτερα να διασπασθεί άμεσα η Ευρωζώνη, με δική της πρωτοβουλία - «υποχωρώντας» ίσως στην προηγούμενη της κατάσταση (ΕΟΚ), με την υιοθέτηση των εθνικών νομισμάτων εκ μέρους όλων των μελών της, τα οποία πλέον θα συνιστούν μία απλή ζώνη ελευθέρου εμπορίου (μαζί με τη Ρωσία). 

Εάν πραγματοποιηθεί τελικά κάτι τέτοιο, εάν κριθεί δηλαδή ότι δεν υπάρχει βούληση για πραγματική ένωση και ανεξαρτητοποιηθούν οι χώρες της Ευρωζώνης, τότε μάλλον θα συμβεί εντός του 2011  - αφού τότε λήγουν τα δεκαετή ομόλογα πολλών κρατών-μελών, τα οποία ελήφθησαν αμέσως μετά την προσχώρηση τους στο κοινό νόμισμα (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Λήξη ομολόγων του δημοσίου σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής τις 17.11.2010

Χώρα	*2011	2012	2013	2014	2015
Ιρλανδία	10,640	5,876	6,028	11,857	0,191
Ελλάδα	38,872	31,735	27,722	31,535	51,386
Πορτογαλία	28,156	9,454	9,768	15,370	11,922
Ισπανία	128,312	73,653	66,192	46,887	37,926
Ιταλία	264,601	144,399	123,745	90,821	122,241

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

* Το έτος της μητέρας των κρίσεων

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, ειδικά όσον αφορά τους επομένους υποψηφίους εισόδου στον Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, το 2011 (δέκα έτη δηλαδή μετά την είσοδο τους στην Ευρωζώνη), είναι το χρονικό σημείο με τις μεγαλύτερες απαιτήσεις, σε σχέση με το δανεισμό τους. Τα ποσά που καλούνται αυτό το χρόνο να αναχρηματοδοτήσουν είναι πάρα πολύ μεγάλα, με το σύνολο σχεδόν της «δύσης» (Ιαπωνία, ΕΕ, Η.Π.Α.) στη δίνη του χρέους, οπότε τα πάντα μπορεί να συμβούν – τόσο στις ίδιες (χρεοκοπία, ΔΝΤ), όσο στην Ευρωζώνη (διάσπαση) και στον πλανήτη (πόλεμος).

Παραδόξως, ο δανεισμός της Ελλάδας είναι σωστά διαμοιρασμένος και στα πέντε έτη, γεγονός που συνηγορεί στο ότι η χώρα μας, σε αντίθεση με την Ισπανία και την Ιταλία, εισήλθε σωστά στην Ευρωζώνη - πληρώνοντας όμως αργότερα ακριβά τη συμμετοχή της, με τη μείωση της ανταγωνιστικότητας της (παράλληλα με τη σπατάλη του κρατικού μηχανισμού, η οποία προήλθε από την εύκολη πρόσβαση του δημοσίου στις αγορές, με χαμηλά επιτόκια δανεισμού, λόγω της υιοθέτησης του κοινού νομίσματος)          

Περαιτέρω, η «κατά περίπτωση» υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος, όπως αυτή συζητείται τόσο για την Ελλάδα (δραχμή), όσο και για τη Γερμανία (μάρκο), δεν οδηγεί πουθενά - ενώ είναι απολύτως «ουτοπική», αφού στη μεν Ελλάδα θα είχε σαν αποτέλεσμα την «εκτόξευση» του χρέους σε ευρώ (δημοσίου και ιδιωτικού), λόγω «ραγδαίας» υποτίμησης της δραχμής, ενώ στη Γερμανία την καταβαράθρωση των εξαγωγών (65% στην ΕΕ), λόγω αθρόας ανατίμησης του μάρκου. Μόνο μία «ελεγχόμενη» λοιπόν, μία μεθοδική και προγραμματισμένη έξοδος όλων των μελών από την Ευρωζώνη, «κοινή συναινέσει», θα μπορούσε να έχει κάποιες ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.    

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, την οποία αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με τα συμπεράσματα που θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια, θεωρούμε ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι τόσο ισχυρή για να μπορέσει να αντιμετωπίσει μόνη της τις διαρκείς επιθέσεις του ΔΝΤ, του Κερδοσκοπικού Κεφαλαίου και της Κίνας. Πόσο μάλλον αφού, τα τεράστια προβλήματα της μέχρι σήμερα σύνδεσης των διαφόρων ευρωνομισμάτων με το ύπουλα ισχυρό «γερμανικό ευρώ», ταυτόχρονα με την αδυναμία άσκησης αυτόνομης «συναλλαγματικής πολιτικής», εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, θα οδηγούσαν όποια χώρα επιθυμούσε να εξέλθει «ηρωικά» μόνη της, στην απόλυτη οικονομική καταστροφή – εάν όχι, στην πλήρη εξάρτηση της «από τρίτους».

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΝΤ

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, οι σύνδικοι του διαβόλου, το ΔΝΤ δηλαδή, από το 1971 και μετά (κατάργηση του κανόνα του χρυσού), είναι όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής – επομένως, των πολυεθνικών της Wall Street. Μετά την αποτυχία του τώρα στη Λατινική Αμερική (Η άλωση της Βραζιλίας), καθώς επίσης στις αναπτυσσόμενες χώρες (Ασία κλπ), έμεινε ουσιαστικά χωρίς αντικείμενο. Τόσο αυτό λοιπόν, όσο και η «σκοτεινή δύναμη» πίσω του (η Παγκόσμια Τράπεζα), αντιμετώπιζαν σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα (άρθρο μας: Σκάκι με το διάβολο).

Στα πλαίσια αυτά, οι Η.Π.Α. «επιτέθηκαν» τόσο στην Ευρώπη (κυρίως), όσο και αλλού, δια μέσου της πώλησης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης (CDO’S) - διαπράττοντας τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών. Εξήγαγαν λοιπόν τα προβλήματα τους σε ολόκληρο τον κόσμο, καταστρέφοντας τεράστιες ποσότητες χρημάτων και οδηγώντας αρκετές χώρες στο χείλος του γκρεμού.

