Το μεγάλο μυστικό του Κ. Καραμανλή

"Το μεγάλο μυστικό του κ. Καραμανλή" τιτλοφορείται το άρθρο του δημοσιογράφου Παύλου Παπαδόπουλου στην εφημερίδα "Βήμα", όπου αναλύει το πως έφτασε η χώρα στην χρεωκοπία και αποκαλύπτει άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές.

«Την άνοιξη του 2009 ξεκινήσαμε συνομιλίες στο Λονδίνο με ανθρώπους των αγορών για να αρχίσουμε τη μετατροπή του δημοσίου χρέους από βραχυπρόθεσμο σε μακροπρόθεσμο και να αποφύγουμε τη χιονοστιβάδα πληρωμών των επόμενων ετών, αλλά αυτό δεν ήταν πια εφικτό» βεβαιώνει κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης Καραμανλή αποκαλύπτοντας την κυριότερη αιτία της αδυναμίας δανεισμού που ήδη από τις αρχές του 2009 ήταν βέβαιο ότι θα ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια. Ως σήμερα δεν έχει προσδιοριστεί ο «λογαριασμός» που άφησε ο κ. Κ. Καραμανλής στον επόμενο πρωθυπουργό.

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

Η συζήτηση γίνεται γύρω από το έλλειμμα και το χρέος προκαλώντας τον αντίλογο ότι η λήψη δραστικών μέτρων στο τέλος του 2009 θα απέτρεπε τη χρεοκοπία. Είναι όμως έτσι; Ο «λογαριασμός Καραμανλή» που έπρεπε να πληρώσει η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου για να αποφύγει την προσφυγή στον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο κυμαινόταν στο επίπεδο των 300 δισεκατομμυρίων ευρώ για την τετραετία 2009-2013. Η Ελλάδα που «παρέδωσε» ο κ. Καραμανλής στον κ. Παπανδρέου ήταν ήδη χρεοκοπημένη αφού για να αποφύγει την προσφυγή στο ΔΝΤ θα έπρεπε να δανειστεί ποσό αντίστοιχου ύψους με ολόκληρο το ως τότε δημόσιο χρέος μέσα στην επόμενη τετραετία!

Πώς η Αγγλία κάλεσε το ΔΝΤ

Για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα του 2009 ας ταξιδέψουμε 40 χρόνια πίσω στον χρόνο. Στις 22 Νοεμβρίου 1976, ένα παγωμένο μεσημέρι στην Ντάουνινγκ Στριτ του Λονδίνου, το χαρακτηρισμένο ως «άκρως απόρρητο» σημείωμα προς τα μέλη του βρετανικού υπουργικού συμβουλίου μετέφερε το μήνυμα ενός εθνικού συναγερμού: «Τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας κυμαίνονται λίγο πάνω από τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια... Γι' αυτό πρέπει οπωσδήποτε να συμφωνήσουμε με το ΔΝΤ». Το άκρως απόρρητο σημείωμα υπογράφεται από τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης των ΕργατικώνΝτένις Χίλι. Κάποιοι πολύ «αριστεροί» υπουργοί διαμαρτυρήθηκαν στον πρωθυπουργόΤζέιμς Κάλαχαν και επέμεναν να προτιμηθεί ο περιορισμός στις εισαγωγές αντί η Αγγλία να τεθεί υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ προκαλώντας έντονες συσπάσεις στα πυκνά «καραμανλικά» φρύδια του Χίλι. Η Αγγλία είχε εγκλωβιστεί σε μια πορεία χρεοκοπίας γιατί είχε μπροστά της μια ασυνήθιστη ημερολογιακή πυκνότητα υποχρεώσεων εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους την ίδια στιγμή που τα διογκωμένα ελλείμματα του προϋπολογισμού είχαν κλονίσει την εμπιστοσύνη των αγορών στο αξιόχρεο της οικονομίας της. Στις 15 Δεκεμβρίου 1976 και εν μέσω ισχυρών βροχοπτώσεων επικυρώθηκε η συμφωνία με το ΔΝΤ.  Στην Αγγλία επιβλήθηκε μνημόνιο αντίστοιχο του ελληνικού.

Νεαρά, τότε, στελέχη που παραμένουν μέχρι σήμερα στο υπουργείο Οικονομικών και στην Τράπεζα της Αγγλίας σημαδεύτηκαν από την εμπειρία του 1976 και μέσα στις επόμενες δεκαετίες μερίμνησαν ώστε αυτό να μην επαναληφθεί. Εκτοτε η προσφυγή της Αγγλίας στο ΔΝΤ αποτελεί αντικείμενο επιστημονικών μελετών που οφείλουν να γνωρίζουν όλοι οι επικεφαλής διαχείρισης δημοσίων χρεών και όλοι οι υπουργοί Οικονομικών σε όλον τον κόσμο. Με βάση το «αγγλικό μάθημα», πρώτο μέλημα κάθε κυβέρνησης είναι να προγραμματίζει, να ρυθμίζει, να «χτίζει» το χρέος της έτσι ώστε να αποπληρώνεται όσο γίνεται πιο αργά στο μέλλον. Είναι άλλο να πρέπει να εξυπηρετήσεις το χρέος σου σε 5 χρόνια, άλλο σε 15 και άλλο σε 35. Το 2010 οι «γύπες» των αγορών πέταξαν για λίγο πάνω από το Λονδίνο - σε ένα διάλειμμα από το «φαγοπότι» της Αθήνας. Λόγω της κρίσης η Αγγλία εμφάνισε έλλειμμα προϋπολογισμού 12% του ΑΕΠ (περίπου όσο και η Ελλάδα) και χρέος που άγγιζε τότε το 100% του ΑΕΠ. Ομως είχε «χτίσει» το πιο ανθεκτικό προφίλ χρέους στον κόσμο. Η μέση ωρίμασή του ήταν 14 χρόνια. Το ελληνικό χρέος είχε μέση ωρίμαση 8 ετών (δηλαδή σε 8 χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να αναχρηματοδοτήσει ολόκληρο το χρέος της). Προσοχή: Δεν ήταν η μικρότερη ωρίμαση. Η Γερμανία είχε 6 χρόνια και οι ΗΠΑ 5. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, διαπιστώνοντας τις πυκνές ανάγκες εξυπηρέτησης χρέους, ο προνοητικός κ. Β. Σόιμπλε επέβαλε εγκαίρως μια σκληρή πολιτική λιτότητας και πλεονασματικών προϋπολογισμών ενώ η αμερικανική κεντρική τράπεζα (Fed) ξεκίνησε να εκτυπώνει άφθονο χρήμα για να αγοράσει η ίδια μεγάλο μέρος του αμερικανικού χρέους στηριζόμενη στην αντοχή του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Αντίθετα, η κυβέρνηση Καραμανλή αντιλήφθηκε το θανατηφόρο προφίλ χρέους που είχε διαμορφώσει όταν πλέον ήταν πολύ αργά.

Περί όνου σκιάς

Η κυβέρνηση Καραμανλή στις 31 Σεπτεμβρίου 2009, λίγες ημέρες προτού αναλάβει την εξουσία το ΠαΣοΚ, ασφαλώς γνώριζε - από τα επίσημα δελτία δημοσίου χρέους του Γενικού Λογιστηρίου - ότι η χώρα έπρεπε να δανείζεται περίπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο την επόμενη τετραετία για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της (συγκεκριμένα, πάνω από το μισό χρέος της χώρας, δηλαδή 155 δισεκατομμύρια ευρώ, έληγε σε πέντε χρόνια). Επιπλέον, ο τότε πρωθυπουργός ήξερε ότι το 2009 η Ελλάδα βρισκόταν σε ύφεση (που έκλεισε στο -2,3%) και ετήσιο έλλειμμα προϋπολογισμού που μαζί με όσα δεν εγγράφονταν στις δαπάνες αλλά πληρώνονταν κανονικά από το κράτος μέσω δανεισμού (δηλαδή χρέη νοσοκομείων και ΔΕΚΟ), κάλπαζε πάνω από τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ (και έκλεισε στα 36,15 δισ.). Συγκεκριμένα: Στις 31 Σεπτεμβρίου 2009 το χρέος σε ευρώ ήταν 297 δισεκατομμύρια 920 εκατομμύρια 910 χιλιάδες ευρώ. Τρεις μήνες μετά, στις 31 Δεκεμβρίου 2009 ήταν 298 δισεκατομμύρια 524 εκατομμύρια 20 χιλιάδες ευρώ. Η πρόσφατη διένεξη γίνεται για το αν έπρεπε ή όχι να εγγραφούν στον λογαριασμό δημοσίου χρέους ή να καταγραφούν σε ξεχωριστό λογαριασμό χρέους περίπου 24 δισεκατομμύρια ευρώ (18,2 δισ. χρέη ΔΕΚΟ και 5,5 δισ. από off-market swaps). Ολοι συμφωνούν ότι τα 298 δισεκατομμύρια υπήρχαν, ότι είχαν δηλωθεί συνολικά ως κρατικό χρέος, ότι ήταν γνωστά στις αγορές, ότι ήταν αποτέλεσμα δανεισμού. Ψάξτε να βρείτε τη διαφορά ανάμεσα στο 298 και στα 274+24! Διένεξη, περί όνου σκιάς, απλώς.

Το βερεσέ του Καραμανλή

Ο κ. Κ. Καραμανλής δεσμεύτηκε προεκλογικά ότι θα αντιμετώπιζε την κρίση κυρίως μέσα από το πάγωμα μισθών και συντάξεων του Δημοσίου. Θα διατηρούσε δηλαδή το έλλειμμα του προϋπολογισμού στα επίπεδα του 2009 (και δεν θα το αύξανε). Αν τηρούσε αυτή τη δέσμευση και διατηρούσε το βιοτικό επίπεδο «παγωμένο» στα επίπεδα του 2009 τότε γνώριζε ότι πέρα από τα έσοδα από τη φορολογία η χώρα ήταν υποχρεωμένη να δανείζεται επιπλέον 75 δισεκατομμύρια τον χρόνο. Τριάντα δισεκατομμύρια για την κάλυψη των ετήσιων αναγκών του κράτους, τριάντα για την αναχρηματοδότηση του χρέους και σχεδόν άλλα δεκαπέντε για την κάλυψη των τόκων. Ετσι προκύπτει πώς και γιατί η Ελλάδα που παρέδωσε ο κ. Καραμανλής το 2009 έπρεπε μέσα στην επόμενη τετραετία να δανειστεί κεφάλαια μεγαλύτερου ύψους από το ως τότε δημόσιο χρέος της (δηλαδή πάνω από 300 δισεκατομμύρια ευρώ). Ολα αυτά θα οδηγούσαν το δημόσιο χρέος περίπου στα 480 δισεκατομμύρια ευρώ στο τέλος του 2013 (τα επιπλέον 18 δισ. αντιστοιχούν σε τέσσερα χρόνια ελλειμμάτων ίσων με εκείνο του 2009 συν τους τόκους).

