Τι κρύβει το γερμανικό παιχνίδι με τη χρεοκοπία (μας)

Το μεγάλο «ταμπού» της ευρωζώνης έσπασε! Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγινε χθες ο πρώτος κορυφαίος αξιωματούχος στην Ευρώπη, που μίλησε όσο πιο ανοικτά μπορεί να μιλήσει ένα πρόσωπο με τέτοιο αξίωμα για το ενδεχόμενη άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Την ίδια στιγμή ακριβώς, που ο Γ. Παπακωνσταντίνου παραδεχόταν (μιλώντας στους “Financial Times”) ότι η Ελλάδα πιθανότατα δεν θα επιστρέψει στις αγορές το 2012, ενώ από διαρροές από την Κομισιόν ανέβαζαν πάνω από το 40% το απαιτούμενο «κούρεμα» του χρέους!

Μιλώντας στη γερμανική Die Welt (η πλήρης συνέντευξη δημοσιεύεται στο σημερινό της φύλλο), ο Σόιμπλε άφησε για πρώτη φορά να εννοηθεί με απόλυτη σαφήνεια, ότι οι αποφάσεις για μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε συμφωνία με τους πιστωτές της χώρας είναι πολύ πιθανό να ληφθούν τον Ιούνιο και όχι το μακρινό 2013, όταν θα λειτουργήσει ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, πλαισιωμένος από τις ρυθμίσεις για τις ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην ευρωζώνη.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ότι ο Σόιμπλε συνέδεσε ευθέως τη στάση της Γερμανίας στη συζήτηση που θα γίνει τον Ιούνιο, δηλαδή το αν θα προτείνει το Βερολίνο «άλλες λύσεις» για το ελληνικό πρόβλημα, με την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που θα παραδώσουν η Κομισιόν και η ΕΚΤ στις κυβερνήσεις της ευρωζώνης.

Στην άκρη το ΔΝΤ…

Και είναι ενδιαφέρουσα αυτή η επισήμανση, γιατί σε όλες τις εκθέσεις αξιολόγησης της τρόικας για την Ελλάδα περιλαμβάνονται εκτενείς αναλύσεις βιωσιμότητας του χρέους από το ΔΝΤ, που σταθερά δείχνουν ότι μπορεί υπό προϋποθέσεις να εξυπηρετηθεί το ελληνικό χρέος χωρίς προβλήματα.

Ξαφνικά, όμως, ο Σόιμπλε εμφανίζεται να… πετάει στα σκουπίδια αυτές τις αναλύσεις του ΔΝΤ και να στρέφεται προς την Κομισιόν και την ΕΚΤ, οργανισμούς που επηρεάζονται ευθέως από τη γερμανική κυβέρνηση, για να ζητήσει το δικό τους πόρισμα για το ελληνικό χρέος, το οποίο μάλιστα φαίνεται να θεωρείται από το Βερολίνο ως πιο σημαντικό από τις αντίστοιχες αναλύσεις του ΔΝΤ, που κατά τεκμήριο έχει μεγαλύτερη τεχνογνωσία σε αυτά τα θέματα.

Ο Σόιμπλε αποφεύγει να απαντήσει στην κρίσιμη ερώτηση, δηλαδή τι θα προτείνει αν το πόρισμα είναι αρνητικό για την Ελλάδα (λέει απλώς ότι «κάτι θα πρέπει να γίνει»). Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, όμως, αναφέρεται στην αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, τονίζοντας με νόημα, ότι αν συμβεί πριν από το 2013 θα πρέπει να γίνει σε εθελοντική βάση, δηλαδή εφόσον συμφωνήσουν οι πιστωτές.

Όπως τονίζουν αναλυτές, αυτή η αναφορά του Γερμανού υπουργού έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί για πρώτη φορά δείχνει το δρόμο παράκαμψης μιας δήλωσης της Άνγκελα Μέρκελ, που αποτελεί ως τώρα οδηγό για όλους τους επενδυτές της αγοράς ομολόγων. Η Μέρκελ είχε τονίσει, όταν συζητούσαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τις προτάσεις της για πλαίσιο ελεγχόμενων χρεοκοπιών από το 2013, ότι πριν από το 2013 δεν θα υποχρεωθούν οι επενδυτές να δεχθούν ζημιές από κρατικά ομόλογα χωρών της ευρωζώνης.

