Εθνική κυριαρχία ξανά το 2030...

Του Γιώργου Κράλογλου

Εάν η ελληνική οικονομία κατορθώσει πράγματι να ορθοποδήσει το 2025, βγαίνοντας βέβαια στις αγορές το 2015, θα χρειασθεί μια πενταετία τουλάχιστον για να διαμορφώσουμε δικό μας αναπτυξιακό οικονομικό πρόγραμμα. Μέχρι τότε, μόνο για γέλια θα είναι τα συνθήματα για την εθνική κυριαρχία που βαθμιαία χάσαμε λόγω πολιτικής φαυλότητας και ιδίως πολιτικής ανικανότητας εδώ και δεκαετίες.

Οι εκτιμήσεις για τις σημερινές γελοιότητες σε ό,τι αφορά την πολιτική ευαισθησία για την εθνική μας κυριαρχία προκύπτουν από την ίδια την πολιτική επικαιρότητα. Το χρονοδιάγραμμα όμως «ανάκτησης» της εθνικής μας κυριαρχίας προκύπτει από τις εκτιμήσεις των Ευρωπαίων «φίλων» μας, τις προβλέψεις των δανειστών μας, αλλά και από τη δική μας πολιτική συμπεριφορά.

Σας υπενθυμίζω ότι ο «προσφιλής» μας κ. Ντομινίκ Στρος Καν μας είχε συμβουλέψει «Πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι το 2025 για βάλετε σε σειρά την οικονομία σας».

Επίσης ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ έχει προβλέψει ότι «Η Ελλάδα ίσως βγει στις αγορές μετά το 2014».

Ακόμη και ο αναμιχθείς προσφάτως και στα εσωτερικά μας επίσης «προσφιλής» κ. Γιούνκερ, μας συμβούλεψε να δεχθούμε ότι «θα χάσομε την εθνική μας κυριαρχία».

Όμως και ο πρωθυπουργός μας κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έχει την ευθύνη για την αποτυχία της εφαρμογής του πρώτου μνημονίου, αποδέχθηκε (με συμφωνία μάλιστα -δεύτερο μνημόνιο-) την ένταξη στο οικονομικό επιτελείο του «τεχνοκρατών» και «εποπτών» της αποκρατικοποίησης.

Και μπορεί να «σερβιρίστηκε» η αποκρατικοποίηση ως μέρος της οικονομικής πολιτικής μέχρι το τέλος του 2014, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για τη σπονδυλική στήλη της πολιτικής μιας και αυτά που θα εισπραχθούν από τις ιδιωτικοποιήσεις θα συνθέσουν την ελληνική συμμετοχή στο νέο δάνειο των 100-120 δισ. ευρώ.

Κατά συνέπεια, η οικονομική Εποπτεία εντάσσεται στο δεύτερο μνημόνιο για να διασφαλισθεί η ελληνική συμμετοχή στο νέο κεφάλαιο «σωτήριας» της οικονομίας.

Και πρακτικά αυτό είναι και η απάντηση στην ανικανότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρώτο μνημόνιο σωτηρίας.

Οπότε η παρουσία της οικονομικής Εποπτείας των δανειστών συνδέεται με λόγους ουσίας και όχι τεχνοκρατικής αντίληψης των πραγμάτων.

Γιατί οι δανειστές μας, επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική διαχείριση, θα κοιτάξουν να κάνουν οι ίδιοι τη δουλειά που αρχικά (από λάθος) ανέθεσαν στην ελληνική κυβέρνηση.

Αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι περίπου σαν μια τράπεζα συνεχούς διαπραγμάτευσης και στην οποία εμείς δεν έχουμε επιδείξει ικανότητες (γιατί συμπεριφερόμαστε λες και οι πόροι των Ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε τα δανεικά που μας δίνουν μας τα χρωστάνε... και άρα μπορούμε να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε) από εδώ και στο εξής η διάθεση πόρων για προγράμματα και η διαχείριση των δανεικών θα περάσει στα χέρια των Εποπτών.

Ο κύκλος δε είναι αδύνατον να κλείσει πριν από το 2025 (δεν είναι τυχαία η παρηγοριά... του κ. Στρος Καν), όχι γιατί πρέπει να δικαιωθούν οι προβλέψεις, αλλά γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα των 700 δισ. ευρώ χρέους. Έτσι άλλωστε τα βλέπει σήμερα και ο δικός μας επικεφαλής της Τραπέζης της Ελλάδος.

Όσο λοιπόν τα νούμερα δεν βγαίνουν, η διαχείριση του χρέους δεν πρόκειται να επιστρέψει στα ελληνικά χέρια. Και μαζί μ΄αυτήν και η εθνική κυριαρχία. Μέχρι τότε εμείς θα μείνουμε με τα όνειρα της εθνικής κυριαρχίας για την οποία κάναμε ό,τι είναι δυνατόν για να την χάσουμε.

Ας αρχίσουμε από το ελληνικό δημόσιο. Εκδηλώνοντας πολιτικό μίσος για την ιδιωτική πρωτοβουλία, εδώ και 35 χρόνια μόνο για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και λαϊκισμού και πολιτικού κόμπλεξ (προκειμένου να αποδείξουμε ότι στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε σοσιαλισμός) καταργήσαμε τα υπουργεία Βιομηχανίας, Εμπορίου, Ναυτιλίας, επειδή είχαν να κάνουν με ιδιωτική και όχι κρατική πρωτοβουλία και εντάξαμε ακόμη και τον Τουρισμό σε ένα υπουργείο που εκτός από σκάνδαλα... δεν προσέφερε τίποτε στον πολιτισμό του τόπου.

Διαλύσαμε την ιεραρχία της Δημόσια Διοίκησης και αντικαταστήσαμε ικανούς ανωτέρους υπηρεσιακούς παράγοντες με τρωκτικά και κομματόσκυλα για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Έτσι μετατρέψαμε την ιδιωτική πρωτοβουλία σε κρατικοδίαιτο παραγωγικό μηχανισμό και τους επιχειρηματίες σε κύκλωμα πελατειακών σχέσεων με τα κόμματα και την πολιτική.

Από εκεί και πέρα η είσοδος ξένων συμφερόντων σε βάρος των εθνικών ήταν θέμα χρόνου.

Στις ένοπλες δυνάμεις κυριάρχησε η «εξωτερική» πολιτική συμφερόντων και το πολιτικό συμφέρον στις προμήθειες μέσα από «Επιτελικούς» που επιλέχθηκαν ειδικά για τον σκοπό αυτό. Άρα και εδώ η εθνική κυριαρχία ήταν για τα πανηγύρια.

Στα σώματα ασφαλείας οι κομματικές σκοπιμότητες διέλυσαν τα πάντα και έτσι χρειάστηκαν ξένες παρεμβάσεις (τεχνογνωσίας... της CIA) για να μαντρώσουμε 5-10 επαγγελματίες δολοφόνους της 17 Νοέμβρη που το έπαιζαν πατριώτες... Οπότε και εδώ έχουμε εθνική κυριαρχία μόνο για να την πιπιλάμε στα λόγια.

Και τώρα που χρεωθήκαμε για δύο γενιές για να συντηρήσουμε την  καταχρεωμένη, αναξιόπιστη και διαλυμένη χώρα (θύμα των κομματικών συμφερόντων 35 ετών), κατακλυστήκαμε ξαφνικά από «πατριωτικά» συναισθήματα υπέρ της εθνικής μας κυριαρχίας.

Αυτό μας μάρανε...

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr