Του Νίκου Σταματάκη
Καθώς οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους δανειστές φαίνεται να
διανύουν το τελευταίο τους στάδιο μέσα σε ένα φρενήρη ρυθμό επαφών και
διαβουλεύσεων, προτάσεων και δηλώσεων, πολλά δείχνουν ότι οδεύουμε πλέον
σε μια οριστική λύση του ελληνικού προβλήματος με κούρεμα του χρέους
ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι τμήμα τουλάχιστον του κουρέματος πιθανόν να
επέλθει με συμψηφισμό με τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις. Παρότι
είναι ακόμη νωρίς για τελικά συμπεράσματα, με ικανοποίηση σημειώνουμε
ότι σε προεκλογική ανάλυση στις 4 Ιανουαρίου (http://mignatiou.com/2015/01/diexodi-pros-ti-diefthetisi-tou-chreous/)
είχαμε περιγράψει τις προϋποθέσεις για μια τέτοια πορεία. Τι μας κάνει
να ευελπιστούμε τώρα ότι αυτή θα είναι πράγματι η οριστική κατάληξη;
Καταρχήν οι απανωτές δηλώσεις στο τέλος της περασμένης εβδομάδας του
Γερμανού Προέδρου Γκάουκ και της Καγκελαρίου Μέρκελ που αναγνώριζαν την
ευθύνη της σύγχρονης Γερμανίας έναντι της Ελλάδας για τα φριχτά
εγκλήματα των Ναζί στη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, και επομένως
άνοιγαν με επισημότητα το ζήτημα των αποζημιώσεων. Βέβαια η δήλωση του
κ.Γκάουκ ήταν συγκεκριμένη ενώ της κας Μέρκελ γενική και αργότερα ο
κυβερνητικός εκπρόσωπος της Καγκελαρίας διευκρίνησε ότι η πολιτική της
γερμανικής κυβέρνησης στο θέμα αυτό δεν έχει αλλάξει. Αλλά το γεγονός
παραμένει ότι οι δηλώσεις αυτές δεν ήταν καθόλου τυχαίες, ούτε και απλά
επετειακές, αλλά προϊόν σοβαρής προεργασίας. Τα πρώτα βήματα προφανώς
έγιναν στην πολύωρη, πρόσωπο με πρόσωπο, συνάντηση Μέρκελ και Τσίπρα στο
Βερολίνο, όπου ο Ελληνας πρωθυπουργός έθεσε επίσημα το θέμα μαζί με όλα
τα υπόλοιπα ανοιχτά ζητήματα και συζητήθηκε προοπτική συνολικής λύσης.
Πάνω απ’ όλα τέθηκε η βάση των επόμενων κινήσεων που δεν ήταν άλλη από
την παραδοχή ότι η τελική λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική: Εφόσον
οι αριθμοί “δεν βγαίνουν” – και δεν πρόκειται ποτέ “να βγουν” – τότε το
κούρεμα θα γίνει και την απόφαση δεν θα τη πάρει ο Σόιμπλε ούτε και ο
Βαρουφάκης, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες και οι «Θεσμοί». Οι δύο υπουργοί
φιμώθηκαν πάραυτα και το νερό μπήκε στο αυλάκι… Βασικό μέλημα των δύο
ηγετών ήταν το πώς θα περάσουν στην κοινή γνώμη των χωρών τους τα
αντίστοιχα μεγάλα προ-απαιτούμενα για μια συνολική λύση: οι οικονομικές
«θυσίες» της Γερμανίας και το «τέλος του κρατισμού» στην Ελλάδα με τις
περικοπές σε προνόμια που αυτό συνεπάγεται…
Ακολούθησαν οι περίφημες εκπομπές κωμωδίας της κρατικής γερμανικής
τηλεόρασης που με πολύ γλαφυρό τρόπο πέρασαν στο γερμανόφωνο κοινό –
αλλά και ευρύτερα – το μήνυμα ότι: α) η Γερμανία δεν έσωσε την Ελλάδα με
δανεικά αλλά την μεγαλύτερη τράπεζά της που απειλούνταν με χρεοκοπία,
β) ότι η Γερμανία κέρδισε πολλαπλά από την κρίση και μάλιστα τεράστια
ποσά, πρώτα με τους τόκους που της επέστρεψε η Ελλάδα, έπειτα με τα
μηδενικά επιτόκια με τα οποία τώρα τοκίζει το τεράστιο κρατικό της χρέος
(πάνω από 2 τρις ευρώ) και τέλος με την κατακόρυφη αύξηση των εξαγωγών
της γ) ότι οι Ελληνες είναι σε βαθύ αδιέξοδο λόγω του αποτυχημένου
προγράμματος δήθεν “σωτηρίας” τους και σε αξεπέραστη ανθρωπιστική κρίση
και δ) ότι οι Ναζί διέπραξαν ανείπωτες θηριωδίες στην Ελλάδα του Β´
Παγκοσμίου Πολέμου που χρήζουν αποζημίωσης…
