«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» έγραφε ο Μαρξ και η ρήση μπορεί να είναι το καλύτερο σχόλιο για τους G7 που συνεδρίαζαν στη Γερμανία και φαντάζονταν έναν κόσμο στον οποίο θα συνεχίσουν να επιβάλλονται αγνοώντας τους BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και την επικείμενη διεύρυνσή τους με το Ιράν και την Αργεντινή.
Οι G7 υπήρξαν παιδί της εποχής τους, αφού δημιουργήθηκαν το 1973 ως απάντηση στην πετρελαϊκή κρίση που συνόδευσε τον τέταρτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, που διαδραματίστηκε εκείνη τη χρονιά. Ετσι και σήμερα η αναβίωση και η διεύρυνση των BRICS έρχεται σε μια συγκυρία που η ενεργειακή κρίση και ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελούν τα κοσμογονικά γεγονότα της περιόδου. Στον αντίποδα, οι G7 δεν φαίνονται ικανοί να κινητοποιήσουν τη δύναμη που διατηρούσαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ώστε να ανασχέσουν τις διεισδύσεις του αντίπαλου δέους.
Πιθανή μια αποδολαριοποίηση;
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εν πολλοίς ηγεμόνευσε στον μεταπολεμικό κόσμο εξαιτίας τριών εργαλείων πολιτικής: της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, της υπέρμετρης στρατιωτικής ισχύος και της χρήσης του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος. Η διάσκεψη και το συνακόλουθο σύστημα του Μπρέτον Γουντς επισφράγισαν την αμερικανική νομισματική κυριαρχία, η οποία μετατοπίστηκε σε επισφαλείς βάσεις όταν αποσυνδέθηκε από τον χρυσό μετά τη σχετική απόφαση του προέδρου Νίξον το 1971. Εν συνεχεία, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ προκάλεσε το εγχείρημα της παγκοσμιοποίησης, το οποίο φιλοδοξούσε να θέσεις τις δυτικές επιταγές, π.χ. το ελεύθερο εμπόριο, στο επίκεντρο. Οποιοδήποτε κράτος αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες ή σκεφτόταν να εισέλθει στις δυτικές αγορές έπρεπε να υιοθετήσει τις «δομικές προσαρμογές» του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ. Δρόμος που για να περπατηθεί απαιτούσε επονείδιστα μέτρα, όμως δεν υπήρχε εναλλακτική, όπως
