Η Κομμουνιστική Τάση επικροτεί πλήρως το προγραμματικό
περιεχόμενο του χτεσινού άρθρου του γνωστού αγωνιστή δημοσιογράφου σ.
Νίκου Μπογιόπουλου. Στο άρθρο του που αναδημοσιεύουμε εδώ, ο σ.
Μπογιόπουλος απόλυτα ορθά, αναλύει και περιγράφει την κεντρικά
σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία και το ξερίζωμα της σημερινής
πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου σαν τις μοναδικές προοδευτικές
πολιτικές επιλογές που πρέπει να συνοδεύουν μια ρήξη με τους εκβιαστές
της τρόικας. Η προγραμματική αυτή θέση στα βασικά της σημεία, ταυτίζεται
με το πρόγραμμα σοσιαλιστικής ρήξης
που υπομονετικά και πιστά υπερασπίζει η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ
διαφοροποιούμενη από τις ανεπαρκείς προτάσεις ρήξης που κυριαρχούν στην
αριστερά του κόμματος και εξαντλούνται στη στάση πληρωμών, την
εθνικοποίηση τραπεζών και το εθνικό νόμισμα. Αυτό που λείπει κατά την
άποψή μας από το άρθρο του σ. Μπογιόπουλου είναι η συνεπής διεθνιστική
αντίληψη, που μπορεί να αποκρυσταλλωθεί με την υπεράσπιση του συνθήματος
των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης στη θέση της
καπιταλιστικής Ευρώπης των μονοπωλίων.
Η ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων. Δεν χρειαζόταν ως «μαρτυρία» η επαίσχυντη κατάληξη που είχαν οι περίφημες διαπραγματεύσεις για να πειστούμε:
Καμία βελτίωση της ζωής του λαού, καμία ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του δεν μπορεί να επιτευχθεί σε «συνεννόηση», σε «συνεργασία» με εκείνους που προκαλούν και επιβάλλουν τα βάσανα του λαού.
Κανένας αγώνας ακόμα και για την πιο μικρή ανακούφιση του λαού από τα βάσανα δεν μπορεί να δικαιωθεί, τίποτα από τα χειρότερα που κάθε φορά επέρχονται δεν μπορεί να αποτραπεί, χωρίς τη ρήξη και τη σύγκρουση με τους δυνάστες του λαού.
Τίποτα από όσα έχει χάσει ο λαός, τίποτα απ’ όσα του έχουν κλαπεί δεν πρόκειται να του επιστραφεί, τίποτα δεν θα μπορέσει να περισώσει απ’ όσα του έχουν απομείνει, σε «συμφωνία» με τους ντόπιους και ξένους άρπαγες και εν αναμονή της «καλοσύνης» τους.
Πολύ περισσότερο: Φιλολαϊκή λύση και οριστική έξοδος από την καπιταλιστική κρίση µέσα στα όρια του καθεστώτος που γεννά τις κρίσεις και την βαρβαρότητα, μέσα στα όρια του καπιταλισµού, μέσα στα όρια των «θεσμών» του, δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.
Συνέχεια στο άρθρο
Η ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων. Δεν χρειαζόταν ως «μαρτυρία» η επαίσχυντη κατάληξη που είχαν οι περίφημες διαπραγματεύσεις για να πειστούμε:
Καμία βελτίωση της ζωής του λαού, καμία ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του δεν μπορεί να επιτευχθεί σε «συνεννόηση», σε «συνεργασία» με εκείνους που προκαλούν και επιβάλλουν τα βάσανα του λαού.
Κανένας αγώνας ακόμα και για την πιο μικρή ανακούφιση του λαού από τα βάσανα δεν μπορεί να δικαιωθεί, τίποτα από τα χειρότερα που κάθε φορά επέρχονται δεν μπορεί να αποτραπεί, χωρίς τη ρήξη και τη σύγκρουση με τους δυνάστες του λαού.
Τίποτα από όσα έχει χάσει ο λαός, τίποτα απ’ όσα του έχουν κλαπεί δεν πρόκειται να του επιστραφεί, τίποτα δεν θα μπορέσει να περισώσει απ’ όσα του έχουν απομείνει, σε «συμφωνία» με τους ντόπιους και ξένους άρπαγες και εν αναμονή της «καλοσύνης» τους.
Πολύ περισσότερο: Φιλολαϊκή λύση και οριστική έξοδος από την καπιταλιστική κρίση µέσα στα όρια του καθεστώτος που γεννά τις κρίσεις και την βαρβαρότητα, μέσα στα όρια του καπιταλισµού, μέσα στα όρια των «θεσμών» του, δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.
Συνέχεια στο άρθρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε το άρθρο...