Βαρουφάκης: Μας κοροιδεύουν ξανά και ξανά

Βαρουφάκης: Στο 100% η πιθανότητα κατάρρευσης
Έχουμε και λέμε: Δαπανώντας (δανεικό) ποσό Π για την επαναγορά ομολόγων, το όφελος του ελληνικού δημοσίου ισούται με Φ = Π επί {(100-x)/x}, όπου Φ είναι τα δις χρέους που θα «καταργηθούν» και x είναι η τιμή επαναγοράς εκφρασμένη ως ποσοστό της...ονομαστικής τους αξίας.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Αν (όπως είχε αρχικά συμφωνηθεί στο Eurogroup), η επαναγορά γινόταν στο 28% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων (δηλαδή, εάν x=28), με τα 10 δις που θα δανειστεί από το EFSF η κυβέρνηση για να αγοράσει τα ομόλογά της από τους ιδιώτες (δηλαδή Π=10) θα πετύχει μείωση του χρέους 25,7 δις. Προϋπόθεση βέβαια για μια τέτοια μείωση είναι, πέραν των 15 δις που εξαναγκάζονται να «πουλήσουν» οι ελληνικές τράπεζες, να πουλήσουν άλλα 25 δις ομολόγων τα hedge funds (από τα 45 δις που διαθέτουν).

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως και μόνο η ανακοίνωση ότι το κράτος έχει δανειστεί 10 δις για την επαναγορά, αυξάνει ραγδαία την τιμή επαναγοράς των ομολόγων. Αν το κράτος επέμενε στην συμφωνημένη τιμή του 28%, τότε τα hedge funds δεν υπήρχε περίπτωση να προσφέρουν 25 δις ομολόγων, ώστε να προκύψει το όφελος των 25,7 δις.

Οπότε, κυβέρνηση και ΕΕ αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους και να προσφέρουν μεγαλύτερη τιμή, που η δημοπρασία θα προσδιορίσει κοντά στο 35% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Δηλαδή, x=35 αντί για x=28 στον πιο πάνω τύπο. Άρα, το όφελος του δημοσίου, σε όρους απομείωσης του χρέους, περιορίζεται από τα 25,7 στα 18,6 δις (κάτι που προϋποθέτει βέβαια ότι τα hedge funds θα πουλήσουν σε αυτή την τιμή τουλάχιστον 14 δις).

Μην ξεχνάμε βέβαια, ότι στόχος του Eurogroup για την επαναγορά χρέους ήταν μια μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 31 δις. Είναι προφανές ότι, μερικές μέρες μετά το Eurogroup, ο σχεδιασμός του ανατρέπεται από την πραγματικότητα. Αντί για 31 δις μείωσης, η επαναγορά θα φέρει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μείωση 18,6 δις. Άλλη μια φορά ο γερμανός πολίτης θα ακούσει ότι άλλο ένα σχέδιο για την Ελλάδα απέτυχε σε χρόνο ρεκόρ. Και νάταν μόνο αυτό;

Το χειρότερο είναι η καταδίκη της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών σε πλήρη, παταγώδη και σημαδιακή αποτυχία. Όπως έχω γράψει αλλού, η επαναγορά χρέους, ως μέσο μείωσης του δημόσιου χρέους, αποτελεί ένα PSI Νο.2 αποκλειστικά για τις ελληνικές τράπεζες (και μια μεγάλη ανταμοιβή των hedge funds, παράλληλα). Οπότε, και εδώ έγκειται η ύψιστη ανοησία, ο έλληνας φορολογούμενος δανείζεται περίπου 24 δις από τον Βορειο-Ευρωπαίο φορολογούμενο (στο πλαίσιο της περίφημης δόσης) με σκοπό να τα δώσει στις τράπεζες που πάσχουν από δραματική έλλειψη κεφαλαίων. Όμως ο όρος για αυτό το νέο δάνειο είναι το Υπουργείο Οικονομικών να επιβάλει στις ίδιες τράπεζες κούρεμα της τάξης των 14 δις! Όπως όλοι γνωρίζουν, ακόμα και χωρίς αυτό το κούρεμα η ανακεφαλαιοποίηση των 24 δις δεν θα αρκούσε για να πάψουν οι τράπεζες να είναι πτωχευμένες (κάτι που παραδέχεται και η ΕΚΤ λέγοντας ότι, πέραν των κεφαλαίων της ανακεφαλαιοποίησης, οι ελληνικές τράπεζες έχουν άμεση ανάγκη να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια). Πόσο μάλιστα τώρα που τους επιβάλεται να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά από τα βιβλία τους αξία 14 δις!

Περιληπτικά, οι τελευταίες αποφάσεις της ΕΕ, οι οποίες πανηγυρίζονται ως μια μεγάλη επιτυχία για την χώρα μας, μεταφράζονται στο εξής θέατρο του παραλόγου:
Δανειζόμαστε 10 δις ώστε, επιβάλλοντας κούρεμα 14 δις στις πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες, να δανειστούμε άλλα 24 δις από το EFSF για να τα δώσουμε στις... ίδιες τράπεζες, γνωρίζοντας ότι θα παραμείνουν πτωχευμένες, και δεν πρόκειται να παράσχουν δεκάρα ρευστότητας στις επιχειρήσεις.

Περνάμε 12,5 δις μέτρων για το 2013 για να πάρουμε από το ένα σκέλος της ΕΕ (το EFSF) αυτά τα 24 δις καθώς και άλλα μερικά από τα οποία η μερίδα του λέοντος θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή του άλλους σκέλους της ΕΕ (η ΕΚΤ). Με απλά λόγια, η ΕΕ παίρνει χρήματα από την μία τσέπη, τα βάζει στην άλλη και στο μεταξύ η ελληνική οικονομία χρεώνεται περισσότερα την ώρα που το εθνικό της εισόδημα φθίνει.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τα μέτρα των 12,5 δις εγγυόνται ότι το κράτος θα έχει πρωτογενές έλλειμμα για άλλα δύο χρόνια (ενώ με μέτρα μόλις 2 δις θα το είχαμε εξαλείψει σήμερα).

Την ίδια στιγμή, παραπλανούμε τους πολίτες των χωρών που μας δανείζουν, και βεβαίως τον ελληνικό λαό, μιλώντας για συρρίκνωση του δημόσιου χρέους στο 124% το 2020 όταν το βέλτιστο σενάριο (το οποίο, με υπεραισιοδοξία, προβλέπει το τέλος της ύφεσης και μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ) δίνει ένα ποσοστό χρέους το 2020 της τάξης του 168%, στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Κλείνω με ένα ερώτημα: Νομίζετε ότι η συνέχιση αυτής της παραπλάνησης της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και, ιδίως, στην Βόρεια Ευρώπη βελτιώνει την θέση της χώρας εντός της Ευρωζώνης, μακροπρόθεσμα; Ή μήπως την υπονομεύει;

Από:  protagon.gr

Εδραιώνει την πρωτιά ο ΣΥΡΙΖΑ

Προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφουν δύο ακόμη δημοσκοπήσεις των εταιρειών Metron Analysis και Marc. Μάλιστα, στην πρώτη έρευνα – για λογαριασμό της «Εφημερίδας των Συντακτών», για πρώτη φορά ο Αλέξης Τσίπρας ισοβαθμεί στην πρώτη θέση με τον Αντώνη Σαμαρά στο ερώτημα «ποιον θεωρείται καταλληλότερο για πρωθυπουργό».
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Metron Analysis για την «Εφημερίδα των Συντακτών», οι Έλληνες απαξιώνουν την κυβέρνηση και τους θεσμικούς παράγοντες, ενώ στην πρόθεση ψήφου δίνουν προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ κατά 2,2 μονάδες (22% έναντι 19,8% της Ν.Δ.). Τρίτο κόμμα αναδεικνύεται η Χρυσή Αυγή με 9%, ακολουθούν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (6%), το ΠΑΣΟΚ (5%), η ΔΗΜ.ΑΡ (4,5%) και το ΚΚΕ (4,1%).
Συνέχεια του άρθρου
 

Deutsche Bank: 427 δισ. τα φυσικό αέριο νότια της Κρήτης – Ξεχρεώνει η Ελλάδα με τα κοιτάσματα

Kοιτάσματα φυσικού αερίου   που μπορούν να λύσουν όχι μόνο το ενεργειακό αλλά και το οικονομικό πρόβλημα της χώρας προσελκύοντας διεθνείς επενδυτές "βλέπει" στην έκθεσή της η γερμανική τράπεζα.

Μια εντυπωσιακή μελέτη της Deutsche Bank, βλέπει το φως της δημοσιότητας και αν όλα αυτά που περιγράφει ισχύουν τότε η Ελλάδα έχει λύσει το πρόβλημά της.

Η Deutsche Bank, υπό την επιφύλαξη ότι οι διαθέσιμες γεωλογικές μελέτες θα αποδειχθούν αληθινές, αποτιμά τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αέριου νοτίως της Κρήτης στα 427 δισεκατομμύρια ευρώ, μιλά για καθαρό όφελος για το δημόσιο της τάξης των 214 δισ. ευρώ -ή 107% του σημερινού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.

Τα αποτελέσματα των σεισμολογικών ερευνών που έχουν ξεκινήσει αναμένονται στα μέσα του 2013 και εάν ανταποκρίνονται στις υπάρχουσες γεωλογικές εκτιμήσεις, μελέτες και αναγωγές Ελλήνων και ξένων επιστημόνων τότε η αξία τους προσεγγίζει πράγματι τα 430 δισ. ευρώ.

Με δεδομένο ότι ως γενικός κανόνας το 25% εξ αυτών προορίζεται για το κόστος εξόρυξης και διάθεσης και άλλο 25% είναι το περιθώριο κέρδους των εταιρειών που θα αναλάβουν τις δραστηριότητες αυτές, υπολογίζει πως το 50% ήτοι περί τα 214 δια. ευρώ αποτελούν το καθαρό όφελος για τα δημόσια ταμεία.

Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 107% του ΑΕΠ και αναμένεται να αρχίσει να εισρέει κοντά στην χρονική στιγμή που έχει τεθεί ο στόχος για την μείωση του χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ προς τα επίπεδα του 120%, δηλαδή περί το 2020.

Και αυτό διότι όπως επισημαίνει συνήθως χρειάζονται 8 με 10 έτη για να αρχίσει η εμπορική εκμετάλλευση να παράγει χρηματοροές.

Η Deutsche Bank από τη μια κρατάει απόσταση από την ακρίβεια των εκτιμήσεων για τα κοιτάσματα μέχρι να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σεισμικών ερευνών από την άλλη όμως προχωρά στην αποτίμηση της σημασίας τους σε σχέση με την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Αναφορικά με τη βιωσιμότητα εκτιμά πως για την ώρα δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι βελτιώνεται αλλά αυτό αλλάζει σαφέστατα από την ώρα που τα κοιτάσματα θα αποδειχθούν και ακόμα περισσότερο από την χρονική στιγμή που θα μπουν στην παραγωγή οπότε και θα κάνουν πολύ πιο διαχειρίσιμα τα δανειακά βάρη.

Η Ελλάδα θα αναδειχθεί στην 15η μεγαλύτερη κάτοχο κοιτασμάτων φυσικού αέριου στον κόσμο.

Προσθέτει πως η αποκλιμάκωση του εργατικού κόστους και οι καθοδικές πιέσεις και σε άλλα κόστη στην ελληνική οικονομία ενδέχεται να προσφέρουν βελτιωμένα λειτουργικά περιθώρια στις εταιρείες που θα αποφασίσουν να επενδύσουν.

Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειάζεται ένα καθαρό φορολογικό πλαίσιο αλλά και νομοθετική ρύθμιση για τους υδρογονάνθρακες. Η τελευταία έγινε το 2011.

Η γερμανική τράπεζα κάνει δε και ειδική μνεία στο γεγονός ότι οι γεωλόγοι εμπειρογνώμονες αναφέρουν την ύπαρξη και σημαντικών αποθεμάτων πετρελαίου στην Ελλάδα επιπροσθέτως αυτών του φυσικού αέριου.

Οι υπολογισμοί της τράπεζας αφορούν μόνον τα υποθαλάσσια κοιτάσματα των υποθαλάσσιων εκτάσεων νοτίως της Κρήτης και όχι και αυτών του Ιονίου ή και του Αιγαίου.

ΠΗΓΗ CAPITAL.GR

Τέλος εποχής για το ΠΑΣΟΚ

Κάποια στιγμή όλοι αυτοί που είχαν βάλει κορώνα στο κεφάλι τους τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να το πάρουν απόφαση...


Το ΠΑΣΟΚ έτσι όπως το ήξεραν ή όπως νόμιζαν ότι το ήξεραν, δεν υπάρχει πια.

Εκείνο το ΠΑΣΟΚ πέρασε στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Το τέλος της εποχής για το ΠΑΣΟΚ δεν το σήμανε ούτε η διαγραφή Σκανδαλίδη, ούτε η διαγραφή Λοβέρδου χθες, ούτε η εσωτερική φαγωμάρα στο κάποτε παντοδύναμο Σοσιαλιστικό(;) Κίνημα.

Απλά το ΠΑΣΟΚ το ξέρασε ο κόσμος, όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό. 

