Το Τρίτο Ράιχ πήρε από την Ελλάδα τουλάχιστον 200 εκατομμύρια χρυσά μάρκα, δανεικά και αγύριστα

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής εκτός από την κάλυψη των δαπανών για τη διαβίωση των γερμανικών στρατευμάτων, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να δώσει στους Γερμανούς ένα σημαντικό ποσό ως δάνειο, μέρος του οποίου χρησιμοποιήθηκε και για τον πόλεμο στη Βόρεια Αφρική.

Ο Ξενοφών Ζολώτας είχε αποκαλύψει (Ο απόρρητος φάκελος του δανείου, «Το Βήμα», 2 Ιουνίου 1991) ότι «ακόμα και ο ίδιος ο Χίτλερ όχι μόνο είχε αναγνωρίσει τα δάνεια του Γ' Ράιχ από την Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά είχε δώσει εντολή και είχε αρχίσει η διαδικασία εξόφλησής τους».

Η Ελλάδα από τη λήξη του Πολέμου δεν έπαυσε να «υπενθυμίζει» στη Γερμανία την εκκρεμότητα του κατοχικού δανείου. Το 1964 συγκροτήθηκε και επιτροπή νομικών, η οποία αποφάνθηκε ότι τα κατοχικά δάνεια αποτελούν συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας, άσχετη με τις επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Ακόμη και επί Κατοχής ο πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα Αλντερπουργκ, με γραπτό υπόμνημά του στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, τον Ιούλιο 1964, είχε αναφέρει ότι η οφειλή της Γερμανίας στην Ελλάδα από το δάνειο ανερχόταν σε 200 εκατ. χρυσά μάρκα, δηλαδή σε 400 εκατ. σταθερά μεταπολεμικά μάρκα.

Η πρώτη επίσημη ανακίνηση του θέματος του δανείου έγινε το 1964, με εντολή της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, από τον καθηγητή Αγγελο Αγγελόπουλο σε φορολογικό συνέδριο στο Αμβούργο. Ο διευθυντής του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Ράινχαρτ του απάντησε ότι το 1958 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε παραιτηθεί από τις αξιώσεις για το κατοχικό δάνειο με αντάλλαγμα γερμανικό δάνειο 200 εκατ. μάρκων!

Ο Ράινχαρτ επιβεβαίωσε αυτή την εκδοχή με επιστολή στον Γεώργιο Παπανδρέου, η οποία κατέληγε: «Υπό τας προϋποθέσεις αυτάς δεν πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνησις, επικαλούμενη τη συμφωνία της Ρώμης θα ηδύνατο να επιτύχει τις αξιώσεις της. Θα ήτο, επομένως, προτιμότερον να μη επανέλθει επί της υποθέσεως».

Ο Αγγελόπουλος ερεύνησε το θέμα στους εμπιστευτικούς φακέλους των συνομιλιών Αντενάουερ - Καραμανλή. Δεν υπήρχε αναφορά σε παραίτηση Καραμανλή. Οι Γερμανοί απάντησαν ότι ήταν προφορική!

Δώδεκα φορές οι κυβερνήσεις ανακίνησαν το θέμα του κατοχικού δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Τελευταία φορά, το 2001, η κυβέρνηση Σημίτη συγκρότησε επιτροπή, η οποία συνέταξε υπόμνημα που επιδόθηκε στον καγκελάριο Σρέντερ. Ο αείμνηστος καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου που μετείχε στην επιτροπή περιέγραψε την αντίδραση των Γερμανών: «Σαν να υψώθηκε μπροστά μας ένας γυάλινος πύργος - ξαφνικά πάγωσαν τα χαμόγελα των συνομιλητών μας, απέκλεισαν κάθε σχετική συζήτηση».

Το ξέχασαν

Το δάνειο υπεγράφη με όλους τους τύπους, η Ελλάδα πλήρωνε αναγκαστικά αλλά και οι Γερμανοί σύμφωνα με την πρόβλεψη άρχισαν να ξεπληρώνουν τις οφειλές τους. Υστερα βέβαια το χρέος... έπεσε στη λήθη της ιστορίας και το κατοχικό δάνειο ουδέποτε αποπληρώθηκε.

