Spiegel για τη γερμανική Fraport: Δεν είναι επενδυτές, είναι κατακτητές... Έχει αξία το ποιός το λέει!...

Στην άμεση διαχείριση των 14 ελληνικών αεροδρομίων από τη Fraport και στις αιτιάσεις συνδικάτων και φορέων αναφέρεται το γερμανικό περιοδικό Spiegel.

«Είναι κατακτητές δεν είναι επενδυτές» είναι ο τίτλος με τον οποίο επιγράφει το ρεπορτάζ του το Spiegel αναφερόμενο στην ανάληψη της διαχείρισης των 14 ελληνικών αεροδρομίων από τη γερμανική εταιρεία Fraport και καταγράφοντας τις αντιδράσεις που υπάρχουν για την συμφωνία.

Το άρθρο αναφέρεται στην ανάληψη καταρχάς του αεροδρομίου «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη και στη σχετική ενημερωτική εκδήλωση που έγινε ενώ στη συνέχεια σημειώνει ότι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο θα γίνει η ανάληψη και των 13 υπόλοιπων αεροδρομίων. «Με την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις το επόμενο διάστημα, η Fraport θέλει να πείσει τις διάφορες περιοχές ότι θα επωφεληθούν και αυτές από τις επενδύσεις. Σύμφωνα με τη γερμανική εταιρεία, τα αεροδρόμια θα επεκταθούν με στόχο να αναζωογονήσουν την τοπική οικονομία. Γύρω στα 330 εκατομμύρια ευρώ θέλουν να επενδύσουν μέχρι το 2020».

Αλήθειες και ψέματα για τη δραχμή - Ένα παλιότερο άρθρο που αξίζει να διαβαστεί -

του Δημήτρη Καζάκη

     

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψου­με στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλα­κώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στη λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν από το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Αφού ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα; ...

   

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικο­νομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διε­θνείς σχέσεις και πριν από το ευρώ, και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες, και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, τη μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

   

♦ Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορη σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με τη χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ό,τι σήμερα που τρεις χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.

   

♦ Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρ­κείς υποτιμήσεις, οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ό,τι τη δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.

   

♦ Χάρη στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και, παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη, δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.

   

Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στη μεταπολίτευση χάρη στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;

   

Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στη νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το Δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μια και τότε ανήκε στη νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

   

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

   

Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση, όταν η Βρετανία επέβαλε τη συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα, με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε τη δεύτερη περίοδο της κατοχής, τη βρετανική κατοχή.

   

Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς, με οικονομικούς ή πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.

   

Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέιναρτ Κέινς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα, κυρίως προς τη μόνη χώρα - πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέινς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και, προκειμένου να επιβάλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών τους απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα, και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.

   

Όταν τόλμησε να τα προτείνει αυτά για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουστε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχο­λίασε: «Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα “κατευθυνόμενο” νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…».

   

Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει θα είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέινς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.

   

Βέβαια ο Κέινς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πως μπορούν να πείσουν την Ε.Ε. και την ΕΚΤ να ασκήσουν άλλη πολιτική από αυτήν που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

   

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

   

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέινς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

   

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

   

Η επινόηση του ευρώ

   

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: 1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. 2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. 3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

   

Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές, και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ό,τι κι αν κάνει.

   

Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα, δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει τη χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

   

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

   

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορούν να συγκριθούν μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.

   

Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσου­με πού βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή». Πού πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ού­τε καν να πληρώσουν για τη θέρμανσή τους; Πό­σα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέ­πει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντζο ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια Υγεία;

   

Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγ­γελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μη χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυ­τά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος μπο­ρεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδη­γούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολο­καύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επι­νόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

   

Νέα αρχή να επιβάλει ο ελληνικός λαός

   

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειονότη­τας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δωσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθε­ρία του από τους δυνάστες των αγορών και να δι­εκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.

   

Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνά­μεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζήδες; Αυτό είναι το δίλημμα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμι­σμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι, αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης, δεν μπορεί να παραγάγει τί­ποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά τη ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής, πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνι­κή κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της «Καθημερινής», συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθη­μα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συ­γκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πως «η ανεξαρ­τησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…». Στον χορό αυτού του νεοδωσιλογισμού και ονομα­στοί διανοούμενοι της εποχής, όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαι­ότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύ­ψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου».

