Ν. Μπογιόπουλος: «Δεν υπάρχουν λεφτά»; Κι αυτά, τότε, τι είναι;

Ο ήρωας του Μπρεχτ, ο Μακχίθ, αναρωτιόταν στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας»...

Τα συγκλονιστικά στη Βουλή άργησαν μια μέρα! Αλλά ήρθαν! Την Κυριακή που μας πέρασε ακούσαμε για «τρύπια δολάρια» και για «μονομαχίες στο Ελ Πάσο», απολαύσαμε  πρωθυπουργικούς κουτσαβακισμούς και κοινοβουλευτικές «μαγκιές».  Αλλά τα σπουδαία – τα πραγματικά σπουδαία –  συνέβησαν τη Δευτέρα. Χωρίς κάμερες. Χωρίς απευθείας μεταδόσεις. Χωρίς πολλά- πολλά…

Τη Δευτέρα το βράδυ, λοιπόν, ο κ.Σταικούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, μετά από σχετική ερώτηση του Μανώλη Γλέζου, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο ο οποίος περιλαμβάνει τα ποσά με τα οποία έχει τροφοδοτήσει το κράτος τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης, το 2008. Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται για πρώτη φορά  είναι  πλέον και  επίσημα! Είναι δικά τους! Έχουν την εγκυρότητα και την σφραγίδα των «σωτήρων»! Δεν πρόκειται για «συνωμοσιολογία»! Ούτε για ευφάνταστα σενάρια των «ψεκασμένων»!

Ο συγκεκριμένος κατάλογος, αν τον δει κανείς από τη σκοπιά του τραπεζίτη, μοιάζει με… ηλιοβασίλεμα.  Με τι μοιάζει αν τον δει κανείς με τα  μάτια του ελληνικού λαού θα το δούμε στη συνέχεια.  

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Από το 2008, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή ψήφισε τον νόμο  3723/2008 περί«Ενίσχυσης ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης», οι τραπεζίτες – από τον κρατικό κορβανά - έχουν λάβει:

• Το ποσό των 4,5 δις ευρώ  για τις προνομιούχες μετοχές των πιστωτικών ιδρυμάτων που ανέλαβε το ελληνικό δημόσιο.
• Το ποσό των 127,3 δις ευρώ με τη μορφή εγγυήσεων που παρείχε το ελληνικό δημόσιο  για δάνεια των πιστωτικών ιδρυμάτων.
• Το ποσό των 10, 5 δις ευρώ με τη μορφή ειδικών τίτλων προς τα πιστωτικά ιδρύματα. Εδώ προσθέστε και το ποσό των 2,4 δις ευρώ από το συγκεκριμένο κονδύλι που παραμένει ανεξόφλητο.

Εν ολίγοις:

Τα χρόνια της δυστυχίας, της καταστροφής της φτώχειας, της πείνας και της λεηλασίας, οι τράπεζες – μόνο δια αυτού του δρόμου – έχουν ενθυλακώσει το ποσό των 145 δις ευρώ!

Εδώ δυο παρατηρήσεις:

Πρώτον, κάποιοι συνήθεις «έξυπνοι οικονομολογούντες» θα ισχυριστούν ότι πολλά από αυτά τα ποσά αυτά δεν συνιστούν «ζεστό χρήμα», αλλά εγγυήσεις, και συνεπώς δεν θα πρέπει, τάχα, να υπολογίζονται στην καθαρή ενίσχυση των τραπεζών. Απαντάμε: Οι «σωτήρες», αυτοί δηλαδή που εγγυώνται  για τις τράπεζες, για τα σπίτια του κοσμάκη που βγαίνουν στον πλειστηριασμό εγγυώνται; Αυτοί που εγγυώνται για τις τράπεζες, από ποια τσέπη εγγυώνται, τη δική τους ή του ελληνικού λαού; Αυτοί που εγγυώνται για τις τράπεζες τα βάρη των εγγυήσεων και της εξόφλησης αυτών των εγγυήσεων στις πλάτες ποιών υποζυγίων τα φορτώνουν με τη μορφή των αλλεπάλληλων λαοκτόνων (και πάντα τελευταίων) μέτρων;

Δεύτερον, όταν λέμε ότι ο παραπάνω πακτωλός συνιστά ένα μόνο μέρος, από ένα μόνο δρόμο, της χρηματοδότησης των τραπεζών, εννοούμε ότι: Στα ποσά αυτά

• ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα 125 δις ευρώ που έχουν λάβει οι τράπεζες με τη μορφή ρευστότητας από την ΕΚΤ (έκθεση Eurobank – Μάης 2012)
• ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα 18 δις ευρώ από το PSI
• ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης!