Και το ξέρασε ο κόσμος γιατί το ΠΑΣΟΚ μετεξελίχθηκε επί εποχής Σημίτη σε ένα συντηρητικό κεντρώο κόμμα, αιχμάλωτο σε μια απέραντη διαπλοκή με διάφορα εργολαβικά και εκδοτικά συμφέροντα, με βρωμιές τύπου Άκη και με ένα πελατολόγιο διορισθέντων ημετέρων που τώρα που χάνουν τις δουλειές τους από δημόσιο και ΔΕΚΟ έχουν γυρίσει την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ γιατί δεν το έχουν πια ανάγκη.

Ήρθε και η λαίλαπα του Γιωργάκη με τους κηπουρούς του και το γλυκό έδεσε.

Τέρμα. Τίτλοι τέλους. Και πάμε για άλλα.

Αυτή η εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ (και λόγω της συμμετοχής του στις συγκυβερνήσεις Παπαδήμου – Σαμαρά), δυστυχώς αποτελεί μείζον πολιτικό πρόβλημα για τη χώρα, γιατί αυτό το κόμμα καλύπτοντας τον τεράστιο κεντρώο – προοδευτικό πολιτικό χώρο έπαιζε συχνά το ρόλο του κυματοθραύστη κοινωνικών αναταράξεων και συχνά «ηρεμούσε» απεργιακές εκρήξεις καθώς σε ένα ποσοστό 70% ήλεγχε τα συνδικάτα.

Έχει καμία τύχη ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε αυτό το «λίφτινγκ» που επιχειρεί να κάνει στο γερασμένο και ξεπουπουλιασμένο ΠΑΣΟΚ;

Η δημοσιογραφική μου γνώση και εμπειρία των τελευταίων περίπου 40 ετών δεν μου αφήνει προσωπικά καμία ελπίδα για επιτυχή έκβαση της μάχη του Βαγγέλη.

Όσο ο κόσμος ακούει τα γνωστά ονόματα των πρωτοκλασάτων στελεχών  να παίζουν και σήμερα καθοριστικό ρόλο στην επόμενη μέρα του Κινήματος, δεν πρόκειται να ασχοληθούν σοβαρά με τις κινήσεις του Βενιζέλου.

Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια για πολιτικούς που και έντιμοι είναι και επιτυχημένοι όπως ο Χρυσοχοΐδης και η Διαμαντοπούλου και άλλοι, αλλά που δυστυχώς πρέπει να πληρώσουν τώρα όλες τις αμαρτίες και τα λάθη Σημιτή και Γιωργάκη.

Υπάρχει λύση; Ναι. 

Ένα ωραίο μνημόσυνο για το ωραίο ΠΑΣΟΚ και ξεκίνημα μιας νέας πορείας για ένα άλλο κομματικό σχηματισμό που δεν θα λέγεται ΠΑΣΟΚ, που δεν θα έχει πράσινους ήλιους και πράσινα άλογα αλλά νέους και άφθαρτους ανθρώπους να προχωρήσουν τα πράγματα.

Και κυρίως θα είναι ο νέος αυτός πολιτικός σχηματισμός και οι άνθρωποί του ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ με τον κόσμο που θα τους ακολουθήσει.

Αρθρο του  Κώστα Χαρδαβέλα

Παράνομη η είσπραξη του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ

 

Παράνομη έκρινε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών την είσπραξη του τέλους ακινήτων μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ. Η απόφαση αυτή έρχεται να συμπληρώσει εκείνη του Συμβουλίου της Επικρατείας, που χαρακτήρισε αντισυνταγματική κάθε διακοπή ρεύματος λόγω μη πληρωμής του χαρατσιού. Το δικαστήριο έκανε δεκτή συλλογική αγωγή που κατέθεσαν οργανισμοί και ομάδες καταναλωτών κατά του μέτρου της είσπραξης του τέλους ακινήτων μέσω της ΔΕΗ.

Η απόφαση αυτή είναι προσωρινά εκτελεστή, γεγονός που συνεπάγεται ότι ακόμα και αν η ΔΕΗ εφεσιβάλει την απόφαση θα πρέπει να σταματήσει να εισπράττει το χαράτσι μέσω του λογαριασμού ρεύματος, διαφορετικά οι καταναλωτές θα μπορούν να προσφύγουν στο δικαστήριο για να διεκδικήσουν αποζημιώσεις.

Σύμφωνα με τα όσα ορίζει το δικαστήριο, η ΔΕΗ οφείλει:

• Να μην διακόπτει την παροχή ρεύματος στους καταναλωτές που δεν καταβάλλουν το τέλος
• Να δέχεται την πληρωμή λογαριασμών που αντιστοιχούν στην κατανάλωση του ρεύματος
• Να μην ενσωματώνει και υπολογίζει στους λογαριασμούς το ειδικό τέλος ακινήτων

Όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης το τέλος δεν θεωρείται ανταποδοτικό και χαρακτηρίζεται φόρος που υπαγορεύθηκε από την επιτακτική ανάγκη να ληφθούν μέτρα για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Από το νέο έτος το Ειδικό Τέλος ενσωματώνεται στο νέο ενιαίο τέλος ακινήτων μαζί με τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας, ενώ ήδη η εφορία καλεί όσους ιδιοκτήτες το οφείλουν από το 2011, οι οποίοι αγγίζουν τους 350.000 ή να προχωρήσουν σε διακανονισμό για την πληρωμή του ή να το εξοφλήσουν γιατί σε αντίθετη περίπτωση οι ποινές είναι μεγάλες.

Όπως εξήγησε ο δικηγόρος Γιάννης Μυταλούλης, εκπρόσωπος των ομοσπονδιών και ενώσεων καταναλωτών που κατέθεσαν τη συλλογική αγωγή, στο koutipandoras.gr, «η απόφαση είναι προσωρινά εκτελεστή και δεν χρειάζεται να περιμένουμε την τελεσιδικία της. Ουσιαστικά η απόφαση αυτή απαγορεύει την είσπραξη ενός αντισυνταγματικού φόρου και λειτουργεί προς όφελος όλων των πολιτών της Ελλάδας. Εφόσον συνεχίζεται η είσπραξη, ο καταναλωτής μπορεί να ζητήσει αποζημίωση, αφού η ΔΕΗ πλέον δρα παράνομα. Η απόφαση του ΣτΕ μιλούσε για αντισυνταγματικότητα του τέλους ακινήτων αλλά δεν διασφάλιζε την νομική υπεράσπιση του καταναλωτή, εν αντιθέσει με την απόφαση που καθαρογράφηκε».

Σύμφωνα με τον κ. Μυταλούλη, η απόφαση αυτή είναι προάγγελος και για άλλες τέτοιες αποφάσεις που θα προκύψουν και σε φορολογικά θέματα που στηρίζονται στα νέα μέτρα που επιβάλλει η ελληνική κυβέρνηση.

Για δικαίωση του κινήματος κατά του «χαρατσιού» της ΔΕΗ και «ήττα των αντιλαϊκών αντισυνταγματικών και βάρβαρων επιλογών των τροϊκανών κυβερνήσεων», κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σχολιάζοντας τη σχετική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.

Πηγή: TVXS

Π. Κρούγκμαν: Μην τους ακούτε. Οι ΗΠΑ δεν είναι σημερινή Ελλάδα ούτε Ασία του ’90

Άρθρο του Πολ Κρούγκμαν για τους New York Times – To μεταφρασμένο άρθρο δημοσιεύεται από «Το Βήμα».

Δύσκολοι καιροί για όσους φωνάζουν για το έλλειμμα των ΗΠΑ εδώ και τρία χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να τους λυπηθεί, αν ξεχνούσε τον ρόλο τους στον αποπροσανατολισμό της προσοχής από το συνεχιζόμενο πρόβλημα της ανεπαρκούς ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας, και την συμβολή τους στην διαιώνιση μιας καταστροφικά υψηλής ανεργίας.

Τι έχει αλλάξει; Πρώτον, η κρίση που προέβλεψαν δεν έχει συμβεί. Αντί να φεύγουν μακριά από το χρέος των ΗΠΑ, οι επενδυτές συνέχισαν να αγοράζουν ομόλογα, μειώνοντας τα επιτόκια σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Πέρα από αυτό, ο σαφής και άμεσος κίνδυνος για την αμερικανική οικονομία δεν είναι ότι θα αποτύχουμε να μειώσουμε αρκετά το έλλειμμα, αλλά, αντιθέτως, ότι θα μειώσουμε το έλλειμμα πάρα πολύ.

Γιατί αυτός είναι ο «δημοσιονομικός γκρεμός» – ή καλύτερα η βόμβα της λιτότητας: οι αυξήσεις των φόρων και οι περικοπές των δαπανών – είναι ακριβώς αυτό που δεν θέλουμε να συμβεί σε μια οικονομία που δεν έχει ανακάμψει ακόμη.

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση για την οποία μας προειδοποιούν δεν πρόκειται να συμβεί. Εχετε ακούσει την ιστορία πολλές φορές: υποτίθεται ότι κάποια των ημερών, σύντομα, οι επενδυτές θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα της Αμερικής να νοικοκυρέψει τα δημοσιονομικά της. Και όταν συμβεί αυτό, τα επιτόκια του δανεισμού θα τιναχτούν στα ύψη, και η οικονομία των ΗΠΑ θα βυθιστεί πάλι στην ύφεση.

Πολλοί το βρίσκουν πιθανό, επειδή σε γενικές γραμμές είναι αυτό που συνέβη στην Ελλάδα. Αλλά εμείς δεν είμαστε Ελλάδα, και είναι σχεδόν αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια χώρα που βρίσκεται στη δική μας κατάσταση.

Επειδή εμείς έχουμε το δικό μας νόμισμα – και σχεδόν όλο το χρέος μας είναι σε δολάρια. Ετσι, η κυβέρνησή μας, αντίθετα από την κυβέρνηση της Ελλάδας, δεν μπορεί να ξεμείνει από λεφτά, γιατί μπορεί να τυπώσει χρήμα. Ετσι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας της Αμερικής.

Αλλά αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ τυπώσει χρήμα για να πληρώσει τους λογαριασμούς της, δεν θα οδηγήσει αυτό σε πληθωρισμό; Οχι, αν η οικονομία δεν έχει ανακάμψει ακόμη. Είναι βέβαια αλήθεια ότι οι επενδυτές μπορεί να αρχίσουν να περιμένουν υψηλότερο πληθωρισμό μετά από κάποια χρόνια, και μπορεί επίσης να συμπιεστεί η αξία του δολαρίου. Αλλά ένα πιο αδύναμο δολάριο θα έκανε πιο ανταγωνιστικές τις εξαγωγές μας.

Δεν έχουν συμβεί στο παρελθόν κρίσεις σαν αυτές που προβλέπουν όσοι φωνάζουν για το μεγάλο έλλειμμα; Οχι. Κάθε παράδειγμα που υποτίθεται ότι δείχνει στους Αμερικανούς τους κινδύνους του χρέους των ΗΠΑ αναφέρεται είτε σε μια χώρα σαν την Ελλάδα σήμερα, που δεν έχει δικό της νόμισμα, ή σαν τις ασιατικές οικονομίες στη δεκαετία του 1990, που είχαν μεγάλα χρέη σε ξένα νομίσματα.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Επί χρόνια, όσοι φωνάζουν ότι πρέπει να μειωθεί το έλλειμμα με περικοπές στις δημόσιες δαπάνες κρατούν όμηρο την Ουάσιγκτον με προειδοποιήσεις για μια επικείμενη κρίση χρέους, παρ΄όλο που οι επενδυτές, οι οποίοι συνεχίζουν να αγοράζουν ομόλογα των ΗΠΑ, σαφώς πιστεύουν ότι δεν θα συμβεί μια τέτοια κρίση, και παρ’ όλο που η οικονομική ανάλυση λέει ότι μια τέτοια κρίση δεν θα μπορούσε να συμβεί.

Αν με ρωτήσετε, ήρθε η ώρα να σταματήσει να ανησυχεί η Ουάσιγκτον για αυτή την απειλή-φάντασμα. Και να σταματήσει να ακούει εκείνους που επικαλούνται αυτήν την ιστορία τρόμου για να περάσει το δικό τους.

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ*

Δεν πρόλαβε το Αριστερό Ρεύμα να καταθέσει τη λίστα των υποψηφίων του για το κεντρικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ και τα παπαγαλάκια στα μπλογκς άρχισαν να μιλούν για «πρόβα διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ».

Βεβαίως από την εμφάνιση του Α.Ρ. επί προεδρείας Δαμανάκη, το κατηγορούσαν κάποιοι ότι θα «διασπάσει το ΣΥΝ», ότι «θέλει να μας πάει στο ΚΚΕ» κ.α. Κάποιοι απ' αυτούς βρέθηκαν χρόνια μετά στο ΠΑΣΟΚ και άλλοι στη ΔΗΜΑΡ.

Το Αριστερό Ρεύμα όμως είναι εδώ. Και αν σήμερα φτάσαμε ως τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, αν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, αυτό οφείλεται στην ύπαρξη και στις προσπάθειες του Αριστερού Ρεύματος.

Ας δούμε λίγο την Ιστορία.

Το Α.Ρ. θέτει σε ανύποπτο χρόνο το ζήτημα της ανάγκης για κοινή δράση και συμπαράταξη της Αριστεράς. Στη βάση αυτής της λογικής γεννιέται ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του 2004. Στις εκλογές του Μάρτη εκλέγει 6 βουλευτές. Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνιο το εγχείρημα έχει ήδη παγώσει και ο ΣΥΝ κατεβαίνει μόνος του στις Ευρωεκλογές.

Το Δεκέμβρη του 2004 η πολιτική του ΑΡ γίνεται πλειοψηφική στον ΣΥΝ και ξεκινά η προσπάθεια νεκρανάστασης του ΣΥΡΙΖΑ που σύντομα δίνει καρπούς.
Έτσι μετά από μια πετυχημένη πορεία ο ΣΥΡΙΑ φτάνει στις αρχές του 2008 στην πρώτη πανελλαδική σύσκεψη του.

Τον Αύγουστο του 2009 παραμονές εκλογών ο ΣΥΝ έχει προτείνει τον πρόεδρό του ως επικεφαλής του σχήματος, οι σύμμαχοι δεν το έχουν δεχτεί. Ετοιμάζεται – στη Θεσσαλονίκη ανακοινώνεται κιόλας – η κάθοδος του ΣΥΝ στις εκλογές χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ (όπως στις Ευρωεκλογές του 2004).
Κυριακή πρωί, στο χώρο συνεδρίασης της ΚΠΕ, περιμένοντας την ηγεσία του ΣΥΝ, κάποια στελέχη του έχουν ήδη θάψει το ΣΥΡΙΖΑ και επιχειρηματολογούν για την «αυτόνομη κάθοδο» του ΣΥΝ στις εκλογές. Το ΑΡ αγωνίζεται μέχρι τελευταία στιγμή να βρεθεί λύση. Και βρίσκεται. Αυτοί που εύκολα λίγο νωρίτερα είχαν θάψει το ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδιάζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ σώζεται και μαζί του σώζεται η ενότητα και η προοπτική της αριστεράς.

Καλοκαίρι – φθινόπωρο του 2010. Έχουμε βγει από το συνέδριο του ΣΥΝ. Η ανανεωτική πτέρυγα έχει φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ. Στο λεξιλόγιο του ΣΥΝ μετά το συνέδρίο του κάνει την εμφάνισή του το λεκτικό σχήμα «ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο» και κάποιοι σύμμαχοί στο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούνται ότι έχουν ανταγωνιστικά προς το ΣΥΝ σχέδια. Ζυμώνεται η ιδέα ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ (των προθύμων). Το Αριστερό Ρεύμα δίνει τη μάχη του «όλου ΣΥΡΙΖΑ» μέσα σε μεγάλες δυσκολίες. Προσπαθεί, χωρίς επιτυχία, να αποτρέψει τη χωριστή κάθοδο στις εκλογές της περιφέρειας Αττικής με πρότασή του που δεν υιοθετήθηκε.
Μετά τις εκλογές το ΑΡ αποκρούει προτάσεις για διαγραφή συντρόφων από το ΣΥΝ. Ο ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ σώζονται από διασπάσεις.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Αριστεράς. Θα προχωρήσει ως ενιαίο κόμμα; Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την κατοχύρωση των τάσεων (ενότητα με τη διαφορετικότητα) με πλήρη δικαιώματα επεξεργασίας και έκφρασης άποψης στις γραμμές του. Βεβαίως με σεβασμό και εκφώνηση της πλειοψηφικής άποψης.

Το αριστερό ρεύμα δίνει και σήμερα τη μάχη της ενότητας. Πιθανόν με κόστος να κατηγορηθεί ακόμη μια φορά ως διασπαστής, αγωνίζεται για την ενότητα με κατοχύρωση της λειτουργίας των τάσεων και ρευμάτων μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε η αφαίρεση αυτού του δικαιώματος έχει αποδειχτεί ότι οδηγεί σε διασπάσεις ενώ η κατοχύρωσή του σώζει την ενότητα των κομμάτων της αριστεράς.

*ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΠΕ ΤΟΥ ΣΥΝ
Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΗΣΤΩΝ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑΕΙ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο που λέει και το λαϊκό ρητό ή αδίστακτος πολιτικός απατεώνας; Το ερώτημα αφορά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τους πανηγυρισμούς του περί της δήθεν επίτευξης θριάμβου στο Γιούρογκρουπ της νύχτας της Δευτέρας προς Τρίτη αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η γελοία τηλεοπτική παράσταση του διαγγέλματος του μας πείθει ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση ληστών που ετοιμάζεται να γδάρει πάλι τον ελληνικό λαό προκειμένου να μαζέψει τα «λύτρα» που θα επιτρέψουν την παραμονή της στην εξουσία ως κυβέρνησης που υπηρετεί τυφλά τα συμφέροντα των Γερμανών επικυρίαρχων και της δοσίλογης ντόπιας αστικής τάξης που συνεργάζεται με τις ευρωγερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης συμφώνησαν με τους Γερμανούς στο Γιούρογκρουπ να ληστέψουν και πάλι τα ασφαλιστικά ταμεία μέσω της επαναγοράς των ομολόγων, με στόχο να μειώσουν κι άλλο τις συντάξεις των Ελλήνων απόμαχων της δουλειάς. Ο πρωθυπουργός όμως φαίνεται ότι θεωρεί λαμόγια ή ηλίθιους ολόκληρο τον ελληνικό λαό και όχι μόνο αυτούς που ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ κι έτσι νόμισε ότι θα αποκοιμίσει τον πληθυσμό με τις πολιτικές ψευτιές και ανοησίες του διαγγέλματος του. Δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστες ώρες για να διαπιστώσει ότι ούτε ο πιο κρετίνος δημοσιογράφος – παπαγαλάκι της Δεξιάς δεν τολμούσε να κινηθεί στο κλίμα των πρωθυπουργικών δηλώσεων. Αυτό φυσικά δεν οδήγησε σε αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής. Απλώς πετάχθηκε στα σκουπίδια η γλυκανάλατη αποτυχημένη παράσταση του Σαμαρά και ανέλαβε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας τον ρόλο του «πολιτικού γκάνγκστερ» χωρίς προσχήματα. Κόλλησε το περίστροφο του εκβιασμού στον κρόταφο όχι μόνο των ασφαλιστικών ταμείων (και νοσοκομείων, ΑΕΙ κ.λπ.), αλλά και των Ελλήνων …τραπεζιτών! Θα τους φάει κι αυτών τα ομόλογα, προωθώντας παράλληλα τον στόχο παράδοσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στο Τέταρτο Ράιχ.

Αφού ο Βενιζέλος με το πρώτο «κούρεμα» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων κατά 53% τον Φεβρουάριο έφαγε από τις συντάξεις των γέρων γύρω στα 5 δισεκατομμύρια ευρώ (από τα 13 και κάτι δισ. τους άφησε 8,1) ζήλεψε και ο Σαμαράς και θέλει να τους φάει κι αυτός άλλα 5,5 δισεκατομμύρια μέσω της επαναγοράς! Ο Σαμαράς θέλει δηλαδή να κουρέψει… γουλί κατά 65% τα ήδη «κουρεμένα» κατά 53% ομόλογα των ταμείων κι έτσι από τα 8,5 δισ. να τους αφήσει μόνο 2,8 δισεκατομμύρια! Με το κόλπο αυτό οι μνημονιακές κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά θα έχουν κλέψει μέσα σε ένα χρόνο πάνω από το …75% της αξίας των ομολόγων των ταμείων! Άντε να βρουν έπειτα λεφτά τα ταμεία για να δώσουν συντάξεις. Επιδόματα …πείνας 200-300 ευρώ θα τους δίνουν σε λίγο. Ήδη φέτος η κρατική επιχορήγηση προς τα ασφαλιστικά ταμεία μειώθηκε κατά 2 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ οι ετήσιες απώλειες από το πρώτο «κούρεμα» τον Μάρτη οδήγησαν σε μείωση των αποδόσεων των ομολόγων κατά 800 εκατομμύρια ευρώ. Οι αποδόσεις αυτές που σήμερα υπολογίζονται στα 120 εκατομμύρια ευρώ μόνο, θα καταποντιστούν στα …30 (!) εκατομμύρια, αν περάσουν τα σχέδια του Σαμαρά για την επαναγορά ομολόγων.

Στο πλαίσιο αυτής της λεηλασίας, τα ασφαλιστικά ταμεία χρωστούν ολοένα και περισσότερα χρήματα σε ιδιώτες. Από 3,7 δισ. ευρώ που χρωστούσαν τον Δεκέμβριο του 2011, τα χρέη τους είχαν ανεβεί στα 4,5 δισεκατομμύρια τον Σεπτέμβριο του 2012. Αποτελούσαν δηλαδή τα μισά σχεδόν χρέη του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, τα οποία ανέρχονταν τον Σεπτέμβριο του 2012 σε 9,3 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά. Από 7 δισεκατομμύρια που ήταν δηλαδή πέρυσι τον Δεκέμβριο, σημείωσαν μέσα σε εννέα μόλις μήνες αύξηση κατά σχεδόν 2,3 δισ. ευρώ ή ποσοστό 32%! Από τα 9,3 δισ. ευρώ που χρωστούσε τον Σεπτέμβριο το Δημόσιο σε ιδιώτες και πέρα από τα προαναφερθέντα 4,5 δισ. των ασφαλιστικών ταμείων, άλλο 1,8 δισ. χρωστούσαν τα νοσοκομεία και 0,97 δισ. οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τα υπουργεία, τα οποία δεν πληρώνουν τίποτα σε κανέναν, χρωστούσαν 0,97 δισ. έχοντας αυξήσει θεαματικά κατά 65% τα χρέη τους από τον Δεκέμβριο του 2011, όταν ήταν 0,57 δισεκατομμύρια. Διάφορα άλλα νομικά πρόσωπα του Δημοσίου χρωστούν 0,39 δισ. ευρώ, ενώ το κράτος δεν είχε επιστρέψει φόρους ύψους 0,74 δισεκατομμυρίων, παρόλο που είχε λήξει η νόμιμη προθεσμία επιστροφής τους. Προσοχή, μιλάμε μόνο για ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, όχι απλά για οφειλές εν γένει. Την ώρα δηλαδή που το κράτος «γδέρνει» τους πολίτες, καταστρέφει οποιονδήποτε έρθει σε επιχειρηματική επαφή μαζί του, καθώς αρνείται να πληρώσει τις υπηρεσίες, τα έργα ή τα προϊόντα που του παρέχουν.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι η κυβέρνηση ληστών και απατεώνων είναι εχθρική προς τις επιχειρήσεις. Κάθε άλλο, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία. Το 2012 οι εταιρείες κατέβαλαν φόρους 38% λιγότερους από το 2011, ενώ τα φυσικά πρόσωπα κατά 23% περισσότερο! Επιπροσθέτως, τα κρατικά έσοδα από φόρους ακίνητης περιουσίας μέσω του χαρατσιού της ΔΕΗ … εξαπλασιάστηκαν! Το ζήτημα για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβελη είναι πώς θα βρίσκουν τρόπους να γδέρνουν τους πολλούς και σ” αυτό μέχρι στιγμής παίρνουν άριστα.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Σοκαριστική μαρτυρία δημοσιογράφου για τις μαζικές κλειτοριδεκτομές

Το 2006, ενώ βρισκόταν στην Ινδονησία, έξι μηνών έγκυος, η δημοσιογράφος του «Guardian», Αμπιγκέιλ Χάγουερθ, έκανε ένα πολύ ασυνήθιστο ρεπορτάζ. Βρέθηκε επί τόπου την ώρα που μικρά κορίτσια υποβάλλονταν μαζικά στις αίθουσες ενός σχολείου σε κλειτοριδεκτομή. Το σοκ ήταν τέτοιο που, όπως εξομολογείται σήμερα η ίδια, δεν είχε βρει την δύναμη, μέχρι τώρα, να γράψει για αυτή την βαρβαρότητα.

«Είναι 09.30 το πρωί μιας Κυριακής, και η ατμόσφαιρα στο σχολείο στην Μπαντούνγκ είναι γιορτινή. Μητέρες με μαντήλες και έντονα κραγιόν κουβεντιάζουν, και τρώνε γλυκά από καρύδα. Κάνει ζέστη, έχει θόρυβο και σχεδόν οι πάντες από τους 400 παρισταμένους χαμογελάνε. Αλλά η 12χρονη Σουμίνα μοιάζει σαν να θέλει να δώσει μπουνιά σε κάποιον. Τα μάτια της έχουν την σαστισμένη έκφραση ενός παιδιού που νιώθει προδομένο από τους δικούς του. Κάθεται σε μια πλαστική καρέκλα, και αντιστέκεται στις προσπάθειες που κάνει η μητέρα της να την ηρεμήσει με ένα ποτήρι γάλα και ένα μπισκότο», γράφει η ρεπόρτερ.

Και προσθέτει: «Μια ώρα αργότερα τα γεννητικά της όργανα ακρωτηριάστηκαν με ψαλίδι την ώρα που ήταν ξαπλωμένη επάνω σε ένα θρανίο. Εκείνο το πρωί, 248 κορίτσια υποβλήθηκαν στην ίδια βάρβαρη πρακτική. Η Σουμίνα ήταν το μεγαλύτερο, το μικρότερο ήταν μόλις πέντε μηνών». Τέτοιοι μαζικοί Ακρωτηριασμοί Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων (ΑΓΓΟ από το αρκτικόλεξο του όρου) γίνονται κάθε χρόνο από το 1958 στο Ασαλάαμ, ένα ισλαμικό ίδρυμα. Οι γονείς παίρνουν 7,5 ευρώ και ένα κουτί με φαγητό για κάθε κόρη που φέρνουν για κλειτοριδεκτομή.

