Paradise papers «Στο διάολο οι πλούσιοι»

O Γιάκομπ Αουγκστάιν, αρθρογράφος του Spiegel και γιος του ιδρυτή του γερμανικού περιοδικού «ξεσπά» εναντίον των πλουσίων με αφορμή τα Paradise Papers.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Οι νέες αποκαλύψεις για τους φοροφυγάδες αποδεικνύουν ακόμα μια φορά ότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι΄ αυτόν. Έτσι, φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί.
Τα "Paradise Papers" είναι ένας θησαυρός δεδομένων, τα οποία αξιολόγησε μια διεθνής ομάδα ερευνητικής δημοσιογραφίας. Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι υπάρχει ενός τέτοιου είδους δημοσιογραφία, που αποκαλύπτει τον κόσμο των πλουσίων, στον οποίο οι άνθρωποι είναι μεν φτωχοί σε ήθος, αίσθημα αλληλεγγύης και συναίσθηση καθήκοντος, αλλά πάρα πολύ πλούσιοι σε χρήμα και εξουσία, ενώ συγκριτικά με τον κόσμο αυτό, η ζωή των άλλων είναι μια πραγματική κόλαση.
Υπάρχει κάτι ακόμα που λείπει από τον παράδεισο των πλουσίων: Oι τύψεις συνειδήσεως. Και τούτο, διότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι αυτόν. Έτσι φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί: 13,4 εκατομμύρια ντοκουμέντα έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας από 400 δημοσιογράφους επί μήνες έως ότου δημοσιοποιηθούν. Οι πηγές δεν κατονομάζονται, πρόκειται για κλοπή δεδομένων, για ανώνυμες πηγές, ή για κυβερνοεπίθεση;
Αποκαλύπονται, πάντως, ως φοροφυγάδες 120 πολιτικοί από 50 χώρες, γερμανικές εταιρείες όπως η Siemens και η Allianz, μέλη της κυβέρνησης Τραμπ, κροίσοι και επιφανείς οικογένειες. Η εμφάνιση των ονομάτων στα "Paradise papers" δεν σημαίνει όμως κατ΄ ανάγκη ότι μπορεί κανείς να τους καταλογίσει κάτι παράνομο και ανήθικο. Το υλικό είναι πολύ σύνθετο, αλλα το θέμα απλό: πώς δηλαδή μπορεί κανείς να εξοικονομήσει φόρους. Όλες οι πρακτικές αποσκοπούν σε έναν και μόνο στόχο: να μην μοιραστούν οι πλούσιοι τα κέρδη τους με το κράτος. Το αστείο, δε, από τη σκοπιά των πλουσίων τουλάχιστον, είναι ότι πολλές από αυτές τις πρακτικές αυτές είναι απολύτως νόμιμες. Αυτό επιμένει να υποστηρίζει και το δικηγορικό γραφείο Appleby των Βερμούδων. Καθόλου παράδοξο αφού στην προκειμένη περίπτωση το σκάνδαλο δεν είναι η παράβαση κάποιου νόμου αλλά η ίδια η ύπαρξή του.
Όλα αυτά είναι βέβαια γνωστά εδώ και καιρό. Ο καθένας το βλέπει, ο καθένας μπορεί να το εκφράσει και μολαταύτα η αγανάκτηση είναι περιορισμένη. Ακόμα και μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν θα αλλάξει κάτι. Οι μηχανισμοί και ο αυτοέλεγχος δεν λειτουργούν. Το σκάνδαλο αποκαλύπτεται μεν, παραμένει δε. Επειδή η εξουσία είναι, εν τω μεταξύ, έτσι κατανεμημένη, ώστε να μην επιδέχεται πλέον διορθώσεων.