Κατόπιν αυτών:

Υπάρχει ακόμα κάποιος που να μπορεί, τώρα πια, να ισχυριστεί ότι δεν καταλαβαίνει  ποιους ταΐζει  η πολιτική των Σαμαρά – Στουρνάρα – Βενιζέλου όταν φτάνει να φορολογεί μέχρι τα μαντριά και στάνες;  

Υπάρχει  ακόμα κάποιος που δεν καταλαβαίνει  για χάρη ποιών έρχονται πλειστηριασμοί στα σπίτια του κόσμου ή που καταλήγουν τα σφάγια  των λεηλατημένων μισθών και των συντάξεων;

Υπάρχει  κανείς που να μην καταλαβαίνει ότι «λεφτά – πράγματι – υπάρχουν», αλλά ότι η κύρια πηγή ανεύρεσής τους δεν βρίσκεται στο λαθρεμπόριο… τσιγάρων που λέει ο κ.Τσίπρας;

Στη χώρα των 2 εκατομμυρίων ανέργων, των 600.000 υποσιτισμένων παιδιών, των 6 στους 10 νέους που είναι άνεργοι, στη χώρα των συσσιτίων, των 400 ευρώ βασικό, των αστέγων και  των τρισ-χαρατσωμένων, μέσα στο διάστημα της γενικευμένης φτωχοποίησης και του κοινωνικού εξανδραποδισμού, μόνο από τα κρατικά ταμεία έχουν διατεθεί  145.000.000.000 (ο αριθμός – «ηλιοβασίλεμα» που λέγαμε…) σε μια χούφτα τραπεζίτες!

 Για όσους παριστάνουν ότι ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτός ο εξελισσόμενος και μονομερής «ταξικός πόλεμος» εις βάρος του ελληνικού λαού,  να το κάνουμε πιο «λιανό»:

• Το ποσό αυτό ισοδυναμεί  με τα 4/5 ολόκληρου του ΑΕΠ της χώρας, που παράγεται από εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά καταλήγει  σε κάποιους ελάχιστους.
• Το ποσό αυτό είναι 8 φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των μισθών και των συντάξεων που προβλέπει το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2014.
• Το ποσό αυτό είναι 11 φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των κονδυλίων που προβλέπονται  στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2014 για την κοινωνική ασφάλιση και την περίθαλψη ενός ολόκληρου λαού.
• Το ποσό αυτό είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τους έμμεσους φόρους  που έρχονται να προστεθούν με το προσχέδιο του προϋπολογισμού στην καμπούρα του λαού για το 2014.

Και μιας και μιλάμε για καμπούρα, υπάρχει μια παλιά παροιμία: «Αν η καμήλα δεν γονάτιζε, δεν θα τηνε φορτώνανε».  

email: mpog@enikos.gr

O xρυσός που λείπει και το μυστικό που κρύβουν οι κεντρικές τράπεζες

 Τον τελευταίο καιρό, ο χρυσός έχει γίνει βασικό θέμα στα μέσα ενημέρωσης. Το ενδιαφέρον για το κίτρινο μέταλλο έχει αναζωπυρωθεί ύστερα από πληροφορίες σχετικά με τα σχέδια της Γερμανίας και άλλων χωρών για τον επαναπατρισμό των αποθεμάτων τους σε χρυσό από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, όπου είχαν μετακινηθεί σε διάφορες χρονικές στιγμές.

Έντονες συζητήσεις έχουν ήδη αρχίσει σχετικά με το πόσο υπεύθυνα κεντρικές τράπεζες και υπουργεία οικονομικών 'αποθήκευαν' τα αποθέματα χρυσού που τους είχαν ανατεθεί. Αναφέρονται επίσης υποψίες ότι τελικά υπάρχουν μικρότερες ποσότητες χρυσού από ότι έχει αναφερθεί επίσημα. Υπάρχει μάλιστα μια θεωρία σύμφωνα με την οποία ουσιαστικά δεν έχει απομείνει καθόλου χρυσός στα θησαυροφυλάκια των κεντρικών τραπεζών στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες ...

1. Δημοπρασίες χρυσού, ή η κορυφή του παγόβουνου

Για πάνω από τέσσερεις δεκαετίες, οι κεντρικές τράπεζες πουλάνε τα αποθέματα χρυσού τους. Έχουν χρησιμοποιηθεί δύο τύποι «διάθεσης»: α) δημοπρασίες μετάλλων β) μυστικές διαδικασίες.