Επτά χρόνια μετά, κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή αποκαλύπτουν ότι ο τέως Πρωθυπουργός γνώριζε ότι μετεκλογικά θα έπρεπε να ληφθούν πολύ σκληρότερα μέτρα από αυτά που πρότεινε προεκλογικά. Ηταν βέβαιος ωστόσο πως θα έχανε τις εκλογές. Οι μετριοπαθείς συνεργάτες του υποστηρίζουν σήμερα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους ότι ακριβώς εξαιτίας των καταιγιστικών αναγκών δανεισμού «η χρεοκοπία θα μπορούσε να αποφευχθεί το 2010 μόνο μετά τη λήψη σκληρών μέτρων ανάλογων του Μνημονίου που θα είχαν ληφθεί πριν από το τέλος του 2009». Και συμπληρώνουν με νόημα ότι «η χρεοκοπία μάλλον δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί το 2011 παρά μόνο με έναν νέο γύρο ακόμη σκληρότερων μέτρων μέσα στο 2010». Ομως, ακόμη και αυτή η προσέγγιση δεν πείθει. Ποια μέτρα θα ήταν αυτά που θα μπορούσαν να συγκρατήσουν το έλλειμμα σε επίπεδα που να επιτρέπουν την ομαλή κάλυψή του από τις αγορές και επιπλέον να εξασφαλίζεται αφενός η αναχρηματοδότηση των λήξεων του χρέους και αφετέρου η αποπληρωμή των τόκων; Ιδού ένα παράδειγμα: Επειτα από μέτρα ύψους 2,5% του ΑΕΠ που επέβαλε το «πρώτο Μνημόνιο» για ολόκληρο το δεύτερο εξάμηνο του 2010, οι ανάγκες δανεισμού της χώρας περιορίστηκαν στα... 73,6 δισεκατομμύρια ευρώ για ολόκληρο το 2010! Ακόμη κι αν η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση λάμβανε στο τέλος του 2009 τα διπλάσια μέτρα από αυτά που επέβαλε το μνημόνιο έξι μήνες μετά, θα περιόριζε τις ανάγκες δανεισμού του 2010 στα... 70 δισ. (αφού, με βάση τον περίφημο «πολλαπλασιαστή», οι περικοπές δαπανών αποφέρουν το μισό δημοσιονομικό όφελος γιατί περιορίζουν την ανάπτυξη και αντιστοίχως συρρικνώνουν τα έσοδα).

Κατά συνέπεια, το ερώτημα είναι σαφές: Θα μπορούσε μια Ελλάδα που θα βυθιζόταν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και κοινωνική κρίση λόγω αυτών ακριβώς των σκληρών μέτρων που θα επιβάλλονταν στο τέλος του 2009 να δανειστεί 70 δισεκατομμύρια ευρώ με ανεκτά επιτόκια μέσα στο 2010; Υπενθυμίζεται ότι το 2009 η Ελλάδα δανείστηκε 68,6 δισ. για να εξυπηρετήσει λήξεις χρεών, ελλείμματα και τόκους με αποτέλεσμα να υποβαθμιστεί η πιστοληπτική της ικανότητα. Η πορεία ήταν νομοτελειακή και έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι κανένα μέτρο δεν θα ήταν αρκετό για να κρατήσει ανοιχτή την πόρτα των αγορών. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι με τα μέτρα λιτότητας του πρώτου Μνημονίου (ύψους 11,1% του ΑΕΠ), οι συνολικές ανάγκες δανεισμού της χώρας για την περίοδο 2010-2013 «περιορίστηκαν» μόνο στα... 239,7 δισεκατομμύρια ευρώ (δηλαδή 60 δισ. τον χρόνο). Τα κεφάλαια αυτά άρχισαν να εισρέουν, όχι ασφαλώς από τις αγορές (που έκλεισαν για την Ελλάδα) αλλά από τον Μηχανισμό Στήριξης! Ακριβώς επειδή ήταν αστρονομικό το ύψος του νέου δανεισμού που επέβαλλε η εξυπηρέτηση του χρέους, ήδη από το 2011 οργανώθηκε η μεγαλύτερη στον κόσμο περικοπή χρέους (PSI) για την οποία συμφώνησε ο κ. Γ. Παπανδρέου και υλοποίησαν ο κ. Λ. Παπαδήμος και ο κ. Ευ. Βενιζέλος. Και αν η Ελλάδα επέμενε στην πολιτική της κυβέρνησης του κ. Αντ. Σαμαρά, μάλλον θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα η περαιτέρω περικοπή του χρέους με ταυτόχρονη διασπορά των υποχρεώσεων στο μέλλον. Αυτό δείχνει να έχει αντιληφθεί, έστω και αργά, ο κ. Αλ. Τσίπρας και μιλά εσχάτως για... «success story». Του το ευχόμαστε.

Η διπλή πλαστογράφηση από τον κ. Γ. Αλογοσκούφη

Οι απάτες της απογραφής και της αναθεώρησης του ΑΕΠ κατά 10,6% για το διάστημα 2002-2006 με πρόσχημα τη συμπερίληψη μέρους της παραοικονομίας
Αξίζει να σταθούμε στη «διπλή πλαστογράφηση» των οικονομικών στοιχείων που έγινε από τον κ. Γ. Αλογοσκούφη ως πολιτικό δώρο στον κ. Καραμανλή.  Η πρώτη πλαστογράφηση, όπως εξηγήσαμε την περασμένη εβδομάδα, έγινε με την «απογραφή» το 2004. Επρόκειτο για τη μεταφορά της εγγραφής των δαπανών για τα εξοπλιστικά προγράμματα - που κρίθηκαν αναγκαία υπό την πίεση της τουρκικής απειλής μετά τα Ιμια - από τις ημερομηνίες παραλαβής των όπλων (μετά το 2004) στις ημερομηνίες παραγγελίας (πριν από το 2004).  Η μεταφορά αυτή «ελάφρυνε» στατιστικά τους προϋπολογισμούς της περιόδου Καραμανλή και επέτρεψε να γίνουν περισσότερες δαπάνες μέσω επιπλέον δανεισμού χωρίς να παραβιαστεί το όριο του 3% του ελλείμματος. Μάλιστα, όπως υπογραμμίζει ο κ. Σημίτης στη σελίδα 21 του βιβλίου του «Εκτροχιασμός» (εκδ. Πόλις, 2012): «Το 2006 η Eurostat έκρινε ότι η ορθή μέθοδος καταγραφής της δαπάνης των αμυντικών εξοπλισμών ήταν αυτή της παραλαβής του υλικού, η μέθοδος δηλαδή που ακολουθούσε η Ελλάδα πριν από το 2004. Χώρες που δεν εφάρμοζαν αυτή τη μέθοδο θα έπρεπε να την ακολουθήσουν, από το 2005 και μετά. Ομως παρά την απόφαση αυτή η Eurostat δεν προχώρησε στην αναδρομική διόρθωση των στοιχείων: Το 3,07% του ΑΕΠ κρατικό έλλειμμα για την Ελλάδα το 1999, όπως προέκυψε από την απογραφή, διατηρήθηκε ενώ θα έπρεπε να προσαρμοστεί στη νέα απόφαση. Η ασήμαντη -0,07% του ΑΕΠ απόκλιση από το όριο της Συνθήκης, που υιοθετήθηκε άκριτα από τα διοικητικά όργανα της ευρωζώνης, έγινε έτσι η αφορμή να απαξιωθεί μια τιτάνια προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής».

Στην απάτη της απογραφής ήρθε να προστεθεί δύο χρόνια μετά η απάτη της αναθεώρησης του ΑΕΠ κατά 10,6% για το διάστημα 2002-2006 με πρόσχημα τη συμπερίληψη μέρους της παραοικονομίας (λαθρεμπόριο τσιγάρων και ποτών, πορνεία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος). Οπως επισήμανε το φθινόπωρο του 2006 το ΠαΣοΚ διά του μετέπειτα υπουργού Οικονομικών κ. Φ. Σαχινίδη που ήταν τότε πρόεδρος της Επιτροπής ΙΣΤΑΜΕ για την Απασχόληση: «Αυτό το επιπλέον ΑΕΠ δεν φορολογείται, άρα το κράτος δεν έχει έσοδα από αυτό, ούτε θα έχει για να χρηματοδοτήσει μεγαλύτερες δαπάνες και ταυτόχρονα να υποστηρίξει την εξυπηρέτηση νέου δανεισμού. Τι μένει; Απλά μια στατιστική αύξηση. Ομως, μεγαλύτερο ΑΕΠ σημαίνει μικρότερο έλλειμμα και χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Με το έλλειμμα και το χρέος όπως είναι μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει πρόβλημα περαιτέρω δανεισμού γιατί έχει φτάσει στο όριο του ελλείμματος 3% που επιτρέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Με την αναθεώρηση του ΑΕΠ μειώνεται το ποσοστό ελλείμματος και χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ και δημιουργείται ξαφνικά το νομικό περιθώριο για περισσότερες δαπάνες μέσα από μια μεγάλη αύξηση του δανεισμού χωρίς να παραβιαστεί το 3% του ελλείμματος. Κι αυτός είναι ο απώτερος στόχος της κυβέρνησης: Να δανειστεί ακόμα περισσότερα απ' όσα δανείζεται τώρα χωρίς να ξεπεράσει το έλλειμμα το 3% του ΑΕΠ». Και έτσι ακριβώς έγινε. Η πολιτική Καραμανλή στηρίχθηκε σε μια διπλή πλαστογράφηση, πρώτα του ελλείμματος και μετά του ΑΕΠ. Κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί με τους κανόνες του ορθού λόγου τα παραπάνω αδιανόητα «επιτεύγματα». Γι' αυτό ορισμένοι νεοκαραμανλικοί, όπως ο κ. Ευρ. Στυλιανίδης, όταν δεν σιωπούν, εγκαταλείπουν βιαστικά τον ορθολογισμό και δημοσιεύουν... αρλούμπες στο Twitter ότι δήθεν το ΠαΣοΚ έκαψε τα δάση το 2007(!) ενώ ο κ. Ι. Μιχελάκης φοβερίζει με την αρθρογραφία του τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη «να πάρει θέση»...

ΔΑΝΕΙΟ 1 ΔΙΣ.

Ο... εκκεντρικός κ. Πέτρος Δούκας

Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτή η νομοτελειακή πορεία προς τη χρεοκοπία; Προφανώς ναι. Το 2006 ο κ. Πέτρος Δούκας, ως επικεφαλής του Γενικού Λογιστηρίου, αξιοποίησε την ένταξη στην ευρωζώνη και κατόρθωσε να δανειστεί η χώρα 1 δισεκατομμύριο ευρώ για 50 χρόνια! Η πρωτοβουλία του θεωρήθηκε τότε σχεδόν «εκκεντρική». Μόνο αν η τακτική αυτή είχε συστηματικά εφαρμοστεί σπρώχνοντας, αραιώνοντας και διασπείροντας διαρκώς στο απώτατο μέλλον τις εθνικές υποχρεώσεις που διαρκώς δημιουργούνταν - σε συνδυασμό ασφαλώς με μια προνοητική και «σφιχτή» δημοσιονομική διαχείριση - η διεθνής βοήθεια δεν θα είχε καταστεί νομοτελειακά απαραίτητη. Οπως σωστά υποστηρίζει η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου και υπογραμμίζεται στη σελίδα 17 της Προκαταρκτικής Εκθεσης της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους (Ιούνιος 2015), «η βασική αιτία της συσσώρευσης χρέους σχετίζεται με το πολλαπλασιαστικό φαινόμενο ("snowball effect") που παρατηρείται όταν το "υπονοούμενο" επιτόκιο εξυπηρέτησης του χρέους υπερβαίνει την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ. Το πολλαπλασιαστικό φαινόμενο αιτιολογεί τα δύο τρίτα της αύξησης του χρέους κατά την περίοδο 1980-2007  ... [με δεδομένο ότι] οι ελληνικές δημόσιες δαπάνες πλην των δαπανών για εξοπλισμούς ήταν πάντοτε χαμηλότερες του μέσου όρου των ευρωπαϊκών». Το «φαινόμενο της χιονοστιβάδας» λοιπόν είναι αυτό που παγίδευσε την Ελλάδα το 2009 - όπως παγίδευσε και την Αγγλία το 1976. Οι μόνοι πολιτικοί που προειδοποιούσαν με δημόσιες τοποθετήσεις τους για τα επερχόμενα - με στοιχεία και επιχειρήματα - ήταν ο κ.Κώστας Σημίτης, ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος. Δεν εισακούστηκαν. Η αποτυχία έγκαιρης πρόβλεψης, διαπίστωσης και προληπτικής αντιμετώπισης της δυναμικής αύξησης του δημοσίου χρέους προστίθεται στις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή δίπλα στην ακραία διόγκωση του ετήσιου ελλείμματος και στην πλαστογράφηση των οικονομικών στοιχείων.