Με τις δηλώσεις του Σόιμπλε, όμως, για πρώτη φορά ανοίγει ο δρόμος για να παρακαμφθεί αυτή η δέσμευση προς τις αγορές, με ένα τρόπο που αναμφίβολα θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις τις επόμενες ημέρες: οι επενδυτές δεν θα υποχρεωθούν να δεχθούν ζημιές, όπως ακριβώς είχε πει και η Μέρκελ, αλλά αν τις δεχθούν εθελοντικά, μια αναδιάρθρωση χρέους μπορεί να προχωρήσει και πριν το 2013. Μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν με ένα ανόητο παιχνίδι με τις λέξεις, όμως, όπως επισημαίνουν αναλυτές, έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη διατήρηση του κύρους της γερμανικής κυβέρνησης, εάν επιχειρήσει μια τόσο σημαντική αλλαγή τακτικής στο ευαίσθητο θέμα της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.

«Κούρεμα» ως 50%!

Σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων Σόιμπλε, από την Κομισιόν έγινε μια «πονηρή» διαρροή, η οποία μοιάζει να προκαταλαμβάνει το πόρισμα που περιμένει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, για να καθορίσει τη στάση του έναντι της Ελλάδας. Στελέχη της Κομισιόν, που μίλησαν «ανώνυμα» στο Reuters, άφησαν να διαφανεί ότι ήδη έχουν κρίνει μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος, τονίζοντας ότι το «κούρεμα» που θα απαιτηθεί για να αποκατασταθεί η φερεγγυότητα της χώρας θα πρέπει να φθάσει σε ποσοστό 40% ή και 50%!

Ο συνδυασμός, λοιπόν, αυτών των δηλώσεων, φαίνεται να δείχνει καθαρά το δρόμο προς την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους μέσα στο καλοκαίρι, ανεξάρτητα από τα μέτρα που θα ανακοινώσει την Παρασκευή η κυβέρνηση. Ακόμη και ο συνήθως αισιόδοξος, Γ. Παπακωνσταντίνου, δηλώνει στους “Financial Times”, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να ανακτήσει η Ελλάδα την εμπιστοσύνη των αγορών, για να αντλήσει τα 25 δις. ευρώ που χρειάζεται το 2012 να συγκεντρώσει με εκδόσεις ομολόγων, σύμφωνα με το μνημόνιο. Δεδομένου ότι η στάση του Σόιμπλε δείχνει απόλυτη απροθυμία της Γερμανίας να χρηματοδοτηθεί η Ελλάδα από το EFSF το 2012, με αγορές ομολόγων από την πρωτογενή αγορά, προφανές είναι ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε «άλλη λύση» εντός του 2011.

Ιστορικό λάθος το μνημόνιο;

Γιατί η Γερμανία σπάει τώρα το «ταμπού», προκρίνοντας αναδιάρθρωση πριν το 2013; Οι παράγοντες που οδηγούν σε αυτή την αλλαγή γραμμής πλεύσης φαίνεται ότι είναι πολιτικοί και οικονομικοί:

-        Η γερμανική κυβέρνηση, έχοντας κατοχυρώσει ότι οι τράπεζες της χώρας δεν θα υποστούν μεγάλες ζημιές από ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, αλλά και εκτιμώντας ότι περιορίζονται οι κίνδυνοι μετάδοσης της κρίσης σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, αφού η Ισπανία ξεφεύγει από την επικίνδυνη ζώνη, δεν συμμερίζεται πλέον τις ανησυχίες της ΕΚΤ για το πιθανό κόστος μιας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στο χρηματοοικονομικό σύστημα της ευρωζώνης. Αντίθετα, μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, όπως φαίνεται ότι εκτιμούν στο Βερολίνο, θα προστάτευε τη χώρα από τον κίνδυνο να υποχρεωθεί να προσφέρει αλλεπάλληλα πακέτα δανείων στην Ελλάδα, ενώ θα δημιουργούσε πολλές και σημαντικές ευκαιρίες για τα τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της Γερμανίας, να κλείσουν μεγάλες δουλειές στην Ελλάδα από θέση ισχύος.

