Ακόμα και εκτός Ευρωζώνης βλέπει την Ελλάδα η Αμερική

Άρχισαν τα όργανα...- ο ασβός

Απώλεια του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής κατάρρευσης πολιτικού ελέγχου και κοινωνικής έξαρσης της βίας, σταδιακή αποσύνδεση από της μεγάλες(σ.σ. προστάτιδες δυνάμεις δυνάμεις βλέπε Αμερική), πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη είναι μερικές από τις εκτιμήσεις -πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις για την Ελλάδα των «ειδικών» του stratfor, οι οποίοι επισημαίνουν ότι τα τρία επόμενα χρόνια θα είναι καθοριστικά για την σύγχρονη μετεπαναστατική από συστάσεως του ελληνικού κράτους ιστορία της χώρας. Σύμφωνα με την δεκασέλιδη ανάλυση, κάνοντας focus στα συμπεράσματα, σύμφωνα με τους αναλυτές του Stratfor, υποβαθμίστηκε ο ρόλος της Ελλάδας ως στρατηγικός σύμμαχος στα Βαλκάνια, με την αλλαγή της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής μετά τον πόλεμο στα Βαλκάνια(το 1993), μια απώλεια που όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το Αμερικανικό ινστιτούτο ήταν ορατή σε όλους πέρα από την ίδια της Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Αθήνα, «αρνούμενη να αποδεχτεί την πραγματικότητα, έκανε τα πάντα να διατηρήσει την θέση της, δανειζόμενη αφενός τεράστια ποσά για εκσυγχρονισμένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δίνοντας αφετέρου λανθασμένα στοιχεία για να μπει στην ευρωζώνη».

Αυτή η πολιτική εξήγηση ωστόσο – πάντα σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης- δεν καταγράφεται. Αντιθέτως, η σημερινή οικονομική κρίση περιγράφεται –κυρίως- από τα δυτικοευρωπαϊκά ΜΜΕ ως αποτέλεσμα της ελληνικής τεμπελιάς, υπερδαπανών και ανευθυνότητας με αποτέλεσμα να διογκώνεται το πάντα ελλειμματικό δημόσιο χρέος και ο εσωτερικός και κυρίως εξωτερικός δανεισμός της χώρας.

Συνεχίζοντας, οι αναλυτές εξηγούν «ότι η Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας μεταξύ άλλων και την υπαρκτή απειλή για το Αιγαίο- δεν είχε εναλλακτική παρά να χρεωθεί, ύστερα από την απώλεια του ενδιαφέροντος από τους δυτικούς προστάτες εταίρους», για να συμπληρώσουν ότι «Σήμερα η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε να ονειρεύεται ότι θα μπορέσει να επιτύχει τον 5ο γεωπολιτικό της στόχο, την κυριαρχία της δηλαδή στην ανατολική μεσόγειο. Πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της τις δυο τελευταίες 10ετιες.

Ακόμα και ο 4ος στόχος , που είναι η ενοποίηση της εσωτερικής Ελλάδας βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, όπως απεικονίζεται στην έκθεση λόγω της «εσωτερικής της αδυναμίας της να μαζέψει τους φόρους. Σχεδόν το 25% της ελληνικής οικονομίας εντάσσεται στην παραοικονομία, ένα ποσοστό από τα πλέον υψηλότερα ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες».

Για το Stratfor, «η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς εξωτερικό προστάτη, με το ερώτημα να τίθεται αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποδεχτεί την μείωση κατά πολύ του γεωπολιτικού της ρόλου», σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι δεν είναι στο χέρι μας αλλά «εξαρτάται από τις στρατηγικές που υιοθετεί η Τουρκία, η οποία είναι μια αναδυόμενη γεωπολιτική δύναμη που στοχεύει να επεκτείνει την επιρροή της στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Το ερώτημα είναι τώρα αν η Τουρκία θα εστιάσει τους στόχους της στο Αιγαίο ή αντί αυτού επιθυμεί να συμφωνήσει με την Ελλάδα, ώστε να επικεντρωθεί σε άλλα συμφέροντά της».

Η συμβουλή του ινστιτούτου είναι να βρει η Ελλάδα τον τρόπο να ξαναγίνει χρήσιμη σε μια ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις, σπεύδει όμως να πει ότι είναι κάτι απίθανο, «εκτός εάν μια σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων επιστρέψει στα Βαλκάνια»...

Για να καταλήξει ότι σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα τρία χρόνια θα είναι καθοριστικά για την Ελληνική ιστορία, προοιωνίζοντας μια εικόνα αποσταθεροποίησης από τα αυστηρά μέτρα που επέβαλε το ΔΝΤ και η ΕΕ, με αποτέλεσμα την περαιτέρω εξασθένιση της κεντρικής κυβέρνηση, αλλά και την χρεωκοπία προ των πυλών (κρίνοντας από το επίπεδο του χρέους, το οποίο –όπως επισημαίνουν- σύντομα θα είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ), και την στάση επιφυλακής των ευρωπαίων εταίρων για μια διαταγή εξόδου από την ευρωζώνη, μόλις διαπιστωθεί ότι αυτό δεν αποτελεί κίνδυνο για την υπόλοιπη ευρώπη.

Έτσι, το stratfor εκτιμά ότι η Ελλάδα, χωρίς πρόσβαση σε διεθνή κεφάλαια ή χρήματα στήριξης, μπορεί να αντιμετωπίσει μια ολοκληρωτική κατάρρευση του εσωτερικού πολιτικού ελέγχου με άμεσο αποτέλεσμα την έξαρση της κοινωνικής βίας, τέτοια που έχει να δει από την περίοδο της στρατιωτικής χούντας την δεκαετία του 70» για να καταλήξει ο συντάκτης της απαισιόδοξης έκθεσης ότι «Η Ελλάδα είναι πρώτη φορά από το 1820 είναι πραγματικά μόνη της!».

Ακολουθεί μέρος της έκθεσης

Greece Today

With the collapse of the Soviet threat at the end of the Cold War and the subsequent end of the Balkan wars with the 1999 NATO bombing of Serbia, the political geography of the region changed once again. This time the change was unfavorable for Athens. With the West largely uninterested in the affairs of the region, Greece lost its status as a strategic ally. And along with that status, Athens lost the political and economic support that allowed it to overcome its capital deficiencies.

This was evident to everyone but the Greeks. Countries rarely accept their geopolitical irrelevance lightly. Athens absolutely refused to. Instead it did everything it could to retain its membership in the first-world club, borrowing enormous sums of money to spend on the most sophisticated military equipment available and producing erroneous financial records to get into the eurozone. This is often lost amid the ongoing debt crisis, which is commonly described -- mainly by the Western European press -- as a result of Greek laziness, profligate spending habits and irresponsibility. But faced with a geography that engenders a capital- poor environment and an existential threat from Turkey that challenges its Aegean core, Greece had no alternative but to indebt itself after its Western patrons lost interest, and now even that option is in doubt. (Trying to keep up with its fellow EU states in terms of quality of life obviously played a role in Greece's financial overextension, but this can also be placed in the context of keeping up with a modernizing Turkey next door.)

Today, Greece cannot even dream of achieving its fifth geopolitical imperative, dominating the eastern Mediterranean. Even its fourth imperative, the consolidation of inland Greece, is in question, as illustrated by Greece's inability to collect taxes. Nearly 25 percent of the Greek economy is in the so-called "shadow" sector, by far the highest rate among the world's developed countries.

Succeeding in maintaining control of the Aegean, Greece's most important imperative, in the face of regional opposition is simply impossible without an outside patron. Going forward, the question for Greece is whether it will be able to accept its much-reduced geopolitical role. This, too, is out of its hands, depending as it does on the strategies that Turkey adopts. Turkey is a rising geopolitical power intent on spreading its influence in the Balkans, the Middle East and the Caucasus. The question is now whether Turkey will focus its intentions on the Aegean, or instead will be willing to make a deal with Greece in order to concentrate on other interests.

Ultimately, Greece needs to find a way to become useful again to one or more great powers -- unlikely, unless a great-power conflict returns to the Balkans -- or to sue for lasting peace with Turkey and begin learning how to live within its geopolitical means. Either way, the next three years will be defining ones in Greek history. The joint 110 billion-euro bailout package from the International Monetary Fund and European Union comes with severe austerity strings attached, which are likely to destabilize the country to a significant degree. Grafted onto Greece's regionalized social geography, vicious left-right split and history of political and social violence, the IMF-EU measures will further weaken the central government and undermine its control. An eventual default is almost assured by the level of government debt, which will soon be above 150 percent of GDP.

It is only a question of when, not if, the Europeans pull the plug on Athens -- which most likely will be at the first opportunity, when Greece does not present a systemic risk to the rest of Europe. At that point, without access to international capital or more bailout money, Greece could face a total collapse of political control and social violence not seen since the military junta of the 1970s. Greece, therefore, finds itself in very unfamiliar situation. For the first time since the 1820s, it is truly alone.