Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Οι επενδυτές αγάπησαν ξαφνικά την Ελλάδα;





O Πρεμ Γουάτσα, εκ των γκουρού των επενδύσεων και CEO της Fairfax, βλέπει «ελαχιστοποίηση» του πολιτικού κινδύνου και ποντάρει στο Greecovery, η Wall Street Journal διαπιστώνει ότι οι επενδυτές έχουν βάλει στα «ραντάρ τους» την Ελλάδα, και η UBS εντάσσει τα ελληνικά ομόλογα στις «κορυφαίες επενδυτικές προτάσεις του 2018».
Δεν πρόκειται για… ξαφνικό και συντονισμένο έρωτα των διεθνών επενδυτών με την Ελλάδα – πρόκειται για την, συνήθη και κυνική, αποτίμηση κινδύνων και ευκαιριών που κάνουν οι αγορές. Κι σ’ αυτή την αποτίμηση, στην παρούσα φάση, η Ελλάδα φαίνεται να υπόσχεται χαμηλό πολιτικό και οικονομικό ρίσκο και μεγάλα περιθώρια επενδυτικών κερδών – εξ ου και το θεαματικό ράλι στα ελληνικά ομόλογα τις τελευταίες ημέρες.
Το ράλι των ομολόγων
Σπάζοντας ένα ακόμη ρεκόρ, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων έπεσαν χθες στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 9 ετών: Η απόδοση των δεκαετών τίτλων έπεσε στο 4,3% από το 4,5% της Δευτέρας, η συνολική πτώση στο τελευταίο δίμηνο ξεπερνά το 20%, ενώ και στα διετή ομόλογα η απόδοση χθες διαμορφώθηκε στο 2,15% από το 2,4% επιστρέφοντας στα επίπεδα του Δεκεμβρίου του 2010. Ολοκληρώνοντας την εικόνα το περίφημο spread – η διαφορά απόδοσης των δεκαετών ελληνικών ομολόγων έναντι των αντίστοιχων γερμανικών – υποχώρησε στις 407 μονάδες βάσης και στο χαμηλότερο επίπεδό του από τον Απρίλιο του 2010.
«Η θεραπεία» της Ευρώπης από την κρίση ξεκινά και τελειώνει με την Ελλάδα», είναι η ανάγνωση που κάνει η Wall Street Journal πίσω από αυτό το ράλι και εξηγεί: «Η οικονομία της Ελλάδας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις: Μόλις επέστρεψε στην ανάπτυξη και εξακολουθεί να έχει το βαρύτερο χρέος οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους. Αλλά η κατεύθυνση της χώρας είναι ενθαρρυντική. Η Ελλάδα έχει καταγράψει τρία συνεχόμενα τρίμηνα ανάπτυξης το 2017 για πρώτη φορά μετά την κρίση. Η ανεργία, αν και εξακολουθεί να είναι υπερβολικά υψηλή σε ποσοστό άνω του 20%, έχει μειωθεί από το ρεκόρ του 28%. Οι τραπεζικές καταθέσεις, ενώ έχουν μειωθεί κατά 45% από το ζενίθ τους, σταθεροποιήθηκαν και αυξήθηκαν φέτος κατά 4,4% φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο από το 2015».
Ανάλογες εκτιμήσεις διατυπώνονται και στο συνέδριο Invest in Greece που διοργανώνει η Capital Link στην Νέα Υόρκη, με τους αναλυτές της Deutsche Bank και της Global Capital να υποδεικνύουν τα ελληνικά ομόλογα ως την επένδυση με τις καλύτερες αποδόσεις της ευρωζώνης το 2018.




