Προσοχή στο γορίλα

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Όταν ξεκινάνε οι δημοσιογραφικές αναλύσεις για την πραγματικότητα, τότε είναι βέβαιο πως η πραγματικότητα είναι πολύ άσχημη. Οι αναλύσεις για την Χρυσή Αυγή, ξεκινάνε από αυτούς που πατώντας στη γη προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο της ανόδου του φασισμού και καταλήγουν σε εκείνους που πέφτουν από τα σύννεφα στα οποία είχαν τοποθετήσει τη ναζιστική οργάνωση τα media και οι γελαστοί πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής Δημοκρατίας.

Όσοι ανανήψαντες χρυσαυγίτες και να καταθέσουν τα μυστικά της οργάνωσής τους, το βασικό μυστικό παραμένει ένα: τον φασισμό τον γεννά η φτώχεια και η εξαθλίωση. Αυτή τη στιγμή όμως, το σημαντικό είναι να καταλάβουν όλοι και αυτοί που πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε εξαθλιωμένος κόσμος στα μάτια του οποίου οι ναζί φαίνονται τιμωροί, και οι άλλοι που θεωρούν πως όλη αυτή η ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικών, πως οι φασίστες, τώρα όπως πάντα, είναι ένα εργαλείο.

Στη δεκαετία του 60 στην Ιταλία, στη δεκαετία του 70 στην Ελλάδα, οι φασίστες ήταν οι φορείς της βίας που στάθηκε πολύτιμο εργαλείο της εξουσίας. Φόβισαν τον κόσμο, δημιούργησαν κλίμα ανασφάλειας και επέτρεψαν την επιστροφή σε συντηρητικές «λύσεις» ασφάλειας. Και στα δύο ιστορικά προηγούμενα, υπήρχε αποδεδειγμένη σύνδεση των ακροδεξιών με τις διωκτικές αρχές. Στην Ιταλία η SID (ιταλική ΚΥΠ) συμμετείχε στο σχέδιο δημιουργίας της έντασης, καθοδηγώντας τους βομβιστές. Φασίστες και πράκτορες, έχοντας αλώσει ένα μεγάλο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, έμειναν ατιμώρητοι. Στην Ελλάδα αντίστοιχες ομάδες, στις οποίες ανήκαν πολλοί από τους σημερινούς πρωταγωνιστές και ο Μιχαλολιάκος, βούτηξαν την Ελλάδα στο αίμα από το 1975 ως το 1980.Μέλη και αυτών των ομάδων είχαν σχέση με την ΚΥΠ και το παρακράτος
Σήμερα μπορεί όχι η ιστορία, αλλά η μέθοδος, δείχνει να επαναλαμβάνεται. Ο υπουργός Νίκος Δένδιας, μετά από την επιθετική άρνηση που επεδείκνυε απέναντι σε όποιον αποκάλυπτε σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την Αστυνομία και τα Σώματα Ασφαλείας, τώρα προχωρά στο άλλο άκρο. Ενώ επίμονα έβγαζε τρελούς όσους μιλούσαν για ρατσιστικές επιθέσεις αστυνομικών και υπόγειες διαδρομές με τη Χρυσή Αυγή, ενώ απείλησε με μήνυση ακόμη και τον Guardian για τις αποκαλύψεις του, τώρα πρώτα πυροβολά και μετά ρωτά.

Η υπερβολική και ανειλικρινής στάση Δένδια και κυβέρνησης και στις δύο περιπτώσεις, δημιουργεί το ερώτημα, για το αν πρόκειται για ένα παιχνίδι εξουσίας. Για το αν δηλαδή γιγαντώνουν τον δράκο τον οποίο στη συνέχεια θα σκοτώσουν, για να γίνουν οι ήρωες του παραμυθιού τους. Σε αυτό το παιχνίδι, η Χρυσή Αυγή είναι έτοιμη να συνεισφέρει, κλιμακώνοντας την πρόκληση, άλλοτε νομικά με μηνύσεις και άλλοτε με δηλώσεις. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της Τ.Ο Νίκαιας «ο εφιάλτης θα είναι μπροστά σας, σε λίγες μέρες».

Η δήλωση ίσως δεν είναι στα πλαίσια του γνωστού ψευτοτσαμπουκά της οργάνωσης, αλλά ενός γενικότερου σχεδιασμού. Προσπαθεί να προκαλέσει τα αντανακλαστικά των «υπό δίωξη μελών» της οργάνωσης, που δεν είναι δύσκολο να προσπαθήσουν ακόμη και από μόνοι τους να ανταπεξέλθουν στην εικόνα που περιγράφει το στέλεχός τους.

Μια ακόμη σύγκρουση, ένα περιστατικό, ακόμη και αίμα δεν είναι δύσκολο να προκύψει. Οι προβοκάτσιες δεν σχεδιάζονται πάντα πάνω στα τραπέζια αλλά ξετυλίγονται ακολουθώντας τις εξελίξεις και την πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται. Οι φασίστες πήγαιναν πάντα χέρι χέρι με το βαθύ κράτος και αισθάνονται κομμάτι απ αυτό. Είναι αυτό το κράτος που άλλωτε θεωρεί τους φασίστες τον πιο δυναμικό του εκπρόσωπο και άλλωτε το πιο βολικό εργαλείο.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα συστηματικά συστημικό κόμμα. Ψηφίζει στη Βουλή υπερ των εφοπλιστών, των Τραπεζιτών, των ιδιοκτητών των ΠΑΕ αλλά εμφανίζεται ως αντισυστημικό στην κοινωνία. Ο φασισμός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από εκφραστής του πιο σκληρού και αυταρχικού κράτους και του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έλεγε ο βιομήχανος Άλφρεντ Κρουπ, το 1934:

«Ο εθνικοσοσιαλισμός απαλευθέρωσε το γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος,του κομμουνιστικού που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας».

Σήμερα το ίδιο πιστεύουν για τη Χρυσή Αυγή εφοπλιστές και επιχειρηματίες που είναι κρυφοχρηματοδότες της Οργάνωσης. Εκεί στηρίζει τη δύναμή της και στη σχέση με την αυταρχική εξουσία. Η ανωμαλία που θα δημιουργηθεί με φορέα τη Χρυσή Αυγή και τους «διώκτες» της δεν είναι απαραίτητα η απόφαση να τελειώσουμε με τους ναζί, αλλά μια επιλογή που θα αναπαράγει συνεχώς το φόβο και θα συντηρητικοποιεί τους πολίτες.

Είναι σίγουρο ωστόσο πως το παιχνίδι πια παίζεται με άλλους όρους απ ό,τι στο παρελθόν. Επίσης ο Δένδιας και η κυβέρνηση πρέπει να δικαιολογήσουν λογικά,γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν ένα αδελφό κόμμα κατά Ψωμιάδη ή Πολύδωρα και ξαφνικά έγινε μόρφωμα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή την περίοδο, χρειάζεται προσοχή στο γορίλα.