Στη συνέχεια, εμφανίστηκε το ΔΝΤ σαν «ο από μηχανής Θεός», εν πρώτοις στην Ανατολική Ευρώπη και αργότερα στην Ευρωζώνη – από την πόρτα που του άνοιξε πρώτη η Ελλάδα, όταν βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα». Η «κερκόπορτα» αυτή ανοίχθηκε με την αυθαίρετη πρωτοβουλία της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ουσιαστικά προσκάλεσε μόνη της το ΔΝΤ - με την ανοχή δυστυχώς, αν όχι με τη συμμετοχή, της κυρίας Merkel.

Ο σοσιαλιστής ηγέτης τώρα του ΔΝΤ, κατάφερε να «αποβιβαστεί» στην Ευρώπη, πείθοντας τη γερμανίδα καγκελάριο για τις αγαθές του προθέσεις (ή, ίσως, συνεργαζόμενος μυστικά μαζί της), έχοντας φυσικά εξασφαλίσει την αμέριστη «συμπαράσταση» του Έλληνα πρωθυπουργού. Λίγους μήνες αργότερα, αφού προηγουμένως είχε εγκατασταθεί μόνιμα η σκιώδης κυβέρνηση στην Αθήνα, «αποκρατικοποιώντας» την εξουσία, διεύρυνε τις μεθοδικές επιθέσεις του, με τη βοήθεια των συμβατικών αμερικανικών όπλων (εταιρείες αξιολόγησης κλπ) και της ευρωπαϊκής κυβερνητικής «ανεπάρκειας».

Έτσι λοιπόν εισέβαλλε τελικά στη δεύτερη χώρα της Ευρωζώνης, στην Ιρλανδία, η οποία όμως, αυτή τη φορά, δεν το ζήτησε μόνη της, όπως η Ελλάδα, αλλά της επιβλήθηκε «εκ των άνω». Φυσικά θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία κλπ), αφού πλέον το ΔΝΤ έχει βρει μία πολύ πιο «αποδοτική» δραστηριότητα, από αυτήν που είχε μέχρι σήμερα (εάν φυσικά δεν εμποδιστεί από τη Γερμανία, την Κίνα, τη Ρωσία ή όποιον άλλο «ανταγωνιστή» του). 

Συνεχίζοντας, τα ποσά που δανείζει το ΔΝΤ είναι πλέον σε «τοκογλυφική» συνεργασία με την Κομισιόν και την ΕΚΤ, είναι πολύ πιο μεγάλα από τα συνήθη (για παράδειγμα στη Βραζιλία, σε μία πάμπλουτη σε υπέδαφος και ενέργεια χώρα των 190 εκ. κατοίκων, είχε περιορισθεί στα περίπου 30 περίπου δις $), ενώ χρησιμοποιούνται φρεσκοτυπωμένα, πληθωριστικά δολάρια, χωρίς αντίκρισμα (η ανοδική πορεία της τιμής του χρυσού, είναι η καλύτερη απόδειξη της απαξίωσης του δολαρίου). Μπορεί λοιπόν να αυξάνει απεριόριστα τα κεφάλαια του, χωρίς καθόλου να προβληματίζεται για την εύρεση τους, όπως οι «εταίροι» του στην Ευρωζώνη – οι οποίοι, κάποια στιγμή, θα δυσκολευθούν να το ακολουθήσουν, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για το μέλλον τους.       

Ο στόχος του φαίνεται να είναι, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η υποδούλωση των χωρών-πελατών του, δια μέσου της κατάληψης της σκιώδους εξουσίας (ειδικά των εκάστοτε υπουργείων οικονομικών), η πλουσιοπάροχη αμοιβή των στελεχών του (δεν πληρώνουμε μόνο τόκους, αλλά και υψηλούς μισθούς στο ΔΝΤ), η λεηλασία των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων από τις πολυεθνικές-εντολοδόχους του, καθώς επίσης η κερδοφόρα εγκατάσταση των ξένων εταιρειών - σε χώρες που «επιβάλλει» το ίδιο αφενός μεν μία εκτεταμένη φοροαποφυγή, αφετέρου δε μία τεράστια «συμπίεση» των αμοιβών των εργαζομένων, η οποία καταλήγει στην εξαθλίωση της πλειοψηφίας τους. 

Φυσικά, το «Ταμείο» είναι πλήρως οργανωμένο, ενώ έχει την ικανότητα «χειρισμού» της κοινής γνώμης, δια μέσου της «χειραγώγησης» κάποιων ΜΜΕ, ορισμένων «επιφανών» συνδικαλιστών και γενικότερα των περισσοτέρων από αυτούς που εκπροσωπούν τους ονομαζόμενους «κοινωνικούς εταίρους».

Σε γενικές γραμμές δε το φοβισμένο, το «παγωμένο» στη θέση του και άβουλο πλήθος, δεν αντιδράει αμέσως – συνήθως πολύ αργότερα, όταν είναι πλέον αδύνατον να αντιστραφούν τα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, το «πλήθος» στην Αργεντινή βγήκε τότε μόνο στους δρόμους, όταν η χώρα είχε λεηλατηθεί και χρεοκοπήσει, μετά από αρκετά χρόνια δραστηριοποίησης των συνδίκων του διαβόλου.   

Κλείνοντας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, “Όταν μία αντιπροσωπεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ.

Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών - όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της” (M.Chossudovsky).

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Αναλύοντας τις κινήσεις της «κίτρινης» υπερδύναμης, είναι εμφανές ότι προσπαθεί, όσο καλύτερα μπορεί, να εκμεταλλευθεί την  ευρωπαϊκή κρίση χρέους - εντελώς διαφορετικά όμως, από τους Η.Π.Α./ΔΝΤ και τη Γερμανία.

Τους περασμένους μήνες λοιπόν η Κίνα παρουσιάστηκε στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στη Βρετανία και στην Ισπανία, σαν το «λευκό ιππότη» - σαν το σωτήρα στην ανάγκη καλύτερα, έναν καινούργιο «μνηστήρα», ο οποίος δεν παρέμεινε αδιάφορος, όταν κάποια κράτη-μέλη της Ευρωζώνης βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Oπως είπε δε ο πρωθυπουργός, ο κ. Wen Jiabao, «Θα προσφέρουμε περαιτέρω βοήθεια και θα βοηθήσουμε ορισμένες χώρες να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους». 

Οι Κινέζοι, διαθέτοντας πάνω από 2,4 τρις $ συναλλαγματικά αποθέματα και φοβούμενοι πλέον τις τοποθετήσεις τους στα αμερικανικά ομόλογα δημοσίου, εν όψει πιθανού πληθωρισμού στις Η.Π.Α., αναζητούν εναγωνίως δυνατότητες διασποράς των επενδύσεων τους. Έτσι λοιπόν, οι πρόσφατοι προβληματισμοί των υπερχρεωμένων, μικρότερων χωρών της «περιφέρειας» του Ευρώ, οι οποίες αναζητούν πάση θυσία λύσεις, υποδεχόμενες με ευγνωμοσύνη τον οποιονδήποτε επενδυτή, ταιριάζουν απόλυτα στα σχέδια της απολυταρχικής Κίνας – αν και στο κέντρο της Ευρώπης, στις πλεονασματικές χώρες της, η προθυμία των Κινέζων αντιμετωπίζεται με αυξανόμενο σκεπτικισμό. «Η Κίνα εξαγοράζει την Ευρώπη και εμείς οι Ευρωπαίοι πουλάμε την ψυχή μας στο διάβολο», είπε πρόσφατα στις Βρυξέλες ο Γερμανός επίτροπος κ. G.Oettinger.

Μετά την Αφρική (κυρίως εξαγορά γης, για την εξόρυξη πρώτων υλών) και την Ασία, η Κίνα «προωθείται» ραγδαία στη «γηραιά ήπειρο», μέσα από την αδύναμη, νότια περιφέρεια της, αναζητώντας ουσιαστικά εναλλακτικές αγορές γα την πώληση των προϊόντων της – σε αντίθεση με τις Η.Π.Α./ΔΝΤ, οι οποίες έχουν μία εντελώς διαφορετική στρατηγική. Ξεκινώντας από την Ιταλία (άρθρο μας: Η κινεζική επιδημία), από την οποία εφοδιάζει την κεντρική Ευρώπη, διεύρυνε την παρουσία της στην Ελλάδα, στο λιμάνι του Πειραιά, δια μέσου της Cosco (προγραμματίζεται αντίστοιχη επένδυση στην Κρήτη, στο χωριό Κόκκινος Πύργος), αποσκοπώντας στην ευρύτερη αγορά των Βαλκανίων. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, τόσο η Γερμανία, όσο και η Ολλανδία, σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπαν τη συμμετοχή των Κινέζων στο λιμάνι του Αμβούργου ή του Ρότερνταμ.  

Ο Wen Jiabao ανακοίνωσε επί πλέον, την πρόθεση του να αγοράσει ομόλογα του δημοσίου, όταν βέβαια η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές (απαγορεύεται ρητά από το ΔΝΤ-μνημόνιο ο δανεισμός της χώρας μας από άλλους, κατά το χρονικό διάστημα ισχύος του!). Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας τον υποδέχθηκε φωτίζοντας προς τιμήν του κόκκινο το Κολοσσαίο, η Κίνα αγόρασε ομόλογα του ισπανικού δημοσίου αξίας 625 δις $ και, όπως λέγεται, συμμετείχε κατά 20% στην πρόσφατη έκδοση/πώληση ομολόγων της Πορτογαλίας. 

Στην Πορτογαλία, οι κινεζικές επιχειρήσεις ενδιαφέρονται για χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και ενεργειακές εταιρείες - πρόσφατα η «Energias de Portugal» (EDP)  υπέγραψε συμφωνία συνεργασίας με την «China Power International», ενώ συζητούνται συμμετοχές κινεζικών τραπεζών στις πορτογαλικές Millenium BCP (από την Industrial and Commercial Bank of China) και BPI (από την Bank of China).

Στη Μ. Βρετανία, ήδη από το 2005, η κρατική αυτοκινητοβιομηχανία Nanjing Automobile Group εξαγόρασε τα υπόλοιπα της χρεοκοπημένης MG Rover, ενώ σχεδιάζεται η επαναλειτουργία του παλαιού εργοστασίου της στο Birmingham. Η δραστηριοποίηση των Κινέζων στη βρετανική αγορά ακινήτων είναι αρκετά σημαντική, με κέντρο βάρους το Λονδίνο, όπου πρόσφατα η Bank of China αγόρασε απέναντι από την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας ένα τεράστιο ακίνητο, έναντι 150 εκ. $, μετατρέποντας το σε κεντρικό κατάστημα των ευρωπαϊκών της δραστηριοτήτων.

Στην Πολωνία, κινεζικές κατασκευαστικές εταιρείες ανέλαβαν κομμάτια της εθνικής οδού Βαρσοβίας-Λοντζ, τα οποία οφείλουν να είναι έτοιμα για τους αγώνες ποδοσφαίρου του 2012. Η China Overseas Engineering Group Company (η οποία έχει ήδη ανακοινώσει επέκταση των δραστηριοτήτων της στα δημόσια έργα της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Ουγγαρίας), ανέλαβε την κατασκευή για λιγότερα χρήματα από το 30% που είχαν υπολογίσει οι Αρχές της Πολωνίας – με τους Ευρωπαίους κατασκευαστές να είναι εκτός εαυτού, ισχυριζόμενοι ότι η ασυναγώνιστη αυτή τιμή οφείλεται σε dumping.

