Καθίκι είσαι και φαίνεσαι... (Καστανίδης προς διαμαρτυρόμενο) -video

Νερό και γιαούρτια για τον κ. Καστανίδη σε κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη!

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Προειδοποίηση-τρόμος της προέδρου της Αργεντινής για το ΔΝΤ:

“Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα”!

Προειδοποίηση-τρόμος για την Ελλάδα από την πρόεδρο της, παθούσης από το ΔΝΤ, Αργεντινής, Christina Fernandez De Kirchner, για την Ελλάδα και τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας που δέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου:

«Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα....συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα. Τα οικονομικά μέτρα που πήραν θα πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που.....αντιμετώπισε η χώρα μας την περασμένη δεκαετία”.

«Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001», δήλωσε πριν δύο ώρες περίπου σε δημοσιογράφους στην Αργεντινή η Kirchner, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες

μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών.

Η ισχυρή μεσαία τάξη της Αργεντινής, που αποτελούσε τη «ραχοκοκαλιά» της κοινωνίας και της οικονομίας της, σταδιακά διαλύθηκε προς όφελος μίας ολιγάριθμης διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Το 60% του πληθυσμού σε μία δεκαετία βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας με το 55% των εργαζομένων να είναι ανασφάλιστοι.

Η διόγκωση του δημοσίου τομέα, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή απεδείχθησαν, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, καρκινώματα για την οικονομία.

Ο πληθωρισμός καταδυνάστευε τη χώρα, οι τιμές, μήνα με το μήνα, αυξάνονταν ραγδαία και οι πολίτες έβλεπαν, ανήμποροι να αντιδράσουν, το νόμισμά τους να χάνει καθημερινά την αξία του.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το χρέος της Αργεντινής ανήλθε στο 41% από 29% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, μεταξύ 1993 και 1998.

Το 1997, η γειτονική Βραζιλία βρέθηκε σε βαθιά κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του βραζιλιάνικου νομίσματος κατά 50% της αρχικής του αξίας. Οι εξαγωγές της Αργεντινής προς τη Βραζιλία εκμηδενίστηκαν, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι εισαγωγές.

Παράλληλα, η άνοδος της τιμής του δολαρίου, με το οποίο ήταν συνδεδεμένο το αργεντίνικο νόμισμα, κατέστησε τα προϊόντα της Αργεντινής μη ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, πλήττοντας θανάσιμα κάθε κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας.

Το 1998, η Αργεντινή είχε φτάσει να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές με επιτόκιο 10,5% και αναγκαστικά κατέφυγε για πρώτη φορά στο ΔΝΤ.

Το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δισ. δολ. το 1999 και 39,7 δισ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2000, όμως οι όροι ήταν ασφυκτικοί. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν και οι καταθέσεις πάγωσαν.

Την ίδια περίοδο, οι επενδυτικές τράπεζες συνέχιζαν να προωθούν το χρέος της χώρας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, με ακόμα υψηλότερες αποδόσεις. Προώθησαν ένα Debt Swap (ανταλλαγή χρέους), όπου οι ιδιοκτήτες ομολόγων αποκτούσαν το δικαίωμα να πάρουν νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας με ευνοϊκότερους όρους. Το σκεπτικό ήταν να μεταφερθεί η εξόφληση του χρέους από το 2001 στο 2005. Πράγματι, 30 δισ. δολάρια άλλαξαν διάρκεια ζωής και επτά επενδυτικές τράπεζες εισέπραξαν 100 εκατ. δολάρια σε προμήθειες.

Όμως, μέσα σε μερικές μόλις εβδομάδες, η Αργεντινή κατέληξε ξανά χωρίς χρήματα, γιατί οι αγορές δεν πείστηκαν για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής της.

Στα τέλη του 2001, η κρίση οδήγησε την κοινωνία σε σημείο ανάφλεξης. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής ήλθε, όταν ο κεντροαριστερός ντε λα Ρούα, απαγόρευσε την ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες, πέραν του ποσού των 250 δολαρίων το μήνα.

Εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες μάχονταν στους δρόμους της Αργεντινής και ο Ντε λα Ρούα πρόλαβε να διαφύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, για να γλυτώσει από την οργή του όχλου.

Ο νέος πρόεδρος, Νέστορ Κίρτσνερ, έκανε στάση πληρωμών και δεν αναγνώρισε το χρέος. Δεν συμπεριέλαβε ούτε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο στο επιτελείο του και απαίτησε από τους δανειστές και το ΔΝΤ τη διαγραφή του.

Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι δανειστές και το ΔΝΤ ΔΙΕΓΡΑΨΑΝ το 75% της οφειλής και δέχθηκαν την αποπληρωμή των υπολοίπων με προνομιακούς όρους.

Το πάλεψαν και το κέρδισαν.

Οι τόκοι των ληξιπρόθεσμων δανείων δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από την Αργεντινή, παρά το ότι αρχικά είχε συμφωνήσει να τους πληρώσει.

Τώρα η Αργεντινή αργά, αλλά σταθερά, έχει μπει στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, η χώρα κατηγορεί το ΔΝΤ για κακοδιαχείριση της κρίσης του 2001-2002 και επισημαίνει ότι μπορεί να μιλά για οικονομική ανεξαρτησία, μακριά από την επίβλεψή του. Φέτος αναμένει ανάπτυξη από 3,5% ως 5%.

Όσο για το υπόλοιπο του χρέους έκανε πρόσφατα μία πρόταση για αποπληρωμή 34 σεντς στο ένα δολάριο. Και αν θέλουν…

ΕΛΛΑΣ Τ Ε Τ Ε Λ Ε Σ Τ Α Ι. . . . .

Στο κύριο άρθρο τους οι Financial Times εκτιμούν πως η Ελλάδα είναι ένα βήμα πριν την πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ και καλούν τους πολιτικούς ηγέτες να δώσουν την ύστατη μάχη για την επιβίωση της ευρωζώνης.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα η Ελλάδα πλέον δεν έχει καμία σημασία και οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί είναι πρώτα μία προγραμματισμένη χρεοκοπία και μετά η έξοδος από την ευρωζώνη.

 

Οι Financial Times θεωρούν πως με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα η Ελληνική διάσωση ή χρεοκοπία είναι το λιγότερο που πρέπει να απασχολεί τους πολιτικούς.

Το επιχείρημα είναι απλό, ότι δηλαδή η ελληνική οικονομία καταλαμβάνει μόνο το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης.

 

Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο: ''Η χαμένη ελληνική υπόθεση & το στοίχημα του ευρώ''

 

Η Ελλάδα είναι χαμένη υπόθεση. Με κανένα μαγείρεμα, καμία παρηγοριά και καμία λιτότητα δεν πρόκειται η χώρα να καταφέρει να αντεπεξέλθει στους δημοσιονομικούς στόχους του 2011.

 

Ισως η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει τα πλέον δύσκολα προβλήματα, γιατί δεν έχει πολιτικό κουράγιο. Όμως δεν έχει καμία σημασία. Η Αθήνα βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο που συνιστά μεγάλη απειλή στην ευρωζώνη. Ηρθε η ώρα να βάλουν οι ρυθμιστές τις σωστές προτεραιότητες. Το ζήτημα τώρα δεν είναι να σωθεί η Ελλάδα, αλλά να σωθεί η ευρωζώνη.

 

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα χρειάζεται αμέτρητες διαρθρωτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της στο μέλλον. Για την ώρα, όμως, το να της ζητούν να κόψει και να κάψει ακόμη παραπάνω, είναι «αντι-παραγωγικό».

 

Τα μέτρα αυτού του είδους όχι μόνο έχουν επιδεινώσει τα προβλήματα της χώρας, αλλά έχουν εγείρει και αμφιβολίες για την βιωσιμότητα της ευρωζώνης. Αυτά τα δύο ζητήματα πρέπει να διαχωριστούν. Το να επιτραπεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει εντός της ευρωζώνης –που σημαίνει ως προκαταρκτικό βήμα να εξέλθει από την ένωση- είναι η μέθοδος που θα το καταστήσει εφικτό.

 

Παραμένει εφικτή, η διαδικασία προγραμματισμένου χρεοστασίου, με την προϋπόθεση ότι τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης θα οχυρωθούν από τις χειρότερες επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης. Το πιο ευάλωτο μέλος είναι η Πορτογαλία, που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα με την Ελλάδα (και ίσως εντέλει χρειαστεί μια ελληνικού τύπου λύση).

 

Η ελληνική οικονομία καταλαμβάνει μόνο το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης: Ακόμη και ένα χρεοστάσιο 100% δεν θα προκαλέσει μεγάλη επιβάρυνση, ειδικά αν η ΕΚΤ και το EFSF είναι έτοιμα να της παρασταθούν και να την στηρίξουν.

 

Υπάρχει μια φριχτή αλήθεια που δεν έχουν ακόμη αποδεχτεί οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης: Ότι η επίλυση της ελληνικής υπόθεσης είναι το εύκολο κομμάτι.

 

Τα διαρθρωτικά ελαττώματα του ευρώ συνιστούν πολύ μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση της ευρωζώνης από τα όσα συμβαίνουν εις Αθήνας. Η Ελλάδα δεν είναι το επίκεντρο. Οι ρυθμιστές στην ευρωζώνη οφείλουν να αποδεχτούν ότι είναι πολύ μεγαλύτερα όσα «παίζονται».