"Κόκκινος Οκτώβρης" για μισθούς και συντάξεις

Της Ρούλας Σαλούρου
Με πυρετώδεις διαδικασίες, στο υπουργείο Εργασίας προετοιμάζεται η επιχείρηση «Κόκκινος Οκτώβρης» που αναμένεται να οδηγήσει μέσα στο 2014, σε περαιτέρω μείωση συντάξεων,  εφάπαξ και επικουρικών,  νέες αλλαγές στις ομαδικές απολύσεις και νέα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. 

Το θέμα των εφάπαξ και των επικουρικών συντάξεων βρίσκεται εδώ και μήνες στην  ημερήσια διάταξη των υπευθύνων στην Γενική Γραμματεία Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Οι προηγούμενες υπουργικές αποφάσεις δεν μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή, ενώ τα τεχνικά κλιμάκια της Τρόικας ήδη, έχουν ζητήσει την πλήρη εφαρμογή του νέου τρόπου υπολογισμού, τόσο για τα εφάπαξ όσο και για τις επικουρικές συντάξεις, από την αρχή του 2014.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και οι νέοι μαθηματικοί τύποι, είναι η δημιουργία ατομικού λογαριασμού για τον κάθε εργαζόμενο, από τον οποίο θα προκύπτει η ασφαλιστική του ιστορία.  Οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία επισημαίνουν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, με αποτέλεσμα να καθιστά αδύνατη την εφαρμογή του νέου τρόπου υπολογισμού. Οι εργαζόμενοι στο νέο  υπερ-επικουρικό ταμείο (ΕΤΕΑ) εκτιμούν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύψουν ατομικές μερίδες ασφαλισμένων έως το τέλος του έτους.

Έτσι, αναμένεται να επιλεγεί η λύση των οριζόντων περικοπών ακόμη και στους εν ενεργεία συνταξιούχους και σε όσους πρόκειται να πάρουν άμεσα επικουρική σύνταξη ή και εφάπαξ, για να μαζευτούν κάπως τα ελλείμματα των ταμείων.

Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, ότι στο αναθεωρημένο Μνημόνιο ορίζεται ξεκάθαρα ότι ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας, έχει το δικαίωμα να μειώνει τις επικουρικές συντάξεις, μέχρι του σημείου να μην παράγονται ελλείμματα. Συνεπώς, εφόσον δεν υπάρξουν οι τεχνικές υποδομές για την εφαρμογή των νέων υπουργικών αποφάσεων υπολογισμού των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ, και τα ελλείμματα των ταμείων παραμένουν, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας θα οδηγηθεί σε  νέες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις. Κάτι, που θα παρουσιαστεί τον Σεπτέμβριο ως  προαπαιτούμενο για την καταβολή της επόμενης δόσης και όχι ως νέο μέτρο...

Ως παλαιό μέτρο αναμένεται να παρουσιαστεί και το σχέδιο αναμόρφωσης γενικότερα του ασφαλιστικού συστήματος, που έβγαλε από το συρτάρι του, εν μέσω θέρους, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, παραδεχόμενος ότι το ασφαλιστικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή δεν βγαίνει. Σύμφωνα με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Εργασίας, οι μειώσεις στις συντάξεις έχουν  ήδη θεσμοθετηθεί από το νόμο Λοβέρδου και αυτό που μένει να γίνει έως το 2015 ή το αργότερο έως το 2016 είναι η ενοποίηση όλων των Ταμείων σε ένα.

Μαχαίρι και σε μισθούς

Καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και το αίτημα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, παρ’ ότι ο στόχος για μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% έως το τέλος του 2014 έχει ήδη υπερκαλυφθεί, καθώς αναμένεται να φτάσει το 19,2%, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

Το ΔΝΤ ζητεί επίσης την περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών εισφορών, κάτι για το οποίο έχει δεσμευτεί μνημονιακά η κυβέρνηση και πρέπει να τη θεσμοθετήσει έως το τέλος του χρόνου ώστε να εφαρμοστεί από το 2014, σταδιακά, ενώ ετοιμάζεται και η απελευθέρωση των απολύσεων, μέσα από την αλλαγή του τρόπου έγκρισης των λεγόμενων «παράνομων» ή «ομαδικών» απολύσεων. 

Εν αναμονή και της αντίστοιχης έκθεσης της Κομισιόν, το ΔΝΤ, στη δική του, επιχαίρει για την πρόοδο που έγινε στη μείωση του ποσού των αποζημιώσεων και φωτογραφίζει νέα ενδεχόμενη παρέμβαση στο πεδίο των ομαδικών απολύσεων, ζητώντας  περισσότερη ευελιξία στην αγορά εργασίας.