Σε περιπτώσεις όπως αυτή της Πολωνίας, αφενός μεν «εισάγονται» εργάτες από την Κίνα, οι οποίοι πληρώνονται με βάση τον εκεί μισθό (περί τα 100 $ μηνιαία), αφετέρου δε η χρηματοδότηση των έργων προέρχεται από τις κρατικές τράπεζες της Κίνας, οι οποίες είναι «φθηνότερες» κατά 8-9% από τις αντίστοιχες Ευρωπαϊκές.

Χωρίς να επεκταθούμε λοιπόν περαιτέρω, στις πολυποίκιλες δραστηριότητες των Κινέζων στην Ευρώπη, η μελλοντική υπερδύναμη φαίνεται να έχει στο στόχαστρο την αγορά της ΕΕ - την οποία προσπαθεί να «καταλύσει» μέσω της συμμετοχής των κρατικών της επιχειρήσεων στις ιδιωτικές ευρωπαϊκές. Ταυτόχρονα δε, με την ανάληψη έργων υποδομής, σε τιμές που είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί η δύση, καθώς επίσης μέσω της «εξαγοράς» πολιτικής ισχύος (άμυνα απέναντι σε ενδεχόμενο προστατευτισμό, μέσω υψηλών δασμών εκ μέρους της δύσης), με τη βοήθεια των επενδύσεων σε κρατικά ομόλογα.

Το γεγονός αυτό οφείλει να προβληματίσει κυρίως τη Γερμανία, αφού οι γερμανικές εξαγωγές στην Ευρώπη αποτελούν το 65% σχεδόν των συνολικών της. Ειδικότερα, το 80% των γερμανικών εξαγωγών «τιμολογούνται» σε Ευρώ, ενώ μόλις το 13% σε δολάρια. Επί πλέον, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, πάνω από το 50% των γερμανικών εξαγωγών πραγματοποιούνται σε 10 χώρες της Ε.Ε. (άρα το ισχυρό Ευρώ ελάχιστα τις επηρεάζει), ενώ μόλις το 7,58% στις Η.Π.Α. (σχεδόν παντού οι εξαγωγές της υπερβαίνουν τις εισαγωγές, με συνολικό πλεόνασμα 196,5 δις €):

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συνολικές εξαγωγές και εισαγωγές της Γερμανίας το 2007, σε δις €

ΓΕΡΜΑΝΙΑ	ΕΞΑΓΩΓΕΣ	ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ	**ΙΣΟΖΥΓΙΟ
Σύνολα παγκοσμίως	969,00	772,00	196,50
Γαλλία	93,90	64,90	29,00
Βρετανία	71,00	43,40	27,60
Ιταλία	65,10	44,30	20,80
Ολλανδία	62,40	64,30	-1,90
Αυστρία	52,80	32,80	20,00
Βέλγιο	51,40	38,80	12,60
Ισπανία	48,20	21,10	27,10
Πολωνία	36,10	24,10	12,00
Τσεχία***	26,00	26,20	-0,20
Ουγγαρία***	17,30	18,10	-0,80
Σύνολο	524,20	378,00	146,20
Η.Π.Α.	73,40	45,60	27,80
Ελβετία	36,40	29,80	6,60
Κίνα	29,90	54,60	-24,70
Ρωσία***	28,20	28,80	-0,60
Σύνολο	167,90	158,80	9,10

*       2007 σε δις €                                                                                   

**     Διαφορά εξαγωγών μείον τις εισαγωγές - πλεόνασμα ή έλλειμμα

***  Ουσιαστικά εισαγωγές από δικές της μονάδες – Έλλειμμα με Ρωσία λόγω πετρελαίου   

Πηγή: Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Για σύγκριση: Ελληνικές εξαγωγές 2007 = 17,2 δις (56 φορές χαμηλότερες)

Ελληνικές εισαγωγές 2007 = 53,4 δις (μόλις 14,5 φορές χαμηλότερες)

Οφείλει επίσης να προβληματίσει τις Η.Π.Α., ειδικά εάν η «επιδρομή» της υπερδύναμης, μέσω του ΔΝΤ, βρεθεί αντιμέτωπη με την εξέγερση εκείνων των λαών, οι οποίοι δεν έχουν καμία πρόθεση να παραχωρήσουν Εθνική Κυριαρχία, κατά το (πιθανότατα) ατυχές παράδειγμα της χώρας μας. 

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Εκτός από τις Η.Π.Α. (ΔΝΤ) και την Κίνα, υπάρχουν δύο ακόμη μνηστήρες, οι οποίοι φιλοδοξούν να «απαγάγουν» την πολύφερνη «νύφη», την Ευρώπη: η Γερμανία και η Ρωσία. Η μεν πρώτη, με τη βοήθεια της ελεγχόμενης χρεοκοπίας των αδύναμων χωρών της Ευρωζώνης, μέσω της οποίας επιδιώκει την «αποικιοποίηση» τους, καθώς επίσης με την «κατάληψη» της διοίκησης της ΕΚΤ από τον δικό της κεντρικό τραπεζίτη, επιθυμεί την εκπλήρωση του παλαιού της ονείρου: την ανάδειξη της στην ηγεσία της Ευρασίας (άρθρο μας). 

Ο δε τέταρτος μνηστήρας, η Ρωσία, μάλλον «καιροφυλακτεί», περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να επέμβει - στηριζόμενη στην ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης, καθώς επίσης στην «αμυντική» της αδυναμία. Όπως έχουμε όμως αναφέρει, η πρόσφατη πρόταση του κ.Putin, για τη δημιουργία μίας ελεύθερης ζώνης εμπορίου, η οποία θα συμπεριελάμβανε τις χώρες της Ε.Ε. και τη Ρωσία, δεν φαίνεται να βρήκε σύμφωνη την παρούσα γερμανική κυβέρνηση – παρά το ότι «προωθήθηκε» από τον πρώην Γερμανό καγκελάριο κ.Schroeder, με την έγκριση των γερμανών τραπεζιτών και βιομηχάνων.