-        Σε πολιτικό επίπεδο, ο συντηρητικός κυβερνητικός συνασπισμός της Γερμανίας φαίνεται ότι θεωρεί απαγορευτικό το κόστος μιας συνεχούς εξάρτησης της Ελλάδας από χρηματοδοτικά «πακέτα», που θα ήταν πολύ δύσκολο να περάσουν από τη Βουλή, να γίνουν αποδεκτά από την κοινή γνώμη και να μην αποδειχθούν ολέθρια για την Μέρκελ στις εκλογές του 2013. Άλλωστε, ακόμη και οι Σοσιαλδημοκράτες, που ως τώρα υποστήριζαν την ανάγκη να επιδειχθεί αλληλεγγύη στην Ελλάδα, το τελευταίο διάστημα «λυγίζουν», υπό το βάρος του ενδεχομένου να χρειασθεί η χώρα μας αλλεπάλληλα πακέτα χρηματοδοτήσεων, που θα προκαλούσαν την οργή των ψηφοφόρων. Επιπλέον, ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα επέτρεπε στην Μέρκελ να εμφανισθεί συνεπής με τις διακηρύξεις της, ότι για την κρίση πρέπει να πληρώσουν και οι τραπεζίτες, όχι μόνο οι Γερμανοί φορολογούμενοι.

Σε αυτή την φάση, όπως τονίζουν πολλοί αναλυτές, το πρόβλημα της Ελλάδας έχει πολύ μικρότερη βαρύτητα για τη γερμανική κυβέρνηση, από όσο είχε τον Μάιο του 2010, όπου μια αναδιάρθρωση χρέους θα προκαλούσε πραγματικά βαριές συνέπειες για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα και θα δημιουργούσε ένα «ντόμινο», που θα έθετε σε κίνδυνο το ευρώ, άρα και τη γερμανική εξαγωγική επιχειρηματικότητα. Ο χρόνος που δόθηκε με την εφαρμογή, έστω πλημμελή, του μνημονίου, επιτρέπει πλέον στην Γερμανία να επιλέξει για διαχειριστεί με «λυμένα χέρια» το ελληνικό πρόβλημα, κάνοντας πράξη αυτό που είχε δηλώσει πριν από λίγο καιρό ο Ότμαρ Ισινγκ, Γερμανός πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ: «η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι αναπόφευκτη, αλλά θα πρέπει να γίνει σε πιο ήρεμη εποχή».

Η στάση της Γερμανίας δημιουργεί, πάντως, σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην ελληνική κυβέρνηση, που προσπαθεί με «νύχια και δόντια» να αποφύγει την αναδιάρθρωση του χρέους. Όχι μόνο γιατί στα μάτια των περισσότερων πολιτών οι θυσίες του μνημονίου θα φανεί, δίκαια ή άδικα, ότι έγιναν χωρίς αντίκρισμα και θα ενταθούν ακόμη και μετά την αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά και γιατί ίσως δικαιωθούν όσοι υποστήριζαν, ότι η Ελλάδα έχασε το 2010 μια μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει την αναδιάρθρωση χρέους με καλύτερους όρους, αφού η χρεοκοπία της χώρας θα είχε ολέθριες συνέπειες για την ευρωζώνη, αλλά τελικά δεν θα την αποφύγει και μάλιστα θα κληθεί να τη διαπραγματευθεί από ακόμη πιο ασθενή θέση.

