Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικονομική κρίση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικονομική κρίση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

Ο τρίτος μεγαλύτερος οφειλέτης στον κόσμο Die Welt: Μια ιταλική κρίση χρέους θα έκανε την ελληνική να μοιάζει παιχνιδάκι

 Ο ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )
Αθήνα




«H Iταλία έχει χρέος πάνω από 2 τρισ. ευρώ, τόσο υψηλό δηλαδή όσο καμιά άλλη χώρα της ευρωζώνης και οι αγορές γίνονται ολοένα και πιο νευρικές. Οικονομολόγοι άρχισαν μάλιστα να κάνουν λόγο για σενάρια εξόδου της» υποστηρίζει η Welt.

«Aπό την περασμένη εβδομάδα, οπότε και έγινε σαφές ότι θα μπορούσαν να γίνουν πρόωρες εκλογές στην Ιταλία, οι αγορές είναι ανήσυχες. Δύο κίνδυνοι υπάρχουν από την έκβαση των εκλογών: Ο πρώτος είναι ότι θα μπορούσαν αν αποκτήσουν την πλειοψηφία οι λαϊκιστές, οι οποίοι θα οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρώ. Ο δεύτερος είναι τα κατεστημένα κόμματα, πιεζόμενα από τις εκλογές θα καταφύγουν σε ριζοσπαστικές οικονομικές λύσεις. Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα συζητείτο στη χώρα λύση, η οποία ισοδυναμεί με την καθιέρωση ενός παράλληλου νομίσματος» γράφει η γερμανική εφημερίδα.

Ο Έρβιν Γκράντινγκερ, πολιτικός αναλυτής και εμπειρογνώμονας του οίκου επενδυτικών συμβούλων EPM Group του Βερολίνου για ιταλικά θέματα, είπε στη Welt: «Ο κίνδυνος επανέρχεται στην Ευρώπη» και όπως σημειώνει η εφημερίδα «ένας κίνδυνος, ο οποίος δεν μπορεί να υπολογιστεί, είναι η πολιτική δυναμική στην Ιταλία, δεδομένου ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το κόμμα των '5 Αστέρων' θα αναδειχθεί η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στο ιταλικό Κοινοβούλιο».

Ο Έρβιν Γκράντινγκερ προσθέτει ότι «ουδείς γνωρίζει επακριβώς τι θέλει αυτό το κίνημα. Ένα τμήμα των μελών θεωρεί το ευρώ ως κάτι κακό και θέλει να γίνει δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη της Ιταλίας στην ευρωζώνη».

Εν τούτοις «και στα άλλα κόμματα οι ευρωσκεπιτικιστές είναι ενισχυμένοι, αλλά κομβική είναι η στάση του Μπέπε Γκρίλο» παρατηρεί η γερμανική εφημερίδα.

«Η κατάσταση καθίσταται ακόμα πιο συγκεχυμένη, επειδή το κόμμα του θέλει να ερωτηθούν τα μέλη του» λέει ο Ερβιν Γκράντινγκερ, ο οποίος θεωρεί ότι «η κρίσιμη φάση είναι από σήμερα έως την άνοιξη του 2018», διότι «μετά θα συζητηθεί πιθανόν μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, η οποία ίσως φέρει ελαφρύνσεις χρέους για τη Ρώμη. 'Εως τότε όμως οι Ιταλοί θα είναι μόνοι, αφού και η πολιτική του φτηνού χρήματος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) λήγει το καλοκαίρι του 2019, κάτι το οποίο θα δημιουργήσει δυσκολίες στο ιταλικό κράτος» σημειώνει η Welt.

Η γερμανική εφημερίδα αναφέρει επίσης ότι «το τέλος της θητείας του Μάριο Ντράγκι, το λεγόμενο Drexit, τον Νοέμβριο του 2019 θα πρέπει να κάνει τη Ρώμη να ανησυχεί, διότι το ιταλικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σήμερα χρωστά 2,3 τρισ. ευρώ, δηλαδή στο 133% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ένα κατά κεφαλή χρέος 37.000».