   

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια

   

Την εποχή εκείνη, με νωπές τις μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή – παλιού και νέου – για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνού­σαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «Ομολογώ πως άμα βάζω στον νου μου πραγματοποιημέ­νο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθού­με ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουρι­στικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέ­πει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελ­λάδα τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότη­τα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δι­καίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».

   

Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτο­δυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

  

Από το Ποντίκι 

Τελικά σε ποιόν χρωστάει ο Πλανήτης; ΔΝΤ: Σε επίπεδα χωρίς ιστορικό προηγούμενο έχει διογκωθεί το παγκόσμιο χρέος

Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος παγκοσμίως αυξήθηκε σε επίπεδο δίχως προηγούμενο πέρυσι, φθάνοντας να είναι υπερδιπλάσιο από τον οικονομικό πλούτο που παρήχθη στον κόσμο, υπογράμμισε σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού τομέα, το παγκόσμιο χρέος ανερχόταν στα τέλη του 2015 σε 152 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή το 255% του παγκόσμιου ονομαστικού ΑΕΠ, αναφέρει μια νέα μελέτη που έδωσε στη δημοσιότητα το ΔΝΤ.

«Τα υψηλά επίπεδα χρέους είναι δαπανηρά, καθώς συχνά οδηγούν σε οικονομικές υφέσεις οι οποίες είναι βαθύτερες και πιο μακρόχρονες από τις φυσιολογικές υφέσεις» του οικονομικού κύκλου, εκτίμησε ο Βίτορ Γκάσπαρ, επικεφαλής της διεύθυνσης δημοσιονομικών υποθέσεων του ΔΝΤ.

Η αύξηση του χρέους καταγράφεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος επωφελήθηκε από την περίοδο «φθηνού χρήματος» την οποία εισήγαγε η πολιτική χαλάρωσης των μεγάλων κεντρικών τραπεζών, σύμφωνα με το Ταμείο. Στον ιδιωτικό τομέα αντιστοιχούν τα δύο τρίτα του παγκόσμιου χρέους.

Εν μέσω της άτονης ανάπτυξης, το χρέος αυτό αποδεικνύεται σήμερα βαρύ μειονέκτημα για πολυάριθμες επιχειρήσεις, ιδίως στην Κίνα. «Το υπερβολικό δημόσιο χρέος συνιστά μια σημαντική τροχοπέδη για την παγκόσμια ανάπτυξη κι έναν κίνδυνο για τη χρηματοοικονομική σταθερότητα», προειδοποίησε ο Γκάσπαρ.

Αλλά και οι κυβερνήσεις είδαν το δημόσιο χρέος να διογκώνεται και πλήττονται επίσης από την δυσμενή οικονομική συγκυρία, η οποία τις εμποδίζει να μειώσουν το βάρος, υπογράμμισε το ΔΝΤ.

Το χρέος της Ιαπωνίας αναμένεται να ανέλθει στο 250% του ΑΕΠ φέτος, αυτό της Ελλάδας το 183,4% και αυτό της Γαλλίας αναμένεται να αγγίξει το 100%, σύμφωνα με τις νέες προβλέψεις του ΔΝΤ.

Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης – όπως έγραφε τότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.
Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.
Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε 

Διαβάστε τη συνέχεια

Γέφυρα Ρίου Αντίρριου-National Geographic Rio Antirio Bridge

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για την γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου από το National Geographic και με Ελληνικούς υπότιτλους...
Δείτε το!

Το συγκλονιστικό αφιέρωμα των Financial Times στον Μανώλη Γλέζο

Αφιέρωμα στον Μανώλη Γλέζο στον «ήρωα της Αντίστασης» όπως τον αποκαλούν δημοσιεύουν οι Financial Times υπογραμμίζοντας πως στα 93 του χρόνια συνεχίζει να αγωνίζεται για την Ελλάδα.