«Από το 1941 η Ελλάδα βίωνε έναν τρομακτικό λιμό. Ακόμα και ο διαβόητος υπουργός προπαγάνδας των ναζί ο Γκέμπελς έγραφε στο ημερολόγιό του για την Ελλάδα όπου «η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση». Το Λονδίνο είχε κηρύξει την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα με στόχο να πλήξει την οικονομία του Αξονα, αλλά και να υποκινήσει στην Ελλάδα την αντίσταση.

Ο υποσιτισμός απασχολούσε τους Γερμανούς στο μέτρο που αυτός μπορούσε να υποκινήσει λαϊκές αναταραχές. Παράλληλα και ο Μουσολίνι πίεζε τον Χίτλερ να μειώσει τις δαπάνες κατοχής στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Τσολάκογλου διαμαρτυρόταν για τα υπέρογκα έξοδα κατοχής» σημειώνει ο κ. Τάσος Ηλιαδάκης, συγγραφέας αποκαλυπτικών έργων και βιβλίων για τα γεγονότα της εποχής.

Πότε υπεγράφη το δάνειο

Στις 14.3.1942 τερματίζεται η Συνδιάσκεψη της Ρώμης με την υπογραφή και του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά.

Σύμφωνα με αυτήν:

Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).

Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).

Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).

Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).

Η πρώτη τροποποίηση

«Ηταν συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι αναγκαστικό δάνειο. Υπόχρεος καταβολής του είναι η Ελληνική Κυβέρνηση και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος. Επομένως ο νόμιμος διεκδικητής του είναι η ελληνική κυβέρνηση. Το ύψος των συνολικών αναλήψεων και πότε αυτές θα σταματήσουν δεν προσδιορίζονται. Οι αναλήψεις γίνονται κατά μήνα και δεν προσδιορίζεται ούτε το ύψος των άνω του 1,5 δισ. δρχ. ποσού ούτε το για πόσους μήνες θα έπαιρναν αυτά οι Αρχές Κατοχής» εξηγεί ο κ. Ηλιαδάκης. «Η χρέωση θα γίνεται σε δραχμές. Οι δραχμές όμως αυτές αντιστοιχούσαν σε εντελώς καθορισμένο ποσό μάρκων που ήδη είχαν απαιτήσει οι Γερμανοί από την ΤτΕ η οποία υποχρεώνεται ''όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς ώστε να εξασφαλισθή μηνιαίως, διά τας ανάγκας του γερμανικού στρατού, ποσόν 25 εκ. μάρκων''. Επομένως η απαίτηση είναι σε μάρκα και το 1,5 δισ. δρχ. της συμφωνίας της Ρώμης δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα 25 εκ. μάρκα».

Ο αδηφάγος πληθωρισμός όμως εξανέμιζε το ποσό του 1,5 δισ. δρχ. και τελικά η συμφωνία από 2 Δεκεμβρίου 1942 θα τροποποιηθεί «κοινή συναινέσει». Ετσι το 1,5 δισ. δρχ. θα γίνει 8 δισ., τα οποία θα αναπροσαρμόζονται με κινητή τιμαριθμική κλίμακα από τα αγαθά που κατονομάζει. Επομένως τα άνω των 8 δισ. δρχ. ποσά, όπως αυτά προσδιορί­ζονται από την τροποποίηση, θα χρεώνονται ως δάνειο. Τα δανειακά ποσά που ήδη είχαν πάρει, όπως και αυτά που θα πάρουν μέχρι την 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από τον Απρίλιο του 1943 με δόσεις.

Συνεπώς το αρχικό αναγκαστικό δάνειο μεταπίπτει σε κανονικό συμβατικό δάνειο και τα ποσά είναι σε σταθερό νόμισμα. «Τα δανειακά ποσά σταματούν την 1.4.1943, οπότε αρχίζει η άτοκος επιστροφή τους. Επειδή οι δανειακές αναλήψεις δεν σταμάτησαν, αν και πραγματοποίησαν δέκα εννέα επιστροφές (19), οπότε και σταμάτησαν την καταβολή των υπολοίπων. Από τότε το δάνειο καθίσταται έντοκο λόγω υπερημερίας», υπογραμμίζει ο κ. Ηλιαδάκης για την περίοδο που οι ναζί πλήρωναν μεν τις δόσεις του χρέους τους, αλλά έπαιρναν αναγκαστικά όλο και περισσότερα.

Με αφορμή την επίσκεψη Σόιμπλε, στον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει το ζήτημα του κατοχικού δανείου το περασμένο Ιανουάριο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Μανώλης Γλέζος επανέλαβαν την ανάγκη διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Το θέμα των γερμανικών οφειλών και του κατοχικού δανείου έθεσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνάντησή τους στο προεδρικό μέγαρο. «Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν θέσει το θέμα, θα το θέσει ο ελληνικός λαός δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση» σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίσκεψη του Β. Σόιμπλε στην Αθήνα.


Μετά το τέλος της συνάντησης με τον Κ. Παπούλια έγιναν οι παρακάτω δηλώσεις:

Αλέξης Τσίπρας: Ιστορικό χρέος ανεκπλήρωτο απέναντι στους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης

Όπως δήλωσε ο πρόεδος του ΣΥΡΙΖΑ, «σήμερα επισκεφθήκαμε με τον Μανώλη Γλέζο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε μια κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού. Διότι την ίδια ώρα βρίσκεται στην Αθήνα σε επίσημε επίσκεψη ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών. Και θέσαμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το αίτημά μας η χώρα μέσω της κυβέρνησής της φυσικά να επαναφέρει ένα ιστορικά αδικαίωτο αίτημα. Το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Ένα ιστορικό χρέος που έχουμε ανεκπλήρωτο απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες ήρωες της Εθνικής Αντίστασης που έδωσαν τη ζωής τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι, έδωσαν τη ζωή τους για να είναι ελεύθεροι οι ευρωπαϊκοί λαοί, έδωσαν τη ζωή τους απέναντι στη ναζιστική θηριωδία και αυτό έχει μια πολύ μεγάλη αξία.

Δεν μπορεί αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα να αναγνωρίζουν δημόσια το δημόσιο χρέος της χώρας απέναντι στα μεγάλα funds και στις τράπεζες και να μην αναγνωρίζουν το χρέος της Γερμανίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Να μην το αναγνωρίζουν και να μην το διεκδικούν.


Ως εκ τούτου, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το πάνδημο αίτημα του ελληνικού λαού η κυβέρνηση οφείλει να το θέσει στο τραπέζι. Κι αν δεν το θέσει η κυβέρνηση, υποσχόμαστε ότι πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα το θέσει δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση να σταματήσει την καταστροφή και διεκδικήσει το δίκιο του ελληνικού λαού.


Τέλος, επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο σε σχέση με αυτήν την εικόνα που βλέπετε γύρω σας. Μια Αθήνα ''νεκροταφείο''. Αυτή η εικόνα και το μήνυμα που εκπέμπεται προς τα έξω είναι ένα μήνυμα ζόφου προς το εσωτερικό της χώρας και ένα μήνυμα χώρας σε κατάσταση πολιορκίας προς το εξωτερικό. Μια εικόνα που δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία να απαγορεύονται οι ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών. Και ειλικρινά δεν τιμά ούτε τον προσκεκλημένο της ελληνικής της κυβέρνησης. Δεν περιποιεί τιμή στον κ. Σόιμπλε να τον υποδέχεται η φιλική του κυβέρνηση ωσάν να είναι εκπρόσωπος κατοχικών στρατευμάτων, όπου τον υποδέχονται με το φόβο και με χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς. Αυτή δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι δημοκρατία να ξεθάβεις ένα χουντικό νόμο, να ξεθάβεις τον χουντικό γύψο για να στήσεις τα τείχη των μνημονίων. Φυσικά, πιστεύουμε ότι ελληνικός λαός θα αγνοήσει τέτοιου είδους απαγορεύσεις και θα εκφράσει ελεύθερα, όπως πάντα γνωρίζει να εκφράζει ελεύθερα, το φρόνημά του.


Μανώλης Γλέζος: Δε ζητιανεύουμε, διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε

«Δεν θα ξεχάσω τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και θα μιλήσω ως συνάδελφος προς συναδέλφους.