Η ανισοκατανομή πλούτου έχει λάβει, άλλωστε, εξωφρενικές διαστάσεις: 1.542 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν όλοι μαζί 6 τρισ. δολάρια. Έτσι η συγκέντρωση πλούτου είναι στο επίπεδο των αρχών του 20ου αιώνα. Τότε οι Αμερικανοί βιομήχανοι αποκαλούνταν "βαρόνοι-ληστές" και η εποχή τους "επιχρυσωμένη", όχι χρυσή, διότι κάτω από τη λάμψη του πλούτου τους κρυβόταν η βρωμιά της πολιτικής και ηθικής σήψης. Τότε ο Αμερικανός πρόεδρος Τέοντορ Ρούζβελτ, είχε το θάρρος να τα βάλει με τον Τζον Ροκφέλερ της Standard Oil και να διαλύσει τον όμιλο. Κανένας σύγχρονος Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει τολμήσει μέχρι στιγμής να τα βάλει με τους κυρίους της Σίλικον Βάλεϊ, τους ψηφιακούς "βαρόνους-ληστές" των ημερών μας. Ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα του οποίου η φήμη είναι μεγαλύτερη από αυτή που αξίζει».
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει εξάλλου συμβουλεύσει τη γερμανική κυβέρνηση να φορολογήσει τους πλούσιους πολίτες περισσότερο, ώστε να αντιμετωπισθούν οι ανισότητες. Αλλά ούτε η επόμενη κυβέρνηση πρόκειται να ανταποκριθεί σε αυτό το κέλευσμα. Ούτε φόρος περιουσίας πρόκειται να επιβληθεί, ούτε οτιδήποτε άλλο. Αλλά και η κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης θα είναι στην πραγματικότητα ακόμα ένα αντικοινωνικό φορολογικό μέτρο προς όφελος των πλουσίων, αλλά μήπως δεν είναι αυτοί που είχαν ψηφίσει την παρούσα κυβέρνηση;
Το σύστημα είναι βαθιά άρρωστο. Είναι ανήθικο και αναξιοπρεπές. Η οργή αυξάνεται, αναζητά όμως τους λάθος στόχους. Το μίσος των εξαπατουμένων στρέφεται κατά των προσφύγων πολέμου και όχι κατά των προσφύγων του φόρου. Ο πλανήτης μας είναι ένας παράδεισος καθαρμάτων».




Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η οικονομία του πολέμου και της ειρήνης

Πόσο καλύτερα θα ήταν ο κόσμος αν σταματούσαμε να επενδύουμε στον πόλεμο και αντ’ αυτού επενδύαμε στην ειρήνη; Η απάντηση σε ευρώ είναι εκπληκτική.
Η Τάλια Χάγκερτι, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Οικονομίας και Ειρήνης (IPE με έδρα το Σίδνευ), απαντά στην Deutsche Welle πόσο κοστίζει ο πόλεμος και η ένοπλη βία ανά έτος και καταρρίπτει τον σχεδόν κοινό τόπο που θέλει τον πόλεμο να είναι προσοδοφόρος ακόμη και στην περίπτωση των λεγόμενων μεγάλων (στρατιωτικών) δυνάμεων.
Το ινστιτούτο έχει ποσοτικοποιήσει τον οικονομικό αντίκτυπο της βίας στην παγκόσμια οικονομία. Το 2016, οι άμεσες και έμμεσες δαπάνες βίας ανήλθαν σε περίπου 12.200.000 τρισεκατομμύρια ευρώ σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (PPP), συμπεριλαμβανομένων των πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει όχι μόνο το κόστος του πολέμου αλλά και άλλων μορφών βίας, όπως η τρομοκρατία, οι ανθρωποκτονίες και τα βίαια εγκλήματα.
Πως υπολογίζεται όμως το κόστος του πολέμου; Για παράδειγμα όταν ένας στρατιώτης τραυματίζεται στον πόλεμο, υπάρχουν άμεσες δαπάνες, όπως η ιατρική του περίθαλψη, και οι έμμεσες δαπάνες, όπως οι χαμένοι μισθοί στην περίπτωση κάποιας αναπηρίας του στρατιώτη. Ας υποθέσουμε ότι κοστίζει περίπου 86.000 ευρώ για να θεραπευτεί ένας τραυματισμένος στρατιώτης. Ο στρατιώτης χάνει μισθούς πέντε ετών από την αδυναμία του να εργαστεί, κάτι που κοστίζει επιπλέον 215.000 ευρώ. Κι αυτό δεν είναι το συνολικό κόστος καθώς τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να δαπανηθούν για κάτι παραγωγικό.
Την ίδια στιγμή, όταν κατασκευάζουμε μια βόμβα, αυτή - στο καλύτερο σενάριο - δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ. Στο χειρότερο σενάριο, η βόμβα χρησιμοποιείται και καταστρέφει ανθρώπινο κεφάλαιο ή φυσικό κεφάλαιο. Συνήθως και τα δυο. Αν συγκρίνει κανείς την κατασκευή ηλεκτρονικών υπολογιστών, για παράδειγμα και πυροβόλων όπλων, τότε είναι εύκολο να καταλήξει πιο από τα δυο είναι οικονομικά πιο λογικό.