Financial Times: Πλησιάζει η ημέρα της κρίσης για την Ελλάδα

''Για την Ευρώπη η ιδέα της χρεοκοπίας είναι τόσο αβάσταχτη που, στην παρούσα κρίση, προτιμά να καλύπτει τα χρέη των χρεοκοπημένων. Το αποτέλεσμα είναι να υποφέρει. Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας'' εκτιμούν σε κύριο άρθρο τους οι Financial Times.Διαβάστε όλο το άρθρο.

Μοντέλο Νιτρόιτ χρειάζεται η ευρωζώνη

Η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ έρχεται μόλις λίγα χρόνια μετά από εκείνη της General Motors, της θρυλικής αυτοκινητοβιομηχανίας της Motown. Και οι δύο είναι αποτέλεσμα από σωρευμένες αποτυχίες δεκαετιών, εκ των οποίων η μεγαλύτερη ήταν η αποτυχία να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα την πραγματικότητα.

Συμβολίζουν επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα που έχουν οι ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης: τη μεγαλύτερη προθυμία να εγκαταλείψουν τους στόχους που δεν έχουν πλέον καμία ελπίδα ώστε να υπάρξει χώρος ανάπτυξης για πιο επιτυχημένες δραστηριότητες. Η ικανότητα να αφήσεις καταδικασμένες επιχειρήσεις να πεθάνουν είναι ένδειξη ισχύος όχι αδυναμίας. Εάν η Ευρώπη – και ειδικότερα η ευρωζώνη – θέλει να βγει από την κρίση θα πρέπει να υιοθετήσει την αμερικανικού τύπου σκληρή αγάπη.

Είναι φυσικό να υπάρχει αναταραχή όταν καταρρέουν γίγαντες. Το παθητικό της GM αντιστοιχούσε στα 172 δισ. δολ. Η πόλη που φιλοξενούσε την έδρα της εταιρείας αντιμετωπίζει χρέη πιθανού ύψους 20 δισ. δολ., σύμφωνα με τον έκτακτο διαχειριστή που ορίστηκε για το Ντιτρόιτ, τον Κέβιν Ορ. Πολλά από αυτά αντιπροσωπεύουν χρέη προς ανθρώπους που ήταν βέβαιοι ότι οι απαιτήσεις τους θα ικανοποιηθούν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι άδικο και κανείς δεν μπορεί να επιρρίψει ευθύνες στους πιστωτές που προσπαθούν να πάρουν ότι μπορούν, όπως τα συνδικάτα του Ντιτρόιτ που ζητούν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να τους στηρίξει.

Σε μεγάλο βαθμό όμως, οι ΗΠΑ ήταν προετοιμασμένες, αν μη τι άλλο περισσότερο από ότι είναι η Ευρώπη. Δεν ήταν πάντα έτσι. Η περιβόητη φράση του Τζέραλντ Φορντ «drop dead» προς το δήμο της Νέας Υόρκης (που πραγματικά ποτέ δεν είπε) το 1975 κατέληξε σε δάνειο στήριξης. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι ΗΠΑ έχουν οδηγήσει τράπεζες (Lehman Brothers και άλλες μικρότερες), πολλούς συστημικούς οργανισμούς (αυτοκινητοβιομηχανίες) και πολλές τοπικές κυβερνήσεις στη χρεοκοπία.

Στις ΗΠΑ όμως, η σκληρότητα συμβαδίζει με την αγάπη. Για τα αμερικανικά δεδομένα η ανάληψη ρίσκου και η αποτυχία δεν συνεπάγονται το τέλος. Θεωρείται τιμή το να μπορέσει να ξανασταθεί κάποιος στα πόδια του. Η χρεοκοπία δίνει μία νέα ευκαιρία, ενώ η αγαπημένη απάντηση, βάσει αυτής της νοοτροπίας, είναι «συνέχισε να πολεμάς». Ο αμερικανικός οικονομικός δυναμισμός οφείλει πολλά σε αυτή τη νοοτροπία που συγχωρεί την ανάληψη κινδύνου.

Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας. Οι πιστώτριες χώρες επέμεναν ότι η στήριξη ήταν μη αποδεκτή. Η σκέψη όμως, ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος θα μπορούσε να μην πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη περισσότερο μη αποδεκτή. Έτσι, τα δάνεια από την ευρωζώνη – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που εκφοβίστηκε για να συμμετάσχει - δαπανήθηκαν για να αναβληθεί η τελική ημέρα της κρίσης

Οι Ευρωπαίοι βλέπουν τη χρεοκοπία πολύ πιο σκοτεινή ηθικά. Η χρεοκοπία παραδοσιακά συνδέεται με την αναξιοπιστία – μία ντροπή που πρέπει κανείς να κρύψει εγκαταλείποντας για πάντα τον επιχειρηματικό στίβο, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει για κάποιον να εγκαταλείψει όλη του τη ζωή.

Παραδόξως, αυτή η αλλεργία στις αποτυχίες δεν οδηγεί σε μικρότερη ανάληψη κινδύνου αλλά, σε πολιτικές που διασώζουν όσους πήραν μεγάλο ρίσκο και έχασαν. Για την Ευρώπη η ιδέα της χρεοκοπίας είναι τόσο αβάσταχτη που, στην παρούσα κρίση, προτιμά να καλύπτει τα χρέη των χρεοκοπημένων. Το αποτέλεσμα είναι να υποφέρει.

Αυτή ήταν σαφώς η περίπτωση της Ελλάδας. Οι πιστώτριες χώρες επέμεναν ότι η στήριξη ήταν μη αποδεκτή. Η σκέψη όμως, ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος θα μπορούσε να μην πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη περισσότερο μη αποδεκτή. Έτσι, τα δάνεια από την ευρωζώνη – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που εκφοβίστηκε για να συμμετάσχει - δαπανήθηκαν για να αναβληθεί η τελική ημέρα της κρίσης.

Το κρατικό χρέος στην Ελλάδα αναδιαρθρώθηκε – αλλά με τόση καθυστέρηση ώστε το μεγαλύτερος μέρος του πλεονεκτήματος της αναδιάρθρωσης να έχει πλέον χαθεί και με το πρόσχημα ότι η συμμετοχή ήταν εθελοντική για τους ομολογιούχους

Το ίδιο συνέβη και με τις τράπεζες. Το 2010, η ιρλανδική κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε για να κλείσει τις τρύπες στους ισολογισμούς των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων αντί να τις κηρύξει χρεοκοπημένες, να προστατεύσει τους λιανικούς καταθέτες και να αφήσει τους πιστωτές να μαζέψουν τα κομμάτια. Όταν το Δουβλίνο κατάλαβε ότι δεν είχε αρκετά δημόσια κεφάλαια για να ολοκληρώσει τη δουλειά, οι εταίροι του στην ευρωζώνη το έσυραν στο δανεισμό από τους ίδιους ώστε να συνεχιστεί η στήριξη. Η αποστροφή στην χρεοκοπία παραμόρφωσε την πολιτική προς τις τράπεζες στην Ισπανία και σε άλλες χώρες επίσης.

Η πραγματικότητα ανάγκασε τους Ευρωπαίους να αλλάξουν γνώμη, όπως συνήθως γίνεται τελικά. Το κρατικό χρέος στην Ελλάδα αναδιαρθρώθηκε – αλλά με τόση καθυστέρηση ώστε το μεγαλύτερος μέρος του πλεονεκτήματος της αναδιάρθρωσης να έχει πλέον χαθεί και με το πρόσχημα ότι η συμμετοχή ήταν εθελοντική για τους ομολογιούχους. Στην Κύπρο, αν και τα ποσά ήταν μικρά, η προοπτική στήριξης Ρώσων καταθετών ήταν μεγάλη για να την αντέξει το στομάχι των βορειοευρωπαίων.

Ακόμη και αυτά τα μαθήματα όμως, χρειάζονται χρόνο για να αφομοιωθούν. Οι ΗΠΑ απέκτησαν την ισχύ να εκκαθαρίζουν μεγάλες τράπεζες και να επιβάλουν ζημίες στους πιστωτές το 2010. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμη περάσει αυτή την κρίσιμη νομοθεσία. Θα περάσουν χρόνια μέχρις ότου αναγκαστούν να το πράξουν από τις Βρυξέλλες, παρά το ότι το «bail in» έχει επί της αρχής συμφωνηθεί.

Είναι άγνωστο ποσά θα μπορούσε να είχε γλιτώσει η ευρωζώνη εάν είχε ασπαστεί εξ αρχής την αναδιάρθρωση του χρέους ως ρεαλιστική πολιτική. Η πολυετής αναιμική ανάπτυξη όμως, - συγκριτικά με την μέτρια αλλά αξιοπρεπή έξοδο των ΗΠΑ από την κρίση – οφείλεται εν μέρει στο πρόβλημα του χρέους που εξακολουθεί να υπάρχει στην Ευρώπη. Καθώς οι ισορροπίες χρέους στις ΗΠΑ έχουν μειωθεί σημαντικά, ο κόσμος αρχίζει και πάλι να δαπανά. Η Ευρώπη μένει πίσω από τράπεζες που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε κεφαλαιακά μαξιλάρια που είναι πολύ λεπτά για να τις κρατήσουν – το αποτέλεσμα της άρνησης να μετατρέψουν τα δάνεια σε ίδια κεφάλαια όταν οι άλλες πηγές κεφαλαίων στερεύουν.

