Εξήντα και πλέον χρόνια πίσω έχουν γυρίσει πια την Ελλάδα τα
γερμανικά προγράμματα «σωτηρίας», τα οποία η πολιτική της τάξη επιμένει
να εκθειάζει: το πολιτικό κλίμα έχει ήδη λάβει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά
εμφυλιοπολεμικού τύπου, η δημοκρατία κινδυνεύει πραγματικά κι όχι
θεωρητικά από ένα είδος εξελισσόμενης αυτοκατάργησής της σε συνδυασμό με
τις επιβουλές που καραδοκούν, η ανεργία είναι χειρότερη από εκείνην της
εποχής που οι Ελληνες έφευγαν μαζικά για μετανάστες (και σύμφωνα με
νέες μελέτες θα φτάσει στο 35% το 2016), η κοινωνία αποσαθρώνεται μέρα
με την ημέρα, ενώ ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο γίνονται κάποιες από
τις ιδιωτικοποιήσεις θυμίζουν εκείνη την εποχή: ένα κύριο αναπτυξιακό
εργαλείο της χώρας που πρέπει και μπορεί να είναι η ενέργεια φεύγει από
την αμαρτωλή ΔΕΗ για να επιστρέψει σε ένα είδος ακόμη πιο αμαρτωλής
Πάουερ – ίσως ακολουθήσουν και τα νερά, από την ΕΥΔΑΠ στην Ούλεν, το ΑΕΠ
έχει απολέσει ήδη το 25% και η συρρίκνωση προχωρά ακάθεκτη, ενώ
αποτελεί κοινό τόπο ότι το χρέος της χώρας είναι αδύνατον να
εξυπηρετηθεί αν δεν «κουρευτεί», κάτι που δεν επιτρέπει το Βερολίνο. Οσο
για τα περί ανάπτυξης, δεν τα πιστεύουν ούτε όσοι τα λένε.
Σε όλη αυτή την εικόνα του χάους αντιπαραβάλλεται ένα δήθεν «success
story» τόσο εξωπραγματικό ώστε δεν είναι πια άξιο λόγου, δεν είναι
φυσικά ούτε success, ούτε καν story, είναι ένα φτηνό προπαγανδιστικό
παραμύθι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που θα μείνει στην ιστορία αυτής της
εποχής, είναι η φιέστα με τα δημόσια έργα πριν από λίγους μήνες
παρουσία του πρωθυπουργού και του αρχηγού του ΠαΣοΚ: έστησαν μπουλτόζες
για τις κάμερες και θριαμβολόγησαν: 48 ώρες αργότερα, οι μπουλτόζες
είχαν ήδη φύγει…
Την ίδια στιγμή, οι Γερμανοί μας «φίλοι», για να κάνουν ακόμα μια
φορά τη δουλειά τους, τώρα προεκλογική, προκαλούν εκ νέου τον ευτελισμό
της χώρας «απειλώντας» δήθεν να μπλοκάρουν την ήδη κομμένη δόση για 80
υπαλλήλους, πολλοί εκ των οποίων είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων.
Ταυτόχρονα, η συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ έχει πλέον
επανέλθει αργά αλλά σταθερά στο διεθνές περιβάλλον και ο μόνος λόγος που
δεν φουντώνει όπως πριν είναι επειδή το Βερολίνο, που εξαρχής
κατασκεύασε και διακίνησε αυτή τη συζήτηση, δεν θέλει να διαταραχθεί το
προεκλογικό του κλίμα.
Καλά είναι τα παραμύθια, αλλά είναι για μικρά παιδιά. Κι όχι για
κοινωνίες που βράζουν. Χρέος της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι να εκφωνεί
τα δήθεν ορθά που πρέπει να γίνουν. Χρέος της είναι να προστατεύσει τη
χώρα από την καταστροφή. Και αυτό, δεν το κάνει.
Ας αφήσουν λοιπόν τα παραμύθια και ας αντιληφθούν ότι η Γερμανία
πρέπει να πειστεί να επιτρέψει στην Ελλάδα να ζήσει, κάτι που σήμερα δεν
συμβαίνει: έχει στερήσει με τη βία όλα τα νομισματικά εργαλεία, των
οποίων κάνουν χρήση τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ιαπωνία χωρίς να έχουν τέτοια
κρίση, ενώ έχει τραβήξει τα σκοινιά τόσο πολύ που κοντεύουν πια να
σπάσουν και να οδηγήσουν την Ελλάδα στη διάλυση.
Χρέος της ελληνικής κυβέρνησης είναι να σταματήσει την αποσάθρωση.
Τώρα. Να πάει και να απαιτήσει αυτή την αξιοθρήνητη, πια,
επαναδιαπραγμάτευση με τη σημαία της οποίας εξελέγη, αλλά την ξέχασε το
ίδιο βράδυ. Ταυτόχρονα, να αξιοποιήσει όσο είναι δυνατόν τις επικείμενες
επαφές της στις ΗΠΑ και να ζητήσει τη βοήθεια της Ουάσιγκτον, κρυφή ή
φανερή, για να ξεφύγει η χώρα από το καταστρεπτική γερμανική ηγεμονία
στην οποία έχει περιπέσει. Υπάρχουν τρόποι γιατί υπάρχουν μείζονα κοινά
συμφέροντα με την προυπόθεση ότι υπάρχει και εμπιστοσύνη, η οποία πρέπει
να ανακτηθεί. Αλλιώς, η χώρα πεθαίνει.