Το πλήρες κείμενο του αφιερώματος:

«Στο ορεινό χωριό Απεράθου της Νάξου δεν υπάρχει τίποτα το τόσο επίσημο όπως ονόματα στους δρόμους. “Ρώτα απλώς πού είναι το σπίτι μου” με συμβουλεύει ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Μανώλης Γλέζος.

Φυσικά, όλοι γνωρίζουν το σπίτι του πιο διάσημου γιου τ’ Απεραθιού, δίπλα από το φούρνο. Ακολουθώ τη μυρωδιά περνώντας δίπλα από μια εκκλησία λαξεμένη μέσα στο βράχο, ανεβαίνω τα στριφογυριστά ασπροβαμμένα σοκάκια με τις βοκαμβίλιες,  και φτάνω στην πηγή της μυρωδιάς του παραδοσιακού ψωμιού.

Ο Γλέζος – ήρωας στην Ελλάδα από τότε που ταπείνωσε τους κατακτητές Ναζί σκαρφαλώνοντας στην Ακρόπολη και κατεβάζοντας τη σημαία με τη σβάστικα το 1941 – γράφει σημειώσεις για το επόμενο βιβλίο του στην πέτρινη αυλή με την κληματαριά. Αυτή η πράξη αντίστασης, για την οποία καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον, ενέπνευσε αντιστασιακά κινήματα σε όλη την Ευρώπη.

Τώρα στα 93, με μακριά άσπρα μαλλιά, με μουστάκι και καπέλο ψαρά, ο άνθρωπος που υπήρξε ακτιβιστής και μαχητής της ελευθερίας σε ολόκληρη τη ζωή του, που έζησε 12 χρόνια στη φυλακή λόγω της εναντίωσής του στο φασισμό και τα στρατιωτικά καθεστώτα που ακολούθησαν, είναι ένας επαναστάτης  στην κεντρική σκηνή της εξουσίας.

Ο Γλέζος παραιτήθηκε το περασμένο καλοκαίρι από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο όντας το πιο ηλικιωμένο μέλος του και εκπρόσωπος του ακροαριστερού κυβερνώντος κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια βουλή που απαρτιζόταν μεταξύ άλλων από εθνικιστές και νεοναζί.  Τον Ιανουάριο – και αφού η κυβέρνηση άρχισε να διαπραγματεύεται ένα οδυνηρό τρίτο μνημόνιο - ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την εμπιστοσύνη που είχε δείξει στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

“ Δεν είμαι απογοητευμένος, είμαι οργισμένος” λέει.

Ο Γλέζος μένει πιστός στην άποψη ότι η Ελλάδα δε θα έπρεπε να εξοφλήσει τα χρέη της πάνω στην – αμφιλεγόμενη – βάση ότι η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα 1 τρισ. σε πολεμικές επανορθώσεις.

Καθισμένος σε μια καρέκλα του σκηνοθέτη, με ένα αυτοσχέδιο αναλόγιο στα γόνατά του, κουνάει τα χέρια του σα να διευθύνει ορχήστρα.

“Είναι η Γερμανία που μας χρωστάει” λέει. “Τι θα έκανα ο ίδιος; Αυτό που έκανα πάντα: δε θα ενέδιδα ποτέ σε μια ξένη δύναμη.”

Η λύση που προτείνει ο Γλέζος είναι να ζητηθεί μια στάση πληρωμών κατά την οποία η Ελλάδα ούτε θα δανείζεται ούτε θα αποπληρώνει μέχρι να επανέλθει σταθερότητα στην ελληνική οικονομία.

Ο Γλέζος ζει με τη σύζυγό του Τζώρτζια σε ένα σεμνό σπιτάκι με ένα υπνοδωμάτιο. Έχει δύο παιδιά: το Νίκο, πυρηνικό φυσικό, και τη Μαρία, δασκάλα. Επιμένει να διηγείται την ιστορία του στο δικό του ρυθμό. «Στάσου» απαντάει συχνά με το μετρημένο βήμα κάποιου που έχει υπάρξει μάρτυρας των γεγονότων σχεδόν ενός αιώνα.

Γεννήθηκε σε αυτό εδώ το χωριό, όπου σε έναν πληθυσμό χιλίων ατόμων υπάρχουν έξι οικογένειες Γλέζων –  “ η δική μας είναι η μεγαλύτερη”.

Πάνω από ένα τεράστιο τζάκι βρίσκονται ένα σιδερένιο γουδοχέρι και ένα γουδί, μια κανάτα του καφέ και ένας παραδοσιακός μύλος του καφέ.

Ασπρόμαυρα φωτογραφικά πορτρέτα, συμπεριλαμβανομένου του παππού του με φέσι στο κεφάλι, διακοσμούν έναν τοίχο.

Ο παππούς του Γλέζου υπήρξε βοσκός και εκπαιδευμένος πρακτικός της λαϊκής ιατρικής. Η μέθοδός του για να ξαναβάλει στη θέση του έναν εξαρθρωμένο γοφό ήταν  - το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς - αντισυμβατική: έδενε τα πόδια του ασθενή γύρω από ένα άλογο το οποίο δεν είχε πιει νερό για τρεις μέρες και που είχε ταϊστεί με αλατισμένο καλαμπόκι. “Το άλογο έκανε σαν τρελό.  Αλλά η κοιλιά του φούσκωνε και ο γοφός επανερχόταν στη σωστή θέση.”

Λόγω αυτής της «ιατρικής» παράδοσης, η οικογένεια προόριζε τον Γλέζο να γίνει γιατρός. Στην ηλικία των 13 χρόνων πήγε στην Αθήνα όπου μετά το σχολείο εργαζόταν σε μία φαρμακευτική εταιρία.

Παρόλα αυτά, η οικογένεια δε μπορούσε να ανταπεξέλθει στα δίδακτρα της ιατρικής σχολής. Οπότε ξεκίνησε να μελετά οικονομικά.

Η διαμόρφωσή του ως πολιτικού ριζοσπάστη ήταν τυχαία. Ένα αγόρι ήρθε στην τάξη του στο σχολείο από τα Δωδεκάνησα, τα οποία ήταν προσαρτημένα από τον Μουσολίνι και ο οποίος είχε επιβάλει μια πολιτική ιταλικοποίησης.

“Πέντε συμμαθητές δώσαμε όρκο αίματος να ελευθερώσουμε τα Δωδεκάνησα από τους φασίστες.”

Λίγο μετά από αυτό, είδαν έναν δάσκαλο να καίει κομμουνιστικά βιβλία και, από περιέργεια, αποφάσισαν να βρουν αντίτυπα. “Ανακαλύψαμε ότι συμφωνούσαμε με τις ιδέες τους. Έτσι η ομάδα μας απέκτησε πατριωτικές και αντιφασιστικές ιδέες χωρίς να μας τις εξηγήσει κάποιος. ”

Καθώς ήταν πολύ νέοι για να πολεμήσουν όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, σχημάτισαν ένα μικρό ανεξάρτητο αντιστασιακό κύτταρο. “ Δε γνωρίζαμε πώς να φτιάξουμε μπόμπες, αλλά αυτοσχεδιάζαμε με πετρέλαιο και χημικά από το φαρμακευτικό εργαστήριο.”

‘Όταν το 1941 οι Ναζί κατέλαβαν την Αθήνα, ύψωσαν στην Ακρόπολη μια τεράστια σβάστικα. Ο Γλέζος και ο φίλος του Απόστολος Σάντας ήταν αποφασισμένοι να κατεβάσουν τη σημαία που «προσέβαλε όλα τα ανθρώπινα ιδεώδη».

Σε ένα βιβλίο από μια βιβλιοθήκη διάβασαν για μια σπηλιά που οδηγούσε στην κορυφή της Ακρόπολης, ένα μυστικό πέρασμα που χρησιμοποιούνταν στα αρχαία χρόνια. Τη νύχτα, πήρε αρκετές ώρες για να σκαρφαλώσουν στο 15 μέτρα ύψους  κοντάρι και να κατεβάσουν τη σημαία.

Ο Γλέζος θυμάται τη φοβισμένη του μητέρα να τον περιμένει να φανεί. “Πού ήσουν; θέλησε να μάθει. Της έδωσα ένα κομμάτι από τη σημαία. Δεν είπε τίποτα, αλλά με αγκάλιασε και με φίλησε. Είχε καταλάβει.”

Σε ένα διάστημα μεγαλύτερο από τέσσερις δεκαετίες, ο Γλέζος φυλακίστηκε πολλές φορές από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και ύστερα από τις δεξιές και στρατιωτικές ελληνικές κυβερνήσεις.

Υπέστη βασανιστήρια και μπήκε στην απομόνωση.

“Λένε ότι για να επιβιώσεις στη φυλακή πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου, να τρως και να διαβάζεις. Λοιπόν, ποτέ δεν αγάπησα τον εαυτό μου, δε με ενδιέφερε το φαγητό, αλλά διάβαζα διαρκώς.”

Βιβλία - με σκληρό εξώφυλλο - αρχαίων και μοντέρνων φιλοσόφων είναι στοιβαγμένα σε έναν ξύλινο πάγκο και σε ένα τακτοποιημένο γραφείο δίπλα από ένα κινητό τηλέφωνο της δεκαετίας του ΄80.

" Κορνιζαρισμένο στον τοίχο του σπιτιού του Γλέζου είναι ένα σπαρακτικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα από το μικρότερο αδερφό του Νίκο προς τη μητέρα τους, γραμμένο στο εσωτερικό του καπέλου του. Λέει: "Αγαπητή μητέρα, Σας φιλώ. Χαιρεσμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον Ελλ. ΛΑΟ. Γλέζος Νίκος Παραμυθίας 4."

Ο Γλέζος επισημαίνει ότι ο τρόπος που ο αδελφός του χρησιμοποιεί τις λέξεις εμπεριέχει ένα κρυφό μήνυμα. Έγραψε τη λέξη "ελληνικό" ως συντομογραφία και τη λέξη "λαός" με κεφαλαία ώστε να δειξει ότι ο Νίκος δεν πέθαινε για μια εθνικιστική αυταπάτη, αλλά για τις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και του αυτοπροσδιορισμού - παντού."

Σε ένα από τα πολλά βιβλία που έχει εκδώσει, ο Γλέζος διηγείται την ιστορία του μικρότερου αδερφού του Νίκου, που εκτελέστηκε από τους Ναζί το 1944 ως αγωνιστής της Αντίστασης.

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα το 1943, η Βρετανία υπό το φόβο της επικράτησης του κομμουνισμού, στράφηκε εναντίον των ανταρτών συμμάχων της, μια κίνηση που παραλίγο να οδηγήσει στη δολοφονία του Τσόρτσιλ.

Οι σύντροφοι του Γλέζου σχεδίασαν μια έκρηξη στο βρετανικό αρχηγείο, ο ίδιος ο Γλέζος κρατούσε το καλώδιο με το φυτίλι μέσα στους υπονόμους. Αλλά ακριβώς πριν την πυροδότηση, έφτασε απρόσμενα ο Τσόρτσιλ.

Με τον ήρεμο τρόπο του, ο Γλέζος θυμάται: “Δε μου φάνηκε καλή ιδέα να δολοφονήσω έναν από τους ‘ Τρεις Μεγάλους’.”

Παρά την ηλικία του, έχει παραμείνει πιστός στην αποστολή του να αγωνίζεται για την ελληνική αυτονομία. Το 2011, στην ηλικία των 89, ψεκάστηκε με χημικά σε μια διαδήλωση εναντίον της λιτότητας.

Το 2014 μπήκε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, κερδίζοντας προσωπικά 430.000 ψήφους, περισσότερες σχεδόν από κάθε άλλο υποψήφιο.

Ο Γλέζος λέει πως αρχικά υποστήριξε την ΕΕ, αλλά “όχι αυτού του είδους την πολιτική – τον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό. Εάν η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυμάτιζε σε αυτό το χωριό, θα την κατέβαζα σήμερα”

Τότε γιατί συμμετείχε σε ένα θεσμό τον οποίο αποκαλεί αντιδημοκρατικό; Ο Γλέζος λέει ότι κατάφερε να πετύχει μια αλλαγή εκ των έσω.

Στον αποχαιρετιστήριο βουλευτικό λόγο του, απήγγειλε στα αρχαία ελληνικά ένα στίχο του Ευριπίδη, στον οποίο ο Θησέας ανακηρύσσει την Αθήνα ελεύθερη πόλη, ελεύθερη από την Τυραννία και πλέον διοικούμενη από τους πολλούς.