Η Deutsche Bank
Είναι μια λογική, και κυρίως προσοδοφόρα, επενδυτική πρόταση: Οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων παραμένουν υψηλές και υπόσχονται μεγάλα κέρδη, ενώ ταυτόχρονα το ρίσκο που αναλαμβάνουν οι επενδυτές είναι χαμηλό καθώς όλα δείχνουν πως η Ελλάδα «βλέπει πλέον φως στην άκρη του τούνελ», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην έκθεσή της η Deutsche Bank.
Η έκθεση της γερμανικής τράπεζας είναι ίσως και η πλέον ενδεικτική του οδικού χάρτη που διαμορφώνεται τόσο για την ελληνική οικονομία, όσο και για τους επενδυτές: Κατά το βασικό σενάριο της Deutsche Bank, η Ελλάδα θα βγει από το Μνημόνιο το καλοκαίρι του 2018 όχι με μια απολύτως «καθαρή» έξοδο αλλά με μια «συνεργατική έξοδο» - ήτοι, με μια συμφωνία με τους δανειστές που δεν θα περιλαμβάνει πιστωτική γραμμή και νέο Μνημόνιο, θα βασίζεται στο γνωστό «μαξιλάρι» ρευστότητας, και θα προβλέπει συνέχιση των μεταρρυθμίσεων με μιας μορφής ήπια εποπτεία.
Σ’ αυτή την ηπιότερη εποπτεία θα συμβάλει και το γεγονός ότι το ΔΝΤ, κατά την εκτίμηση τουλάχιστον της Deutsche Bank, δεν θα μετάσχει τελικώς χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα αίροντας μεγάλος μέρος της πίεσης για δημοσιονομικά μέτρα και αφήνοντας περιθώρια ευελιξίας στην κατεύθυνση της τόνωσης της ανάπτυξης.
Το ερώτημα εδώ βεβαίως, εάν «βγει» το σενάριο της γερμανικής τράπεζας, είναι πόσο αρνητικό ρόλο θα παίξει η μη εμπλοκή του ΔΝΤ στο ζήτημα της μείωσης του χρέους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η παγίωση της εικόνας ομαλής εξόδου από το Μνημόνιο στους διεθνείς επενδυτικούς κύκλους διευκολύνει την ελληνική κυβέρνηση σε έναν κομβικό και άμεσο στόχο – την επιτάχυνση της σταδιακής επιστροφής στις αγορές.
Νέα επταετής έκδοση
Οι νέες έξοδοι στις αγορές, πριν από το καλοκαίρι του 2018, είναι εκείνες στις οποίες ποντάρει η ελληνική πλευρά προκειμένου να χτίσει το λεγόμενο «μαξιλάρι» ρευστότητας που θα της επιτρέψει να τελειώσει το πρόγραμμα χωρίς πιστοληπτική γραμμή. Σύμφωνα, δε, με τις τελευταίες πληροφορίες που δημοσιεύει η επίσης γερμανική Handelsblatt, η αρχή θα γίνει πιθανότατα τον Ιανουάριο με ένα επταετές ομόλογο και, συνολικά, σχεδιάζεται η έκδοση δύο ή τριών τίτλων έως το καλοκαίρι με στόχο την άντληση 6 δις ευρώ.




Πηγή

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Το θανατηφόρο ελάττωμα του νεοφιλελευθερισμού