Huffington Post: «Όταν οι νέοι στην Ελλάδα σταμάτησαν να ονειρεύονται»

Πηγή: TVXS

Στην έλλειψη ευκαιριών για τους νέους ανθρώπους στην Ελλάδα, οι οποίοι αποτελούν το πιο ενεργό και δυναμικό τμήμα του πληθυσμού και τους μόνους που μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση, αναφέρεται άρθρο του Θάνου Δημάδη που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Huffington Post.

Υπάρχει μια φράση στα ελληνικά που χρησιμοποιείται συχνά και αναφέρεται στο πώς φέρεται η Ελλάδα στους νέους ανθρώπους που ζουν στη χώρα και παλεύουν να πετύχουν στη ζωή τους. Συχνά λέγεται πως «η Ελλάδα πνίγει τα παιδιά της». Είναι μια φράση η οποία, φυσικά, δεν έχει κυριολεκτική έννοια αλλά είναι ενδεικτική της έλλειψης ευκαιριών στην σημερινή Ελλάδα για το πιο δυναμικό και ενεργητικό μέρος του πληθυσμού, που είναι οι νέοι.

Οι αναγνώστες της Huffington Post πιθανότατα γνωρίζουν την οδυνηρή οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα αλλά μάλλον δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα για μια άλλη παράλληλη τραγωδία η οποία διαδραματίζεται στη χώρα και η οποία αντικατοπτρίζεται στη ζωή των νέων Ελλήνων.

Θα ήθελα να επισημάνω τον όρο «τραγωδία» που χρησιμοποίησα παραπάνω, δεδομένου ότι αυτή η λέξη αποδίδει στο ακέραιο την τρομερή κατάσταση στην οποία έχουν βυθιστεί οι νέοι φοιτητές και επαγγελματίες στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν τους εαυτούς τους παγιδευμένους σε μια χώρα που δεν είναι σήμερα σε θέση να τους προσφέρει αισιοδοξία για καλές επαγγελματικές προοπτικές όσον αφορά το δικό τους μέλλον.

Εδώ, θα πρέπει να είναι περισσότερο ειλικρινής από ποτέ και να πω ότι η Ελλάδα, σήμερα, είναι το χειρότερο μέρος είτε για ένα νέο επαγγελματία ή για ένα νεαρό ερευνητή για να ζήσουν και να προσπαθήσουν να χτίσουν την προσωπική καριέρα και τη ζωή τους εδώ. Και αυτή είναι μια πολύ θλιβερή και δυσάρεστη πραγματικότητα, ακόμα και για μένα που έφυγα από την Ελλάδα για να ακολουθήσω τους ακαδημαϊκούς και επαγγελματικούς στόχους μου στο εξωτερικό, προτού η οικονομική κρίση ξεσπάσει στη χώρα μου. Αλλά, στην πραγματικότητα, είναι αυτή η οικονομική κρίση ο μόνος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα τέτοιο αφιλόξενο περιβάλλον για τους νέους επαγγελματίες;

Φυσικά, η τρέχουσα οικονομική κατάσταση έχει αυξήσει το ποσοστό ανεργίας σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα, κοντά στο 15%, και μείωσε δραματικά τις δυνατότητες απασχόλησης στην Ελλάδα. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά είναι απλά τα συμπτώματα, τα οποία έρχονται στην επιφάνεια συνήθως μέχρι να περάσει η οικονομική κρίση. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας, η αγορά εργασίας δεν πάσχει μόνο από αυτά τα συμπτώματα.

Οι νέοι επαγγελματίες πλήττονται από μία ακόμα σημαντική αιτία, εκτός από τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, γεγονός που τους οδηγεί προς ένα ανυπέρβλητο αδιέξοδο. Αυτό είναι η έλλειψη αξιοκρατίας στην Ελλάδα η οποία δημιουργεί ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση σε πόρους της πολιτικής ή οικονομικής εξουσίας στη χώρα και αυτών που δεν έχουν. Αυτού του είδους η ανισότητα αποκλείει τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων επαγγελματιών από το υπόλοιπο φάσμα των υφιστάμενων θέσεων εργασίας στην Ελλάδα. Έτσι, η αναζήτηση για μια θέση εργασίας βασίζεται σε κριτήρια όπως το ποιός είσαι, ποιοι είναι οι γονείς σου, ποιες είναι οι διασυνδέσεις σας και, ίσως, ποιος σας έχει συστήσει στον πιθανό εργοδότη σας και όχι τα προσόντα σου και το πόσο παραγωγικός είσαι και πόσο κατάλληλος για αυτή τη θέση εργασίας.