Η απλούστερη και πιο προφανής μέθοδος είναι οι δημοπρασίες χρυσού, που το 1975 ανήλθαν σε 36.700 τόνους από τα στοιχεία των επίσημων αποθεματικών όλων των χωρών και τους διεθνείς οργανισμούς στον κόσμο. Αυτό αντιπροσωπεύει την ορατή 'κορυφή του παγόβουνου'. Οι δημοπρασίες άρχισαν αμέσως αφότου καταργήθηκε ο κανόνας του χρυσού το 1970. Όλες οι δημοπρασίες χρυσού από τα επίσημα αποθέματα μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες:

1. τις πρώτες δημοπρασίες στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αυτές οι δημοπρασίες οργανώθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

2. τις δημοπρασίες από τις κεντρικές τράπεζες, στο πλαίσιο της λεγόμενης «Washington Gold Agreement», η οποία τέθηκε σε εφαρμογή το φθινόπωρο του 1999, και

3. Τις μεμονωμένες δημοπρασίες από επιμέρους κεντρικές τράπεζες και διεθνείς οργανισμούς σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Στη δεκαετία του 1970, οι ΗΠΑ διέθεσαν 530 τόνους και το ΔΝΤ 732 τόνους - συνολικά 1.262 τόνους. Στη δεκαετία του 1980, οι νομισματικές αρχές του κόσμου δεν έκαναν σχεδόν καμία αγορά ή πώληση  χρυσού, και τα αποθεματικά τους ήταν σε μια «παγωμένη» κατάσταση.

Στη δεκαετία του 1990, οι καθαρές πωλήσεις χρυσού από τα επίσημα αποθεματικά των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών ανήλθαν σε 2.900 τόνους. Στο τέλος του 2000, τα επίσημα αποθέματα χρυσού στον κόσμο περιείχαν 3.600 τόνους λιγότερο χρυσό από ότι το 1975.

Στις αρχές του νέου αιώνα, οι πωλήσεις εκτελούνταν ήταν κατά κύριο λόγο σύμφωνα με τις συμφωνίες της Ουάσιγκτον. Τον Σεπτέμβριο του 1999, υπεγράφη μια συμφωνία στην Ουάσιγκτον μεταξύ 17 κεντρικών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σχετικά με τις πωλήσεις του χρυσού κατά τη διάρκεια πενταετούς περιόδου. Στη συνέχεια ονομάστηκε η «Πρώτη Συμφωνία Χρυσού της Ουάσιγκτον» (WGA-1).

Επισήμως, δηλώθηκε ότι η συμφωνία αυτή είχε ως στόχο να ελέγχει την πώληση χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες, ώστε να μην μειωθεί η αγορά χρυσού. Στην πραγματικότητα, ο στόχος ήταν ο αντίθετος - να υποχρεώσει τις κεντρικές τράπεζες να πωλήσουν το μέταλλο από τα αποθεματικά τους, προκειμένου να διατηρήσουν τις τιμές του χρυσού σε χαμηλά επίπεδα.  Το Σεπτέμβριο του 2004, η συμφωνία επαναπροσδιορίστηκε μέσα από νέους κανόνες πώλησης - ονομάστηκε η «Δεύτερη Συμφωνία Χρυσού της Ουάσιγκτον» (WGA-2).

Τέλος, το Σεπτέμβριο του 2009, υπεγράφη η «Τρίτη Συμφωνία Χρυσού της Ουάσιγκτον» (WGA-3). Η Ελβετία έχει πουλήσει τις μεγαλύτερες ποσότητες χρυσού ως μέρος των Συμφωνιών αυτών (1.300 τόνοι). Μετά την Ελβετία ακολουθούν η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία. Ανάμεσα σε άλλες χώρες είναι και η Ισπανία και η Πορτογαλία. Ο μέσος ετήσιος όγκος καθαρών πωλήσεων των κεντρικών τραπεζών από 2001-2009 ισοδυναμεί με 385 τόνους.

Το 2009, ωστόσο, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, υπήρξε μια στροφή στις πολιτικές των κεντρικών τραπεζών: στράφηκαν από πωλητές χρυσού σε αγοραστές. Αυτή η αλλαγή ήταν μια προσπάθεια να έρθει μια ισορροπία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο είχε πουλήσει 403 τόνους χρυσού από τα αποθεματικά του μεταξύ Σεπτεμβρίου 2009 και Δεκεμβρίου 2010.