«Άλλες φορές ακρωτηριάζεται μέρος ή ολόκληρη η κλειτορίδα, άλλες τα μικρά ή τα μεγάλα χείλη του αιδοίου. Συχνά γίνεται συρραφή της σχισμής για να είναι πιο στενή η είσοδος του κόλπου. Η πρακτική παρομοιάζεται συχνά με την ανδρική περιτομή, στην πραγματικότητα, όμως, το ακριβές αντίστοιχο για τους άνδρες είναι ο ευνουχισμός. Δεν είναι σπάνιο μικρά κορίτσια να πεθαίνουν επί τόπου τη στιγμή της κλειτοριδεκτομής, από την ακατάσχετη αιμορραγία ή τον αφόρητο πόνο και το σοκ»», συνεχίζει η Χάγουερθ.

«Οι απαρχές του χάνονται στα βάθη των αιώνων της αφρικανικής παράδοσης. Υποτίθεται ότι αυξάνει την απόλαυση για τον άνδρα και την μειώνει για την γυναίκα, ώστε να αποφεύγεται η σεξουαλική ελευθεριότητα εκ μέρους της και να μπορεί να αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού. Ερευνες έχουν δείξει ότι για πολλές από τις ακρωτηριασμένες γυναίκες η σεξουαλική επαφή είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία», γράφει η Χάγουερθ.

Είναι ένα αρχαίο έθιμο που επιβιώνει μέχρι σήμερα, κυρίως στην Αφρική, σε ορισμένες χώρες της Ασίας και ελάχιστες της Μέσης Ανατολής. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι 100 έως 140 εκατ. κορίτσια και γυναίκες έχουν υποβληθεί, παγκοσμίως, σε κάποιου είδους ΑΓΓΟ. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι 91,5 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια άνω των 9 ετών στην Αφρική έχουν υποβληθεί σε κλειτοριδεκτομή.

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1843

 ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ 

"ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΕΛΛΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΝ"- ΛΑΥΟΝΣ

(ΝΕΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ "ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ, 201

        Εσείς ωσάν ο ήλιος
     λαμπροί! - ναι φλόγες βέβαια
      βλέπω διαδημάτων
        αλλά τας δυστυχίας μας 
        μόνον φωτίζουν

                                                                                                      Κ Α Λ Β Ο Σ

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Είναι πολύ θετικό ότι η «ΙΣΚΡΑ» παίρνει την πρωτοβουλία και επανέρχεται στην πτώχευση της Ελλάδας το 1843 (μετά και τη σχετική αναφορά από το βιβλίο του Δημ. Φωτιάδη «Όθωνας, η μοναρχία») με αντίστοιχο απόσπασμα από το άγνωστο στο πλατύ κοινό αλλά εξαίρετο έργο μιας από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, του Νίκου Μπελογιάννη και το οποίο έχει ως τίτλο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα».
Η «ΙΣΚΡΑ» είχε παραθέσει πρόσφατα και ένα άλλο απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο του Ν. Μπελογιάννη, το οποίο αφορούσε στην πτώχευση της Ελλάδας το 1932.
Τα κείμενα αυτά της ΙΣΚΡΑ, -ιδιαίτερα εκείνα του Ν. Μπελογιάννη, τα οποία τον αναδεικνύουν ως ένα βαθύ μαρξιστή μελετητή της ελληνικής πραγματικότητας-, έχουν μια εξαιρετική επικαιρότητα στις μέρες μας. Ξεχωρίζω τους εξής λόγους: 

 
Πρώτον: Διότι υπογραμμίζουν την ανάγκη οι αριστερές δυνάμεις να μελετούν -και να μελετούν σε βάθος-, με ειλικρινή επιστημονικό τρόπο και από δημιουργική μαρξιστική σκοπιά τη σύγχρονη πραγματικότητα, αν θέλουν να την κατανοήσουν και πολύ περισσότερο να την αλλάξουν! Κάτι, φυσικά, το οποίο γίνεται ελάχιστα από τα σημερινά ηγετικά τους επιτελεία (πλην, ίσως, μεμονωμένων εξαιρέσεων) και το οποίο καταδικάζει την Αριστερά σε ένα ρόλο αναντίστοιχο με τις προκλήσεις που δοκιμάζει!
Δεύτερον: Διότι υποδεικνύουν ότι η κακοδαιμονία αυτής της χώρας συνδέεται άρρηκτα με την ιμπεριαλιστική κηδεμονία που επέφερε σε αυτόν τον τόπο μέσω του δανεισμού το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο, γεγονός που είναι συνυφασμένο με τα ίδια τα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού. Το νεοελληνικό κράτος γνώρισε τρεις πτωχεύσεις, το 1843, το 1894 και το 1932, πέραν του ξένου δανείου του 1898 που έθεσε τη χώρα σε διεθνή αποικιακό οικονομικό έλεγχο! Σήμερα ζούμε την τέταρτη ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας, πολύ χειρότερη, ίσως, από τις προηγούμενες. Το συμπέρασμα είναι μάλλον σαφές: αυτή η χώρα δεν μπορεί να απαλλαγεί από την κακοδαιμονία και τις ιστορικές τραγωδίες που επιφέρει το ιμπεριαλιστικό χρηματιστικό κεφάλαιο, χωρίς να απαλλαγεί ταυτόχρονα, όχι μόνο από τον ιμπεριαλισμό, αλλά και τον ίδιο τον καπιταλισμό που γεννάει την ιμπεριαλιστική υποδούλωση όπως το ώριμο μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.
Τρίτον: Διότι τονίζουν την ανάγκη να πράξουμε τώρα αυτό που εγκληματικά δεν κάναμε στις τρεις προηγούμενες πτωχεύσεις με οδυνηρές ιστορικές συνέπειες. Και αυτό είναι να μην αναγνωρίσουμε το σημερινό χρέος, ως χρέος του ελληνικού λαού, το οποίο πρέπει, επομένως να αποπληρώσουμε! Και αυτή η μη αναγνώριση να γίνει αφετηρία μιας μεγάλης, σύγχρονης αναγεννητικής προοδευτικής και σοσιαλιστικής στροφής στην πορεία της χώρας.
   Αυτό τονίζει με εξαιρετική έμφαση ο Ν. Μπελογιάννης στα κείμενά του και αποκτά ιδιαίτερη αξία αυτές τις ώρες για την Αριστερά αυτής της χώρας, που, όσο ποτέ, πρέπει να επιδείξει καινοτομία, ανιδιοτέλεια, ριζοσπαστικότητα, τόλμη και διεισδυτική ανάλυση που θα βλέπει μπροστά!
 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΣΥΡΙΖΑ

 Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1843
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ 

Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΌΘΩΝΑ

Ακόμα πριν σκοτωθεί ο Καποδίστριας, οι «προστάτιδες» δυνάμεις άρχισαν να ψάχνουν για βασιλιά. Κι οι ντόπιοι αστοκοτζαμπάσηδες τα μάτια τους τα 'στρεφαν κατά την Ευρώπη, περιμένοντας από τους δυνατούς να τους βγάλουν από το χάος, που είχαν βυθίσει τη χώρα. Ξένοι και ντόπιοι κυρίαρχοι καταλάβαιναν ότι τους ήταν απαραίτητος ένας ξένος βασιλιάς, για να επιβάλουν πρώτα πρώτα την «τάξη» στο εσωτερικό, κάνοντας το λαό να πιστέψει στην αρχή πώς ο καινούργιος άρχοντας θα 'φερνε του πουλιού το γάλα, για να μπορέσουν υστέρα να εκμεταλλευτούν την καινούργια χώρα με άνεση.

Έτσι άρχισαν, λοιπόν, οι έρευνες για βασιλιά, και στην αρχή βρήκαν ένα Λεοπόλδο του Σάξ-Κοβούργου. Ό Καποδίστριας, όμως, έχοντας τη φιλοδοξία να μείνει ισόβιος Κυβερνήτης, τον κατάφερε με τα πολλά να μη δεχτεί το στέμμα. Ύστερα από την άρνηση του Λεοπόλδου, βιάστηκαν να βρουν όπως-όπως έναν άλλο βασιλιά. Σκέφτηκαν πρώτα το γιο του Ναπολέοντα, μα ο Γάλλος βασιλιάς δεν τον ήθελε γιατί θα ήταν υποχρεωμένος να τον ονομάζει -όπως συνήθιζαν οι βασιλιάδες- «αδερφό» του! Τότε μερικοί, -από τους πρώτους κι ο Έυνάρδος- πρότειναν τον Όθωνα κι οι Μεγάλες Δυνάμεις τον δέχτηκαν πρόθυμα, τους Έλληνες ούτε τους ρώτησε κανείς. Ποιους να ρωτήσουν, άλλωστε, αφού οι αστοκοτζαμπάσηδες συνέχιζαν το αντεθνικό τους όργιο και διαιρεμένοι ακόμα σε τρεις μερίδες, πράκτορες των ξένων, ματοκυλούσαν το λαό και είχαν κυριολεκτικά λυσσάξει ποια από τις τρεις θα πάρει την εξουσία, για να την κρατήσει με τον ερχομό του καινούργιου ηγεμόνα, οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός.

Το παρακάτω επεισόδιο αποδείχνει ότι τους είχε ξεφύγει πια κάθε ηθικό χαλινάρι και δεν τους έμενε ούτε κουκούτσι εθνικής συνείδησης. Οι πράκτορες της τσαρικής Ρωσίας Μεταξάς, Ζαΐμης και Σία συνεννοήθηκαν με το Ρώσο ναύαρχο Ρίκορδ, να τον κάνουν κυβερνήτη της Ελλάδας. Του ναύαρχου του καλάρεσαν, φαίνεται, τα μεγαλεία κι όταν οι ντόπιοι πράκτορές του, παίρνοντας μαζί και τη Γερουσία, καταφύγανε στο Άστρος, πήγε κι αυτός εκεί για να πάρει, το χρίσμα του Κυβερνήτη. Τότε όμως οι Έλληνες «φίλοι» του του 'σκασαν το παραμύθι, ζητώντας του να πληρώσει 200.000 φράγκα για την εκλογή και τα έξοδα της καινούργιας κυβέρνησης. Αλλά ο φιλόδοξος τυχοδιώκτης, μόλις είδε με τί ληστές είχε να κάνει, πήρε δρόμο κι οπού φύγει φύγει!

Τα τέτοια γεγονότα ανάγκασαν τις «προστάτιδες» δυνάμεις να βιαστούνε στην εκλογή του Όθωνα, χωρίς να τους καίγεται καρφί αν ο καινούργιος βασιλιάς ήταν ένα ηλίθιο παιδαρέλι, ούτε επίσης τους ένοιαζε για το αν ήταν ολότελα ξένος με την ψυχή, τους πόθους, τους καημούς και τα βάσανα του λαού, που θα κυβερνούσε. Κι ο πολύπαθος τούτος λαός, μες στην απελπισία του και τη συγκινητική του απλοϊκότητα, πίστεψε τον άρχοντα που του επέβαλαν κάτι περισσότερο από το Μεσσία και τον υποδέχτηκε πραγματικά μετά βαΐων και κλάδων. Οι λογιότατοι κι οι Φαναριώτες, παραμερίζοντας τα εσωτερικά προβλήματα, ανάλαβαν από τότε να πείσουν τις λαϊκές μάζες ότι έρχεται ο συνεχιστής του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, για να ζωντανέψει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, να πραγματοποιήσει τη Μεγάλη Ιδέα.  

Όνειρα ψεύτικα, ελπίδες έξω από κάθε πραγματικότητα, πόθοι άπιαστοι, όλα μαζί τα συναισθήματα πού γεννάει στους λαούς η δυστυχία, όταν δεν είναι δυνατό να δοθεί σ' αυτήν επαναστατική διέξοδος, πλημμύριζαν και παράσερναν του λαού την ψυχή.

Κι ο Όθωνας με τους προστάτες του πόσο φροντίσανε γι' αυτό το λαό ! Κατεβαίνοντας στην Ελλάδα, πήρε μαζί του να μας φέρει και κάμποσα δώρα. Πρώτα πρώτα τους Βαυαρούς του, δηλαδή το στρατό, τους σακαράκηδες, τους τρεις αντιβασιλιάδες και κοντά σ' αυτούς είχε κολλήσει, στη συνοδεία του κι ακριδολόι ολόκληρο από τυχοδιώκτες, κερδοσκόπους, τοκογλύφους, χρεοκοπημένους «σοφούς» και κάθε καρυδιάς καρύδι. Κι ακόμα, μόλις πάτησε το ποδάρι του στ' 'Ανάπλι, «ξένοι πάσης εθνικότητας», λέει ένας ξένος ιστορικός, «συνέρρευσαν είς την πόλιν. Εις τούτους προσετέθησαν τυχοδιώκται από όλα τα μέρη της Εγγύς Ανατολής, οί όποιοι ήρχοντο δια να εύρουν εργασίαν ή δια να κερδίσουν χρήματα με το καλό ή με το κακό». Και το κυριότερο δόλωμα πού τράβαγε όλο τούτον τον κόσμο στη χώρα μας ήταν ένα άλλο μεγάλο δώρο πού μας έφερνε ο Όθωνας.

ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΩΝ 60 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ

Στο ΄Αργος, υστέρα από τη δολοφονία του Καποδίστρια, μαζεύτηκε ή Ε' Εθνοσυνέλευση το Δεκέμβρη του 1831 κι εψήφισε πάλι άλλο «πολιτικό σύνταγμα της Ελλάδας». Το άρθρο 246 ορίζει ότι «ο ηγεμών δεν ημπορεί να τάξη κανένα φόρον, δασμόν, ή δόσιμον ή είσπραξιν οποιανδήποτε ή δάνειον να κάμη, χωρίς νόμους ή ψηφίσματος συζητηθέντος και παραδεχθέντος υπό του νομοθετικού σώματος». Αυτά όμως οι ξένοι τα 'γραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια, γιατί σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Φλεβάρη του 1830, οι τρεις «προστάτιδες» δυνάμεις, φέρνοντας το βασιλιά, αναλάβαιναν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο, που δεν θα ξεπερνούσε τα 60 εκατομμύρια.

Η Ιστορία αυτού του δανείου είναι μεγάλη, μα πολύ μεγαλύτερη είναι η ξετσιπωσιά κι η παλιανθρωπιά όσων ανακατεύτηκαν σ' αυτή την ιστορία. Ας ιδούμε τα πράγματα με τη σειρά.

Το δάνειο είχε κανονιστεί από τον καιρό της εκλογής του Λεοπόλδου και θα δινόταν σε τρεις δόσεις από 20 εκατομμύρια φράγκα. Στην αρχή θα 'βγαινε μόνο η πρώτη δόση και η καθεμιά δύναμη εγγυότανε την πληρωμή του 1/3 από το χρονιάτικο χρεολύσιο και τους τόκους. Οι δύο άλλες δόσεις θα 'βγαιναν ανάλογα με τις ανάγκες του βασιλιά και του βασιλείου του κι υστέρα από συνεννόηση με τις τρεις δυνάμεις. Οι εγγυήσεις  όμως που απόσπασαν οι «προστάτες» μας, οι φύλακες-άγγελοί μας, σήμαιναν την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας μας σε δαύτους, γιατί υποχρέωναν την Ελλάδα να διαρρυθμίσει με τέτοιον τρόπο τις πρώτες πρόσοδες του κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημόσιου Ελληνικού Ταμείου να διατίθενται πριν άπ' όλα για την εξυπηρέτηση του δανείου και να μη χρησιμοποιηθούν σε καμιά περίπτωση για κανέναν άλλο σκοπό, αν δεν εξασφαλιστούν τα τοκοχρεολύσια, που 'χαν εγγυηθεί οι τρεις δυνάμεις. Έτσι τώρα επιχειρούσαν την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας και τον έλεγχο πάνω σ' αυτή, σε βαθμό πού να μην μπορεί να πάρει ανάσα.

Ο Όθωνας δέχτηκε το στέμμα της Ελλάδας, αφού προηγούμενα η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία επανάλαβαν την υπόσχεση που 'χανε δώσει και στον Λεοπόλδο για το δάνειο. Η υπόσχεση δόθηκε με τη συνθήκη που υπόγραψαν στις 7.5.32 οι τρεις δυνάμεις και η Βαυαρία! Η Ελλάδα ούτε και τώρα ρωτήθηκε, μα πάλι για ποιο λόγο να μας ρωτήσουν, αφού από το δάνειο τούτο δεν θα παίρναμε ούτε μια πεντάρα; Εμείς, όπως θα δούμε, θα το πληρώναμε μονάχα και μάλιστα θα το πληρώναμε διπλό και τρίδιπλο.

Τη μεσιτεία για το δάνειο τούτο την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου. Αυτός όμως τη μεταβίβασε στον οίκο Αγνάδο και τούτος ο τελευταίος ανάθεσε με ιδιαίτερη συμφωνία την έκδοση του δανείου στους Ρότσιλδ, τους μεγαλύτερους τότε τοκογλύφους του κόσμου. Η έκδοση δεν ήταν δυνατό να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου, επειδή είχε σταματήσει η πληρωμή του τόκου των δανείων της ανεξαρτησίας κι η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων κρατών. Ο Ρότσιλδ ανάλαβε να το δώσει με πραγματική τιμή 94%. Και τότε παρατηρήθηκε ένα εξαιρετικό φαινόμενο, πού στην ιστορία των ελληνικών δανείων μονάχα το 1898 επαναλήφτηκε. Ή εγγύηση των δυνάμεων, οι βαριοί οροί κι οι πρωτάκουστες εγγυήσεις έδιναν τόσο μεγάλη ασφάλεια στους ομολογιούχους, ώστε η μεγάλη ζήτηση ομολογιών έκανε να βγει το δάνειο στη Γαλλία στα 111%, στην Αγγλία 116% και στη Ρωσία στα 107%. Δηλαδή από 60 εκατομμύρια, πού ήταν το ονομαστικό ποσό, έφτασε τα 64. Οι παντοδύναμοι όμως τοκογλύφοι υπολόγισαν την πραγματική τιμή πού συμφώνησαν, δηλαδή το 94%, με βάση τα 60 εκατομμύρια και όχι τα 64. Και αντί να πάρουμε κανονικά 60.160.000, πήραμε 57 μονάχα. Έτσι η πραγματική τιμή κατέβηκε στα 89% και μας φάγανε 3 εκατομμύρια, πού κανονικά ανήκανε στην Ελλάδα. Αυτά όμως είναι ανώδυνα τσιμπήματα μπροστά στις αγιάτρευτες πληγές πού ανοίχτηκαν από δω και πέρα.

 

ΠΩΣ ΣΠΑΤΑΛΗΘΗΚΕ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ

Από τα 57 εκατομμύρια πού κανονίστηκε να πάρουμε, οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 33 ολόκληρα εκατομμύρια για προκαταβολικούς τόκους και χρεολύσια και για τα λοιπά έξοδα του δανείου ! Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις κράτησαν άλλα 2,5 εκατομμύρια φράγκα για εξόφληση των προκαταβολών πού είχανε δώσει, καθώς είδαμε, στον Καποδίστρια! 12.531.000 αποφασίστηκε να τα πάρουν οι Τούρκοι, για την εξαγορά τάχα των επαρχιών της Αττικής, της Ευβοίας και της Φθιώτιδας. Ενώ στην πραγματικότητα, όμως, κι οι Τούρκοι πήραν αέρα κοπανιστό, γιατί ο όρος αυτός της αποζημίωσης μπήκε στη συμφωνία επίτηδες για να πάρει η Τσαρική Ρωσία μιαν αποζημίωση από 6 εκατομμύρια, που είχε καταδικαστεί να της πληρώσει η Τουρκία. Τα υπόλοιπα σίγουρα θα τα πήραν οι άλλοι δύο συνέταιροι. Τώρα μας μένει ένα υπόλοιπο κάπου 9 εκατομμύρια δραχμές. Κι αυτά τα καταβρόχθισαν μέχρις εσχάτων οι Βαυαροί.

Οι αντίβασιλιάδες ΄Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και ΄Ευδεκ ζήτησαν επίμονα να μη διαιρεθεί το δάνειο σε τρεις σειρές κι η αίτηση τους έγινε δεκτή. Έτσι περίσσεψαν και για δαύτους μερικά εκατομμύρια πού τα πήραν προκαταβολικά για τα κυβερνητικά έξοδα κι αρχίσανε να τα ξεκοκαλίζουν πριν κατεβούνε στην Ελλάδα, όταν ακόμα βρισκότανε στο Μόναχο. « Ο ΄Αρμανσμπεργκ, ο Μάουρερ και ο ΄Ευδεκ», γράφει ο Εγγλέζος Ιστορικός Φίνλεϋ, «συνεκρότησαν εν Μονάχω σύσκεψιν καθ' ην, μεταξύ πολλών άλλων επαίσχυντων καταχρήσεων των ελληνικών χρημάτων, προσέθεσαν σχεδόν 4.500 λίρες είς τον μισθον του κόμητος ΄Αρμανσμπεργκ δια να δύναται ούτος να δίδη χοροεσπερίδας δια τους ξένους και τους Φαναριώτας»! Ο Λουδοβίκος πάλι, ο πατέρας του Όθωνα, είχε υποσχεθεί να πληρώνει τους Βαυαρούς αξιωματικούς από το ταμείο του κράτους του, αλλά κι αυτοί κι οι στρατιώτες τους πληρώθηκαν από τα λεφτά του δανείου. Τα έξοδα για δαύτους, σύμφωνα με τους επίσημους λογαριασμούς, φτάσανε τα 19 εκατομμύρια δραχμές, δηλαδή εκτός από το δάνειο έφαγαν και αρκετά εκατομμύρια από τον αναιμικό προϋπολογισμό της φτωχής και ρημαγμένης τότε χώρας μας.

Έτσι από το δάνειο του Όθωνα για την Ελλάδα ουσιαστικά δεν πήραμε ούτε ένα μονόλεφτο, ούτε μισό λεφτό ! Το 'φαγαν ίσαμε να πεις αμήν, ενώ εμείς για δεκάδες χρόνια πληρώναμε τα σπασμένα και μάλιστα τα πληρώσαμε πολύ ακριβά. Κι όμως, ένα τόσο τεράστιο ποσό έδινε τότε απεριόριστες δυνατότητες για την ολόπλευρη ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας μας. Μα αντί γι' αυτό, το καταραμένο τούτο δάνειο κι ο βασιλιάς πού το 'φερε, μαζί με τους ασυνείδητους Έλληνες πολιτικούς, έγιναν αιτία να μεταβληθεί η Ελλάδα σε κλοτσοσκούφι των ξένων δυνάμεων και τοκογλύφων.

[...]

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Όταν όλοι, από το βασιλιά ίσαμε το μικροκεφαλαιούχο, κοιτούσανε πώς να τοποθετήσουν τα λεφτά τους στην τοκογλυφία και την κερδοσκοπία, εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί σε τι φτώχεια βούλιαζε ο λαός. Από το 1840 κι εδώθε η αγανάκτηση μεγάλωνε. Οι Έλληνες, ποιος λίγο, ποιος πολύ, αρχίσανε να συναισθάνονται ότι η βασιλεία του Όθωνα δεν ήτανε τίποτα περισσότερο από ένα χάπι χρυσωμένο, πού μόλις το κατάπιε ο λαός, τότε ένιωσε την πικράδα του. Οι στρατιώτες στ' ανοιχτά παράθυρα του παλατιού ρίχνανε προκηρύξεις, πού ζητούσαν πολίτευμα συνταγματικό. Ανάμεσα στις λαϊκές μάζες αρχίσανε μεγάλες ζυμώσεις - πολλές αυθόρμητες και λίγες οργανωμένες. Ό Όθωνας, όμως, οι Βαυαροί κι οι Έλληνες υπουργοί συνέχιζαν την εγκληματική πολιτική τους, που οδηγούσε τη χώρα στην καταστροφή και την ερήμωση.

 Το 1842 αύξησαν τη φορολογία για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των ξένων και να τα βγάλουν πέρα με τις ανοικονόμητες σπατάλες τους. Σκάρωσαν κι έναν καινούργιο τελωνειακό νόμο, μα ήταν τόσο περίπλοκος που στο τέλος τον παρατήσανε. Μάλιστα το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου έγινε υπουργός των Οικονομικών κάποιος Σιλήβεργος, που ήταν παράφρονας !

 Μ' όλους τους φόρους όμως, το έλλειμμα του προϋπολογισμού ξεπερνούσε τα 3 εκατομμύρια. Τα χωράφια έμεναν ακαλλιέργητα. Πολλά επαρχιακά συμβούλια διαλύθηκαν, επειδή διαμαρτυρήθηκαν για την αβάσταχτη φορολογία. Δεκατρία μέλη του συμβουλίου της Μεσσηνίας κλείστηκαν στη φυλακή, επειδή υπογράψανε μια διαμαρτυρία ενάντια στους φόρους, και, τέσσερα μέλη πού δεν την υπόγραψαν πήραν παράσημο το Σταυρό του Σωτήρας !

 Κι οι Μεγάλες Δυνάμεις έκαναν ότι μπορούσανε με τους πράκτορες τους για να χειροτερέψουν την κατάσταση μας. Είχαν δημιουργήσει από τους ντόπιους πολιτικούς ξενόδουλες αντεθνικές κλίκες, πρόθυμες να προδώσουν τα συμφέροντα της χώρας μας. Ο Πάλμερστον δήλωνε ανοιχτά ότι η ανικανότητα του Όθωνα κατάντησε την Αθήνα μια «κοιτίδα μηχανορραφιών παντός είδους». Κι ο καινούργιος Εγγλέζος πρεσβευτής Λάυονς έλεγε στον πρεσβευτή της Αυστρίας : «Πραγματικώς ανεξάρτητος Ελλάς αποτελεί παραλογισμόν. Η Ελλάς είναι ή ρωσική ή αγγλική και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική πρέπει να είναι αγγλική. Ο βασιλέας δεν είναι με το μέρος μας, συνεπώς είναι Ρώσος. Εγκατέλειψα την ελπίδα να σώσω τον βασιλέα, διότι οι περί αυτόν είναι ρωσόφιλοι. Είμαι έτοιμος ν' αποδείξω, αυτήν την στιγμήν, ότι ο βασιλεύς είναι ηλίθιος: η απόδειξις ευρίσκεται είς τα αρχεία μας» (είχε τις εκθέσεις των Ευρωπαίων γιατρών πού εξέτασαν τον Όθωνα). «Περιμένω τώρα την 31ην Μαρτίου οπότε το τοκοχρεωλύσιον του δανείου καθίσταται απαιτητόν. Νομίζω ότι τα εκατάφερε καλά με τον προϋπολογισμό του για το 1838. Ε λοιπόν ! Έγραψα είς τον Πάλμερστον ότι η όλη υπόθεσις αποτελεί ψευδός. Η χρεωκοπία επίκειται, σας βεβαιώ, και είμαι ευχαριστημένος» ! Τα λέει τόσο καθαρά ο πρεσβευτής πού τα λόγια του δεν χρειάζονται κανένα σχόλιο.

 Ήρθε, λοιπόν, κι η χρεοκοπία, αφού όλοι έκαναν «το κατά δύναμη» για να την προκαλέσουν.

Το 1843  η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει το τοκοχρεολύσιο του δανείου του 1833. Ή Ελλάδα βρέθηκε πολύ φτωχότερη άπ' ό,τι ήτανε την ήμερα πού 'κανε το δάνειο. Τώρα το χρέος είχε φτάσει τα 90 εκατομμύρια από 60. Και με έσοδα 14 εκατομμύρια έπρεπε κάθε χρόνο να πληρώνει για μια δόση 6 εκατομμύρια, δηλαδή τα 43%! Οι «προστάτιδες δυνάμεις» πήραν τότε τα μέτρα τους. Όχι βέβαια για να μας σώσουν, αλλά για ν' αρπάξουν ό,τι είχε απομείνει.

 Στο Λονδίνο έγινε μια σύσκεψη πριν από τη χρεοκοπία και οι πρεσβευτές των δυνάμεων ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να συγκροτήσει μια επιτροπή για να κάνει έρευνα πάνω στα έξοδα του προϋπολογισμού. Στην επιτροπή μπήκε κι ο τρελο-Σιλήβεργος! Επίσης το Φλεβάρη του 1843 υπογράφτηκε μια σύμβαση, που μάζευε τα χρέη μας στον πατέρα του Όθωνα σε 2.667.771 δρχ., χώρια εκείνα που ξοδεύτηκαν για το παλάτι. Και σαν να μη μας έφταναν τ' αλλά, ορίστηκε κι αυτών η πληρωμή με δόσεις από το 1842-1847.

 Κι υστέρα από την κήρυξη της χρεοκοπίας, οι τρεις δυνάμεις που είχαν εγγυηθεί το δάνειο υπογράψανε στο Λονδίνο το Μάη του 1843 ένα πρωτόκολλο κι αποφασίσανε να επέμβουνε στα εσωτερικά μας, ν' αναγκάσουν την κυβέρνηση να κάνει οικονομίες, για να τους πληρώσει και να τους παραχωρήσει τις εισπράξεις του τελωνείου της Σύρας. Δηλαδή ανοιχτό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Οι Βαυαροί κι Έλληνες «ιθύνοντες» δεν είχαν καμίαν αντίρρηση.

Τότε όμως ξέσπασε η λαϊκή θύελλα. Ό λαός πήρε το λόγο!

ΤΟ 1843 ΚΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

 Οι λαϊκές μάζες είχαν πια απαυδήσει από την πολιτική του Όθωνα και των αντιβασιλιάδων. Πίστεψαν ότι ο ερχομός τους θα συνοδευότανε με μιαν εθνική ανάσταση. Περίμεναν το βασιλιά για να χορτάσουν, όπως πίστευαν, το ψωμί κι είδανε στο τέλος ότι τους άρπαξαν και τα λίγα ψίχουλα που τους απόμεναν. Έχυσαν ποτάμι το αίμα για να λευτερωθούν από τους Τούρκους κι έβλεπαν ότι τώρα σκλαβώθηκαν στους Βαυαρούς, τους ξένους τραπεζίτες και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Γι' αυτό κι η εξέγερση του '43 πήρε μεγαλειώδη χαρακτήρα και στράφηκε όχι μονάχα εναντίον του Όθωνα, μα και σ' όλους τους ξένους γενικά.

Ο λαός, κοντά στο σύνταγμα και τις λαϊκές ελευθερίες, απαίτησε το διώξιμο των Βαυαρών, το σταμάτημα της πληρωμής του βαριού τοκοχρεολύσιου για δάνειο που δεν πήραμε κι ανάγκασε την Εθνοσυνέλευση ν' αμφισβητήσει, με ψήφισμά της τη νομιμότητα των δανείων του Λουδοβίκου.

 Μπροστά στο λαϊκό τούτο ξέσπασμα, οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγκαστήκανε να βάλουν την ούρα στα σκέλια και να παραιτηθούνε από τα σχέδια τους για την επιβολή οικονομικού ελέγχου. Τώρα έπρεπε να σωθεί ο θρόνος. Κι ο Λάυονς, ξεχνώντας τις απειλές του, έκανε το καθετί για να μην πέσει ο Όθωνας. Αυτό επέβαλε τούτη τη στιγμή το συμφέρον τους. Όσο για τ' αλλά, δεν χάθηκε ο κόσμος. Αφού δεν μπόρεσαν με τους Βαυαρούς να μας καταφέρουν να τους πληρώσουμε το δάνειο πού δεν πήραμε, θα προσπαθούσαν τώρα να το πετύχουνε με τους Έλληνες υπουργούς και πρωθυπουργούς.

 Η λαϊκή εξέγερση του '43, μ' όλη της την έκταση, δεν πέτυχε να λύσει κανένα πρόβλημα αστικοδημοκρατικό. Έλειπε το συνειδητό κι οργανωμένο προλεταριάτο κι οι λαϊκές μάζες έμειναν ακαθοδήγητες. Οι αστοί έμποροι και τραπεζίτες είχανε πια μπλεχτεί και δεθεί σ' ένα μπλοκ αξεχώριστο -με κοινά συμφέροντα- μαζί με τους τσιφλικάδες-κοτζαμπάσηδες, τα μεγάλα τζάκια που καπηλεύτηκαν τον αγώνα του 1821. Έτσι, οι πρώτοι εκμεταλλεύτηκαν το λαϊκό κίνημα για να στεριώσουν και να πλατύνουν τη θέση τους μέσα στον κρατικό οργανισμό και τη διακυβέρνηση της χώρας.

 Ύστερα από το 1843, οι Βαυαροί περάσανε βέβαια στα παρασκήνια. Στην κυβέρνηση όμως ήρθαν από δω και πέρα οι Μεταξάς, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης, Κουντουριώτης, Λόντος - όλοι γνωστά ονόματα και παλιές γνωριμίες. Άλλαξε δηλαδή ο Μανολιός κλπ. κλπ. Σήμα κατατεθέν της πολιτικής τους είναι το ροκάνισμα του δημόσιου ταμείου, οι φόροι, τα ρουσφέτια, οι καλπονοθείες και το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους. Θα 'ναι απαραίτητο για την ιστορία μας να χαράξουμε μερικές χοντρές πινελιές από την τέτοια πολιτική τους.

Με την ψήφιση του καινούργιου συντάγματος, στην πολιτική σκηνή εμφανίστηκαν τρία κόμματα -το εγγλέζικο, το γαλλικό και το ρούσικο- πού τα κινούσαν από τα παρασκήνια σαν μαριονέτες οι πρεσβευτές των τριών δυνάμεων. Ανάμεσα σε δαύτους μάλιστα άρχισε τώρα ένας άγριος ανταγωνισμός για το ποιος θα βάλει δικό του πρωθυπουργό. Στο τέλος επικράτησε ο Λάυονς κι έγινε πρόεδρος της κυβέρνησης ο αρχηγός του εγγλέζικου κόμματος Μαυροκορδάτος, που είχε ανοιχτά κηρυχτεί εχθρός του λαϊκού ξεσηκώματος του 1843. Τότε η γαλλική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της Πεσκατόρι να υποστηρίξει με κάθε μέσο τον Κωλέττη, αρχηγό του γαλλικού κόμματος, για να ρίξουν τον Μαυροκορδάτο. Κάτι τέτοιες ευκαιρίες τις περίμενε ο Κωλέττης σαν μεγάλη λαμπρή. Απόσπασε από τον Πεσκατόρι 10.000 φράγκα για να πληρώνει ιδιαίτερη σωματοφυλακή κι έβαλε αρχηγό της ένα διάσημο ληστή! Ό Λάυονς όμως, για να μην υστερήσει σε γενναιοδωρία, έκοψε στον Μαυροκορδάτο ένα κοντύλι από 285 λίρες, για να πληρώνει κι αυτός σωματοφυλακή και χρέωσε το ποσό τούτο στο κοντύλι της μυστικής υπηρεσίας. Σε τι σημείο είχανε ξεπέσει οι «Έλληνες» πολιτικοί!

Σε λίγο πού προκηρύχτηκαν οι εκλογές, το κάθε κόμμα για να τις κερδίσει δεν υποχώρησε ούτε μπροστά στα πιο αισχρά μέσα. Όλους όμως τους ξεπέρασε ο Μαυροκορδάτος, πού 'χε και την εξουσία στα χέρια του. Ο υπουργός του -και της Δικαιοσύνης, μάλιστα- Λόντος έστειλε ένα γράμμα στις αρχές της Πάτρας και τις διέταξε να εξασφαλίσουν την εκλογή του με κάθε μέσο και θυσία !

Τον Αύγουστο όμως του 1844 έπεσε ο Μαυροκορδάτος κι ο βασιλιάς κάλεσε τον Κωλέττη να φτιάσει κυβέρνηση. Αυτός, λοιπόν, τότε πήγε στα ανάκτορα με την άμαξα του Γάλλου πρεσβευτή! Έμεινε στην εξουσία ίσαμε το 1847 κι η περίοδος της διακυβέρνησης της Ελλάδας από δαύτον -μέγα φαγά των δανείων της ανεξαρτησίας- αποτέλεσε μιαν από τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας. «Οι ιδέες του για τη διακυβέρνηση της χώρας» -γράφει ένας ξένος συγγραφέας- «στηρίζονταν στις αρχές του πρώην αφέντη του Άλη-Πασα, στην εξαγορά των συνειδήσεων και στις καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος». Ευτυχώς που πέθανε το 1847 και τότε ο γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας -πού τόσο τον υποστήριζε- έγραφε στην αδερφή του «περί του μεγάλου ανδρός δεν γίνεται περισσότερος λόγος άπ' ο,τι για έναν ψόφιο τράγο». Ό Όθωνας όμως έγραφε στον αδερφό του: «Για μένα εξακολουθεί ίσαμε ένα βαθμό να ζει. Είναι ο δάσκαλος μου»! Κι έτσι τώρα την Ελλάδα την κυβερνούσε η σκιά του Κωλέττη, μαζί με τα καπρίτσια και τις μηχανορραφίες της Αμαλίας, πού στάθηκε ο δεύτερος πολιτικός δάσκαλος του ηλίθιου βασιλιά.

Ό υπουργός των Στρατιωτικών Τζαβέλας έγινε πρωθυπουργός το 1847 και το Μάρτη του 1848 αντικαταστάθηκε από τον Κουντουριώτη, πού ως υπουργός των Εσωτερικών είχε πριν από λίγα χρόνια καταδικαστεί για παραχάραξη. Όσο για λαϊκές ελευθερίες και σύνταγμα ούτε συζήτηση. Ελεύθεροι ήταν μονάχα το κόμμα πού βρισκότανε στην αρχή και οι μπράβοι του. Ο λαός είχε φτάσει πάλι σε απόγνωση.

Οι μικροεξεγέρσεις ήταν συχνότατες. Ιδιαίτερα το 1848 ξέσπασαν και στην Ελλάδα πολλές άγνωστες στις λεπτομέρειές τους τοπικές εξεγέρσεις. Όλες όμως ή τις έπνιγαν στο αίμα ή τις εκμεταλλεύονταν για λογαριασμό τους οι πολιτικάντες. Μόλις τσακίζονταν οι αγροτικές εξεγέρσεις, πολλοί ξεσηκωμένοι αγρότες έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν και το 'ριχναν στη ληστεία.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ολόκληρη τη χώρα μπορεί κανείς να την παρομοιάσει αυτή την περίοδο με μια κόλαση, πού μέσα της βασανιζόταν άγρια ο ελληνικός λαός. Μόνο πού 'λειψε ένας Δάντης, έστω και κατώτερης ποιότητας, για να μας περιγράφει τα βάσανα και τους καημούς του πολύπαθου αυτού λαού. Οι πνευματικοί του ηγέτες είχανε άλλες σοβαρότερες δουλειές να κοιτάξουν: τους αρχαίους ημών προγόνους, τη γλώσσα και τη Μεγάλη Ιδέα.

Και οι πολιτικοί του ηγέτες βαλθήκανε να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Για να πάρουν από τον αγρότη με τους φόρους ακόμα και το τελευταίο σπυρί στάρι πλαστογραφήσανε -στην κυβέρνηση Κωλέττη- τους μέσους όρους της παραγωγής του σταριού που τους παίρνανε σαν βάση για τον καθορισμό της φορολογίας. Όταν αποκαλύφτηκε η βρομοδουλειά, ο υπουργός των Οικονομικών την παραδέχτηκε, δήλωσε όμως ότι το φταίξιμο είναι περισσότερο του πρωθυπουργού.

Τότε η Βουλή πρότεινε να παραπεμφθεί ο Κωλέττης σε δίκη -παρόλο πού οι περισσότεροι βουλευτές ήταν οπαδοί του- άλλ' ο κυριότερος μάρτυρας της κατηγορίας πέθανε δηλητηριασμένος κι ο Όθωνας έπιασε και κατάφερε πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν ενάντια στην πρόταση. Ο Κωλέττης εκείνη την περίοδο είχε μια σωματοφυλακή από 140 μπράβους, πού τους συντηρούσε κι επίσημα με λεφτά του δημοσίου και κρυφά με τις επιχορηγήσεις του Γάλλου πρεσβευτή.

Κι όταν τον κατηγόρησαν στη Βουλή ότι παίρνει μισθό πάνω από τον κανονικό, ο άθλιος χωρίς να δικαιολογηθεί δήλωσε ότι θα ξαναγύριζε όσα πήρε παραπάνου! Μόλις πέθανε αποκαλύφτηκε ότι είχε γδύσει σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο, ώστε για να σκεπαστεί ένα μέρος από το έλλειμμα δημεύτηκε όλη του ή περιουσία !

Αρκετά ζωντανά ζωγραφίζει την κατάσταση η παρακάτω αγόρευση ενός υπουργού των Οικονομικών γύρω στα 1847, που κι αυτός προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του : «Κύριοι, προ τινων ημερών με εκαλέσατε δια να σας δώσω μίαν εικόνα της καταστάσεως των οικονομικών μας και εγώ απέφυγα να προσέλθω προβάλλων την δικαιολογίαν ότι τότε μόλις είχα αναλάβει την εξουσίαν. Τώρα προσέρχομαι εις την Βουλήν δια να σας είπω ότι το υπουργείον των Οικονομικών ευρίσκεται εις κατάστασιν πλήρους αποσυνθέσεως και παραλύσεως, ότι δεν υπάρχουσι λογαριασμοί ούτε δια τα έσοδα, ούτε δια τα έξοδα και ότι είναι απολύτως αδύνατον να σας παρουσιάσω οτιδήποτε προσομοίαζαν προς ακριβή προϋπολογισμόν.

Συνεπεία της αισχρότητος ή της ανικανότητος των δημοσίων υπαλλήλων, οι δημόσιοι λογαριασμοί ευρίσκονται εις χαώδη κατάστασιν. Όλα όσα σας είπα....εν σχέσει με την απόλυσιν παντός τιμίου ανθρώπου και με την διαπραγήν του δημοσίου χρήματος είς την Σύρον και αλλαχού είναι απολύτως αληθή. Εκατομμύρια οφείλονται εις το κράτος και δεν γνωρίζομεν ποιοι είναι οι οφειλέται μας, διότι τα βιβλία εισπράξεων έχουν εξαφανισθεί. Αυταί είναι αι ανακοινώσεις τας οποίας είχα να κάμω περί της οικονομικής καταστάσεως».

Εννοείται ότι αυτοί οι οφειλέτες ήταν οι τσιφλικάδες κι οι τοκογλύφοι, γιατί ο φτωχός λαός υποχρεωνότανε με βασανιστήρια μεσαιωνικά να πληρώνει τους αβάσταχτους φόρους. Το φοροκυνηγητό είχε μεταβληθεί σε εξοντωτικό ανθρωποκυνήγι. Μια χρονολογία ξεσηκώθηκε όλη η Ευρώπη, όταν μαθεύτηκαν τα κατορθώματα ενός μεταβατικού αποσπάσματος που στάλθηκε απ' την κυβέρνηση στη Μεσσηνία, για να εισπράξει τους φόρους. Κάθε βασανιστήριο που ήτανε δυνατό να εφεύρει η εγκληματική φαντασία των σταυρωτήδων και καραβανάδων, εφαρμόστηκε στους δυστυχισμένους αγρότες. Χρησιμοποίησαν ακόμα και καυτό λάδι και λιωμένο κερί!

Ο στρατός κι η χωροφυλακή είχαν τότε δύναμη 8.000 άντρες κι άπ' αυτούς οι 1.100 ήταν αξιωματικοί. Το ναυτικό είχε εν ενεργεία 429 αξιωματικούς, χωρίς ούτε ένα καράβι κατάλληλο να πλεύσει. Φτάσανε σε τέτοια χάλια, ώστε το 1848 δεν βρισκότανε πεντάρα στα ταμεία κι αναγκάστηκε το δημόσιο να δανειστεί λίγες εκατοντάδες λίρες για τα έξοδα του Τρικούπη, πού θα πήγαινε να συγχαρεί τον Μαξιμιλιανό, τον αδερφό του Όθωνα, γιατί έγινε βασιλιάς της Βαυαρίας αντικατασταίνοντας τον πατέρα του, τον «εστεμμένο ποιητή» πού τον είχε ξελογιάσει ή Λόλα Μοντέζ κι έχασε για χατίρι της το θρόνο.

Ιστορική ημέρα Ο ΟΗΕ αναγνώρισε το παλαιστινιακό κράτος

Πανηγυρισμοί στη Βηθλεέμ, δίπλα στο ισραηλινό τείχος   (Φωτογραφία:  Associated Press ) 

 

Ηνωμένα Έθνη

Με ισχυρή πλειοψηφία καθώς η διεθνή κοινότητα συντάχτηκε σε μεγάλο μέρος της με το αίτημα των Παλαιστινίων, η Γενική Συνέλευση ενέκρινε την Πέμπτη την αναβάθμιση της Παλαιστινιακής Αρχής σε κράτος με ιδιότητα του παρατηρητή (non-member observer state), μία πολιτική, διπλωματική αλλά και συμβολική νίκη που θα δώσει στους Παλαιστίνιους φωνή στη διεθνή κοινότητα.

Παρά το αναμενόμενο «όχι» του Ισραήλ και των ΗΠΑ αλλά και με εξίσου αναμενόμενο «ναι» ισχυρών δυνάμεων, το αποτέλεσμα ανοίγει την Παλαιστινιακή Αρχή το δρόμο προς τα διεθνή φόρα και παρέχει στους Παλαιστίνιους το πλεονέκτημα μιας αναβαθμισμένης θέσεις όταν αρχίσουν εκ νέου οι συνομιλίες με το Ισραήλ. Στον λόγο του από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών ο Μαχμούντ Αμπάς μίλησε για όσα υπέστη ο λαός του αλλά τάχτηκε υπέρ της ειρήνης και πρόβαλε αυτό ακριβώς που ζητούν επί δεκαετίες οι Παλαιστίνοι: το αίτημα για φωνή και λόγο στη διεθνή κοινότητα.

Υπέρ του αιτήματος τάχτηκαν 138 χώρες, εννέα ψήφισαν κατά και 41 χώρες απείχαν.

Το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής υιοθετήθηκε από την πλειονότητα των μελών του ΟΗΕ: θετικά εκφράστηκαν μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ τους η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Κύπρος, το σύνολο του αραβικού κόσμου, των ασιατικών χωρών και της Νότιας Αμερικής.

Αναμενόμενη η αρνητική ψήφος του Ισραήλ και των ΗΠΑ, «όχι» ψήφισε ακόμη ο Καναδάς, η Τσεχία και ο Παναμάς αλλά και τα μικρά νησιωτικά κράτη Παλάου, Ναουρού, Μικρονησία και Νήσοι Μάρσαλ.

Από τις χώρες που απείχαν, αναμενόμενη και προαποφασισμένη ήταν η στάση της Βρετανίας, που είχε βάλει όρους στην Παλαιστινιακή Αρχή, και της Γερμανίας· αποχή επέλεξαν, μεταξύ άλλων, η Αυστραλία, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Κροατία, το Μαυροβούνιο, η Ουγγαρία, η ΠΓΔΜ, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Ρουμανία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει εκφραστεί υπέρ της λύσης των δύο κρατών, δεν απέφυγε να εμφανιστεί τελικά τρίγλωσση με την πλειονότητα να τάσσεται υπέρ, την Τσεχία να απορρίπτει αλλά και αρκετές χώρες να απέχουν...

Η αναβάθμιση του διεθνούς καθεστώτος της Παλαιστινιακής Αρχής από «οντότητα» σε «κράτος μη μέλος» του ΟΗΕ, ανάλογο καθεστώς με αυτό που κατέχει το Βατικανό, δίνει φωνή στην Παλαιστινιακή Αρχή η οποία ως σήμερα είχε απλώς καθεστώς παρατηρητή στη Γενική Συνέλευση των 193 κρατών-μελών του ΟΗΕ.

Με διαβατήριο την απόφαση του ΟΗΕ, η Παλαιστινιακή Αρχή θα μπορέσει να διεκδικήσει (αλλά όχι να εξασφαλίσει) τη συμμετοχή της σε οργανισμούς που διασυνδέονται με τον ΟΗΕ, μεταξύ τους το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στο οποίο θα μπορέσει να προσφύγει κατά του Ισραήλ. Καθόλου εύκολος δεν είναι και ο δρόμος για την αναγνώριση από τη Γενική Συνέλευση αλλά η απόφαση αυτή είναι πρώτο σημαντικό βήμα για την αναγνώρισή του ως πλήρες μέλος του ΟΗΕ.

Εορτασμοί και προειδοποιήσεις...

Στη Δυτική Όχθη από το απόγευμα της Πέμπτης πλήθη συγκεντρώθηκαν για να εορτάσουν το προδιαγεγραμμένο –αλλά φυσικά εξαιρετικά επιθυμητό για τους Παλαιστίνιους– αποτέλεσμα.

Μόλις οι τηλεοπτικές οθόνες επιβεβαίωσαν την επιτυχία, ξέσπασαν σε ζητωκραυγές και βγήκαν με τα αυτοκίνητά τους στους δρόμους της Ραμάλα, όπου και η έδρα της Αρχής, και σε άλλες πόλεις.

Η απόφαση δεν θα αλλάξει την καθημερότητά τους, σημειώνει ο αντποκριτής του Guardian, αλλά αναγνωρίζουν ότι είναι ένα πρώτο βήμα.

Εξάλλου και η ημερομηνία δεν επιλέχτηκε τυχαία εκ μέρους των Παλαιστινίων, καθώς η 29η Νοεμβρίου είναι η επέτειος της απόφασης του 1947 για το διαμελισμό της Παλαιστίνης και τη δημιουργία δύο κρατών, μια απόφαση που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους εβραίους που ζούσαν στην περιοχή και τον επόμενο χρόνο έγιναν οι πρώτοι πολίτες του νεότευκτου ισραηλινού κράτους.

 Από την πλευρά του, το Ισραήλ προειδοποιούσε σε υψηλούς τόνους (που αργότερα έριξε όσο προσέγγιζε η ημέρα της ψηφοφορίας) ότι δεν αλλάζει τίποτα επί του εδάφους, αντιθέτως απομακρύνει την εγκαθίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. «Δηλητηριώδη, γεμάτο προπαγάνδα» λόγο χαρακτήρισε την ομιλία του Αμπάς ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου επιλέγοντας υψηλότερους τόνους.

Μετά την ψηφοφορία, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, την χαρακτήρισε «ατυχή και αντιπαραγωγική» που βάζει περισσότερα εμπόδια στον δρόμο για την ειρήνη. «Μόνο οι άμεσες επαφές ανάμεσα στα δύο μέρη μπορούν να επιτύχουν την ειρήνη που αξίζουν: δύο έθνη σε δύο κράτη», επισήμανε.

«Ζητάμε την ληξιαρχική πράξη γέννησης»

Πριν από την ψηφοφορία τον λόγο έλαβε καταχειροκροτούμενος από τη Γενική Συνέλευση ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς.

Ολόκληρες οικογενείς μεγάλωσαν με το όνειρο της ελευθερίας και της ειρήνης, είπε. Σήμερα η Παλαιστίνη έρχεται ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών σε μια καθοριστική στιγμή, πρόσθεσε: «ζητάμε από τον ΟΗΕ την ληξιαρχική πράξη γέννησης της Παλαιστίνης», υπογράμμισε.

Η ψήφος υπέρ του αιτήματος είναι η τελευταία ευκαιρία να σωθεί η λύση των δύο κρατών, τόνισε με έμφαση.

Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής καταδίκασε την ισραηλινή επιθετικότητα: «Δεν υπήρχε ανάγκη από χιλιάδες επιδρομές για να θυμηθεί ο κόσμος ότι πρέπει να τελειώσει η κατοχή» στα Παλαιστινιακά Εδάφη, υπογράμμισε αναφερόμενος εκτενώς και στην πρόσφατη ισραηλινή επιδρομή στη Λωρίδα της Γάζας που άφησε περισσότερους από 170 νεκρούς.

«Ο κόσμος να πει τέλος στην κατοχή και τον εποικισμό» στα Παλαιστινιακά Εδάφη ζήτησε ακόμη παρομοιάζοντας το σημερινό καθεστώς με αυτό του απαρτχάιντ, εκτιμώντας πάντως ότι καθιστά τη λύση των δύο κρατών όλο και πιο δύσκολη–αν όχι πλέον αδύνατη.

«Θα συνεχίσουμε την λαϊκή, ειρηνική αντίσταση» είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας και «θα επιδιώξουμε την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και επίλυση του θέματος των προσφύγων», υπογράμμισε επαναλαμβάνοντας τη θέση της Αρχής αλλά προειδοποίησε ότι «ο χρόνος τελειώνει και το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει...»

Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο αντιπρόσωπος του Ισραήλ, Ρον Πρόσορ, ο οποίος τόνισε ότι η χώρα του επιθυμεί την ειρήνη. Επιτέθηκε δε προσωπικά κατά του προέδρου Αμπας προσάπτοντας του ότι δεν επιθυμεί την ειρήνη και ότι δεν αποδέχεται τις προτάσεις που γίνονται από την ισραηλινή πλευρά.

Οι Παλαιστίνιοι πριν από 65 χρόνια έκαναν το λάθος να μην δεχτούν την λύση των δύο κρατών που είχαν προτείνει τα Ηνωμένα Έθνη με τότε ψήφισμα τους, επισήμανε ο αντιπρόσωπος, «και το ίδιο λάθος κάνουν και σήμερα». «Καμιά απόφαση του ΟΗΕ δεν μπορεί να σπάσει τον εδώ και 4.000 χρόνια δεσμό του λαού και της γης του Ισραήλ», είπε.

Αγώνας για την αξιοπρέπεια είναι ο αγώνας των Παλαιστίνιων, υπογράμμισε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέντ Νταβούτογλου, πού πήρε το λόγο αμέσως μετά για να δηλώσει ότι «περιμένουμε την πλήρη ανεξαρτησία της Παλαιστίνης ως ισότιμο μέλος του ΟΗΕ».

«Ως Τούρκοι στεκόμαστε στο πλευρό σας και θα είμαστε στο πλευρό σας για πάντα», είπε ζητώντας εν μέσω χειροκροτημάτων «να πάρει η Παλαιστίνη τη θέση που της ανήκει».

Μιχάλης Δουρμούσογλου

Newsroom ΔΟΛ

Γιάννης Βαρουφάκης: Το κούρεμα δεν είναι αρκετό, χρειάζεται και ανάπτυξη

Ημερομηνία: 28/11/2012

Συνέντευξη του Γιάννη Βαρουφάκη

«Άρα ό,τι και να λέει ο κ. Σόϊμπλε θα αποδεχθεί ένα κούρεμα, θέλει δε θέλει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Όχι γιατί θα του το επιβάλλουμε εμείς αλλά γιατί η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Δεν είναι θέμα ούτε νόμων, ούτε πρόθεσης, ούτε και θέμα προτιμήσεων αλλά είναι η πραγματικότητα. Είναι σαν να πηγαίνεις κόντρα στη βαρύτητα». Αυτό υποστηρίζει στη Mail και τον Θάνο Σιαφάκα, ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ Γιάννης Βαρουφάκης.

Γιατί δεν αρκεί το κούρεμα ώστε να γίνει το χρέος βιώσιμο; Τι περισσότερο χρειάζεται να γίνει;

Θα σας απαντήσω με ένα παράδειγμα. Η Ισπανία που είναι μια πτωχευμένη χώρα, όπως και η Ελλάδα, είχε ένα πάρα πολύ χαμηλό χρέος, χαμηλότερο και από της Βρετανίας και της Γερμανίας, όταν ξέσπασε η κρίση. Παρόλα αυτά πτώχευσε. Η πτώχευση προκύπτει όταν ο ρυθμός ανάπτυξης μιας χώρας είναι πολύ χαμηλός σε σχέση με το ρυθμό αποπληρωμής των χρεών, δηλαδή με το επιτόκιο που καταβάλλει μια χώρα. Όταν αυτά τα δύο νούμερα βρίσκονται σε μια ισορροπία, για παράδειγμα όταν σε μια χώρα αυξάνεται το εθνικό εισόδημά της κατά 2% και παράλληλα πληρώνει επιτόκια 2,5% τότε τα δύο βουνά, το βουνό χρέος και το βουνό του εθνικού εισοδήματος αυξάνονται με τον ίδιο ρυθμό, τότε το χρέος είναι βιώσιμο. Όταν ο ρυθμός αύξησης του χρέους είναι πολύ μεγαλύτερος από την αύξηση του εισοδήματος, και στην περίπτωση της Ελλάδας το εθνικό εισόδημα μειώνεται κατά 7-8%, και η αύξηση του χρέους έχει θετικό πρόσημο, καταλαβαίνουμε ότι η ψαλίδα μεγαλώνει. Οπότε το ζήτημα δεν είναι μόνο να κουρευτεί το χρέος και να μικρύνει το ένα «βουνό χρέος» αλλά το θέμα είναι η παράλληλη αύξηση των δύο βουνών. Χρειάζονται λοιπόν δύο πράγματα κούρεμα και ανάπτυξη. Η ανάπτυξη δεν θα έρθει με εύκολα λόγια και οι επενδύσεις δεν θα έρθουν από τον ιδιωτικό τομέα ή τις άλλες χώρες της Ευρώπης, όσο η Ελλάδα συνεχίζει να θεωρείται μια μαύρη τρύπα. Αναπτυξιακά κεφάλαια θα έρθουν μόνο από έναν οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Θα πρέπει να υπάρξει δηλαδή σύγκλιση των ρυθμών αποπληρωμής με τους ρυθμούς ανάπτυξης.

Ωστόσο έχουμε δεδομένη τη στάση της Γερμανίας, αφού ο κ. Σόϊμπλε δεν θέλει να ακούσει για κούρεμα. Η Γερμανία θα υποχωρήσει;

Αν είχαμε μια κυβέρνηση που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, τότε θα αναγκαζόταν ο κ. Σόϊμπλε να δεχτεί και αυτός μια μύγα στο σπαθί του. Εάν η Γερμανία μπορούσε να εκπαραθυρώσει την Ελλάδα από το ευρώ θα το είχε κάνει από τον περασμένο Απρίλιο αλλά δε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Άρα ό,τι και να λέει ο κ. Σόϊμπλε θα αποδεχθεί ένα κούρεμα, θέλει δε θέλει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Όχι γιατί θα του το επιβάλλουμε εμείς αλλά γιατί η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Δεν είναι θέμα ούτε νόμων, ούτε πρόθεσης, ούτε και θέμα προτιμήσεων αλλά είναι η πραγματικότητα. Είναι σαν να πηγαίνεις κόντρα στη βαρύτητα, δεν μπορείς να τα καταφέρεις όσο και να το θέλεις. Οπότε χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση που να μπορεί να πει «Nein» στον κ. Σόϊμπλε. Ο κ. Σόϊμπλε μπορεί να λέει ότι το κούρεμα των χρεών μας απέναντι στους Γερμανούς φορολογούμενους και απέναντι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι παράνομο, όμως τότε ο νόμος πρέπει να αλλάξει γιατί η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει. Από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή το γνωρίζουμε αυτό.



Εσείς έχετε μιλήσει και για ένα «Μoratorium» αποπληρωμής χρεών προκειμένου να βρεθεί ένας κεκαλυμμένος τρόπος να κάνει πίσω η Γερμανία.

Ναι ακριβώς. Μπορούμε προσχηματικά να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε ο κ. Σόϊμπλε να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο μπορούμε να το κάνουμε. Αν δηλαδή δε θέλει να μιλήσει για κούρεμα, τότε μπορούμε να βάλουμε τη λύση ενός «moratorium». Ο ρυθμός αποπληρωμής του χρέους θα πρέπει να συνάδει με το ρυθμό αύξησης του εισοδήματος. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.



Ακούσαμε την κ. Λαγκάρντ να μιλάει για την ανάγκη μιας πραγματικής λύσης την Τρίτη. Βλέπετε να έρχεται αυτή η πραγματική  λύση μέχρι τότε ή θα έχουμε μια ακόμα εμβαλλωματική λύση;

Σε καμία περίπτωση. Θα δοθεί μια ψεύτικη λύση όσο συνεχίζει η ελληνική κυβέρνηση να μη συμπαρίσταται στην κ. Λαγκάρντ. Είναι μεγάλο έγκλημα αυτό που κάνει η ελληνική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή. Έχουμε μια τεράστια ρήξη μεταξύ των δανειστών μας και η κυβέρνηση δεν χρησιμοποιεί αυτή τη ρήξη για να στηρίξει την κ. Λαγκάρντ, η οποία για δικούς της λόγους, που έχουν να κάνουν με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ΔΝΤ εκτός Ευρώπης και συγκεκριμένα στην Ασία όπου είναι αναξιόπιστο και η κ. Λαγκάρντ προσπαθεί να επανακτήσει την αξιοπιστία του ΔΝΤ στην Ασία, λέγοντας την αλήθεια για την Ευρώπη. Και η ελληνική κυβέρνηση αντί να το χρησιμοποιήσει αυτό και να συνταχθεί με την κ. Λαγκάρντ για να διασπάσει την τρόικα σε πολιτικό επίπεδο με στόχο την δημιουργία συνθηκών που να δίνουν μια ευκαιρία στην Ελλάδα για ανάπτυξη και για σταθεροποίηση της κατάστασης, καθόμαστε και παρακολουθούμε το «match» ανάμεσα στην κ. Λαγκάρντ και τον κ. Σόϊμπλε σαν να μη μας αφορά.



Γιατί καθυστερούν να μας δώσουν τη δόση;

Δυστυχώς τη δόση θα την πάρουμε. Κάποια στιγμή θα μας τη δώσουν. Αν θυμάστε μετά τους Δίδυμους Πύργους, η CIA ανακάλυψε το λεγόμενο μαρτύριο του «waterboarding» δηλαδή της προσομοίωσης πνιγμού. Φέρνει έναν κρατούμενο στα πρόθυρα του πνιγμού, μετά τον αφήνει να πάρει μερικές ανάσες και πάλι από την αρχή. Πριν φτάσουμε στον «πνιγμό» θα μας δώσουν τη δόση. Όμως αυτή η δόση θα είναι δηλητηριώδης, δεν πρέπει να την πάρουμε γιατί εντάσσεται σε μια εντελώς άκρως προβληματική και μη βιώσιμη αντιμετώπιση του προβλήματος.



Εσείς πιστεύετε ότι το δημόσιο μπορεί να καλύψει τα έξοδά του, αν δεν πάρουμε τη δόση;

Βεβαίως. Μόνο αν δεν πάρουμε τη δόση θα μπορεί να καλύψει τα έξοδά του. Όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτό. Γιατί αν πάρουμε τη δόση, τα χρήματα δε θα χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν τα έξοδα του δημοσίου. Η δόση θα πάει σε μια μη λελογισμένη ανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών και θα χαθούν αυτά τα χρήματα στη μαύρη τρύπα των τραπεζών, δεδομένου ότι θα γραφτούν στο δημόσιο χρέος. Όλοι θα γνωρίζουν ότι οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με τεράστια χρηματικά ποσά από το ελληνικό Δημόσιο. Αυτά λοιπόν τα χρήματα θα πάνε χαμένα, αφού οι τράπεζες θα είναι συνδεδεμένες με ένα Δημόσιο που ετοιμάζεται για πτώχευση. Θα τα έχουν πάρει λοιπόν οι τράπεζες, αλλά θα έχουν εγγραφεί στο ελληνικό χρέος, το οποίο και είναι μη βιώσιμο. Τα υπόλοιπα χρήματα της δόσης θα πάνε για την αποπληρωμή των δανείων στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επομένως η νέα δόση δεν θα βοηθήσει σε τίποτα το ελληνικό Δημόσιο ούτε την ελληνική οικονομία αλλά ακριβώς το αντίθετο, θα τη βλάψει. Μην ξεχνάμε ότι θα πάρουμε μέτρα 11,5 δισ. μέχρι το 2013 που θα μειώσουν πάρα πολύ το ΑΕΠ. Ενώ με μόλις 2,5 δισ. σε μέτρα θα μπορούσαμε να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό, αν εξαιρέσουμε τα τοκοχρεολύσια, ώστε το ελληνικό Δημόσιο να μπορεί να ζει για 6-7 μήνες χωρίς δάνεια. Και να χρησιμοποιηθεί αυτή η ανάσα των 6-7 μηνών για να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη.



Όσον αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών εσείς θα θέλατε ιδιωτικά κεφάλαια και καταθέτες να ενισχύσουν τις τράπεζες;

Όχι αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γίνει, γιατί κανένας δεν θα πάει να δώσει χρήματα στις πτωχευμένες τράπεζες που είναι εξαρτημένες από ένα πτωχευμένο Δημόσιο. Αλλά για να γίνει ανακεφαλαιοποίηση και αυτά τα χρήματα να μη χαθούν, πρέπει τα χρήματα που θα δοθούν από την Ευρώπη να μην καταγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Να γίνει δηλαδή μια απεξάρτηση, αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση του δημόσιου χρέους είτε αφορά την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιρλανδία κλπ.



Ο κ. Σαμαράς έβαλε ως ορόσημο το 2013, όπου θα δούμε τα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης. Εσείς πώς βλέπετε αυτή την εκτίμηση;

Οι Βρετανοί έχουν μια έκφραση για τα γουρούνια που πετάνε. Θα ήθελα να τη χρησιμοποιήσω στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα. Μπορεί να θέλουμε να πετάξουμε αλλά δεν θα πετάξουμε.

Πηγή: ecoleft