Πώς θα μπορούσε κάποιος που ήταν απαισιόδοξος σχετικά με την ευρωζώνη πριν από έξι μήνες να είναι αισιόδοξος σήμερα; Εάν πίστευε ότι ζούμε απλά μια κρίση ρευστότητας, θα πρέπει να μην ανησυχούσε τότε και τώρα θα είναι μάλλον αισιόδοξος. Αν νομίζατε όμως ότι ζούμε μια κρίση φερεγγυότητας, τότε μάλλον θα πρέπει να εξακολουθείτε να ανησυχείτε και τώρα.
Ίσως προσφέρουμε μόνο μια ακραία επιλογή. Τι θα γίνει με μια κρίση φερεγγυότητας που δεν είναι εγγενής, αλλά προκαλείται από μια κρίση ρευστότητας – θα καταλήξει σε μια αέναη κρίση αφερεγγυότητας;
Η φερεγγυότητα είναι, εξάλλου μια αναλυτική έννοια. Εξαρτάται από το επίπεδο του χρέους, τη μελλοντική ανάπτυξη, την ικανότητα να αξιοποιήσει τον πλούτο στον ιδιωτικό τομέα μέσω της φορολογίας, την ικανότητα άντλησης κεφαλαίων μέσω ιδιωτικοποιήσεων και, φυσικά, το μέλλον των επιτοκίων της αγοράς. Κάποιοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν με όλα αυτά. Ακόμη και η Γερμανία θα μπορούσε να θεωρηθεί αφερέγγυος, εάν υποτεθεί ένα αρκετά μεγάλο επιτόκιο. Η διαφορά του κρατικού κινδύνου (μείον τις ενδεχόμενες υποχρεώσεις προς τον χρηματοπιστωτικό και μη χρηματοπιστωτικό τομέα) από τους κινδύνους που έχουν προκύψει καθαρά σε αυτούς τους τομείς, η φερεγγυότητα των διαφόρων μελών της ευρωζώνης έχει ως εξής: sτην πρώτη κατηγορία, η Ελλάδα είναι πλέον άνευ όρων αφερέγγυα - Ιταλία και Πορτογαλία είναι φερέγγυες - αλλά αυτό εξαρτάται από την επιστροφή στη βιώσιμη ανάπτυξη.
Μόλις συγχέονται τα ρίσκα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα η κατάσταση γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Οι εθνικές κόκκινες γραμμές δεν έχουν αφαιρέσει, και ενδεχομένως να έχουν αυξήσει, το συνολικό κίνδυνο αφερεγγυότητας του συστήματος.
Ακόμα χειρότερα, οι προοπτικές για την φερεγγυότητα έχουν επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών λόγω των επιπτώσεων της λιτότητας στην ανάπτυξη σε μια εποχή που τα επιτόκια έχουν φτάσει στο κατώτατο όριο τους. Οι οικονομολόγοι Dawn Holland και ο Jonathan Portes έχουν επισημάνει έναν άλλο λόγο για τον οποίο ο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε το άρθρο...