Μάλιστα, όπως σημειώνει η έκθεση των εμπειρογνωμόνων της ιταλικής τράπεζας Mediobanca, «το ύψος του χρέους θυμίζει Ελλάδα. Υπάρχουν όμως δύο θεμελιώδεις διαφορές: αφενός η Ιταλία είναι συνηθισμένη να ζει με χρέη και αφετέρου οι περισσότεροι δανειστές είναι οι ίδιοι οι πολίτες της και οι τράπεζές της. Εάν η ΕΚΤ σταματήσει το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων, τότε ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ελλειμματικού ιταλικού κράτους δεν θα υπάρχει».

Οι αναλυτές της σημειώνουν ότι «το χρέος μειώνει τις ευκαιρίες ανάπτυξης, αλλά χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από το χρέος. Εάν δεν υπάρξει άμεσα η θαυματουργή ανάπτυξη, τότε η αναδιάρθρωση του χρέους ή ακόμα και η έξοδος από το ευρώ είναι αναπόφευκτα».

«Αλλά και οι Γερμανοί σοφοί έχουν ήδη προτείνει, σε περίπτωση ανάγκης, ως πρώτο βήμα να παραταθούν οι χρόνοι εξόφλησης των ιταλικών ομολόγων, ώστε να δοθεί οικονομικό περιθώριο στη Ρώμη», όπως γράφει η Welt, η οποία καταλήγει: «Ένα είναι σαφές: μια κρίση χρέους στην Ιταλία, τον τρίτο μεγαλύτερο οφειλέτη στον κόσμο, θα έκανε την κρίση στην Ελλάδα να μοιάζει με παιχνιδάκι».




Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Αλήθειες και ψέματα για τη δραχμή - Ένα παλιότερο άρθρο που αξίζει να διαβαστεί -

του Δημήτρη Καζάκη
     
Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψου­με στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλα­κώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στη λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν από το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Αφού ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα; ...

   
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικο­νομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διε­θνείς σχέσεις και πριν από το ευρώ, και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες, και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, τη μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
   
 Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορη σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με τη χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ό,τι σήμερα που τρεις χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.



   
 Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρ­κείς υποτιμήσεις, οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ό,τι τη δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.
   
 Χάρη στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και, παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη, δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
   
Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στη μεταπολίτευση χάρη στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;



   
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στη νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το Δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μια και τότε ανήκε στη νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.
   
Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»
   
Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση, όταν η Βρετανία επέβαλε τη συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα, με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε τη δεύτερη περίοδο της κατοχής, τη βρετανική κατοχή.
   
Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς, με οικονομικούς ή πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.



   
Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέιναρτ Κέινς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα, κυρίως προς τη μόνη χώρα - πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέινς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και, προκειμένου να επιβάλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών τους απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα, και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.
   
Όταν τόλμησε να τα προτείνει αυτά για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουστε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχο­λίασε: «Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα “κατευθυνόμενο” νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…».
   
Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει θα είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέινς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.
   
Βέβαια ο Κέινς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πως μπορούν να πείσουν την Ε.Ε. και την ΕΚΤ να ασκήσουν άλλη πολιτική από αυτήν που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.



   
«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος
   
Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέινς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
   
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.
   
Η επινόηση του ευρώ
   
Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: 1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. 2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. 3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
   
Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές, και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ό,τι κι αν κάνει.
   
Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα, δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει τη χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.
   
Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»
   
Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορούν να συγκριθούν μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.
   
Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσου­με πού βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή». Πού πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ού­τε καν να πληρώσουν για τη θέρμανσή τους; Πό­σα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέ­πει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντζο ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια Υγεία;
   
Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγ­γελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μη χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυ­τά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος μπο­ρεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδη­γούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολο­καύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επι­νόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.
   