Αυτό που μόλις περιέγραψα είναι ο κύριος λόγος που αισθάνονται οι νέοι στη χώρα μου απογοητευμένοι από τον τρόπο που τους μεταχειρίζεται η Ελλάδα, κόβοντας τα όνειρά τους, διαψεύδοντας τις προσδοκίες τους και βυθίζοντας τους ακόμα βαθύτερα στην απελπισία. Αλλά, για τους νέους επαγγελματίες που βρίσκουν τελικά μια θέση εργασίας, στην πλειοψηφία τους είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν για την ελάχιστη αποζημίωση ανά μήνα, ή ακόμη και αμισθί για μεγάλο χρονικό διάστημα με την υπόσχεση του εργοδότη τους ότι κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να λάβουν κάποια μικρή αμοιβή.

Η τρέχουσα οικονομική κρίση ώθησε πολλούς από τους αυτούς νέους Έλληνες επαγγελματίες και ερευνητές να εγκαταλείψουν τη χώρα και να προσπαθήσουν να βρουν στο εξωτερικό εκείνες τις ευκαιρίες που η πατρίδα τους τούς στερεί. Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, η Ελλάδα είχε πολλές μεταναστευτικές ροές σε άλλες ξένες χώρες και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, με χιλιάδες Ελλήνων πολιτών να μεταβαίνουν εκεί για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σήμερα την ίδια κατάσταση, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η χώρα χάνει το πιο σημαντικό μέρος της κοινωνίας της και της αγοράς εργασίας της, που είναι οι νέοι οοι οποίοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν την Ελλάδα να ξεπεράσει τη σημερινή κρίση. Οι νέοι άνθρωποι γυρίζουν την πλάτη τους στην Ελλάδα γιατί η Ελλάδα γύρισε τη δική της σε αυτούς πρώτη. Και το χειρότερο πράγμα για την Ελλάδα, πέρα από τα υψηλά ελλείμματα και τεράστια μη βιώσιμα χρέη, είναι ότι οι νέοι της άνθρωποι έχουν χάσει το δικαίωμα στο όνειρο για ένα μέλλον στην ίδια τους τη χώρα.

Economist: «Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν χρεοκοπήσει. Ας το παραδεχθούν»

Της Νατάσα Καντζάβελου, Λονδίνο

"Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν χρεοκοπήσει. Ας το παραδεχθούν". Το οικονομικό περιοδικό Economist επισημαίνει ότι οι τρεις χώρες πρέπει να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση των χρεών τους τώρα. Υπογραμμίζει ότι η συνεχής αναβλητικότητα του πυρήνα να καθυστερεί την άμεση επίλυση της κρίσης χρέους στην περιφέρεια επιφυλάσσει μεγαλύτερους κινδύνους και επισημαίνει ότι η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία πρέπει να πιέσουν οι ίδιες προς αυτή την κατεύθυνση. Το Economist τονίζει το ενδεχόμενο να βρεθεί διέξοδος στο πρόβλημα με συνεργασία του ΔΝΤ.