Η κρισιμότητα των στιγμών και ο συμβολισμός της παρουσίας μας σήμερα έπρεπε και πρέπει απ΄ όλα τα ΜΜΕ να προβληθεί όσο μπορεί περισσότερο. Γιατί; Γιατί υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να ξεχρεώσει η Γερμανία τις οφειλές της προς την Ελλάδα. Και, πέρα από τα γεγονότα τα οποία τα γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διότι και ως αετόπουλο συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τιμήσει με την παρουσία του τα συνέδρια του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, απλώς του υπενθύμισα ορισμένα γεγονότα, όπως ότι η Γερμανία, εάν σήμερα έχει ένα καθεστώς δημοκρατίας, αυτό που θέλει, αλλά δεν είναι κάτω από ναζιστικό καθεστώς, οφείλεται στην πάλη του ελληνικού λαού, ο οποίος με το έπος του ΄40-΄41 κατέρριψε τον μύθο του αήττητου του άξονα, ο οποίος με τη μάχη στα Μακεδονοθρακικά σύνορα και με τη μάχη της Κρήτης ανέτρεψε όλα τα σχέδια του Χίτλερ και με την καθήλωση 12 επίλεκτων γερμανικών μεραρχιών συνέβαλε ο ελληνικός λαός στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων, στην ήττα του ναζισμού.

Έχει, λοιπόν,  ηθική υποχρέωση, πάνω απ΄ όλα η Γερμανία να εξοφλήσει τις οφειλές της προς τον ελληνικό λαό. Και ακόμα επιπλέον, δεν επιτρέπεται  να έχει εξοφλήσει όλες τις επανορθώσεις σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, εκτός από την Ελλάδα. Γιατί το κάνει; Δεν έχει δικαίωμα, ενώ έχει εξοφλήσει το αναγκαστικό δάνειο στην Πολωνία και στη Γιουγκοσλαβία, να μην εξοφλεί το αναγκαστικό της δάνειο προς την Ελλάδα.

Τα επιχειρήματά μας είναι ακλόνητα. Εδράζονται στο δίκαιο. Δεν εδράζονται σε κανένα ιδιαίτερο συμφέρον. Δεν ζητάμε ιδιαίτερη προνομιακή μεταχείριση. Διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε. Δεν θα το ζητιανέψουμε. Θα το αξιώσουμε και θα το πετύχουμε. Αγαπητοί συνάδελφοι, αν όλοι εσείς συμβάλετε, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, πολιτικών, συμφεροντολογικών ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να έχει το κάθε ξεχωριστό μέσο ενημέρωσης, αν συμβάλετε όλοι, γιατί το θέμα είναι πανεθνικό, προς αυτή την κατεύθυνση.

Το ταξίδι του Σόιμπλε δίνει μια ευκαιρία την οποία πρέπει να εκμεταλλευτούμε.»

Κάρολος Παπούλιας: Το θέμα δεν έχει λήξει


Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε ότι υπήρξε ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών που το 1995 έθεσε με ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση το  θέμα αυτό και για τις αποζημιώσεις και για το κατοχικό δάνειο.

«Βεβαίως, η απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης ήταν αρνητική.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, ότι σβήστηκε όλη αυτή η υπόθεση», συμπλήρωσε ο κ. Παπούλιας και κατέληξε: «Ο κ. Γλέζος συνεχώς υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις της γερμανικής κυβέρνησης.  Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει πρόοδος στο θέμα αυτό».

Αλ. Τσίπρας: Ιστορικό χρέος η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων

Ημερομηνία: 18/07/2013 14:47

Με αφορμή την επίσκεψη Σόιμπλε, στον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει το ζήτημα του κατοχικού δανείου το περασμένο Ιανουάριο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Μανώλης Γλέζος επανέλαβαν την ανάγκη διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Το θέμα των γερμανικών οφειλών και του κατοχικού δανείου έθεσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνάντησή τους στο προεδρικό μέγαρο. «Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν θέσει το θέμα, θα το θέσει ο ελληνικός λαός δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση» σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίσκεψη του Β. Σόιμπλε στην Αθήνα.