Νέα αρχή να επιβάλει ο ελληνικός λαός
   
Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειονότη­τας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δωσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθε­ρία του από τους δυνάστες των αγορών και να δι­εκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.
   
Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνά­μεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζήδες; Αυτό είναι το δίλημμα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμι­σμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι, αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης, δεν μπορεί να παραγάγει τί­ποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.
Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά τη ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής, πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνι­κή κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της «Καθημερινής», συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθη­μα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συ­γκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πως «η ανεξαρ­τησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…». Στον χορό αυτού του νεοδωσιλογισμού και ονομα­στοί διανοούμενοι της εποχής, όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαι­ότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύ­ψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου».
   
Αυθυπαρξία ή υποτέλεια
   
Την εποχή εκείνη, με νωπές τις μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή – παλιού και νέου – για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνού­σαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «Ομολογώ πως άμα βάζω στον νου μου πραγματοποιημέ­νο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθού­με ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουρι­στικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέ­πει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελ­λάδα τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότη­τα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δι­καίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».
   
Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτο­δυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
  
Από το Ποντίκι 

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Oριστικά σε δίκη οι 35 κατηγορούμενοι για την υπόθεση του Τ.Τ.


Oριστικά σε δίκη οι 35 κατηγορούμενοι για την υπόθεση του Τ.Τ. 
Απορρίφθηκε από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου η αίτηση αναίρεσης κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος που είχαν υποβάλλει 8 κατηγορούμενοι για την υπόθεση των επισφαλών δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με το σκεπτικό ότι «δεν συντρέχει λόγος να ασκηθεί αναίρεση». 
 Έτσι, στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων αναμένεται να λογοδοτήσουν για τις κατηγορίες της απιστίας και απάτης με τις επιβαρυντικές διατάξεις του ν. 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος 35 κατηγορούμενοι, μεταξύ των οποίων οι επιχειρηματίες Δημήτρης Κοντομηνάς, Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, ο πρώην επικεφαλής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Άγγελος Φιλιππίδης, Περικλής Λίβας, Δημήτρης Μπακατσέλος, Βίκτωρας Ρέστης, αλλά και η επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας Αναστασία Σακελλαρίου. 
 Την αίτηση αναίρεσης κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος είχαν υποβάλλει οι Δημήτρης Κοντομηνάς, Βίκτωρας Ρέστης, Άγγελος Φιλιππίδης και πέντε υπάλληλοι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. 
   Newsroom Naftemporiki.gr

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, σε συνομιλίες που είχαν σήμερα σχετικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, συμφώνησαν ότι έχει "κρίσιμη σημασία" να καταβληθούν προσπάθειες για να υπάρξει επιστροφή σε έναν δρόμο ο οποίος θα επιτρέψει στην Ελλάδα να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και την ανάπτυξή της εντός της ευρωζώνης, ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος.
Οι οικονομικές ομάδες του Ομπάμα και της Μέρκελ παρακολουθούν την κατάσταση στην Ελλάδα και θα παραμείνουν σε στενή επαφή, πρόσθεσε η αμερικανική προεδρία.

Για το καλό της Ελλάδας μόνον; Αναρωτιέμαι...

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Μπράβο σ' αυτήν τη Γαλλία! «Ας σώσουμε την Ελλάδα με τη δημοκρατία» Έκκληση...