^{Οι παγκόσμιες δαπάνες οικοδόμησης ειρήνης υποβαθμίζονται από τις άμεσες οικονομικές απώλειες που προκύπτουν από τις συγκρούσεις. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ινστιτούτου για την Οικονομία και την Ειρήνη, οι τρέχουσες δαπάνες για την πρόληψη των συγκρούσεων είναι λιγότερο από το 1% του κόστους των συνεπειών των συγκρούσεων. Aυτό το ποσοστό αναφέρεται στην Επίσημη Αναπτυξιακή Βοήθεια (ΕΒΑ ή ODA στα αγγλικά), δηλαδή στις ροές επίσημης χρηματοδότησης που παρέχονται από κυβερνήσεις για την προώθηση της παγκόσμιας ανάπτυξης.}
Είναι σχεδόν κοινός τόπος ότι ο πόλεμος ή η απειλή του πολέμου, είναι κάτι προσοδοφόρο για την οικονομία όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία ή άλλες χώρες με μεγάλο στρατό και μεγάλες εξαγωγές όπλων. Είναι όντως έτσι; Όχι. Ο πόλεμος είναι σίγουρα επικερδής για ορισμένο αριθμό επιχειρήσεων. Αλλά αυτή δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Αυτές οι εθνικές οικονομίες ευημερούν μέσα στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου εμπορίου. Ο οικονομικός αντίκτυπος της βίας στην παγκόσμια οικονομία υπερβαίνει κατά πολύ αυτόν της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, για παράδειγμα. Έτσι, αν θέλουμε να έχουμε ευημερούντα έθνη στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, πρέπει να μετρήσουμε την οικονομία κάθε χώρας και να κοιτάξουμε την τελική εικόνα κι όχι να μετρήσουμε απλώς την ευημερία μιας συγκεκριμένης χώρας ή ενός μόνο τομέα, όπως για παράδειγμα των εταιρειών της βιομηχανίας όπλων.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Τζούλιαν Ασάνζ στην ΕΕ για Καταλονία: Ενεργοποιήστε το άρθρο 7 και αποβάλετε την Ισπανία για σαφή παραβίαση του άρθρου 2 της ιδρυτικής διακύρηξης.

Υπέρ του δημοψηφίσματος στην Καταλονία τάχθηκε και ο Τζούλιαν Ασάνζ, ιδρυτής του ιστότοπου WikiLeaks, ενώ με σειρά αναρτήσεων παρενέβη, με σχόλια, προτροπές και δημοσιογραφική κάλυψη στις εξελίξεις στην Καταλονία. Μάλιστα μετά και την άγρια καταστολή, προτρέπει την ΕΕ να αποβάλει την Ισπανία.