Πηγή: tovima.gr

Οι επενδυτές αγάπησαν ξαφνικά την Ελλάδα;

O Πρεμ Γουάτσα, εκ των γκουρού των επενδύσεων και CEO της Fairfax, βλέπει «ελαχιστοποίηση» του πολιτικού κινδύνου και ποντάρει στο Greecovery, η Wall Street Journal διαπιστώνει ότι οι επενδυτές έχουν βάλει στα «ραντάρ τους» την Ελλάδα, και η UBS εντάσσει τα ελληνικά ομόλογα στις «κορυφαίες επενδυτικές προτάσεις του 2018».
Δεν πρόκειται για… ξαφνικό και συντονισμένο έρωτα των διεθνών επενδυτών με την Ελλάδα – πρόκειται για την, συνήθη και κυνική, αποτίμηση κινδύνων και ευκαιριών που κάνουν οι αγορές. Κι σ’ αυτή την αποτίμηση, στην παρούσα φάση, η Ελλάδα φαίνεται να υπόσχεται χαμηλό πολιτικό και οικονομικό ρίσκο και μεγάλα περιθώρια επενδυτικών κερδών – εξ ου και το θεαματικό ράλι στα ελληνικά ομόλογα τις τελευταίες ημέρες.
Το ράλι των ομολόγων
Σπάζοντας ένα ακόμη ρεκόρ, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων έπεσαν χθες στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 9 ετών: Η απόδοση των δεκαετών τίτλων έπεσε στο 4,3% από το 4,5% της Δευτέρας, η συνολική πτώση στο τελευταίο δίμηνο ξεπερνά το 20%, ενώ και στα διετή ομόλογα η απόδοση χθες διαμορφώθηκε στο 2,15% από το 2,4% επιστρέφοντας στα επίπεδα του Δεκεμβρίου του 2010. Ολοκληρώνοντας την εικόνα το περίφημο spread – η διαφορά απόδοσης των δεκαετών ελληνικών ομολόγων έναντι των αντίστοιχων γερμανικών – υποχώρησε στις 407 μονάδες βάσης και στο χαμηλότερο επίπεδό του από τον Απρίλιο του 2010.
«Η θεραπεία» της Ευρώπης από την κρίση ξεκινά και τελειώνει με την Ελλάδα», είναι η ανάγνωση που κάνει η Wall Street Journal πίσω από αυτό το ράλι και εξηγεί: «Η οικονομία της Ελλάδας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις: Μόλις επέστρεψε στην ανάπτυξη και εξακολουθεί να έχει το βαρύτερο χρέος οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους. Αλλά η κατεύθυνση της χώρας είναι ενθαρρυντική. Η Ελλάδα έχει καταγράψει τρία συνεχόμενα τρίμηνα ανάπτυξης το 2017 για πρώτη φορά μετά την κρίση. Η ανεργία, αν και εξακολουθεί να είναι υπερβολικά υψηλή σε ποσοστό άνω του 20%, έχει μειωθεί από το ρεκόρ του 28%. Οι τραπεζικές καταθέσεις, ενώ έχουν μειωθεί κατά 45% από το ζενίθ τους, σταθεροποιήθηκαν και αυξήθηκαν φέτος κατά 4,4% φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο από το 2015».
Ανάλογες εκτιμήσεις διατυπώνονται και στο συνέδριο Invest in Greece που διοργανώνει η Capital Link στην Νέα Υόρκη, με τους αναλυτές της Deutsche Bank και της Global Capital να υποδεικνύουν τα ελληνικά ομόλογα ως την επένδυση με τις καλύτερες αποδόσεις της ευρωζώνης το 2018.




Η Deutsche Bank
Είναι μια λογική, και κυρίως προσοδοφόρα, επενδυτική πρόταση: Οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων παραμένουν υψηλές και υπόσχονται μεγάλα κέρδη, ενώ ταυτόχρονα το ρίσκο που αναλαμβάνουν οι επενδυτές είναι χαμηλό καθώς όλα δείχνουν πως η Ελλάδα «βλέπει πλέον φως στην άκρη του τούνελ», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην έκθεσή της η Deutsche Bank.
Η έκθεση της γερμανικής τράπεζας είναι ίσως και η πλέον ενδεικτική του οδικού χάρτη που διαμορφώνεται τόσο για την ελληνική οικονομία, όσο και για τους επενδυτές: Κατά το βασικό σενάριο της Deutsche Bank, η Ελλάδα θα βγει από το Μνημόνιο το καλοκαίρι του 2018 όχι με μια απολύτως «καθαρή» έξοδο αλλά με μια «συνεργατική έξοδο» - ήτοι, με μια συμφωνία με τους δανειστές που δεν θα περιλαμβάνει πιστωτική γραμμή και νέο Μνημόνιο, θα βασίζεται στο γνωστό «μαξιλάρι» ρευστότητας, και θα προβλέπει συνέχιση των μεταρρυθμίσεων με μιας μορφής ήπια εποπτεία.
Σ’ αυτή την ηπιότερη εποπτεία θα συμβάλει και το γεγονός ότι το ΔΝΤ, κατά την εκτίμηση τουλάχιστον της Deutsche Bank, δεν θα μετάσχει τελικώς χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα αίροντας μεγάλος μέρος της πίεσης για δημοσιονομικά μέτρα και αφήνοντας περιθώρια ευελιξίας στην κατεύθυνση της τόνωσης της ανάπτυξης.
Το ερώτημα εδώ βεβαίως, εάν «βγει» το σενάριο της γερμανικής τράπεζας, είναι πόσο αρνητικό ρόλο θα παίξει η μη εμπλοκή του ΔΝΤ στο ζήτημα της μείωσης του χρέους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η παγίωση της εικόνας ομαλής εξόδου από το Μνημόνιο στους διεθνείς επενδυτικούς κύκλους διευκολύνει την ελληνική κυβέρνηση σε έναν κομβικό και άμεσο στόχο – την επιτάχυνση της σταδιακής επιστροφής στις αγορές.
Νέα επταετής έκδοση
Οι νέες έξοδοι στις αγορές, πριν από το καλοκαίρι του 2018, είναι εκείνες στις οποίες ποντάρει η ελληνική πλευρά προκειμένου να χτίσει το λεγόμενο «μαξιλάρι» ρευστότητας που θα της επιτρέψει να τελειώσει το πρόγραμμα χωρίς πιστοληπτική γραμμή. Σύμφωνα, δε, με τις τελευταίες πληροφορίες που δημοσιεύει η επίσης γερμανική Handelsblatt, η αρχή θα γίνει πιθανότατα τον Ιανουάριο με ένα επταετές ομόλογο και, συνολικά, σχεδιάζεται η έκδοση δύο ή τριών τίτλων έως το καλοκαίρι με στόχο την άντληση 6 δις ευρώ.




Πηγή

Το θανατηφόρο ελάττωμα του νεοφιλελευθερισμού

Nεοφιλελευθερισμός. Βάζει τις αγορές πάνω από τα κράτη και τις κυβερνήσεις, τα οικονομικά κίνητρα πάνω από τα κοινωνικά ή πολιτιστικά κίνητρα και την ιδιωτική επιχειρηματικότητα πάνω από την συλλογική δράση.
Ως όρος χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει ένα πολύ ευρύ φάσμα πολιτικών - από τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ έως την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρίγκαν, από τους Δημοκρατικούς του Κλίντον έως τους Νέους Εργατικούς της Βρετανίας (που θεωρήθηκαν μια προσαρμοσμένη εκδοχή του θατσερισμού - αργότερα εισήλθε ο όρος μπλερισμός από τον Τόνι Μπλερ που ηγήθηκε των Εργατικών) έως το οικονομικό άνοιγμα στην Κίνα και τη μεταρρύθμιση του κράτους πρόνοιας στη Σουηδία.
Ο όρος χρησιμοποιείται σχεδόν για οποιαδήποτε πολιτική περιέχει απορρύθμιση, απελευθέρωση, ιδιωτικοποίηση και δημοσιονομική λιτότητα. Σήμερα αποτελεί την πηγή των ιδεών και των πρακτικών που έχουν προκαλέσει την οικονομική ανασφάλεια και ανισότητα και την απώλεια των πολιτικών αξιών και ιδανικών που προκάλεσε, μεταξύ άλλων και την άνοδο του λαϊκισμού.
Το σήμερα είναι η κατεξοχήν εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά ποιοι είναι οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού και οι προπαγανδιστές του νεοφιλελευθερισμού - οι ίδιοι οι νεοφιλελεύθεροι; Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του, ο Guardian, πρέπει να πάει κανείς αρκετά χρόνια πίσω για να βρει κάποιον που να ασπάζεται ρητά τον νεοφιλελευθερισμό. Το 1982, ο Τσαρλς Πέτερς, συντάκτης του πολιτικού περιοδικού Washington Monthly, δημοσίευσε ένα δοκίμιο με τίτλο «Το Μανιφέστο ενός Νεοφιλελεύθερου». Είναι ένα ενδιαφέρον κείμενο για να διαβάσει κανείς 35 χρόνια αργότερα, καθώς ο νεοφιλελευθερισμός που περιγράφει έχει μικρές ομοιότητες με τον σημερινό. Τα πολιτικά ονόματα που επικαλείται ο Πέτερς ως παραδείγματα δεν είναι αυτά της Θάτσερ και του Ρίγκαν αλλά μάλλον κάποιοι φιλελεύθεροι - με την αμερικανική έννοια του όρου - οι οποίοι είχαν απογοητευτεί από τα συνδικάτα και την μεγάλη κυβέρνηση και απέβαλαν τις προκαταλήψεις τους έναντι των αγορών και του στρατού.
Η χρήση του όρου «νεοφιλελεύθερος» άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στη δεκαετία του 1990, όταν συνδέθηκε στενά με




Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Paradise papers «Στο διάολο οι πλούσιοι»