Συνολικά, στα χρόνια μετά την κατάρρευση του κανόνα του χρυσού, πωλήθηκαν περίπου 6.500 τόνοι χρυσού από τα επίσημα αποθέματα (καθαρές πωλήσεις), το οποίο έχει μειώσει τα επίσημα αποθέματα κατά περίπου 18 τοις εκατό. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα αποθέματα αυτά είναι πλέον μόνο ελαφρώς πάνω από 30.000 τόνους.

2. Οι δημοπρασίες χρυσού αποτελούν κλοπή

Μια λεπτομερής ανάλυση γύρω από τις διαδικασίες πωλήσεων χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες δείχνουν ότι οι συναλλαγές εκτελούνται όταν θα είναι πιο επικερδείς για τον πωλητή και όχι τον αγοραστή.

Μεταξύ του 1999 και 2002, όταν η αγορά χρυσού ήταν στο χαμηλότερο σημείο της, σε σύγκριση με τα προηγούμενα είκοσι χρόνια, η Τράπεζα της Αγγλίας πούλησε  περισσότερο από το ήμισυ των επίσημων αποθεμάτων χρυσού της χώρας σε 17 δημοπρασίες, σχεδόν 400 τόνους χρυσού. Η απόφαση για την πώληση έγινε από τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γκόρντον Μπράουν.

Κατά την έναρξη των πλειστηριασμών, υπήρχαν 715 τόνοι χρυσού στα αποθεματικά της χώρας και, στο τέλος, λίγο πάνω από 300 τόνοι. Τα έσοδα από τις πωλήσεις χρυσού μετατράπηκαν σε αμερικανικά δολάρια, ευρώ και γιεν. Μια έρευνα σχετικά με την υπόθεση αυτή ξεκίνησε το 2010. Κατά τη χρονική στιγμή της έρευνας (την άνοιξη του 2010), η τιμή του χρυσού ήταν περισσότερο από τέσσερις φορές υψηλότερη από τότε που εκτελέστηκαν οι δημοπρασίες (1.250 δολάρια για μία ουγγιά, σε αντίθεση με 256 έως 296 δολάρια).

Αποδείχθηκε ότι από τότε, οι ζημίες από την πώληση του χρυσού είχαν φτάσει τα GBP 7 δισ περίπου. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι μεταξύ 1999 και 2001, Αμερικανός υπουργός Οικονομικών ήταν ο Larry Summers, ο οποίος ήταν σε στενή επαφή με τον Γκόρντον Μπράουν και τον πίεζε να αποφασίσει να προβεί σε πωλήσεις χρυσού.

Το παράδειγμα αυτό, μεταξύ άλλων, αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ότι οι δημοπρασίες αυτές δεν είχαν ζητηθεί από τις νομισματικές αρχές ή τους ανθρώπους της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά από τους αγοραστές, οι οποίοι προτιμούν να μένουν αφανείς.

3. Η δεκαετία του 1990: μυστικές διεεργασίες για να αφαιρεθεί ο χρυσός από τα θησαυροφυλάκια των κεντρικών τραπεζών

Στη δεκαετία του 1990, σύμφωνα με ορισμένους εμπειρογνώμονες, οι κεντρικές τράπεζες άρχισαν να χρησιμοποιούν ενεργά τα αποθέματα χρυσού τους ώστε να παρέχουν χρυσό με μίσθωση (ένα είδος πίστωσης). Αυτό κρατήθηκε κρυφό από το ευρύ κοινό, συμπεριλαμβανομένων των νομοθετών και των κυβερνήσεων!

Ένας από τους κύριους στόχους αυτών των μυστικών διαδικασιών ήταν να καταστείλουν την τιμή του χρυσού, η οποία εμμέσως συνέχιζε να ανταγωνίζεται το δολάριο ΗΠΑ. Εκείνη την εποχή, η οικονομική ολιγαρχία (οι ιδιοκτήτες των πιεστηρίων του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος) χρειαζόταν ένα ισχυρό δολάριο για την ενεργή αγορά περιουσιακών στοιχείων σε όλο τον κόσμο (αυτή είναι η όλη ουσία της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής «παγκοσμιοποίησης»). Πολλοί αποκάλυψαν τα σχέδια της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, στην οποία υπάγονται και οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου με τα δικά τους συμφέροντα.

Η οργάνωση GATA (Gold Anti-Trust Action) είχε συσταθεί με σκοπό την αποκάλυψη των μυστικών επιχειρήσεων του «κατρέλ χρυσού». Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες της GATA, το καρτέλ είχε ως στόχο να αυξήσει την τιμή του χρυσού ώστε να μειωθούν τα αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών. Το καρτέλ αποτελείται από την Federal Reserve Bank, την Τράπεζα της Αγγλίας, τράπεζες της Wall Street (κυρίως την τράπεζα επενδύσεων Goldman Sachs), και μια σειρά από άλλες τράπεζες και χρηματοοικονομικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων και των ευρωπαϊκών. Για την εκτέλεση ορισμένων εργασιών, συμμετείχαν επίσης οι κεντρικές τράπεζες και άλλων χωρών (η Bundesbank και η Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας, για παράδειγμα) μαζί με εταιρείες εξόρυξης.

Ακόμη και μια αξιόπιστη οργάνωση, όπως η Fields Mineral Services Gold (GFMS), η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με την εξόρυξη χρυσού, αναγνώρισε ότι στην αρχή του 21ου αιώνα, περίπου 5.000 τόνοι χρυσού, που αναφέρονται στους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών δεν βρίσκονται στην κατοχή τους. Ο James Turk, γνωστός ειδικός σε θέματα χρυσού, χρησιμοποιώντας τόσο νομισματικές όσο και τελωνειακές στατιστικές της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σε αυτές τις δύο χώρες, και μόνο, οι μυστικές διαρροές χρυσού από τα επίσημα αποθεματικά μεταξύ των ετών 1991 και 2002 ανέρχονται σε 7.287 τόνους.

4. Τα λογιστικά τεχνάσματα των κεντρικών τραπεζών

Εάν οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης πραγματικά προχωρούσαν σε 'εκμίσθωση' των φυσικών αποθεμάτων τους, δεν θα ήταν αναγκασμένες να αποκαλύπτουν πληροφορίες για τις συγκεκριμένες ποσότητες χρυσού που αφήναν τα θησαυροφυλάκιά τους.

Σύμφωνα με έγγραφο από την ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όσον αφορά τη στατιστική επεξεργασία των συναλλαγματικών διαθεσίμων του ευρωσυστήματος, οι τρέχουσες κατευθυντήριες γραμμές για την υποβολή στοιχείων δεν απαιτούν από τις κεντρικές τράπεζες να διαφοροποιούν μεταξύ του χρυσού στα χρηματοκιβώτια τους και του χρυσού που εκμισθώνονυ ή ανταλλάσσουν.

Το έγγραφο αναφέρει ότι, «αντιστρέψιμες συναλλαγές σε χρυσό δεν έχουν καμία επίπτωση στο επίπεδο του νομισματικού χρυσού, ανεξάρτητα από το είδος της συναλλαγής (π.χ. πράξεις ανταλλαγής χρυσού, repos, καταθέσεις ή δάνεια), σύμφωνα με τις συστάσεις που περιέχονται στις κατευθυντήριες γραμμές του ΔΝΤ» . Ως εκ τούτου σύμφωνα με τις ισχύουσες κατευθυντήριες γραμμές, οι κεντρικές τράπεζες επιτρέπεται να συνεχίσουν να περιλαμβάνουν αυτές τις ποσότητες χρυσού στον ισολογισμό τους, ακόμη και αν έχουν ανταλλαχθεί ή εκμισθωθεί. Αυτό φαίνεται ήδη στον τρόπο με τον οποίο οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης αναφέρονται στα αποθέματα χρυσού τους.

Η βρετανική κυβέρνηση, για παράδειγμα, αποκαλεί στο αποθεματικό της ως «Χρυσός (συμπεριλαμβανομένων ποσοτήτων που έχει ανταλλαχθεί και με τη μορφή δανείου)». Αυτή είναι η ακριβής διατύπωση που χρησιμοποιείται σε επίσημες δηλώσεις. Αυτό επίσης συμβαίνει και στο αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών και την ΕΚΤ, οι οποίες αναφέρονται στα αποθέματα χρυσού τους ως «Χρυσό, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων σε χρυσό», «Χρυσό, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού που ανταλλάχθηκε» και «Χρυσό, συμπεριλαμβανομένων καταθέσεων και χρυσό που ανταλλάχθηκε».

Πολύ λίγες κεντρικές τράπεζες έχουν διευκρινίσει στις εκθέσεις τους ακριβώς ποιο είναι το ποσοστό των επίσημων αποθεμάτων τους σε χρυσό, και τι ποσοστό έχει δανειστεί ή ανταλλαχθεί και ούτω καθεξής. Μάλλον θα κάνει κακό στη φήμη μιας κεντρικής τράπεζας, εάν παραδεχθεί ότι έχει προχωρήσει σε χρηματοδοτική μίσθωση των αποθεματικών της σε χρυσό σε μεσάζοντες οι οποίοι στη συνέχεια, το πωλούν στην Κίνα, για παράδειγμα.  Ωστόσο, οι αριθμοί μας οδηγούν στην υπόθεση ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Είναι πιθανό ότι ο χρυσός των κεντρικών τραπεζών έχει εξαφανιστεί και οι μεσάζοντες που το πούλησαν δεν έχουν καμία πραγματική πιθανότηταν να το πάρουν πίσω.

Πηγή

Παγκόσμιο δέος > Tι γράφουν FT, Guardian, Times, Reuters για την μεγάλη ληστεία στην Κύπρο.

Σαρωτική σε κλίμακα και άνευ προηγουμένου στα τρία χρόνια της κρίσης χαρακτηρίζουν οι Financial Times την απόφαση επιβολής κουρέματος στις κυπριακές καταθέσεις, παρά το γεγονός ότι δεν έγινε δεκτό το αίτημα ορισμένων, όπως ιδίως του ΔΝΤ, για πλήρους κλίμακας συμμετοχή στο πακέτο διάσωσης όλων των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ.

«Ακόμα και η Ιρλανδία, της οποίας ο τραπεζικός τομέας ήταν σχεδόν τόσο μεγάλος σε σχέση με την εθνική οικονομία όσο της Κύπρου, ποτέ δεν εξέτασε ένα τέτοιο μέτρο», σχολιάζει η οικονομική εφημερίδα. Τόσο οι Financial Times όσο και οι υπόλοιπες βρετανικές εφημερίδες στις πρώτες αντιδράσεις τους υπενθυμίζουν την ανησυχία που διατυπωνόταν ότι ενδεχόμενο κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων θα προκαλούσε πανικό σε άλλες τράπεζες της ευρωζώνης.

Ευρωπαίος αξιωματούχος εξάλλου δηλώνει στην οικονομική εφημερίδα ότι καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη της τελικής συμφωνίας διαδραμάτισε ο Γιοργκ Άσμουσεν της ΕΚΤ.

Η ανάρτηση του Guardian στην ιστοσελίδα της εφημερίδας μεταφέρει ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters που φιλοξενεί δηλώσεις οργισμένων Κυπρίων πολιτών. Όπως σημειώνεται, την αρχική δυσπιστία έχει διαδεχθεί ο θυμός.

Οι Times κάνουν λόγο στο ρεπορτάζ τους για πανικόβλητη προσέλευση των Κυπρίων καταθετών στα συνεργατικά ταμεία, επισημαίνοντας ότι η απόφαση ελήφθη ενόψει ενός τριήμερου αργίας.

Οικονομικοί αναλυτές εξάλλου με σχόλιά τους επισημαίνουν ότι η απόφαση του Eurogroup αποτελεί ένδειξη ότι οι πλουσιότερες χώρες της ευρωζώνης είναι πλέον πολύ πιο επιφυλακτικές ως προς το ύψος της συμμετοχής τους σε ανάλογες διασώσεις εταίρων και ότι ενισχύεται το στρατόπεδο εκείνων που τάσσονται υπέρ της επιφόρτισης των πιστωτών με το κόστος της διάσωσης. Αναφέρεται επίσης ότι οι αντιδράσεις θα ήταν σαφώς ηπιότερες αν από το μέτρο της επιβάρυνσης των καταθετών εξαιρούνταν οι μικροκαταθέτες.

Οι πρώτες αναλύσεις υπογραμμίζουν δε ότι κερδισμένοι των αποφάσεων είναι μεταξύ άλλων τα hedge funds, που το τελευταίο διάστημα έχουν ποντάρει στο κυπριακό κυβερνητικό χρέος.

Σχολιάζεται τέλος ότι οι αντιδράσεις πιστωτών και καταθετών σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και ιδίως στην Ισπανία θα δείξουν κατά πόσο η φάση της οξείας κρίσης στη νομισματική ένωση έχει παρέλθει.
troktiko.eu

Γιατί οι Έλληνες χάνουν την Ελλάδα

Τι κρύβει ο όρος αποκρατικοποιήσεις και γιατί οι βουλευτές είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν τι ψηφίζουν.

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Πίσω από τις έννοιες εμπράγματες εγγυήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις, μείωση των δημοσίων δαπανών, προβληματικών επιχειρήσεων του Δημοσίου, αποκεφαλαιοποιήσεις, ανταγωνιστικότητα, άνοιγμα της αγοράς από το κρατικό μονοπώλιο, επενδύσεις στις αποκρατικοποιήσεις και Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου κρύβεται κάτι πολύ απλό:

Ένα τεράστιο πλιάτσικο ελληνικών και ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, στη Δημόσια αρχικά και στις ιδιωτικές περιουσίες των Ελλήνων στη συνέχεια.

Στη βάση του περίφημου Μεσοπρόθεσμου που ψήφισε η πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου τον προηγούμενο Ιούλιο , προκειμένου να πάρουμε την περίφημη 6η δόση , «έκλεισε» το πρώτο μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος των Ελλήνων.

Στις κανονιστικές του εφαρμογές, που πέρασαν από τη Βουλή το φθινόπωρο , περιέχεται και η ίδρυση του περίφημου Ταμείου για την Αξιοποίηση της ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου.

Πίσω από τον πολύ επικοινωνιακό αυτό τίτλο, κρύβεται ένα Ταμείο, το οποίο ανήκει επί της ουσίας στους πιστωτές και στο οποίο περνάνε κομμάτια της Ελληνικής επικράτειας , για την εξόφληση του Δημοσίου χρέους, με τρόπο αμεταβίβαστο, ως προς την ιδιοκτησία τους.

Δηλαδή ότι μπαίνει στο Ταμείο, το οποίο διοικείται από ελληνόφωνους, πρώην ανώτατα στελέχη κατά βάση της Eurobank με διευθύνοντα σύμβουλο τον κ. Μητρόπουλο, δεν επιστρέφεται ότι και αν γίνει με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας ή τις επιλογές των κυβερνήσεων.

Τι έχει περάσει στην ιδιοκτησία του Ταμείου

Με απόφαση στις 17 Νοεμβρίου του 2011, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, που η προσοχή της κοινής γνώμης ήταν αλλού και με την ψήφο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πέρασαν στην ιδιοκτησία του Ταμείου, άρα έφυγαν από την ιδιοκτησία των Ελληνικών κυβερνήσεων και των Ελλήνων τα ακόλουθα :

-Όλα τα μερίδια του δημοσίου στις εξής τράπεζες. Συγκεκριμένα στην ΕΘΝΙΚΗ, ALPHA BANK. ΠΕΙΡΑΙΩΣ. . Άρα και οι τράπεζες αυτές είναι ιδιωτικές, αλλά εμείς συνεχίζουμε από τον προϋπολογισμό να τις στηρίζουμε με κρατικές εγγυήσεις και ρευστό για μην χρεοκοπήσουν. Σ

Σημειωτέον οι εμπορικές - ιδιωτικές τράπεζες είναι πλέον και οι μέτοχοι , που ελέγχουν την Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι επίσης ιδιωτική και δεν ελέγχεται από το ελληνικό Δημόσιο, άρα και τις κυβερνήσεις.

-Όλα τα ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ της χώρας: Ως προς την διοίκηση, διαχείριση, λειτουργία, ανάπτυξη, επέκταση, συντήρηση, εκμετάλλευση. Την ιδιοκτησία επί κινητών και ακινήτων σε αυτά. Κέλυφος μένει πλέον η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, που στερείται με τελευταίες υπουργικές αποφάσεις και προσωπικού και πόρων.

-Όλα τα κεντρικά ΛΙΜΑΝΙΑ της χώρας: Συγκεκριμένα τους Οργανισμούς Λιμένος ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ, ΛΑΥΡΊΟΥ, ΡΑΦΗΝΑΣ, ΠΑΤΡΑΣ, ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΒΟΛΟΥ, ΚΑΒΑΛΑΣ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,ΚΕΡΚΥΡΑΣ

-Όλες τις κρατικές συμμετοχές σε κεντρικούς αυτοκινητόδρομους και τη Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου: Συγκεκριμένα τα δικαιώματα στα έσοδα στις ΜΩΡΕΑΣ Α.Ε, ΟΛΥΜΠΙΑ Α.Ε, ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ Α.Ε , ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε, ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε, ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε, ΕΓΝΑΤΙΑ Α.Ε . Σημειωτέον ότι όλοι αυτοί οι αυτοκινητόδρομοι έγιναν τάχα αυτοχρηματοδοτούμενοι, κόστισαν πολλαπλάσια σε κρατικές εγγυήσεις, με αποκορύφωμα την Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, που στοίχισε στον κρατικό προϋπολογισμό 25 φορές παραπάνω από το αν είχα κατασκευασθεί από το ελληνικό Δημόσιο με δανεισμό.

Η επιβάρυνση θα μείνει στο χρέος μας και τα έσοδα από τα πανάκριβα διόδια θα πηγαίνουν σε Έλληνες και ξένους ιδιώτες.

- Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ, στην πλήρη κυριότητα τους

- Τα ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ Α.Ε, στα οποία συμπεριλαμβάνονται φιλέτα σε παραλίες και πολύ ενδιαφέροντα επενδυτικά σημεία.
-
- Το ΝΕΡΟ και η εκμετάλλευση του, μέσα από την παραχώρηση της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, μαζί με τα φράγματα και τα δίκτυα.

- Τα υφιστάμενα και μελλοντικά έσοδα από την ΚΑΒΑΛΑ OIL Α.Ε . μιλάμε για τον πρίνο . πρελούδιο με το τι θα συμβεί με τα μελλοντικά έσοδα από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο σε Αιγαίο και Ιόνιο.

Συνεχίζουν με το Πολυνομοσχέδιο

Πέραν των παραπάνω προβλέπεται στο Πολυνομοσχέδιο , που θα περάσει από το Κοινοβούλιο την ερχόμενη Τρίτη, να περάσουν στην ιδιοκτησία του Ταμείου, όλα τα κρατικά ακίνητα του Δημοσίου, προκειμένου να αξιοποιηθούν σε real estate από ιδιώτες προς όφελος των πιστωτών.

Δηλαδή αντί να συγκεντρωθούν οι υπηρεσίες του κράτους στα ιδιόκτητα κτίρια του Δημοσίου, προκειμένου να περιορισθούν και οι δημόσιες δαπάνες αντί για τους μισθούς και τις συντάξεις, τα δημόσια κτίρια παραχωρούνται. Οι δημόσιες δαπάνες με τον τρόπο αυτό θα εκτοξευθούν, αφού όλες οι υπηρεσίες του κράτους θα πληρώνουν ενοίκια , τεράστια σε κόστος για την χρεοκοπημένη οικονομία μας.

Πέραν αυτού οι Έλληνες θα χάσουν την ιδιοκτησία των κρατικών κτιρίων, πολλά και τα πλέον σημαντικά των οποίων αποτέλεσαν δωρεές των μεγάλων Ευεργετών και της Εκκλησίας , προκειμένου να στεγασθεί το ελληνικό κράτος. Όλα τα παραπάνω δίδονται χωρίς να διεκδικείται καμία τιμή για την πώληση τους, αλλά μόνον έναντι του δημοσίου χρέους.

Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω προστίθενται στην σκανδαλώδη πώληση των Τηλεπικοινωνιών στους Γερμανούς, ο ΟΤΕ στην Deutch Telekom, με τις πανάκριβες εθελουσίες εξόδους και τα ελλείμματα του να έχουν επιβαρύνει το χρέος των Ελλήνων. Με ανάλογη διαδικασία τα προηγούμενα χρόνια πωλήθηκε και η Ολυμπιακή Αεροπορία, πάλι σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου.

Τα ακίνητα και τα δικαιώματα του Δημοσίου, που έχουν παραχωρηθεί είναι πριν την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και των «εμπράγματων εγγυήσεων» που αυτή θα προβλέπει. Όπως επίσης πριν το Μνημόνιο 2.

Για παράδειγμα τώρα έχει αρχίσει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και κλιματικής αλλαγής, Γ. Παπακωσταντίνου την «ναρκοθέτηση» της ΔΕΗ και την απαξίωση της ιδιοκτησίας σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ώστε να παραχωρηθούν στους Γερμανούς.

Το «πλιάτσικο» με την έννοια αυτή βρίσκεται στην μέση και προβλέπεται να ολοκληρωθεί μέχρι το 2015, αφού όπως όλα δείχνουν οι «αποκρατικοποιήσεις» θα συνεχισθούν με αυξανόμενο ρυθμό. Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες δεν χάνουν μόνον την εθνική τους κυριαρχία , ως προς την Διοίκηση, αλλά και την ιδιοκτησία τους επί την Ελλάδος ως επικράτειας. Πράγματι η Ελλάδα στο μεγαλύτερο μέρος της αρχίζει να μην ανήκει στους Έλληνες.

Σε αυτούς θα μείνει μόνον …ο λογαριασμός !