«Ας σώσουμε την Ελλάδα με τη δημοκρατία» είναι ο τίτλος-μήνυμα στο άρθρο που συνυπογράφουν μέσω της Le Monde τρεις κορυφαίοι ακαδημαϊκοί και οικονομολόγοι της Γαλλίας. Μ’ αυτό το άρθρο-παρέμβαση ο γνωστός οικονομολόγος Τομά Πικετί, ο ο Μαξίμ Παροντί κοινωνιολόγος στο Παρατηρητήριο Οικονομικών Αλλαγών στην μεγάλη Σχολή των Πολιτικών Σπουδών στο Παρίσι (Sciences Po) και ο Ξαβιέ Τιμπό, διευθυντής σπουδών στην Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Σπουδών υποστηρίζουν ότι η λύση για την Ελλάδα μπορεί να έρθει μέσα από «τη δημιουργία μιας Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης στην ευρωζώνη, στην οποία θα ανατεθεί η διευθέτηση του προβλήματος».
«Για να τελειώνουμε με το μπλοκάρισμα και τα μαστορέματα (μπαλώματα), θα πρέπει να αναθέσουμε σε μια πραγματική Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Ευρωζώνης την επίλυση του προβλήματος του ελληνικού χρέους»τονίζουν, προσθέτοντας. «Η θεσμική ατέλεια της ευρωζώνηςκαι απαιτείται η ανοικοδόμησή της. Αυτό όμως που διαφαίνεται, δεν είναι στο ύψος της ευρωπαϊκής ιδέας»:
«Ας πάρουμε το πρόβλημα από άλλη κατεύθυνση, δίνοντας την ευκαιρία στην ευρωπαϊκή δημοκρατία να αναδειχθεί. Ας αναθέσουμε σε ένα αντιπροσωπευτικό όργανο των εθνικών Κοινοβουλίων των χωρών της ευρωζώνης, δηλαδή στην εμβρυακή μορφή μιας πραγματικής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της ευρωζώνης, τη λύση για το ελληνικό χρέος», επισημαίνεται στο άρθρο και τονίζεται: «Η Συνέλευση αυτή θα μπορούσε να παίξει διαιτητικό ρόλο στη σύγκρουση ανάμεσα στους πιστωτές και την ελληνική κυβέρνηση, μεταθέτοντας τις συζητήσεις και τις αποφάσεις γύρω από τα σημαντικά ερωτήματα : Ποιά είναι η ευθύνη των νέων γενεών για τα χρέη των πρεσβύτερων; Τι γίνεται με το δικαίωμα των πιστωτών; Πως μειώθηκαν άλλα σημαντικά χρέη στην ιστορία στο παρελθόν και ποια διδάγματα αντλούμε για το μέλλον;
...Με τη νομιμοποίηση από μια επίσημη Συνέλευση, η οποία θα είναι και θα παίξει το ρόλο του θεματοφύλακα, η συμφωνία δεν θα κινδυνεύει πλέον να καταγγελθεί για ακόμα μια φορά. Εφ’ όσον θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα χρέους και να αποφύγουμε να επιβάλουμε δια της βίας μια συμφωνία, θα πρέπει να αναστείλουμε τις οφειλές της Ελλάδας το χρόνο που απαιτείται. Αυτή η διαδικασία κοινής λογικής, εφαρμόζεται για όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικού χρέους, σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου».
Οι τρεις αρθρογράφοι υποστηρίζουν ότι μια τέτοια λύση προϋποθέτει απομόνωση του ΔΝΤ, άρα και αποπληρωμή του. «Την ίδια στιγμή», γράφουν, «η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα αποκλεισθεί, εφόσον Ευρώπη και Ελλάδα συμφωνούν σε διαπραγμάτευση και στην αποδοχή της συμφωνίας που θα επιτευχθεί.
Η συνέλευση θα μπορεί να εξετάζει περιοδικά την εφαρμογή της συμφωνίας, ώστε η τελευταία να ανταποκρίνεται στις πραγματικές συνθήκες της οικονομίας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ θα δρουν συμβουλευτικά και θα είναι υπόλογες ενώπιόν της.
Πέρα από τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, η συνέλευση αυτή θα ασχολείται με τη διαχείριση κρίσεων και θα δημιουργήσει κοινό ταμείο χρεών της ευρωζώνης, συνολικής αναδιάρθρωσης του χρέους και θα θέσει όρια για κοινό επίπεδο ελλείμματος και δημοσίων επενδύσεων».