O Γιάκομπ Αουγκστάιν, αρθρογράφος του Spiegel και γιος του ιδρυτή του γερμανικού περιοδικού «ξεσπά» εναντίον των πλουσίων με αφορμή τα Paradise Papers.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Οι νέες αποκαλύψεις για τους φοροφυγάδες αποδεικνύουν ακόμα μια φορά ότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι΄ αυτόν. Έτσι, φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί.
Τα "Paradise Papers" είναι ένας θησαυρός δεδομένων, τα οποία αξιολόγησε μια διεθνής ομάδα ερευνητικής δημοσιογραφίας. Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι υπάρχει ενός τέτοιου είδους δημοσιογραφία, που αποκαλύπτει τον κόσμο των πλουσίων, στον οποίο οι άνθρωποι είναι μεν φτωχοί σε ήθος, αίσθημα αλληλεγγύης και συναίσθηση καθήκοντος, αλλά πάρα πολύ πλούσιοι σε χρήμα και εξουσία, ενώ συγκριτικά με τον κόσμο αυτό, η ζωή των άλλων είναι μια πραγματική κόλαση.
Υπάρχει κάτι ακόμα που λείπει από τον παράδεισο των πλουσίων: Oι τύψεις συνειδήσεως. Και τούτο, διότι όποιος είναι πλούσιος και δεν θέλει να μοιραστεί τον πλούτο του δεν χρειάζεται να παρανομήσει, αφού οι νόμοι έχουν φτιαχτεί γι αυτόν. Έτσι φόρους πληρώνουν τελικά μόνον οι βλάκες και οι φτωχοί. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί: 13,4 εκατομμύρια ντοκουμέντα έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας από 400 δημοσιογράφους επί μήνες έως ότου δημοσιοποιηθούν. Οι πηγές δεν κατονομάζονται, πρόκειται για κλοπή δεδομένων, για ανώνυμες πηγές, ή για κυβερνοεπίθεση;
Αποκαλύπονται, πάντως, ως φοροφυγάδες 120 πολιτικοί από 50 χώρες, γερμανικές εταιρείες όπως η Siemens και η Allianz, μέλη της κυβέρνησης Τραμπ, κροίσοι και επιφανείς οικογένειες. Η εμφάνιση των ονομάτων στα "Paradise papers" δεν σημαίνει όμως κατ΄ ανάγκη ότι μπορεί κανείς να τους καταλογίσει κάτι παράνομο και ανήθικο. Το υλικό είναι πολύ σύνθετο, αλλα το θέμα απλό: πώς δηλαδή μπορεί κανείς να εξοικονομήσει φόρους. Όλες οι πρακτικές αποσκοπούν σε έναν και μόνο στόχο: να μην μοιραστούν οι πλούσιοι τα κέρδη τους με το κράτος. Το αστείο, δε, από τη σκοπιά των πλουσίων τουλάχιστον, είναι ότι πολλές από αυτές τις πρακτικές αυτές είναι απολύτως νόμιμες. Αυτό επιμένει να υποστηρίζει και το δικηγορικό γραφείο Appleby των Βερμούδων. Καθόλου παράδοξο αφού στην προκειμένη περίπτωση το σκάνδαλο δεν είναι η παράβαση κάποιου νόμου αλλά η ίδια η ύπαρξή του.
Όλα αυτά είναι βέβαια γνωστά εδώ και καιρό. Ο καθένας το βλέπει, ο καθένας μπορεί να το εκφράσει και μολαταύτα η αγανάκτηση είναι περιορισμένη. Ακόμα και μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν θα αλλάξει κάτι. Οι μηχανισμοί και ο αυτοέλεγχος δεν λειτουργούν. Το σκάνδαλο αποκαλύπτεται μεν, παραμένει δε. Επειδή η εξουσία είναι, εν τω μεταξύ, έτσι κατανεμημένη, ώστε να μην επιδέχεται πλέον διορθώσεων.




Η ανισοκατανομή πλούτου έχει λάβει, άλλωστε, εξωφρενικές διαστάσεις: 1.542 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν όλοι μαζί 6 τρισ. δολάρια. Έτσι η συγκέντρωση πλούτου είναι στο επίπεδο των αρχών του 20ου αιώνα. Τότε οι Αμερικανοί βιομήχανοι αποκαλούνταν "βαρόνοι-ληστές" και η εποχή τους "επιχρυσωμένη", όχι χρυσή, διότι κάτω από τη λάμψη του πλούτου τους κρυβόταν η βρωμιά της πολιτικής και ηθικής σήψης. Τότε ο Αμερικανός πρόεδρος Τέοντορ Ρούζβελτ, είχε το θάρρος να τα βάλει με τον Τζον Ροκφέλερ της Standard Oil και να διαλύσει τον όμιλο. Κανένας σύγχρονος Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει τολμήσει μέχρι στιγμής να τα βάλει με τους κυρίους της Σίλικον Βάλεϊ, τους ψηφιακούς "βαρόνους-ληστές" των ημερών μας. Ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα του οποίου η φήμη είναι μεγαλύτερη από αυτή που αξίζει».
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει εξάλλου συμβουλεύσει τη γερμανική κυβέρνηση να φορολογήσει τους πλούσιους πολίτες περισσότερο, ώστε να αντιμετωπισθούν οι ανισότητες. Αλλά ούτε η επόμενη κυβέρνηση πρόκειται να ανταποκριθεί σε αυτό το κέλευσμα. Ούτε φόρος περιουσίας πρόκειται να επιβληθεί, ούτε οτιδήποτε άλλο. Αλλά και η κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης θα είναι στην πραγματικότητα ακόμα ένα αντικοινωνικό φορολογικό μέτρο προς όφελος των πλουσίων, αλλά μήπως δεν είναι αυτοί που είχαν ψηφίσει την παρούσα κυβέρνηση;
Το σύστημα είναι βαθιά άρρωστο. Είναι ανήθικο και αναξιοπρεπές. Η οργή αυξάνεται, αναζητά όμως τους λάθος στόχους. Το μίσος των εξαπατουμένων στρέφεται κατά των προσφύγων πολέμου και όχι κατά των προσφύγων του φόρου. Ο πλανήτης μας είναι ένας παράδεισος καθαρμάτων».




Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η οικονομία του πολέμου και της ειρήνης

Πόσο καλύτερα θα ήταν ο κόσμος αν σταματούσαμε να επενδύουμε στον πόλεμο και αντ’ αυτού επενδύαμε στην ειρήνη; Η απάντηση σε ευρώ είναι εκπληκτική.
Η Τάλια Χάγκερτι, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Οικονομίας και Ειρήνης (IPE με έδρα το Σίδνευ), απαντά στην Deutsche Welle πόσο κοστίζει ο πόλεμος και η ένοπλη βία ανά έτος και καταρρίπτει τον σχεδόν κοινό τόπο που θέλει τον πόλεμο να είναι προσοδοφόρος ακόμη και στην περίπτωση των λεγόμενων μεγάλων (στρατιωτικών) δυνάμεων.
Το ινστιτούτο έχει ποσοτικοποιήσει τον οικονομικό αντίκτυπο της βίας στην παγκόσμια οικονομία. Το 2016, οι άμεσες και έμμεσες δαπάνες βίας ανήλθαν σε περίπου 12.200.000 τρισεκατομμύρια ευρώ σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (PPP), συμπεριλαμβανομένων των πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει όχι μόνο το κόστος του πολέμου αλλά και άλλων μορφών βίας, όπως η τρομοκρατία, οι ανθρωποκτονίες και τα βίαια εγκλήματα.
Πως υπολογίζεται όμως το κόστος του πολέμου; Για παράδειγμα όταν ένας στρατιώτης τραυματίζεται στον πόλεμο, υπάρχουν άμεσες δαπάνες, όπως η ιατρική του περίθαλψη, και οι έμμεσες δαπάνες, όπως οι χαμένοι μισθοί στην περίπτωση κάποιας αναπηρίας του στρατιώτη. Ας υποθέσουμε ότι κοστίζει περίπου 86.000 ευρώ για να θεραπευτεί ένας τραυματισμένος στρατιώτης. Ο στρατιώτης χάνει μισθούς πέντε ετών από την αδυναμία του να εργαστεί, κάτι που κοστίζει επιπλέον 215.000 ευρώ. Κι αυτό δεν είναι το συνολικό κόστος καθώς τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να δαπανηθούν για κάτι παραγωγικό.
Την ίδια στιγμή, όταν κατασκευάζουμε μια βόμβα, αυτή - στο καλύτερο σενάριο - δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ. Στο χειρότερο σενάριο, η βόμβα χρησιμοποιείται και καταστρέφει ανθρώπινο κεφάλαιο ή φυσικό κεφάλαιο. Συνήθως και τα δυο. Αν συγκρίνει κανείς την κατασκευή ηλεκτρονικών υπολογιστών, για παράδειγμα και πυροβόλων όπλων, τότε είναι εύκολο να καταλήξει πιο από τα δυο είναι οικονομικά πιο λογικό.

^{Οι παγκόσμιες δαπάνες οικοδόμησης ειρήνης υποβαθμίζονται από τις άμεσες οικονομικές απώλειες που προκύπτουν από τις συγκρούσεις. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ινστιτούτου για την Οικονομία και την Ειρήνη, οι τρέχουσες δαπάνες για την πρόληψη των συγκρούσεων είναι λιγότερο από το 1% του κόστους των συνεπειών των συγκρούσεων. Aυτό το ποσοστό αναφέρεται στην Επίσημη Αναπτυξιακή Βοήθεια (ΕΒΑ ή ODA στα αγγλικά), δηλαδή στις ροές επίσημης χρηματοδότησης που παρέχονται από κυβερνήσεις για την προώθηση της παγκόσμιας ανάπτυξης.}
Είναι σχεδόν κοινός τόπος ότι ο πόλεμος ή η απειλή του πολέμου, είναι κάτι προσοδοφόρο για την οικονομία όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία ή άλλες χώρες με μεγάλο στρατό και μεγάλες εξαγωγές όπλων. Είναι όντως έτσι; Όχι. Ο πόλεμος είναι σίγουρα επικερδής για ορισμένο αριθμό επιχειρήσεων. Αλλά αυτή δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Αυτές οι εθνικές οικονομίες ευημερούν μέσα στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου εμπορίου. Ο οικονομικός αντίκτυπος της βίας στην παγκόσμια οικονομία υπερβαίνει κατά πολύ αυτόν της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, για παράδειγμα. Έτσι, αν θέλουμε να έχουμε ευημερούντα έθνη στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, πρέπει να μετρήσουμε την οικονομία κάθε χώρας και να κοιτάξουμε την τελική εικόνα κι όχι να μετρήσουμε απλώς την ευημερία μιας συγκεκριμένης χώρας ή ενός μόνο τομέα, όπως για παράδειγμα των εταιρειών της βιομηχανίας όπλων.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Τζούλιαν Ασάνζ στην ΕΕ για Καταλονία: Ενεργοποιήστε το άρθρο 7 και αποβάλετε την Ισπανία για σαφή παραβίαση του άρθρου 2 της ιδρυτικής διακύρηξης.

Υπέρ του δημοψηφίσματος στην Καταλονία τάχθηκε και ο Τζούλιαν Ασάνζ, ιδρυτής του ιστότοπου WikiLeaks, ενώ με σειρά αναρτήσεων παρενέβη, με σχόλια, προτροπές και δημοσιογραφική κάλυψη στις εξελίξεις στην Καταλονία. Μάλιστα μετά και την άγρια καταστολή, προτρέπει την ΕΕ να αποβάλει την Ισπανία.

Ο Ασάνζ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια διαμένει στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter ανέφερε ότι «ο Πρώτος Διαδικτυακός Πόλεμος έχει ξεκινήσει στην Καταλονία, καθώς ο κόσμος και η κυβέρνηση το χρησιμοποιούν για να οργανώσουν το δημοψήφισμα και η Ισπανία για έξυπνες επιθέσεις, να παγώνει συνδέσμους τηλεπικοινωνίας, λογοκρισία, κτλ.»

Σε post του τονίζει ότι «αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία είναι η πιο σημαντική δυτική σύγκρουση ανάμεσα σε πολίτες και κράτος από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου».

Μεταξύ άλλων, υπενθυμίζεται ότι, με απόφαση δικαστηρίου, η Google μπλόκαρε εφαρμογή της καταλανικής κυβέρνησης, που επέτρεπε στους χρήστες να βρουν τα εκλογικά κέντρα στα οποία ψηφίζουν.