Οι οικονομίες τόσο της Ελλάδας όσο και της Ιρλανδίας, συρρικνώνονται ταχύτερα από το αναμενόμενο, και οι αποδόσεις των ομολόγων, σε ποσοστό περίπου 13% για την Ελλάδα και πάνω από 10% για την Ιρλανδία, παραμένουν πεισματικά υψηλές. Οι επενδυτές προφανώς δεν πιστεύουν ότι η οικονομική διάσωση θα λειτουργήσει . Κι έχουν δίκιο. Αυτές οι οικονομίες δεν είναι σε βιώσιμη πορεία. Ο Economist αναγνωρίζει την μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, έχοντας προχωρήσει σε ηρωικές περικοπές στον προϋπολογισμό. Η Ελλάδα προσπαθεί σκληρά για να ελευθερώσει την άκαμπτη οικονομίας της. Η Πορτογαλία δεν δέχτηκε τους ασφυκτικούς όρους λιτότητας, αλλά η σύσφιγξη της δημοσιονομικής πολιτικής της είναι τολμηρή. Στις τρεις περιπτώσεις, οι προοπτικές περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό, λόγω των λαθών που έγιναν στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο.

Το άρθρο αναφέρεται στην αυταπάτη της Άνγκελα Μέρκελ για τη Σύνοδο Κορυφής της 25ης και 26ης Μαρτίου ως "ένα βήμα μπροστά" για την επίλυση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη, καθώς η κατάληξή της έμοιαζε περισσότερο με μοιρολόι, ενώ η λέξη αποτυχία αποτελεί πιο ακριβής χαρακτηρισμός. Η σύνοδος των Βρυξελλών συνέβαλε στο ελάχιστο για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Η κατάστασή τους επιδεινώνεται και οι ηγέτες της Ευρώπης φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Κατόπιν επιμονής της ΕΕ, τα περιφερειακά κράτη πρέπει να μειώσουν δραστικά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού τους, ανεξάρτητα από τις συνέπειες στην ανάπτυξη. Αλλά η λιτότητα δημιουργεί τεράστια χρέη που αναμένονται να κορυφωθούν στο 160% του ΑΕΠ για την Ελλάδα, 125% για την Ιρλανδία και το 100% για την Πορτογαλία. Οι αποδόσεις των ομολόγων παραμείνουν υψηλές και το αποτέλεσμα μία συνεχής κάθοδο.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη Φρανκφούρτη θα αυξήσει τα επιτόκια στις 7 Απριλίου, τα οποία θα ενισχύσουν το ευρώ και περαιτέρω θα υπονομεύσουν τις προσπάθειες των περιφερειακών για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Οι ηγέτες της Ευρώπης δεν συζητούν το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους τώρα, αλλά επιμένουν ότι κάθε χώρα που θα απαιτήσει βοήθεια από το 2013 μπορεί να χρειαστεί να το αναδιαρθρώσει και ότι νέα δάνεια θα έχουν προτεραιότητα έναντι των ομολογιούχων. Ο κίνδυνος ότι οι επενδυτές θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ένα κούρεμα σε δύο χρόνια, ανεβάζει τις αποδόσεις υψηλά σήμερα, που με τη σειρά τους καταστρέφουν τα σχέδια διάσωσης. Το άρθρο υποστηρίζει ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, θα πρέπει να μειώσουν το δημόσιο χρέος τους νωρίτερα και όχι αργότερα. Το μεγάλο εμπόδιο δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό. Δεδομένου ότι πολλοί στην Ευρώπη ,ιδιαίτερα στην ΕΚΤ, παραμένουν αμείλικτοι σε αντίθεση με την αναδιάρθρωση του χρέους, η πίεση πρέπει να προέλθει από αλλού, από τις ίδιες τις περιφερειακές οικονομίες.

Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να προσποιείται ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος του χρέους της και να ασκήσει πιέσεις για αναδιάρθρωση. Αλλά η μεγαλύτερη ελπίδα θα μπορούσε να γίνει με συμφωνία με το ΔΝΤ. Οι οικονομολόγοι της έχουν πλέον την εμπειρία της κρίσης του χρέους. Ορισμένοι ιδιώτες αναγνωρίζουν ότι η αναδιάρθρωση του χρέους είναι τελικά αναπόφευκτη. Είναι λοιπόν καιρός το Ταμείο, να αρνηθεί να δανείσει περισσότερο, χωρίς τη σύναψη μιας συμφωνία για το χρέος, αναγκάζοντας την Ευρώπη, τους μικρόψυχους πολιτικούς να κάνουν το σωστό.