Η διαπλοκή στο προσκήνιο

Ήταν ο υπουργός Υποδομών Μιχάλης Χρυσοχοίδης και όχι κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που έψεξε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο για την αφορολόγητη πλουτοκρατία. Στη χθεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ η ένταση ήταν μεγάλη και ο καβγάς αγρίεψε όταν ο κ. Χρυσοχοίδης έβαλε στο τραπέζι τη λίστα Λαγκάρντ, τη φορολογική αδικία και τα μεγάλα συμφέροντα που εξαιρούνται από τα βάρη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, εξοργισμένος, σήκωσε το γάντι και μίλησε για "συνωμοσίες" και άλλα σχετικά, όμως αυτό που μένει είναι ότι ένας κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης αναγνωρίζει ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο ελληνικό βασίλειο, θέτοντας το θέμα των προνομίων της ολιγαρχίας.

Ενώ, λοιπόν, το ζήτημα είχε ανοίξει νωρίτερα από τον Μ. Χρυσοχοίδη, όταν ο Γ. Δραγασάκης μίλησε για επιχειρηματίες και εκδότες που με ένα τηλεφώνημα στο Μέγαρο Μαξίμου σβήνουν πρόστιμα και προωθούν τροπολογίες η κυβέρνηση ξέσπασε ζητώντας εδώ και τώρα ονόματα και διευθύνσεις. Δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν, αντιδρούν σαν πρώτη φορά να βρέθηκαν απέναντι σε μια τέτοια κατηγορία και επειδή δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους περιμένουν από την Κουμουνδούρου τα στοιχεία. Αλλά ποια στοιχεία; Πώς μπορεί να αποδειχθεί με όρους ανακριτικής διαδικασίας η διαπλοκή;

Όταν ο Μ. Χρυσοχοίδης έθεσε το θέμα της αφορολόγητης πλουτοκρατίας στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, ο Ευ. Βενιζέλος φέρεται να απάντησε διερωτώμενος: «Ποια είναι τα συμφέροντα και ποιοι είναι οι πλούσιοι που δεν φορολογούνται; Και εσείς που είσαστε; Γιατί αναφερόσαστε σε θέματα για τα οποία θα μπορούσατε να έχετε αναλάβει πρωτοβουλίες; Δεν είσαστε υπουργοί; Δεν είσαστε βουλευτές;».

Πολύ πρόσφατα πέρασε μια τροπολογία σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για την εθελοντική φορολογική συνεισφορά των εφοπλιστών, ενώ νωρίτερα είχε ψηφιστεί ο αναβαλλόμενος φόρος για τις τράπεζες. Σχετικά με το λαθρεμπόριο καυσίμων, τα στοιχεία δείχνουν ότι εξακολουθεί να οργιάζει, ενώ η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πρατηριούχων Εμπόρων Καυσίμων καταγγέλλει ότι ακόμη και η τοποθέτηση συστημάτων εισροών-εκροών βενζίνης και ντίζελ στα βενζινάδικα, δεν έχει ολοκληρωθεί παρά τη θέσπισή του από το 2009.

Ως προς τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, τα πρόσφατα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων είναι αποκαλυπτικά:

• Ελέγχονται 468 φορολογούμενοι μεγάλου πλούτου. Για τις 59 υποθέσεις ο έλεγχος ολοκληρώθηκε και το ποσό που βεβαιώθηκε από φόρους και πρόστιμα ανήλθε σε 17,3 εκατ. ευρώ.
• Βρίσκονται σε εξέλιξη 657 έλεγχοι σε φορολογούμενους με εμβάσματα στο εξωτερικό. Ο έλεγχος έχει ολοκληρωθεί μόνο για 31 υποθέσεις με τους φόρους και τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν να ανέρχονται σε 3,3 εκατ. ευρώ.
• Ελέγχονται 152 υποθέσεις offshore εταιριών αλλά έχουν ολοκληρωθεί μόλις 4 έλεγχοι με τα ποσά φόρων και προστίμων που βεβαιώθηκαν να φθάνουν τα 5,7 εκατ. ευρώ.

Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα σοκ στην Ευρώπη

http://www.dragasakis.gr

Συνέντευξη Γ. Δραγασάκη στον ραδιοφωνικό σταθμό “Αθήνα 9,84 fm “: “Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα σοκ στην Ευρώπη”

ΕΚΤΕΝΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ [ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ]:

«Εισηγούμαστε στον ελληνικό λαό να σκεφτούμε όλοι μαζί το πρότυπο της νέας ανάπτυξης. Δεν μπορούμε να πάμε σε μια μονοκαλλιέργεια. Μόνο ιδιωτικό ή μόνο κρατικό. Πρέπει να σκεφτούμε με όρους μιας πλουραλιστικής και νέου τύπου μικτής οικονομίας».

*Για ΤΑΙΠΕΔ-ΥΕΥΑΘ:

«Θα κάνουμε τα πάντα να μην πουληθεί το νερό. Ειδικά το νερό, γιατί είναι κάτι διαφορετικό, επειδή συνδέεται με την ζωή των ανθρώπων, με το περιβάλλον κ.λπ. Αν, λοιπόν, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βρεθεί σε μια κυβέρνηση και έχουν συντελεστεί διάφορα τέτοια πράγματα, θα επανεξετάσουμε όλες τις συμβάσεις και τις παλαιότερες. Η κυβέρνηση για την οποία μιλάμε θα είναι κυβέρνηση ασυνέχειας. Δεν θα είναι μια κυβέρνηση που θα πούμε ότι το ελληνικό κράτος είναι συνεχές, άρα και εμείς συνεχίζουμε την διαχείρισή του με τα δεδομένα που έχουμε. Θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρξει ένα σοκ στην ελληνική κοινωνία, ένα σοκ ανακούφισης, επενδύσεων, αλλαγών, καταστάσεων κ.λπ. Θα είναι μια καθεστωτική αλλαγή αυτό που περιγράφουμε, δεν θα είναι κάτι απλό.

Άρα, ακόμα και οι συμβάσεις οι οποίες μπορεί και να έχουν ξεχαστεί -όπως το πώς έγιναν παλαιότερα ιδιωτικοποιήσεις-, θα τις δούμε ξανά… Για ορισμένες έχουμε ενδείξεις ότι ίσως δεν έγιναν με σωστό τρόπο, για ορισμένες έχουμε ενδείξεις ή και στοιχεία ότι υπήρξαν και άλλου τύπου συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Επομένως, δεν μπορώ να πω ότι θα τα κουκουλώσουμε όλα αυτά στο όνομα της συνέχειας. Αν ο ελληνικός λαός κρίνει τότε ότι θα πρέπει να υπάρξει κλείσιμο κάποιων υποθέσεων, για άλλους λόγους, θα το δούμε τότε. Εμείς ξεκινούμε ερευνώντας τα πάντα… Μιλάω για ασυνέχεια, διότι η ανάλυση που κάνουμε εμείς για την κρίση λέει ότι ειδικά στην Ελλάδα, η κρίση που ζούμε, συμπυκνώνει προβλήματα τα οποία αρχίζουν από το ’50, μετά τον εμφύλιο…

Θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα, αλλά και να υπερασπιστούμε τους ανθρώπους, όχι τις δομές. Οι δομές θα αλλάξουν και θα υπερασπιστούμε τους ανθρώπους. Είναι θύματα πολέμου όσοι πλήττονται τώρα με αυτό τον τρόπο… Θα είμαστε στο πλάι των ανθρώπων, θα τους στηρίξουμε μέχρι τέλους, εφόσον έφυγαν με τον τρόπο που φεύγουν τώρα. Έχει ομολογηθεί ότι δεν φεύγουν για να φτιάξουμε ένα καλύτερο κράτος, αλλά για να σπάσει -λέει- το ταμπού. Έτσι έχει λεχθεί και από κάποιους της Τρόικα. Όχι, δεν θα σπάσουμε τα ταμπού σε βάρος του αθώου κόσμου, που δεν έχει τίποτα. Υπάρχουν άλλα ταμπού να σπάσουμε στην Ελλάδα, όπως η αδιαφάνεια, οι συναλλαγές, το λαθρεμπόριο καυσίμων. Είναι πάρα πολλά».

*Για το μνημόνιο και τον κατώτατο μισθό:

«Πρέπει να σκεφτούμε πώς θα πραγματοποιηθεί η ανάκαμψη και η ανασυγκρότηση της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να πάμε με το χαρτί και το μολύβι. Αυτά θα το αξιοποιήσουμε στον συνολικό λογαριασμό… Ορισμένα μέτρα θα καθοριστούν με πολιτικά κριτήρια και όχι με στενά λογιστικά ή δημοσιονομικά και ο βασικός μισθός έχει αυτόν τον χαρακτήρα στο πλαίσιο του προγράμματός μας… Χρειαζόμαστε ένα σοκ επενδύσεων, το οποίο θα υποστηριχθεί και με ένα σοκ ζήτησης, αυξάνοντας τα χαμηλά εισοδήματα… Βρισκόμαστε στην επομένη ενός μεγάλου πολέμου. Η οικονομία στην οποία ζούμε, έτσι μοιάζει και ας μην είχαμε πόλεμο. Οι μελέτες που έχουν γίνει, λένε ότι η Ελλάδα θέλει μια εξωγενή χρηματοδότηση περίπου 40 δισ. Δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις. Χρειαζόμαστε μια ισχυρή ώθηση. Εμείς την διεκδικούμε στα πλαίσια της Ευρώπης. Αν δεν υπάρξει από την Ευρώπη, τότε θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα άλλα πρόσφορα μέσα τα οποία έχουμε… Η πρώτη επιλογή που πρέπει να διερευνήσουμε είναι η προσπάθεια αυτό να τεθεί και να λυθεί με όρους Ευρώπης…

Πολλοί λένε ότι οι στόχοι του μνημονίου δεν επετεύχθησαν. Εμείς λέμε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε και στην Ευρώπη ένα σοκ με το να ακυρώσει το μνημόνιο ο λαός με την ψήφο του. Δηλαδή, θα κατέβουμε στις εκλογές και θα πούμε στον ελληνικό λαό, “θέλεις να ακυρωθεί το μνημόνιο; Ψήφισε μας, γιατί η ψήφος σου και μόνο σημαίνει ακύρωση του μνημονίου”. Την επόμενη των εκλογών θα έχουμε την Ευρώπη όχι απέναντι στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά απέναντι στη δημοκρατική θέληση του ελληνικού λαού. Αυτό θα είναι ένα σοκ, θα είναι πρόβλημα. Θέλει η Ευρώπη να διατηρήσει την έννοια της δημοκρατίας στις αρχές της; Τότε δεν θα είναι εύκολο να πει «γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια τη βούληση του ελληνικού λαού». Γι’ αυτό τους προβληματίζει και αυτούς το όλο θέμα. Επίσης, θα ανακοινώσουμε το πρόγραμμά μας πριν τις εκλογές. Θα είναι καθαρό το πολιτικό παιχνίδι από την δική μας μεριά. Αυτό που δεν θα ακουμπήσουμε αμέσως είναι η δανειακή σύμβαση.

Εκεί την πρωτοβουλία θα την έχουν οι δανειστές. Η αποπληρωμή των χρεολυσίων δεν θα μπορέσει να γίνει ούτως ή άλλως. Σταματάμε το μνημόνιο, αρχίζουμε και εφαρμόζουμε μια άλλη πολιτική και έχουμε σε εκκρεμότητα μια δανειακή σύμβαση. Έχουμε πει ότι το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί, χρειαζόμαστε μια ρύθμιση η οποία θα εξασφαλίζει διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, μια ρήτρα ανάπτυξης για την εξόφληση του υπόλοιπου. Θεωρούμε ότι και αυτή η λύση μπορεί να γίνει καλύτερα σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Προτείνουμε, δηλαδή, μια πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος. Αν δεν είστε έτοιμοι -τους έχουμε πει-, ζητάμε μορατόριουμ στους τόκους και στα χρεολύσια».

*Για την Συρία:

«Έχει αποδειχθεί η χρεοκοπία της αμερικάνικης πολιτικής, είτε με τη μορφή των στρατιωτικών επεμβάσεων -όπως έγινε στο Ιράκ-, είτε με τη μορφή ενθάρρυνσης εμφυλίων πολέμων. Ζούμε δηλαδή την απόδειξη μιας χρεοκοπίας. Πρέπει, επίσης, να σκεφτούμε τι κάνουμε με τον αραβικό κόσμο. Εκεί διαμορφώνεται μια δύσκολη κατάσταση για τους λαούς. Ποιά προοπτική χαράσσουμε ως χώρα, όταν η ΑΟΖ και πολλά άλλα θέματα εξαρτώνται από τη σχέση μας και με αυτούς τους λαούς;

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μια πολιτική που αγνοούσε την ύπαρξη αυτού του κόσμου έως τώρα. Άρα πρέπει να διαμορφώσουμε στρατηγικές και σε ό,τι αφορά την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αυτή τη στιγμή ο κόσμος είναι διχασμένος ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να κάνουν πολεμική επιχείρηση και σε αυτούς που δεν θέλουν ή διστάζουν. Βεβαίως θα ερχόμουν σε σύγκρουση με τους Αμερικανούς (σ. σ. για τη βάση στη Σούδα). Εδώ συγκρούεται το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου. Προσωπικά, αποδίδω μεγάλη σημασία στην απόφασή του, πρώτον γιατί ξαναθυμηθήκαμε πως ό,τι κάνεις, το αποφασίζει η Βουλή. Και δεύτερον, όταν το κάνει η Βρετανία, εμείς τι θα κάνουμε; Χάρηκα που είδα από τον κ. Αβραμόπουλο μια διαφοροποίηση, η οποία ελπίζω να αντανακλά γενικότερο προβληματισμό. Και χαίρομαι και για τη δήλωση του κ. Παπούλια, που αντανακλά έναν σκεπτικισμό. Και εφόσον το θέμα είναι τί θα γίνει, πόλεμος ή πολιτική λύση, ας είμαστε και εγκρατείς».

*Για ενδεχόμενη συνεργασία με το ΚΚΕ:

«Καταρχήν, θέλουμε αυτή την συνεργασία. Διαβάζοντας όμως τα κείμενα του ΚΚΕ βλέπω να λέει, “εντός του καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρξει καμία βελτίωση για τον λαό”. Εάν έχει αυτή τη θέση η ηγεσία του ΚΚΕ, πώς να δεχτείς συνεργασία; Χαίρομαι που ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα κείμενά της δεν λέει έτσι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θεωρείται πιο αριστερά από το ΚΚΕ, λέγοντας αυτό, μου δημιουργεί την ελπίδα ότι θα μπορούσε να συζητήσουμε. Αφού θέλουμε όλοι βελτίωση -έστω σε επιμέρους πράγματα-, για να δούμε πώς μπορούμε να το πετύχουμε. Εάν το ΚΚΕ επιμείνει σε αυτή τη θέση, τότε είναι δύσκολο… Οι γραφές κάνουν δύσκολη την προσδοκία για μια συνεργασία με το ΚΚΕ. Η αντικειμενική πραγματικότητα όμως και οι ανάγκες του ίδιου του κόσμου -τον οποίο θέλει να εκφράζει το ΚΚΕ-, μου λένε ότι και εκεί μπορούν να υπάρξουν αλλαγές».

*Για το κανάλι 902:

«Αυτό που έκανε με τον 902 είναι μια θλιβερή ιστορία, με ακόμα πιο θλιβερό χειρισμό. Είναι ένα θέμα που εμένα με στεναχωρεί, γιατί ξέρω πώς πάρθηκε η άδεια».

*Για ενδεχόμενο δίλλημα συνεργασίας με Ανεξάρτητους Έλληνες ή με την Δημοκρατική Αριστερά:

«Η κεντρική επιτροπή θα το αποφασίσει αυτό. Μιλώντας εγώ για κυβέρνηση αριστεράς δεν έχω ικανοποιητικό υπόδειγμα να αντιγράψω. Δεν θέλω μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς που υπηρέτησε αυτά που υπηρέτησε. Αν πάμε σε κυβερνήσεις λαϊκών μετώπων είναι πολύ πίσω και έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Άρα η πρόκληση που νιώθω είναι ότι καλούμαστε να δημιουργήσουμε νέο παράδειγμα, αναπτυξιακό, νέου τύπου αριστερή κυβέρνηση κ.λπ. Θα προτιμούσα ο ελληνικός λαός να δώσει στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτοδυναμία και να εγκρίνει αυτοδύναμα πρόγραμμα, βγαίνοντας από τις εκλογές και με βάση αυτό να κάνουμε και ευρύτερες συνεργασίες… Δεν έχουμε απλώς να κάνουμε μια κυβέρνηση. Πρέπει να είναι κυβέρνηση τομής, ασυνέχειας, η οποία θα ανατρέψει καταστάσεις και θα συγκρουστεί με συμφέροντα. Άρα το θέμα δεν είναι πόσο φίλος νιώθει ο Φ. Κουβέλης μαζί μου ή εγώ με τον Κουβέλη κ.λπ. Έχω πει ότι η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να κάνει σαφείς επιλογές. Κριτήριο θα είναι το πρόγραμμα. Το μνημόνιο είναι ένα κριτήριο, αλλά πρέπει να σκεφτούμε και πέρα από το μνημόνιο».