Στα tweets του για το δημοψήφισμα ο Ασάνζ τονίζει ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, πρέπει να αποβάλει άμεσα από την Ε.Ε. την Ισπανία, όπως προβλέπεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, καθώς προέβη σε βίαιη καταστολή για να εμποδίσει την ψηφοφορία ανεξαρτησίας στην Καταλονία και αυτό παραβιάζει τις αξίες της ένωσης.

«Αγαπητέ @JunckerEU. Είναι αυτός ο «σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας»; αναρωτιέται σε ένα από τα tweet, συνοδευόμενο από ένα βίντεο με ισπανικά όργανα επιβολής του νόμου που τραβούν βίαια τους ψηφοφόρους από ένα εκλογικό κέντρο.

«Ενεργοποιήστε το άρθρο 7 και αποβάλετε την Ισπανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη σαφή παραβίαση του Άρθρου 2,» λέει χαρακτηριστικά.

Το άρθρο 2 περιγράφει αξίες με βάση τις οποίες ιδρύθηκε η Ένωση και είναι κοινές σε όλα τα κράτη μέλη της, με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, το κράτος δικαίου και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και τα δικαιώματα των μειονοτήτων τους. Σύμφωνα με το άρθρο 7, ένα κράτος που παραβιάζει αυτές τις αξίες μπορεί να στερηθεί ορισμένων δικαιωμάτων, όπως τα δικαιώματα ψήφου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Πολλοί γνωστοί ακτιβιστές του διαδικτύου και ακαδημαϊκοί, όπως οι Έντουαρντ Σνόουντεν και Νόαμ Τσόμσκι, συσπειρώθηκαν υπέρ της καταλανικής υπόθεσης τις τελευταίες ημέρες ενώ και ευρωβουλευτές που βρέθηκαν στην Βαρκελώνη, ως παρατηρητές, κάλυψαν με το δικό τους τρόπο τα γεγονότα και αντέδρασαν στη βία, όπως αναφέρεται και σε εκτενές δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Newsline.

«Η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι έχει κόψει κάθε γέφυρα με την Βαρκελώνη και έχει βλάψει σοβαρά τις σχέσεις της Μαδρίτης με την Καταλονία χρησιμοποιώντας τακτικές βίας», δήλωσε από την Καταλονία, όπου βρίσκεται ως ανεξάρτητος εκλογικός παρατηρητής, ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου. Έκρινε δε την εικόνα αυτή «επιζήμια τόσο για την Βαρκελώνη και την Ισπανία, όσο και συνολικά για την Ευρώπη».

«Δεν μιλάμε για ένα δημοψήφισμα "ναι ή όχι" στην ανεξαρτησία, αλλά για ένα δημοψήφισμα "ναι ή όχι" στη δημοκρατία». Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν η κυβέρνηση της Μαδρίτης είχε κάνει κάποιους ελιγμούς, «δίνοντας εκ νέου την ανεξαρτησία στην Καταλονία, που είχε κερδίσει το 2006 και της αφαιρέθηκε το 2010, αρχίζοντας έτσι έναν ειρηνικό διάλογο», τόνισε απαντώντας στο RT.

Η ιστορία του θρυλικού λήσταρχου Γιαγκούλα

H γέννηση του περιβόητου λήσταρχου Γιαγκούλα, του φόβου και τρόμου του Ολύμπου, παραμένει άγνωστη, αν και μία πιθανή χρονολογία είναι το 1894.Είδε το φως του κόσμου κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στο χωριό Μεταξάςκοντά στα Σέρβια Κοζάνης. Ο θάνατος του στις 20 Σεπτεμβρίου 1925, υπήρξε ωστόσο, επεισοδιακός όσο και ο βίος του και έγινε πρώτη είδηση.

Ο αμφιλεγόμενος Φώτης Γιαγκούλας, ο άνθρωπος που λέγεται ότι είχε στοενεργητικό του τόσους φόνους όσες και αγαθοεργίες, αγαπούσε την καλήζωή, γοήτευε τις γυναίκες και ευκαιρίας δοθείσης, χλεύαζε και εξευτέλιζε τη χωροφυλακή.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη «Φώτης Γιαγκούλας: Ο απέθαντος και άλλες ληστρικές ιστορίες» (εκδόσεις Μεταίχμιο), «[…] Ο λήσταρχος Φώτης,γνωστός ως Φώτος ή Φώτης Γιαγκούλας [….] ξεκινά τη δράση του με ένα‘έγκλημα τιμής’, καθώς κατεβαίνει στην Αθήνα και φονεύει έναν υπομοίραρχο που είχε βιάσει μια ξαδέλφη του. Στη συνέχεια «βγαίνει στο
κλαρί», επικηρύσσεται το 1920 και σκοτώνεται σε συμπλοκή με τακαταδιωκτικά αποσπάσματα. Έδρασε κυρίως στην περιοχή του Ολύμπου, με φόνους, ληστείες και απαγωγές να καταγράφονται στο ενεργητικό του, ενώ για ένα μικρό διάστημα διέμεινε στην Αθήνα, όπου ανέπτυξε σχέση με κυρία της αριστοκρατίας, φυσικά».

Κατά μία άλλη εκδοχή, στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου, ο νεαρός Γιαγκούλας κατηγορήθηκε για ζωοκλοπή από τους συγχωριανούς του, σε μια εποχή πείνας και εξαθλίωσης. Φώναζε ότι είναι
αθώος, αλλά φυλακίστηκε για τέσσερις μήνες στη Λάρισα. Βγαίνοντας πήρε τα βουνά και τον δρόμο της παρανομίας.

O θρυλικός λήσταρχος λοιπόν, έδρασε την άγρια εποχή του Μεσοπολέμου στον Όλυμπο και στα
Πιέρια, την Ελασσόνα και την Κοζάνη. Έστηνε τα καρτέρια του στις κλεισούρες και με τη συμμορία του, ριχνόταν σε ληστείες και απαγωγές. Η ιστορία του, όπως και οι ιστορίες άλλων ληστών και λησταρχαίων της εποχής, κυκλοφορούσαν σε φτηνά αναγνώσματα ήδη από τα τέλη του 19ου
αιώνα και τροφοδοτούσαν τη λαϊκή φαντασία. Ίσως, επειδή, όπως λέγεται, με τα κέρδη του βοηθούσε φτωχούς.

«Ο βασιλεύς των Ορέων»

Ο Γιαγκούλας ήταν επικηρυγμένος (αντί 600.000 χλμ δραχμών, ποσό πολύ υψηλό για την εποχή) και η χωροφυλακή τον κυνηγούσε μανιωδώς.

Για να μπορεί να κυκλοφορεί -και να πηγαίνει στις αγαπημένες του ταβέρνες- μεταμφιεζόταν. Συχνά πυκνά δε, καθόταν ακριβώς δίπλα στους χωροφύλακες και τους άκουγε να φλυαρούν για κείνον και να εξυφαίνουν σχέδια για τη σύλληψη του.

Μια φορά φεύγοντας από ένα ταβερνείο άφησε κάτω από το πιάτο του ένα χαρτάκι που έγραφε «βασιλεύς των Ορέων, Γιαγκούλας».

Ο εστιάτορας το βρήκε και το έδειξε στους κυνηγούς του. Εκείνοι φυσικά, έγιναν έξαλλοι.

Το γράμμα προς τον αρχηγό της χωροφυλακής

Κάποια στιγμή έφτασαν στα αφτιά του ιστορίες ότι οι χωροφύλακες κακομεταχειρίστηκαν χωρικούς, πρακτική που ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη κατά την καταδίωξη ληστών.

Εξοργισμένος έστειλε στον αρχηγό της χωροφυλακής ένα γράμμα, στο οποίο του εξηγούσε (με πολύ γλαφυρό τρόπο) τον λόγο για τον οποίον κανένας βοσκός δεν επρόκειτο να τον προδώσει.

Το γράμμα έγραφε τα εξής: «Τί πιέζεις τους εργατικούς ανθρώπους και τους κτηνοτρόφους αφού βρε κωλογαλονάδες γαμώ τ’ αστέρια σας και όλη την οικογένειά σας, αφού σας στέλλω είδηση όπου περνώ και δεν έρχεστε να πολεμήσωμε. Τί φταίγει ο κόσμος ο εργατικός και τους κακοπιέζεις; Έλα εσύ ρε αρχίδι και γίνε τσομπάνος και αν θέλης πρόδωσέ με. Την μίαν την βραδυάν θα με προδώσεις, την άλλη την βραδυάν θα σε κόψω σαν τ’ αρνάκι.
Από σήμερα και εντεύθεν να ξεύρης εάν κακοποιήσεις τους ανθρώπους θα σε κάνωμε στρατοκαρτέρια και θα σε πελεκήσωμε με τα σπαθιά μας. Τ’ άντερα σου θα σου τα κάνωμε κοκορέτσι και θα σου τα δώσουμε να τα φας. Κι αυτή τη στιγμή σε καλούμε να έλθης βρε αρχίδι να έλθης να πολεμήσωμε εδώ απάνω εις τον άγιον Προφήτην Ηλίαν...»

Η μεγάλη απόδραση

Η πρώτη μεγάλη, επισήμως καταγεγραμμένη, προσβολή προς τις αρχές ήταν όταν ο Γιαγκούλας απέδρασε σιδηροδέσμιος, μέσα από το τρένο που τον μετέφερε στο Γκεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη για να εκτίσει την ποινή του.
Οι αρχές τον είχαν συλλάβει λίγο νωρίτερα, αλλά ο Γιαγκούλας κατάφερε να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια τους.

Η απόδραση έγινε για άλλη μια φορά θέμα στον Τύπο της εποχής, κυρίως εξαιτίας της… τακτικής του: Τους έβαλε να πιουν κρασί, έκανε τον κοιμισμένο και όταν οι χωροφύλακες όντες ζαλισμένοι αποκοιμήθηκαν, εκείνος πήδηξε έξω από το τρένο....

Με δυό σφαίρες 

Ο Γιαγκούλας σκοτώθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1925, στην Κλεφτόβρυση Ολύμπου. Η συμπλοκή κράτησε οκτώ ολόκληρες ώρες.
Ο Γιαγκούλας και η συμμορία του βρέθηκαν αντιμέτωποι με 27 χωροφύλακες, αγροφύλακες και καταδότες.

Επικεφαλής ήταν ο μοίραρχος της χωροφυλακής και ορκισμένος εχθρός του, Ιωάννης Πετράκης. Τελικά, ο Φώτος έπεσε νεκρός με δύο σφαίρες στην κοιλιά.

Στη συμπλοκή σκοτώθηκαν επίσης, ο συνεργάτης του, Πάνος Μπαμπάνης, ο λήσταρχος Τσαμήτρας και ο χωροφύλακας Κωνσταντίνος Σαλιώρας.

Τα κεφάλια των ληστών εκτέθηκαν σε κοινή θέα στην Κατερίνη, επάνω σε ένα κοντάρι μπροστά στο κτίριο του δικαστηρίου.

«Στις 26 Σεπτεμβρίου 1925 τα κεφάλια των Γιαγκούλα, Μπαμπάνη, Τσαμήτρα μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και παραδόθηκαν στο ιατροδικαστικό εργαστήριο της οδού Σωκράτους. Και τα τρία διατηρούνταν σε καλή κατάσταση».