Δεν έχει σκοπό να αποσυρθεί. Τον επόμενο χρόνο θα εκδώσει τέσσερα βιβλία, ανάμεσα στα οποία ένα για τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και μία ιστορία των ακρωνυμίων. Σχεδιάζει να εκδώσει τον εκπληκτικό αριθμό των 37 βιβλίων.

“Η ζωή του χρωστάει 12 χρόνια λόγω του χρόνου που πέρασε στη φυλακή” λέει η Τζώρτζια.

Ο Γλέζος υπήρξε δήμαρχος τ’ Απεραθιού δύο φορές, το 1997-98 και το 1998-99, όπου προσπάθησε όλες οι αποφάσεις να λαμβάνονται με τις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας, κατά το πρότυπο της αρχαίας Αθήνας.

Ένας χάρτης του αρχαίου κόσμου κρέμεται στον τοίχο του υπνοδωματίου του, όπως επίσης και ένας χάρτης της Πάρου, από όπου καταγόταν η μητέρα του.

Καθώς με ξεπροβοδίζει από το χωριό, περνώντας από την καφετέρια Μανώλης Γλέζος,  μια γυναίκα βγαίνει στο παράθυρο και φωνάζει: “Να είσαι ευλογημένος! Να σε έχει η Παναγιά καλά!”.

Η προστασία της Παναγίας θα χρειαστεί να φανεί αρκετή από μόνη της:

Το άρθρο κλείνει αναφέροντας ότι ο Μανώλης Γλέζος παραμένει η μόνη ελληνική πολιτική προσωπικότητα χωρίς αστυνομική προστασία.
Το διαβάσαμε στο newsit.gr

Φρικτά διαμελισμένα κορμιά από το Άουσβιτς, βρέθηκαν σε άσυλο υπό ανακαίνιση, στη Γερμανία

Ένα αποτρόπαιο εύρημα, ανακάλυψαν συνεργεία που έκαναν εργασίες ανακαίνισης σε ερευνητικό εργαστήριο στο Μόναχο που πριν τον πόλεμο ήταν άσυλο για Ψυχικά νοσούντες.   

Σε μια ξεχασμένη κρύπτη στο εργαστήριο Max Planck που ουδείς γνώριζε ότι υπήρχε στα υπόγεια του, βρέθηκαν ανθρώπινα μέλη, πολλά από αυτά παραμορφωμένα με βία και ύστερα από βασανιστήρια . Οι εμπειρογνώμονες που τα εξέτασαν διαπίστωσαν πως πρόκειται για κρατούμενους του Άουσβιτς, οι οποίοι πρέπει να είχαν μεταφερθεί εκεί για να μπορέσει ο δρ. Μένγκελε να συνεχίσει τα πειράματα του.

Βρέθηκαν, άνω και κάτω άκρα, κορμοί ανθρώπων ακόμη και εγκέφαλοι διατηρημένοι σε φορμόλη. Όλοι τους θύματα των ναζί στο Άουσβιτς στην πλειοψηφία τους Σοβιετικοί και Εβραίοι.

Στο συγκεκριμένο άσυλο στο οποίο ο Μένγκελε συνέχιζε να πειραματίζεται επάνω σε ανθρώπους γινόντουσαν οι ίδιες θηριωδίες που γινόντουσαν και στο Άουσβιτς. Κάποιοι από τους εγκέφαλους λένε οι ειδικοί μπορεί να ανήκουν σε ανθρώπους στους οποίους έκανε πειράματα ένας άλλος γιατρός των ναζί ο Τζούλιους Χάλερβορντεν.

Ο γιατρός Μένγκελε, έκανε εγχειρήσεις σε ανθρώπους δίχως να χρησιμοποιεί αναισθητικό, για να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος πόνος. Ο Μένγκελε λάτρευε να αδειάζει γαλάζιο ή πράσινο χρώμα (από αυτό που χρησιμοποιείται για βάψιμο) με σύριγγες στους βολβούς των ματιών των ανθρώπων πειραματόζωων του, προκειμένου να έχουν όλοι τα χρώματα της Άριας φυλής.

Η εμμονή του ναζί γιατρού ήταν τα δίδυμα. Επάνω τους άσκησε όλη την φρικτή ναζιστική θηριωδία με μορφή πειραμάτων. Από τα 3.000 ζευγάρια διδύμων που εξέτασε στο Άουσβιτς την περίοδο 1943 – 1945, μόνο 100 άνθρωποι επέζησαν.

Ο Μένγκελε εξαφανίσθηκε με την ουρά στα σκέλια για να μην λογοδοτήσει για τα φρικτά του εγκλήματα, όταν οι Σοβιετικοί συνέτριψαν τους ναζί και απελευθέρωσαν το Άουσβιτς.

Κρύφτηκε σε μια μονάδα της Βέρμαχτ, η οποία λίγο αργότερα παραδόθηκε στους Αμερικανούς και κρατήθηκε σε στρατόπεδο κοντά στο Σαουεντστάιν. Τρεις μήνες αργότερα αφέθηκε ελεύθερος, αφού οι Αμερικανοί δεν γνώριζαν ακόμη για τον «Άγγελο του Θανάτου» από το Άουσβιτς. Το φθινόπωρο του 1945 έφτασε στο Ροζενχάιμ της Βαυαρίας, όπου κρύφτηκε πάλι σε ένα απόμερο αγρόκτημα. Το διάστημα εκείνο χρησιμοποιούσε το όνομα Φριτς Χόλμαν.

Τον Απρίλιο του 1949 κατέφυγε ως Χέλμουτ Γκρέγκορ στη Γένοβα, από όπου στις 20 Ιουνίου 1949 ταξίδεψε στο Μπουένος Άιρες με το ατμόπλοιο North King. Με τη βοήθεια άλλων εγκληματιών πολέμου που είχαν καταφύγει εκεί και με πλαστά χαρτιά του Ερυθρού Σταυρού, έζησε εκεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950. Με πλαστή ταυτότητα ταξίδεψε τουλάχιστον μια φορά ακόμη στη Γερμανία. Όταν άκουσε ότι ήταν καταζητούμενος, κατέφυγε στην Παραγουάη.

Μετά την απαγωγή του Άντολφ Άιχμαν, κρύφτηκε στο Σάο Πάολο. Πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1979 στη Βερτιόγκα, κατά τη διάρκεια διακοπών που έκανε: Έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και πνίγηκε ενώ κολυμπούσε.

Ο τάφος του ανακαλύφθηκε το 1985 από Γερμανούς, Αμερικανούς και Ισραηλινούς ερευνητές. Εντός δύο εβδομάδων επικυρώθηκε η ταυτότητα του πτώματος, μετά δε και από εξέταση DNA το 1992, υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι επρόκειτο για τον Μένγκελε. 

Πηγή: Το ποντίκι

«Βόμβες» από Βαρουφάκη: Κατεβαίνει στις επόμενες εκλογές - Θα καταθέσει τα πρακτικά από τα Eurogroup

Την ώρα που είναι σε εξέλιξη στη Βουλή η πρόταση της ΝΔ για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διαπραγμάτευση του 2015, ο Γιάνης Βαρουφάκης απαντούσε σε ερωτήσεις αναγνωστών του Press Project και έβγαλε… ειδήσεις.

Συγκεκριμένα, ο πρώην υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε τη συμμετοχή του Diem25 στις επόμενες ελληνικές εθνικές εκλογές, με μορφή που θα καθορίσουν τα μέλη του, ενώ επίσης τόνισε πώς σύντομα θα δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά των Eurogroup που συμμετείχε.