Η Ευρώπη μπορεί να απαντήσει ότι η χειρότερη από όλες τις χρεοκοπίες, εκείνη της Lehman, έδειξε τη ζημιά που προκάλεσε η προθυμία των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την τράπεζα. Το επιχείρημα είναι δίκαιο. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι όμως, εξάγουν διαφορετικά συμπεράσματα και από αυτή την περίπτωση. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να δώσουν ένα τέλος στη συζήτηση για τους οργανισμούς που είναι «πολύ μεγάλοι για να καταρρεύσουν». Μέχρι την περίπτωση της Κύπρου, η Ευρώπη έκανε ακριβώς το αντίθετο, αντιμετωπίζοντας ακόμη και τις μικρότερες τράπεζες με τέτοιο τρόπο λες και η πτώχευσή τους θα ήταν τόσο καταστροφική όσο και της Lehman.

Ο F Scott Fitzgerald είχε γράψει: «Κάποτε πίστευα ότι δεν υπάρξει δεύτερη πράξη στη ζωή των Αμερικανών. Σίγουρα όμως, υπήρχε δεύτερη πράξη στις ημέρες άνθισης της Νέας Υόρκης». Ο Fitzgerald είχε στο νου του το κραχ του 1929 που ακολούθησε τη φρενήρη δεκαετία του '20. Η Ευρώπη πρέπει να πάρει το μάθημα που η Αμερική της έχει δείξει πολλές φορές: Επέτρεψε στην δεύτερη πράξη να λάβει χώρα και τότε μπορεί να ακολουθήσει κάποια στιγμή μια τρίτη πράξη, όπως έγινε για την GM και είναι σίγουρο ότι θα γίνει για το Ντιτρόιτ.

Δημόσιο: απολύσεις με "ξαφνικό θάνατο" επιχειρήσεων και οργανισμών

- Με μια υπογραφή χωρίς έγκριση από τη Βουλή το λουκέτο σε οργανισμούς και επιχειρήσεις του δημοσίου

- Το δεύτερο κύμα απολύσεων και διαθεσιμότητας έρχεται τον Σεπτέμβριο

- Επιμένει η τρόικα στους αριθμούς και εκβιάζει με τις δόσεις Απολύσεις με μια υπογραφή χωρίς έγκριση από τη Βουλή προωθεί η κυβέρνηση προωθώντας έτσι και τον... ξαφνικό θάνατο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, έτσι ώστε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της τρόικας και να μην υπάρξει κανένα νέο μπλόκο στη χρηματοδότηση.

Η καθυστέρηση μιας εβδομάδας μέχρι το τελικό ok για τη δόση και το σκοτσέζικο ντους των εταίρων για 80 άτομα που δεν είχαν μπει σε διαθεσιμότητα δείχνει το τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα.

Επιμένει η τρόικα σε 15.000 απολύσεις και 25.000 διαθεσιμότητες υπαλλήλων

Με ωμό εκβιασμό οι εταίροι απαιτούν να γίνουν πράξη οι 4.000 απολύσεις μέσα στο 2013 και οι 11.000 απολύσεις μέσα στο 2014, αλλά και στο σύνολό του ο αριθμός των 25.000 προς διαθεσιμότητα υπαλλήλων να κλείσει εντός των χρονοδιαγραμμάτων που έχουν τεθεί.

Έτσι με την τροπολογία της περασμένης Παρασκευής με την οποία δίδεται η δυνατότητα στους υπουργούς να βάζουν λουκέτο σε δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις χωρίς την έγκριση της Βουλής δείχνει πολλά

Με “ξαφνικό θάνατο” απειλούνται οργανισμοί και επιχειρήσεις του δημοσίου

Η κυβέρνηση μετά το θερμό καλοκαίρι και έναν ακόμη πιο θερμό Σεπτέμβρη, όπως της υπόσχονται τα συνδικάτα, ήδη έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβει τις προθεσμίες του Δεκεμβρίου.

Δεν είναι μόνο οι απολύσεις, μέσα στο επόμενο διάστημα των τεσσάρων μηνών ουσιαστικά θα πρέπει να βρεθούν ακόμη 12.5000 προς απόλυση υπάλληλοι.

Έτσι μόνη λύση είναι ο λεγόμενος και ξαφνικός θάνατος δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών με μαζικές εξόδους με απόλυση ή διαθεσιμότητα των υπαλλήλων.

Οι επιχειρήσεις της αμυντικής βιομηχανίας μαζί με τη ΛΑΡΚΟ, αλλά και πολλές δημοτικές επιχειρήσεις μπαίνουν στο στόχαστρο.