Η μαρτυρία για τον αποκεφαλισμό του

Σχετικά με τα όσα ακολούθησαν τον θάνατο του λήσταρχου, διασώζεται η εξής μαρτυρία:

«Ύστερα από το τέλος των τριών λήσταρχων, ένας κτηνοτρόφος, ονόματι Καλαϊτζής,
παρακάλεσε το μοίραρχο Πετράκη να αναλάβει το μακάβριο έργο να κόψει αυτός το κεφάλι του Φώτη Γιαγκούλα, και μάλιστα με το ίδιο μαχαίρι με το οποίο, όταν ο λήσταρχος ήταν εν ζωή, κατά τα λεγόμενα του Καλαϊτζή, τον είχε απειλήσει τέσσερις φορές να τον σφάξει. Ο μοίραρχος το αποδέχθηκε, ‘διότι κανείς άλλος δεν ήθελε να κάνει το έργον του χειρούργου’. Και ο κτηνοτρόφος ‘όρμησε κατά του άψυχου Γιαγκούλα και τον ήρπασεν από τα μαλλιά. Έσυρε στο κατόπιν το μαχαίρι του ίδιου του λήσταρχου (ένα μικρό ευτελέστατον που κόβουν το ψωμί) και μετ’ ολίγον εχώριζε την κεφαλήν από το σώμα κρατήσας το μαχαίρι ως ενθύμιον αφού του το προσέφερεν ο κ. Πετράκης’».

Στις τσέπες του θα βρεθεί μια ερωτική επιστολή της Μπήλιως. Λέγεται ότι οι ερωμένες του ήταν τουλάχιστον πέντε, παρότι υπήρξε παντρεμένος με συγχωριανή του.

Η περίφημη, φονική «Παρδάλα»

Το κεφάλι του Γιαγκούλα, μαζί με την περίφημη «Παρδάλα» (με την οποία εκτιμάται ότι δολοφόνησε 54 ανθρώπους) εκτίθενται στο Εγκληματολογικό Μουσείο.

Στην «Παρδάλα», τη μαχαίρα του, που είχε αποκτήσει το 1917 και η οποία θεωρείται δείγμα της παρορμητικής, ιδιόμορφης και φλογερής ιδιοσυγκρασίας του, είχε χαράξει τα εξής λόγια:

«Προς τους πάντας. Μη δηνάμενος να εύρο ίδινος δικαίου παρά της δυκαιοσήνης των Ελλήνων,
ηναγγάσθην να τονίσο το δίκαιον της Παρδάλας ή Μαχαίρας. Όθεον η ύψηστος αυτή λειτουργός της ανάνδρου Δικαιοσύνης ονόματι Παρδάλα έχη τον λόγον από σήμερον εις πάντας τους αιωθούντας και απίστους. Η λειτουργία αυτής έσετε πάντοτε ειλικρινής και ουδέποτε θέλη λησμονήση τα Ιερά καθήκοντά της προς αναμονή του δικαίου. Μαρτίου 1917».





Ελεύθερη απόδοση στη νέα ελληνική:

«Προς όλους. Επειδή δεν μπορώ να βρω δίκαιο στη δικαιοσύνη των Ελλήνων, αναγκάσθηκα να τονίσω το δίκαιο της Παρδάλας ή Μαχαίρας. Από τώρα και στο εξής η ύψιστη αυτή λειτουργός της άνανδρης Δικαιοσύνης, η ονομαζόμενη ‘Παρδάλα’, έχει τον λόγο απέναντι σε όλους τους υπεύθυνους και άπιστους. Η λειτουργία αυτής της μαχαίρας θα είναι πάντα ειλικρινής και πότε δεν θα λησμονήσει τα ιερά της καθήκοντα για την απονομή του δικαίου. Μάρτιος 1917».

Το 1928 η ζωή και η δράση του Γιαγκούλα αποτέλεσαν το θέμα ομώνυμης ταινίας του Κομινάκη, σε μια εμβρυακή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.



Το διαβάσαμε στο tvxs.gr

Ο Ασβός! Βρωμάω... Μήπως είμαι Πολιτικός;!: Ποιoς Κομμουνισμός; Οι Γερμανικές εκλογές και το φ...

Ο Ασβός! Βρωμάω... Μήπως είμαι Πολιτικός;!: Ποιoς Κομμουνισμός; Οι Γερμανικές εκλογές και το φ...: Η καθυστέρηση που χαρακτηρίζει την δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα έλαβε τραγελαφικές διαστάσεις με αφορμή το περιβόητο συνέδριο στην ...

Ποιoς Κομμουνισμός; Οι Γερμανικές εκλογές και το φάντασμα της Πρωσίας είναι το κλειδί για το αύριο Ένα προφητικό άρθρο του Ν.Άγουρου στη HuffPost Greece

Η καθυστέρηση που χαρακτηρίζει την δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα έλαβε τραγελαφικές διαστάσεις με αφορμή το περιβόητο συνέδριο στην Εσθονία για τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, φερέλπιδες νέοι βουλευτές και βαριεστημένοι δημοσιογράφοι έσπευσαν να ανέβουν επάνω στη σχεδία για να ανακαλύψουν και να αναμετρηθούν με την ιστορία του 20ου αιώνα. Και θα συμφωνήσω, δεν υπάρχει λόγος να επιστρέφεις στο παρελθόν αν δεν καταφέρεις να ρίξεις λίγο φως στο παρόν. Απλώς στη δική μας περίπτωση το παρελθόν επιστρατεύεται για να συσκοτίζει το παρόν.
Η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να επιθυμεί να κατευθύνει την κουβέντα (αφού μπορεί και το κάνει με χαρακτηριστική άνεση) εκεί που τη συμφέρει περισσότερο: σε ένα αχανές πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης με παρωχημένους όρους και ακόμη πιο παρωχημένους πρωταγωνιστές. Το γεγονός, όμως, ότι η Νέα Δημοκρατία συμμετέχει δημιουργικά και ανέμελα στην επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης εγείρει ακόμη πιο σημαντικά ερωτήματα. Ο Νίκος Παππάς θέλησε να απαντήσει προκαταβολικά στο ερώτημα, σχολιάζοντας ότι «η θεωρία των δύο άκρων, ήταν καταφύγιο από τα αδιέξοδα στην οικονομική της πολιτική». Πράγματι, τα αδιέξοδα της κυβέρνησης Σαμαρά την έσπρωξαν να ενεργοποιήσει τη θεωρία των δύο άκρων βοηθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει μπάλα και να νικήσει σε ένα γήπεδο αντιπαράθεσης που γνωρίζει καλά και που αξιοποίησε με επικοινωνιακή μαεστρία. Επομένως, η αντιπολιτευτική ενασχόληση της Νέας Δημοκρατίας με την επανενεργοποίηση της θεωρίας των δυο άκρων είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αν απέτυχε ήδη μια φορά με τον Αντώνη Σαμαρά στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Ωστόσο, αν υποθέσουμε ότι η τάση των κομμάτων μέσα στον Αύγουστο να αφουγκρασθούν την ιστορία και να αποδράσουν από την πραγματικότητα είναι πράγματι τίμια -και μάλιστα σε μια εποχή που η Δύση αντιμετωπίζει την μια κρίση μετά την άλλη και η Ελλάδα- τότε το ιστορικό πεδίο που θα όφειλαν να εστιάσουν την προσοχή τους και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση είναι εκείνο της Γερμανίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Μεγάλη Βρετανία υποχωρούν και βρίσκονται εγκλωβισμένες σε φαντασιώσεις ανάκτησης χαμένων μεγαλείων. Τόσο ο Τραμπ όσο και η Μέι υποστήριξαν ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα και η παγκοσμιοποίηση είναι προϊόντα ενός διεθνούς συστήματος ανομίας, που το «τρέχουν» αθέατοι παράγοντες εξουσίας δίχως εθνικές δεσμεύσεις. Από το Κρεμλίνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν βλέπει το μεγάλο παιχνίδι να του «βγαίνει», ενώ οι χώρες της Βαλτικής και του Βίζεγκραντ αλλά και ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν στραμμένα τα μάτια τους στο Βερολίνο. Ένα από τα διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα που εξακολουθεί να στοιχειώνει τη Δύση, όταν κοιτάει προς τη Γερμανία (από την εποχή που ο Ιούλιος Καίσαρας επινόησε τους Γερμανούς το 58 π.Χ) είναι αυτό: Eίναι στα αλήθεια οι Γερμανοί σαν και εμάς ή είναι κάποιοι άλλοι; Είναι πράγματι η Γερμανία στην εποχή του Τραμπ το τελευταίο Δυτικό προπύργιο βιομηχανικής ευημερίας και ορθολογικής πολιτικής; Ή έχουν δίκιο οι λαϊκιστές και όσοι πιστεύουν ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ είναι απλώς το όχημα για μια νέα γερμανική ηγεμονία;

Ακριβώς σε ένα μήνα από σήμερα, στις 24 Σεπτεμβρίου, η Γερμανία θα αποφασίσει αν η Μέρκελ παρά τα 12 χρόνια που είναι Καγκελάριος θα αποτελέσει εκ νέου την επιλογή των Γερμανών. Η αληθινή ιστορία της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης θα αρχίσει να ξετυλίγεται το φθινόπωρο του 2017.

Υπάρχουν ιστορικοί που θεωρούν ότι η πρωσική/ναζιστική περίοδος της γερμανικής ιστορίας που είχε διάρκεια από το 1866 μέχρι το 1945 δεν ήταν παρά μια τρομακτική εκτροπή στη συνολική γερμανική ιστορία. Ότι η Πρωσία ως δύναμη αποτέλεσε ένα κατεξοχήν αντι-δυτικό τμήμα της Γερμανίας, το οποίο από το 1525 και έπειτα εκμεταλλεύτηκε τον πλούτο, την βιομηχανία και το εργατικό δυναμικό της νότιας και της δυτικής Γερμανίας, έχοντας ανέκαθεν έναν στρατηγικό στόχο: να ηγεμονεύει την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής και την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, σε συνεργασία με τη Ρωσία ή ακόμη και σε σύγκρουση με τη Ρωσία, αν χρειαζόταν. Όλα αυτά έληξαν το 1945 με το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και την εξαφάνιση της Πρωσίας (ως πραγματικής αλλά και μεταφυσικής οντότητας), όταν η Δυτική Γερμανία εξελίχθηκε σε ανεξάρτητη πολιτική οντότητα.
Η Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ, του Βίλι Μπραντ και του Χέλμουτ Σμιτ δεν περίμενε εναγωνίως το άλλο της μισό. Ο ιδρυτής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος υποστήριζε μάλιστα αξιωματικά ότι «όποιος κάνει το Βερολίνο πρωτεύουσα της Γερμανίας, θα ξαναζωντανέψει το πνεύμα της Πρωσίας». Όμως το 1991 με την επανένωση των δυο γερμανικών κρατών το Βερολίνο αντικατέστησε την Βόννη και έγινε η πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Υπήρξαν αρκετοί που έσπευσαν να θυμηθούν τον αφορισμό του Αντενάουερ. Και ακόμη περισσότεροι, οι οποίοι είδαν το φάντασμα της Πρωσίας πίσω από την άκριτη απόφαση των Γερμανών να αποδεχθούν ως φυσική πρωτεύουσα τους το Βερολίνο. Όπως και με την συναίνεση τους (και το προτεσταντικό εθνικό καθήκον τους) να επιχορηγήσουν την χρεοκοπημένη Ανατολική Γερμανία, όπως έκαναν παλαιότερα και οι πρόγονοι τους υπό την εξουσία των Γιούνκερ και των Ναζί.




Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου

Η δίκη του «Πορτοκαλί Παράγοντα»

Tο 1968, ο 18χρονος Paul Reutershan πιλοτάριζε ένα ελικόπτερο ανάμεσα στους καπνούς πάνω από τις ζούγκλες του Βιετνάμ. Ήταν η περίοδος του πολέμου του Βιετνάμ και οι αμερικανικές δυνάμεις επιστράτευσαν ένα φυτοκτόνο, το γνωστό Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντας) για να απογυμνώσουν τα δάση που αποτελούσαν ορμητήρια των Βιετκόνγκ.
Από το 1962 έως το 1971, έριξαν πάνω από 50.000 τόνους του χημικού, σε μια περιοχή αντίστοιχου μεγέθους με το New Jersey. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν πεπεισμένη ότι η χημική ουσία θα άλλαζε την έκβαση του πολέμου μην υπολογίζοντας ότι με το ίδιο δηλητήριο θα «τιμωρούσε» και τους δικούς της στρατιώτες, σύμφωνα με δημοσίευμα του Timeline.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Reutershan εμφανίστηκε στο Today Show. Ήταν ταλαιπωρημένος και υπερβολικά αδύνατος. Είχε πρόσφατα διαγνωστεί με καρκίνο σε τελικό στάδιο και υπαίτιο γι’ αυτό ήταν το φυτοκτόνο Agent Orange. «Πέθανα στο Βιετνάμ και δεν το γνώριζα καν», αναφέρει απευθυνόμενος στο αμερικανικό κοινό.
Έκανε τη σύνδεση μετά την ανάγνωση μιας άτυπης μελέτης που διεξήχθη από μία σύμβουλο διοίκησης του συνδέσμου των βετεράνων στο Σικάγο, την Maude DeVictor. Η DeVictor ξεκίνησε την έρευνα της μετά από ένα τηλεφώνημα που δέχτηκε από έναν βετεράνο, ο οποίος επίσης είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε βάσιμες υποψίες ότι το Agent Orange είχε παίξει ρόλο σε αυτό.
Η DeVictor έκανε έπειτα εκατοντάδες τηλεφωνήματα σε άλλους βετεράνους, επιβεβαιώνοντας πολλά από τα ίδια συμπτώματα, όπως καρκίνο μαλακών ιστών, εξανθήματα και γενετικές ανωμαλίες στα παιδιά τους. Απευθύνθηκε στους προϊσταμένους της, αλλά και σε πολιτικούς, οι οποίοι την αγνόησαν. Μέχρι να ξεκινήσει να παίρνει έκταση το θέμα, δεν επιτρεπόταν στην DeVictor να κάνει δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης.

Παράλληλα, η κυβέρνηση του Βιετνάμ έκανε τις δικές της παρόμοιες μελέτες όλα αυτά τα χρόνια, που αποδεικνύουν ότι το φυτοκτόνο ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο και τον ακρωτηριασμό 400.000 ανθρώπων κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ οι βλαβερές της παρενέργειες είναι εμφανείς ακόμη και σήμερα. Πολλά παιδιά γεννήθηκαν παραμορφωμένα ή χωρίς μάτια, ενώ ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν από διάφορα είδη καρκίνου. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέρριψε αυτές τις μελέτες, χαρακτηρίζοντάς τες κομμουνιστική προπαγάνδα.
Ο Reutershan ξεκίνησε μια αγωγή ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων, υποστηρίζοντας ότι τρεις χημικές εταιρείες Dow, Hercules και Diamond Shamrock γνώριζαν ότι το προϊόν περιείχε ουσίες που θα προκαλούσε καρκίνο πριν το πουλήσουν. Πέθανε λίγους μήνες μετά την κατάθεση, η οποία παρακίνησε περισσότερους από 40.000 άλλους βετεράνους, που υπέφεραν από τα ίδια συμπτώματα να κινηθούν εναντίον των χημικών εταιρειών. Ο υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger και ο στρατηγός William C. Westmoreland, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ, βρίσκονταν στον κατάλογο μαρτύρων.
Οι Βιετναμέζοι, η DeVictor και ο Reutershan, παρέθεσαν στοιχεία στο δικαστήριο που έδειχναν ότι η διοξίνη, η χημική ουσία που παρήχθη στην παρασκευή του Agent Orange, ήταν παράνομη και θεωρήθηκε «η πιο τοξική ουσία του κόσμου». Από τη μεριά τους οι χημικές εταιρίες τόνισαν ότι οι καρκίνοι των μαλακών ιστών και οι γενετικές ανωμαλίες δεν οφείλονται απαραίτητα στον Agent Orange και θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από άλλους παράγοντες.
Ωστόσο, ένα σημείωμα που ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης αποκάλυψε ότι για τη διοξίνη αυτή είχε υπάρξει θόρυβος και στον κλάδο των χημικών εταιρειών. Το 1965 αρκετοί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών χημικών εταιρειών συγκεντρώθηκαν στο Midland του Μίτσιγκαν για να συζητήσουν το θέμα, που εκτιμούσαν ότι αποτελεί απειλή για τον κλάδο.
Τα στελέχη της Dow παρουσίασαν μια μελέτη που αποδείκνυε ότι η διοξίνη προκάλεσε σοβαρή ηπατική βλάβη σε κουνέλια. Μέλος της ερευνητικής ομάδας της Dow ανέφερε μάλιστα ότι ο πρόεδρος της εταιρίας, Donald Baldwin, «φοβήθηκε ότι αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να ξεφύγει».

Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη ποτέ. Το 1984, η υπόθεση διευθετήθηκε και ίσως πρόκειται για τη μεγαλύτερη αδικοπραξία στην ιστορία του αμερικανικού έθνους. Πολλοί απογοητεύτηκαν, καθώς περίμεναν να δουν τις χημικές εταιρίες πλήρως εκτεθειμένες στην παγκόσμια σκηνή. Βετεράνοι υποστήριξαν ότι η ομάδα των δικηγόρων πήρε την τελική απόφαση, χωρίς να τους συμβουλευτεί και να τους ενημερώσει.
«Δεν έχω πια αισθήματα γι’ αυτή τη χώρα. Η γνώμη μας δε μετράει καθόλου και μας έχουν περιφρονήσει εντελώς. Οι χημικές εταιρίες αθωώθηκαν και δεν έχουν καμία ενοχή», δήλωσε ένας βετεράνος.
Από την άλλη μεριά εκπρόσωπος της Dow ανέφερε ότι «ο Agent Orange ήταν ένα ασφαλές προϊόν όταν χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ και σήμερα συνεχίζει να είναι ένα ασφαλές προϊόν». Την ίδια χρονιά η Maude DeVictor απολύθηκε από το Τμήμα Υποθέσεων Βετεράνων.
Η έκβαση της υπόθεσης δημιούργησε πολλούς προβληματισμούς, όπως ήταν αναμενόμενο. Όπως επεσήμανε ο καθηγητής δικαίου του Yale, Peter Schuck, στο βιβλίο του «Η δίκη του Πορτοκαλί Παράγοντα», η υπόθεση απέδειξε ότι το αμερικανικό νομικό σύστημα δεν ήταν ικανό να χειρίζεται τόσο μεγάλες νομικές υποθέσεις, όπως αυτή. Το κόστος ήταν τεράστιο, τα στοιχεία αβάσιμα και ο τρόπος για να βρεθεί ο υπεύθυνος, ήταν μάλλον αδύνατος. Οι χημικές εταιρείες μπορεί να πλήρωσαν, αλλά στην πράξη θα είναι πάντα κερδισμένες.
Μετά την απόφαση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν επιφυλακτική για της συνέπειες του  Agent Orange. Τελικά, δόθηκε η δυνατότητα στους βετεράνους να υποβάλλουν νόμιμα παράπονα για τον καρκίνο και άλλες ασθένειες που σχετίζονταν με τη χημική ουσία.

Η βιετναμέζικη κυβέρνηση εκτιμά ότι 500.000 παιδιά γεννήθηκαν με γενετικές ανωμαλίες. Οι Η.Π.Α. ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη για τη χρήση του Agent Orange. Βοήθησαν στην κατασκευή μιας μονάδας στην αεροπορική βάση Da Nang, που θα θέρμαινε το έδαφος στους 600 βαθμούς για να αποβάλει το δηλητήριο, αν και μεγάλες ποσότητες διοξίνης παραμένουν εκεί και συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τους ανθρώπους.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι όταν μια ομάδα Βιετναμέζων κατέθεσε αγωγή εναντίον των χημικών εταιρειών το 2005, ισχυριζόμενη ότι με τον Agent Orange ξεκίνησε έναν χημικό πόλεμο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αυτή απορρίφθηκε. Οι χημικές ουσίες, σύμφωνα με το δικαστήριο, προορίζονταν για φυτά και όχι για τους ανθρώπους, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα χημικό όπλο. Όσο για τις χημικές εταιρείες φαίνεται ότι βγήκαν κερδισμένες, αφού μετά την ανακοίνωση του διακανονισμού, αυξήθηκαν οι πωλήσεις τους.
 tvxs.gr

Ένας διατλαντικός εμπορικός πόλεμος είναι πιο πιθανός από ποτέ

Στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στο Βερολίνο, φοβούνται ότι η επερχόμενη Σύνοδος των G20 (7 - 8 Ιουλίου) μπορεί να καταλήξει σε απόλυτο φιάσκο. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι αναλυτές θεωρούν πως είναι πιο πιθανό από ποτέ άλλοτε να ξεσπάσει ένας διατλαντικός εμπορικός πόλεμος, που εκτιμάται πως θα είναι καταστροφικός για την παγκόσμια οικονομία. Οι Ευρωπαίοι της G20 εμφανίζονται με κοινό μέτωπο απέναντι στον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος για πρώτη φορά θα συναντηθεί με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Μια συνάντηση, με φόντο τις έρευνες για τις υπόγειες σχέσεις του επιτελείου του Τραμπ με τη Μόσχα, που όπως ανακοίνωσε το Κρεμλίνο "δεν θα είναι στο πόδι". 

Την Τρίτη, που είχε προηγηθεί, ο υπουργός Εμπορίου του Ντόναλντ Τράμπ, Γουίλμπουρ Ρος, μίλησε με τη βοήθεια ενός βίντεο στους εκπροσώπους του Εμπορικού Συμβουλίου της Γερμανίας και της ίδιας της καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ. Ο Ρος ζήτησε από τη Γερμανία να αγοράζει ακατέργαστες ύλες από τις ΗΠΑ αντί από τη Ρωσία, να επιβάλλει χαμηλότερους δασμούς σε εισαγωγές αυτοκινήτων από τις ΗΠΑ και να βεβαιώσει ότι οι ΗΠΑ θα έχουν "μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας" στην ευρωπαϊκή αγορά. Διαφορετικά, όπως είπε, η Ουάσιγκτον θα βρει μόνη της βοήθεια για να τα πετύχει.
Η ομιλία του Αμερικανού υπουργού υποτίθεται ότι θα κρατούσε 10 λεπτά, αλλά μισή ώρα αργότερα, σύμφωνα με το Spiegel, αυτός συνέχιζε να μιλά. Οι παρευρισκόμενοι, κατά το γερμανικό περιοδικό, είχαν ακούσει αρκετά. Οι διοργανωτές έκλεισαν τον ήχο και τη μετάδοση. "Κάποιοι από το κοινό γέλασαν", γράφει το περιοδικό. Ορισμένοι είδαν το γεγονός ως αδιάφορο - εξάλλου η εκδήλωση είχε σφιχτό πρόγραμμα. Κάποιοι άλλοι όμως είδαν σε αυτή την κίνηση μια ήπια προειδοποίηση στην κυβέρνηση του Τράμπ, πως εάν δεν συμμορφωθεί με τους κανόνες θα υπάρξουν συνέπειες. Καθώς, δε, είμαστε λίγες ημέρες μακριά από την Σύνοδο των G20 στο Αμβούργο, που θα έχει στην ατζέντα το περιβάλλον, την μετανάστευση και το εμπόριο, όλοι αγχώνονται στην ιδέα ενός απρόβλεπτου Αμερικανού Προέδρου. Σε πολλά ζητήματα οι ΗΠΑ του Τραμπ υπονομεύουν τις κοινές προσπάθειες για




