Το σύντομο ταξίδι στην αυταπάτη…

Του Γιάννη Ραχιώτη

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης πράγματι προσπαθεί να διασώσει, έστω και τα ελάχιστα, υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Κάποια τρόφιμα από τον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ, τις βασικές συντάξεις. Σε προηγούμενες φάσεις αγωνίστηκε να μην πουληθούν όλα τα αεροδρόμια, να μην ανέβει ο ΦΠΑ στα νησιά, να μην αυξηθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα (που σημαίνει να μην επιβληθούν νέοι φόροι) κ.ο.κ. Σ’ αυτά και σε πολλά άλλα ατυχώς έχει πλέον συνθηκολογήσει, στα πλαίσια του επιδιωκόμενου… «έντιμου συμβιβασμού».

Όταν λέμε «αγωνίζεται» δεν εννοούμε ότι νομοθετεί, αποφασίζει, διοικεί, δηλαδή, τη χώρα. Εννοούμε ότι «υποβάλλει προτάσεις προς τους εταίρους» για να χρησιμοποιήσουμε την κυβερνητική ορολογία. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι προτάσεις υποβάλουν οι υφιστάμενοι στους προϊσταμένους. Οι κυβερνήσεις και τα κυβερνητικά κόμματα οφείλουν να αποφασίζουν και να δρουν. Εξαίρεση αποτελούν οι αποικίες και τα προτεκτοράτα.

Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για ιδιοτέλεια· το αντίθετο. Η προσωπική ανάληψη των διαπραγματεύσεων από τον πρωθυπουργό προφανώς τον εκθέτει σε κίνδυνο να χρεωθεί το αποτέλεσμα. Ούτε για προσπάθεια να μας εξαπατήσουν. Υποσχέθηκαν ποτέ κάτι παραπάνω από διαπραγματεύσεις; Ακόμη και οι συνεχείς διαρροές του στυλ «την άλλη εβδομάδα συμφωνία» ή «η συμφωνία ήδη γράφεται» μάλλον ευσεβείς πόθους δείχνουν, παρά προσπάθεια παραπλάνησης. Όποιος αποσκοπεί σε παραπλάνηση, μάλλον δεν εκτίθεται σε συνεχείς και τόσο άμεσες διαψεύσεις.

Δεν μπορούμε, όμως, να τους πιστώσουμε και με δημοκρατική αντίληψη. Ποιος αποφασίζει, κάθε βδομάδα, τις όλο και πιο επαυξημένες προσφορές προς τους δανειστές; Το Υπουργικό Συμβούλιο, η Πολιτική Γραμματεία, η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μία φορά δεν ενέκριναν κάποια «παραχώρηση» πριν «υποβληθεί». Πολύ περισσότερο δεν τέθηκαν σε ευρύτερη λαϊκή κρίση. Πολλές φορές οι λέξεις συρρικνώνουν το διακύβευμα. Πίσω από τη λεξούλα «παραχώρηση» υπάρχει κοινή περιουσία, υποδομές, σπαράγματα ενός ήδη πολύ συρρικνωμένου βιοτικού επιπέδου. Η δημοκρατική λειτουργία δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτή ούτε καν στην εργαλειακή της μορφή, ως διαδικασία νομιμοποίησης και συνεπώς ισχύος απέναντι στους δανειστές. Έτσι φτάσαμε στον εξευτελισμό του προηγούμενου σαββατοκύριακου που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και δύο υπουργοί πήγαν στις Βρυξέλλες κομίζοντας νέες προτάσεις-προσφορές και έγιναν δεκτοί για λίγα μόλις λεπτά από το… διευθυντή του γραφείου του Γιούνκερ και κάποιους ανώνυμους υπαλλήλους που απλώς τους δήλωσαν ότι δεν υπάρχει θέμα προς συζήτηση, μπορούν μόνο να δεχθούν τις αξιώσεις των «θεσμών».