Ο Ασάνζ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια διαμένει στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter ανέφερε ότι «ο Πρώτος Διαδικτυακός Πόλεμος έχει ξεκινήσει στην Καταλονία, καθώς ο κόσμος και η κυβέρνηση το χρησιμοποιούν για να οργανώσουν το δημοψήφισμα και η Ισπανία για έξυπνες επιθέσεις, να παγώνει συνδέσμους τηλεπικοινωνίας, λογοκρισία, κτλ.»

Σε post του τονίζει ότι «αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία είναι η πιο σημαντική δυτική σύγκρουση ανάμεσα σε πολίτες και κράτος από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου».

Μεταξύ άλλων, υπενθυμίζεται ότι, με απόφαση δικαστηρίου, η Google μπλόκαρε εφαρμογή της καταλανικής κυβέρνησης, που επέτρεπε στους χρήστες να βρουν τα εκλογικά κέντρα στα οποία ψηφίζουν.

Στα tweets του για το δημοψήφισμα ο Ασάνζ τονίζει ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, πρέπει να αποβάλει άμεσα από την Ε.Ε. την Ισπανία, όπως προβλέπεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, καθώς προέβη σε βίαιη καταστολή για να εμποδίσει την ψηφοφορία ανεξαρτησίας στην Καταλονία και αυτό παραβιάζει τις αξίες της ένωσης.

«Αγαπητέ @JunckerEU. Είναι αυτός ο «σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας»; αναρωτιέται σε ένα από τα tweet, συνοδευόμενο από ένα βίντεο με ισπανικά όργανα επιβολής του νόμου που τραβούν βίαια τους ψηφοφόρους από ένα εκλογικό κέντρο.

«Ενεργοποιήστε το άρθρο 7 και αποβάλετε την Ισπανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη σαφή παραβίαση του Άρθρου 2,» λέει χαρακτηριστικά.

Το άρθρο 2 περιγράφει αξίες με βάση τις οποίες ιδρύθηκε η Ένωση και είναι κοινές σε όλα τα κράτη μέλη της, με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, το κράτος δικαίου και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και τα δικαιώματα των μειονοτήτων τους. Σύμφωνα με το άρθρο 7, ένα κράτος που παραβιάζει αυτές τις αξίες μπορεί να στερηθεί ορισμένων δικαιωμάτων, όπως τα δικαιώματα ψήφου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Πολλοί γνωστοί ακτιβιστές του διαδικτύου και ακαδημαϊκοί, όπως οι Έντουαρντ Σνόουντεν και Νόαμ Τσόμσκι, συσπειρώθηκαν υπέρ της καταλανικής υπόθεσης τις τελευταίες ημέρες ενώ και ευρωβουλευτές που βρέθηκαν στην Βαρκελώνη, ως παρατηρητές, κάλυψαν με το δικό τους τρόπο τα γεγονότα και αντέδρασαν στη βία, όπως αναφέρεται και σε εκτενές δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Newsline.

«Η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι έχει κόψει κάθε γέφυρα με την Βαρκελώνη και έχει βλάψει σοβαρά τις σχέσεις της Μαδρίτης με την Καταλονία χρησιμοποιώντας τακτικές βίας», δήλωσε από την Καταλονία, όπου βρίσκεται ως ανεξάρτητος εκλογικός παρατηρητής, ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου. Έκρινε δε την εικόνα αυτή «επιζήμια τόσο για την Βαρκελώνη και την Ισπανία, όσο και συνολικά για την Ευρώπη».

«Δεν μιλάμε για ένα δημοψήφισμα "ναι ή όχι" στην ανεξαρτησία, αλλά για ένα δημοψήφισμα "ναι ή όχι" στη δημοκρατία». Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν η κυβέρνηση της Μαδρίτης είχε κάνει κάποιους ελιγμούς, «δίνοντας εκ νέου την ανεξαρτησία στην Καταλονία, που είχε κερδίσει το 2006 και της αφαιρέθηκε το 2010, αρχίζοντας έτσι έναν ειρηνικό διάλογο», τόνισε απαντώντας στο RT.