Εν τούτοις, ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις της ηγέτιδας δύναμης της ΕΕ, η οποία μάλλον δεν θα ήθελε να χάσει το «παιχνίδι» ή, έστω, να «καθαιρεθεί» στη δεύτερη θέση, καθώς επίσης ανεξάρτητα από τις πραγματικές προθέσεις της Ρωσίας, η πρόταση της αξίζει να μελετηθεί σοβαρά. Ενδεχομένως θα αποτελούσε μία ιδανική λύση, αφού αφενός μεν θα λειτουργούσε υπέρ της ενεργειακής αυτονομίας της περιοχής, αφετέρου υπέρ της «αμυντικής» ανεξαρτησίας της – ταυτόχρονα με πολλά άλλα πλεονεκτήματα (επενδύσεις από και προς τη Ρωσία, ανάπτυξη, αυτάρκεια κλπ).

Υποθέτουμε βέβαια ότι, ένα τέτοιο γεγονός δεν θα ενθουσίαζε τις Η.Π.Α., ιδιαίτερα μετά την απόβαση του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Επίσης μάλλον όχι την Κίνα, η οποία διαθέτει ήδη δύο μεγάλες «μονάδες» εφοδιασμού της Ευρώπης - στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Όμως, αυτό που ενδιαφέρει όλους εμάς τους Ευρωπαίους είναι αναμφίβολα το καλύτερο δυνατόν για την περιοχή μας, σε συνθήκες ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ειρήνης – χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ή να μην αναλαμβάνουμε κανενός είδους ρίσκο.

       

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει (Πρώσοι, Γαλάτες και Σάξονες),  οι νομισματικές ενώσεις έχουν «ιστορικά» περιορισμένη διάρκεια. Ένα πρώτο παράδειγμα είναι η «Σκανδιναβική νομισματική ένωση» (1873), στην οποία συμμετείχαν η Σουηδία, η Νορβηγία, η Δανία και η Ισλανδία. Τα θεσμικά μέτρα ενσωμάτωσης των τεσσάρων χωρών αμελήθηκαν, η ποσότητα των χρημάτων που «κυκλοφορούσε» η κάθε χώρα οριζόταν από τη δική της επί μέρους Οικονομία και η «συνθήκη σταθερότητας», σχετικά ανάλογη του συμφώνου του Μάαστριχτ, έπαψε κάποια στιγμή να τηρείται. Η ένωση κατέρρευσε τελικά το 1920, μετά από 47 συνεχή έτη λειτουργίας.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η «Λατινική νομισματική ένωση», η οποία ιδρύθηκε το 1865 - συμμετείχε αργότερα (1868) και η  Ελλάδα. Οι υπόλοιπες χώρες ήταν η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία και η Ιταλία, ενώ κατέρρευσε κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Φυσικά η ΕΕ έχει μία πολύ σημαντική διαφορά, σε σχέση με τις προαναφερθείσες νομισματικές ενώσεις: μία κοινή, ευέλικτη αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών, αντίστοιχη με αυτήν των Η.Π.Α. – τη μοναδική άλλη «ένωση» με τα ίδια τα χαρακτηριστικά. Εν τούτοις, στις Η.Π.Α. είναι αδύνατον να «αποσχισθεί» κάποια Πολιτεία, όπως για παράδειγμα η υπερχρεωμένη Καλιφόρνια, αποδυναμώνοντας το δολάριο – κάτι που δυστυχώς, παρά το ότι θεωρούταν αυτονόητο μέχρι σήμερα στην ΕΕ, έχει πάψει να είναι (το αργότερο μετά τις έντονα εγωκεντρικές δηλώσεις της γερμανίδας καγκελαρίου, σε σχέση με την «εκδίωξη» όποιας χώρας δεν τηρεί τους συμφωνημένους κανόνες).

Οι «αγορές» λοιπόν, έτσι όπως τις έχουμε παρουσιάσει στο άρθρο μας «Επικίνδυνα Παιχνίδια», οι διεθνείς επενδυτές δηλαδή (τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία ουσιαστικά «εκπροσωπούνται» ελάχιστα από το ΔΝΤ), δεν καταλαβαίνουν πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν μακροπρόθεσμα, σε μία νομισματική ένωση, χώρες όπως η Γερμανία και η Ισπανία.

Επί πλέον, ούτε η Γερμανία, αλλά ούτε και η Ισπανία είναι σε θέση να εξηγήσουν, πως ακριβώς θα λειτουργήσει η απαιτούμενη διαδικασία «αρμονικής ανάπτυξης», εντός του χώρου του Ευρώ. Πως δηλαδή θα καταφέρουν να αναπτυχθούν παράλληλα οι πλεονασματικές με τις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης, στηριζόμενες σε μία κοινή νομισματική πολιτική, η οποία δεν θα αναγκάσει σε χρεοκοπία τα αδύναμα κράτη, δεν θα δημιουργήσει φούσκες (στη Γερμανία ήδη απαιτούνται υψηλότερα επιτόκια), και δεν θα επιβαρύνει δυσανάλογα τις ισχυρές οικονομίες, υποθάλποντας την διεθνή ανταγωνιστικότητα τους.      

Έτσι λοιπόν, για όσο χρονικό διάστημα τόσο η Γερμανία (η Ολλανδία κλπ), όσο και η Ισπανία (η Ελλάδα κλπ) δεν μπορούν να δώσουν σωστές εξηγήσεις και  συνεχίζουν να ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, τόσο περισσότερο οι «αγορές» θα στοιχηματίζουν στη διάλυση της Ευρωζώνης – οδηγώντας τα επιτόκια δανεισμού των κρατών-μελών της, καθώς επίσης τα ασφάλιστρα κινδύνου, σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Πόσο μάλλον αφού πλέον οι διεθνείς επενδυτές προσθέτουν το δημόσιο με το ιδιωτικό χρέος των κρατών, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Ολοκληρώνοντας, επειδή τα ομόλογα του δημοσίου δεν αποτελούν πλέον ασφαλή επένδυση για τις «αγορές», η τεράστια «αδρανής» ρευστότητα, η οποία αυξήθηκε ακόμη περισσότερο από την επεκτατική πολιτική των κεντρικών τραπεζών (κυρίως της Fed, καθώς επίσης των τραπεζών της Αγγλίας και της Ιαπωνίας), χωρίς να κατευθυνθεί στην πραγματική οικονομία, θα τοποθετηθεί πιθανότατα στις μετοχές εκείνων των πολυεθνικών επιχειρήσεων (μεγάλες φαρμακευτικές, ενεργειακές, εταιρείες υποδομών κλπ), οι οποίες είναι αφενός περισσότερο ασφαλείς από τα υπερχρεωμένα κράτη, αφετέρου προσφέρουν υψηλά μερίσματα – πολλές φορές μεγαλύτερα από τα επιτόκια των ομολόγων, ενώ παρέχουν επίσης δυνατότητες κεφαλαιακών κερδών, από ενδεχόμενη αύξηση της αξίας των μετοχών τους (ιδιαίτερα όταν προβλέπεται μεγάλος πληθωρισμός, εισαγόμενος από την Ασία).

Επομένως, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θα ενδυναμωθούν ακόμη περισσότερο, εξαγοράζοντας η μία την άλλη με τα φθηνά χρήματα που έχουν στη διάθεση τους - με τελικό στόχο τη μονοπωλιακή τους επικράτηση. Παράλληλα, θα ισχυροποιηθούν επίσης οι αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ρωσία, Βραζιλία, Κίνα κλπ), οι οποίες προσελκύουν όλο και περισσότερο τα κερδοσκοπικά κεφάλαια - τα οποία «μεταναστεύουν» εκεί, λόγω των μεγάλων μελλοντικών προοπτικών κερδοφορίας τους.         

Η ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΝ

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, οι κρίσεις της Ισπανίας και της Ελλάδας είναι διαφορετικής φύσης. Η κρίση της Ελλάδας είναι αυτή που πάντοτε φοβόταν η Κομισιόν, προσπαθώντας να την εμποδίσει με την υιοθέτηση των κανόνων του Συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης – η ανευθυνότητα δηλαδή του δημοσίου τομέα της χώρας μας, η οποία παρέμενε τα τελευταία χρόνια «κρυφή», με το τέχνασμα της παράδοσης «αλλοιωμένων» στατιστικών στοιχείων (δημιουργική λογιστική κλπ).

Αντίθετα, η κρίση της Ισπανίας είναι εντελώς διαφορετική, αφού οφείλεται στην υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα. Τόσο οι ιδιώτες επενδυτές εκεί, όσο και οι επιχειρήσεις, υπερχρεώθηκαν στα πλαίσια μίας τεράστιας υπερβολής (φούσκας) ακινήτων η οποία, όταν «έσπασε», είχε σαν αποτέλεσμα τόσο την ανεργία (20%), όσο και τη γνωστή μας τραπεζική κρίση – αφού οι οφειλέτες αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν, αγοράζοντας «επί πιστώσει» υπερεκτιμημένα ακίνητα (ή κατασκευάζοντας πολύ περισσότερα, σε σχέση με τις ανάγκες της αγοράς), 

Οι εθνικές κυβερνήσεις τώρα αυτών των χωρών (Ισπανία, Ιρλανδία, Βέλγιο κλπ) αποφάσισαν να διασώσουν τον τραπεζικό τους τομέα, αναλαμβάνοντας τα επισφαλή χρέη του, εις βάρος τόσο των προϋπολογισμών, όσο και των Πολιτών τους. Αυτός είναι και ο λόγος που οι διεθνείς επενδυτές προσθέτουν πλέον τα δημόσια με τα ιδιωτικά χρέη, για πρώτη φορά, αφού σε τελική ανάλυση τα κράτη ανέλαβαν τις υποχρεώσεις των τραπεζών τους. Εδώ ακριβώς ευρίσκεται και το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας, η οποία έχει συγκριτικά πολύ χαμηλό συνολικό χρέος (Πίνακας ΙΙΙ):

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Συνολικό χρέος 2008 επιλεγμένων κρατών, σε σχέση (%) με το ΑΕΠ

Χώρα	Συν.Χρέος	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Βρετανία	469	202	114	101	52
Ιαπωνία	459	108	96	67	188
Ισπανία	342	75	136	85	47
Ν. Κορέα	331	108	115	80	37
Ελβετία	313	84	75	118	37
Γαλλία	308	81	110	44	73
Ιταλία	298	77	81	40	101
Η.Π.Α.	290	56	78	96	60
Γερμανία	274	76	66	62	69
Καναδάς	245	47	54	84	60
Ελλάδα*	230
Κίνα	159	18	96	12	32
Βραζιλία	142	33	30	13	66
Ινδία	129	11	42	10	66
Ρωσία	71	16	40	10	5
Ιρλανδία*	700
Ισλανδία*	1.189

Πηγή: McKinsey Global Institute   

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

* Δεν έχουμε στη διάθεση μας αναλυτικά στοιχεία, υπάρχει όμως το σύνολο.

Σημείωση 1: Τα μεγέθη έχουν σε κάποιο βαθμό διαφοροποιηθεί το 2009, όπως έχουμε αναφέρει σε πίνακες προηγουμένων άρθρων μας

Σημείωση 2: Το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο του χρέους των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, εκτός του δημοσίου.          

Παρά το ότι λοιπόν η Ισπανία τήρησε τους κανόνες του συμφώνου σταθερότητας, υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα χρεοκοπίας της, αφού η ανάληψη των χρεών του ιδιωτικού τομέα θα «εκβάλλει» τελικά σε τεράστια ελλείμματα προϋπολογισμού, όπως συνέβη στην Ιρλανδία – οπότε στο δημόσιο χρέος της, το οποίο σύντομα θα ξεπεράσει αρκετά το 100% του ΑΕΠ της. Επομένως, υπάρχει πλέον εμφανής, «αρνητική» αλληλεξάρτηση δημοσίων και ιδιωτικών χρεών, με συνδετικό κρίκο τις εμπορικές τράπεζες.   

Οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, οι πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία, οι οποίες αποταμιεύουν περισσότερα από αυτά που επενδύουν στην πραγματική τους οικονομία, είναι υποχρεωμένες να τοποθετούν τα πλεονάσματα τους, μέσω των τραπεζών τους, στο εξωτερικό. Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί οι γερμανικές τράπεζες έχασαν τόσο μεγάλα ποσά κατά την κρίση των subrimes, αλλά και το γιατί έχουν επενδύσει τόσο πολλά χρήματα σε ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, του Ιρλανδικού κλπ - με αποτέλεσμα η Γερμανία να είναι «ενεργό μέλος» της αλυσιδωτής «πυρηνικής αντίδρασης» που προβλέπεται για την Ευρωζώνη. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις Γαλλικές τράπεζες, τις Ιταλικές κλπ.

Μόνο αυτός που δεν κατανοεί λοιπόν τις τεράστιες αυτές αλληλεξαρτήσεις, μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, για το ευρωπαϊκό ή το παγκόσμιο σύστημα, επειδή το μέγεθος της είναι μικρό σε σχέση με το αντίστοιχο της Ευρωζώνης. Αντίθετα, ακόμη και η Ουγγαρία είναι σημαντική για την Ευρωζώνη, αφού οι Αυστριακές τράπεζες είναι αυτές που τελικά θα επιβαρυνθούν τα όποια οικονομικά προβλήματα της χώρας.  

ΟΙ ΕΚΔΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Η εξέλιξη της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, παρά το ότι προφανώς οφείλεται σε οικονομικές αιτίες, καθορίζεται πρακτικά από το ότι, οι «επεξηγηματικές» εκδοχές, αυτές δηλαδή που φιλοδοξούν να εξηγήσουν τα επί μέρους αίτια, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Όπως έχουμε λοιπόν αναφέρει στην αρχή  του κειμένου μας, διαφορετική εξήγηση της κρίσης δίνει η μία χώρα, διαφορετική η άλλη και διαφορετική οι επενδυτές – με αποτέλεσμα να επιλέγονται εντελώς αντικρουόμενες λύσεις και ενέργειες, από όλους τους «ενδιαφερομένους».    

Αναλυτικότερα, για τους Γερμανούς οι αιτίες της κρίσης επικεντρώνονται στην ανεύθυνη δημοσιονομική πολιτική της Ελληνικής κυβέρνησης (άλλων χωρών επίσης), η οποία οδήγησε τη χώρα στα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού της, καθώς επίσης στην «έκρηξη» των δημοσίων χρεών. Επομένως, κατά τη Γερμανία πάντοτε, η λύση είναι αυτή που πρότεινε η κυρία Merkel: η «ενίσχυση» των κανόνων σταθερότητας, οι οποίοι προβλέπονται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ (έλλειμμα κάτω του 3%, δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ), με την αυστηρή «τιμωρία» των κρατών που δεν συμμορφώνονται (έτσι ώστε να πάψουν να το κάνουν). «Πως όμως αλήθεια θα μπορέσουν να επιβιώσουν εκείνες οι χώρες οι οποίες, παρά το ότι είναι ελλειμματικές, θα επιβαρύνονται με ακόμη περισσότερες δαπάνες, από αυξημένους τόκους και πρόστιμα μη τήρησης των κανόνων του Μάαστριχτ;», αναρωτούνται οι αγορές. 

Για τους Ισπανούς τώρα, η αιτία της ίδιας κρίσης, είναι η ανεύθυνη συμπεριφορά των κερδοσκόπων, αφού η χώρα τήρησε επακριβώς τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρωζώνη, τα δέκα πρώτα χρόνια της συμμετοχής της σε αυτήν. Το δημόσιο χρέος της, σε σχέση με το ΑΕΠ της, είναι χαμηλότερο ακόμη και από το αντίστοιχο της Γερμανίας ή της Γαλλίας - οπότε η κερδοσκοπία με τα κρατικά ομόλογα της, είναι εντελώς αδικαιολόγητη. Η λύση επομένως που προτείνει, είναι η προστασία της Ευρωζώνης από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, με τη βοήθεια της θέσπισης ειδικών νομοθετικών μέτρων εναντίον τους. «Ξεχνάει όμως εμφανώς των ιδιωτικό της τομέα ο οποίος, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι κάτι περισσότερο από υπερχρεωμένος - με την “εξυπηρέτηση” των δυσμενών αποτελεσμάτων του (ανεργία, τραπεζικές επισφάλειες κλπ) να απαιτεί την υπερβολική, απότομη χρέωση του δημοσίου», συμπεραίνουν οι αγορές.    

Υπάρχει όμως και μία τρίτη εκδοχή: αυτή των διεθνών επενδυτών, των αγορών δηλαδή, οι οποίες βλέπουν το χώρο του Ευρώ συνολικά και αναρωτούνται, κατά πόσον είναι η Ευρωζώνη «λειτουργική», αντιμετωπιζόμενη σαν ένα ολόκληρο «οικονομικό σύστημα». Παρατηρούν λοιπόν πολύ σωστά, επί πλέον των όσων έχουμε ήδη αναφέρει, ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ισπανίας (της Ελλάδας, της Ιταλίας κλπ) έχει επιδεινωθεί τουλάχιστον κατά 30% σε σχέση με τη Γερμανία, τα τελευταία δέκα χρόνια που οι δύο χώρες συμμετέχουν στην ΟΝΕ. Ταυτόχρονα, δεν βλέπουν καμία πιθανότητα καλυτέρευσης της ανταγωνιστικότητας της Ισπανίας και των υπολοίπων χωρών του Νότου, οπότε συμπεραίνουν πως δεν είναι δυνατόν να περιορισθεί το δημόσιο χρέος τους.

