"Μαζική καταπάτηση δικαιωμάτων" στην Ελλάδα των μνημονίων

"Δεν είναι αποδεκτό ορισμένοι άνθρωποι να μην έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν φαγητό", τονίζει ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Χουάν Πάμπλο Μποχοσλάβσκι

Την άποψη ότι στην Ελλάδα υπάρχει «μαζική καταπάτηση των δικαιωμάτων» στο πλαίσιο της εφαρμογής των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, εξέφρασε σήμερα σε συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας των Ηνωμένων Εθνών, Χουάν Πάμπλο Μποχοσλάβσκι.

Το Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ανέθεσε στον ανεξάρτητο εμπειρογνώμονα να αναλύσει και να καταγράψει τις επιπτώσεις των κρίσεων χρέους στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Μποχοσλάβσκι πραγματοποίησε αυτήν την εβδομάδα επίσημη επίσκεψη στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα, κατά την οποία συναντήθηκε με εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωκοινοβουλίου, του EuroWorking Group, καθώς και με εκπροσώπους των συνδικάτων και της κοινωνίας των πολιτών.

Ο Χ.Π. Μποχοσλάβσκι μιλώντας σε δημοσιογράφους εξέφρασε την «ανησυχία» του για την «αλλαγή πολιτικής» στην ΕΕ, η οποία δίνει «δυσανάλογη έμφαση στη δημοσιονομική σταθερότητα» και «υπονομεύει την προηγούμενη ισορροπημένη προσέγγιση που διασφάλιζε οικονομική σταθερότητα, ισότητα και κοινωνική συνοχή».

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, ανέφερε πως είναι «προφανές» ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα «ελάχιστο δημοσιονομικό περιθώριο», έτσι ώστε να διασφαλίσει πως «τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται σεβαστά».

«Δεν είναι αποδεκτό ορισμένοι άνθρωποι να μην έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν φαγητό, να χάνουν την πρόσβαση σε βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή να μη μπορούν να κρατήσουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους», υπογράμμισε ο διεθνής εμπειρογνώμονας.

Ο ίδιος τόνισε πως η ευθύνη για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο των προγραμμάτων προσαρμογής είναι «κοινή» και αφορά τόσο τους πιστωτικούς οργανισμούς, όσο και τα κράτη-μέλη που «προτείνουν και εφαρμόζουν» τα προγράμματα.

«Αν και τα κράτη-μέλη της ΕΕ είναι πρωταρχικά υπεύθυνα για την εκπλήρωση των διεθνών τους υποχρεώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνείς οργανισμοί συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ, των οργάνων της και των χρηματοπιτωτικών ιδρυμάτων, αλλά και του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, δεν είναι υπεράνω της διεθνούς νομοθεσίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα», επισήμανε ο κ. Μποχοσλάβσκι.

Αναφερόμενος στο ελληνικό χρέος, ο εμπειρογνώμονας των Ηνωμένων Εθνών χαρακτήρισε «πολύ λίγα και πολύ αργά» τα όσα έχουν προτείνει οι δανειστές της Ελλάδας ως λύση. «Η βασική μου σύσταση προς τους δανειστές της Ελλάδας είναι ότι η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους είναι απολύτως απαραίτητη», σημείωσε ο ίδιος, χαιρετίζοντας το γεγονός ότι πλέον υπάρχει ευρεία αναγνώριση ότι το ελληνικό χρέος είναι «μη βιώσιμο».

«Τώρα πρέπει να ληφθεί δράση», υπογράμμισε, εκφράζοντας την ανησυχία του για το ότι με βάση τις τελευταίες αποφάσεις «η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους έχει αναβληθεί μέχρι το 2018» και έχει «αποκλειστεί κατηγορηματικά» το «κούρεμα».

Επιπλέον, ο κ. Μποχοσλάβσκι επισήμανε πως το τελευταίο πακέτο μέτρων που πέρασε η ελληνική κυβέρνηση «υπό την πίεση των διεθνών πιστωτών» της και το οποίο περιλαμβάνει «περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις ύψους 3,6 δισ. και αύξηση του ΦΠΑ στο 24%» μπορεί να έχει «βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα».

Τέλος, ο εμπειρογνώμονας των Ηνωμένων Εθνών, κάλεσε για μια νέα «αλλαγή προσέγγισης», καλωσορίζοντας την πρωτοβουλία που πήρε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Αύγουστο του 2015 να διενεργήσει μια αξιολόγηση των κοινωνικών επιπτώσεων του τρίτου προγράμματος οικονομικών μεταρρυθμίσεων που εφαρμόζει η Ελλάδα. «Είναι ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση», τόνισε ο κ. Μποχοσλάβσκι προσθέτοντας, ωστόσο, πως πέρα από την αξιολόγηση των κοινωνικών επιπτώσεων, πρέπει να ενσωματωθεί και μια αξιολόγηση των επιπτώσεων στα ανθρώπινα δικαιώματα. «Η πρόταση της Επιτροπής για έναν Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων θα πρέπει εκτός από το κοινωνικό κεκτημένο τής ΕΕ να αντικατοπτρίζει και τις διεθνείς υποχρεώσεις των κρατών-μελών για τα ανθρώπινα δικαιώματα», κατέληξε ο Χουάν Πάμπλο Μποχοσλάβσκι.

Εγκαινιάζεται το υπερ-τούνελ της Ελβετίας - Ταξίδι 57 χλμ στα «σπλάχνα» των Άλπεων (Photos)

Την 1^η Ιουνίου αναμένεται να εγκαινιαστεί η μεγαλύτερη σιδηροδρομική σήραγγα του κόσμου, μήκους 57,1 χλμ, που κατασκευάζεται επί 20 χρόνια και στοίχησε 10,3 δις δολάρια.
Η σήραγγα Gotthard Base θα συνδέσει σιδηροδρομικά με γραμμή υψηλής ταχύτητας τη βόρεια και τη νότια Ευρώπη και θα αποτελέσει μια από τις βασικές σιδηροδρομικές συνδέσεις στις Άλπεις και η μεγαλύτερη παγκοσμίως, με μήκος περίπου 57,1 χιλιομέτρων.
Στα επίσημα εγκαίνια της σήραγγας αναμένεται να παρευρεθούν αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων από τις γειτονικές χώρες της Ελβετίας, οι υπουργοί Μεταφορών των κρατών κατά μήκος του διαδρόμου εμπορευματικών μεταφορών Ρότερνταμ-Γένοβα καθώς και 1.100 επισκέπτες και εκπρόσωποι μέσων ενημέρωσης.



Το Σαββατοκύριακο στις 4 και 5 Ιουνίου, οι επισκέπτες θα μπορούν να διασχίσουν με ειδικούς συρμούς τη μακρύτερη σιδηροδρομική σήραγγα του κόσμου, σύμφωνα με την πηγή της ελβετικής κυβέρνησης.
Η μεταφορά εμπορευμάτων έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 2016. Η κατασκευή της σήραγγας ξεκίνησε το 1996, με το συνολικό κόστος να διαμορφώνεται στα 9,8 δισεκ. ελβετικά φράγκα ή 10,3 δισεκ. αμερικανικά δολάρια.
Δείτε φωτογραφίες από την κατασκευή της σήραγγας στο Ποντίκι

• 

ΣΥΡΙΖΑ 2004-2015: Από την «Ανατροπή» στο Μνημόνιο-3

του Γιάννη Μηλιού

«Μόνος ρεαλισμός η ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων, η ανατροπή των μνημονιακών καθεστώτων».

(Αλέξης Τσίπρας, 13/9/2014)

1. Εισαγωγή

Για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία, από το 4, 6% των εκλογών του 2009 στο 36, 3% του Ιανουαρίου 2015 και το 35, 4% του Σεπτεμβρίου 2015, αλλά και τον «συμβιβασμό» του, όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση, με την αποδοχή των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων λιτότητας μέσα από τη συμφωνία στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 13ης Ιουλίου 2015, είναι ανάγκη να αναλύσουμε τις τομές που συντελέστηκαν τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και τις πολιτικές σχέσεις εκπροσώπησης κατά την τελευταία πενταετία.

Γιατί ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το 5ο σε ισχύ κόμμα στη Βουλή του 2009 και το μικρότερο από τα δύο κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, που μπόρεσε να «εκμεταλλευτεί» την κρίση του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, με την κατάρρευση της εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ και τη συρρίκνωση της επιρροής της Νέας Δημοκρατίας; Γιατί εγκατέλειψε τη βασική εξαγγελία του, την κατάργηση των Μνημονίων; Υπήρξε αυτή η συνθηκολόγηση το αποτέλεσμα απλώς ενός αδυσώπητου διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων ή καθορίστηκε κυρίως από εσωτερικές διεργασίες και συσχετισμούς, στις οποίες υπάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί, παρά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και την αποχώρηση ενός σημαντικού τμήματος των μελών, των στελεχών και των βουλευτών του, ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε τα εκλογικά ποσοστά του και παρέμεινε στην κυβερνητική εξουσία;

Έχοντας απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε αφενός τη σταθερότητα των πολιτικών λιτότητας και αφετέρου την εναλλακτική στρατηγική που απέρρεε από το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Φάση πρώτη: Το «πνεύμα της Γένοβας», η σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι συνιστώσες (2001-2010)

Ο ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) ιδρύθηκε λίγο πριν τις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004, ως συμμαχία του Συνασπισμού («Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας») με οργανώσεις της «εξωκοινοβουλευτικής» και της «ανανεωτικής» Αριστεράς¹  και ανένταχτες/ους Αριστερές/ούς.Στις εκλογές του 2004 συγκέντρωσε ποσοστό 3, 27% και εξέλεξε έξι βουλευτές.

Στην αρχική του φάση, το εγχείρημα έμοιαζε βραχύβιο, καθώς η συμμαχία δεν κατάφερε να καταλήξει σε απόφαση συμμετοχής στις ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου 2004. Στις εκλογές αυτές, εκτός από τον Συνασπισμό που συγκέντρωσε ποσοστό 4, 16% και εξέλεξε έναν Ευρωβουλευτή (5, 16% και δύο Ευρωβουλευτές το 1999), συμμετείχε το σχήμα «Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη» (0, 76%), το οποίο επίσης προερχόταν από τις δυνάμεις που ίδρυσαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά την αρχική αβεβαιότητα για τη βιωσιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχαν ουσιαστικές δυνάμεις συνοχής μεταξύ των οργανώσεων και του κόσμου που στήριζαν ή παρακολουθούσαν το ενωτικό-αριστερό εγχείρημα. Επρόκειτο για τις κινηματικές και ενωτικές διαδικασίες που εξελίσσονταν από το τέλος της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως ως «κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση» και γρήγορα πήραν μάλιστα οργανωτική μορφή, στο Ελληνικό, το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο «Κοινωνικό Φόρουμ».²

Στην Ελλάδα οι διαδικασίες αυτές είχαν γρήγορα αποκτήσει αξιοσημείωτο δυναμισμό στο εσωτερικό ενός τμήματος της Αριστεράς. Έτσι στις 15/5/2001 ανακοινώθηκε σε
Συνέχεια στο άρθρο