Μετά το τέλος της συνάντησης με τον Κ. Παπούλια έγιναν οι παρακάτω δηλώσεις:


Αλέξης Τσίπρας: Ιστορικό χρέος ανεκπλήρωτο απέναντι στους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης

Όπως δήλωσε ο πρόεδος του ΣΥΡΙΖΑ, «σήμερα επισκεφθήκαμε με τον Μανώλη Γλέζο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε μια κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού. Διότι την ίδια ώρα βρίσκεται στην Αθήνα σε επίσημε επίσκεψη ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών. Και θέσαμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το αίτημά μας η χώρα μέσω της κυβέρνησής της φυσικά να επαναφέρει ένα ιστορικά αδικαίωτο αίτημα. Το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Ένα ιστορικό χρέος που έχουμε ανεκπλήρωτο απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες ήρωες της Εθνικής Αντίστασης που έδωσαν τη ζωής τους για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι, έδωσαν τη ζωή τους για να είναι ελεύθεροι οι ευρωπαϊκοί λαοί, έδωσαν τη ζωή τους απέναντι στη ναζιστική θηριωδία και αυτό έχει μια πολύ μεγάλη αξία.

Δεν μπορεί αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα να αναγνωρίζουν δημόσια το δημόσιο χρέος της χώρας απέναντι στα μεγάλα funds και στις τράπεζες και να μην αναγνωρίζουν το χρέος της Γερμανίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Να μην το αναγνωρίζουν και να μην το διεκδικούν.

Ως εκ τούτου, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το πάνδημο αίτημα του ελληνικού λαού η κυβέρνηση οφείλει να το θέσει στο τραπέζι. Κι αν δεν το θέσει η κυβέρνηση, υποσχόμαστε ότι πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα το θέσει δίνοντας εντολή σε μια άλλη κυβέρνηση να σταματήσει την καταστροφή και διεκδικήσει το δίκιο του ελληνικού λαού.

Τέλος, επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο σε σχέση με αυτήν την εικόνα που βλέπετε γύρω σας. Μια Αθήνα ''νεκροταφείο''. Αυτή η εικόνα και το μήνυμα που εκπέμπεται προς τα έξω είναι ένα μήνυμα ζόφου προς το εσωτερικό της χώρας και ένα μήνυμα χώρας σε κατάσταση πολιορκίας προς το εξωτερικό. Μια εικόνα που δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Δεν τιμά τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία να απαγορεύονται οι ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών. Και ειλικρινά δεν τιμά ούτε τον προσκεκλημένο της ελληνικής της κυβέρνησης. Δεν περιποιεί τιμή στον κ. Σόιμπλε να τον υποδέχεται η φιλική του κυβέρνηση ωσάν να είναι εκπρόσωπος κατοχικών στρατευμάτων, όπου τον υποδέχονται με το φόβο και με χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς. Αυτή δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι δημοκρατία να ξεθάβεις ένα χουντικό νόμο, να ξεθάβεις τον χουντικό γύψο για να στήσεις τα τείχη των μνημονίων. Φυσικά, πιστεύουμε ότι ελληνικός λαός θα αγνοήσει τέτοιου είδους απαγορεύσεις και θα εκφράσει ελεύθερα, όπως πάντα γνωρίζει να εκφράζει ελεύθερα, το φρόνημά του.


Μανώλης Γλέζος: Δε ζητιανεύουμε, διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε

«Δεν θα ξεχάσω τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και θα μιλήσω ως συνάδελφος προς συναδέλφους.

Η κρισιμότητα των στιγμών και ο συμβολισμός της παρουσίας μας σήμερα έπρεπε και πρέπει απ΄ όλα τα ΜΜΕ να προβληθεί όσο μπορεί περισσότερο. Γιατί; Γιατί υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να ξεχρεώσει η Γερμανία τις οφειλές της προς την Ελλάδα. Και, πέρα από τα γεγονότα τα οποία τα γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διότι και ως αετόπουλο συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τιμήσει με την παρουσία του τα συνέδρια του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, απλώς του υπενθύμισα ορισμένα γεγονότα, όπως ότι η Γερμανία, εάν σήμερα έχει ένα καθεστώς δημοκρατίας, αυτό που θέλει, αλλά δεν είναι κάτω από ναζιστικό καθεστώς, οφείλεται στην πάλη του ελληνικού λαού, ο οποίος με το έπος του ΄40-΄41 κατέρριψε τον μύθο του αήττητου του άξονα, ο οποίος με τη μάχη στα Μακεδονοθρακικά σύνορα και με τη μάχη της Κρήτης ανέτρεψε όλα τα σχέδια του Χίτλερ και με την καθήλωση 12 επίλεκτων γερμανικών μεραρχιών συνέβαλε ο ελληνικός λαός στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων, στην ήττα του ναζισμού.

Έχει, λοιπόν,  ηθική υποχρέωση, πάνω απ΄ όλα η Γερμανία να εξοφλήσει τις οφειλές της προς τον ελληνικό λαό. Και ακόμα επιπλέον, δεν επιτρέπεται  να έχει εξοφλήσει όλες τις επανορθώσεις σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, εκτός από την Ελλάδα. Γιατί το κάνει; Δεν έχει δικαίωμα, ενώ έχει εξοφλήσει το αναγκαστικό δάνειο στην Πολωνία και στη Γιουγκοσλαβία, να μην εξοφλεί το αναγκαστικό της δάνειο προς την Ελλάδα.

Τα επιχειρήματά μας είναι ακλόνητα. Εδράζονται στο δίκαιο. Δεν εδράζονται σε κανένα ιδιαίτερο συμφέρον. Δεν ζητάμε ιδιαίτερη προνομιακή μεταχείριση. Διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε. Δεν θα το ζητιανέψουμε. Θα το αξιώσουμε και θα το πετύχουμε. Αγαπητοί συνάδελφοι, αν όλοι εσείς συμβάλετε, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, πολιτικών, συμφεροντολογικών ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να έχει το κάθε ξεχωριστό μέσο ενημέρωσης, αν συμβάλετε όλοι, γιατί το θέμα είναι πανεθνικό, προς αυτή την κατεύθυνση.

Το ταξίδι του Σόιμπλε δίνει μια ευκαιρία την οποία πρέπει να εκμεταλλευτούμε.»


Κάρολος Παπούλιας: Το θέμα δεν έχει λήξει

Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε ότι υπήρξε ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών που το 1995 έθεσε με ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση το  θέμα αυτό και για τις αποζημιώσεις και για το κατοχικό δάνειο.
«Βεβαίως, η απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης ήταν αρνητική.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, ότι σβήστηκε όλη αυτή η υπόθεση», συμπλήρωσε ο κ. Παπούλιας και κατέληξε: «Ο κ. Γλέζος συνεχώς υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις της γερμανικής κυβέρνησης.  Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει πρόοδος στο θέμα αυτό».

- See more at: http://left.gr/news/al-tsipras-istoriko-hreos-i-diekdikisi-ton-germanikon-apozimioseon#sthash.wIxyZNpY.dpuf

στην Τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας

Την ιστορία του ελληνικού χρέους και την επέμβαση της Τρόικα σχολιάζει σε κείμενο του ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος σχολιάζοντας τις κινήσεις των δανειστών επισημαίνει πως «στην Τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας».

Σε κείμενο του με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό υπερχρεωμένο κράτος», ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο μπήκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο και τονίζει πως όταν η χώρα είχε χρέος 260 δισ. Ευρώ, «κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα ''δώρα'' που κόμιζε κι ένα ''κούρεμα'' προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις».

Σχολιάζοντας την κίνηση της Τρόικα, ο κ. Βαρουφάκης την χαρακτηρίζει «απελπιστικά ηλίθια», ενώ την προτείνει για το...Νόμπελ Βλακείας, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!».

Η λύση της Φρανκφούρτης

Στη συνέχεια, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στη «λύση της Φρακφούρτης», σε μια συζήτηση που είχε με μερικούς μεγαλοτραπεζίτες και τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου στην πόλη της Γερμανίας, οι οποίοι έκριναν ότι η Γερμανία έσφαλλε και ότι «τα Μνημόνιο σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία», με μόνη λύση πλέον την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ:

«Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρησή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς».

Κλείνοντας, ο κ.Βαρουφάκης υποστηρίζει πως «ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φρανκφούρτης να κερδίζει έδαφος» και η χώρα έρχεται πιο κοντά στην έξοδο από το ευρώ, ενώ όπως δηλώνει ο γνωστός οικονομολόγος «αν αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φρανκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο ) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης».

Ολόκληρο το κείμενο του κ. Βαρουφάκη:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία.

Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η...στασιμότητα στην πραγματική οικονομία.

Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω).

Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.

Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.

Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!

Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!

Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!

Και τώρα;

Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ' όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.

Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για τηνΙσπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.

Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να... μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.

Η λύση της Φραγκφούρτης

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.

Πλάνη οικτρά

Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

•Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman's με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.
• Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.
•Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.
•Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.
•Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.
•Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.
Επίλογος

Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).

Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.

Πηγή