***

Αν παραμερίσουμε τον καταιγισμό

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Σημαντικό άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου υπέρ σοσιαλιστικής ρήξης

Η Κομμουνιστική Τάση επικροτεί πλήρως το προγραμματικό περιεχόμενο του χτεσινού άρθρου του γνωστού αγωνιστή δημοσιογράφου σ. Νίκου Μπογιόπουλου. Στο άρθρο του που αναδημοσιεύουμε εδώ, ο σ. Μπογιόπουλος απόλυτα ορθά, αναλύει και περιγράφει την κεντρικά σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία και το ξερίζωμα της σημερινής πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου σαν τις μοναδικές προοδευτικές πολιτικές επιλογές που πρέπει να συνοδεύουν μια ρήξη με τους εκβιαστές της τρόικας. Η προγραμματική αυτή θέση στα βασικά της σημεία, ταυτίζεται με το πρόγραμμα σοσιαλιστικής ρήξης που υπομονετικά και πιστά υπερασπίζει η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιούμενη από τις ανεπαρκείς προτάσεις ρήξης που κυριαρχούν στην αριστερά του κόμματος και εξαντλούνται στη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση τραπεζών και το εθνικό νόμισμα. Αυτό που λείπει κατά την άποψή μας από το άρθρο του σ. Μπογιόπουλου είναι η συνεπής διεθνιστική αντίληψη, που μπορεί να αποκρυσταλλωθεί με την υπεράσπιση του συνθήματος των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης στη θέση της καπιταλιστικής Ευρώπης των μονοπωλίων.

Η ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων. Δεν χρειαζόταν ως «μαρτυρία» η επαίσχυντη κατάληξη που είχαν οι περίφημες διαπραγματεύσεις για να πειστούμε:    
Καμία βελτίωση της ζωής του λαού, καμία ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του δεν μπορεί να επιτευχθεί σε «συνεννόηση», σε «συνεργασία» με εκείνους που προκαλούν και επιβάλλουν τα βάσανα του λαού.
Κανένας αγώνας ακόμα και για την πιο μικρή ανακούφιση του λαού από τα βάσανα δεν μπορεί να δικαιωθεί, τίποτα από τα χειρότερα που κάθε φορά επέρχονται δεν μπορεί να αποτραπεί, χωρίς τη ρήξη και τη σύγκρουση με τους δυνάστες του λαού.
Τίποτα από όσα έχει χάσει ο λαός, τίποτα απ’ όσα του έχουν κλαπεί δεν πρόκειται να του επιστραφεί, τίποτα δεν θα μπορέσει να περισώσει απ’ όσα του έχουν απομείνει, σε «συμφωνία» με τους ντόπιους και ξένους άρπαγες και εν αναμονή της «καλοσύνης» τους.  
Πολύ περισσότερο: Φιλολαϊκή λύση και οριστική έξοδος από την καπιταλιστική κρίση µέσα στα όρια του καθεστώτος που γεννά τις κρίσεις και την βαρβαρότητα, μέσα στα όρια του καπιταλισµού, μέσα στα όρια των «θεσμών» του, δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Συνέχεια στο άρθρο

To συγκλονιστικό εξώφυλλο του Der Spiegel για την Ευρώπη

Με τον τίτλο «Σεισμός. Η Ευρώπη αποτυγχάνει. Οι συνέπειες, τι έρχεται μετά» κυκλοφορεί το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

 

Με τον τίτλο «Σεισμός. Η Ευρώπη αποτυγχάνει. Οι συνέπειες, τι έρχεται μετά» κυκλοφορεί το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.
Στο συγκλονιστικό εξώφυλλο του τεύχους -με σαφείς αναφορές και στο ελληνικό ζήτημα- εμφανίζονται τα μεγαλύτερα μνημεία της Ευρώπης από διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως η Ακρόπολη, ο Πύργος του Άιφελ, το Big Ben ή το Κολοσσαίο να βυθίζονται σε ένα τεράστιο ρήγμα.