Δείτε τη συνέχεια

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ! ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ (PHOTO & VIDEO)

Μέσα σε έντονα φορτισμένο  από τη συγκίνηση κλίμα και παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα παρουσιάστηκε το βιβλίο του Μανώλη Γλέζου με τον τίτλο ΑΚΡΩΝΥΜΙΑ.
Ο ίδιος ήταν φανερά συγκινημένος ενώ δεν άντεξε και κάποια στιγμή λύγισε . Ήταν η στιγμή που μίλησε για τους συναγωνιστές του. Τους συντρόφους του στη μάχη και το τι έλεγαν πριν από κάθε μάχη, πριν από κάθε εκτέλεση. Διότι δεν μίλησε μόνο για τους συναγωνιστές του, αλλά και για τα όνειρά τους. Τα οποία όπως είπε, προσπαθεί να εκπληρώσει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έθεσε τους πολιτικούς προ των ευθυνών τους, λέγοντας πως αυτό είναι και δική τους ευθύνη. Το να εργάζονται, δηλαδή, για τα όνειρα των ανθρώπων που έδωσαν την ζωή τους στη μάχη…
«Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μη νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ», είπε λίγο πριν κλείσει καταχειροκροτούμενος την ομιλία του και κάτσει στην καρέκλα πιάνοντας το κεφάλι του συγκινημένος…
Τόνισε χαρακτηριστικά ο Μανώλης Γλέζος: «Γιατί να υπάρχει αυτή η πολυπραγμοσύνη; Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσύ δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν;
Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι ότι ζω και οι άνθρωποι, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που πολέμησα μαζί τους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίσαμε μαζί τον θάνατο, δεν ζούνε σήμερα. Μπορώ να τους ξεχάσω; Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Δεν είναι δυνατόν. Και γι” αυτό έχω όπως λένε αυτήν την πολυπραγμοσύνη. Γιατί ο καθένας τους μου “λεγε, εγώ θέλω να γίνω γεωλόγος. Εγώ θέλω να γίνω υδραυλικός. Εγώ θέλω να γίνω… Εκτελώ εντολές, ή προσπαθώ να εκτελέσω τις εντολές τους. Προσπαθώ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Επειδή πιστεύω ότι η σύναξη αυτή δεν είναι ένα ακροατήριο, αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι, ο καθένας σας στον τομέα του αναλαβαίνει να κάνει πράξεις τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου… Ναι Τόσκα (σ.σ. απευθυνόμενος στον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη) θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μη νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ. Ευχαριστώ».

Ο τρίτος μεγαλύτερος οφειλέτης στον κόσμο Die Welt: Μια ιταλική κρίση χρέους θα έκανε την ελληνική να μοιάζει παιχνιδάκι

 Ο ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )

Αθήνα

«H Iταλία έχει χρέος πάνω από 2 τρισ. ευρώ, τόσο υψηλό δηλαδή όσο καμιά άλλη χώρα της ευρωζώνης και οι αγορές γίνονται ολοένα και πιο νευρικές. Οικονομολόγοι άρχισαν μάλιστα να κάνουν λόγο για σενάρια εξόδου της» υποστηρίζει η Welt.

«Aπό την περασμένη εβδομάδα, οπότε και έγινε σαφές ότι θα μπορούσαν να γίνουν πρόωρες εκλογές στην Ιταλία, οι αγορές είναι ανήσυχες. Δύο κίνδυνοι υπάρχουν από την έκβαση των εκλογών: Ο πρώτος είναι ότι θα μπορούσαν αν αποκτήσουν την πλειοψηφία οι λαϊκιστές, οι οποίοι θα οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρώ. Ο δεύτερος είναι τα κατεστημένα κόμματα, πιεζόμενα από τις εκλογές θα καταφύγουν σε ριζοσπαστικές οικονομικές λύσεις. Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα συζητείτο στη χώρα λύση, η οποία ισοδυναμεί με την καθιέρωση ενός παράλληλου νομίσματος» γράφει η γερμανική εφημερίδα.

Ο Έρβιν Γκράντινγκερ, πολιτικός αναλυτής και εμπειρογνώμονας του οίκου επενδυτικών συμβούλων EPM Group του Βερολίνου για ιταλικά θέματα, είπε στη Welt: «Ο κίνδυνος επανέρχεται στην Ευρώπη» και όπως σημειώνει η εφημερίδα «ένας κίνδυνος, ο οποίος δεν μπορεί να υπολογιστεί, είναι η πολιτική δυναμική στην Ιταλία, δεδομένου ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το κόμμα των '5 Αστέρων' θα αναδειχθεί η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στο ιταλικό Κοινοβούλιο».

Ο Έρβιν Γκράντινγκερ προσθέτει ότι «ουδείς γνωρίζει επακριβώς τι θέλει αυτό το κίνημα. Ένα τμήμα των μελών θεωρεί το ευρώ ως κάτι κακό και θέλει να γίνει δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη της Ιταλίας στην ευρωζώνη».

Εν τούτοις «και στα άλλα κόμματα οι ευρωσκεπιτικιστές είναι ενισχυμένοι, αλλά κομβική είναι η στάση του Μπέπε Γκρίλο» παρατηρεί η γερμανική εφημερίδα.

«Η κατάσταση καθίσταται ακόμα πιο συγκεχυμένη, επειδή το κόμμα του θέλει να ερωτηθούν τα μέλη του» λέει ο Ερβιν Γκράντινγκερ, ο οποίος θεωρεί ότι «η κρίσιμη φάση είναι από σήμερα έως την άνοιξη του 2018», διότι «μετά θα συζητηθεί πιθανόν μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, η οποία ίσως φέρει ελαφρύνσεις χρέους για τη Ρώμη. 'Εως τότε όμως οι Ιταλοί θα είναι μόνοι, αφού και η πολιτική του φτηνού χρήματος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) λήγει το καλοκαίρι του 2019, κάτι το οποίο θα δημιουργήσει δυσκολίες στο ιταλικό κράτος» σημειώνει η Welt.

Η γερμανική εφημερίδα αναφέρει επίσης ότι «το τέλος της θητείας του Μάριο Ντράγκι, το λεγόμενο Drexit, τον Νοέμβριο του 2019 θα πρέπει να κάνει τη Ρώμη να ανησυχεί, διότι το ιταλικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σήμερα χρωστά 2,3 τρισ. ευρώ, δηλαδή στο 133% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ένα κατά κεφαλή χρέος 37.000».

Μάλιστα, όπως σημειώνει η έκθεση των εμπειρογνωμόνων της ιταλικής τράπεζας Mediobanca, «το ύψος του χρέους θυμίζει Ελλάδα. Υπάρχουν όμως δύο θεμελιώδεις διαφορές: αφενός η Ιταλία είναι συνηθισμένη να ζει με χρέη και αφετέρου οι περισσότεροι δανειστές είναι οι ίδιοι οι πολίτες της και οι τράπεζές της. Εάν η ΕΚΤ σταματήσει το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων, τότε ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ελλειμματικού ιταλικού κράτους δεν θα υπάρχει».

Οι αναλυτές της σημειώνουν ότι «το χρέος μειώνει τις ευκαιρίες ανάπτυξης, αλλά χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από το χρέος. Εάν δεν υπάρξει άμεσα η θαυματουργή ανάπτυξη, τότε η αναδιάρθρωση του χρέους ή ακόμα και η έξοδος από το ευρώ είναι αναπόφευκτα».

«Αλλά και οι Γερμανοί σοφοί έχουν ήδη προτείνει, σε περίπτωση ανάγκης, ως πρώτο βήμα να παραταθούν οι χρόνοι εξόφλησης των ιταλικών ομολόγων, ώστε να δοθεί οικονομικό περιθώριο στη Ρώμη», όπως γράφει η Welt, η οποία καταλήγει: «Ένα είναι σαφές: μια κρίση χρέους στην Ιταλία, τον τρίτο μεγαλύτερο οφειλέτη στον κόσμο, θα έκανε την κρίση στην Ελλάδα να μοιάζει με παιχνιδάκι».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πηγή ΔΝΤ: Θα υπάρξει συμφωνία γιατί δεν υπάρχει χρόνος

Αξιωματούχος του ΔΝΤ, μιλώντας στο αμερικανικό δίκτυο CNBC, δήλωσε πως η καλύτερη εγγύηση ότι θα υπάρξει τελικά συμφωνία για το χρέος είναι οι επικείμενες προθεσμίες για πληρωμές ομολόγων.

Όπως επισημαίνει στο δημοσίευμά του το CNBC, τα ευαίσθητα πολιτικά ζητήματα και οι επικείμενες εκλογές στη Γερμανία έχουν καθυστερήσει τη διαδικασία, ωστόσο ο αξιωματούχος του ΔΝΤ, που έχει γνώση των συνομιλιών, υπογραμμίζει πως οι πληρωμές ομολόγων που λήγουν τον Ιούλιο διασφαλίζουν πως θα επιτευχθεί μια συμφωνία στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου.

«Κάποιος χρειάζεται να κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Υπάρχει η πεποίθηση ότι θα υπάρξει συμφωνία σε τρεις εβδομάδες λόγω πίεσης χρόνου», δήλωσε. «Στόχος μας είναι να πετύχουμε μια συμφωνία στις 15 Ιουνίου», τόνισε από την πλευρά οτυ και αξιωματούχος της Κομισιόν.

Υπενθυμίζεται πως η Die Welt σε δημοσίευμά της για

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Ο Γιάνης Βαρουφάκης στο vice (video)

Φαινόμενο Johatsu: Άνθρωποι στην Ιαπωνία εξαφανίζονται

Στην Ιαπωνία οι άνθρωποι εξαφανίζονται. Δεν πεθαίνουν. Δεν αυτοκτονούν. Δεν απάγονται. Απλώς σκόπιμα εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα, χωρίς εξηγήσεις. Κοινώς γίνονται καπνός.

Κλονισμένοι από την απώλεια μιας δουλειάς ή από έναν αποτυχημένο γάμο, στιγματισμένοι από χρέη ή εξαντλημένοι από το στρες και την υπερβολική εργασία, χιλιάδες Ιάπωνες έχουν αρχίσει να αφήνουν πίσω τους την επίσημη ταυτότητά τους και να αναζητούν καταφύγιο στον ανώνυμο κόσμο ενός άλλου κοινωνικού δικτύου.

Η πράξη αυτή που έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά φαινομένου λέγεται johatsu, που στα ιαπωνικά σημαίνει «άνθρωπος που εξατμίζεται», αυτό που εμείς λέμε «έγινε καπνός».

Τα μυστηριώδη περιστατικά δεν είναι μοναδικά, καθώς ο αριθμός των εξαφανισμένων ολοένα και αυξάνεται.

Το φαινόμενο αυτό επιβεβαίωσε και η έρευνα που έκανε ένα ζευγάρι Γάλλων δημοσιογράφων - η Léna Mauger και ο Stéphane Remael - και κατέγραψε στο βιβλίο με τίτλο «The Vanished: The 'Evaporated People' of Japan in Stories and Photographs», που δημοσιεύθηκε και κυκλοφόρησε πρόσφατα στις ΗΠΑ. Το βιβλίο περιλαμβάνει μια συλλογή από ιστορίες ανθρώπων που εγκατέλειψαν τη σύγχρονη κοινωνία, αναζητώντας μια πιο μυστική, λιγότερο πιεστική και στιγματισμένη ζωή. Άνθρωποι που για το κράτος είναι άφαντοι.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου