Οι 10 μεγαλύτερες αεροπορικές τραγωδίες όλων των εποχών

Το θρίλερ με το χαμένο αεροσκάφος στη Μαλαισία ξύπνησε μνήμες και από ανάλογες περιπτώσεις οι οποίες συνέβησαν στο παρελθόν ανά τον κόσμο και βύθισαν στο πένθος χιλιάδες οικογένειες. Σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ατύχημα, ή βλάβη κάποιων οργάνων των αεροπλάνων. Σε κάποιες άλλες ήταν αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας.

Διαβάστε τις 10 από τις μεγαλύτερες αεροπορικές τραγωδίες όλων των εποχών:

1977, Τενερίφη – Σύγκρουση δυο Boeing 747 στο αεροδρόμιο Los Rodeos

Το αεροπορικό ατύχημα με τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων, παραμένει εκίνο που συνέβη στην Τενερίφη, στις 27 Μαρτίου 1977. Εξαιτίας λανθασμένων εντολών από τον πύργο ελέγχου, αλλά και παρερμηνείας εκ μέρους των πιλότων, ένα ένα Boeing 747 της KLM και ένα ίδιου τύπου αεροπλάνο της Pan American επιχείρησαν να απογειωθούν ταυτόχρονα από αντίθετες αφετηρίες, στο αεροδρόμιο Los Rodeos της Τενερίφης.

Τα δυο αεροσκάφη συγκρούστηκαν στον αέρα, με αποτέλεσμα 583 άτομα να χάσουν τη ζωή τους. Ωστόσο είναι αξιοπερίεργο, ότι η μεγαλύτερη σε αριθμό νεκρών αεροπορική τραγωδία, έχει ταυτόχρονα και έναν αξιοσημείωτο αριθμό επιζώντων, αφού 56 επιβάτες, 5 μέλη των πληρωμάτων και οι πιλότοι, κατάφεραν να επιζήσουν της καταστροφής.

1985, Ιαπωνία - Πτήση 123 της Japan Airlines

Η συντριβή του Boeing 747 της Japan Airlines του 1985, είναι εκείνη που προκάλεσε τον μεγαλύτερο αριθμό θανάτων από την πτώση ενός μόνο αεροσκάφους. Σε αυτό το δυστύχημα, 520 επιβάτες και μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους, όταν εξαιτίας λανθασμένης λειτουργίας του συστήματος ελέγχου εσωτερικής πίεσης, προκλήθηκε εκρηκτική αποσυμπίεση που κατέστρεψε το σύστημα πλοήγησης του αεροσκάφους. Παρά το γεγονός αυτό, οι πιλότοι κατάφεραν να ελέγξουν για περίπου μισή ώρα το αεροσκάφος, πριν αυτό συντριβεί τελικά στο βουνό Φούτζι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι επιβαίνοντες επέζησαν από την πρόσκρουση, όμως ώσπου να καταφθάσουν οι ομάδες διάσωσης, μόλις 4 είχαν καταφέρει να κρατηθούν στη ζωή.

1996 – Ινδία, σύγκρουση αεροσκαφών εν πτήσει

Η επιμονή του Καζάκου χειριστή της πτήσης 1907 της Air Kazachstan να πετά το αεροσκάφος του χαμηλότερα από την υπόδειξη του πύργου ελέγχου είχε σαν αποτέλεσμα τη σύγκρουσή του με αεροσκάφος της πτήσης 763 των Σαουδικών Αερογραμμών, επάνω από τη Haryana, στην Ινδία. Το σύνολο των 349 επιβατών και μελών του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους.

Η Επιτροπή Ramesh Chandra Lahoti, που ερεύνησε τα αίτια της τραγωδίας, υπήρξε η πρώτη επιτροπή που συνέστησε τη δημιουργία "αεροδιαδρόμων" για να αποτραπεί το ενδεχόμενο αεροσκάφη να πετούν σε αντίθετες κατευθύνσεις στο ίδιο υψόμετρο. Οι Αρχές Πολιτικής Αεροπορίας της Ινδίας κατέστησαν επίσης υποχρεωτικό για όλα τα αεροσκάφη που πετούν μέσα και έξω από την Ινδία να είναι εξοπλισμένα με ένα σύστημα ACAS (για την αποφυγή της εναέριας σύγκρουσης). Αυτή ήταν και η πρώτη φορά στον κόσμο που το σύστημα ACAS έγινε υποχρεωτικό.

3 Μαρτίου 1974, Ερμενονβίλ Παρίσι – Συντριβή McDonnell Douglas DC-10 της Turkish Airlines

Στις 3 Μαρτίου 1974, ένα McDonnell Douglas DC-10 των Τουρκικών Αερογραμμών που βρισκόταν σε διαδικασία απογείωσης από το αεροδρόμιο του Orly για το Χίθροου του Λονδίνου, έχασε την πόρτα του χώρου αποσκευών. Αυτό προκάλεσε εκρηκτική αποσυμπίεση στο σκάφος, που με τη σειρά της προκάλεσε απώλεια του ελέγχου. Αφού αρχικά το σκάφος υπέστη ανεξέλεγκτη περιδίνιση, στη συνέχεια συνετρίβη στο δάσος της Ερμενονβίλ βορειοανατολικά του Παρισιού. Όλα τα 346 άτομα που επέβαιναν στο αεροσκάφος έχασαν τη ζωή τους.

Αυτή ήταν η πιο θανατηφόρα συντριβή αεροπλάνου όλων των εποχών μέχρι την καταστροφή της Τενερίφης το 1977, ενώ ακόμα και σήμερα παραμένει η δεύτερη μεγαλύτερη σε νεκρούς τραγωδία που προκλήθηκε από ένα μοναδικό αεροσκάφος.

23 Ιουνίου 1985, Ιρλανδία – Εκρηξη σε αεροπλάνο της Air India
Στις 23 Ιουνίου 1985, ένα Boeing 747-237B της πτήσης 182 της Air India συνετρίβη στα ανοικτά της νοτιοδυτικής ακτής της Ιρλανδίας, όταν μια βόμβα εξερράγη στο χώρο αποσκευών. Όλοι οι 307 επιβάτες και τα 22 μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους κατά την συντριβή. Ένας επιβάτης που είχε ελεγχθεί ως "Μr Singh", χωρίς τελικά να επιβιβαστεί στην πτήση, θεωρείται πως ήταν εκείνος που τοποθέτησε τη βόμβα στο αεροπλάνο. "Ο κύριος Singh" δεν εντοπίστηκε ποτέ ώστε να συλληφθεί. Αργότερα ααποκαλύφθηκε ότι εξτρεμιστές Σιχ βρίσκονταν πίσω από τη βομβιστική επίθεση και ότι αυτή ήταν αντίποινα για την επίθεση της ινδικής κυβέρνησης στον ιερό Χρυσό Ναό των Σιχ στην πόλη Αμριτσάρ.

3 Ιουλίου 1988, Περσικός Κόλπος – Κατάρριψη Airbus A300B2-203 της Iran Air

Την Κυριακή, 3 Ιουλίου 1988, ένα βλήμα εδάφους αέρος που εκτοξεύθηκε από το ταχύπλοο σκάφος USS Vincennes που συμμετείχε σε αεροναυτικά γυμνάσια στα στενά του Ορμούζ, στον Περσικό Κόλπο, έπληξε και κατέρριψε ένα Airbus A300B2-203 της Iran Air, που εκτελούσε την πτήση 655 από το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν προς το Ντουμπάϊ. Από τους 290 επιβαίνοντες και το πλήρωμα του αεροσκάφους δεν επέζησε κανείς.
Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Αμερικανικού Ναυτικού, το Airbus καταρρίφθηκε από πύραυλο αέρος-αέρος που είχε εκτοξευθεί από αεροσκάφος F-14 Tomcat, που επίσης συμμετείχε σε γυμνάσια.

25 Μαϊου 1979, Ιλλινόϊς – Πτώση McDonnell Douglas DC-10

Στις 25 Μαΐου 1979, ένα McDonnell Douglas DC-10 της Πτήσης 191 της American Airlines, έχασε τον έλεγχο και έπεσε κοντά στο O'Hare International Airport στο Des Plaines του Illinois, σαν συνέπεια κακής συντήρησης και απώλειας του ενός κινητήρα. Κατά τη συντριβή σκοτώθηκαν και οι 271 επιβάτες, το πλήρωμα του αεροσκάφους, καθώς και δύο άτομα στο έδαφος. Αυτό είναι το πιο θανατηφόρο ατύχημα στην ιστορία των εμπορικών μεταφορών στις Ηνωμένες Πολιτείες, εξαιρουμένων των επιθέσεων μέχρι τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

1η Σεπτεμβρίου 1983, Σαχαλίνη – Κατάρριψη Νοτιοκορεατικού Jumbo

Την 1η Σεπτεμβρίου 1983, ένα Σοβιετικό αεροσκάφος αναχαίτισης Sukhoi Su-15 κατέρριψε το Κορεατικό Boeing 747-230B της Korean Air Lines που εκτελούσε την πτήση 007, από τη Νέα Υόρκη προς τη Σεούλ μέσω Ανκορατζ (Αλάσκα), σκοτώνοντας και τους 269 επιβάτες, μαζί με το πλήρωμα.

Ο χειριστής του Sukhoi, Gennadi Osipovich, ισχυρίστηκε ότι πριν από την κατάρριψη προηγήθηκαν τρεις ειδοποιήσεις προς τον κυβερνήτη του Jumbo, ότι πετούσε σε σοβιετικό εναέριο χώρο, τον οποίο έπρεπε να εγκαταλείψει άμεσα.

Την κατάρριψη του Κορεατικού Jumbo καταδίκασαν τότε όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις του δημοκρατικού κόσμου, καθώς και όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης (τότε ΕΟΚ), με θλιβερή εξαίρεση την ανεκδιήγητη ελληνική κυβέρνηση.

12 Νοεμβρίου 2001, Νέα Υόρκη – Πτώση Airbus A300
Στις 12 Νοεμβρίου 2001, ένα Airbus A300 της American Airlines που εκτελούσε την Πτήση 587, από τη Νέα Υόρκη προς το Las Américas της Δομινικανής Δημοκρατίας συνετρίβη στην περιοχή Belle Harbor του Queens στη Νέας Υόρκης, λίγο μετά την αναχώρησή του από το αεροδρόμιο John F. Kennedy.

Σαν αιτία της πτώσης φέρεται να υπήρξε η καταστροφή των πτερυγίων του πηδαλίου που προκλήθηκε από τις αναταράξεις που προκλήθηκαν από ένα Boeing 747 της Japan Airlines που πέρασε “ξυστά” από το Airbus, λίγο μετά την απογείωση. Κατά τη συντριβή σκοτώθηκαν 260 άτομα που επέβαιναν στο αεροσκάφος, καθώς και 5 άτομα στο έδαφος.

21 Δεκεμβρίου 1988, Λόκερμπι Σκωτία – Πτώση Boeing 747-121

Στις 21 Δεκεμβρίου 1988, μια βόμβα που είχε τοποθετηθεί σε κασετόφωνο που βρισκόταν στο χώρο αποσκευών του αεροσκάφους, εξερράγη καθώς το Boeing 747-121 της πτήσης 103 της Pan American από τη Φρανκφούρτη στο Ντιτρόϊτ, μέσω Λονδίνου και Ν. Υόρκης, πετούσε στα 31000 πόδια πάνω από την πόλη Λόκερμπι της Σκωτίας, με κατεύθυνση τη Νέα Υόρκη.

Η έκρηξη διέλυσε την άτρακτο και το αεροπλάνο με το τεπόζιτο γεμάτο καύσιμα που θα του επέτρεπαν μια πλήρη υπερατλαντική πτήση, έπεσε φλεγόμενο σχεδόν στο κέντρο της σκωτικής κωμόπολης, παρασύροντας στο θάνατο 243 επιβάτες, 16 άτομα του πληρώματος, καθώς και 11 άτομα κατοίκους του Λόκερμπι.

Οπως κατέδειξαν οι έρευνες που ακολούθησαν, τη βόμβα είχε τοποθετήσει στο αεροσκάφος ο Abdelbaset al-Megrahi, αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών της Λιβύης, μετά από εντολή του ίδιου του προέδρου της Λιβύης, Μουαμάρ Γκαντάφι.

Πηγή enviro.gr

ΔΝΤ: Ομοσπονδιακό κράτος ή διάλυση της Ευρωζώνης

«Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα μαύρα της τα χάλια».

Έτσι αρχίζει πολυσέλιδο αφιέρωμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το μέλλον της Ευρωζώνης, το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι:

O πρώτος είναι να μετεξελιχθεί η Ευρωζώνη γρήγορα σε ομοσπονδιακό κράτος με νόμισμα το ευρώ. Ο δεύτερος είναι να παραμείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά χωρίς το ευρώ, δηλαδή να διαλυθεί η Ευρωζώνη.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο αφιέρωμά του με τίτλο "Europe's Union Step by Step - Europe's Road to Integration - Whither the Euro? ", παραδέχεται ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα από την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης, αλλά αυτά γίνονται με πολύ αργούς ρυθμούς –τόσο αργούς που είναι σαν να μη γίνεται τίποτα, όπως αναφέρει η «Καθημερινή» της Κυριακής.

Το 1949 δημιουργήθηκε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ύστερα από πρωτοβουλία από πέντε κράτη: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο. Από τότε μέχρι σήμερα, η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει προχωρήσει πολύ με σημαντικότερους σταθμούς την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989, την κυκλοφορία του ευρώ το 1999 και το κύμα ένταξης νέων μελών της Κεντρικής Ευρώπης το 2004 (διεύρυνση).

Όμως, η παγκόσμια πιστωτική κρίση το 2008 ανέδειξε με τον πιο έκδηλο τρόπο ότι η Ευρωζώνη δεν είχε καμία γραμμή άμυνας ούτε ήταν έτοιμη πολιτικά, οικονομικά και νομισματικά για να διαχειριστεί κρίση και ύφεση.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αναφέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που θεωρητικά επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχία και τον δημοσιονομικό έλεγχο στα κράτη-μέλη ήταν αναποτελεσματικό.

Διότι, ενώ υπήρχε το Σύμφωνο, η πιστωτική κρίση μετατράπηκε στην Ευρωζώνη σε κρίση χρέους. Δηλαδή, η Ευρωζώνη (η συνθήκη της) απέτυχε στο μοναδικό που προστάτευε, καθώς όλα τα υπόλοιπα για τη διαχείριση μιας κρίσης δεν τα προέβλεπε. Παράδειγμα, η Συνθήκη δεν προέβλεπε και συγκεκριμένα απαγόρευε τη διάσωση ενός κράτους-μέλους από τα υπόλοιπα. Έτσι, δημιουργήθηκε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης για τη διάσωση της Ελλάδας.
Πολιτική ανεπάρκεια

Αλλά δεν ήταν μόνο το δημοσιονομικό πρόβλημα. Η Ευρωζώνη από τη σύστασή της, σύμφωνα με το ΔΝΤ, δεν έδωσε σημασία στο τραπεζικό σύστημα. Όχι ως μέρος της νομισματικής ένωσης, αλλά ως «διαπραγματευτής» της πραγματικής οικονομίας.

Η πολιτική ανεπάρκεια της Ευρωζώνης, σύμφωνα με το ΔΝΤ, φάνηκε από το γεγονός ότι τα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης (2008-2010) αντί οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να καταλάβουν την επικίνδυνη σύνδεση μεταξύ τραπεζών και κρατικού χρέους, απέδωσαν την κρίση των τραπεζών στα subprime των ΗΠΑ (κρίση των επισφαλών στεγαστικών δανείων).

Οταν αντιλήφθηκαν με καθυστέρηση ότι θα πρέπει να αποσυνδεθεί το τραπεζικό σύστημα από το κρατικό χρέος, τότε προχώρησαν σε μια σειρά από αμήχανες πολιτικές, για να καταλήξουν το 2012 στην απόφαση ότι χρειάζεται τραπεζική ενοποίηση, ενιαία εποπτεία και μηχανισμός εκκαθάρισης προβληματικών τραπεζών.

Η λύση

Η Ευρωζώνη το μόνο που χρειάζεται αυτήν τη στιγμή είναι δύο πράγματα:

• Πρώτον, χαλαρή νομισματική πολιτική.

• Δεύτερον, ενιαία δημοσιονομική πολιτική με υποστηρικτικό ρόλο όπου χρειάζεται. Δηλαδή, ένα υπουργείο Οικονομικών το οποίο να μεταφέρει πόρους από μία οικονομία σε μια άλλη που τους έχει ανάγκη.

Σήμερα η Ευρωζώνη κάνει ακριβώς το αντίθετο, και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας. Οπως επισημαίνουν οι συγγραφείς της μελέτης του ΔΝΤ, το μόνο που έμαθαν οι οικονομολόγοι από τη Μεγάλη Υφεση του 1930 ήταν ότι η λιτότητα και η εσωτερική υποτίμηση είναι επικίνδυνες τακτικές.

Διότι επιτείνουν τον αποπληθωρισμό, αυξάνουν σε πραγματικούς όρους το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, αλλά και το ύψος των πραγματικών μισθών. Ταυτόχρονα, μειώνεται η εσωτερική ζήτηση (μείωση ανάπτυξης) και αυξάνεται κατακόρυφα η ανεργία.

Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις αυξάνονται οι λεγόμενοι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές. Για παράδειγμα, αντί ένα δημοσιονομικό μέτρο 1 ευρώ να έχει αρνητική επίπτωση στο ΑΕΠ κατά 1 ευρώ, θα έχει κατά 2 ευρώ.

Σήμερα αυτοί είναι κοντά στο 2 και θα πρέπει να μειωθούν στο 1, προκειμένου η Ευρωζώνη να αντιμετωπίσει το υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα, την ανεργία.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει η Ευρωζώνη; Κατ' αρχάς, όπως λέει ξεκάθαρα το ΔΝΤ, η ΕΚΤ θα πρέπει να αναθεωρήσει τον στόχο για τον πληθωρισμό βάζοντας ένα νέο όριο άνω του 2%.

Το δεύτερο, που δεν το λέει ξεκάθαρα αλλά εμμέσως –πλην σαφώς–, να αλλάξει νοοτροπία η Γερμανία και να σταματήσει η κεντρική της τράπεζα (Bundesbank) να ασκεί πιέσεις στην ΕΚΤ.

Τσίπρας και Γλέζος «πυροβολούσαν» επί μία ώρα τον Γερμανό Πρόεδρο

Το αδιέξοδο των αναποτελεσματικών και βάρβαρων μέτρων λιτότητας 

που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, καθώς και το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου, έθεσε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στον Γερμανό Πρόεδρο Γιόακιμ Γκάουκ, στην συνάντηση που είχαν το απόγευμα στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία».

Ο κ.Τσίπρας που -που συνοδευόταν από τον Μανώλη Γλέζο και την Νάντια Βαλαβάνη- μιλούσαν στον Γερμανό Προέδρο για πάνω από μία ώρα, με αιχμή τα ζητήματα της λιτότητας και των κατοχικών δανείων, θέματα που έθεσε νωρίτερα στον κ.Γκάουκ και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.

Για την πολιτική της λιτότητας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι εξέθεσε στον Πρόεδρο Γκάουκ την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός, στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης και επεσήμανε τις μεγάλες ευθύνες της Γερμανίας για την εν λόγω πολιτική, που διαρρηγνύει την κοινωνική συνοχή, γιατί επιβάλλει την πολιτική λιτότητας στον ευρωπαϊκό νότο.

«Είναι απαράδεκτο η ανεργία των νέων να ανέρχεται στο 60% και παραδόξως η Γερμανία να αρνείται λύση σαν αυτή που την ευεργέτησε, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναφέρομαι στη Διάσκεψη του 1953», είπε ο κ. Τσίπρας, προσθέτοντας ότι μια τέτοια λύση θα οδηγήσει σε ευημερία.

Για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε θετικό το γεγονός ότι ο Γερμανός Πρόεδρος αποδέχεται την ηθική διάσταση, «αλλά υπάρχει και η ιστορική και υλική (διάσταση) που δεν έχει εκπληρωθεί». «Μπορεί να μην το έθεσαν οι κυβερνήσεις ποτέ, αλλά η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί. Θα το θέσει η επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί το θέλει ο λαός», είπε.

Στο σημείο αυτό το λόγο πήρε ο Μανώλης Γλέζος, σημειώνοντας ότι εξέθεσαν στον κ. Γκάουκ με επιχειρήματα γιατί η Γερμανία οφείλει να εκπληρώσει αυτό που προσδιόρισε το 1946 η Διεθνής Διάσκεψη στο Παρίσι, όπως το εκπλήρωσε για όλους. «Πώς εξόφλησε την Πολωνία και την Γιουγκοσλαβία για το αναγκαστικό δάνειο που πήρε και δεν το έπραξε για την Ελλάδα;», ρώτησε ο κ. Γλέζος.

Όσο για την παρατήρησή του (μόλις ξεκίνησε η σημερινή συνάντηση) ότι περίμενε τον Πρόεδρο Γκάουκ στη Καισαριανή, ο κ. Γλέζος εξήγησε ότι Γερμανός Πρόεδρος καλώς πηγαίνει στο Ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων, στα Γιάννενα, αλλά στη Καισαριανή γίνονταν οι εκτελέσεις των ομήρων.

Και συμπλήρωσε: «Φυσικά, του τόνισα επίσης το γεγονός ότι έχουν μια μεθοδικότητα οι Γερμανοί. Έρχονται οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας κάθε δεκαπέντε χρόνια. Αλλά, η τελευταία επίσκεψη, μήπως γίνεται επειδή διαπιστώνουν, διαισθάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση χάρη στην εμπιστοσύνη που θα δείξει ο ελληνικός λαός. Και για την διαισθαντικότητά του να έρθει εδώ, του έδωσα συγχαρητήρια σήμερα».