*Για τις δημοτικές εκλογές και την υποψηφιότητα του Ηλ. Κασιδιάρη για τον Δήμο της Αθήνας:

«Δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι ή δεν φοβάμαι. Είμαι μάχιμος πολιτικός… Αν ο κ. Κασιδιάρης είναι υποψήφιος, ας γίνει αφορμή αυτό για να σκεφτεί ο λαός της Αθήνας τί κοινωνία και τί μέλλον θέλουμε ως χώρα. Πιστεύω αν το σκεφτεί αυτό, όχι μόνο πρώτος δεν θα είναι, αλλά τα ποσοστά θα πέσουν πολύ κάτω από αυτά που νομίζουν ότι έχουν».

Η Αριστερά έχει τη σπάνια ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε εθνική και ευρωπαϊκή δύναμη

http://www.dragasakis.gr

Συνέντευξη στην εφημερίδα “ΕΠΟΧΗ”: Η Αριστερά έχει την ιστορική ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει

Συζητάμε με τον υπεύθυνο του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρο της Βουλής Γιάννη Δραγασάκη για την προοπτική της κυβέρνησης, την οικονομική κρίση και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως τονίζει ο Γ. Δραγασάκης «το γεγονός ότι η κρίση έχει γενικευτεί δημιουργεί δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών και συμπαρατάξεων», υπογραμμίζοντας έτσι ότι «το θέμα της αναπόφευκτης διαπραγμάτευσης πρέπει να το προσεγγίσουμε με τρόπο πολιτικό και δυναμικό και όχι με τρόπο στατικό και ηττοπαθή».

Μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, υπάρχουν έντονα ερωτηματικά στους πολίτες αν θα αντέξει η ακροδεξιών αποχρώσεων κυβέρνησηΤη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Μπαλαούρας

Η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση, αλλά σχεδόν απολογείται γι’ αυτό. Όμως, δεν είναι μόνο ο κ. Σαμαράς, ο κύκλος του και οι τρόποι του. Είναι η ασκούμενη πολιτική, που είναι ασύμβατη με τη δίκαιη ανάπτυξη, τη δημοκρατία, με κάθε αξία της Αριστεράς. Η ΔΗΜΑΡ αν θέλει να υπάρξει πολιτικά, πρέπει να υπερβεί τη στρατηγική της αμηχανία, να κάνει καθαρές και μακράς πνοής επιλογές. Σε ό,τι αφορά στην κυβέρνηση, στη βάση της πολιτικής του μνημονίου δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα. Ζούμε, λοιπόν, μια κυβερνητική κρίση διαρκείας και είναι θέμα χρόνου να δούμε κάποιο νέο επεισόδιο της μιας ή της άλλης μορφής.

Από ό,τι φαίνεται έχουμε ένα δημοσιονομικό κενό και για το 2013 και για το 2014, έχουμε ανοιχτά ζητήματα που τα θέτει εκ νέου η τρόικα όπως οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα, η απελευθέρωσή τους στον ιδιωτικό, τα χαράτσια, για τα Ταμεία που βρίσκονται στο κόκκινο, για τον ΕΟΠΥΥ, τα νοσοκομεία. Επομένως, πάμε για νέα μνημονιακά μέτρα;

Το θέμα δεν είναι τι απαιτεί η τρόικα, αλλά τι είναι διατεθειμένη να κάνει η κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση έχει πει σε όλα ναι. Γι’ αυτό δεν μπορεί να προβάλει καμιά αντίσταση και δεν τολμά να διεκδικήσει τίποτε. Γι’ αυτό και το σημερινό σύστημα εξουσίας συνιστά μια διαρκή απειλή για τη δημοκρατία, για το δημόσιο και το ευρύτερο εθνικό συμφέρον.

Για ποια έξοδο από την κρίση μπορεί να μιλάμε με διαλυμένη την κοινωνία και τους εργαζόμενους; Μπορεί να υπάρξουν γενικότερες συγκρούσεις και κοινωνικές εξεγέρσεις;

Το ερώτημά σας δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Ζούμε μια ιστορική εποχή, που θα σημαδευτεί από μεγάλες αλλαγές και ανατροπές, ακριβώς γιατί η κρίση που ζούμε είναι καπιταλιστική-δομική, είναι κρίση του ίδιου του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και όχι της διαχείρισής του. Γι’ αυτό και είναι μεγάλη η δική μας ευθύνη, η ευθύνη της Αριστεράς, και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ειδικά, να μπορέσουμε να επιταχύνουμε τις εξελίξεις, αλλά και κυρίως να επηρεάσουμε την κατεύθυνση και το περιεχόμενό τους.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει συνεχιζόμενη ύφεση με διευρυνόμενη ανεργία και έλλειμμα δημοκρατίας. Κάποιοι προβλέπουν ότι η ύφεση στην Ε.Ε. θα διατηρηθεί για την επόμενη δεκαετία. Προχθές υπουργοί, μεταξύ των οποίων και των Οικονομικών της Πορτογαλίας, παραιτήθηκαν και λόγω των λαϊκών αντιδράσεων.

Οι εξελίξεις στην Πορτογαλία είναι ανάλογες με τις δικές μας. Αλλά τα μεγάλα ερωτήματα δεν αφορούν πλέον μόνο τις μικρές χώρες του Νότου, αλλά και τις μεγάλες, όπως την Ισπανία, την Ιταλία, αλλά και τη Γαλλία. Και ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι η κρίση αρχίζει να πλήττει ή να απειλεί και τις χώρες του Βορρά. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Γίνεται κρίση νομιμοποίησης του συστήματος και των θεσμών του. Αυτό δεν συνεπάγεται, βέβαια, μια αυτόματη στροφή προς τα αριστερά, δημιουργεί όμως δυνατότητες που η αξιοποίησή τους από την Αριστερά απαιτεί καινοτόμα σκέψη και δράση στην κάθε χώρα ξεχωριστά και συνολικά στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Η Αριστερά έχει τη σπάνια ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστική εθνική και ευρωπαϊκή δύναμη, μέσα από την κοινή πάλη ενάντια σε μια πολιτική που έχει στον πυρήνα της τη λιτότητα, την περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, την αποβιομηχάνιση, την ανεργία, καθώς και μέσα από κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες, εκστρατείες, κινήματα για κοινές απαντήσεις στα κοινά προβλήματα των εργαζομένων, των νέων και των λαών της Ευρώπης.

Αλλαγή των συσχετισμών

Πριν από μήνες λέγαμε ότι είχαμε ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα απέναντι στους δανειστές μας. Σήμερα, έχει μειωθεί αυτή η ισχύς;

Η σχέση της κάθε μεμονωμένης χώρας με τους δανειστές και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι, από άποψη δύναμης, ασύμμετρη. Γι’ αυτό και από την αρχή τονίσαμε τη σημασία της αλλαγής των συσχετισμών όχι μόνο σε εθνική, αλλά και σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Το γεγονός, λοιπόν, ότι η κρίση έχει γενικευτεί, ότι το πρόβλημα του χρέους παίρνει διαστάσεις πανευρωπαϊκού προβλήματος δημιουργεί δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών και συμπαρατάξεων, στο μέτρο που και στο εσωτερικό των χωρών αλλάζουν οι συσχετισμοί υπέρ των αριστερών δυνάμεων και αναπτύσσεται η ενότητα και ο συντονισμός των τελευταίων.

Επομένως, το θέμα της αναπόφευκτης διαπραγμάτευσης πρέπει να το προσεγγίσουμε με τρόπο πολιτικό και δυναμικό και όχι με τρόπο στατικό και ηττοπαθή.

Από όσα καταλαβαίνω εκτιμάς ότι υπάρχουν περιθώρια άμυνας ακόμα και σε ενδεχόμενο έντονων πιέσεων από την πλευρά τους. Αυτό όμως προϋποθέτει σχέδιο από τη δική μας πλευρά.

Στη δική μου σκέψη δεν υπάρχουν σενάρια εξέλιξης στη χώρα μας χωρίς πιέσεις, χωρίς εκβιασμούς, ακόμη και υπονομεύσεις με στόχο είτε να αποτραπεί η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είτε, εφόσον νικήσει, να εμποδιστεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Στο δικό μας σχεδιασμό, λοιπόν, αυτά δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ενδεχόμενα που μπορεί να συμβούν, αλλά ως προβλήματα για τα οποία πρέπει να είμαστε έτοιμοι, ακόμη και αν δεν υπάρξουν. Και προετοιμασία εδώ πρωτίστως σημαίνει: Πρώτον, μια καλά επεξεργασμένη στρατηγική συμμαχιών, που θα λαμβάνει υπόψη της και αυτά τα προβλήματα. Δεύτερον, ένα πρόγραμμα που θα προβλέπει απαντήσεις και σε προβλήματα του τύπου αυτού και, τρίτον, έναν ΣΥΡΙΖΑ συνεκτικό και συμπαγή, ικανό να γίνει πόλος συσπείρωσης και να λειτουργήσει ως κορμός μιας ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας για την ανασυγκρότηση της χώρας και το μετασχηματισμό του κράτους και της κοινωνίας.

Το σχέδιο

Αυτό θα το ονόμαζες εναλλακτικό σχέδιο;

Όχι «εναλλακτικό», σκέτο «σχέδιο». Αυτά πρέπει να είναι στο δικό μας plan A, όχι σε κάποιο μυστηριώδες plan B. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να περιμένουμε να συμβεί ένα γεγονός που μπορεί να περιορίσει τα κανάλια ρευστότητας προς την ελληνική οικονομία για να δούμε τότε τι θα κάνουμε. Θα πρέπει το δικό μας plan A να αναζητά και να προβλέπει, ούτως ή άλλως, από τώρα εναλλακτικές πηγές ρευστότητας και χρηματοδότησης της οικονομίας. Δεν πρέπει να περιμένουμε να συμβεί ένα έκτακτο γεγονός για να διαμορφώσουμε πολιτικές διασφάλισης της ομαλής ροής των φαρμάκων ή της εξασφάλισης επάρκειας καυσίμων.

Πρέπει να υπάρχει προληπτική μέριμνα για προβλήματα σαν αυτά. Διότι ζούμε σε μια εποχή μεγάλης κρίσης που χαρακτηρίζεται από μια «έκρηξη» των ενδεχομένων ακόμη και των πιο απίθανων.

Γίνονται επεξεργασίες τέτοιου είδους;

Προφανώς γίνονται. Όμως, αυτά δεν είναι θέματα μόνο κάποιων ειδικών ομάδων. Αυτά είναι πολιτικά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχολούνται και τα κεντρικά όργανα του κόμματος, για να μην πω όλο το κόμμα. Ελπίζω ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μετά το συνέδριο, να μπορέσει να δημιουργήσει το αναγκαίο κλίμα για τη συζήτηση των ζητημάτων αυτών με όρους συλλογικής ευθύνης.

Ένα θέμα που έχει ενδιαφέρον και είναι διεθνές, είναι αυτό της Βραζιλίας. Είναι μια συμπαθής κυβέρνηση της Ρουσέφ, αλλά βλέπουμε τον κόσμο να εξεγείρεται και δεν είναι εύκολο να τον μαζέψεις. Κι αν τον μαζέψεις θα τον μαζέψεις με τραύματα.

Οι εξελίξεις στη Βραζιλία και γενικότερα στη Λατινική Αμερική δείχνουν τα όρια αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μετα-λιτότητα ή οικονομική μεγέθυνση. Δηλαδή, έφυγαν από τη λιτότητα, επιχείρησαν να εφαρμόσουν μια άλλη πολιτική, αυτή η άλλη πολιτική είχε κάποια αποτελέσματα θετικά, περιόρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό, περιόρισε την ανεργία, περιόρισε τις ανισότητες, δεν διαμόρφωσε, όμως, ακόμα ένα νέο υπόδειγμα. Δεν αντιμετωπίστηκαν, δηλαδή, οι ρίζες των προβλημάτων. Ωστόσο, η ύπαρξη μιας προοδευτικής κυβέρνησης συνέβαλε ώστε οι πολίτες να θέτουν προωθημένα αιτήματα όπως οι δωρεάν συγκοινωνίες.

Συνέδριο σταθμός για την Αριστερά

Την επόμενη εβδομάδα αρχίζει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει ένα ζήτημα για τους πιεστικούς χρόνους. Ζητήματα προγραμματικά δεν συζητούνται επαρκώς.

Σας διαβεβαιώνω ότι θα είχα να κάνω και εγώ πολλές κριτικές παρατηρήσεις για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μετά τις εκλογές. Για καθυστερήσεις, που υπήρξαν. Για λάθη και αστοχίες, που έγιναν από πολλές πλευρές. Για ανοχές, που επιδείχθηκαν σε κουλτούρες και πρακτικές, που θα έπρεπε να έχουμε αφήσει πίσω μας. Δεν θα ήθελα, όμως, οι όποιες τέτοιες κριτικές να επισκιάσουν την κύρια και θετική όψη των πραγμάτων. Και αυτή είναι ότι το χρόνο αυτόν έγιναν άλματα στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπήρχε πριν τις εκλογές. Το συνέδριο αποτελεί ένα σταθμό με ισχυρούς συμβολισμούς, διότι είναι με μια έννοια ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία προς το μετασχηματισμό του σε ενιαίο κόμμα. Και, εν δυνάμει, μπορεί να αποδειχθεί ένα συνέδριο σταθμός για την ανασύνταξη της ευρύτερης Αριστεράς. Όμως, είναι μόνο ένα βήμα σε ένα νέο, μακρύ ταξίδι. Από την άλλη μεριά, οι προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι τόσο μεγάλες που θα ήταν μεγάλη αυταπάτη να θεωρούσε κανείς ότι αυτά τα οποία κάναμε ή αυτά τα οποία θα κάνουμε στο Συνέδριο είναι αρκετά.

Επομένως, αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι το συνέδριο να διαμορφώσει εκείνο το πολιτικό και ψυχολογικό κλίμα το οποίο θα επιτρέψει, μετά την ολοκλήρωσή του, να προχωρήσουμε ακόμη πιο δυναμικά σ’ αυτό το οποίο, με αφορμή την παρουσίαση του προγράμματος στην Αθηναΐδα, είχα χαρακτηρίσει «βίαιη ωρίμανση», δηλαδή στην ανάδειξη της Αριστεράς και τη μετεξέλιξή της, δια μέσω του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, από συμπληρωματική σε αξιόπιστη, πρωταγωνιστική, ηγετική και ηγεμονική δύναμη της κοινωνίας.

Επειδή παίζεις σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του προγράμματος, είσαι ικανοποιημένος από την εξέλιξη του διαλόγου πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα;

Στον ως τώρα διάλογο, ως ένα σημαντικό βαθμό, κυριάρχησαν αγωνίες και κίνδυνοι. Μιλάμε, και σωστά, για κινδύνους που μπορεί να υπάρξουν. Έχουμε την αγωνία να μην παρεκκλίνουμε προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Αυτό, ως έναν βαθμό, είναι κατανοητό. Όμως, δεν μπορούμε να πάμε μακριά κοιτώντας τον ίσκιο μας ή φοβούμενοι τον ήχο των βημάτων μας. Πρέπει μετά το Συνέδριο να γίνει πιο ισχυρή η αναζήτηση και ο διάλογος πάνω στο τι θέλουμε να κάνουμε και όχι απλώς στο τι δεν θέλουμε ή τι θέλουμε να αποφύγουμε. Πρέπει να γίνει πιο ισχυρή η συζήτηση για το τι κόμμα θέλουμε να είμαστε, τι κοινωνία θέλουμε να συγκροτήσουμε, τι είδους κυβέρνηση θέλουμε να φτιάξουμε και ποιο πρόγραμμα θα υλοποιήσουμε. Και τούτο γιατί, ενώ έχουμε πολλές ιστορικές εμπειρίες από τις οποίες μπορούμε να διδαχθούμε, δεν έχουμε υπόδειγμα να αντιγράψουμε, πρέπει να το δημιουργήσουμε, και στο ζήτημα του κόμματος και σ’ εκείνο της αριστερής κυβέρνησης και σ’ αυτό του προγράμματος. Αυτό κάνει την ευθύνη μας μεγάλη αλλά και την πρόκληση μοναδική.

Μετά το συνέδριο μπορεί να μπουν κάποιες διαδικασίες, για να πάμε σε ευρεία συζήτηση, ως ένα είδος επιμέρους συνδιασκέψεων;

Ασφαλώς. Οι βάσεις έχουν μπει. Έχουμε δημιουργήσει υποδομές, Τμήματα, Ομάδες κλπ. Έχουν προχωρήσει οι επεξεργασίες. Μέχρι τον Οκτώβριο θα είναι έτοιμο για συζήτηση ένα νέο εκλογικό πρόγραμμα, προέκταση του προηγούμενου. Στο επόμενο διάστημα, η δουλειά αυτή μπορεί να εντατικοποιηθεί με τη συμμετοχή πια όλου του κόμματος και σε ανοικτό διάλογο με όλη την κοινωνία.

Υπάρχουν πολλές ιδέες για προγραμματικές συνδιασκέψεις ή θεματικά «προσυνέδρια» για να συζητήσουμε πώς θα ανασυστήσουμε το κοινωνικό κράτος, πώς θα ανασυγκροτήσουμε την οικονομία, πώς θα αναζωογονήσουμε τη δημοκρατία, πώς μπορεί να γίνει μια νέα σεισάχθεια στην εποχή μας και τόσα άλλα. Και έχει διατυπωθεί στην απερχόμενη Συντονιστική Επιτροπή η σκέψη όλα αυτά να καταλήξουν σε ένα Προγραμματικό Συνέδριο. Αυτά, όμως, θα τα δουν τα νέα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε συνάρτηση και με τις πολιτικές εξελίξεις, και, στη βάση ενός συνολικού σχεδιασμού, για ένα νέο άλμα στην ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.