Nεοφιλελευθερισμός. Βάζει τις αγορές πάνω από τα κράτη και τις κυβερνήσεις, τα οικονομικά κίνητρα πάνω από τα κοινωνικά ή πολιτιστικά κίνητρα και την ιδιωτική επιχειρηματικότητα πάνω από την συλλογική δράση.
Ως όρος χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει ένα πολύ ευρύ φάσμα πολιτικών - από τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ έως την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρίγκαν, από τους Δημοκρατικούς του Κλίντον έως τους Νέους Εργατικούς της Βρετανίας (που θεωρήθηκαν μια προσαρμοσμένη εκδοχή του θατσερισμού - αργότερα εισήλθε ο όρος μπλερισμός από τον Τόνι Μπλερ που ηγήθηκε των Εργατικών) έως το οικονομικό άνοιγμα στην Κίνα και τη μεταρρύθμιση του κράτους πρόνοιας στη Σουηδία.
Ο όρος χρησιμοποιείται σχεδόν για οποιαδήποτε πολιτική περιέχει απορρύθμιση, απελευθέρωση, ιδιωτικοποίηση και δημοσιονομική λιτότητα. Σήμερα αποτελεί την πηγή των ιδεών και των πρακτικών που έχουν προκαλέσει την οικονομική ανασφάλεια και ανισότητα και την απώλεια των πολιτικών αξιών και ιδανικών που προκάλεσε, μεταξύ άλλων και την άνοδο του λαϊκισμού.
Το σήμερα είναι η κατεξοχήν εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά ποιοι είναι οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού και οι προπαγανδιστές του νεοφιλελευθερισμού - οι ίδιοι οι νεοφιλελεύθεροι; Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του, ο Guardian, πρέπει να πάει κανείς αρκετά χρόνια πίσω για να βρει κάποιον που να ασπάζεται ρητά τον νεοφιλελευθερισμό. Το 1982, ο Τσαρλς Πέτερς, συντάκτης του πολιτικού περιοδικού Washington Monthly, δημοσίευσε ένα δοκίμιο με τίτλο «Το Μανιφέστο ενός Νεοφιλελεύθερου». Είναι ένα ενδιαφέρον κείμενο για να διαβάσει κανείς 35 χρόνια αργότερα, καθώς ο νεοφιλελευθερισμός που περιγράφει έχει μικρές ομοιότητες με τον σημερινό. Τα πολιτικά ονόματα που επικαλείται ο Πέτερς ως παραδείγματα δεν είναι αυτά της Θάτσερ και του Ρίγκαν αλλά μάλλον κάποιοι φιλελεύθεροι - με την αμερικανική έννοια του όρου - οι οποίοι είχαν απογοητευτεί από τα συνδικάτα και την μεγάλη κυβέρνηση και απέβαλαν τις προκαταλήψεις τους έναντι των αγορών και του στρατού.
Η χρήση του όρου «νεοφιλελεύθερος» άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στη δεκαετία του 1990, όταν συνδέθηκε στενά με




Δείτε τη συνέχεια του άρθρου




Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Paradise papers «Στο διάολο οι πλούσιοι»





O Γιάκομπ Αουγκστάιν, αρθρογράφος του Spiegel και γιος του ιδρυτή του γερμανικού περιοδικού «ξεσπά» εναντίον των πλουσίων με αφορμή τα Paradise Papers.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Οι νέες αποκαλύψεις για τους φοροφυγάδες αποδεικνύουν ακόμα μια φορά ότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι΄ αυτόν. Έτσι, φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί.
Τα "Paradise Papers" είναι ένας θησαυρός δεδομένων, τα οποία αξιολόγησε μια διεθνής ομάδα ερευνητικής δημοσιογραφίας. Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι υπάρχει ενός τέτοιου είδους δημοσιογραφία, που αποκαλύπτει τον κόσμο των πλουσίων, στον οποίο οι άνθρωποι είναι μεν φτωχοί σε ήθος, αίσθημα αλληλεγγύης και συναίσθηση καθήκοντος, αλλά πάρα πολύ πλούσιοι σε χρήμα και εξουσία, ενώ συγκριτικά με τον κόσμο αυτό, η ζωή των άλλων είναι μια πραγματική κόλαση.
Υπάρχει κάτι ακόμα που λείπει από τον παράδεισο των πλουσίων: Oι τύψεις συνειδήσεως. Και τούτο, διότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι αυτόν. Έτσι φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί: 13,4 εκατομμύρια ντοκουμέντα έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας από 400 δημοσιογράφους επί μήνες έως ότου δημοσιοποιηθούν. Οι πηγές δεν κατονομάζονται, πρόκειται για κλοπή δεδομένων, για ανώνυμες πηγές, ή για κυβερνοεπίθεση;
Αποκαλύπονται, πάντως, ως φοροφυγάδες 120 πολιτικοί από 50 χώρες, γερμανικές εταιρείες όπως η Siemens και η Allianz, μέλη της κυβέρνησης Τραμπ, κροίσοι και επιφανείς οικογένειες. Η εμφάνιση των ονομάτων στα "Paradise papers" δεν σημαίνει όμως κατ΄ ανάγκη ότι μπορεί κανείς να τους καταλογίσει κάτι παράνομο και ανήθικο. Το υλικό είναι πολύ σύνθετο, αλλα το θέμα απλό: πώς δηλαδή μπορεί κανείς να εξοικονομήσει φόρους. Όλες οι πρακτικές αποσκοπούν σε έναν και μόνο στόχο: να μην μοιραστούν οι πλούσιοι τα κέρδη τους με το κράτος. Το αστείο, δε, από τη σκοπιά των πλουσίων τουλάχιστον, είναι ότι πολλές από αυτές τις πρακτικές αυτές είναι απολύτως νόμιμες. Αυτό επιμένει να υποστηρίζει και το δικηγορικό γραφείο Appleby των Βερμούδων. Καθόλου παράδοξο αφού στην προκειμένη περίπτωση το σκάνδαλο δεν είναι η παράβαση κάποιου νόμου αλλά η ίδια η ύπαρξή του.
Όλα αυτά είναι βέβαια γνωστά εδώ και καιρό. Ο καθένας το βλέπει, ο καθένας μπορεί να το εκφράσει και μολαταύτα η αγανάκτηση είναι περιορισμένη. Ακόμα και μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν θα αλλάξει κάτι. Οι μηχανισμοί και ο αυτοέλεγχος δεν λειτουργούν. Το σκάνδαλο αποκαλύπτεται μεν, παραμένει δε. Επειδή η εξουσία είναι, εν τω μεταξύ, έτσι κατανεμημένη, ώστε να μην επιδέχεται πλέον διορθώσεων.




Η ανισοκατανομή πλούτου έχει λάβει, άλλωστε, εξωφρενικές διαστάσεις: 1.542 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν όλοι μαζί 6 τρισ. δολάρια. Έτσι η συγκέντρωση πλούτου είναι στο επίπεδο των αρχών του 20ου αιώνα. Τότε οι Αμερικανοί βιομήχανοι αποκαλούνταν "βαρόνοι-ληστές" και η εποχή τους "επιχρυσωμένη", όχι χρυσή, διότι κάτω από τη λάμψη του πλούτου τους κρυβόταν η βρωμιά της πολιτικής και ηθικής σήψης. Τότε ο Αμερικανός πρόεδρος Τέοντορ Ρούζβελτ, είχε το θάρρος να τα βάλει με τον Τζον Ροκφέλερ της Standard Oil και να διαλύσει τον όμιλο. Κανένας σύγχρονος Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει τολμήσει μέχρι στιγμής να τα βάλει με τους κυρίους της Σίλικον Βάλεϊ, τους ψηφιακούς "βαρόνους-ληστές" των ημερών μας. Ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα του οποίου η φήμη είναι μεγαλύτερη από αυτή που αξίζει».
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει εξάλλου συμβουλεύσει τη γερμανική κυβέρνηση να φορολογήσει τους πλούσιους πολίτες περισσότερο, ώστε να αντιμετωπισθούν οι ανισότητες. Αλλά ούτε η επόμενη κυβέρνηση πρόκειται να ανταποκριθεί σε αυτό το κέλευσμα. Ούτε φόρος περιουσίας πρόκειται να επιβληθεί, ούτε οτιδήποτε άλλο. Αλλά και η κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης θα είναι στην πραγματικότητα ακόμα ένα αντικοινωνικό φορολογικό μέτρο προς όφελος των πλουσίων, αλλά μήπως δεν είναι αυτοί που είχαν ψηφίσει την παρούσα κυβέρνηση;
Το σύστημα είναι βαθιά άρρωστο. Είναι ανήθικο και αναξιοπρεπές. Η οργή αυξάνεται, αναζητά όμως τους λάθος στόχους. Το μίσος των εξαπατουμένων στρέφεται κατά των προσφύγων πολέμου και όχι κατά των προσφύγων του φόρου. Ο πλανήτης μας είναι ένας παράδεισος καθαρμάτων».




Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