Παράλληλα, απαντώντας στις κατηγορίες της Νέας Δημοκρατίας και με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται στη Βουλή, ο πρώην υπουργός Οικονομικών δήλωσε πρόθυμος να συμμετάσχει σε μια συζήτηση για την περίοδο εκείνη, σε όποιο μέρος επιθυμεί ο καθένας. «Έχω επανειλημμένως προκαλέσει όποιον θέλει να αντιπαρατεθεί στα επιχειρήματα μου για το πραξικόπημα που έπληξε την «Άνοιξη της Αθήνας» να δημιουργήσει τις συνθήκες διεξαγωγής αυτής της συζήτησης, από αμφιθέατρο έως ειδικό δικαστήριο. Εγώ θα είμαι εκεί. Εκείνοι θα είναι;», ανέφερε συγκεκριμένα

Συγκεκριμένα, ο Γιάνης Βαρουφάκης, στη συνέντευξή του στο pressproject.gr, τόνισε πως «το DiEM25 (σ.σ. Του οποίου ηγείται ο ίδιος) είναι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και προφανώς θα είναι παρόν και στην Ελλάδα. Η εκλογική μορφή που θα πάρει η παρουσία του DiEM25 στην Ελλάδα θα αποφασιστεί από τα μέλη του». Εκτίμησε επίσης ότι «το πολιτικό κενό στη χώρα μας το οποίο όλο και αυξάνεται πρέπει να κλείσει μέσα από δημοκρατικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις. Διαφορετικά θα γεμίσει τέρατα.» Αξίζει κάπου εδώ να σημειωθεί, ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν πρώτος σε ψήφους στην πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριου του 2015, όταν και είχε εξασφαλίσει περισσότερες από 1 εκατομμύριο ψήφους στη Β' Αθήνας.

Απαντώντας σε ερώτημα σχετικά με πιθανή συνεργασία με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το κόμμα της, επισήμανε: «θα συνεργαστούμε με όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς σε όλη την Ευρώπη που αρνούνται την υποταγή στις πολιτικές της Τρόικας και παράλληλα αρνούνται τις σειρήνες που μας καλούν στην επιστροφή στο Έθνος/Κράτος, σε κάποιον αριστερό εθνικισμό.”

Τη δεύτερη βόμβα, ο Γιάνης Βαρουφάκης, την φύλαγε για τις περίφημες “ηχογραφήσεις” των τοποθετήσεων στα Eurogroup στα οποία συμμετείχε και όπως είπε, πολύ σύντομα θα δώσει στη δημοσιότητα! «Προσωπικά θεωρώ ότι όλα τα συμβούλια της Ευρώπης πρέπει να καταγράφονται και να είναι προσβάσιμα στους ευρωπαίους πολίτες. Αυτό αποτελεί και καμπάνια του DiEM25. Στις συνεδριάσεις του Eurogroup που παραβρέθηκα προσωπικά -και ίσως να ήμουν ο μόνος- σεβάστηκα την εμπιστευτικότητα μη δημοσιοποιώντας τι ειπώθηκε παρά τις διαρροές από πλευράς της τρόικας που ήταν συχνά τοξικές και ψευδείς. Σύντομα στο πλαίσιο της εξιστόρησης του θρίλερ της «άνοιξης της Αθήνας» θα καταθέσω την άποψή μου για το τι συνέβη και θα καταθέσω και τα πρακτικά εκείνων των συνεδριάσεων. Στόχος δεν είναι η αναπαραγωγή του παρελθόντος. Σήμερα πιέζει το παρόν και το μέλλον. Το αδιέξοδο εναντίον του οποίου παλέψαμε το 2015 εντείνεται σήμερα. Ό,τι κάνουμε από εδώ και εμπρός πρέπει να αφορά το μέλλον της χώρας και της Ευρώπης» τόνισε χαρακτηριστικά.

Πηγή: thepressproject.gr

Δε ξεχνώ! Οι θηριωδίες των ΝΑΖΙ από το 1945 (ΣΠΑΝΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ντοκουμέντα!)

Κάτι που θα 'πρεπε να απασχολεί ολόκληρη την Ευρώπη και να μη δοθεί ποτέ ξανά η δυνατότητα να ξαναγίνει κάτι τέτοιο! Υπάρχουν άραγε οι προϋποθέσεις για να μη ξανασυμβεί αυτό; Αμφιβάλλω! Μια Ευρώπη απολίτικη με μοναδικό σκοπό τα οικονομικά συμφέροντα του πυρήνα της, μια Ευρώπη χωρίς Πολιτισμό και αλληλεγγύη των Λαών είναι αδύνατο να αποτρέψει την επανάληψη τέτοιων φαινομένων. Θα υπάρχει μια διαφορά...  Οι φωτογραφίες θα είναι έγχρωμες...