Η λύση λοιπόν για τους ίδιους είναι η διάλυση της Ευρωζώνης - με την ταυτόχρονη υιοθέτηση των προηγουμένων εθνικών νομισμάτων από κάθε χώρα-μέλος, τα οποία θα επιτρέπουν την αύξηση της ανταγωνιστικότητας τους (μείωση για τη Γερμανία), δια μέσου της υποτίμησης των νομισμάτων τους. Ταυτόχρονα δε στοιχηματίζουν εύλογα στο ότι, η σταθερά «αναποφάσιστη» Γερμανία δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με τις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, οπότε αυξάνονται σταδιακά τα επιτόκια και των δικών της ομολόγων.     

Υπάρχουν λοιπόν τρείς διαφορετικές «εκδοχές» και πολλά ερωτηματικά, σε σχέση με την κρίση χρέους της Ευρωζώνης, ενώ οφείλει κανείς να αναζητήσει τις σωστές απαντήσεις – αυτές δηλαδή που, εάν διαπιστωθεί η ορθότητα τους, θα βοηθήσουν τα μέγιστα στην υιοθέτηση μίας κοινά αποδεκτής, εφαρμόσιμης λύσης, η οποία με τη σειρά της θα καθησυχάσει τις «αγορές».

Για όσο διάστημα όμως δεν υπάρχουν οι απαντήσεις, αν και νομίζουμε ότι ταυτίζονται με τις θέσεις των κερδοσκόπων, οι «αγορές» δεν πρόκειται να σταματήσουν τις «επιθέσεις» - όσο και αν αυξηθούν τα κεφάλαια του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης ή «συσκέπτεται» τα Σαββατοκύριακα η Ευρωζώνη, για να προλάβει το άνοιγμα των χρηματιστηρίων, λαμβάνοντας επιπρόσθετα, θεωρητικά μέτρα.     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κατά την άποψη μας, παρά το ότι σε περιόδους κρίσης αυξάνονται συνήθως τόσο τα ελλείμματα, όσο και τα χρέη (μέθοδος Keynes), η αντίθετη πολιτική, η υφεσιακή μείωση χρεών και ελλειμμάτων δηλαδή (όπως αυτή που ακολουθεί η Ελληνική κυβέρνηση, με βάση τις καταστροφικές εντολές του ΔΝΤ), οδηγεί σε κατά πολύ δυσμενέστερα αποτελέσματα.

Είναι άλλωστε γνωστό (οικονομικός κανόνας) ότι, σε περιόδους ανάπτυξης περιορίζεται το δημόσιο χρέος, αφού εισπράττονται φόροι σε συνεχώς υψηλότερο ΑΕΠ, ενώ αυξάνεται το ιδιωτικό χρέος – λόγω των μεγαλυτέρων επενδύσεων, καθώς επίσης της αυξημένης κατανάλωσης. Αντίθετα, σε περιόδους ύφεσης, μεγεθύνεται το δημόσιο χρέος (σε ποσοστιαία και απόλυτα νούμερα) ενώ περιορίζεται το ιδιωτικό. Επομένως όταν μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με υπερχρεωμένο το δημόσιο τομέα και ελάχιστα δανεισμένο τον ιδιωτικό, εφαρμόζει την ακριβώς αντίθετη οικονομική πολιτική, είναι αδύνατον να καταπολεμήσει τα οικονομικά της αδιέξοδα.      

Εν τούτοις όμως, δεν ισχύουν τα ίδια για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης (για παράδειγμα, στην Ισπανία ο ιδιωτικός τομέας είναι υπερχρεωμένος, ενώ το δημόσιο όχι). Εκτός αυτού, ανεξάρτητα από τον παραπάνω οικονομικό κανόνα, πολλές υπερχρεωμένες χώρες κινδυνεύουν δυστυχώς με χρεοκοπία, εάν δεν ακολουθήσουν περιοριστική (υφεσιακή) δημοσιονομική πολιτική.

Η λύση των προβλημάτων λοιπόν, ειδικά στην Ευρωζώνη, ευρίσκεται κατά την άποψη μας στη συμμετρική ανάπτυξη των επί μέρους κρατών της – σε ένα διαφορετικό επομένως μοντέλο κοινής ανάπτυξης, το οποίο θα εξασφαλίζει τη σωστή κατανομή των αναπτυξιακών ωφελημάτων, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση (συναλλαγματικοί πόλεμοι κλπ) με τον υπόλοιπο πλανήτη. 

Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί, μόνο εάν τα πλεονάσματα των πλουσίων χωρών της Ευρωζώνης  μειωθούν, προς όφελος των ελλειμματικών κρατών της – εάν όχι με τη βοήθεια της «αγοράς» (μεγαλύτερη κατανάλωση των πλεονασματικών χωρών, επικεντρωμένη σε προϊόντα των ελλειμματικών), τότε με μία πολιτικά και δημοκρατικά ελεγχόμενη μεταφορά πόρων, από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες - η οποία όμως απαιτεί μία περισσότερο «διακρατική», ευρωπαϊκή σκέψη, αν όχι την απεριόριστη αλληλεγγύη των μελών της Ευρωζώνης μεταξύ τους, προς όφελος ολόκληρης της Ένωσης.

Έχοντας την ελπίδα λοιπόν ότι η Γερμανία, η οποία ουσιαστικά κρατάει τα «κλειδιά», δεν θα καταστρέψει την Ευρωζώνη, αφού κινδυνεύει και η ίδια να πληγεί ανεπανόρθωτα, καθώς επίσης ότι τελικά θα επικρατήσει η κοινή λογική, οφείλουμε να κάνουμε υπομονή, όπως και η χώρα μας, μέχρι να επιβεβαιωθεί το αισιόδοξο σενάριο της αρμονικής ανάπτυξης της ηπείρου μας. Στην αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει να λειτουργήσουμε γρήγορα και αποφασιστικά, εκδιώκοντας μόνοι μας τους εισβολείς και ανακτώντας την Εθνική μας κυριαρχία – την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας, όσες θυσίες και αν απαιτήσει κάτι τέτοιο, όσο και αν μας κοστίσει.      

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 05. Δεκεμβρίου 2010

viliardos@kbanalysis.com